Kwam niet veel van het lijstje

Vlees snijden voor de paté

Na enig heen en weer ge-app vorige week hadden we afgesproken dat ze om 10.00 uur zou proberen te komen en dat ik zou zorgen voor warme appeltaart. Door de aanloop van het boerenprotest van de volgende dag en misschien ook wel het regenachtige weer waren er files en zelfs een aanrijding onderweg zodat ze pas om kwart voor elf aanbelde: Jessy, onze laatst bekende donordochter. Om de kennismaking te verdiepen bleef ze twee nachtjes logeren. We zouden dat doen door samen te gaan koken, dat was althans ons voornemen. Ik had een hele lijst gemaakt van dingen die we zouden gaan maken in de keuken en daarnaast nog een mogelijk bezoek aan het Universiteitsmuseum voor een tentoonstelling over schimmels of een lunchconcertje in Amsterdam. Achteraf zou het allemaal wat veel blijken te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken.
Na de koffie, de taart en lekker wat bijpraten gingen we aan de slag; een paté maken. Is een ingewikkeld geheel met varkensgehakt, wat rundergehakt, varkensvet, lever en dan een mengsel van gebakken ui, knoflook, cognac (waarvoor ik ooit zelfgestookte honingschnaps gebruik), peper, room, citroensap en niet te vergeten, zout.  Dat laatste bleek ik achteraf inderdaad te hebben vergeten toe te voegen. Het was een heel werk, maar we slaagden erin om het op tijd in de oven te laten bakken.
Ook hebben we een hazenrug te braden gezet en nog wat meer gedaan. Maar al met al hadden we niets om 's-avonds te eten en hebben we ook maar Imam Bayildi gemaakt van aubergine, uien, knoflook en tomaten. Vond ik wel lekker maar het kon Jessy niet zo bekoren.
Maar ´ s-avonds hebben we oergezellig bij Roos thuis zitten borrelen en uitgebreid bij zitten praten.

Recept van de lekkerste frietjes

De lekkerste die ooit gehad heef!

Het moet mij van het hart; kost me moeite, maar ik heb vanavond kunnen vaststellen dat de frietjes zoals ik ze bak van eigenheimers op de manier zoals ik ergens van Internet heb geplukt een kwaliteit oplevert die Nederlands commercieel verkrijgbare frietjes in de schaduw zet; zelfs de heerlijke frieten van An en Piet uit Gulpen kunnen hier niet helemaal aan tippen, maar blijven toch de lekkerste friet onder de "commerciëlen".

Recept
Schil een paar eigenheimers
Snijd hier de bekende langwerpige frietjes van; lekker een beetje dun heeft mijn voorkeur, maar voor Belgen ligt dat anders denk ik gezien de zgn Vlaamse frieten.
Besprenkel de frietjes met een dun laagje zout om water te onttrekken. Doe dit niet te lang want dan trekt het zout ook de frietjes in en wordt het geheel te zout. Meng af en toe met je handen; je merkt vanzelf als er behoorlijk wat vloeistof is vrijgekomen uit de aardappels, Een minuut of 5 - 10 is voldoende. Spoel het zout af met water en droog de frietjes. Ik doe dat met een vaatdroogdoek.
Doe de frietjes nu in een pan met olie; moeten een beetje onderstaan onder de olie dus en zet het gas aan. Niet op volle sterkte. De frietjes beginnen te bruisen; houdt het op rustig bruisen; mocht het gaan spatten dan moet het fornuis wat lager staan. Als het bruisen minder wordt na een minuut of 8 zet je het vuur wat hoger en dan vindt het echte bakken en bruinen plaats. Dat zie je vanzelf en zijn de frietjes lekker bruin dan zet je het vuur uit en vist ze met een schuimspaan uit de olie. Leg een laag keukenpapier op het bord, dep alle olie eraf; zout de frietjes, flinke kwak Duijvis mayonaise en smullen.
Ze zijn zacht van binnen en knapperig van buiten.

Misschien heb ik geluk gehad maar het is me nu twee maal gelukt met voortreffelijk resultaat. Maar gebruik wel eigenheimers!!! Dat is het geheim, niet van de smid maar van John van der Kroon, de aardappelboer op de markt.

Ilya Pfeiffer en het UML

Voor haar tweede behandeling moest schoondochter Marjorie opnieuw enkele dagen worden opgenomen in het UML. Ik had met haar afgesproken dat ik op bezoek zou komen en vandaag kwam dat uit, aldus appten wij. Dus vanmorgen al vrij vroeg op weg naar Leiden met de trein. Ik was ruim op tijd bij de trein en kon makkelijk een zitplaats vinden. Merkwaardig genoeg liep deze trein helemaal hardstikke vol met relatief jonge mensen in opperbeste stemming; er viel geen onvertogen woord ondanks dat velen de "hele rit" moesten blijven staan. Wel hoorde ik af en toe het woord "bier" vallen en op een zeker moment zei degene die bijna op mijn schoot zat vanwege de drukte dat de meesten er in Bodegraven uit moesten. Een geanimeerd gesprekje ontspon zich: "Bodegraven?", vroeg ik met oprechte verbazing. "Ja, Bodegraven", sprak de persoon en gaf toe dat hij eigenlijk geen idee had waar dat lag: "ergens tussen Utrecht en Rotterdam", zo dacht hij ten onrechte. Er bleek een bierfestival te zijn; je kon vele verschillende biertjes proberen. Zou wat voor Martijn zijn ha ha. En inderdaad stroomde de trein vrijwel helemaal leeg in deze wereldstad voor één dag; overigens wel het begin van een schitterende wandel etappe door het veengebied alhier.
In Leiden stapte ik uit de trein; het stortregende op dat moment. Op het perron zag ik een meneer staan met zonnebril en zeer lang haar, verder exclusief netjes gekleed met paarse stropdas en nogal wat ringen om, dus vroeg ik hem: "bent u Ilya Pfeiffer?", hetgeen tot mijn genoegen werd beaamd. Even later zou ik bij mijn bezoek aan museum "De Lakenhal"  een heel bijzonder gedicht van Ilya Pfeiffer kunnen lezen; was prominent aangebracht op de muur bij de trap; erg toepasselijk. Roos heeft mij menigmaal gewezen op de kwaliteit van zijn gedichten en nu heb ik bij toeval zowel dichter als gedicht voor het eerst mogen aanschouwen.
Inderdaad ging ik eerst even naar de Lakenhal voordat ik mij naar het herstelbed van schoondochter begaf. Het museum heeft een hele metamorfose ondergaan; ik was nooit zo onder de indruk van het tentoongestelde, laat staan van de ambiance maar dat was nu wel anders; het is schitterend geworden en daarom raad ik eenieder aan om hier (regelmatig) naar toe te gaan.
Vervolgens naar het UML en daar zat schoondochter samen met haar moeder Leia zich toch vooral stierlijk te vervelen. Ze was er lang niet zo slecht aan toe als na de eerste behandeling; dat was toch wel een opluchting. Ondanks de infuus die zij continu kreeg konden we naar een verblijfsruimte, ergens verderop in het ziekenhuis waar ze even een andere omgeving kon meemaken en wat bewegen op een hometrainer. Daar was ook koffie, waarvan Leia mij ruimschoots voorzag. We gingen weer terug naar haar kamer omdat Marjorie honger kreeg. Daar maakte ik een foto van haar aan de maaltijd en stuurde die met WhatsApp naar Hugo; hij heeft al lang geleden samen met zijn broer Peter een manifestatie georganiseerd  met een groot aantal deelnemers; een LARP weekend waar hij absoluut niet kon wegblijven als organisator. Gelukkig is Marjorie omringd door vele mantelzorgers zodat Hugo haar in goede handen weet.

Trotse Evi met een echte ballerina!

Toen ik weer terug was in Bilthoven en via het bos naar de flat liep ontving ik van Arja een app met een filmpje waarop Evi als deelneemster aan een workshop ballet met een soliste van het nationaal ballet; thuis gekomen zorgvuldig bekeken; schattig gezicht die concentratie en die ballettende kinderen. Evi genoot er zichtbaar van; ze stond gewoon te glimmen. Wat zullen moeder en oma trots hebben zitten kijken.
En ondanks de drukte deze dag heb ik 's-avonds nog de eerder deze week ingeslagen paprika's voor een deel verwerkt tot gulyas volgens het eerder genoemde recept; was fenomenaal lekker.

Prachtige paprika's van Theo

Theo heeft voor mij een heel bed met rucola uitgezaaid; inmiddels staat er zo veel dat ik ongebreideld van kan eten. Sterker nog, ik kan er gewoon niet tegenop eten. Nu wil het geluk dat ik dol ben op rucola; een groot bord vol, beetje zout, beetje olijfolie en een handje hazelnoten en scheppen maar. Je kunt ervan skoiten als een roiger, zou mijn Zaanse grootmoeder zeggen, oftewel: er zitten veel vezels in.
Vandaag eerst samen koffie gedronken en daarna naar de fitness. Het was weer een behoorlijk natte dag. Na de fitness ging Roo direct naar huis maar ik ging nog even bij Theo langs om de genoemde rucola te gaan snijden. Ondanks de regen kwam Theo naar buiten; ondanks dat hij al meermalen zijn bewondering voor de oogst van dit jaar had uitgesproken bleef hij maar uitroepen dat hij zo'n oogst in geen 40 jaar had gekregen uit zijn tuin. En inderdaad het is ongelooflijk wat deze subtropische zomer met af en toe een buitje regen in deze goed beheerde moestuin tot stand heeft gebracht. Theo is een ongelooflijk ervaren (moes)tuinier en die combinatie van 40 jaar goed beheer en een subtropische zomer tot stand hebben gebracht; de boerenkool lijkt wel de grond uit te spuiten; de bonen blijven oogst opleveren; de bieten, selderij en noem maar op. Maar bovenal een prachtige oogst van puntpaprika's; zij zijn Theo's trots en terecht.
Ondanks de regen stonden we wat te praten in de regen; intussen sneed ik de rucola af terwijl Theo de AH-zak open hield. Hij vroeg of ik belangstelling had voor nog wat paprika's - ik had al eerder een stuk of vijf meegenomen afgelopen week - en daar had ik wel oren naar.
Dus kwam ik weer met meer thuis dan ik van plan was: rucola, puntpaprika's en een courgette. De courgette heb ik aan Roos gegeven; ze heeft er direct een heerlijke soep van gemaakt. Ik kreeg van Johnny, Theo's echtgenote een bakje Thaise kokossoep mee om te proeven; was heerlijk!
Van de puntpaprika's maakte ik later deze week een gulyas - misschien geen originele Hongaarse - maar des te lekkerder. Hier het recept:

Recept Gulyas
In een stevige pan een stuk boter laten smelten en verder op middelhoog "vuur"
Twee grote uien grof snipperen
Veel tenen knoflook in plakken
Goed braden tot half gaar en dan een eetlepel paprikapoeder
Eventueel een beetje sambal
De fijngesneden puntpaprika's zonder pitjes mee laten sudderen.
Intussen wat gaar draadjesvlees met aspic, vet en al erbij doen, roeren
Een stevige eetlepel bloem eroverheen strooien en goed roeren
Een halve liter gezeefde tomaten uit een pak of twee blikjes gepelde tomaten
Roerend aan de kook brengen en op zo laag mogelijk vuur heel zacht laten garen
Zout naar smaak en smullen maar

Beetje te vroeg

Voor vandaag hadden we afgesproken bij onze jagervriend om wat bij te kletsen en vlees te halen. Eigenlijk had Roos bedacht dat we smiddags bij hen langs zouden komen, maar om praktische reden gingen we direct naar hen toe en niet via de lange wandeling die we anders wel doen; als we dat willen, moeten we gewoon de trein van half zeven vroeg nemen, dan zij we er rond koffietijd. Dat waren we nu ook. Gelukkig waren ze thuis en konden we onder het genot van koffie genoeglijk bijpraten. We kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden; het is ook zo'n leuk onderwerp: het boerenleven met alles wat er zich in afspeelt en afspeelde. Jan vertelde over hoe hij met zijn vader in de jaren vijftig met de hand niet alleen koeien molk maar ook graan van het veld haalde met sikkel; dat hij met drie paarden de zware klei ploegde. Wat had ik dat graag willen zien; om die reden zijn we afgelopen voorjaar naar Roemenië geweest omdat ik gehoord had dat er daar nog veel met paardentractie werd gedaan. Heb ik daar niets van gezien; alleen paard en wagen maar niet voor een landbouwwerktuig.
Jan had zat in de magische vriezer en zwaar bepakt liepen we terug naar de bushalte; de buurtbus rijdt hier tot mijn verbazing zelfs twee keer per uur door de week en zelfs op zaterdag en zondag, maar dan 1 keer per uur en dan als kolibrie.

Geboorte aankondiging

Deze toch wel behoorlijk originele geboorte aankondiging zag ik onlangs ergens staan in een tuin. Ik moest er om lachen en kon het niet laten om er een foto van te maken voor een bloggie.
Iedereen doet z'n best om iets origineels te bedenken bij zo'n belangrijke gebeurtenis, maar dat valt niet mee. De ooievaar die door de ruit naar binnen is gevlogen; de luiers in de tuin of: "Hoera, het is een jongen", alsof er meer dan twee smaken zijn. Origineel is het allemaal niet meer. Maar deze uit de bouw overgewaaide vind ik echt leuk! Zal wel navolging krijgen vermoed ik zo. Of heeft iemand hem misschien al ergens anders gezien?

Snert voor Marjorie

Ze is gek op erwtensoep en boerenkool en aangezien ze de vorige porties al op had gegeten heb ik zo snel mogelijk nieuwe gemaakt en die vandaag naar haar toe gebracht. Ze was helemaal bijgekomen van de eerst therapiesessie en had praats voor tien; zo kende ik haar weer. Ik wilde haar niet te lang storen want ze wil graag in de tijd dat ze energie heeft aan het werk.
We spraken vooral over lekker eten; niet alleen mijn grote passie maar ook van haar moeder en van Marjorie zelf. Al vertalend en pratend zaten we een uurtje bij elkaar. En toen ging ik er weer vandoor; lopend naar het Science Park en daar kwam - mijn OV fee hielp mij als vanouds - precies op dat moment bus 31 aan en die bracht mij keurig weer thuis.

Mobiliteit

Ergens in de afgelopen dagen las ik in de Trouw een artikel over mobiliteit; over een verwachte toename van het aantal auto's in ons land met 20% in 2030 geloof ik. De regering zal minstens 3 miljard euro per jaar moeten besteden om de mobiliteit - en daarbij werd gedacht aan verbetering en verbreding van de snelwegen - te garanderen. Gesuggereerd werd dat mobiliteit voor iedereen een uiterst belangrijk gegeven is en daarmee ben ik volkomen eens. Maar of dat altijd automobiliteit moet zijn betwijfel ik, zeker wanneer ik relaxed in een stiltecoupé zit in een rustige Intercity naar de perifere gebieden van ons prachtige land.
Ik moet daar vaak aan denken wanneer ik ergens rustig zit en het verkeer bekijk; allemaal auto's, voor het merendeel met slechts één persoon erin. En dan een autobus met een 50 - 60 plaatsen die de lengte heeft van misschien 20 meter, of een Intercity met plek voor honderden mensen en die met ruim 100 km/uur voort snelt.
Natuurlijk voel ik me vaak een dwaas tussen normalen, d.w.z. een autoloze uitzondering; hier in de flat ben ik de enige; ik bezit al ruim 30 jaar geen auto en rijd al zeker 25 jaar geen auto meer; heb mijn rijbewijs dan ook niet verlengd enkele jaren geleden. En wanneer ik mij realiseer wat ik een mobiliteit en vooral ook vrijheid beleef met mij OV kaartje met daarop een Dalvrij abonnement en het voortreffelijk OV-net in ons land (ook in de ons omringende landen overigens) dan hoor je mij niet klagen over mobiliteit; tegen zeer redelijke kosten kun je feitelijk iedere uithoek relatief makkelijk bereiken; je hoeft in ieder geval niet zelf te sturen (har har) en het vraagt regelmatig de broodnodige lichaamsbeweging bij de aanloop naar station of halte. Misschien komt het wel omdat ik allergisch ben voor gemakzucht, een van de grote kwalen van ons mensen naast hebzucht en geldingsdrang.

Hagedissen tellen?!

Aan het werk op het Hijkerveld

Al maanden geleden had Roos mij gevraagd om de dag van vandaag in mijn agenda te vullen met een afspraak: "iets met muziek" in de wereldplaats Pannerden. Maandenlang kwam ik die afspraak tegen in mijn elektronische agenda (ja ja!) en dan dacht ik: "o ja, Pannerden" en had geen idee wat mij te wachten stond; dat merk ik wel als het zo ver is, zo bedacht ik mij.
Maar het zou anders lopen. Zowel van Ab als van zijn tweelingbroer Dick kreeg ik een uitnodiging om vandaag te gaan werken op het Hijkerveld; broedplekken voor zandhagedissen maken. Dat had ik jaren geleden al eens met de heren gedaan en dat was een reuze leuke dag geweest. Dat werken met een stel kerels vind ik zo'n plezier; of het nou om riet ruimen gaat of andere "natuurzorg", het zal me een zorg zijn; ik doe het primair voor het genoegen en om in die heerlijke natuur te zijn.
Dus voorzichtig vroeg ik aan Roos of zij het heel erg zou vinden om in haar eentje naar Pannerden te gaan; en die lieverd kent mij en gaf ruiterlijk toe dat ze natuurlijk liever met z'n tweetjes was gegaan maar vond het vanzelfsprekend dat ik naar het Hijkerveld zou afreizen.
Om het tweede kaartje niet teloor te laten gaan zette zij op internet een bericht: "mijn maatje gaat hagedissen tellen ... ". Daar moest ik wel om lachen; het ging wel om de hagedissen, maar tellen zat er niet in; ik zie die beesten pas wanneer ze me worden aangewezen, tenzij het een mannetje is: die zijn knettergroen en vallen goed op; prachtige dieren en daar span ik mij ook graag voor in.
Dat betekende wel vanmorgen om half zes ging de wekker en om half zeven ging ik de deur uit; het was nog vrijwel donker. Precies om 9.01 uur kwam ik aan in Beilen; daar stond Dick al op me te wachten. Om kwart over negen ontmoetten we Ab op het Hijkerveld en even later gingen de spade en de bats de grond in. We hebben een groot aantal bestaande broedplekken zorgvuldig en voorzichtig opgeknapt zodat ze geschikt zijn voor de hagedissen zonder dat we de solitaire zandbijen verstoorden; die zitten nu al zo'n tien centimeter onder het oppervlak te wachten op het voorjaar; moet je niet verstoren. Maar we maakten ook een stel nieuwe plekken en dat is niet mis. Als een stel veenwerkers gingen we tekeer; eerst de bovenlaag verwijderen en dan het grijze zand en tot slot de bovenlaag met opgegraven schoon geel zand bedekken; zo willen die hagedissen dat aldus Dick, de reptielen-deskundige van ons gezelschap. Hij inventariseert al jarenlang de adders in dit gebied.
Aan het eind van de middag was ik toch moe; Dick gaf ons nog een rondleiding over het deel van het terrein waar hij al decennia met een werkgroep een stuk beheer uitvoert; onvermoeibaar die twee broers waar het de natuur aangaat. Ik heb er bewondering voor.
Terug naar Beilen waar we culinair bijzonder verwend werden door Marieneke, de echtgenote van Dick. Tegen achten zat ik weer in de trein richting Zwolle en om 22.00 uur zat ik bij Roos met een rooie kop achter een wijntje. En niet te geloven, ik heb nog tot half twaalf liggen lezen in Geert Maks' magnus opus over Europa. 

Boter brengen

Vol aandacht bekijkt kleindochter Ronja de
bladzijde die "opa"  probeert voor te lezen. 

Vandaag is het weer ongewoon prachtig zomerweer; de zomer is natuurlijk nog gaande, maar dit jaar weet ze werkelijk van geen ophouden. Tot mijn eigen verbazing merk ik dat die warmte me begint tegen te staan. Vanmiddag moet ik naar Gouda om boter te brengen; wilde eigenlijk ook naar het museum in Gouda, maar ja dan smelt te boter natuurlijk met die warmte. En dan ben ik net die ezel tussen die twee hooischelven en kom ik tot niks; is eigenlijk niets voor mij en daarom erger ik me dan vreselijk aan mezelf.
Dan maar naar het station lopen, bedacht ik. Gelukkig belde Roos met het idee om lekker te gaan zonnen bij de fitness op de zonneweide. En zo geschiedde en knapte mijn humeur aanzienlijk op.
Precies op de afgesproken tijd, 16.00 uur belde ik aan bij Joke. Het duurde even en toen hoorde ik een duidelijk met kinderstem uitgesproken: "opa!", ja, dat ben ik; inmiddels 8 kleinkinderen; het is niet niks. De deur ging open en daar keken 4 helderblauwe kinderoogjes mij verwachtingsvol aan; heerlijk dat kleine spul. De kleine Ronja kon inmiddels goed lopen en zelfs al behoorlijk praten.
We gingen in de tuin en ik was niet zo goed of daar lag ik ook op het speelkleed mee te doen met dat kindergedoe; inpakken, uitpakken, oprapen; op de glijbaan, eindeloos. Uiteindelijk gingen we naar binnen en dan gaat het spel over in "voorlezen", d.w.z. een boek met plaatjes waar je als oudere oudere ontzettend melig van wordt, maar ik heb inmiddels enige routine. Heerlijk die twee blonde koppies voor je neus terwijl je probeert om toch iets van het verhaaltje voor te lezen terwijl intussen de bladen zonder reden ruw worden omgeslagen; eigenlijk is het kostelijk.
Zo rond half zeven gingen we eten; Pieter kwam ook thuis; gezellig!; zo vaak zie ik hem niet; de laatste keer was bij de begrafenis van schoonmoeder c,q, oma, de moeder van Anneke,
Joke had heerlijk gekookt; de naam van het gerecht ben ik helaas kwijt; ga ik nog navragen maar ik ga zeker gebruik maken van haar kennis.
Na het eten vertrok ik vrijwel direct; de bus reed precies voor mijn neus weg; niet erg want ik had er op gerekend om naar het station te lopen. Was al met al een genoeglijk dagje geweest.

Natuurlijk weer te veel gekocht

Schoondochter Marjorie vindt de door mij gekookte erwtensoep erg lekker; ik ga er gewoon van naast mijn schoenen lopen zoveel complimenten als zij hierover rondstrooit om over mijn boerenkool maar te zwijgen. Nu realiseerde ik mij dat je voor de allerlekkerste erwtensoep zo'n lekker vet stuk varkensbil moet hebben en dat kocht ik altijd bij marktslager Edward; 's-winters had hij altijd van die grote, vette stukken liggen. Helaas is hij alweer enkele jaren weg van onze markt in De Bilt.
Het onvolprezen internet hielp mij natuurlijk om de marktslager weer in beeld te brengen. Gewoon invoeren: marktslager Nijkerk, en ja hoor daar was hij al. En zo toog ik vandaag naar station Soestdijk en van daaruit de weg af en daar doemde de bijzonder gezellige markt al op. Het kostte weinig moeite om de kraam te vinden. Natuurlijk vertelde ik hem dat ik hem nog kende van zijn tijd op de markt in De Bilt. Hij had nog wel meer klanten die hem vanuit De Bilt opzochten; hij stond goed bekend. Ook Theo en zijn vrouw kopen bij hem; hij verkoopt op bestelling ook paardenvlees, dus Roos gaat ook naar zijn kraam.
Ik vroeg of hij zo'n uitgesproken stuk varkensvlees voor de erwtensoep al op de kraam had; het is uiteindelijk nog lang geen erwtensoeptijd nietwaar. Inderdaad kon hij in al zijn vriezers geen stuk vinden maar hij zou het voor volgende week meenemen. Ach, toen bestelde ik maar een mooie schenkel en intussen had ik gezien dat hij echt onvervalst vet pekelvlees en gelardeerde lever had liggen en tot slot een enorme lap vet rundvlees. Ik kan het niet laten?!
Terug naar het station passeerde ik een kaasboer die wel zulke prachtige oude boerenkaas had liggen dat ik daar ook niet aan voorbij kon gaan.
Intussen kreeg ik een App terug van Marjorie dat ze het leuk vond als ik langs zou komen. En zo passeerde ik Bilthoven en via Utrecht naar Lunetten. Ze was weer goed op dreef ondanks de zware therapie en we hebben ontzettend fijn met elkaar gesproken; ook haar moeder Leia konden we in het gesprek betrekken; zij spreekt uitsluitend Portugees en dan moet Marjorie dat vertalen; dat kon ze nu goed aan.
Bij deze gelegenheid sprak ze zo vol lof over mijn erwtensoep. Ik kon haar mededelen dat ik nog een liter in de vriezer had staan. Die gaat Roos morgen langs brengen.
's-Avonds ontkwam ik er niet aan om het vlees te braden en de schenkel te laten trekken en bedacht ik mij dat ik me weer door mezelf had laten verleiden. Doet me nu bij dit schrijven een beetje denken aan dat liedje van Jaap Fischer, het ei.  

Fantasmagorisch

Gistermiddag zat ik in alle tevredenheid op mijn zuidbalkon van de zon te genieten; koptelefoon op met prachtige muziek van Gilles, een requiem mis om precies te zijn. Intussen las ik in een van de boeken die in mijn boekenkast voor het grijpen liggen; De titel: "Zeven korte beschouwingen over Natuurkunde".
Het eerste verhaal betreft - hoe kan het anders - de bedenker van de Algemene Relativiteits theorie, Albert Einstein. De schrijver, Carlo Rovelli weet op onnavolgbare wijze zijn terechte bewondering voor dit genie te formuleren. De manier waarop hij de uitkomsten van deze theorie beschrijft zijn onnavolgbaar: citaat "een fantasmagorische opeenvolging van voorspellingen die lijken op het geraaskal van een gek". Het betreft dan de voorspellingen die zo'n honderd jaar geleden op basis van deze theorie werden geformuleerd en die destijds onmogelijk konden worden geverifieerd en die inmiddels alle daadwerkelijk zijn vastgesteld als waar! Zwarte gaten, de buiging van het licht rond zware sterren en andere.

CO2 doelstelling

Regelmatig zie ik op station Amersfoort een trein met
honderden nieuwe personenwagens op weg naar Duitsland

Met verbazing lees ik over CO2-doelstellingen en dan geldt mijn verbazing niet over de genoemde einddoelen, maar vooral over het ontbreken van "eerste" stappen. Wanneer de raad van state constateert dat er minder mag worden gebouwd dan klaagt iedereen steen en been; wegen mogen niet verbreed worden?! Dat moet ook niet als je de doelstellingen serieus neemt; dan moet je investeren in alternatief vervoer, niet in wegen.
Wat ik ook met verbazing constateer betreft het contrast tussen enerzijds de zorg die meer dan 70% van de mensen in de wereld heeft over het klimaat en anderzijds het ontbreken van individuele beslissingen omtrent auto-gebruik en ook vliegbewegingen.
Anderzijds word ik aangenaam getroffen door het collectief optimisme wat betreft toekomstverwachting; jonge auteurs die vol optimisme een toekomst beschrijven en ook jong volwassenen die aan gezinsvorming doen.
Kortom, ik weet het niet meer, maar verbaas mij wel.

Guusje onder de pet van opa

Vanmorgen om half acht stond de monteur
van de nieuwe beglazing voor de deur

Voor vandaag had ik een bezoek afgesproken aan Mariska; om half elf op station Oss centraal was de afspraak. We zouden allereerst hun nieuwe huis in Heesch gaan bekijken. Heesch ligt vlakbij Oss en is voor ons als treinreizigers dus veel makkelijker bereikbaar dan Vorstenbosch waar je als OV'er slechts met de buurtbus kunt komen. Een aanzienlijk grotere plaats ook; mooi huis in een mooie wijk; school voor de deur en alles wat je als jong gezin maar nodig hebt in de naaste omgeving.
Maar voordat ik op de afgesproken plek was om elkaar te ontmoeten had ik al eerst thuis de glaszetter ontvangen om twee ruiten bij mij te vervangen; deze waren in de loop der jaren ondoorzichtig geworden omdat het dubbel glas niet meer goed afsloot. Scheelt ook een stuk in geluids-isolatie trouwens. Al met al haalde ik gelukkig toch de afgesproken tijd. Guusje zat achterin en was blij me weer te zien; was alweer een tijdje geleden.

Guusje op haar stepfietsje

Terwijl we door Heesch reden werd het erg stil van achteruit de auto; de kleine Guus was in slaap gevallen; gisteren was een drukke dag voor haar geweest zo vertelde Mariska.
We reden na de rondrit door Heesch door naar Vorstenbosch; Mariska en ik hebben altijd veel met elkaar te praten en ook nu zonder dat er een stilte valt. Voordat ik het wist moest ik alweer weg om de buurtbus te halen en Mariska om Lieva van school te halen.
Een gezellige chauffeur die het duidelijk leuk vond om met de enige passagier een praatje te maken sprak mij in af en toe onverstaanbaar Brabants over de droogte in deze streken; hij was landbouwer geweest en had het bedrijf inmiddels over gedaan aan zijn zoon. Hij had het idee dat dit deel van Brabant veel minder regen kreeg met het veranderde klimaat.
Vanuit Uden de bus naar den Bosch en door naar huis.

Over appeltaart en zonnebaden

De ochtend begon met het maken van een appeltaart. Ik had nog één appel liggen uit de boomgaard van Sypestein; een appel van een oud ras; lekker stevig en niet zo zoet. Verder nog wat ingevroren deeg voor appeltaart; niet genoeg dus moest ik nog een portie maken. Halverwege het opbouwen van dit favoriete gebak ging de telefoon: Roos, of ik misschien zin had in een ochtendwandeling. Natuurlijk waren we even later op pad door ons heerlijke bos achter. Daarna gingen we naar Sportcity, even aan de apparaten hangen en nog even genieten van de laatste (?) zomerdag van dit jaar; de zon scheen nog stevig, maar het was goed toeven,
Weer thuis gekomen heb ik de appeltaart afgemaakt en in de oven gezet; rook heerlijk; morgen naar Mariska; ik zou voor appeltaart zorgen en koffie en dan ergens wat wandelen en koffie drinken.
Tijdens het bakken weer eens mijn best gedaan om pasta te draaien; valt toch niet mee, maar uiteindelijk had ik toch een hoopje dat ik kon laten drogen; zal ik deze week in laten treden met een lekker sausje.
Roos kwam een stuk appeltaart keuren voordat het geheel was afgekoeld; was weer goed gelukt en die Sypestein appel is uitstekend voor de appeltaart.

Goulash met gamba's

Ik stond wat gamba's te bakken, eigenlijk met het plan om er nassi van te maken. Al roerend bedacht ik dat ik er ook wel iets met paprika's van kon maken en sneed de prachtige puntpaprika's van Theo in kleine stukjes. Maar natuurlijk eerst een paar uien in snippers en een tweetal spaanse pepers die ik had liggen en de onvermijdelijke knoflook. En toen pas de klein gesneden paprika erbij. Toen realiseerde ik mij dat hier, afgezien van die gamba's best een goed mengsel lang om gulyas van te maken. Dus strooide ik er twee eetlepels bloem op en een flinke hoeveelheid gerookt paprikapoeder; tot slot twee blikjes gepelde tomaten. Dat een dik uur laten sudderen met nog een bekertje water. Het resultaat mocht er zijn; een zeer rijke smaak en lekker dik. Hoe een grappig recept tot stand kan komen?! Hadden die Hongaren vast ook zelf wel bedacht wanneer ze aan zee hadden gewoond har har.

Paprika's van Theo

Vanmorgen waren de schilders er weer; na het schuurwerk gingen ze vandaag aan de slag met de kwast. Deze zo zonnig eindigende dag begon met een druilerig regentje. Roos had een leuke afspraak met een organisatie op het gebied van de haar zo dierbare muziek die haar gevraagd had om advies te geven. Ik begon de dag met een bezoek aan mijn dierbare moestuinvriend Theo. Hij zat lekker in het zonnetje peentjes te verwerken; hij had er zat dus er kon ook best een hele portie voor mij af. Ik kwam voor rucola; ik wilde als lunch een bord rucolasla eten met olijfolie en geraspte kaas. Verder een krop andijvie; sneed ik zelf af; een enorme krop waar ik zeker twee dagen van kan eten. Verder had hij zulke mooie paprika's hangen; daarvan plukte ik een pond. Een courgette sloot de rij. Grappig, als ik boodschappen doe kom ik altijd met veel meer terug dan ik eigenlijk van plan was.
Nadat ik de spullen thuis had weggezet ging ik op weg naar schoondochter Marjorie om haar twee bakjes erwtensoep te brengen en natuurlijk op ziekenbezoek. Het ging gelukkig wat beter met haar na de zware therapie; ze had wat meer energie en we spraken gezellig met elkaar. Leia, haar moeder toonde me een aantal foto's van haar andere dochter en video's van haar achtjarige kleindochter die, grappig genoeg op de dag af even oud is als mijn oudste kleinkind Gijs.
Ik speelde nog wat Chopin op de piano; Mazurka's waar mijn oude moeder zo gek op was en natuurlijk ook een Partita van Bach.

Een stoel in de keuken

Koken en wandelen zijn wel de activiteiten waar ik (erg?) veel tijd in steek; doe beide erg graag, naast lekker eten natuurlijk, kunst genieten, beetje rondkijken in ons prachtige land en omstreken. Ook mijn uitgebreide kinderschaar mag ik graag de nodige aandacht geven hoewel veel daarvan tegenwoordig op de moderne wijze, d.w.z. per WhatsApp verloopt.
Afgelopen week zijn de stellingen gemonteerd waarop de schilders hun werk aan de achterkant van onze flat kunnen verrichten; vanmorgen was het zo ver; ik hoorde gerommel aan de kant van de slaapkamer. Ze hadden elektriciteit voor het elektrisch schuren van de kozijnen; onderbuurman voorzag hen daar van.
Het gefluit van de mannen die druk aan de gang gingen activeerde mij ook; ik ging druk aan de slag in de keuken; afwassen en zelfs de vloer aandweilen. Was heel hard nodig; tot nu toe heeft Hugo dat een paar keer gedaan, maar nu heb ik zelf de dweil ter hand genomen. Daarbij had ik de hele vloer van de keuken vrij gemaakt om overal goed bij te komen. Zelfs m'n prachtige keukenschort hing er niet omdat dat in de was zat. Die hoek was helemaal vrij en ik besloot om daar - misschien tijdelijk - een stoel neer te zetten zodat ik tijdens het koken ook een lekker bakkie kon doen.

Catharijnenconvent was toch druk?!

Prachtige houten beelden die mij aan
Narziss en Goldmund doen denken

Voor de tweede keer op weg naar het Design museum in den Bosch; mijn ervaring met dit museum was niet geweldig; was er een keer geweest met vriend Peter C. toen bleek dat het Noord Brabant museum aan het Design museum vast zit. Inmiddels heeft het - heel gewichtig - een tijdslot voor bezoek en je moet zelfs een e-ticket hebben ook al mag je er met een MJK in. Daarom was ik er zondag dan ook vergeefs, maar nu had ik een tijdslot en een e-ticket. Roos ook, maar die moest een half uur later.
Bij binnenkomst van het museum zag ik waarom dit tijdslot "echt" nodig was;er was geen kip te zien. En toen ook nog bleek dat ik niet direct naar binnen mocht maar moest wachten tot het eind van mijn tijdslot om een introductie bij te wonen overheerste mijn aangeboren "kalmte" en ging ik gewoon terug naar Utrecht. Ik belde Roos hierover; zij zat nog in de trein.
In Utrecht aangekomen besloot ik naar het Catharijnen convent te gaan; dat was toch overvol; niet in de vaste collectie overigens maar in de tentoonstelling over de biblebelt. Als een evolutietabel van Richard Dawkins hing er een overzicht hoe uit de Nederlands Hervormde Kerk al die verschillende kerkgenootschappen zijn ontstaan; één daarvan telde slechts 1000 lidmaten. Iemand achter mij sprak daar zijn verbazing over uit en ik kon het dan ook niet laten om te zeggen: "die zijn pas echt uitverkoren". Maar zeker leuk om over dit onderwerp een speciale expositie te doen in dit museum.
Daarna ging ik nog even kort naar het Centraal museum; was ik lang niet geweest; was sterk veranderd en vooral verbeterd vond ik. Leuke mix van modern en klassiek; hier en daar mode onderwerpen. Op de bovenste verdieping een verrassend geheel rond mode. Zal ik eens vaker gaan bezoeken als dat zo uitkomt.

Fotomuseum Rotterdam

De tentoonstelling van fotowerk van de beroemde fotograaf Ed van der Elsken was mij met nadruk aangeraden. Nu was mijn eerste kennismaking met het Fotomuseum in Rotterdam een zeer indrukwekkende geweest; de foto's van Salgado waren echt buitengewoon. En daarom misschien viel Ed mij nogal tegen; ik kende ook veel van zijn werk al.
Daarentegen vond ik het heerlijk om door Rotterdam te lopen; wat een actieve stad is dat toch; heel anders dan Amsterdam dat zo langzamerhand een openluchtmuseum is geworden, gedomineerd door toeristen. 

Nude now!

Interieur van dit fraaie museum

Zo heette de foto tentoonstelling in het Hilversum Museum. Mijn oog was vooral getrokken door het feit dat dit museum, als een van de weinige ook op maandag open is. Ik wil de komende tijd veel musea bezoeken en dan bezoek combineren met wandelen en vandaag was daar een uitermate geschikte dag voor.
De schoonheid van het menselijk lichaam, daar ging het om. In een video van de directeur van het museum werd aangetipt dat de huidige tijd zo preuts is; in de 60er en 70er jaren was dat helemaal niet zo; naakt is helemaal verdwenen terwijl geweld de normaalste zaak van de wereld is geworden. Dat laatste had ik mij niet zo gerealiseerd; die preutsheid is inderdaad wat lachwekkend in de ogen van mij als kind van de 60-er jaren.
Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat de fotografie als kunstvorm mij dankzij Nathalie steeds meer is gaan boeien; Salgado vond ik schitterend en de tentoonstelling "Nude now!", die inderdaad de schoonheid van het menselijk lichaam benadrukte deed dat nog eens dunnetjes over.
Na het bezoek aan dit overigens prachtige, vrij kleine museum, ging ik aan de wandel. Eerst met de trein naar Hilversum Mediapark, het vroegere station Hilversum-Noord en van daar maakte ik een wandeling over de heide naar station Bussum Zuid. Onderweg uitvoerig met Mariska ge-WhatsAppt.
Met de trein terug naar Bilthoven en door naar SportCity. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij wat het een volle dag was; 'smorgens was ik nog met Roos bij Theo geweest om groente te kopen en bij De Koopman voor ingrediënten voor de erwtensoep die ik ga toebereiden.

Vergeefs naar het Design museum

Een fraai schilderij van Jan Sluijters
Noord Brabant Museum

Al vroeg uit de veren en een wandeling naar Lunetten om ingevroren boerenkool bij Hugo en Marjorie neer te zetten. Dat had ik voor haar gemaakt omdat ze het graag lust en ze vandaag uit het ziekenhuis wordt opgehaald door Hugo.
Onderweg had ik gezien dat de tunnel onder de Utrechtse weg met een rotgang is klaargestoomd?! Een forse tunnel in vergelijking met het jaren zestig tunneltje dat er nu ligt voor wandelaars en fietsers. De bushalte heet dan ook terecht: "Tunneltje de Bilt", maar die naam moet veranderd worden in "TUnnel de Bilt". Ik liep verder en realiseerde me dat ik helemaal geen brood bij me had. Gelukkig stond er een jongen halverwege bij de Kromme Rijn met appels. Daar kwam ik de dag wel mee door; ik kocht een knaap van een appel. Na anderhalf uur was ik in Lunetten.
Uit het Museumtijdschrift had ik opgemaakt dat er een interessante, zij het omstreden tentoonstelling was rond Design in het Derde Rijk, de NSDAP tijd van Hitler. Aldus de directeur van het Design museum in Den Bosch was het met name ook het design dat de kracht uitstraalde van dit verderfelijk systeem; in die tijd sprak het de mensen net zo sterk aan als dat het heden walging oproept en toch minstens bij het publiek de wenkbrauwen doet fronsen. Ik was mij er overigens niet van bewust dat vandaag de eerste dag was van deze omstreden tentoonstelling.
Met behulp van Google Maps vond ik het design museum met gemak; ligt fraai tegen het Noord Brabantsmuseum aan gevleid, sterker nog je kunt van het ene naar het andere museum toelopen binnendoor. Je moet wel apart entree betalen.
Voor beide musea is de museumkaart geldig. Bij entree van het Design museum toonde ik die dan ook trouwhartig, maar nee hoor, ze hebben het hier hoog in de bol en je moest zelfs een e-ticket via internet bestellen inclusief tijdslot, ja jam net als bij het miljoenen trekkende van Gogh museum. Zal wel samenhangen met deze tentoonstelling want ik was hier al eens eerder met vriend Peter C. meen ik en toen was er geen mens in het Design museum. Nu wel, het liep behoorlijk storm zag ik. En er stonden zelfs drie agenten in oproeptenue omdat er opstootjes verwacht werden aldus de Trouw die ik later las.
Ik ging maar eerst even naar het Noord Brabants museum, maar daar was feitelijk ook niets te beleven want de van Gogh TT was in voorbereiding. Dus enigszins voorzien van een katertje ging ik terug en door naar Marjorie en Hugo; ze is vanmorgen weer thuis gekomen en lag voor pampus na de eerste behandeling. Ik had boerenkool meegenomen maar die lag alweer in de vriezer want ze was nog erg misselijk.

Hermione betrapt

Vroeger echt mijn favoriete schrijver, desondanks inmiddels een heel stuk naar de achtergrond geschoven: Hubert Lampo, een Vlaming met een soepele, ouderwetse manier van formuleren; zinnen als van de Rederijkers; een moderne WhatsApper kan zijn zinnen zelfs na vijf keer lezen niet meer begrijpen vermoed ik, maar ik geniet, of beter gezegd, genoot altijd van zijn magisch realistische schrijfsels.
Van vriend Dick heb ik enkele jaren geleden een e-reader gekregen, Tolino geheten met een massa boeken er op. Toen ik een dezer dagen in de elektronische bibliotheek van mijn Tolino zat te "bladeren" kwam ik mijn oude favoriet tegen; er stonden zelfs twee boeken van deze romanticus op mij te wachten, waaronder "Hermione betrapt", een mij bekende titel, maar ik had het boek niet eerder gelezen. Werd tijd dus en het verhaal greep mij terstond.
Ongeëvenaard de subtiliteit waarmee hij de liefde weet te beschrijven; een echte vrouwenliefhebber deze Hubert, dat kun je aan zijn beschrijvingen duidelijk merken; hij schrijft zo warm over subtiliteiten van de aantrekkingskracht die vrouwen op mannen hebben! Volmaakt het omgekeerde van de vuilbek, maar eveneens voortreffelijk schrijver, Houellebecq die ik onlangs heb gelezen.

Bussum Zuid

Spui en Nieuwezijdsachterburgwal te Amsterdam 17e eeuw

Het concept van museumbezoek en wandelen was mij gisteren goed bevallen, vandaar dat ik voor vandaag een vergelijkbaar plan had bedacht; het Singer museum in Laren en daarheen wandelen vanaf station Bussum Zuid. Er is heden een tentoonstelling onder de titel "Weer en wind", met schilderijen die gekenmerkt worden door harde wind, regen, sneeuw e.d. Die wilde ik graag zien.
Met die hitte van de afgelopen maanden is er niets gekomen van museum bezoek; überhaupt weinig van reizen als het zo warm is; trekt gewoon niet zo. Maar nu is de beer dan ook los. Het nieuwsblad van de Vereniging Rembrandt werkt ook stimulerend, net als "Het museumtijdschrift" waarop ik ben geabonneerd. Daar zit een algemene museumagenda bij die ik altijd met genoegen napluis. Ik heb me dan ook voorgenomen om flink wat cultuur te gaan snuiven, gewapend met m'n trein abonnement, Rembrandt pas c.q. museumkaart, thermosfles koffie en een boterhammetje voor onderweg; zo komt Jan Splinter door de winter. Met die aankomende pensioenverlaging moeten we toch op de kleintjes gaan letten nietwaar.

Koeien op de heide

Roos wilde wel mee en zo liepen we op de nog steeds fraai paarse heide; geleid door Komoot, en later door Roos verder op "GoogleMaps", konden we het museum via de heide goed bereiken; is ongeveer 5 kilometer. Eenmaal bekend met de route konden we de terugweg zelfs nog fraaier afleggen.
De tentoonstelling mocht er zijn hoor! Veel werk van Mauve die kennelijk een sterke voorkeur had voor de achterkanten van dieren; of het nu een kudde schapen betreft of een stel paarden, altijd schildert hij de konten van de dieren; fixatie har har.
Wat mij altijd treft zijn schilderijen van steden in oude tijden. Zo hing er een werk van de kruising Spui en Nieuwezijds voorburgwal in Amsterdam, 17e eeuw. Alles nog als waterpartijen, nu natuurlijk gedempt. Een stad is altijd in verandering; panta rhei, zeiden de Grieken al.

Geen minuut teloor laten gaan

Icoon van de tentoonstelling Sprezzatura

Vanmorgen werd ik vol energie wakker; had echt zin om flink actief te zijn deze dag. Natuurlijk begonnen de activiteiten met mijn grote hobby: de keuken. De boerenkool voor Marjorie lag te wachten; de gekookte zwezerik moest verder opgewerkt worden. Dat gedaan hebben bedacht ik mij dat de lichaamsbeweging goed gecombineerd kon worden met museumbezoek; ik wilde al een poos het museum in Assen bezoeken met de tentoonstelling van Italiaanse recente schilderkunst onder de werktitel: "Sprezzatura"; een hele reis maar die kon ik goed invullen met het bestuderen van het nieuwsblad van de Vereniging Rembrandt met daarin foto's van donordochter Nathalie!
Maar eerst aan de wandel; ik had mij bedacht om naar het station te gaan wandelen op heen- en terugweg om het zitten in de trein te compenseren. Ik liep al met al 75 minuten en haalde de trein precies op tijd. Met de Intercity in twee uur in Assen; in die tussentijd had ik het blad van de Vereniging nog niet eens helemaal uitgelezen. Sprezzatura was precies wat ik verwachtte; als altijd heeft het Drents museum fantastische tentoonstellingen. Die foto van dat meisje op die rotspunt is inmiddels wel een icoon van deze tentoonstelling geworden; het was rustig en ik kon uitgebreid naar dit fraaie schilderij kijken. Maar ook de andere schilderijen waren van grote klasse. De vaste collectie heb ik vaak genoeg gezien. Rekening houdend met de treintijden was ik na een uur wel zo'n beetje uitgekeken en ging ik weer terug naar huis. Weer door het bos de benen los gelopen.

Zwezerik met knoflook

Thuis gekomen stond er een heel verrassingspakket van buurvrouw Kaat voor m'n deur. Ze had na afloop van een bijeenkomst waar bijzonder veel van het lekkers was over gebleven e.e.a. meegekregen voor thuis. Zij had stilletjes gedacht: "daar weet buurman wel raad mee", en dat was zeker waar; een lekker rijpe Camembert waar ik direct aan begonnen was met een toastje dat ik nog had liggen van het bezoek van Hisso; ham, en twee soorten worst. Ik bedacht meteen wat ik ermee zou kunnen doen; weet er inderdaad best raad mee!
Lekker zwezerik klaargemaakt met knoflook in de boter gebakken; op Youtube naar een prachtige uitvoering ten tijde van het festival Oude Muziek 2019 zitten luisteren met de Böse noise cancelling op m'n hoofd; wat is cultuur toch iets fantastisch om te genieten; of het nu eetcultuur, schilderkunst of muziek betreft; ik kan er zo van genieten! Ars longa!!
Nog een wijntje bij Roos gedronken en eenmaal weer terug op de flat zelfs nog wat zitten WhatsAppen met Mariska en Joke. Ik heb een rijk leven.

Een Mazurka van Chopin gespeeld

Boerenkool voor Marjorie

Hugo belde me: "pap, heb jij misschien nog erwtensoep in de vriezer staan?"; Marjorie wilde graag iets warms eten en is dol op erwtensoep. "Nee, maar ik kan wel boerenkool voor haar maken", moest ik later tot mijn spijt antwoorden nadat ik mijn vriezers zorgvuldig had onderzocht.
En toen ging ik als een speer zonder hersenen aan de gang voor mijn zieke schoondochter; eerst naar Roos om aardappels te halen, toen naar Theo om boerenkool af te snijden, vervolgens naar slager van Loo om rookworst te kopen. Daar bleek dat van Loo wel erwtensoep had staan, dus een liter gekocht en direct door naar de bushalte om langs te brengen bij Hugo en Marjorie. Intussen was het steeds harder gaan regenen. Ik had mezelf geen tijd gegund om regenkleding aan te doen dus was nat tot op m'n ondergoed; voor m'n schoondochter is geen moeite me te veel.
Gelukkig epte ik nog even met Hugo voordat de bus kwam; er was niemand thuis en ik had de sleutel van hun huis ook niet bij me. Dus snel naar huis en met de erwtensoep op de fiets naar het station; bus 31 rijdt slechts in de spits naar Lunetten, zo bleek?!
Aangekomen bij hun huis ging erwtensoep en een extra rookworst in de koelkast. Ik pakte het oude muziekboek van mijn moeder met o.a. Mazurka's van Chopin en heb er nog even een paar van zitten spelen op de piano. De piano van Hugo staat in hun goed zonverlichte kamer dat ik de muziek met mijn slechte ogen toch voldoende kan lezen; lekker wat gespeeld.
'sAvonds heb ik nog genoeglijk zitten WhatsAppen met mijn andere schoondochter, Jessica; en ook dat ging natuurlijk over eten en wel bij mij gezellig komen eten samen met zoon Peter. Hij werkt hier in de buurt en zou haar mee kunnen nemen op weg naar zijn werk en dan aan het eind van de werkdag samen bij mij aan tafel. Vond ze een goed idee. Wat ze dan precies zou willen eten kon ze nu niet zeggen; boerenkool of erwtensoep misschien?

Een hele fles Cahors

Nog even nagenieten van de dag op het balkon; zo maakte ik gisteren met buurman Hisso de afspraak om vanavond bij mij "een glaasje" te komen drinken. Hisso zou zelf "wat te knabbelen" meenemen. Het zijn (gelukkig) de laatste warme dagen van deze tweede tropische zomer in successie. Wat ik nooit had kunnen denken is dat ik die hitte in NL gewoon hardstikke zat zou kunnen worden; normaliter genoot ik altijd van temperaturen rond de dertig graden, maar tegenwoordig wordt zelfs de 40 graden "aangetikt" en dat dan ook nog eens wekenlang; "ik word niet goed", zou Sjef van Oekel gezegd hebben.
Vanavond zat ik aan de andere kant van de flat van het uitzicht te genieten en daar kwam de sportieve buurman aangetrimd; met zijn eindeloos lange benen een bekend hardlopend profiel inmiddels. "Ik kom eraan hoor",  riep hij van beneden. En zo als afgesproken kwam hij rond half negen de trap op gehold. Intussen had ik mijn voorlaatste fles Cahors open getrokken; die zou de avond niet halen. Roos kwam rond half tien ook een glaasje mee tippen. En we babbelden over van alles. Was een gezellige avond.

Alles voor een glimlach

De spiergedreven bezorgdienst van Cool Blue
Alles voor een glimlach!

En daar was vanmorgen weinig voor nodig. Ik zat heerlijk in het zonnetje op m'n balkonnetje; eerst zag ik een van m'n buren aan komen lopen en ik zwaaide. In de verte zag ik een felblauwe bakfiets aan komen rijden: "lijken wel de kleuren van Coolblue", dacht ik nog. Even later zag ik de bakfiets bij ons de stoep op rijden en stoppen bij een portiek verderop en ja hoor; op de voorkant zo'n emoticonnetje van een glimlach; het was een spiergedreven bezorgdienst van het bijzondere bedrijf van Pieter Zwart: "Coolblue"; wat een stunt; ik moest er inderdaad, geheel als vanzelf geweldig om glimlachen.
Ik realiseer me heel goed dat ze alle branchegenoten zonder slag of stoot van de kaart zullen duwen; het concept is zo ontzettend goed en de sfeer die ze hebben weten te scheppen zo stimulerend; komt volgens mij toch vooral door die Pieter Zwart zelf. Herinnert u zich nog die stunt dat hij besloten had om met een internationale partner samen te gaan? Die internationale partner was Sinterklaas; dat was niet eens meer glimlachen, dat werd schaterlachen.

Van Doorn naar Maarn

Roos en ik hebben ons voorgenomen om net als enkele jaren geleden een NIVON-wandelpad af te gaan lopen in etappes. Niet zo fanatiek als ik twee jaar geleden het Pieterpad heb gedaan; keurig alle delen op volgorde, maar gewoon in de volgorde die een beetje uitkomt.
Op mijn voorstel is de keuze op het Trekvogelpad gevallen; loopt van Bergen aan Zee naar Enschede, iets van ruim 400 km. We hebben afgesproken dat ik rustig in m'n eentje verre etappes kan gaan lopen die minder interessant lijken.
Maar vandaag werd het Doorn-Maarn, een korte etappe, die we verlengden door nog een stukje verder te lopen richting Austerlitz en weer terug. Het was heerlijk wandelweer vandaag.
Ik was vanmorgen wel reuzevroeg wakker en stond om half zes al in de keuken een nieuwe pan met in te vriezen porties te maken. Ondertussen las ik in een intrigerend boek van Houellebecq; telkens een paar bladzijden en dan roerde ik weer in de pan met uien, knoflook, Madame Jaenette peper, varkensgehakt, snijbiet en tot slot bruine bonen. Lekker scherp en met wat zout een pittige hap.
Roos belde me op om te vragen of we nog samen wat zouden gaan ondernemen; ik ging naar haar toe met het boekje van het Trekvogelpad en zo besloten we om de genoemde etappe te gaan doen.
Vanaf halte Tunneltje de Bilt waren we vlot in Doorn met bus 50. Ondanks dat we zelf zo dicht bij een bos wonen met heide, was het ontzettend leuk om in dit vrij onbekende bos te wandelen. Verrassend hier en daar.
We lunchten op een bankje en verbaasden ons over het grote aantal auto's dat in zo'n piepklein plaatsje als Maarn op de weg is.
Met de trein terug naar Utrecht CS en met bus 50 onze fiets weer opgehaald. Ik heb thuis nog even lekker op het balkon van de zon genoten. Was een fijne dag.