Einde van het mondkapje

 

Leeuw met mondkapje

In Wijhe staat nog ergens een restant van een landhuis van "de baron", althans er is nog iets herkenbaars in de Rhododendron tuin dat een zekere waardigheid uit probeert te stralen; een brug met daarop twee leeuwen en geflankeerd door een oud kanon. En nu zag ik dat de leeuw een mondkapje in z'n muil gepropt had gekregen. En verderop bij de weg naar het station zag ik op diverse plekken dat mondkapjes letterlijk aan de wilgen waren gehangen. Gelukkig is dat geneuzel inmiddels grotendeels afgeschaft; alleen in het OV en in de huisartsenpraktijk moet je het nog dragen. Nou, vooruit dan maar.

Een razende stroom

 

Tegenlicht opname van de Rijn bij Renkum

Vlak na al die regen van vorige week had Ab mij gevraagd of ik zin had om de razende stroom van de Renkumse beek te gaan aanschouwen. Uiteraard een grapje want van dat lullige stroompje dat ook nog eens is op gedeeld in drie watergangen kun je niet al te veel verwachten, zeker niet een week later. Overigens is de Leuvenumse beek in de laatste weken ongetwijfeld wel degelijk behoorlijk gezwollen en buiten zijn oevers getreden. Dat komt overigens door het herstel van de beek; honderd jaar geleden was deze helemaal recht getrokken en stroomde het hemelwater razendsnel af naar de Zuiderzee. Maar inmiddels heb ik al meermaals meegemaakt dat je fors moet omlopen om geen natte voeten te krijgen. Je zult niet door de stroom worden meegesleurd zoals in Limburg onlangs nog het geval was, maar toch?!
Maar vandaag zagen we die wilde stroom van de Renkumse beek; ik moest zelfs heel precies kijken welke kant het water op stroomde zo weinig water zat erin. Maar het is een prachtige wandeling daar bij Renkum die Ab en ik met genoegen nu zeker al voor de derde keer hebben gelopen. We liepen ook weer naar de Rijn en kwamen daar een collega natuur liefhebber tegen die met een net probeerde om interessante dierkens uit het heldere slootje te vangen om te fotograferen. Leuke hobby! 

Telefonade met Asbjörn

Vandaag een uitgebreide video chat met Asbjörn gehad. Aan de ene kant een lunchende sportman, net terug van een ochtend sporten en aan de andere kant Roos en ik. Net als die keer dat hij over was uit Engeland en hier op de bank in Bilthoven met ons zat te praten alsof we elkaar al jarenlang kenden zo ging ook nu weer de video chat, wat ik technisch overigens nog steeds een wonder vind. Wanneer ik mij nog herinner hoe dat vroeger ging wanneer ik met Dick op wandelvakantie in Frankrijk was en op de zondagen even naar huis belde vanuit een telefooncel (op zondag want dan kostte het veel minder) en dan nu, gewoon via WiFi met beeld en het kost ook nog eens niets extra.
Ik denk dat we een kleine twee uur met elkaar hebben gesproken en daarbij, alsof we een agenda hanteerden het ene na het andere onderwerp bij de staart namen. Fijn hoor; leer je elkaar kennen!

Boei

In het auditorium

Roos had er bij mij op aangedrongen dat ik mee zou gaan naar een excursie van een gebouw dat gerestaureerd was onder auspiciën van Boei, een organisatie die - net als de vereniging Hebdrick de Keyzer - oudere gebouwen restaureert en functioneel onderbrengt. Het ging in dit geval om het voormalig Zuiderziekenhuis, mij qua naam bekend dat na 10 jaar in onbruik te zijn geweest nu is gerestaureerd en als nieuwe functie een gymnasium is geworden. Dat wilde ik wel eens zien inderdaad en zo zaten we vanmorgen al vroeg in de trein op weg naar Rotterdam. 
Niet te geloven dat dit gymnasium over 2 weken volop in gebruik zal zijn. Er was nog een drukte van belang met het aanbrengen van de laatste plafond bedekking en het plaatsen van meubilair e.d. Nam niet weg dat de Vereniging van Vrienden van Boei ruimschoots de gelegenheid kreeg om de excursie tussen alles heen doorgang te laten vinden. Een reuze leuke ontvangst door de voorzitter van de vrienden en van de bouwkundige, aangevuld door de directeur van Boei. En daar gingen de deelnemers aan de excursie in twee groepen. Zeer deskundig werden we ingelicht hoe het was als ziekenhuis en hoe het veranderd was tot de ruimten die er nu waren. Het was erg leuk dat in ons midden een voormalig werknemer c.q. medisch specialist van dit ziekenhuis precies kon vertellen hoe het was om hier te werken. 
Ik was vooral onder de indruk van de prachtige lokalen, vooral de techniek lokalen; een chemisch laboratorium leek het wel en een collegezaal, een auditorium dat in een universiteit niet zou misstaan. Ik kreeg net zo'n gevoel als toen mijn oude middelbare school in de zestiger jaren verhuisde van houten noodgebouwen naar de definitieve fraaie school die nu nog ergens in Amsterdam Slotervaart staat;alles zo mooi nieuw!  
Na afloop gingen we nog naar "het depot" van het Boymans van Beuningen museum. Afgezien van het fraaie gebouw was het qua museum niet de moeite waard. Dat stond ook als zodanig aangekondigd hoor. Niet heen gaan zou mijn advies zijn. Ook bezochten we nog het Noorse kerkje waar ik in de jaren dat ik op de afdeling gynaecologie doneerde altijd zat uit te kijken met een kopje koffie om even bij te komen ha ha.

Op een klein stationnetje

 

Vandaag op bezoek geweest bij schoondochter Jessica en kleinzoon Joris. Om hem wakker te kunnen ontmoeten moest ik al vroeg uit de veren en met de trein van half zeven op weg naar Dordrecht. Daar ging de telefoon; een WhatsApp van Jessica hoe laat ik dacht te komen. Het was rond 8 uur en ik maakte duidelijk dat ik al in Dordt was. Ze waren nog maar 10 minuten eerder wakker geworden en opgestaan. "Doe maar rustig aan hoor", appte ik terug en liep door de stad naar de pont. Uiteindelijk was ik rond 9 uur daar; de kleine Joris stond me al opgewonden op te wachten, maar verschuilde zich toch even achter z'n moeder toen ik binnen kwam. De verlegenheid was snel over en hij zat heerlijk bij me op schoot. Hij kan al goed zingen voor een bijna twee-jarige. "Op een klein stationnetje" kon ik vooral uit de melodie opmaken en ik zong zachtjes mee. Deed me zo denken aan dat ik zelf zo klein was en met m'n grootmoeder Mien uit het raam hing in de Kinkerstraat en "Als de klok van Arnemuiden" zong. Ik was als kleintje ook gek op zingen. 
We dronken koffie, we babbelden en gingen lekker aan de wandel met z'n drietjes. Joris was er erg duidelijk over dat hij met mij aan de hand wilde wandelen; ik voelde me zeer vereerd. Voelt weer zo vertrouwd met zo'n kleintje met z'n handje om je vinger. 
Ik had voor de gelegenheid gisteravond nog krentenbrood gebakken; ging er weer in als koek. Vermoeid en tevreden pufte ik weer terug naar huis. Roos had graag meegewild maar had een vergadering waar ze echt bij moest zijn. Zij kwam rond 23 uur op de flat; ik schrok uiteraard wakker; had wel geprobeerd om wakker te blijven, maar dat lukte uiteindelijk niet. Morgen weer naar Rotterdam met de trein.

Driebruggen, Gouda en den Haag

 

Langs de Wiericke, uitzicht op Driebruggen

Vandaag heb ik een wandeling gecombineerd met een kort bezoek aan dochter Arja in den Haag. Eerst met de trein naar Woerden en met de buurtbus naar Driebruggen. Het was werkelijk schitterend weer; na al die wind van de laatste tijd viel het vandaag wel mee; er stond een wat ijzig windje, maar met een muts op was dat best te hebben. Vanuit Driebruggen eerst een stuk langs de Wiericke dat ik al vaker heb gelopen richting Woerden alleen nu ging ik onder de snelweg door en richting Gouda over een fraaie Tiendweg. In Gouda ging ik van het Pelgrimspad af en door naar station Goverwelle en door naar Den Haag. Met tram 4 naar Arja en gezellig met haar en mijn oudste kleinkind Gijs wat zitten praten. Was weer reuze genoeglijk. Ik had een potje honing voor haar en een pot amandelpasta; daar vindt Sam lekker; eet hij wat meer. Gaat nu wel beter met hem hoorde ik; de afgelopen tijd at hij slecht en was wel wat erg mager, maar dat schijnt nu veel beter te zijn. De twee kleine mannetjes lagen te slapen; ook wel lekker rustig voor een keertje.
Ik ging er weer bijtijds vandoor en was blij dat ik weer thuis was.

 

Wat een ravage

 

Eunice was here

Vanmorgen weer terug naar Bilthoven en via het bos naar de flat gewandeld via een omweg. Daar zag ik dat Eunice een ravage had achter gelaten. Een afsluitend hek was helemaal verbogen door een boom die er bovenop was gevallen. Met enige moeite kon je er als voetganger nog wel overheen gelukkig. Maar ook verder in het bos zag ik erg veel omgevallen bomen en ook afgerukte takken. 

Ommetje Wijhe

 Was vandaag een regenachtige dag; het houdt maar niet op met regenen de laatste tijd; de IJssel staat hoog, het land is verzadigd met water. Ik ging uiteindelijk maar een rondje lopen hier in de buurt in Wijhe. Eerst een stukje door het bosje richting bruggetje over de Wetering. Het waaide zo hard dat ik het niet vertrouwde en draaide en liep naar het station Wijhe en via de Langstraat naar de spporwegovergang en terug naar het wijkje van Roos. Ik wilde nog een stukje lopen en ging maar over de Raalterweg en daar liep ik langs een weiland met van die grote Schotse Hooglanders; ze zakten tot hun enkels in de modder en het weiland was een kapot gelopen modderzooi. Ze hadden genoeg hooi te vreten dus slecht hadden ze het zeker niet. Via het wijkje ging ik weer terug naar Roos en dronken we lekker een koppie thee.
's-Avonds hebben we gebridged en gelukkig weer boven de 50% gescoord. 

Gaby Bovelander

 

Zonder titel, Gaby Bovelander

Was gisteren het treinverkeer niet of nauwelijks mogelijk als nasleep van de storm met de naam Eunice, daar was het vandaag weer grotendeels in orde, althans tussen Wijhe en Bilthoven. Op mijn voorstel spraken we af in Nunspeet om naar het Veluws museum aldaar te gaan; ik ben daar regelmatig geweest; het is een leuk, intiem museum met prachtig werk o.a. van Briët, die wel de Rembrandt van de Veluwe werd genoemd en inderdaad verdraaid mooi werk heeft gemaakt dat voor een deel in het museum hangt. Ook de inrichting van zijn voormalig atelier is in het museum opgesteld. 
En er zijn ook fraaie wisseltentoonstellingen, vandaag twee zelfs waarvan de overzichtstentoonstelling met werken van Gaby Bovelander echt bijzonder was. Een grote zaal met in chronologische volgorde haar werken; je zag heel duidelijk een ontwikkeling in stijl. Er was zelfs een video die was opgenomen in haar late ouderdom; ze kon niet meer schilderen maar hanteerde de computermuis en maakte kunst op het scherm. Vond ik niet van de zelfde orde als haar schilder- en tekenwerk, waar ik zeer van onder de indruk was. Vooral haar werk rond de jaren 80 vond ik heel bijzonder. Zij is onlangs op de leeftijd der zeer sterken van ons gegaan. Haar werk verdient aandacht vind ik.

Een kleverig mengseltje

 De reden dat ik ooit chemie ben gaan studeren was volledig gelegen in de niet afgemaakte opleiding van mijn vader tot chemisch analist. Onze Oosterburen maakten in de loop van de veertiger jaren van de vorige eeuw een einde aan deze in de knop geknakte carrière. Wat echter bleef was het kleine chemisch labje dat hij had ingericht in het kleine achterschuurtje bij zijn vader in de werkplaats. Zo rond mijn tiende verjaardag werd de inventaris van dat schuurtje overgebracht naar mijn ouderlijk huis en daar begon mijn fascinatie voor de chemie. Met een indicator wist mijn vader te toveren; een kleurloze vloeistof veranderde met een druppeltje loog in een paarse vloeistof. Fenolftaleïne was de indicator; die naam zal ik nooit vergeten tenzij de ouderdom mijn brein al te zeer vertroebelt. Had kennelijk ook nogal wat teweeg gebracht bij mijn vader, want hij had alle moeite gedaan om deze verder nergens toe dienende stof te verkrijgen.
Maar wat mijn vader mij ook liet zien was een klein flesje met een kurk en daarin een kleverig, bruinig stroperig spul. Hij vertelde dat het een polymeer was, althans een poging om een polymeer te produceren. 
Helaas heeft mijn moeder alle zooi van vroeger op zeker moment weg gedonderd; wat zou ik dat flesje met die onduidelijke inhoud graag in mijn rariteiten kabinetje willen hebben.

Haar naam was Eunice

 

Boom achter de flat,
Helemaal krom gebogen

Op 1 februari 1953 kenden we in NL die vreselijke storm waarbij honderden mensen in de Zuid West hoek van Nederland zijn omgekomen: de watersnoodramp. Ik was toen nog geen 5 jaar oud maar herinner me nog goed dat ik met mijn vader naar het nabij gelegen park Overvoorde ging om te kijken hoe de vreselijke wind daar had huisgehouden; vanuit die tijd herinner ik me nog zo'n grote ontwortelde eik; imposant voor zo'n klein kind. Het nieuws over de gevolgen van de ramp in met name Zeeland bereikte de rest van het land maar mondjesmaat.
Later, in januari 1990 tijdens de zwaarste storm die we sinds die tijd hebben meegemaakt zat ik in een van de treinen die tot stilstand kwam tijdens die griezelige rit waarbij de splinters van het brekende glas van de kassen tegen de trein beukten met de storm. Na uren werden we terug gesleept naar den Haag en heb ik bij mij wildvreemde mensen mogen overnachten; iemand uit de zelfde coupe als ik had een zus wonen in den Haag en daar kon ik ook terecht. In een snackbar heb ik toen middenin de nacht naar huis kunnen bellen; SmartPhones bestonden toen nog niet. Anneke had in de veiligste kamer van ons huis met de kinderen opgezeten met de gordijnen dicht tot de storm enigszins was gaan liggen. Er stonden hoge bomen in onze tuin. Bij de overburen was een enorme den omver gewaaid en lag bij ons voor over de straat en moest door de brandweer worden verwijderd. Had zomaar op ons huis kunnen vallen.
Maar vandaag kwam de storm bepaald niet onaangekondigd; al dagen tevoren werden we gewaarschuwd. Ik had me er dan ook op voorbereid om de hele dag binnen te blijven. 's-Morgens viel het nog mee; ik maakte een wandeling in de buurt van huis en kwam daarbij op plekken in het dorp waar ik niet eerder was geweest; waar zo'n storm al niet goed voor is. Ik was al vroeg naar de markt gegaan; er stonden maar weinig kramen; alleen Hans en zijn reformkraam was er; Marco met de noten was niet eens van huis vertrokken uit het westen van het land vanwege het noodweer, zo hoorde ik. De Aardappelen jongens waren vanuit Amsterdam terug geroepen omdat het daar al noodweer was en ze nu nog terug konden komen naar werd verwacht.
Na mijn wandelingetje ging ik thuis maar wat afwachten en ja hoor daar begon het. Ik appte wat met Roos; daar in het Oosten was het nog rustig. Ik stuurde een foto, maar dat maakte weinig indruk op Roos. Het loeide rond de flat en het zou nog aanzwellen alsof er grote verkeersvliegtuigen boven de flat circuleerden. Uit de berichtgeving bleek dat er nogal wat ernstige problemen waren op de weg en dat de treinen waren uitgevallen. Ook waren er doden gevallen door omgevallen bomen.
In de loop van de avond ging ik met de koptelefoon op wat muziek luisteren en een filmpje bekijken; de storm loeide intussen zo rond de flat dat ik het boven het geluid van de muziek uit kon horen; had ik niet eerder meegemaakt. Maar uiteindelijk lekker rustig geslapen hoor.
Maar ik realiseerde me ook wat dit betekende voor de mensen uit het verleden. In 1953 waren de dijken nog niet op Delta hoogte en braken door met een enorm verlies aan mensenlevens; in nog vroeger tijden werden hele dorpen verzwolgen bij dergelijke rampen en had je geen reddingsploegen en voorspellingen; trouwens, waar moest je naar toe. Goed hoor om eens te realiseren hoe vanzelfsprekend we het vinden dat het licht blijft branden, dat de verwarming het gewoon doet en water uit de kraan komt terwijl het zulk noodweer is. 

In aanloop naar de storm

Het is de laatste tijd nogal winderig, maar als ik het moet geloven dan staat ons iets te wachten wat dat betreft; voor morgen wordt een zware storm beloofd. Vandaag word ik er al enigszins onrustig van. Vanmorgen eerst gestofzuigd en de afwas gedaan zodat het er allemaal wat toonbaarder uitziet. Stevig uien en peulvruchten ingeslagen bij de Koopman. En daarna maar eens een stevige wandeling gemaakt ondanks de nu al best stevige wind. Morgen gaat het waarschijnlijk zo hard waaien dat ik de deur niet uit zal gaan en ik wil toch wel dagelijks mijn 10 kilometertjes minimaal in de benen hebben! Nu las ik in de krant dat er weer iets ontdekt was rondom het ouder en "minder" worden: NAD+, het bio-molecuul dat een centrale rol speelt in de moleculaire energie huishouding. Bij ouderen die "minder" worden qua lichamelijk functioneren blijken minder NAD+ in hun lichaam/spieren te hebben dan ouderen die vief zijn. En waar hangt dat dan mee samen? Drie keer raden! Met die lichaamsbeweging, waar ik al die jaren al zo op hamer. Ik zou bijna zeggen: "niet meten, maar weten", en vooral veel bewegen. Het is toch niet zo'n opgave om in plaats van TV te gaan kijken gewoon dagelijks een stevige wandeling van anderhalf of twee uur te maken; dat houdt je vief. In het boek van Jared Diamond staat ook iets dergelijks dat blijkt uit wetenschappelijk onderzoek, dat 1 uur TV kijken, c.q. stil zitten, het risico op cardiovasculair lijden met 18% verhoogt. Ik bedoel maar. Maar je hebt makkelijk praten wanneer je wandelen gewoon heel fijn vindt; ik wandelde als jong kind al heel graag en ook in mijn eentje. Dat was niet omdat mijn sociaal vermogen onvoldoende was maar gewoon omdat ik wandelen fijn vond en gek was op de natuur in al zijn aspecten.  
Maar dat NAD+ zit me niet lekker; ik weet als oud-biochemicus nog dat het staat voor NicotinamideDinucleotide, en dat het een rol speelt in de energiehuishouding, maar ik weet niet meer precies hoe?! Ga ik maar eens nazoeken op Internet. Het bindt met waterstof tot NADH weet ik nog.
En ja hoor, het staat allemaal heel precies in de Wikipedia. En in die 50 jaar na mijn studie is er aanzienlijk meer bekend over de werking van de oxidatieve fosforilering, "zeg maar", de moleculaire  energiehuishouding. Maar het is inmiddels wel te moelijk voor me om te begrijpen en te onthouden har har.

Revolusi in het RIjksmuseum

 

Spreekt voor zich

Keurig binnen de tijd, als op mijn tijdslot was aangegeven kwam ik aan bij het Rijksmuseum in Amsterdam. Ik wilde graag de tentoonstelling over de vrijheidsstrijd van het Indonesische volk tegen onze vaderlandse overheersers zien. Het was een strijd die zich voor mijn tijd had afgespeeld, maar die in mijn gedachten steeds had gespeeld sinds het geruchtmakende interview op TV met de heer Hueting; een naam die ik nooit had vergeten. Deze voormalige soldaat meldde over de gruweldaden die "onze jongens" aldaar hadden gepleegd. In de tijd daarna werd hij van diverse kanten voor landverrader uitgemaakt, zo begreep ik uit de berichtgeving. Bij mij riep het toen al gevoelens op van "hoe was dit mogelijk zo vlak na de ervaringen in WO II, waar men altijd zo de mond over vol had". Intussen hadden de wat maatschappelijk bewustere dispuutsgenoten van mij het over het van Heutsz monument dat zou moeten verdwijnen. De vernieling daarvan werd ingezet; één van hen had zelfs een afgehakte messing letter van dit monument als triomf in zijn bezit. Intussen kwam er meer informatie over deze tijd; de naam van Raymond Westerling met zijn gruwelijke praktijken en uiteindelijk het uitgebreide verslag en het boek "Revolusi" van cultuurhistoricus David van Reybrouck, die eerder ook al zo'n onthullend boek had doen verschijnen over de gruwelijke geschiedenis van het koloniale verleden van Belgische Congo. De Europeanen hebben in het verleden wat aangericht in de rest van de wereld hoor!
Een akelig gevoel kreeg ik dan ook bij het bezoek aan de tentoonstelling; de lege lijsten waarin de portretten hadden gezeten van de verschillende NLse hoogwaardigheidsbekleders die in de 400 jaar van de koloniale tijd in de kantoren hadden gehangen. Mij bekroop een gevoel van schaamte, vergelijkbaar wellicht met dat wat Duitse generatiegenoten ondervinden wanneer ze geconfronteerd worden met de  acties van hun voorvaderen tijdens WO II. Verder schilderijen, tekeningen, verhalen, een met kogelgaten doorzeefd hemd van een revolutionair die geëxecuteerd was. De samenstellers van de tentoonstelling hebben geprobeerd om een acceptabele tentoonstelling te presenteren en zijn er niet op uit geweest om er een soort gruwelverhaal van te maken. 
Na deze confrontatie met "de afhandeling" van ons koloniaal verleden heb ik genoten van het weerzien van de schatten van de vaste collectie. Door de corona maatregelen was het aanzienlijk rustiger dan wat ik gewend was van een bezoek aan het Rijks. Daardoor kon ik met name de juweeltjes in de eregalerij in alle rust bekijken; het Joodse bruidje, waarvan Vincent van Gogh ooit zei dat hij er wel 24 uur voor zou willen zitten om te blijven kijken; de Vermeertjes, kleine prachtwerkjes van een meesterschilder; Pieter de Hooch en Jan Steen! Kortom genieten. Maar ook de andere zalen heb ik kalm doorlopen en genoten van het weerzien.

Naturalis

 Vandaag nogal wat reisuren; ik had met dochter Joke afgesproken om met de kinderen na schooltijd naar het Naturalis museum in Leiden te gaan. Om 13.15 stond ik aan de voorkant van het station Gouda te kijken of ze eraan kwam. En ja hoor, daar kwam ze op de fiets met de kinderen voor en achterop de fiets. En daar kwamen ze het station binnen en gingen we met de trein naar Alphen a/d Rijn. Toevallig stapte de

Joke, Bram en Ronja vol aandacht bij de 
determinatie sessie in Naturalis

voormalige juf van Bram ook in deze trein en terwijl ik gezellig met Ronja op schoot zat te babbelen spraken Joke en Bram met juffie Marijke. Eenmaal in Leiden waren we vrij snel bij het museum, maar het was toch al voer twee uur. Ik zei nog tegen Joke dat ik wel voor 4 uur wilde inchecken hetgeen haar een flauwe opmerking ontlokte. Nou ja, dat neem je dan maar voor lief als ouwe vader.
Ik had twee timeslots gereserveerd omdat ik dacht dat dat voor de twee kleintjes niet nodig was. Joke dacht dat de QR code niet nodig was, maar had gelukkig een afdruk met QR code. Het duurde nogal maar we kwamen toch binnen. Allereerst een plek waar lieden bezig waren met een demonstratie determinatie van kevers; dat was juist wel Jokes interesse gebied, dus daar bleef het drietal geboeid staan kijken, terwijl ik had gedacht dat de kinderen eigenlijk speciaal in de dino's waren geïnteresseerd. Daarna een paar trappen op naar een plek met allerlei opgezette dieren uit de NLse natuur; van vossen en bevers tot wielewalen en wulpen; prachtig om te zien. Ook laden met allerlei insecten, vogeleieren en ander klein spul. Het is werkelijk een pracht plek; beetje een ouderwets museum als vroeger het tropenmuseum, maar wel in een heel mooie nieuwe jas gegoten. De tijd begon wat mij betreft enigszins te dringen en ik ging met Ronja naar de derde verdieping, naar de dino's. Onderweg raakte ik Joke en Bram een beetje kwijt, maar het museum is heel overzichtelijk. Van die dino-skeletten en de manier waarop die enorme structuren waren tentoon gesteld was niet alleen Ronja, maar ook ik behoorlijk onder de indruk. Majesteitelijk groot. Ongelooflijk dat dergelijk grote landdieren op aarde hebben rondgescharreld. Toen werd het toch zo langzamerhand voor mij echt tijd om naar het station te gaan en ik nam dan ook afscheid van dochter en kleinkinderen en liep - helaas door de forse regen -  naar het station. 

Das erste Grün

 

Erstes Grün

Had ik gisteren, op weg naar Roos een etappe van Nunspeet naar 't Harde gewandeld door mij onbekend gebied, o.a. door een stuifzand gebied met de naam de Haere, daar werd het vandaag een rondje in de buurt van Ommen. Roos is, als vaak genoemd in m'n blog erg goed in het creëren van tracks in Komoot. Het Ommetje Ommen begint en eindigt uiteraard in Ommen en voert langs het Besthemer ven. Het was bijzonder rustig op de maandagmorgen en het bankje bij het vennetje was niet bezet. Daar moest ik dan ook mijn middagboterhammetje naar binnen schuiven en genieten van rust en uitzicht. Even verderop werd mijn oog getroffen door de eerste voorzichtige, maar duidelijk uitgelopen sprietjes van de bosbessenstruikjes; das erste Grün, dat prachtige lied van Schumann dat ik decennia geleden voor het eerst van vriend Dick hoorde. Toen ik veel later de partituur onder ogen kreeg herkende ik het direct door de melodie die Dick altijd zong wanneer hij de eerste sprietjes ergens zag. Roos en ik hebben het misschien wat melancholiek bedoelde lied wat vrolijker gezongen dan de bedoeling was; kwam door Dick die het mij altijd vrolijk had voorgezongen. Ik ervaar het nog steeds als een vrolijk lied dat de schoonheid van het voorjaar bejubelt. Ik zie nu dat het lied "Erstes Grün" heet en niet "das erste Grün". De tekst is echter ronduit droevig ha ha. Opgemerkt dient ook te worden dat ik nooit veel van de teksten afwist, dit tot ergernis van Roos; shame on me.
Tussen het wandelen door kreeg ik een opgewonden WhatsApp van Roos met een bijzonder heuglijk bericht. Op de terugweg kon ik het dan ook niet laten om wat lekkers te gaan kopen bij AH; geen taart, maar een tweetal bakjes met nootjes voor bij de borrel na afloop van het bridgen. 's-Avonds moesten we naar de bridgeclub en het ging zo ongelooflijk slecht dat we - als verwacht - onderaan eindigden. Daarom niet getreurd; een borrel met nootjes en nog even nagenieten.

Gemmetje Victoria

 

Tijdens de boottochtjes tussendoor in de Eilandspolder, wanneer we als werkgroep van het ene eilandje naar het andere varen kwam ik in gesprek met mede-rietprikker Johan. Hoe het gesprek verliep weet ik niet meer, maar er was sprake van een leesadvies en daar ben ik altijd gevoelig voor. Wanneer iemand een schrijver of een boek zodanig kwalitatief goed heeft gevonden dat hij er iets over vertelt is het  - naar mijn ervaring - altijd de moeite waard. Nu ging het over het laatste boek dat Yvonne Keuls uit haar pen heeft laten vloeien. Inmiddels moet ik tot mijn grote schaamte erkennen dat ik nog nooit iets van haar heb gelezen; ik had een ontegenzeglijk onterechte laatdunk van de NLse schrijfsters. Inmiddels moest ik toch wel beter weten na het lezen van werken van Anna Enquist en bovenal Annejet van der Zijl. Inmiddels hoort Yvonne Keuls ook tot mijn favorieten; werd tijd ook, want haar naam ken ik al vele decennia. 
Johan wist zo gauw de titel van het laatste boek niet, maar wel dat het over een psychosociaal geval ging. Inmiddels ben ik al halverwege het boek "Gemmetje Victoria" en heb ik een schrijfstijl ontmoet die van een unieke kwaliteit getuigt. Onnavolgbaar boeiend weet Yvonne een geschiedenis te beschrijven, ongetwijfeld op haar ervaring berustend van een jonge vrouw die alles doet wat verboden is en dat vanuit een heel begripvolle houding. Zij was in het verleden actief in het hulpverleningscircuit voor lieden die sociaal de weg kwijt waren in de breedste zin des woords. Afwisselend lig ik te schateren van het lachen of heb ik diep respect voor de hulpverleenster, maar bovenal voor de schrijfster van dit geheel. En dan te bedenken dat mevrouw Keuls dit boek in haar negentiger jaren heeft afgerond. Het zou mij niet verbazen als het al enige decennia in half afgeronde staat bij haar in de kast, c.q. computer heeft gelegen. Een groot schrijfster, maar vooral een warm mens, waarvan ik nu zeker meer zal gaan lezen.

Net als "La mer"

 

"La mer", eigen werk 1969-1970

In de tijd dat ik met Lien op de Overtoom in Amsterdam woonde - inmiddels 52 jaar geleden - heb ik in een overmoedig creatieve bui mij wat schildersartikelen aangeschaft en een schilderijtje gemaakt; ruw en ongeoefend met allerlei zwart, wit en blauwe verf kwam er iets tevoorschijn dat ik voor niets anders kon uitmaken dan een soort zeegezicht. Ik doopte het dan ook: "La mer". Het stelt niets voor, maar het heeft wel al die jaren ergens in een van mijn kamers gehangen, zij het in de Hoflaan nogal oneerbiedig op een van de twee plees. In de Jan Hanzenstraat hing het prominent boven de schoorsteen. Hier op de flat hangt het uiteindelijk alweer enige tijd in de slaapkamer en zie ik het dagelijks. Een glicée met copie van een schilderij van Henk Helmantel begon me dermate te vervelen dat ik die naar de bazar van WVT heb gebracht in de hoop dat iemand er nog plezier aan kan beleven. In de plaats daarvan hangt mijn onnozel schilderijtje alweer enig jaren in vol zicht aan het voeteneinde van mijn sponde.

"Ciel nuageux", Hippolyte Boulenger

Als in de blog van gisteren al aangekondigd gingen Roos en ik vandaag naar het Singer museum in Laren. Opnieuw met de trein naar station Hilversum Mediapark en op geleide van Komoot naar Laren. We waren vlakbij het museum en daar stond een meneer wel erg pontificaal "in functie" te zijn; donker pak en een opmerkelijke stropdas. We kwamen in gesprek en inderdaad was hij werkzaam in het museum en stond nu lekker te roken, waardoor Roos in een stevige hoestbui terecht kwam. Hij vertelde ons hoe het in het museum was geweest tijdens de Corona sluiting, maar ook over de uitbreiding van de collectie door toedoen van een particulier die een verzameling ter beschikking stelt. Klinkt goed, gaan we t.z.t. zeker bekijken; Sluijters en Gestel werden als namen genoemd, beide schilders waar we nogal van geporteerd zijn. 
Het heden tentoongestelde bestond vooral uit werken van Belgische schilders, waaronder Magritte. En daarbij viel Roos een bepaald werkje op dat veel weg had van het ooit door mij geschilderde "kunstwerk". La mer. Van beide plaats ik hierbij een foto. Kijkt u lezer maar of u het met de gelijkenis eens bent; Hippolyte is duidelijk een professionele schilder; mijn werkje steekt daarbij wat magertjes af. 
Het Singer museum kent al, sinds ik daar kom en ongetwijfeld al veel langer, een bijzonder gezellige plek om iets te nuttigen. Toen wij het museum verlieten was het er dan ook aangenaam druk met mensen die daar lekker zaten te genieten. Van de ons inmiddels bekende suppoost, die wij bij vertrek nog even aanspraken vernamen we dat er een verbouwing had plaats gevonden in Corona tijd en dat daarbij een nog verdere uitbreiding van de horeca mogelijkheden had plaats gevonden. Het "Singer" is derhalve inmiddels meer een gelegenheid om iets te gaan nuttigen met daarbij een uitje om wat schilderwerk te bekijken. Leuke combinatie, die je ook in het Rijks in Amsterdam aantreft, maar Singer heeft deze formule subliem uitgewerkt!

Ieder ons weegs

 Roos had vandaag afgesproken om met haar vriendin P. te gaan wandelen hier achter in het Houdringhebos en ik had gepland om een etappe van het Trekvogelpad over de Zuiderheide bij Hilversum te gaan doen. Na het ochtendritueel van thee drinken in bed en ontbijten bereidden we ons voor op de wandelingen. Vriendin belde aan en wilde eigenlijk direct op stap; ze had al genoeg koffie op, dus de dames waren snel verdwenen. Ik deed rustig aan en nam allemaal afval mee om in de respectieve plekken als papierbak en groenbak te deponeren. Tevens nam ik alvast de bakken mee om na afloop 2 liter melk te halen bij de zuivelboerderij. Inmiddels had ik gezien dat station Hilversum mediapark vanuit station Bilthoven 4 keer per uur bereikbaar was per trein, dus rustig naar het station gefietst en de diverse afvalstations en de markt bezocht. Groente en fruit thuis gebracht en relaxed naar het station voor de rit naar Mediapark. Na enig zoeken en met behulp van het boekje en komoot had ik de gemarkeerde route gevonden. Was zodanig goed gemarkeerd dat ik zonder mankeren uiteindelijk bij het viaduct onder de snelweg uitkwam alwaar ik verder ging op de kaart in de richting Baarn. Daar nam ik de trein terug naar Bilthoven en vandaar met de fiets naar AH om een flesje wijn te kopen voor Roos en naar de zuivelboerderij. Roos was al op de flat toen ik thuis kwam. Lekker gekookt en gegeten. Gezellig hoor zo onverwacht bij elkaar. Voor morgen zijn de plannen om samen naar het Singer museum in Laren te gaan en daarna weer ieder ons weegs. Goede constructie!

Een gladde plank

 

Een selfie als ochtendgroet aan Roos ge-appt

Vandaag weer aan de slag in de Eilandspolder. Had ik hem afgelopen zaterdag nog uitvoerig gesproken tijdens onze wandeling door het Kootwijkerzand, daar stond Ab mij hedenmorgen om 7.30 alweer op te wachten op het busstation in Edam. Ja ja, ik was alweer om half vijf opgestaan en had mij met fiets, trein en bus naar deze plek gespoed. Door de voor een pensionado ongewone spanning van deze gebeurtenis had ik "niet geslapen"; dat kan natuurlijk helemaal niet, want uiteindelijk heb ik me de hele dag fit gevoeld en ben ook helemaal niet zo vroeg gaan slapen.
Ab en Joost hadden de vorige dagen zoveel verschillende landjes gemaaid dat ze het aantal niet meer zo precies wisten. Ach, dat zal onze groep een zorg zijn; als makke schapen laten we ons door de prachtige dreven van dit oude gebied vervoeren op de fraaie schuit van SBB en gaan aan de slag waar dat van ons verwacht wordt. Sommige van de gemaaide veldjes waren zo klein dat ze al vrijwel klaar waren voordat de laatste van de werkgroep uit de boot gestapt was (grapje). De snelheid was natuurlijk gestimuleerd door de heerlijke taarten die Ab en ik in de Rijp bij ons bekende adres gehaald hadden. We hadden voordat de hele club kwam al de stoelen buiten gezet (op Corona afstand!!), de taart in stukken gesneden en koffie gezet. Om negen uur gingen we de polder in. Daar zagen we wolken vogels in de verte; waren tot mijn opluchting allemaal kieviten; gaat wel slecht met deze weidevogels, maar gelukkig zitten ze nog wel in NL; ik hoor nog maar zelden hun karakteristieke geluid bij mijn wandelingen, maar hier zitten gelukkig nog volop weidevogels. 
Bij een van de te maaien velden moesten we twee hekken passeren. Daarbij kwam door een ongelukkige samenloop van omstandigheden een van onze werkgroepleden zodanig ongelukkig ten val dat hij - naar achteraf bleek - met een gebroken pols uitgeschakeld was. Er lag een gladde plank waar hij op stapte en uitgleed. Vervelend, maar het viel allemaal gelukkig wel mee. Gelukkig was hij nog wel in staat om met zijn eigen boot terug naar huis te varen. 
Na afloop werd ik door iemand weer terug gebracht naar station Zaandam en had binnen de kortste tijd de Intercity naar Utrecht. Eenmaal thuis gekomen zat ik rustig wat na te sudderen van de verrukkelijke dag en daar ging de sleutel in het slot, en ja hoor: "Roos", riep ik luid. Onverwacht, maar ik had er wel een klein beetje op gerekend was ze deze kant opgekomen; gezellie.

Geen dag zonder Bach

 Het is geen rijmpje dat ik zelf heb bedacht; voor andere klassieke muziekliefhebbers geldt deze zinsnede in het algemeen ook wel degelijk. Hoewel een goede vriend van mij wel van opera en veel andere muziek hield, maar tot mijn verbazing niet van Bach. Daar heb ik altijd een merkwaardig gevoel over gehad; net of je van goede wijn houdt, maar niet van Bordeaux of Champagne. Als tienjarige maakte ik al kennis met Bach; de tweestemmige Inventionen speelde ik voor een klein deel; Bach schreef deze muziek voor zijn 7-jarige zoon heb ik later begrepen; de eerste daarvan is nu nog steeds het enige dat ik uit mijn hoofd kan spelen; de Nocturnes van Chopin zijn helaas uit mijn onthoud portefeuille verdwenen, maar Bach zit er nog; hoelang nog?
Ruim 20 jaar geleden kreeg ik van een collega de partituur van de Goldberg Variationen; was toen voor mij onbekende muziek; dertig variaties op een thema. Ik ben daar lekker mee begonnen en heb er verschillende van ingestudeerd. Ook de Partita's voor klavier heb ik op de piano ingestudeerd. Kortom, Bach heeft altijd veel voor me betekend, zij het ook veel passief luisterend.
Die Goldbergvariationen zijn vooral door Glenn Gould populair geworden; deze piano virtuoos heeft destijds een soort icoon neergezet. Daar had ik altijd een wat merkwaardig gevoel bij; die muziek hoort mijns inziens, of beter gezegd, mijns inhoors op klavecimbel ten gehore te worden gebracht, En nu hebben we in dit tijdsgewricht een Frans genie op het klavecimbel en wel Jean Rondeau. Hij heeft op weergaloze wijze in het kader van "All of Bach" en dus beschikbaar via Youtube deze muziek voor een breed publiek beschikbaar gemaakt. Anderhalf uur genieten voor wie van klavecimbel muziek houdt.
Hier de link naar de Goldberg Variationen van Bach, gespeeld door Jean Rondeau

Mijn wortels liggen in de Bilt

 

Een typisch Schelfhoutje

Vanmorgen vertrok ik bij Roos vandaan naar Enschede, alsnog naar het RMT, maar nu zonder Roos zoals we zondag zouden doen. Een prachtige tentoonstelling rond het werk van Artemisia Gentileschi, een vrouw die een belangrijke schilder was in de tijd dat dit uitzonderlijk was. Haar roem steeg boven die van haar vader uit; ze had het goed in de vingers. Maar er hing meer dan alleen werk van haar; Memling, Koekkoek, Schelfhout, ik noem maar een paar namen die ik mij herinner. Ook modern werk uit verzamelingen van Twentenaren; werk van de Cobra kunstenaars o.a.
Tot voor kort antwoordde ik als een onbekende mij vroeg waar ik vandaan kwam, dan antwoordde ik: "Amsterdam", terwijl ik daar al veertig jaar niet meer woon. Toen Roos in Wijhe neerstreek heb ik overwogen of ik daar ook niet heen zou willen verhuizen. Bij die gedachte heb ik mij ook ingeschreven bij een woningbouwvereniging, van je weet maar nooit. Maar ik geloof inmiddels toch niet dat het iets voor mij is om weg te gaan uit de Bilt. Dat werd mij vandaag eigenlijk voor het eerst duidelijk. Zal ook wel komen doordat ik er met Roos over heb gesproken of ik die inschrijving van die woningbouwvereniging nog wel moest aanhouden of annuleren.
Vanuit Enschede ging ik naar station de Bilt en dan ga ik graag via het winkelcentrum "de Kwinkelier" naar de ingang van het bos. En daar kwam ik allereerst de voormalig D66 wethouder tegen waar ik vele jaren geleden mee het verkiezingsprogramma van 19zoveel voor de afdeling heb helpen formuleren. We herkenden elkaar maar ternauwernood en groetten elkaar terloops. Even verderop bij Albert Heijn werd ik aangesproken door "Fred en Wilma", een echtpaar dat ik heb leren kennen bij de Indonesische kookcursus van Richard bij de WVT. Terwijl we stonden te praten kenden zij nog twee voorbijgangers en wilde ik eigenlijk na een groet doorlopen, maar nee hoor: "jij bent de vader van Hugo", en toen herkende ik haar ook zo half en half als iemand die vroeger bij slager van Loo had gewerkt. We spraken even over Hugo en natuurlijk over de slager en ze zei dat ik Hugo vooral de groeten van haar moest doen. Tja, toen was het onderstreept dat de Bilt mijn habitat, mijn woonplaats definitief is geworden. Als ik in het bos wandel kom ik heel vaak iemand tegen die ik ken en waarmee soms ook een praatje wordt gemaakt. Ik voel me hier ontzettend thuis.

Helaas moest ik met enige weemoed wel constateren dat de afbraak van het winkelcentrum gestaag door is gegaan en dat de winkel van Sir John nu echt is verdwenen; alleen het betonskelet staat er nog.

Ook Drenthe staat onder water

 

Het Gasselter diepje buiten haar oevers getreden

Vandaag prachtig weer en dus samen aan de wandel, opnieuw naar het Balloërveld in Drenthe. Deze keer startten we bij Gasteren. Met een busje voor 8 personen kun je ieder uur in de richting Annen hunebed daar komen. Roos had een leuke track geconstrueerd, maar helaas bleek halverwege dat er ergens met de waterhuishouding was misgegaan; daar waar een wandelpad had moeten liggen was nu sprake van een forse overstroming; het Gasterense diepje leek wel aan hoogmoed te lijden en de Drentse Aa naar de kroon te steken. Er stond bij de oever van het zeer onlangs gereconstrueerde pad een dame van het aannemersbedrijf dat de reconstructie had verricht voor het Drents landschap: "er ligt daar een gloednieuw bruggetje", vertelde ze ons. Niets van te zien, want het bruggetje lag inmiddels onder water en was misschien wel helemaal weggespoeld. Het leek enigszins op de beelden die we uit Limburg zagen met dat verschil dat het hier een natuurgebied was en niet Valkenburg of een ander dorp. Het was al met al een pracht gezicht met watervogels in de nieuwe meren die ontstaan waren, waarschijnlijk door een waterbeheersfoutje: "bedaankt".
Wij liepen via een alternatieve route naar het Balloërveld, via de verkeersweg konden we het niet meer zo kleine Gasselter diepje wel oversteken; het stroomde inderdaad stevig, steviger dan je van zo'n klein stroompje kunt verwachten ook al heeft het stevig geregend. 
Het Balloërveld lag er weer prachtig bij en we liepen naar Rolde en namen daar de bus terug naar Assen. We waren weer lekker op tijd op stal en hebben lekker gegeten. En 's-avonds voor het eerst weer naar de bridgeclub. Daar werd me duidelijk dat er toch wel veel angst is onder de mensen voor Corona. Er waren maar weinig paren die het hadden aangedurfd om te komen en waar we mensen spraken over dat klotevirus bleek de angst toch wel te overheersen. Men had soms maandenlang de (klein)kinderen niet van nabij gezien. Maar wij hebben lekker gebridged!

De fundatie

 

Rob Scholte. Verrassend werk vind ik

Opnieuw naar een museum! De beer is helemaal los; we zijn zo blij dat het weer kan. Voor vandaag hadden we eigenlijk afgesproken om naar het RMT, het Rijksmuseum Twente te gaan; ik vanuit station Bilthoven en Roos vanuit Wijhe en dan samen vanuit Deventer naar Enschede. Maar het leek erop dat er werkzaamheden waren en dus veranderden we de plannen en werd het een bezoek aan de fundatie, museum in Zwolle. Mijn trein was er iets eerder dan de trein van Roos; ik kon haar met een kus begroeten op het perron en daar liepen we naar het museum via de stad. Roos wees me waar de winkel "Slager en Boer" was, een winkel waar je zowel wild kunt kopen als producten van de boer. Bij de ingang van het museum stond - net als bij een vorig bezoek - een dame die iets gratis aan te bieden had dat slechts 30 euro kostte. Ik luisterde niet eens en maakte een paar irrelevante opmerkingen; ze sprak ook zo vlug dat ik geen idee had welke boodschap ze over probeerde te brengen. Eigenlijk dacht ik, of deed alsof, zij de QR code zou scannen. Ze gaf het op en we gingen naar binnen. 
Er hing een grote hoeveelheid werk van Rob Scholte, een kunstenaar waarvan ik niet veel meer wist dan dat hij zijn onderbenen was kwijt geraakt bij een aanslag met een handgranaat onder zijn auto. Maar hij bleek een kunstenaar te zijn met een grote mate van creativiteit; figuratief, met een boodschap vaak en soms gewoon verrassend en heel mooi. Fijn om te zien!

Met Ab op stap

 

Vraatlijn, tot waar de reeën kunnen komen

Op mijn voorstel gingen we wandelen bij Kootwijk. Keurig om 8 uur, zelfs enkele minuten nadat de thee klaar was werd er gebeld en kwam Ab de trap opgeklommen voor het indrinken voor de wandeling van vandaag. Dat indrinken gebeurt als altijd met thee. Overigens nam ik koffie vanwege de stimulerende werking. Gelukkig ging dat ook naar wens zodat ik opgelucht aan de tocht naar de Veluwe kon beginnen. Was weer hardstikke gezellig zo aan de wandel. We zijn al zo vaak in Kootwijk geweest, maar dat is geen probleem; Ab en ik hebben altijd wat te bepraten en zo niet, dan zijn er altijd fraaie aspecten van de natuur. Zo hoorde Ab kruisbekken en zagen we raven die speciaal voor ons een baltsvlucht demonstreerden. We dankten hen uitvoerig, maar daar trokken ze zich weinig van aan; leuk gezicht zo door de verrekijker terwijl deze grootste zangvogels zich voor elkaar uitsloofden. Ook zagen we jonge jeneverbes-struiken; dat is echt bijzonder. Een merkwaardig gegroeid boompje toonde de vraatlijn , de hoogte tot waar de reeën kunnen komen om het groen van de boom weg te vreten. Er waren niet zo gek veel vogels te zien, maar Ab als professioneel vogelaar zag een havik en hoorde vogels waarvan het geluid mij ontging.
Ongeveer honderd jaar geleden werd er vanuit deze plek - Radio Kootwijk - radio contact onderhouden met Nederlands Indië; nu kun je dat vanaf elke plek in NL gewoon met je ielepiel; ongelooflijk eigenlijk. Het grote gebouw staat er nog te pronken en wordt - terecht mijns inziens - de kathedraal genoemd. Imposant om het door de verrekijker te ontwaren zo middenin de Veluwse natuur. Nu liepen we er langs; kom hier graag, maar zonder auto vervoer is het voor mij onbereikbaar, dus toen Ab gekscherend voorstelde of we naar Zeeland of Kootwijk zouden gaan was het duidelijk. Voor het wandelen en het kletsen maakt het niks uit waar we wandelen; genoeglijk wordt het altijd wel.

En natuurlijk weer vooraan

 

Hier en daar wat mensen. Een "volle" zaal

Vandaag had ik een heel programma gepland; eerst naar de markt om o.a. kippenvleugels in te slaan (een verzoekje van Ab voor de wandeling van morgen) en nog e.e.a. bij de reformkraam. Daarna naar Vredenburg voor het bijwonen van het lunchconcert en daarna nog een stevige wandeling, afgesloten met een bezoek aan de zuivelboerderij. Helaas zijn vanwege het weer de laatste twee onderdelen van het programma komen te vervallen. Alternatief is lekker thuis aan de thee en dit bloggie schrijven over mijn eerste bezoek weer aan een concert. Een heel gedoe  om binnen te komen, maar het was uitstekend georganiseerd en zo langzamerhand krijg ik wat meer routine en vertrouwen dat het wel goed zal komen. De zaal was volgeboekt, d.w.z. dat er hier en daar iemand mocht zitten en dat angstvallig werd geplaceerd. Ik mocht tot mijn groot genoegen vooraan zitten; met die kleine oren van mij en de leeftijd is dat een stuk prettiger. Ook bij de vrienden van het lied zitten Roos en ik vrijwel altijd vooraan; de meeste mensen hebben die voorkeur helemaal niet want de eerste rij blijft vaak leeg.
Het eerste werk dat uitgevoerd werd was gecomponeerd door Johannes van Bree, nu vergeten, maar in het begin van de 19e eeuw een bijzonder belangrijke stimulator en creatief vormgever geweest in de Nederlandse muziekwereld. Lees de aan hem gewijde wiki pagina maar eens. Het daarin genoemde adagio voor vier strijkkwartetten werd hedenmiddag prachtig uitgevoerd door "HKU Utrecht conservatory strings" & Bellamy quartet, zijnde samengesteld uit de docenten van de HKU. 
Vervolgens twee wereld premières van werken van jonge componisten; eerst de jonge Spaanse Marc Giné met "Prometheus bound"; bij de eerste maten trok mijn mond gewoon scheef; het was zo vreselijk dissonant dat het vals klonk, maar later trok het bij en was het een leuk modern stuk. Het tweede werk was van de Japans-Syrische componist Daniel Musashi; het bestond uit drie delen die een zeer onderscheiden sfeer vertoonden. De twee jonge mannen kwamen het podium op na afloop van hun werk en straalden gewoon; zij dankten de concertleden voor de uitvoering en het publiek voor hun aanwezigheid. Ontzettend leuk om bij te kunnen wonen.
Tot slot een strijkers serenade van Dvorák; een emotioneel en wat zwaar aangezet werk dat prima uit de verf kwam. Een hartelijk en verdiend applaus was het resultaat.
Wat ik absoluut niet miste was toch wel het gebruikelijk ritueel van de staande ovatie; dat mocht natuurlijk niet vanwege de Covid. Ik hoop dat die idiote gewoonte met Covid ook verdwijnt uit de NLse concertzalen. Een staande ovatie is voor iets heel bijzonders en hoort niet bij iedere uitvoering. Maar je zag het Utrechtse publiek gewoon aarzelen of het eigenlijk niet moest ha ha.
Ik heb bij thuiskomst het adagio voor vier strijkkwartetten nog eens beluisterd op Youtube, genietuh!

Jared Diamond, een pangnost

 Jared Diamond is naar ik vermoed beroemd geworden met zijn boek "paarden, zwaarden en ziektekiemen", waarin hij een - misschien wel iets te - uitgebreid overzicht geeft van alle ontwikkelingen in de wereld op het gebied van landbouw en metaalbewerking. De voordelen die het grote Eurazië heeft qua cultiveerbare voedingsgewassen en tembare diersoorten en haar Oost-West oriëntatie waren daarbij de grondoorzaken volgens hem. Daardoor kwam de landbouw en met haar de almaar groter wordende sociale structuren op gang; organisatorische ontwikkeling die uiteindelijk leidde tot een grote voorsprong v.w.b. stootkracht. Laat onverlet dat China eveneens een grote ontwikkeling doormaakte, maar daar zat de politieke structuur de flexibiliteit van ondernemen sterk in de weg. Daardoor was het Columbus die met zijn drie mini-scheepjes als eerste uit Eurazië Amerika bereikte en niet de beroemde admiraal Zheng He. Hij werd door de keizer terug geroepen.
Inmiddels heb ik mij geworpen op een tweede boek van Jared Diamond en wel over de ontwikkeling van de mens vanuit de traditionele samenlevingsvormen als groepen en stammen. Hij schetst dat het de landbouw was die de aanzet gaf tot de ontwikkelingen, precies als in het eerste boek. Hij geeft daarbij ook aan dat in de 400.000 jaar dat wij als Homo Sapiens bestaan die periode vanaf de landbouw maar een fractie is van het geheel; de landbouw begon pakweg 11.000 jaar geleden. De traditioneel levende mens, meestal aangeduid als "primitief" bestaat nog steeds. Denk maar aan de Pygmeeën, enkele papoea stammen en in Zuid Afrika de Koi San mensen die oneerbiedig bosjesmannen werden genoemd. 
In het boek "The world until yesterday" beschrijft hij- opnieuw zeer grondig - de verschillende aspecten die het traditionele leven van de mens kenmerken. Fantastisch moet ik bekennen. Een aanrader van jewelste. Auteur beschrijft een waaier aan eigenschappen die hij bij veel traditionele samenlevingen heeft waargenomen en pluist dat heel precies uit; over al deze onderwerpen schrijft hij als een groot deskundige, vandaar dat ik het woord pangnost gebruik; allesweter. 
Eén van de grote verschillen tussen traditioneel levende mensen en ons, modern levende mensen zijn de doodsoorzaken. Al die welvaartsziekten zijn onbekend bij de traditionelen; de reden waarom worden uitvoerig in het boek geanalyseerd. Daarentegen worden zij lang niet zo oud als de modernen; ongelukken en infectieziekten zijn daarvan oorzaken en dood door tekort aan voedsel niet te vergeten.
Gisteravond ben ik eens gaan zoeken op Youtube of er iets op stond over de Khoi San mensen in het zuiden van Afrika, naar ik meen nu nog leven in de Kalahari woestijn. En daar vond ik inderdaad een man met een schitterend figuur die ons iets vertelde in zijn klik taal. Hij had een ideaal menselijk figuur, slank en gespierd. 

Katwijk aan zee

 

Schelpenkar met net

Als jong kind was ik ooit met mijn ouders op vakantie geweest in Katwijk aan zee; ik zal toen 5 - 6 jaar oud zijn geweest; mijn broer Jan plaste nog in zijn bed herinner ik me nog. Wat ik verder nog herinnerde van die zomer betrof de zebrarupsen, geel-zwart gestreepte rupsen die bij honderden in de duinen op planten zaten. Vandaag was ik terug in Katwijk aan zee; ik wilde de eerste etappe van het Romeinse Limespad gaan lopen, van de uitloop van de oude Rijn in zee tot Leiden. En tevens naar het museum in Katwijk gaan; daar was ik al een keer eerder geweest met Huib; destijds vond ik het een ontzettend sfeervol museum en ook nu. Na het ritueel met coronacheck, tijdslotcheck en museumkaart stond ik als eerste bezoeker van die dag in het mooi opgezette museum. En daar werd ik getroffen tot de derde herinnering aan die vakantie en wel door een schelpenvisser. Er stond een kar opgesteld helemaal vol met schelpen en op de achtergrond een man die met een groot net, al lopen door het ondiepe deel van de voorzee schelpen opviste. Dat kon ik mij nog goed herinneren; heb ik bij latere bezoeken aan zee nooit meer gezien.

Een tonnenmaker in zijn kuiperij

Er hing een keur van schilderijen die een fijn inzicht gaven in het leven aldaar in de tijd van bomschuiten en hard werken. Een allerliefst schilderij van een jong stel waarbij het meisje aandachtig zit te borduren, terwijl de vissersjongen op z'n buik liggend toekijkt.
Ook een opstelling van een kuiperij vond ik mooi. Fijn museum waar ik bij gelegenheid nog een keer heen zal gaan.
De eerste etappe van het Limespad was precies zoals ik al had verwacht vanaf de kaart in het boekje; leuk met de Romeinen in je achterhoofd, maar als wandelaar geen moer aan; allemaal stadse delen op het duindeel na, dat was prachtig, maar slechts een klein onderdeel van de etappe.

In de buurt van Idar-Oberstein

 

"Psyche", graveur Erwin Pauly

Gisteren stormde het zo verschrikkelijk hard dat ik de deur niet uit durfde te gaan; pas tegen een uur of drie was de wind zodanig gaan liggen dat ik durfde te gaan kijken hoe het bos had geleden van deze eerste storm van het jaar, storm Corrie. Eigenlijk had ik naar het Rijks Museum voor Oudheden willen gaan; daar had ik ook een tijdslot voor gereserveerd, maar daar kon ik helaas geen gebruik van maken. Maar vandaag heb ik dat goed gemaakt; opnieuw een tijdslot aangevraagd en naar Leiden. Bij de ingang stond een suppoost die de QR code moest controleren; met enig vijfen en zessen kreeg ik dat voor elkaar. Binnen allereerst het reserrveringsbewijs met tijdslot laten zien en tot slot de museumjaarkaart. Gek genoeg krijg ik als oudere zo'n hele rimram niet gemakkelijk voor elkaar; de diepere werking van zo'n smartphone ontgaat mij volkomen; hoe je de ene app na de andere gebruikt, het blijft een raadsel. Maar het is gelukt en de mensen achter de kassa hebben alle clementie met de oudere bezoeker; gelukkig maar, want zij vormen of vormden in ieder geval een aanzienlijk contingent van museumbezoekers.
Allereerst ging ik naar het kleine kabinet na de ingang, het kabinet met de cameeën en andere kunstig bewerkte steensoorten. Ook de techniek van het steen bewerken werd duidelijk gemaakt met een illustratieve video. In de derde vitrine werd een heel bijzonder voorwerp getoond dat duidelijk van veel later datum was dan de andere voorwerpen; een voorwerp van onwaarschijnlijke schoonheid. Het heette "Psyche", naar de prinses uit de mythe van Amor en Psyche. Zij was een onwaarschijnlijk mooie koningsdochter, zo mooi dat zelfs Amor verliefd op haar werd. De rest van het verhaal vindt u ongetwijfeld op internet. Ik bleef er naar kijken zo mooi vond ik het.
Het was inderdaad een hedendaags kunstwerk, geconstrueerd in 1991 en in bruikleen gegeven door de graveur, Erwin Pauly, uit Veitsrodt, vlakbij het voormalig edelsteenbewerkersplaatsje Idar-Oberstein in de Eifel, Duitsland.
Heerlijk om weer in het RMO te zijn; de vaste collectie ken ik van buiten; de speciale tentoonstelling over keizer Domitianus was prachtig opgebouwd. Volkomen tevreden ging ik weer huiswaarts. Fijn dat de musea weer open zijn. 

Fallstaf

In een van de boeken, die ik de laatste tijd onder handen heb genomen las ik iets bijzonders over het creatief vermogen op latere leeftijd; niet dat ik dat op mezelf vind slaan overigens hoor! Geschreven werd over Richard Strauss en de "Vier letzte Lieder für Sopran und Orchester", de meesterwerken die hij aan het einde van zijn leven en carrière heeft gecomponeerd; liederen van een onbekende schoonheid. Toen hem ooit gevraagd werd of hij nog werk zou kunnen maken met dezelfde kwaliteit als in zijn dertiger jaren had hij dat ontkend. Echter, later in zijn leven, na het componeren van genoemde meesterwerken, zei hij dat hij door de inspiratie van de teksten, de gedichten onmiddellijk de muzikale lijnen in zijn creatief vermogen tot muziek voelde komen. Dus de tekst inspireerde hem in de meest letterlijke zin van de betekenis van het woord. Overigens waren drie van de gedichten van nog zo'n wonderlijke creatieveling, Hermann Hesse.
Ook Verdi werd op latere leeftijd, aan het einde van zijn carrière geïnspireerd door teksten en kwam zo tot de compositie van Othello en Falstaff. Roos en ik hebben onlangs een begin gemaakt aan het beluisteren van Falstaff waarbij zij een filmische uitvoering had gevonden op Youtube; prachtige muziek inderdaad op een alleridiootst verhaal, zoals dat veel van die 18e en 19e eeuwse opera's betaamt. 
Aan het eind van het leven van bejaarden kan kennelijk een oprisping van creativiteit ontstaan, maar waarschijnlijk ook een ingetogenheid van uitvoerend artiesten die nodig is om indringende muziek ten gehore te brengen. Aldus constateren Roos en ik bij de prachtige liederencycli van Schubert, "die Winterreise" en "die schöne Müllerin". Jongere uitvoerenden missen het inlevend vermogen om die indringende levensverhalen in deze liederen tot uitdrukking te brengen terwijl iemand als Ian Bostridge of Brigitte Fassbaender daar wel in slagen.