Van Hillegom naar Heemstede met PROIRAten

V.l.n.r. Lex, Huib, Jantien en Cees

Vandaag weer gezellig met een stel oud-PROIRAten gewandeld en ondertussen gezellig met elkaar gepraat. Een goede gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Cees, Lex, Jantien, Huib en ik waren van de partij en we verzamelden ons keurig op de afgesproken tijd op het station van Hillegom. Huib had e.e.a. geörganiseerd en we liepen over de door hem samengestelde "track".
Voor Lex en Jantien was het een thuiswedstrijd. Jantien merkte zelfs op dat ze in haar eigen gemeente aan het wandelen was.
We liepen door enkele landgoederen; misschien kan Huib nog aanvullen welke dat precies waren. Daarnaast ook flinke stukken langs de weg maar dat is in het westen onvermijdelijk denk ik.

Met dank aan Lex sta ik er ook bij (met die fraaie muts ha ha)

Zo rond de 15 kilometer legden we uiteindelijk af. Ik nam op station Heemstede-Aerdenhout afscheid van de anderen die nog even een capucino gingen drinken in de stationstaveerne.
Was een gezellig daggie.

Hoezo conservatief?

Van mijn goede vriend Peter C. kreeg ik een dezer dagen een e-mail waarin hij op heldere wijze weergaf hoe hij mijn "daily blog" inmiddels ervaart. Ooit, jaren geleden ben ik begonnen met deze inmiddels dagelijkse exercitie door toedoen van dezelfde ouwe makker Peter C. Zijn e-mail beschouw ik daarom ook min of meer als een evaluatie.

Citaat

Net ff je blogs gelezen van de laatste 3 weken en ze zijn ook in 2017 consistent.

Wandelen langs 'sheren dreven, ouderwets eten, bridgen en met af en toe een blik in het verleden en de afschuw over de moderne tijd en de gadgets en opengeknipte knieën. Ik neem aan dat je verkoudheid over is want daar las ik niet meer over de laatste tijd?

Einde Citaat

Toen ik dit gelezen had moest ik ontzettend lachen want hij heeft natuurlijk gelijk; je kunt ook niet iedere dag iets nieuws schrijven tenzij je in fantasie gaat duiken. De aanvankelijk doelstelling van dit Blog, het onderbouwen en formuleren van mijn hypothese omtrent het ontstaan van de eerste levensprocessen heb ik inmiddels voltooid en in de huidige fase van mijn leven interesseert het me ook nauwelijks meer en ik heb het ook overgedragen.
Het bericht heeft mij niet gestimuleerd, integendeel, ik overweeg sterk om binnenkort te stoppen met de daily Blog; of ik dat echt ga doen is nog niet helemaal helder maar het is de eerste keer dat ik het serieus overweeg. Kennelijk ben ik nog meer dan ik mijzelf al langere tijd realiseer een ouwe conservatieve zeurpiet aan het worden die van lekker eten houdt en de huidige social media maar tijdverspilling vindt.
Anderzijds is het ook bedoeld als dagboek voor mijzelf en daarom ook naslagwerk; en dat is nooit weg.

Uitgebeend

Voor zover ik mij kan herinneren heb ik niet eerder hardop liggen vloeken in m'n bed terwijl ik in m'n eentje was. En dat was gistermorgen het geval bij het lezen van het boek "Uitgebeend" van Marcel van Silfhout over het proces van de inspectie van de voedselveiligheid. Langzaam maar zeker is, aldus dit boek, de adequate organisatie  met de naam "Keuringsdienst van Waren" afgebroken tot een controle organisatie die slechts controleert of het interne controleerproces van producenten en verwerkers van voedsel wel goed in elkaar steekt. Dus geen monsternames meer, geen inspecties meer. En wat ik het allerergste vond en dat mij aanzette tot voluit gevloek was de behandeling van iemand die uit diep verantwoordelijkheidsgevoel zichzelf als "klokkeluider" had gemanifesteerd; niet om de held te spelen maar om de uiterst laakbare procesgang aan de orde te stellen.

Overigens bekroop mij ook een ander gevoel namelijk dat we in onze voedselvoorziening op de moderne wijze, dus via de voedselindustrie een punt hebben bereikt van overschrijding van de menselijke maat. En kom niet bij mij dat het niet anders kan; ik betrek vrijwel al mijn voedsel bij de producent; ik ken ook nog steeds slagers - de grootste pijn in de voedselketens zit in de vleesindustrie - die precies weten waar het vee vandaan komt dat zij zelf slachten en verwerken en verkopen. Maar, en daar zit 'm de kneep, dat is duurder; de zelfslachtende slager verdwijnt omdat de mensen voor voedsel te weinig over hebben. Alleen met de kerst, want de betere kwaliteit wordt wel onderkend.

IJs maken met de nieuwe machine

Mijn nieuwste aanwinst, een ijsmachine staat te pronken
op het oude kastje dat ik ooit zelf maakte, het
"Yoghi Bear huisje".

Het zelf maken van allerlei gerechten is toch wel mijn lust en mijn leven. Zelfs als kind heb ik wel eens zelf ijs gemaakt weet ik nog. Misschien was ik een jaar of twaalf want ik zat nog op de lagere school als ik mij goed herinner. Mij was verteld dat je een grote pan moest vullen met sneeuw en er dan flink wat zout in moest doen; door de smeltpuntdaling kreeg je dan een heel lage temperatuur. Dan in die pan een kleinere pan doen met daarin vanillevla en roeren totdat de vla bevroor tot ijs. Dat is destijds inderdaad gelukt.
Een jaar of tien geleden heb ik een handaangedreven ijsmachientje gekocht - het woord machientje is nog te veel gezegd - eigenlijk een bak die je in de vriezer koud moest laten worden en die je dan moest vullen met het ijsmengsel en dan handmatig draaien. Werkte niet; was niet in staat om het ijs goed te doen bevriezen.
Maar nu heb ik een apparaat dat zelf koelt; een echte comsumptie-ijsmachine; niet voor commerciële productie geschikt, daarvoor is de capaciteit niet voldoende, maar je kunt er op kleine schaal ijs mee maken en dat heb ik vandaag geprobeerd.
Voor het recept van roomijs ben ik uitgegaan van een combinatie van de handleiding bij het apparaat en het kookboek "Ma Cuisine" van Escoffier dat ik jaren geleden van vriend Dick heb gekregen. Nog dank daarvoor Dick! Geheel tegen mijn gewoonte in - schande voor een chemicus - heb ik receptuur en handelwijze tevoren helemaal uitgewerkt.
400 ml melk met 200 ml slagroom mengen en verwarmen
165 gram suiker en 5 eierdooiers (grote eieren) met de staafmixer enkele minuten met de garde bewerkt tot je er "een lint van kon trekken" (Zo noemt Escoffier het). Vervolgens geleidelijk wat van de warme melk/room toevoegen en mixen. Toen de helft van de melk erbij was gevoegd heb ik alles overgedaan in het pannetje met de rest van de warme melk en op laag "vuur" - wat heet vuur bij een inductiefornuis - voortdurend roerend verwarmd totdat de "vla" aan de lepel bleef kleven (Term van Escoffier), niet aan de kook brengen! Door een puntzeef gegoten en af laten koelen, uiteindelijk in de koelkast. Toen in de ijsmachine gezet die rustig zoemend 40 minuten nodig had om een prachtig roomijs te produceren.
's-Avonds met Roos van het ijs geproefd; was heerlijk. De rest in de vriezer gedaan en de volgende dag was het nog lekkerder! Smaak het zelfde maar steviger door de lagere temperatuur. Volgende keer vanilleijs en bitterkoekjesijs, de favoriet van Roos.

PS 1 Roos: "het was veel te snel op"
PS 2 Eef: "iets te zoet, volgende keer wat minder suiker"
PS 3 Eef: "consistentie moet wat smeuïger; koffielepel maizena meekoken met de vla"

Meel halen in Elspeet

Toen de kap goed stond moest deze wel gezekerd worden.
Intussen draaiden de wieken lustig rond. Mooit gezicht!

Eerst naar de markt in ons eigen dorp. Stevig noten en honing ingekocht bij de Veenendaalse Reformkraam, eieren bij onze altijd spraakzame kippenkraam, fruit bij Johan en aardappelen bij John. De vriendelijke meneer van de Reformkraam vroeg hoe het in Vierhouten was geweest, ons Bridge- en wandelweekend. Ik vertelde hem dat we in Elspeet bij zijn "concurrent" waren geweest, molen De Hoop waar je op steen gemalen meel kunt verkrijgen: "ja, lekkerder kan niet", antwoorrdde hij zonder kinne sinne; fijne kerel.
En vanmiddag ben ik inderdaad naar Elspeet gegaan om meel te gaan kopen. Aangekomen in Elspeet dacht ik wel zo naar de molen toe te kunnen lopen; gewoon terug lopen langs het geel-rood van het Veluwe Zwerfpad. Had ik me maar beter voorbereid, want ik moest het uiteindelijk vragen nadat ik verkeerd lopend het dorp al bijna verlaten had.
Bij aankomst in het molenwinkeltje vroeg de mevrouw: "weer komen wandelen?" Ik moest dat ontkennen, maar een volgende keer zal ik via Garderen naar Elspeet wandelen, net zoals we voor onze jager altijd wandelen van Klarenbeek naar Wilp; het nuttige met het aangename combinerend. Beetje (te) veel meel ingekocht en een zakje uiterst breekbare wafeltjes, zwijnekeutels genoemd, een Veluwse specialiteit. Nog even de trap van de molen beklommen. Op de gang van de molen was de molenaar bezig met het richten van de wieken door het draaien van de kap; toevallig was het vandaag de eerste dag na de kerstvesiering dat de molen weer ging draaien. En inderdaad, zodra de kop in de wind stond begonnen de wieken weer te draaien. Ik wilde wel helpen met het draaien aan het wiel om de kap in beweging te zetten, maar de molenaar was zo'n sterke kerel dat ik niet echt wat kon toevoegen; wat een krachtpatser; hoefde niet naar de sportschool.
Dat heb ik nog wel even gedaan na thuiskomst en vervolgens de bij Coolblue bestelde ijsmachine opgehaald bij ons postkantoortje; een knoert van een doos en een behoorlijk gewicht; dat belooft wat.

Lekker origineel?!

Fietsen met manden voorop. Doet ook "iedereen". Op de voorgrond mijn
eigen stalen ros met ouderwetse fietstassen achterop.

Plotseling had "iedereen" - nou ik niet hoor - de knietjes in zijn/haar broek kapot geknipt. Zelfs nu met die aanhoudende koude zie je van die expres kapot gemaakte broeken. Soms lijkt het alsof de pijpen helemaal aan vlarden zijn geknipt en gescheurd; erg praktisch maar wel origineel, zeker wanneer "iedereen" het doet.
En sinds langere tijd ook een kist aan de voorkant van je fiets. Ik ken dat eigenlijk alleen van foto's van voor de oorlog; slagersjongens die de boodschappen bij de mensen thuis brachten met een loodzware fiets en op de voorvork een enorme mand. Maar nu zijn het toch vooral scholieren. Het gevolg is dat de fietsenrekken niet meer goed kunnen functioneren mopperde hij verder. Laatst was ik bij Albert Heijn en daar stonden twee van die meisjesfietsen met elk zo'n enorme mand voorop. Moest er een foto van nemen.

Escoffier, Coolblue en Maarten 't Hart

Intrigerende kop vindt u niet lezer? Voordat Roos en ik naar de Veluwe trokken voor het bridgeweekend in Vierhouten kreeg ik van haar een knipsel uit het Financieel Dagblad uit de rubriek "Eten en drinken", 27 augustus 2016. Het ging over de status van de chefs, de opperhoofden van de keukens die zich tegenwoordig gedragen als echte sterren; als merk zelfs?! Ik bedoel natuurlijk de chefs van sterrenrestaurants. Verder staat in dit artikel de ontwikkeling van de "Nouvelle Cuisine" als opvolger van de klassieke Franse kookkunst waarvan Escoffier de allergrootste was; de vader van de Franse keuken. En die klassieke Franse keuken heb ik zo goed gekend en zo gewaardeerd; vanaf de jaren zeventig ging ik jaarlijks naar Frankrijk en overal kon je toen nog zo verschrikkelijk lekker eten. Met Lien ging ik in Amsterdam heel vaak eten bij restaurant Chez Ferro, misschien niet helemaal Frans maar meer Baskisch maar toch zeker langs de lijn van Escoffier; veel, vet en bijzonder lekker!
De ontwikkeling van de Franse keuken heeft een wending genomen ergens begin van de zeventiger jaren met Bocuse als profeet. Dit werd genoemd: "De nouvelle cuisine" onder het motto: lichter, minder, duurder. De eerste keer dat ik met deze in mijn ogen krankzinnige ontwikkeling werd geconfronteerd was toen ik met Anneke vanwege de geboorte van onze jongste dochter uit eten ging in een chique Utrechts restaurant, gevestigd in het fraaie pand: "De koninck van Poortugael". We kregen zo bespottelijk weinig te eten dat we thuis een boterham hebben genomen en het was inderdaad peperduur.
En onlangs aten we bij sterrenrestaurant "De Hoefslag" en ook daar de kleren van de keizer; best lekker en bijzonder maar vooral weinig en peperduur. Ik heb me nu voorgenomen om niet meer deel te nemen aan die onzin.
Van vriend Dick heb ik jaren geleden het boek "Ma Cuisine" van de hand van Escoffier gekregen, met inleiding van Johannes van Dam en dat heb ik vandaag eens ter hand genomen. Ingewikkelde recepten dat wel, maar ik zal me er in bijten! Bij Coolblue een ijsmachine besteld; komt morgen zodat ik in ieder geval kan beginnen met ijs maken volgens de recepten van Escoffier; dat moet lukken!
En vanavond heb ik in de geest van Escoffier gekookt. Een heerlijk varkenshaasje afkomstig van Veldvarkens met snijbonen en Frieslanders van moestuinier Theo. Roomsaus gemaakt van het aanbaksel van het varkenshaasje. Gisteren had ik boekweitegrutjes in karnemelk gemaakt en daar nog wat van over gehouden. Die heb ik vandaag gebakken en gegeten met stroop; het lievelingsgerecht van Maarten 't Hart. Geheel verzadigd heb ik vervolgens dit Bloggie geschreven.

Lessen uit het verleden

Het vulpotlood van mijn oude vader waarvan hij niet alleen in zijn werkzaam leven gebruik
maakte maar ook de aantekeningen in mijn exemplaar van de Discorsi schreef

Ergens in het voorjaar van 2003 realiseerde ik mij dat "de klassieken" voor mij een onbekend terrein vormden; tot mijn niet geringe frustratie had ik geen klassieke opleiding gedaan; HBS-B i.p.v. gymnasium Bèta en eigenlijk had/heeft dat mij altijd een beetje dwars gezeten. De enige ingang naar de klassieken die ik mij - onbenul - kon bedenken was Macchiavelli. Zijn boek "De prins" wilde ik gaan lezen. Het boek was niet beschikbaar bij de bibliotheek Bilthoven, was uitgeleend, maar wel zijn boek "Discorsi", een uitgebreid tractaat over politiek, gebaseerd op de eerste decade van Livius' Ab urbe condita, een toen voor mij ook onbekend werk. Van de Discorsi was ik sterk onder de indruk en kocht een eigen exemplaar. Ik leende het boek uit aan mijn vader die het in 2003, zijn stervensjaar ook deels gelezen heeft. Toen ik na zijn overlijden het boek terugvond kon ik nog uitmaken tot waar hij was gekomen; die pagina heb ik gemarkeerd in mijn exemplaar. Ook heeft hij met bibberige lijntjes de uitspraken gemarkeerd die hij kennelijk van belang achtte; nu bij herlezing vind ik het erg roerend om dat terug te zien.
Toen we gisteren terug kwamen uit Nunspeet lag er een "Metro" van die dag met daarin een open brief van onze minister president; een oproep tot terugkeer naar een fatsoenlijke samenleving waarin men zich zou gedragen zoals dat behoort. Trof me om dit van onze hoogste politicus zo "unverfroren" te lezen. 'sAvonds voor het slapen gaan keek ik nog even op Facebook en kwam daar een filmpje tegen waarin Jan Terlouw een emotionele oproep deed tot terugkeer van het onderling vertrouwen; het spreekwoordelijke touwtje door de brievenbus. Verder op Fb een hoop gescheld over de nieuw gekozen Amerikaanse president. Het lijkt wel of de hele wereld in verwarring begint te geraken, precies zoals in de tijd waarin Nicolò Macchiavelli leefde, de tijd waarin hij zijn Discorsi schreef met als boodschap: "trek lering uit de geschiedenis".
Na mijn vroege bedgang van gisteravond werd ik tot mijn verbazing al om 1 uur wakker voor de eerste plas en om 4 uur met het gevoel dat ik nu wel genoeg geslapen had. Lekker fris kon ik dus aan Macchiavelli verder lezen. De inleiding van de vertaler was al een revelatie. Ik vermoed zo dat we heden nog steeds heel veel van Macchiavelli zouden kunnen opsteken; hij is overigens niet mals in zijn oplossingen voor maatschappelijke problemen, oplossingen die gebaseerd zijn op de politiek van de Romeinen tijdens de koningsfase en de republiek, dus niet op de Romeinse keizertijd die Nicolò verfoeide.

Terug naar 2003

De stapel "klassieken" met op de achtergrond het
lege dressoir. Staat wel erg netjes maar zal vast niet
lang zo leeg blijven vrees ik..

Na ons fijne bridge- en wandelweekend op de Veluwe, wandelden we vanmorgen terug naar Nunspeet NS. Door het nog steeds witte bos was dat een genoegen ondanks de lichte "kater" die ik van de twee Brugse Zottes en het borreltje had overgehouden; naarmate ik ouder word kan ik steeds minder alcohol verdragen; helemaal geen alcohol bevalt me eigenlijk het beste; wie had dat ooit kunnen denken?! Tot slot nog door ons eigen bos terug naar de Groenekanseweg waar we afscheid van elkaar namen en ieder zijns/haars weegs ging. Eenmaal thuis gekomen realiseerde ik me weer dat ik mijn rijtje klassieken weer door wilde gaan nemen, te beginnen bij de Discorsi van Macchiavelli; ik word de toch wat voorspelbare romannetjes en biografieën wat zat, laat staan die eeuwige boeken over WO I en II; wetenschap en geschiedenis boeien me wat meer; zal wel weer tijdelijk zijn, maar ala.
Ik had vorige week op instigatie van Roos mijn vensterbanken eens grondig gereinigd met een vochtige doek en tegelijk ook maar het meubilair meegenomen, daarbij de stapel "klassieken" die daar staan te pronken opzij schuivend. Zo'n leeg dressoir vond ik eigenlijk wel heel netjes staan en daarom had ik besloten om die hele stapel maar eens opnieuw te gaan lezen en vervolgens in de kelder op te gaan bergen.
Lekker gekookt; had ik zin in na een weekend restaurant-eten; varkensfilet lapjes in stukjes gesneden en gemarineerd in knoflook/ketjap/sambal en gebakken; uien gebakken en bruine bonen ontdooid. Lekker gegeten en een bakje yoghurt met haverzemelen en honing toe en toen Macchiavelli's Discorsi ter hand genomen. Viel niet mee en ik besloot om maar vroeg te gaan slapen; tijdens het lezen was ik al even in slaap gevallen en helemaal verbaasd weer ontwaakt.
Om 20.00 uur horizontaal, opnieuw met Macchiavelli; niet lang volgehouden omdat de luikjes als vanzelf dicht vielen na al die dagen van wandelen en ingespannen bridgen.

Naar het verscholen dorp

Een ingegraven schuilhut, gerestaureerd

In het boekje van het Veluwe zwerfpad had ik over het onderduikersdorp in de Nunspeetse bossen gelezen; lag in de buurt van Vierhouten en het zwerfpad liep daar - uiteraard - langs. De eerste dag had ik de aanloop al verkend terwijl Roos haar jas aan het repareren was, maar ik was niet helemaal tot het voormalig schuiladres doorgelopen.
Het was weer fantastisch wandelweer; weeronline gaf terecht een 10; droog, helder, het kon niet op. Op een bankje hebben we uitgebreid en langdurig van het uitzicht genoten. En uiteindelijk kwamen we bij het gerestaureerde onderduikersdorp uit WO II. Daar hebben ongeveer honderd personen tijdens de bezettingsjaren gebivakkeerd totdat het door de Duitsers werd ontdekt. Er zaten vooral joden en neergeschoten vliegeniers van de geallieerden aldus het informatiebord.

Schuilhut van binnen

Trieste afloop van een moedig initiatief van de bevolking van Nunspeet die met gevaar voor eigen leven voedsel naar het onderkomen bracht. Een gedenkteken is bij de weg opgesteld met name voor opa Bakker en tante Cor, de initiatiefnemers om deze schuilplaats te realiseren en draaiend te houden. Het heeft opa Bakker het leven gekost; na de ontdekking van de schuilplaats is hij met 8 anderen - aldus het wandelboekje - gefusilleerd.
Een drietal van de onderkomens zijn gerestaureerd en toegankelijk voor de bezoeker. Uiteraard hebben we daar een paar foto's van gemaakt.

Terug in het hotel nog even gestrekt en tot drie keer toe in slaap gevallen. Al dat wandelen van de laatste dagen en weken begint haar tol te eisen; we beginnen behoorlijk moe te worden. En drie dagen bridgen is ook wel het maximum. Weer ontzettend gezellig gedineerd met Harm en Roos. Harm kan ontzettend leuk moppen vertellen en bleek bijzonder goed op de hoogte van de one-man-shows van Toon Hermans. En toen de laatste keer bridgen. Lekker gespeeld hoewel ik tegen het eind m'n ogen nauwelijks open kon houden. Wel de uitslag afgewacht en we hadden heel aardig gescoord. Leuk afscheid genomen van de Haagse groep. We hebben aangegeven dat we volgens jaar wanneer zij weer met z'n allen ergens gaan bridgen dat we dan van de partij willen zijn. We keken met veel genoegen terug en daarbij heb ik net 1 korenwijntje teveel gedronken. Dom dom dom, nou ja, niet meer doen!

Van Garderen naar Elspeet

Molen De Hoop Elspeet

De bus van Nunspeet naar Garderen e.v. rijdt dagelijks ieder uur, perfect voor wandelaars. Exact om 10.33 kwam de bus aangereden en bracht ons van Vierhouten naar Garderen. Daar had ik net als donderdag weer problemen met de oriëntatie ook al ben ik hier de laatste tijd al drie keer geweest, maar uiteindelijk herkende ik het toch wel weer en liepen we het traject dat ik nog niet zo lang geleden liep, dus via het Speulderveld.
Het is zo'n genoegen om door de sneeuw te wandelen. Bij Garderen in de buurt waren ouders met kinderen aan het sleeën van de hellingen naar beneden; het opgewonden kindergeluid klinkt zo winters. En wij sjokten voort over de heide, langs het Speulderveld en uiteindelijk kwamen we aan in Elspeet. Aangezien ik wel zo'n beetje wist hoe laat de bus naar Vierhouten zou vertrekken liepen we de officiële route door naar het dorp en kwamen daarbij langs de molen De Hoop. Daar was een winkeltje waar allerlei producten werden aangeboden waaronder natuurlijk volkorenmeel. En dat wordt daar niet alleen met windkracht gemalen hier in de schitterende molen, maar ook wordt het graan in de buurt verbouwd, dus echt Veluws meel. Roos kon het niet laten en kocht een kilo bloem. Ik ben benieuwd naar de kleur van dit meel want het is niet gebleekt aldus de molenares.
Rozig kwamen we aan in ons hotel en ik ging even gestrekt. Daarna bijzonder smakelijk en gezellig gedineerd; het eten is echt goed hier in De Foreesten; we hadden al besloten om hier nog eens terug te komen met Dekker-bridge. Overigens had Harm ook heel goede ervaring met Zeddam, een onooglijk plaatsje vermoed ik ergens in het Oosten des lands. Roos is direct op de meegenomen computer gaan kijken of Zeddam voor ons uit zou komen; wellicht in april maar dat is nog wat te vroeg om nu al vast te leggen; loopt niet weg.
'sAvonds weer lekker gebridged, maar ik was zo uitgevloerd dat ik de uitslag niet heb afgewacht en direct naar de kamer ben gegaan. We hadden het heel aardig en gemiddeld gedaan. Leuk hoor.

Met Dekker naar Nunspeet

Tussen Nunspeet en Vierhouten hadden we uitzicht over
de uitgestrekte waterpartij van een landgoed

Ja ja, we hebben drie dagen, of beter gezegd drie avonden gebridged met Dekker-bridge, de organisatie waarmee we wel vaker in zee zijn gegaan voor een bridgeweekend. Toevallig hadden we bij het boeken, alweer enkele weken geleden voor Nunspeet gekozen; dus weer wandelen over de Veluwe zoals ik de laatste dagen veel heb gedaan. De sneeuw ligt hier nog steeds op veel plaatsen wel vijf tot tien centimeter dik dus prachtig om door die witte schoonheid te wandelen. Ons onderkomen was Hotel De Foreesten in Vierhouten.
Vanaf station Nunspeet liepen we de vijf kilometer naar Vierhouten, een plaatsje waar ik nog niet eerder was, althans me niet daadwerkelijk kan herinneren. Het ligt in een mooi deel van de Veluwe, uitstekende plaats om wandelingen te maken. We konden gelukkig al direct terecht ook al waren we er al vroeg. Even installeren en toen direct aan de wandel om de omgeving enigszins te verkennen. Roos wilde niet zo lang en ging na een minuut of twintig alvast terug. Bij het uitstappen van de trein in Nunspeet was de loszittende voering van haar nieuwe oude jas losgescheurd en dat wilde ze herstellen. Ze had daar speciaal al naald en draad voor meegenomen.

De enorme houthaard van hotel De Foreesten.

Ik liep verder richting het verscholen dorp, een plek waar tijdens WO II onderduikers verscholen hebben gezeten in de bossen. Na geconstateerd te hebben dat het hier inderdaad fraai is liep ik terug naar het hotel waar inmiddels de andere gasten van Deker ook waren aangekomen. Het was ons al opgevallen dat er wel erg veel inschrijvingen uit Den Haag waren en wat ik al vermoedde bleek waar te zijn; het waren vrijwel allemaal leden van een Haagse bridgeclub. Het was al een heel gezellige boel in de bar; de sfeer zat er goed in dus ik vermoedde - en achteraf terecht! - dat het wel eens een heel gezellig weekend zou kunnen gaan worden.
Aan de vierpersoonstafel sloot een echtpaar aan, Harm en - wat een toeval, zo vaak hoor je die naam niet - Roos uit Zuid Limburg. We raakten direct genoeglijk met elkaar in gesprek en aangezien de tafel van keuze direct vaste tafel was vanwege de organisatie van het diner hebben we drie dagen lang heel gezellig met elkaar gedineerd en ontbeten. Op de laatste avond heeft Harm zelfs een paar ontzettend geestige moppen verteld zo leuk zat de sfeer erin!
En ook tijdens het bridgen ging het heel gezellig; gaf mij gewoon een huiskamerbridge gevoel maar dan in het groot. Nog een biertje na en heerlijk geslapen. Morgen weer aan de wandel en bridgen.

De richting kwijt

Samen in de sneeuw

Afgelopen maandag heb ik een etappe over de Veluwe gelopen waarbij ik eindigde bij de bushalte Het Aardhuis. Eigenlijk had ik de volgende dag verder willen gaan, maar de stroomstoring rond Amsterdam verhinderde dat helaas. Omdat we woensdag beiden een HoVo cursus hebben besloten we om dan vandaag samen over de nog steeds schitterend besneeuwde Veluwe te gaan wandelen. Dat stuk van Garderen naar Het Aardhuis had ik zo mooi gevonden dat ik voorstelde om dat nog eens te doen in de andere richting.
We waren vlot bij de bushalte Het Aardhuis; en daar is de situatie zo symmetrisch dat ik gewoon niet meer als vanzelfsprekend de juiste richting koos. Gaf me een heel vreemd en wat "unheimisch" gevoel van afnemende hersencapaciteit; de ouderdom begint haar tol te eisen helaas.

Grappige bebouwing in Hoog Soeren

Uiteindelijk koos ik een richting in de veronderstelling dat we terug liepen naar Garderen, maar al snel realiseerde ik me dat het tòch de verkeerde richting was. Roos zei: "niet souzen", niet zeuren op z'n Gronings; het maakte haar niet uit welke etappe we zouden doen en zo liepen we ongewild via Hoog Soeren toch verder richting Niersen.
Overigens hoefden we geen spijt te hebben van deze keuze want het was hier zeker zo mooi als de etappe die ik maandag had gelopen. We kwamen een meneer tegen die de pracht van de besneeuwde natuur aan het fotograferen was en uiteraard was hij bereid om van ons samen een foto te maken. Hoog Soeren begon met een tweetal karakteristieke onderkomens die goed uitkwamen tegen de strak blauwe hemel.

Schapenstal?

Onverwacht zagen we ergens een zeer goed onderhouden onderkomen dat we maar schaarden onder de noemer "schapenstal", maar daar was het misschien wat te fraai voor?!
Uiteindelijk kwamen we aan bij een bushalte die we nog kenden van de wandeling van het Maarten van Rossumpad, de halte Papagaaiweg, onder de rook van Apeldoorn.

De teloorgang van "De Kwinkelier"

Waar eens restaurantjes waren gevestigd is nu
alles dicht getimmerd

Augustus 1980 vestigden wij ons in Bilthoven op de Hoflaan 9  waar we uiteindelijk een kleine dertig jaar gewoond hebben. Bilthoven was toen een stuk kleiner dan tegenwoordig, was ook eigenlijk een stuk landelijker. Er waren tal van kleine winkels en meerdere slagerijen, groentewinkels en noem maar op. Waar nu de Bilthovense boekhandel zit, was destijds Albert Heijn gevestigd nog met dames achter de kassa.
Er was een behoorlijk stuk wild gebied, een landje zou ik dat in mijn kindertijd genoemd hebben; ideaal speelgebied voor kinderen. Maar dat zou veranderen. Betonmolens begonnen te draaien en wonderlijke structuren neergezet waarbij ik geen flauw idee had wat er gerealiseerd zou gaan worden. Het werd een winkelcentrum met een enorme - gratis! - parkeergarage eronder.

Hier dronken we in het begin altijd koffie of aten we
 een broodje. Gezellig plekje. Nu leeg.

Een grote Albert Heijn supermarkt en tal van winkels, een sjieke herenkledingzaak, Sir John, waar ik al snel vaste klant werd; een kaasboer, een visboer, kledingzaken, een bakker, opticien, kaaswinkel, bonbon zaak, makelaar, sportwinkel, een schoenenzaak, dameskapper, juwelier, Hema, de bibliotheek, de muziekschool, restaurants nou ja alles was er aanwezig en het liep als een speer tot een jaar of tien geleden. Het geheel werd verveloos, de enorme grindtegels begonnen te scheuren, er kwamen plassen en als het vroor brak je je nek op die bevroren plassen. De loop ging er ook langzaam uit; er kwamen enkele jaren geleden opknap plannen, maar ik vrees dat het allemaal te laat is. De bakker verdween jaren geleden als eerste, Sir John ging ergens anders zitten, de groenteman verdween en dat ging maar door en nu is het helemaal een hopeloze zaak, de laatste winkels beginnen het op te geven; de kaaswinkel is weg, de dierenwinkel gaat volgende week. Er resteert nog een klein aantal stoeren van dagen. De nieuwbouw heeft niet mogen baten; staat feitelijk leeg.

Nieuw gevestigd een uitvaartwinkel. Helemaal op z'n
plek in dit droeve winkelcentrum Kwinkelier

Alleen Albert Heijn en de Hema gaan goed en niet te vergeten de nog niet zo lang geleden gevestigde telefoonzaak; dat is de enige die het gewoon druk heeft. Maar daar kun je geen winkelcentrum van boven water houden.
Toen ik deze week bij het Uilenpad het winkelcentrum verliet zag ik een nieuw gevestigde winkel; een uitvaartwinkel. Ik moest onwillekeurig ontzettend lachen; past helemaal bij het begrafenis gevoel rond de Kwinkelier.
Grappig genoeg was het eerste winkelcentrum van NL ook in onze gemeente gestart; winkelcentrum Planetenbaan en dat doet het eigenlijk nog steeds heel aardig; is ook niet zo groot van opzet als de Kwinkelier en geheel overdekt.

Wat is er nou veranderd?

Het gebeurt me zo vaak dat ik verbanden zie in dingen die me in een bepaalde periode kort achter elkaar treffen. Het zijn er nu drie:

• In het boek Brains las ik dat onze soort, de mens, Homo Sapiens Sapiens zo opmerkelijk veel flexibeler is qua leefomgeving dan zijn medeschepselen. Zet een rhinoceros in een woestijn, in de bergen, ergens in een stadsgebied en het beest redt zich niet. De mens daarentegen heeft zich zodanig ontwikkeld dat hij zelfs op de maan is geweest en hier op aarde op iedere plek kan overleven. Het zijn niet mijn woorden hoor, want ik vermoed dat een willekeurig mens wanneer je hem/haar in een woestijn plaatst ook omkomt. Maar de boodschap is duidelijk.
• Er is erg veel stress onder jong volwassenen en zelfs onder kinderen. Verwacht wordt dat stress in 2030 de meest voorkomende aandoening zal zijn. Aldus de NRC.
• Mijn eigen bloggie over de uitmuntende gezondheidstoestand van de primitieve mens, levend binnen een compleet ecosysteem, d.w.z. niet noemenswaardig beïnvloed door de technische ontwikkelingen van de mens, pakweg de tijd van de Neanderthalers tot iets van 20.000 jaar geleden.

De ondertitel van mijn Blog is: "Overpeinzingen" en deze drie hierboven genoemde items doen mij al wandelend veel overpeinzen. Die natuurlijke mens van 20.000 jaar geleden verschilde niet zo veel met ons qua genetische aanleg, althans daar ga ik wel van uit. En het is evident dat wij moderne mensen door de technische ontwikkelingen - ik vermijd expres het woord "vooruitgang" - ons een habitat hebben verschaft die zo op het eerste gezicht bijzonder aangenaam is; geen honger, geen lichamelijke inspanning meer om je brood te verdienen noch om je voort te bewegen, geen praedatoren die de mens op willen peuzelen, ziekenzorg, communiceren tot je erbij neervalt. De keerzijde is helaas dat er tal van zogenaamde "welvaarts"ziektes emergeren. Was dat in de jaren vijftig nog de "managerziekte" (hoor je nooit meer iemand over, heet nu burn out denk ik) daar betreft het nu de gevolgen van bewegingsarmoede, te veel eten, te volle leefomgeving en keuzestress.
Wat ik mij afvraag is toch vooral of we nog wel passen in de habitat die we nu zelf hebben geschapen. Als volwassenen kun je je nog wel aanpassen, maar voor kinderen lijkt het steeds moeilijker te worden. Daar loop ik nou de laatste tijd over te peinzen tijdens het wandelen zonder smartphone; zou die trouwens het antwoord op die vraag kunnen ophoesten of is die onderdeel van het probleem. Ik vermoed eerlijk gezegd het laatste.

De hele dag door de sneeuw gewandeld

Schitterend heideveld

Om 8.55 had ik ingecheckt bij het station om de trein van 8.59 te kunnen nemen naar Putten. Helaas had de trein zoveel vertraging dat ik bus 107 naar Garderen niet kon halen. Maar daarom niet getreurd, in Putten is een leuke koffieplek bij het station; een vintage zaak met koffiegelegenheid en gezellig zitje met een krantje. Er was nog een klant en het gesprek kwam op mijn te ondernemen wandeling over de Veluwe. "Je kunt je enkel wel breken met die gladheid", waarschuwde de andere klant. Wat heerst er toch een angst over van alles onder de mensen en wat beperken ze zich daarmee toch, aldus schoot het door mijn hoofd en ik besteedde verder geen aandacht aan dit gezeur en las het krantje en genoot van de koffie.

Uddeler schans met sporen van het zondagse sleeën

Ik nam dus de bus van een uur later en kwam om 11 uur in Garderen. Met de GPS en de inmiddels opgedane bekendheid in Garderen - dit was al mijn derde keer binnen een week dat ik deze plaats bezocht - had ik de aanloop direct gevonden en ging op weg. Tot mijn verrassing en ook wel verbazing lag hier nog een flink pak sneeuw; ik had dat ook vernomen dat er op de Veluwe veel sneeuw lag. Dan is de wereld ook zo vreselijk mooi; ik heb de hele dag van deze pracht mogen genieten. Eerst een vrij lang stuk over een weg; geen auto te bekennen overigens en toen een stuk door een bos. Lang het Uddelermeer en de Uddelerschans, helemaal verlaten. Je kon zien dat er zondag mensen met kinderen hadden gesleed van de helling naar beneden. Nu liep ik hier geheel eenzaam. Deed me denken aan een keer dat ik ging schaatsen op een maandagmorgen in Friesland; waar ik had verwacht dat het er vol zou zijn was er helemaal niemand en dan is zo'n Sneekermeer wel heel groot?!
Vervolgens een lang stuk langs een heideveld dat er wel zo schitterend bij lag. Ik merk nu bij het schrijven van deze blog hoe ik van dit vergezicht heb genoten. Daarna een heel lange weg, de Aardhuisweg naar Hoog Soeren. Ook daar geen mens te zien. Pas toen ik vlakbij de provinciale weg kwam zag ik een mede-wandelaar. We zwaaiden naar elkaar en ik zei: "je bent de eerste vandaag", ik had inderdaad helemaal niemand wandelend gezien deze dag. Het laatste stuk naar de bushalte waar ik een sinaasappeltje heb geschild en opgenuttigd. In de heerlijk warme bus naar Apeldoorn en door naar huis. Morgen verder vanaf halte Het Aardhuis.
PS 1 Deze etappe is nog mooier met dit winterweer dan wandelen over de Hoge Venen in België. Onthouden als er sneeuw ligt.
PS 2 De wandeling van de volgende dag is er niet van gekomen door de stroomstoring bij Amsterdam. Het hele treinverkeer lag op z'n gat.

Ollekebollekes, parelhoen en wandelen

Het begon met een kerstgroet van Bart aan ons; natuurlijk in de vorm van een Ollekebolleke, de dichtvorm die door wijlen drs P. werd ontwikkeld en gepropageerd en waarin wij communiceren:

Lijdensweg! Leidens' weg!

Lange of korte eij?

Is steeds hetzelfde;  taal

evolueert

Ooit had een kip last van

IJerenleggingsdrang

Zij wordt als stichter

des hoofdstads vereerd

Bart wenste ons fijne feestdagen met een kerstkaart waarop een nerveus parelhoen; blijkt zijn lievelingsvogel te zijn aldus de tekst. Aanleiding voor Roos om het volgende terug te bolleken:

Parelhoen! Pronkjuweel!

Vogel met uitstraling
waar Bart de smaak
zo te pakken van heeft.

Toch is ie blij als zijn
stippeltjestekening
eij! zonder veerscheuren
Kerst overleeft.

Gevolgd door de vraag of er weer een wandeling in zit.

Bart bollekte het volgende terug:

Wortelen! Aardappels!

Wekken mijn weerzin op

Zetten mij aan tot

agressie en haat

Neem nou bijvoorbeeld zo'n

neonarcistische

druif, zonder pitjes

wat nergens op slaat

De dialoog had inmiddels een hoog P. gehalte. Ik moest erg lachen om die neonarcistische druif. Bart schaamde zich - niet heel echt had ik de indruk - dat hij nog niets had gelezen van die stapel over "het ontstaan van het leven" waarop ik bollekte:

Heb geen vrees; wees niet bang
Zelf had ik veertig jaar 
denkwerk met hersenkramp
met deze drift

Lees dus maar rustig die
kauffmansvertellingen
als je de tijd hebt en

proef hebt geschrift

Voorafgaand aan het eten vroeg Roos nog aan Bart of hij wel vis en zeebanket lustte:


Speklap! gehaktballen!
niets vegetarisch aan.
Zekere Vos heeft daaraan 
geen plezier


maar nu de vraag: is een
schelpdiereneetfestijn
wel naar de zin van dat
watervrij dier?

En het antwoord luidde:


Inktvissen! Mosselen!
Fruit uit de zee geplukt
staat maar potsierlijk 
in 't schelpdierenlijk


Ik vind het allemaal
Horrorverschijnselen
Laat toch dat grut in
Poseidon zijn rijk 

Bart in bewondering voor een
stukje gestold water

Uiteindelijk spraken we af dat we een heuvelrugwandeling zouden gaan maken. En zo ontmoetten we elkaar hedenmorgen om 10.15 uur op station Bilthoven.

Het werd een wandeling van Bilthoven NS naar Hollandse Radingh NS. Het was prachtig weer; lekker fris; er lag hier en daar zelfs ijs op de plasjes tot verwondering van Bart. Tal van onderwerpen passeerden de revue. Wat mij trof was het gevoel van Bart mbt de wetenschap. Inmiddels is hij vrijwel klaar met de voorbereiding van zijn proefschrift en nu pas heeft hij het gevoel van overzicht: heel herkenbaar. Je hebt een aantal jaren nodig om uit te rijpen na je studententijd; ervaring opdoen in het benaderen van een wetenschappelijk probleem; verbanden leggen; conclusies trekken en voortgang van de hypothses; een verrukkelijk intellectueel proces. Natuurlijk spraken we ook over wat we zoal bij voorkeur aan boeken lezen en hoe de vrije tijd verder gevuld wordt. 

Bij de Mauritshoeve hebben we nog even aangelegd en koffie resp. thee gedronken. Onderweg zagen we tot grote vreugde van Bart een groepje parelhoenderen; rare kipachtigen met piepkleine koppies en een groot rond lijf. Volgens Bart kunnen ze goed vliegen; hij weet echt wat van deze tokkelende lekkernijen. (Roos had er vrijdag eentje op de markt gefileerd gekocht).

Een kleumend groepje parelhoenders
met op de voorgrond een kalkoense sculptuur

Daarna verder naar Hollandse Radingh NS en terug naar Bilthoven NS en toen naar mijn flat via het bos. Bart en Roos hadden het toen wel een beetje gehad. Bart had een bijzondere thee meegebracht die afkomstig was van een vakantie in Laos; smaakte heel bijzonder. Daarna een late lunch met tal van gerechtjes die ik gisteren had toebereid en dat was het eind van een heel genoeglijke dag waarbij we zelfs onderweg nog Ollekebollekes hebben gedebiteerd.

Onbegrijpelijk?!

Mijn ouders hadden niets met kaartspelen; mijn vader niet waarschijnlijk nog vanwege zijn afkomst uit een crypto-calvinistisch gezin en mijn moeder niet omdat ze er niks aan vond vermoed ik achteraf. Mijn grootmoeder daarentegen was een fanatieke kaarter; ze kon ook "de kaart lezen", d.w.z. de toekomst voorspellen uit de ligging van kaarten die zij op magische wijze op de tafel neerlegde. Maar verder klaverjaste ze wekelijks in een club. Ze heeft mij ook al op zeer jonge leeftijd leren klaverjassen en patiencen. Ik was dus heel goed toegerust voor het kaartspel toen ik zo rond mijn tiende jaar kennis maakte met mijn latere jeugdvriend Bram.
Bram kwam uit een gezin van kaartspelers; zijn vader en moeder en de inwonende grootmoeder speelden in die jaren - ik spreek over eind vijftiger jaren - fanatiek bridge. Bram en ik speelden daarentegen met de zusters van Bram, moeder en grootmoeder vaak canasta. En wat mij nu zo onbegrijpelijk voorkomt is waarom wij in die jonge jaren nooit hebben leren bridgen, noch Bram noch ik.
Wij waren op de middelbare school de besten in wiskunde, behoorden tot de besten van de klas. Later zijn we beiden behoorlijk fanatiek gaan bridgen; hadden we het maar in onze jeugdjaren opgepikt dan waren we samen vast hardstikke goed geworden. Het is anders gelopen.
Voor afbeelding zie website NBB

Honolulu King

Het was een indirect leesadvies van Roos; zij had het advies weer van Gerda, onze nieuwe bridge-kennis en neerlandica. Naast bridgen praten we ook graag over onze leesbevindingen. En zo kruiste "Honolulu King" van de pen van Anne-Gine Goemans ons leespad. De titel had mij absoluut nooit aangesproken, dus was een leesadvies de enige manier om met dit boek in aanraking te komen.
Het is een intrigerend boek met veel verschillende verhaallijnen. Eén daarvan, eigenlijk wel de belangrijkste betrof het verleden van de hoofdpersoon Hardy Hardy. Als kind had hij de Japanse bezetting van Nederlands Indië mee moeten maken en daar stevig onder geleden. Deze lijn is sterk verweven met een andere lijn betreffende deze hoofdpersoon namelijk zijn NLs verleden als lid van de Hawai guitaar groep de "Honolulu Kings", daar komt dus de naam van het boek vandaan. Dan het lijden van de directe verwanten van een dementerende; heel goed invoelbaar beschreven. En de potsierlijke handelingen van de vooral met zichzelf ingenomen leden van de Vrijmetselaarsloge waar Hardy Hardy lid van zou willen worden. Tja en dan nog de achtergrond van de twintigjarige kleindochter met een tumultueus maar toch vooral tastend en zoekend liefdesleven. Kortom een boek met veel gedoe en emotie; geeft een zeer goed inzicht in de oorlogsellende in het huidige Indonesië tijdens de overgangsjaren.
Een positief leesadvies dus zeker voor degenen die eens wat meer willen weten over de oorlogsjaren en daarna in Indië.

Vijf miljoen

Deze som geld is uitgetrokken voor het benoemen van vrouwlijke hoogleraren. Merkwaardig genoeg deed mij dat de gal omhoog stuwen. Ik las dit bericht gisteren in de trein in de Metro, het lijfblad van iedere treinreiziger en vanmorgen weer als kort bericht in het NRC uittreksel waarmee ik mijn dagelijkse "behoefte" aan "nieuws" binnen 30 seconden bevredig. Aanzienlijk langer heb ik erbij stil gestaan waarom dit bericht mij zo in de gordijnen deed jagen; aanzienlijk ingrijpender zaken zoals de benoeming van Trump of de voorspellingen van de tweede kamerverkiezingen in maart (?) of allerlei internationale narigheid raken mij nauwelijks en jagen mij zeker niet in de gordijnen.
Het zit 'm waarschijnlijk in het feit dat ik de wetenschappelijke wereld hoog heb zitten en dat het mij stoort dat deze door de politiek niet in staat geacht zou worden om zelf haar gelederen met "de besten" te vullen. Of dat dan mannen of vrouwen zijn of allochtonen of minderheden doet er niet toe. In mijn tijd hadden we een Duitse hoogleraar organische chemie; onze top wetenschapper Robbert Dijkgraaf zit in Princeton en houdt de stoel van Einstein warm. Internationale uitwisseling genoeg en je maakt het de kat niet wijs dat hier niet de besten werden gekozen.
Ik vind het eerder beledigend dan stimulerend voor de dames in de wetenschap en dat zet bij mij kwaad bloed denk ik. Afkomst of geslacht mag geen belemmering zijn, het gaat om de kwaliteit. Had een onafhankelijke commissie kwaliteitsbeoordeling sollicitatie hoogleraren ingesteld voor dat geld, dat had mij meer geleken dan deze onzinnige stimuleringsregeling.

Eindelijk naar Sir Lawrence

Tot mijn schrik zag ik dat de TT in het Fries museum met het werk van Laurens Alma Tadema nog maar t/m de eerste week van februari duurt. Ik wilde hier uiteraard graag naar toe. Een kleine twintig jaar geleden was ik met Roos bij de TT die in het van Gogh in Amsterdam was georganiseerd. Daar was destijds maar heel matig belangstelling voor, maar Joost mag weten waarom, de huidige TT in Friesland is een ongehoorde publiekstrekker.
We waren al eerder bij een voorbespreking van deze TT hier in de bieb van Bilthoven, het Lichtruim. Die voorbespreking vond ik heel zinnig, zeker achteraf nu ik de werken in werkelijkheid heb kunnen aanschouwen.
Eigenlijk had ik gisteren willen gaan, maar toen Huib met het voorstel kwam om te gaan wandelen kon ik dat niet afslaan. En aangezien er voor donderdag en de rest van de week bijzonder slecht weer wordt voorspeld - de NS is niet meer zo winter-bestendig heb ik het gevoel - en ik de HoVo cursus moderne stedenbouw zo langzamerhand wel heb gezien besloot ik ten lange leste om maar vandaag te gaan.
Het is wel een forse reis, maar met het ontzettend boeiende boek "Honolulu King" van Anne-Gine Goemans wilde ik de reis wel in. Op de heenweg via Utrecht CS en met Intercities en op de terugweg via Meppel en allemaal stoptreinen was het een hele rit. En de TT was enorm, zowel wat betreft het aantal werken als wat betreft de toeloop; de hele grijze golf stroomt naar de veelbelovende exposities. En dit museum is daar helemaal niet op berekend; de garderobe is veel te klein en de expositieruimten zijn overigens prachtig maar kunnen zo'n enorme toeloop niet aan.
Bij nadere beschouwing ben ik toch minder gecharmeerd van het werk van Tadema dan ik had verwacht. Zijn farao met het dode kind op schoot heb ik altijd bewonderd. Het romeinse werk is schitterend maar als je er een paar van hebt gezien dan wordt het toch wat gemaniereerd, net als het werk van Henk Helmantel; het mist esprit zoals bij Rembrandt, Vermeer, impressionisten en natuurlijk bij de peredvizhniki.
Blijft dat sir Lawrence wel een fantastische techniek had, misschien wel vergelijkbaar met Gerard Dou - hoewel die wel heel erg precies kon schilderen - waarmee hij zich terecht een plaats onder de groten heeft verworven. Maar het is vooral zijn keuze voor klassieke onderwerpen die hem zijn roem hebben doen vergaren daar is de TT met filmbeelden van klassieke films duidelijk over.

Naar Hilligersberg

De afgelopen nacht had ik mezelf weer behoorlijk uit de slaap gehouden door hoest en blaf, maar het lijkt wel wat minder te worden; een overduidelijke keelontsteking met kriebelhoest en nu met een productieve hoest met onsmakelijke groene fluimen die je al fietsend en wandelend van je af kunt spugen; jich.
Vandaag met Huib gewandeld; ik had er nogal tegenop gezien; 20 kilometer, na de 12 van gisteren vroeg ik mij af mijn conditie daartoe in staat zou zijn. We hadden gepland om van station Schiedam CS via het groene hartpad naar station Rotterdam Noord te wandelen. Ik bedacht mij dat er dan tegen het eind vast wel OV-mogelijkheden zouden zijn, ervan uitgaande dat ik de 20 niet meer zou halen. Maar dat viel reuze mee.
Af en toe wat regen maar in het algemeen een droge wandeling langs de Vliet en nog wat van die oeroude waterwerken; door boerenland.

Aanloop in Hilligersberg

We werden nog aangesproken door een fietsende landman die geboren en getogen was in deze streek met wat wij er nou vonden dat de gracht Borculo (of een ander kanaal?) zou worden recht getrokken. Ik voelde 'm al en gaf reflexmatig het gewenste antwoord dat we het een schande vonden. Maar direct lieten we ook weten geen idee te hebben van wat er allemaal gepland werd. De meneer zat duidelijk om een praatje verlegen en vroeg waar we vandaan kwamen en wat ons bezielde om in deze tijd van het jaar in deze streek te gaan wandelen. Leuk gesprekje waarvan ik helaas geen foto heb gemaakt.
We kwamen in de wereldstad Berkel Rodenrijs, mèt, ja ja een lightrail station op de oude spoorlijn Den Haag - Rotterdam (de Hofplein lijn heette die geloof ik). Dat was na 13-14 kilometer en flink besloot ik om verder te gaan; geen sprake van afbreken. Door naar een buitenwijk van Rotterdam, een chique buurt van degelijke vooroorlogse huizen.

Hilligersberg vanuit de verte bij de Rotte

Dit was Hilligersberg, het deel van Rotterdam waar Roos' grootouders woonachtig waren. Even verderop zag ik een tramlijn die als doel de Molenlaan had, de straat waar deze grootouders woonden. Even dacht ik om af te breken en aldaar heen te lopen en wat foto's te maken. Maar nee hoor, stoer besloot ik om tot het eind mee te lopen. En dat werd station Rotterdam Noord.
Was weer een gezellig wandeldaggie!

Van Garderen naar Elspeet

Mysterieus sfeertje op de heide

Weer een stukje van het Veluwezwerfpad gewandeld. Gisteren hebben we weer eens gezellig "gethuisbridged" met Rudolf en Gerda, dus vandaag weer alle reden om weer aan de stutten te trekken. Net als Dick heb ik er een sterke behoefte aan om mezelf vrijwel dagelijks uit te laten en dan loop ik het liefst in de natuur. Afgelopen nacht had ik vreselijk liggen hoesten en Roos uit de slaap gehouden; zelf was ik ook enigszins brak toen om half acht de radiowekker van Roos, slecht afgestemd met veel kabaal de stilte van de vroege ochtend verscheurde. Toch maar opgestaan, aangekleed, thee gedronken en eindeloos gewacht tot ik om half negen richting station kon gaan.
Net als de vorige keer was ik om tien uur in Garderen. Eerst maar eens de horecafunctie van de warme bakker uitgetest en voor 2,05 euro een lekker bakkie gedaan.

Smal wandelpaadje op de heide

De GPS had ik geladen met de track; maakt het wandelen een stuk eenvoudiger en daar ging het los. Het begin liep het zelfde als het traject naar Putten; nu vond ik - door wat beter op te letten - het juiste pad door het weiland; even verderop de splitsing na het aanloopstuk. De route voerde door een enorm groot heidelandschap, de Ermelosche heide; het was mistig en dan ziet zo'n vlakte met bomen en heide er mysterieus uit; genieten dus. De ijstijden hebben hier duidelijk hun sporen achtergelaten; grote zandrichels met grind erin.
De verkoudheid van de laatste twee weken begint er toch wel in te hakken. Na de 12 kilometer die deze toch niet al te lange etappe behelsde had ik het wel gehad.
Bij de bushalte in Elspeet iets droogs aangetrokken en op de bus gewacht. Bij aankomst in Bilthoven twee harinkies gescoord en lekker bij Roos thuis samen opgegeten; we zouden vanmiddag naar de kringloopwinkel gaan; Roos had daar een paar mooie jassen zien hangen. Zo gezegd zo gedaan en geslaagd met een tweetal fraaie bontjassen van mooie schnitt. Eén lange, bijzonder geschikt voor het wandelen onder de huidige winterse omstandigheden en een korte voor naar de opera.
Tot slot op m'n flatje genoten van de snert en de karnemelkse gortepap die ik had staan. Straks nog even steppen en dan weer vroeg slapen. Morgen 20 kilometer met Huib; ik ben benieuwd of ik dat red.

Gratis geld voor iedereen

Eerder citeerde ik al uit dit boekwerk toen het ging over de alomvattende staat van armoede waarin schrijver daarvan, Rutger Bregman, onze soort toekende in haar vrijwel volledige bestaan; slechts de laatste 1% zouden we de luilekkerlandstaat, zonder armoede hebben bereikt. Destijds kon ik maar enkele bladzijden op mij e-reader ontwaren maar heden werkte het epubje tadellos.
Als een modern-westerse Oblomov, met muts op liggend in bed in de koude slaapkamer heb ik gisteravond en hedenmorgen genoten van het boek, waarvoor nog dank Dick; je leesadvies was weer perfect!
Ook mijn eigen vooringenomenheid tegen het arbeidsloos inkomen lijkt sterk achterhaald; wonderlijk om te lezen hoe een conservatief rechtse president als Nixon sterk heeft overwogen om met een arbeidsloos inkomen de armoede in zijn land te bestrijden; door zo'n schaamteloze Ayn Rand aanhanger heeft dat presidentieel initiatief destijds bakzeil gehaald. Hoe anders zou deze in beginsel kennelijk goedwillende president de geschiedenis zijn ingegaan; oplosser van de armoede in plaats van zijn Watergate afgang. Later hebben Reagan en tot mijn verbazing ook Clinton de laatste strohalmen van de Amerikaanse verzorgingsstaat afgebroken. Nou ja, ik neem maar aan dat Rutger zich goed heeft geïnformeerd. Als ik Geert Mak mag geloven staat de Amerikaanse samenleving er door de waanzinnige inkomensverschillen maatschappelijk inderdaad bijzonder slecht bij.
Het hele verhaal rond economie, arbeid versus mechanisatie, samenhang met banenontwikkeling, de ICT van heden, robotisering, internet, onderwijs en banenverlies maar ook met oorlog me denken aan een buitengewoon complex systeem waarin vaak onverwachte zaken, revoluties, - name it -, een omslag kunnen veroorzaken. Wat staat ons wereldbewoners te wachten nu we het inderdaad op materieel gebied beter hebben dan ooit, zeker hier in West Europa?
Ook krijg ik weer eens een impuls van grote waardering voor mijn oude vader die vele decennia geleden al sprak over het tijdperk van de Homo Ludens, een term niet door hem bedacht maar die wel neigt naar de tijd dat nog veel meer arbeid mechanisch gedaan gaat worden zonder dat er een mensenhand aan te pas komt. Als tegen die tijd inkomen en arbeid niet van elkaar zijn losgekoppeld weet ik niet wat er zal gebeuren; doet me denken aan de uitkomst als te lezen in "De druiven der gramschap" van de onvolprezen John Steinbeck. Algemene armoede of algemene rijkdom of een apocalyps? De toekomst zal het leren; zal in de praktijk wel meevallen vermoed ik.

Voorzichtig door de sneeuw

Deze auto stond voor mijn flat

Na een nacht van hoesten en sniffen begon ik vanmorgen de dag nogal geradbraakt en met hoofdpijn. Dacht er vanaf te zijn, maar daar was het weer helaas. Het lief door Roos naar boven gezeulde ontbijtje smaakte me ook maar half. Het had gesneeuwd; er lag een behoorlijk pak; buurman Joop was al driftig sneeuw van het pad aan het ruimen. Met de thee trok de hoofdpijn op, de eetlust kwam terug; een kop koffie of twee deed de rest en opgelucht stroomde de energie in het oude lijf en besloot ik om naar Boom en Bosch te wandelen met de rugzak op, door het Leijense bos om zuivel te halen.
Zo gezegd zo gedaan; op de heenweg nog even bij Roos wat goudreinetten en een liter erwtensoep gebracht; bij de bieb een boek terug gebracht en toen door naar het Leijense bos. Heerlijk door de natte sneeuw gewandeld; over het koeienpaadje dat over het land van boer Dirk loopt; door de koeienloop met stront gemanoevreerd en naar het winkeltje van Angelina. Van alles ingeslagen en terug naar huis. Was een fijne daginvulling. Nog even naar AH voor sinaasappelen en uien en we kunnen het weekend in.
Tot slot dit Blog bijgewerkt; liep bijna een week achter!

Museum Voorlinden

Daphne van Pijke Koch

Het was niet helemaal mijn goesting; zou het niet zelf hebben uitgekozen, museum Voorlinden; museum met moderne kunst, een particulier museum van grote standing. In het blad "Museum" stond onlangs een hele reportage over dit museum en het tentoongestelde leek mij zo op het eerste - en tweede gezicht niet zo mijn smaak. Roos wilde erg graag naar dit museum; Huib had op verzoek van Anneke deR in het kader van onze PROIRA-dispuutsexcursies dit museum als hoofdonderdeel van een dagprogramma ingevoegd en uiteraard wilde ik aan deze manifestatie deelnemen.
De ambiance overtrof overigens mijn verwachtingen volledig; mevrouw Hélène Kröller-Müller zou zich hebben verbeten als ze dit had kunnen aanschouwen, een museumgebouw wel zo verschrikkelijk mooi! Met expositieruimten zoals ik ze feitelijk niet eerder heb gezien zo goed van kwaliteit. Ruime, zeer goed van licht voorziene zalen. Het complex was enorm en de variatie van het tentoongestelde was enorm. Het geheel deed me in de verte denken aan museum Folkwang in Essen, ook zo'n licht enorm en modern gebouw vol kunstvoorwerpen. Voor mij was het treurige dat de tentoongestelde objecten mij volstrekt niet aanspraken.

Levensechte sculptuur van een ouder echtpaar
aan het strand. Moderne beelhouwkunst.

Als verdoold liep ik wat rond, me verbazend over "het waarom" deze objecten als kunstzinnig werden ervaren. Gelukkig zag ik op enig moment een figuratief schilderijtje met een mij bekend tafereel uit Metamorphose van Ovidius, Daphne die, achterna gezeten door Apollo verandert in een olijfboom. Alleen ontbrak Apollo op het schilderij, terwijl het moment van het uitbotten van de takjes en bladeren zoals in dit schilderij naar Ovidius plaatsvindt op het moment dat Apollo haar net aan kan raken. Nou ja, Pijke Koch, de schilder van dit werkje had Ovidius misschien met wat minder aandacht gelezen. Er was verderop nog een schilderij van Pijke Koch. Maar verder hing en stond er toch een en ander waar ik niets mee had helaas.

Hans, Winnifred en Anneke in bewondering voor
het echtpaar aan het strand

Grappig was het omgekeerde zwembad, ingebouwd in het museum waarin je kon staan en dan tegen het "wateroppervlak" kon kijken; leuk, zonder meer. Had het al gezien in het museumtijdschrift. Ook stonden er van die enorme stukken gebogen plaatijzer zoals we in Bilbao hadden gezien; kolossale kunst.
Toch vind ik het belangrijk dat al die nieuwe kunstontwikkelingen worden gekoesterd. Daarmee krijgt de tijd meer gelegenheid om uit te zeven wat uiteindelijk als "echte kunst" kan worden gekenmerkt. Neem nu Alma Tadema; in zijn eigen tijd heel erg gevierd en met zeer kostbaar werk. Vorige eeuw moest men niets meer van hem weten en werd zijn werk voor lage prijzen aangeboden. Nu echter is er sprake van een revival en zijn de grote werken weer miljoenen waard.
Na afloop gingen we met z'n allen lunchen. Daarna gingen Roos en ik weer naar huis; was een genoeglijk dagje alles bij elkaar.

De bron

Allemachtig wat ben ik verkouden; 'snachts lig ik te reutelen en te hoesten als een stoommachine; ik kom gebroken m'n nest uit; valt me niet mee. Vanavond sprak ik met de buurvrouw over het boek "De vliegeraar" dat ze had meegenomen van de tafel beneden in de hal van de flat en we spraken zo over lezen in het algemeen. Ik vroeg of ik van haar het boek "De bron" zou mogen lenen. Dat boek heb ik in 1979 gelezen op advies van Anneke. Het Leitmotiv is de ontwikkeling van een antieke woonplaats ergens in het huidige Israël. De tell - een ophoping van oude woonlagen - wordt door archeologen ontsloten; de vondsten worden gezien, geclassificeerd en vervolgens wordt door de schrijver de stap van duizenden jaren terug in de geschiedenis gemaakt waarin het daadwerkelijke verhaal wordt verteld.
Destijds heb ik het een bijzonder interessant boek gevonden; nu kon ik er niet verder in komen vanwege alle "onzin" die ik moest lezen, althans in mijn ogen onzin over de religieuze ontwikkelingen. Die stuiten me zo verschrikkelijk tegen de borst dat ik na enkele uren alinea-lezen ben gestopt. Het verbaasde me enorm dat m'n visie opeen boek in bijna veertig jaar zo 180 graden kan draaien. In het verleden was ik toch ook niet zo geporteerd van al die religieuze aangelegenheden.
Ondanks de verkoudheid hebben we het boek Habbakuk nog even doorgenomen.