31 maart 2017

Ich hab's geschaft!

Viel niet mee; ik kwam uitgevloerd en - tot mijn verbazing natgeregend - pas om 23 uur aan bij Roos. Gelukkig brandde er nog licht dus lag ze nog niet in bed. Ik wilde nog even gezellig samen een biertje drinken en een beetje napraten over wat we de afgelopen dagen hadden gedaan: Roos was naar de opera Caliban geweest waar haar favoriete zanger Michael Wilmerink de hoofdrol in speelde en ik had vandaag de etappe Simmerath - Monschau uit het oude lijf geperst.

Daar kwam het zijbeekje van de Tiefenbach
"aangerend" door het weiland
 Ik was hedenmorgen helemaal uitgeslapen en had mij voorgenomen om vroeg op te staan; de wekker stond op 5.00 uur. Was niet nodig want om half vier was ik al uitgeslapen en klaarwakker. Net als de afspraak die ik met mijzelf heb gemaakt om het Pieterpad vóór m'n zeventigste nog een keer gelopen te hebben, heb ik ook een jaarlijkse conditietest ingebouwd: de etappe Simmerath - Monschau. En dat wilde ik op deze voorjaarsdag doen.
Om half zeven met de stoptrein naar Utrecht, Intercity naar Heerlen, bus 44 naar Aachen met een dreistufen ticket dat ik bij me had, overgestapt bij de bushof op bus 63 naar Schleiden en uitgestapt in Simmerath. Altijd weer een feest om daar te mogen beginnen aan de prachtige wandeling door het Tiefenbachthal. En wat was het daar een mooi weer; heel wat beter dan vandaag in NL naar ik later begreep; weeronline had deze streek een 9 gegeven. Het was warm genoeg om trui, jas en lange broek in de rugzak te doen; lekker in korte broek daalde ik af via het Tiefenbachtal naar het dal van de Ruhr. Dat eerste stuk maakt me altijd zo vrolijk; lekker relaxed naar beneden met het geruis van het water om me heen; het groothoefblad stond middenin de beek en al bijna in bloei; het zijbeekje kwam als vanouds aangerend door het weiland. Er was opvallend veel water terwijl het toch al lang niet heeft geregend; misschien hier wel, het kan nogal verschillen met NL zoals ik vandaag zou merken.
Over de brug van de Ruhr, een flinke klim en dan het tweede deel van de etappe vanaf Dedenborn. Af en toe at ik een zelfgebakken boterham met boerenboter en beleg dat ik bij de Fleischerei in Simmerath had ingeslagen; wat een kwaliteit die vleeswaren van de zelfslachtende Duitse slagers! Had ik tot de brug over de Ruhr vooral gedaald, daar begint vanaf Dedenborn het zeer geaccidenteerd deel van de wandeling. Het vermoeide me behoorlijk; daar kwam de camping van Hammer in zicht; liep ik toch nog even verkeerd?! Over het bruggetje, door Hammer heen langs de almaal stijgende weg en dan weer het bospad boven het Ruhrdal; veel dalen en stijgen; ik voelde me steeds moeier worden, maar het ging nog best! Het bankje voorbij de oude kersenboom die nog net niet in bloei stond; boterhammetje gegeten en even gerust; ik dacht toen dat ik de bus van half vijf toch niet meer kon halen; achteraf gezien had ik beter de tanden op elkaar kunnen zetten en door kunnen lopen, want ik kwam slecht 15 minuten tekort voor deze bus die de beste terugweg garandeert.
Middenin het stromende water stond het
groot hoefblad al bijna in bloei
Uiteindelijk kwam ik bij het hutje van de dronken muis waar ik mij verkleedde en in lange broek doorliep naar Monschau. Daar de waterflesjes bijgevuld en wachten op de bus van 17.30 uur. Door naar Aachen en 25 minuten wachten op bus 44 naar Heerlen; daar 20 minuten wachten op de Intercity naar Sittard en opnieuw ruim 20 minuten wachten - waarbij ik helaas wel werd onderhouden door een dame die mij een oninteressant verhaal vertelde waar ik niet om had gevraagd - op de Intercity naar Utrecht en weer ruim een kwartier wachten op de stoptrein naar Bilthoven. Het regende flink in Utrecht maar daar heb je als wandelaar je verdediging tegen: m'n kanariegele plastic regenjasje. Met mijn geduldig wachtende stalen ros het laatste stuk van de reis gefietst. Al met al was ik pas om 23.00 uur bij Roos zoals ik al meldde. Gezellig biertje en een glaasje wijn, stukje kaas erbij en ze vertelde mij dat Michael geweldig had gezongen en geacteerd en ik vertelde hoe heerlijk ik had gewandeld en hoe moe ik was.

30 maart 2017

Het eerste zonnebad van 2017

Was ik van plan om vandaag naar de Eifel te gaan voor een hernieuwde kennismaking met dit favoriete wandelgebied, daar kwam Roos gisteravond nog langs met een biertje en een stukje kaas en dus serveerde ik vanmorgen een genoeglijk ontbijtje; heerlijk, als pensionado's laat je de dagen gewoon over je heen komen; ik zie wel hoe e.e.a. verloopt.
Nadat Roos weg was, beetje gelezen, boeiweitegrutjes in karnemelk gekookt volgens het recept van Maarten 't Hart en er natuurlijk van gesnoept; heerlijk met stroop! Voor mij altijd een beetje vreemd om niets gepland te hebben en te niksen. Zo tegen drie uur koppie thee gedronken bij Roos en haar moestuin bewonderd en water gegeven; leuk hoor al dat jonge groen dat we straks op gaan eten; de raapsteeltjes doen het al goed zo eind maart, maar ook de sla en de andijvie steken moedig boven de grond uit.
Roos moest naar de opera en vertrok zo tegen vieren; ik ging naar de fitness en deed mijn arm-oefeningen. En opnieuw kon ik alles doen met het gewicht zoals dat tot voor een half jaar geleden was ingesteld; deed mij veel genoegen want na die hoofdpijn van een half jaar geleden was zelfs de kracht in m'n armen afgenomen. Maar nu ging het allemaal tadelos. Daarna in de vernieuwde sauna; rook heerlijk naar nieuw hout; zag er prachtig uit.
En tot slot heb ik nog wel meer dan een half uur in de zon gelegen en dat in maart! Op de terugweg neuriede ik gewoon dat liedje van Gerard Cox: "die zomer, die begon zowat in mei". Nou, deze zomer begint echt in maart; nou maar hopen dat het zo mooi blijft voorlopig; morgen wil ik echt naar de Eifel!

29 maart 2017

Naar de mondhygiëniste

Dit boek kreeg ik 35 jaar geleden van Anneke.
Ik wil niet zeggen dat ik er slecht door heb geslapen, maar ik zag er wel tegenop om weer naar de mondhygiëniste te moeten. Door het gepeuter, maar vooral door mijn overbodig verkrampte reaktie op dat gepeuter heb ik een half jaar geleden die langdurige hoofdpijn opgelopen; het ingrijpen van de manueel therapeut heeft dat grotendeels verholpen, maar eigenlijk voel ik het nog wel een beetje. En vandaag was het weer zo ver. Ik had mij voorgenomen om heel actief bezig te zijn met ontspanning; gewoon voortdurend realiseren dat je niet verkrampt moet reageren. Het is natuurlijk ook wel iets raars dat er iemand langdurig in je mond aan het peuteren is. Het is nu ik dit schrijf al tegen de avond en ik voel gelukkig geen opkomende hoofdpijn zoals de vorige keer. Toen knetterde het 'smiddags al van jewelste.
Na afloop van de behandelingen - ook de tandarts deed haar controlewerk - ging ik aan de wandel o.a. langs de van Eeghenstraaat waar ik wel eens piketdienst op het garnizoensbureua moest draaien in mijn militaire diensttijd. Ik was op weg naar het Stedelijk Museum; ik wilde de TT van het werk van Ed van der Elsken zien. En dan zie je toch wat een zootje het in Amsterdam is; waanzinnige hoeveelheden slordig geparkeerde fietsen, veel rotzooi op straat en als je niet uitkijkt word je voor je donder gereden. Voor geen goud zou ik er weer willen wonen en dat terwijl het vroeger "mijn stadje" is geweest. Jammer, maar het is niet anders.
Een deel van het werk van van der Elsken was mij bekend; ooit kreeg ik van Anneke zijn boek met foto's van Amsterdam in de 50'er - 60'er jaren. Maar het meeste werk was mij onbekend. Daarna ging ik naar het Cromhouthuis op de Herengracht; het doel was de TT met werk van Maria Sybilla Merian, de schilderes van vooral bloemen en insecten. Roos had mij geadviseerd om hier naar toe te gaan, maar de TT wordt pas vrijdag a.s. geopend. Dus naar huis en wat huiselijke dingen gedaan als de was en brood bakken; moet ook gebeuren. Morgen weer mooi weer en het plan is om dan een daggie in de Eifel te gaan wandelen.

28 maart 2017

Van Hardenberg naar Ommen

Foto genomen door een alleraardigste meneer uit de wereldplaats Rheeze
Met dit mooie weer en de vasthoudendheid die ik op sommige momenten kan hebben schiet het wel hard op met dat Pieterpad?! Ik had mij voorgenomen om het voor mijn zeventigste verjaardag nog een keer te lopen en met de etappe van vandaag zit ik vrijwel op de helft, d.w.z. op de etappe Sleen - Coevorden na heb ik dan het eerste boekje "uit". Van Vorden naar Maastricht is volgens mij langer dan Pieterburen - Vorden. We gaan het zien.
Ik stelde Roos voor om de stoptrein van half elf te nemen zodat we door de half zeven grens van de avondspits heen de trein in Ommen konden nemen. Zo rond kwart over twaalf waren we in Hardenberg; daar woont Janneke, de wandelvriendin van Roos, feitelijk degene die mij op het idee bracht om het Pieterpad in haar geheel te gaan lopen. We gingen bij haar langs, maar ze bleek helaas niet thuis te zijn.
Al snel hadden we met behulp van de GPS de track van het pad gevonden en waren we op weg. Het was al snel warm genoeg voor de korte broek en met een paar melkfles witte benen liep ik naast Roos; zij heeft het niet zo snel te warm, maar trok toch maar wel de maillot uit die ze onder de lange broek droeg.
Ook dit was een fraaie etappe. We kwamen door het piepkleine plaatsje Rheeze alwaar we door een alleraardigste meneer op de foto werden gezet; gezellige prater. We hadden het over de pracht van Rheeze en over de jacht; hij was een actief jager en had in zijn jonge jaren in Drenthe zelfs nog op korhoen gejaagd. Dat waren nog eens tijden.
We liepen door de bossen en door het dal van de Vecht. Zo tegen half zeven kwamen we bij station Ommen. Dit was de tweede forse etappe met die van gisteren; m'n conditie is gelukkig weer op peil. Na die maandenlange hoofdpijn van een half jaar geleden en het daarmee samenhangend conditieverlies is/lijkt gelukkig achter de rug.
Ik had mij ooit voorgenomen om een keer in het restaurantje in het voormalige station te gaan eten. En dat hebben we gedaan. 'sAvonds kon ik m'n ogen met geen mogelijkheid open houden en desondanks nog een whisky en een glaasje wijn gedronken. En vervolgens ongelooflijk vast geslapen. Na zo'n zomerse wandeldag slaap je zo diep!

27 maart 2017

Van Ommen naar Hellendoorn

Diepe dalen, gevormd in de ijstijd, 15.000 jaar geleden. Imposant landschap.
Huib en ik wandelen zo eens in de drie tot vijf weken met z'n tweetjes; meestal een etappe van het Groene Hart pad, maar ook wel eens een door Huib gekozen fantasiepad. Hij vroeg of ik er voor voelde om deze maandag of anders de dinsdag met hem een etappe van het Groene Hart pad te doen. Ik mailde hem terug dat ik nog twee heel aantrekkelijke etappes van het Pieterpad in de aanbieding had en wel van Ommen naar Hellendoorn/Nijverdal en de etappe van Nijverdal naar Holten. De eerste was de mooiste vond ik en Huib stemde ermee in. En zo liepen we vandaag van Ommen via Hellendoorn naar Nijverdal.
Een ons beiden bekende etappe, maar van een imposante schoonheid; geaccidenteerd met relatief scherpe dalen door het smelwater van de gletschers van 15.000 jaar geleden. De Lemelerberg, het gebied van de Vecht, het was prachtig en het weer liet ons ook niet in de steek.
Het was uiteindelijk 25 kilometer toen we station Nijverdal bereikten; keurig als gepland om tien voor zeven zodat we aansluiting hadden op de trein naar het Westen. In Zwolle namen we afscheid; was een fijne dag.
In de tussentijd had Roos mij via de ielepiel duidelijk gemaakt dat zij dinsdag, morgen dus wel met me aan de wandel wilde. Poeh, ik stelde voor om ook dan een etappe van het Pieterpad te doen, van Hardenberg naar Ommen. Ook een forse, maar de conditie laat het wellicht toe.

26 maart 2017

De opera Wozzeck van Alban Berg

Foto gecopieerd van http://www.operaballet.nl/nl/opera/2016-2017/voorstelling/wozzeck
Alban Berg is een componist uit de school van Arnold Schoenberg; atonale muziek, moeilijk toegankelijk voor het ongeoefend oor, maar makkelijker dan de muziek van Schoenberg zelf, althans dat geldt voor mij. Toen ik dan ook zag dat er een opera van hem zou worden opgevoerd stelde ik Roos voor om kaarten te verwerven voor de zondagmiddag matinee. Dat was vandaag, de eerste dag van de zomertijd.
Na de forse etappe van gisteren was ik grondig in slaap gevallen en verkwikt opgestaan. Roos maakte een lekker ontbijtje, koffie en daarna ging ik naar de flat om me om te kleden.
We gingen vroeg zodat we ook de inleiding konden volgen en dat was maar goed ook. De inleiding was voortreffelijk; gaf een indruk van de atonaliteit van de muziek van Berg en de acceptatie hiervan bij de introductie hiervan bij het Weense publiek. Het verhaal van de opera is heel indringend en de atonale muziek die Berg hieronder heeft gecomponeerd paste perfect bij dit verhaal en dat werd destijds door het Weense publiek geapprecieerd; men was razend enthousiast. Hoe het verhaal tot stand kwam werd ook heel goed geïllustreerd door de inleider. Voor de grap zei ik tegen Roos: "die inleiding was zo volledig dat we wel naar huis kunnen gaan". Dat hebben we uiteraard niet gedaan, maar we hebben ontzettend genoten van het geheel. De regisseur had een heel eigen draai gegeven aan de uitvoering; moeilijk te begrijpen maar met de inleiding was het geheel heel goed toegankelijk. En de muzie was weergaloos.
Van de solisten was ik diep onder de indruk. Alleen de naam van Eva Maria Westbroek was mij bekend, wat een stem!, maar ook de andere solisten vond ik weergaloos. En niet te vergeten de dansende kinderen; zij deden het zo ontzettend goed. Dankzij de Swarovski konden we de acteurs heel goed zien inclusief de mimiek; ik was onder de indruk van de mimiek van deze jongsten, de dansers.
Ik ben zo blij dat ik - misschien wat laat, maar niet te laat - de opera als kunstvorm ben gaan waarderen dankzij Roos.

25 maart 2017

Met Luuk van Schoonloo naar Chris Moorman

Luuk, poserend voor de
WhatsApp chat met Peter C.
Ruim twee jaar geleden heb ik met Luuk de etappe van Ommen naar Nijverdal gelopen waarbij ik hem door een domme interpretatiefout tot blarenstoe heb opgejaagd. Desalniettemin heb ik niet geaarzeld om hem te vragen voor de etappe in "zijn achtertuin" - hij is woonachtig in Sleen - omdat hij het wel "humor" vond dat ik verkeerd had gelopen.
Het is een hele rit naar Emmen, maar met het boek van Paustovskij en in het zonnetje vloog de tijd. In Emmen bus 21 genomen naar Sleen waar ik met Luuk had afgesproken. Maar al wie er op de afgesproken halte stond, geen Luuk. Maar één halte verder wel; met een bruine kop van de Curaçaose (hoe schrijf je dat, iets voor het nationaal dictee!) zon stond hij op de halte, natuurlijk te kletsen met de andere wachtenden. Leuk om elkaar weer te zien. We besloten om gewoon in Schoonloo te beginnen en na een 20 kilometer de bus op te zoeken om vervolgens naar restaurant Moorman te gaan voor een biertje bij "Chris".
Tijdens onze kennismaking, enkele jaren geleden tijdens een groepsreis in Nieuw Zeeland had Luuk het altijd over "Moorman" in de wereldstad Erm, voor de duidelijkheid, een gehucht in Drenthe in de buurt van Sleen. Ik was er al eens geweest en had bij die gelegenheid kennis gemaakt met Chris Moorman en we waren zelfs FaceBook vrienden geworden. De afspraak voor vandaag om daar een biertje te gaan doen was ook per FaceBook gecommuniceerd.
Ik wou dat ik deze berk zou kunnen
schilderen. Zo mooi met de fijne takjes tegen
de blauwe achtergrond
Vanaf Schoonloo hebben we vrijwel aan een stuk door met elkaar lopen "ouwehoer'n" op z'n Drents. Luuk had nogal wat meegemaakt sinds hij terug was van Curacao; ook zijn belevenissen aldaar kwamen aan de orde. Ondertussen liepen we een schitterende etappe van het Pieterpad; die Drenthse etappes zijn echt de moeite waard! Vennetjes, gemengd bos, heidevelden; voor Luuk natuurlijk bekend terrein, voor mij genieten!
Ook nog een monument aangedaan, opgericht ter nagedachtenis van de vliegers die tijdens WO II hier in het bos waren neergeschoten en omgekomen.
Aangekomen in NoordSleen hadden we het wel gehad; 23 kilometer en we konden door naar de provinciale weg te lopen precies de bus halen. Luuk had een handige "App" op zijn smartphone waarmee hij precies kon zien bij welke halte de bus was op dat moment. Daarop vertrouwend liepen we vanaf ons rustbankje echt pas enkele seconden voordat de bus de hoek om kwam naar de halte. Niet veel later waren we bij "Moorman". Lekkere Brugse Zotte uit de tap voor mij en een Heineken voor Luuk. Toen Chris kwam hebben we een maaltijd besteld. En dat was weer ouderwets wat ik me voorstel van een restaurant; geen flauwekul met vloeibare stikstof of andere "sterren-onzin"; nee, gebakken kalfslever met gebakken ui en spek, aardappelen en groenten. Ik heb gesmuld. We namen afscheid na een gezellige dag en spraken af om ook de etappe van Sleen/Erm naar Coevorden  samen te gaan lopen.
De info lezend over het monument.

24 maart 2017

Vitamine D

Chemische opbouw van Vitamine D
Foto afkomstig van: https://en.wikipedia.org/wiki/Vitamin_D
Rachitis, Engelse ziekte was in vroeger jaren een fors probleem. Als klein kind heb ik ook nog een behandeling ondergaan met de hoogtezon vanwege vermeend Vitamine D gebrek. Je maakt deze vitamine zelf aan onder invloed van zonlicht. De autochtone blanke mens van West Europa kan met weinig zon tòch vrij gemakkelijk Vitamine D aanmaken; in de winter kan aanvulling nodig zijn. In mijn jeugd kreeg je dan voor het slapen gaan een lepel levertraan; smaakte afschuwelijk, maar voorkwam in ieder geval Vitamine D gebrek.
Vandaag was ik op de markt; de marktvrouw sprak mij aan: "wat ben je bruin!" Ik heb de laatste weken ontzettend veel gewandeld vanweg het mooie weer en juist in dit voorjaarszonnetje krijg ik altijd een bruine kop. 'sMorgens bij het scheren en in de spiegel kijken was me dat ook al opgevallen en ik word na iedere wandeling een tintje donkerder. Moet maar een zonnepetje gaan opdoen de komende tijd.
De marktvrouw begon tot mijn verbazing over moeheid en Vitamine D en zei dat veel mensen een tekort hebben aan deze vitamine; kennelijk wordt dit tegenwoordig in het bloed gemeten want ik hoorde het al vaker. Ik zou eenieder willen aanraden om vooral regelmatig aan de wandel te gaan zeker in de donkere dagen en dan natuurlijk als de zon schijnt.
Voor donkere mensen is dit waarschijnlijk niet voldoende; die witte huid evolueerde naar alle waarschijnlijkheid om ondanks de geringere hoeveelheid zon op de hogere breedtegraden tòch voldoende Vitamine D aan te kunnen maken. Eskimo's zij overigens wel donker, leven op zeer hoge breedtegraad en hebben geen rachitis; zij krijgen hun Vitamine D binnen door het eten van veel vis en wellicht de lever van de vis waaruit vroeger de levertraan werd bereid.

23 maart 2017

Het gebruik van de smartphone

Degenen die mij beter kennen weten dat ik - erg - lang heb geaarzeld alvorens mij zo'n hypermodern apparaat aan te schaffen. Ik noemde het ook altijd gekscherend een "ielepielapparaatje". Die gekke benaming maar ook mijn aversie tegen het gebruik ervan was gebaseerd op het in mijn ogen maffe gebruik van deze apparatuur door de mensen in de trein, opstraat, op de fiets, kortom van de gebruikers die ik als verslaafden voortdurend met zo'n ielepiel in de weer zag. Ik dacht dat het apparaat dergelijk gebruik opriep maar inmiddels weet ik beter.
Al sinds het prille begin van de personal computer, de PC ben ik gebruiker geweest; e-mail gebruikte ik al van voor de tijd van Internet; ik weet niet eens meer hoe die programmatuur en hoe dat netwerk van destijds werden genoemd; ik geloof iets van Viditel of daaromtrent. In die tijd was dat zo nieuw dat de gebruikers ervan tot middenin de nacht met elkaar zaten te communiceren. Ook de chat ontwikkelde zich al snel en daarvan herinner ik mij dat het chatten al snel ontaardde in oeverloos geleuter over niks.
En dan nu de tijd van de smartphone. Het is opmerkelijk dat jongeren met een smartphone zich als verslaafden gedragen en dat komt niet door dat apparaat maar doordat groepscommunicatie in die leeftijdsfase zo belangrijk is. Bij ouderen zie je een heel ander gebruik; veel minder dwangmatig. Wèl zie je dat het gemakzuchtig verdrijven van een stuk verveling door het apparaatje mogelijk wordt; eindeloos zitten swipen, iets dat ik wel herken uit de tijd dat ik nog TV had en met de afstandsbediening voortdurend vol verwachting van zender naar zender switchte; het zappen.
En nu ik dan eindelijk zelf zo'n ielepiel heb aangeschaft merk ik dat het gewoon verdraaid gemakkelijk is en dat het me tijd scheelt. M'n e-mail doe ik in de trein of gewoon even snel tussendoor; het WhatsAppen is erbij gekomen en is eigenlijk ook gewoon een vorm van chatten en e-mail; best handig. Je hebt gewoon voortdurend een computer bij de hand! En die verslaving of het verdrijven van de verveling is er bij mij niet bij; daarvoor heb ik gewoon veel te veel ervaring met het gebruik van ICT en electronische communicatie; destijds - ik praat over de tachtiger jaren van de vorige eeuw - was ik een pionier met electronische communicatie in de gezondheidszorg.

22 maart 2017

Van Hellendoorn naar Holten

Uitzicht op de Sallandse heuvelrug
De Sallandse heuvelrug behoort met het stroomgebied van de Drenthse Aa wel tot de fraaiste etappes van het Pieterpad. Ik had me dan ook erg verheugd om deze etappe te gaan lopen. Er was voor vandaag voortreffelijk wandelweer voorspeld en zo zat ik om 9 uur in de stoptrein naar Zwolle. Ik had beter via Utrecht kunnen reizen want ter hoogte van Nunspeet werd de stoptrein door de Intercity gepasseerd vanwege een te grote opgelopen vertraging. Nou ja, kon ik niet de buurtbus van Nijverdal naar Hellendoorn nemen en dus moest ik deze etappe beginnen in Nijverdal.
Langs de verkeersweg gelopen door Nijverdal in westelijke richting totdat deze het Pieterpad kruiste. Ik keek nog even naar het treinviaductje waar ik de vorige keer met Luuk zonder het te beseffen onderdoor was gegaan. Die arme Luuk had daardoor veel te veel kilometers moeten lopen.
Stomp van een berkenboom "pompt" het water naar boven
Het was inderdaad prachtig weer en de omgeving was nog van de schoonheid die ik mij wist te herinneren; geaccidenteerd zoals Zuid Limburg met uitzichten als op de Veluwe. Ik genoot er ontzettend van. Er was geen sprake van file-lopen zoals 's-zomers op het Pieterpad normaal is. Enkele wandelaars kwam ik wel tegen, maar veel waren het er niet. Terwijl ik mijn middagboterhammetje weg zat te knagen liep er een drietal heren langs; een van hen sprak mij aan of ik het Pieterpad aan het lopen was. Zij bleken drie broers te zijn. Dat zou ik ook wel eens willen met m'n twee broers aan de wandel, maar dat zit er helaas niet in.
Het voorjaar is in volle kracht losgebroken. Ik zag de stompen van nog niet zo lang geleden omgezaagde berken; het sap liep er gewoon uit omdat de wortels niet beter weten dan dat "de bovenbouw" vocht nodig heeft.
Uiteindelijk bereikte ik Holten waar Roos en ik een week geleden begonnen waren met onze etappe naar Laren. Het was een etappe van 15 kilometer en ik was dan ook lekker op tijd weer thuis. Nog even naar Sportcity voor een saunaatje; een spekpannekoek gebakken en soldaat gemaakt en vroeg in de armen van Morpheus en geslapen zoals dat een moede wandelaar toekomt.

21 maart 2017

Paustovskij en Peter Sloterdijk

Enkele jaren geleden heb ik geprobeerd om iets van Peter Sloterdijk, een geroemd Duits filosoof - dit ondanks zijn typisch NLse achternaam - te lezen: "Het kristalpaleis". Na enkele pagina's reeds moest ik het vanwege een overstelpend aantal mij onbekende woorden, beter gezegd neologismen, van mij werpen; onleesbaar!
Na het mij door Roos onder de neus geschoven boek: "Begin van een onbekend tijdperk", handelend over de eerste jaren na de Oktober revolutie van 1917 in Rusland van de pen van Konstantin Paustovski ben ik verder gaan grasduinen naar deze geweldige schrijver. Zo heb ik nu via de bieb het boek: "De gouden roos" ter hand genomen en daar kwam ik op pagina 123 zinnen tegen die mij zo sterk aan het onleesbare boek van Sloterdijk deden denken. Ik citeer:
Bij proza kan één onbegrijpelijk woord vor de lezer de meest voorbeeldige opbouw verstoren.
Het behoeft geen betoog dat de literatuur slechts bestaat bij de gratie van de begrijpelijkheid. Aan literatuur die onbegrijpelijk, duister of opzettelijk ctyptisch is, heeft alleen de auteur wat en hebben de mensen niets.
Einde citaat
Ik zou Peter Sloterdijk willen adviseren om een voorbeeld aan Paustovskij te nemen als hij tenminste begrepen wil worden door een wat breder publiek.

20 maart 2017

Van Laren naar Vorden

Onderweg een meneer met een kruiwagen vol
boerenkool: "voor de kippen?!" We mochten
meenemen zoveel we wilden.
Ons laatste ontbijt in het Fletcher hotel. Ik had nog een paar boterhammen uit eigen oven en die heb ik belegd voor onderweg. Afscheid genomen van de andere bridgers; was een prettig gezelschap geweest gedurende deze vier dagen. Lekker gebridged en nageborreld. Vooral de leiding, in handen van Karel en Marianne was bijzonder; Karel is iemand die de sfeer helemaal op vrolijk kan zetten en Marianne voegt daar nog een stuk fotografie aan toe. Helemaal leuk! En toen weer op weg voor de zoveelste wandeling en voor de tweede Pieterpad etappe.
We waren nog niet zo lang op weg toen we een meneer zagen lopen met een kruiwagen vol boerenkool. Roos riep vanuit de verte: "smakelijk eten". De meneer riep terug: "heb je worst bij je?" en even later waren we in gesprek. Hij had zijn vriezer vol met boerenkool en deze kruiwagen vol lekkers was bestemd voor de kippen. Maar wij mochten best wel ieder een ferme struik meenemen en zo geschiedde.
Verzuchtten we dat het Pieterpad nou bepaald niet het fraaiste wandelpad van NL is, daar kwamen we nu toch een paar aardige stukken tegen. Een moerasachtig gebied temidden van bos. De etappe was niet eens de beloofde 15 kilometer maar slechts een ruime 13. Was ook wel genoeg na 4 dagen wandelen.
Heerlijk om dan weer thuis te komen in m'n flatje; het leuke van een paar dagen weg geweest te zijn is toch wel het weer thuis komen. Erg veel trek had ik niet meer na drie avonden hoteldiners. Lekker bijtijds naar bed en geslapen als een marmot.

19 maart 2017

Langs de Berkel

Het weer hield niet over, maar toch lekker aan de wandel. Na veel heen en weer geloop kwamen we op de van de VVV verkregen Berkel-wandeling. Dit deel van het land is best de moeite waard en alleraardigst wandelgebied. We liepen door het licht geaccidenteerde boerenland; deed ons hier en daar aan Zuid Limburg denken. Zo'n half open landschap is mooi. Uiteindelijk kwamen we bij de Berkel; het pad liep langs dit verrassend brede water tot we weer in Lochem waren. In een cafetaria hebben we gezellig wat gegeten; ik had zo'n trek in een broodje kroket! Krantje erbij en lekker even bijkomen. Terug naar het hotel en snel omkleden voor het diner en het bridgen. Ging een stuk minder dan gisteren; bij de laatste tafel zakten we helaas weg anders had het resultaat nog best mee gevallen. Nu hadden we iets van 46%, ook niet zo slecht.
Drie avonden bridgen was ook voorlopig wel weer genoeg.
Nog even gezellig nageborreld met een corenwijntje met Frans en Joukje; Frans en ik hadden vastgesteld dat we beiden chemici waren; toen Frans begon met studeren, in 1950, was ik "al" twee jaar oud moest ik lachend constateren. Het corenwijntje smaakte er niet minder om.

18 maart 2017

Zelfs de tweede plaats

De tweede plaats! We kunnen het nog
Eerst maar eens Lochem verkennen; dat was verdraaid snel gebeurd; piepklein historisch centrum. Al snel liepen we voor de vierde keer langs het stoffenwinkeltje op zoek naar het begin van een wandeling door de buitengebieden. Uiteindelijk hebben we een lekker stuk gewandeld in de buurt van het hotel. Op zeker moment namen we afscheid; Roos wilde even naar de kapper om zich een wat korter kapsel aan te laten meten. Ik liep wat rond en kwam verzeild in een hockeywedstrijd van de junioren van Lochem. Leuk om die kleine jongetjes driftig tegen elkaar te zien spelen. Toen ik terugliep zag ik een weiland met een merrie met veulen. Toevallig stond er ook een bankje vanwaar ik goed uitzicht had op de twee paarden. Het veulen kon het niet laten om steeds weer de benen te nemen en stevig te gaan hollen met vier "benen" tegelijk van de grond; echt een dartel veulen. Ik kreeg beter door wat "een dartel veulen" als uitdrukking precies inhoudt nu ik dit zo van nabij heb gezien.
Roos had helemaal een ander gezicht gekregen; niet alleen was het haar een stuk korter, maar haar scheiding zat nu ook aan de andere kant; zag er voor mij heel anders uit. Wel leuk.
En 'savonds ging het toch goed met bridgen?! We werden tweede en werden zelfs in pose gefotografeerd voor het schilderij.

17 maart 2017

Van Holten naar Laren en nog gebridged ook!

Roos zit geconcetreerd te bridgen
Roos had mij verleid tot het meedoen met een bridgeweekend in Lochem. Leek mij een goed idee om dit te combineren met een tweetal etappes van het Pieterpad: van Holten naar Laren en vervolgens van Laren naar Vorden. En zo vertrokken wij vanmorgen met de sprinter van half tien naar Amersfoort en door naar Deventer voor de sprinter naar Holten. Het café/restaurant naast het station ken ik al meer dan dertig jaar; alle reden om er even een kopje koffie te gaan drinken. Hier was ik met Joke toen ze nog in het voorzitje van m'n fiets paste, nu zelf moeder van de kleine Bram.
Na de koffie verder door Holten; de route van het Pieterpad was iets gewijzigd en we werden nu echt door het centrumpje van Holten geleid waar een markt werd gehouden met een, naar later bleek alleraardigste visboer. Natuurlijk een lekker stukje vis genuttigd; kan ik nooit laten. De visboer moest er erg om lachen dat we op onze wandeling al voor de tweede keer hadden gestopt voor een versnapering. Maar dat was dan ook wel de laatste want nu gingen we daadwerkelijk op weg naar Laren.
Het was weer een etappe die vooral over verharde wegen ging door minder interessante stukken van het oostelijk deel van ons vaderland, maar hier en daar toch ook wel door fraaie bosrijke stukken. Het was behoorlijk koud, maar gelukkig wel droog. Op een bankje bij een kanaal aten we een broodje; ik had voor de gelegenheid een rozijnen/notenbrood gebakken; was erg goed gelukt met de nieuwste procedure; lekker mals.
En tussendoor een lekker hapje
Na vijftien kilometer kwamen we in het piepkleine plaatsje Laren aan waarvandaan 2 keer per uur een bus naar Lochem ging. Na enig zoeken aldaar vonden we Hotel Scheperskamp op de Paasberg. We gingen even wat uitrusten op de kamer en ons installeren. En vervolgens een gezellige ontvangst door de gastheer en -vrouw van Bon-a-Parte, de club waar we nu meer op bridgeweekend waren in dit Fletcher hotel. Begon al goed met een leuke introductie. Vervolgens het diner en daarna aan de bridgetafel. Daar had ik nogal tegen opgezien vanwege het langdurig niet bridgen van mijn kant. Maar het ging helemaal niet slecht en we eindigden uiteindelijk iets onder de 50%; had ik niet verwacht.
Iets te veel bier gedronken door de gezelligheid van het kluppie. Het bleek dat we tot onze verrassing met een stel een gezamenlijke kennis hadden; wat is de wereld toch klein!

16 maart 2017

Keuzestress

Wat een zomerweertje vandaag! Echt zo'n dag die overal voor geschikt is; er lekker op uit trekken maar ook om van je flatje te genieten en daar had ik echt zin in. Eerst een rozijnen/notenbrood aangezet en intussen lekker liggen lezen in bed met een koppie thee en later koffie. Boterham met ham en een gebakken ganzenei verorberd. Terwijl het brood stond te bakken een spektaart in elkaar geflanst met twee ganzeneieren en toen het brood klaar was in de hete oven ook gebakken.
In die tussentijd had ik ook nog de kamer gestofzuigd. Roos belde dat ik toch vooral vandaag naar de UB moest gaan om een pasje aan te vragen; heb ik recht op vanwege de deelname aan de HoVo cursus. Hoewel ik helemaal geen zin had om eruit te gaan heb ik toch mijn stalen ros beklommen; oud papier weggebracht en door naar de UB. Daar hing een weldadige stilte terwijl er tientallen studenten rustig aan het werk waren. De pas was snel aangemaakt door een wat norsige oudere meneer die waarschijnlijk jaloers was omdat hij ook wel gepensioneerd had willen zijn. Vervolgens ben ik naar de vierde verdieping gegaan om eens te kijken voor "een boek". Ik denk dat ik nog geen dertig seconden heb staan kijken; de keuze is zo enorm en ik kwam eigenlijk zonder doel en dan is mijn reactie eigenlijk een paniekerig vluchten. Ik was blij dat die norsige meneer mij niet heeft zien vertrekken want dan zou hij vast wel gedacht hebben dat ik geschift was.
Terug fietsend realiseerde ik me dat ik mijn boekenkeuzes heel vaak, zo niet altijd laat afhangen van adviezen uit andere boeken of van vrienden of krantenartikelen. Van vriend Dick, Huib en Peter C. krijg ik vaak leesadviezen om niet te vergeten ook van Roos. Het boek "In Europa" van Geert Mak adviseert ook veel boeken die ik destijds allemaal heb gelezen en nu het boek van Krielaars heeft mij ook aan het lezen gezet in het boek "Ivans oorlog" van mevr. Merridale.
Roos heeft zich wel eens verbaasd uitgesproken dat ik vaak adviezen van anderen overneem; wellicht hangt mijn leesgedrag daar ook mee samen. Ik ga er altijd van uit dat iemand mij iets nieuws kan vertellen en dat ik daar mijn voordeel mee zou kunnen doen, waarvan acte. Maar zo'n enorme uitstalling van boeken wekt afkeer in me net als die muur van wasmiddelen bij Albert Heijn doet mij dat schieten in een vorm van keuzestress.

15 maart 2017

Over fikkie stoken en ganzeneieren

Zo vroeg was ik al op station Utrecht: 6.15 uur. Vrijwel niemand te zien
Om 4.30 uur ging de wekker al?! Hup, opstaan, thee zetten en voorbereiden op de reis naar Edam; een dag - ik mag wel zeggen een zeer geschikte dag - om riet te gaan helpen ruimen in de Eilandspolder. De laatste keer in het seizoen want "de broedtijd" begint en dan is rommelen in de buitengebieden niet meer toegestaan.
Voor de zekerheid had ik een treintje eerder genomen en Ab, als altijd zeer op tijd kwam ook vroeger dan nodig - maar ik stond er al - op de bushalte. De taarten die traditioneel door Corinne ter beschikking worden gesteld ritueel opgehaald, d.w.z. mèt foto, deze keer met Ab op de foto. Voor de grap vroegen we nog aan de mevrouw van de bakker of dit het stembureau was; een spannende dag vandaag, want NL kiest!
Gezellig begin waarbij we met z'n allen beginnen met koffie in ons clubhuis, het kantoortje van SBB in de Eilandspolder. Ik had voor Ab en voor Ben een geschenk in de vorm van boeken van Heijmans en Thijsse; ooit gekocht maar eigenlijk nooit ingekeken; bij deze echte natuurkenners veel meer op z'n plek vind ik. En hiermee kon ik mijn dankbaarheid voor de kennismaking met het Noord Hollands landschap tenminste tonen; het landschap dat ik door mijn oude vader zo heb leren waarderen maar nu ook veel beter heb leren kennen dankzij deze twee natuurkenners.
17 snaterverse ganzeneieren
Het was een schitterende dag en een groot genoegen om in de heldere ochtend naar de eerste maaiplaats te varen. Ganzen alom, maar ook kievieten, smienten, een kiekendief, scholeksters, wulpen en vast nog wel meer soorten; ik had de kijker meegenomen en kon het allemaal goed zien.
Ab ging de oever op met de maaimachine en wij opruimers moesten even wachten voordat we ertegenaan konden. Maar toen was de club ook niet meer te houden. Omdat ik er altijd zo verschrikkelijk moe van werd had Ab mij gezegd dat ik het wat kalmer aan moest doen en dat heb ik mij aangetrokken; niet meer als een bezetene opruimen maar ook tijd nemen voor een praatje. Op zeker moment riep Ab mij dat hij een ganzennest voor me had; ik pakte mijn trui om de eieren in te transporteren; er lagen er vijf.
Het riet stapelden we op aan de kant van de sloot; het werd "warm afgevoerd", d.w.z. het werd in de fik gestoken en opgestookt. Het gevolg is dat het gemaaide veld lekker wordt verarmd met uireindelijk de groei van rietorchissen en veenmos als resultaat; gaan we in juni zien als de excursie wordt gehouden.
Na de lunch gingen we naar het tweede veldje om te maaien en te schonen. Daar stapelden we het riet op hopen, ook om te verbranden. Ik had het toen wel een beetje gehad. Ben was entomologisch bezig en verzamelde loopkevers met een schudvoorziening en exhauster. Had ik nooit eerder gezien. Fraaie tweekleurige kevertjes liet hij mij zien; de naam is mij inmiddels weer ontschoten.
Spekpannenkoek van ganzenei
Vervolgens ben ik lekker fikkie gaan stoken; het opporren van de brandende riethopen deed me denken aan m'n jeugdjaren; het fikkie stoken was toen nog heel gebruikelijk en ik was er dol op. Lang geleden dat ik die hitte van de vuurgloed op m'n gezicht had gevoeld.
Op de terugweg deden we nog een veld aan alleen om ganzeneieren te verzamelen voor de liefhebbers. Uiteindelijk zat mijn rugzak vol met in totaal 17 ganzeneieren. Goed voor pannenkoeken, ommeletten en spektaart!
Ik was toch moe toen ik thuis kwam; was om 20.00 uur met een boek op bed gaan liggen en werd om 22.00 uur door de bel van de ielepiel gewekt; Roos, maar ik weet niet meer wat ze gezegd heeft.
De volgende dag werd ik "pas" om half vijf wakker en ben ik lekker verder gegaan met lezen.

14 maart 2017

Dat was heel hard nodig!

Mijn moeder zei eens met enige trots in haart stem: "mijn jongens hebben nooit iets hoeven doen in het huishouden". Anneke riposteerde dat snedig met: "daar pluk ik nog steeds de vruchten van". En inderdaad, mijn kunsten in het huishouden beperken zich vrijwel volledig tot koken, mijn grote hobby. Bedden opmaken heb ik moeten leren; in militaire dienst bakte ik daar helemaal niets van zodanig dat een sergeant het mij heeft voorgedaan. Maar in dienst moest het ook wel heel erg precies! Maar van schoonmaken heb ik volstrekt geen kaas gegeten.
Hedenmorgen maakte Roos mij erop attent dat er vlokken stof lagen in mijn badkamer. De enige oplossing die ik kon bedenken was het stofzuigen. Maar eerst de keuken; die heb ik in haar geheel gedweild en ook het achterbalkon heb ik aangeveegd. Helemaal in de stemming van het schoonmaken ben ik toen aan de badkamer begonnen en eerst, zoals ik al direct van plan was gestofzuigd. Maar ook maar eens met nat gedaan, d.w.z. met schoon warm water en gewapend met schuursponsje, vaatdoekje en lolaborstel. En tot mijn verbijstering zag ik dat allerlei vuiligheid dat mij nooit was opgevallen verdween als sneeuw voor de zon. Met een opgevouwen handdoek onder m'n oude knieën heb ik vervolgens maar de hele grond van de badkamer gepoetst; er kwam toch een smerigheid vanaf?! En vervolgens ook de WC maar eens gepoetst; had ik ook al (te) lang niet gedaan. Ik word zo langzamerhand het prototype van een "vieze ouwe man", als ik niet uitkijk c.q. vrees ik ha ha. Maar m'n ouwe moeder zou ik hiervan toch zeker niet alleen de schuld willen geven, maar mede het gemakkelijke leventje dat ik dankzij mijn twee echtgenotes heb mogen genieten.
Ik zal mijn leven beteren en wat regelmatiger "op de knieën gaan".

13 maart 2017

Van Rolde naar Schoonloo

Hunebed bij Rolde, begin van de etappe
Ik liet het afhangen van hoe laat ik wakker zou worden en dat was "pas" om half zeven dus te laat voor het vroege inchecken. Dan maar over de half zeven grens van de avond heen. En dus had ik de ochtend om naar AH te gaan en om alvast kaassaus te maken voor over de bloemkool die ik wil gaan eten. Dus wat bloemkool gekookt voor het kookvocht, bechamelletje met melk en kookvocht en met kaas tot een heerlijke saus gemaakt voor over de bloemkool. Voorgekookte verse worst uit de vriezer en toen naar het station voor de trein van 10.01 uur. Roos zou de zelfde trein nemen voor een klompenpadwandeling vanuit Ermelo en zo troffen we elkaar op het station. Was inderdaad weer een prachtige dag. In Ermelo namen we afscheid. Ik reed door naar Assen en nam daar de bus naar Rolde. Ik stapte uit op de halte waar ik de vorige keer was uitgestapt en kon zo weer verder lopen. En dat begon al direct heel erg op z'n Drenths met een enorm hunebed en verderop nog eentje. Vervolgens ging de wandeling over het tracé van de voormalige spoorlijn naar Stadskanaal; een mooi half open landschap. Halverwege sprak ik iemand die aan de brug over een van de vele stromende watertjes aan het herstellen was. En natuurlijk over het weer en dat het toch wel koud was ondanks de zon. Ik was tenminste blij met fleecetrui en muts; heb ik niet voortdurend aangehad maar toch wel wanneer ik tussendoor even ging rusten en stilzat.
Door een beekdal met een voorde, een beekovergang waar al sinds zeer oude tijden het beekje werd overgestoken door de boeren met karren. Een leuke gedachte; Drenthe is toch een stuk van ons land dat de langste bewoningsgeschiedenis kent en het is bijzonder om daarbij stil te staan. Mesolithicum, trechterbekercultuur; het zegt me niet zo gek veel maar het is wel verdraaid lang geleden; duizenden jaren voor de jaartelling; de tijd van de Egyptenaren en Homerus?!
Prachtige heidevennetje

Dit was echt een etappe om over naar huis te schrijven; toen Roos me op de terugweg daarnaar vroeg via "Hangouts" op de ielepiel kon ik dat tot mijn genoegen vaststellen; dit stuk is echt de moeite waard; de twee etappes door Drenthe van Gasteren naar Schoonloo zijn mooi; het stuk van Zuidlaren naar Gasteren mag je overslaan wat mij betreft. Ben benieuwd naar de Drenthse etappes nà Schoonloo; van Sleen naar Coevorden heb ik al eens gedaan met Luuk; is niet spannend, maar van Schoonloo naar Sleen c.q. Erm moet ik nog voor de eerste keer doen aldus het boekje.
Nog 406 km te gaan!

12 maart 2017

Etappe Coevorden - Hardenberg

Eerste selfie met monument op de achtergrond
Eigenlijk had ik de étappes van het Pieterpad in volgorde willen afleggen, desondanks vandaag een stuk verderop gelopen. Om Coevorden en Hardenberg te bereiken moet je gebruik maken van twee verschillende spoorwegmaatschappijen en dat is met mijn Dalvrij Abonnement een lastige aangelegenheid althans wanneer je per se gratis wilt reizen en zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
Zondagmorgen, de eerste trein, om 8.01 uur op weg naar Zwolle en om iets over 10 uur in Coevorden uitgestapt en in zonnig maar koud weer begonnen aan deze wandeling. De mensen die ik tegenkwam groetten allemaal vriendelijk; dat is toch wel heel leuk wanneer je in de plattelandsstreken bent; vriendelijke mensen; ook de jonge mensen groeten.
De wandeling was niet erg boeiend helaas; saai landschap, veel verharde paden en eindeloze paden door maisvelden die er nu nogal desolaat uitzien. Bij het verlaten van Drenthe, net als bij het betreden ervan ter hoogte van Rolde een enorm monument opgetrokken uit de typisch Drenthse reusachtige zwerfkeien. Daar maakte ik mijn eerste selfie, eigenlijk niet voor publicatie geschikt vanwege het onnozele gezicht - onnozeler nog dan gewoonlijk - dat ik in concentratie trok teneinde dit wonder te doen voltrekken.
Het werd geheel volgens de voorspelling geheel bewolkt en er waaide een guur windje; gelukkig had ik voor de zekerheid een fleecetrui meegenomen en die kon ik best hebben. Helaas had ik mijn muts in de fietstas achtergelaten. Maar eenmaal aangekomen in Hardenberg kwam de zon weer door. Ik nam het ervan en ging lekker op een bankje in de zon zitten; het was pas 14.00 uur dus lekker vroeg klaar met de wandeling. Tegenover het bankje waar ik zat zag ik een paaar bomen met welgeteld een veertigtal nesten met bijbehorende kraai-achtigen. Een herrie dat die met z'n allen maakten onder het heen en weer vliegen met nestmateriaal. "Dan heb ik de kijker niet voor niets de hele dag mee lopen sjouwen", bedacht ik mij en kon het gedoe in de bomen goed bekijken; het waren geen kraaien maar roeken zag ik; puntige snavel, hoog voorhoofd en een witte snavelbasis. Leuk om naar te kijken.
Op de terugweg e-mail en whatsapp gedaan met m'n nieuwe speeltje; toch wel handig want zo scheelt het me tijd en kost het me geen extra tijd thuis met de PC. Ben er toch wel tevreden mee dat ik er eentje heb aangeschaft; vriend Peter C. whatsappt maar ook met enkele anderen heb ik Whatsapp contact; het voordeel boven mailen ontgaat mij overigens want dat gaat ook prima met de ielepiel.
Thuisgekomen een snelle hap en vroeg naar bed. Ik wil morgen eigenlijk weer gaan wandelen met het beloofde mooie weer.

11 maart 2017

Natuurgids worden valt niet mee

Demonstratie van pitrus als onderdeel van een olielampje
Gisteravond, ik was rozerig van de hele dag buiten en moe van het wandelen, maar ja ik had beloofd dat we zouden steppen, d.w.z. bridgen op de computer van de NBB tegen anderen. Grappig genoeg speelden we tegen iemand die we nog kennen van een keer een weekend bridgen bij Nol in 't Bosch. Ik deed m'n best met bieden en spelen. Toevallig moest ik achter elkaar spelen en ik bakte er niets van: " 't is jammer" (wie kent 'm nog van de TV waar Nixon dat om de haverklap zei in het programma: Zo is het toevallig ....).
Na afloop dronken we nog een glaasje wijn, en nog eentje tot drie aan toe; is gewoon te veel voor mij. En daar waar we afgesproken hadden om vandaag samen een etappe van het Pieterpad te lopen werden we pas over achten wakker. "Pieterpad loopt niet weg", bromde ik nog, maar na het ontbijt kreeg ik er toch een beetje de pest over in; het was prachtig weer; ik wilde eropuit. Ik stelde "een drietje" voor, en zo geschiedde.
Bij het watertje aan het begin van de wandeling stond een gezelschap van wat middelbare lieden met papieren; aan de kant was een mevrouw bezig met potjes en flesjes en nieuwsgierig als ik ben vroeg ik wat ze deed. Ze was bezig met een cursus voor natuurgids en had hier net een demonstratie gegeven hoe je pitruskernen kunt gebruiken om een olielampje van een pit te voorzien. Maar nu zat ze met het probleem dat ze de resterende lampolie kwijt moest. In het zand laten lopen was geen optie en in de sloot gooien evenmin, maar ze kreeg ook de fles niet open. Ik heb haar erbij geholpen en de fles met een mesje opengewrikt zodat we de olie terug konden gieten. We liepen verder; het was weer prachtig weer vandaag.
Opeenhoping van mieren. Van zon en dus van opwarming is geen sprake.
Bekende route natuurlijk; er was een joggingroute uitgezet en heel wat lieden zetten er de sokken in; lekker weer om dat te doen hoewel de zon inmiddels achter de wolken was verdwenen. Wij liepen ons rondje en kwamen bij de mierenhoop bij de golfbaan. En daar zag ik dat de mieren al aan de gang waren ondanks dat het nog kouw was; je zag ook de opeenhopingen van mieren, zo typisch voor het voorjaar. Jap beweert dat dit is om op te warmen; nou, er was helemaal geen zon te bekennen, niks opwarmen, ze zitten gewoon hun feromonen uit te wisselen om weer als één organisme te kunnen opereren: een polycorpusculair organisme zo typisch voor sociale insecten. Vanuit de opeenhopingen zag je individuele mieren los komen en aan het werk gaan, zij het langzaam vanwege de lage temperatuur veronderstel ik.
'sMiddags in de tuin van Roos thee gedronken en met Whatsapp contact gehad met een oude vriend van haar in Spanje. De wereld wordt toch wel erg klein zo langzamerhand en erg makkelijk te bereiken met een smartphone.

10 maart 2017

Een wandelaar van de HoVo cursus

Even de jaarringen tellen van deze enorme Douglas spar
Bij het eerste college van de HoVo cursus stedenbouw hadden we al contact tijdens de koffie; misschien al die eerste keer en anders de keer daarop hebben we samen een stuk langs de Kromme Rijn gewandeld en merkten we al snel dat we een groot aantal interesses deelden, vooral de liefde voor de natuur; we rijden beiden geen auto en we kijken graag naar vogels en wandelen graag. En je weet hoe dat gaat; als de cursus is afgelopen dan maak je misschien een afspraak om nog eens samen aan de wandel te gaan, maar dat verwatert. Maar niet bij Jan, want afgelopen week kreeg ik een mailtje met de vraag of ik vandaag zin had om samen een wandeling te maken. Ik belde Jan terug en de afspraak was snel gemaakt. Op mijn voorstel wandelden we van Baarn naar de Hollandsche Radingh.
Het was prachtig voorjaarsweer. Al in de trein begonnen we met elkaar te praten en dat zou pas ophouden toen we op station Utrecht Overvecht afscheid namen. We spraken over de politiek, over de natuur, over muziek en vooral Jan over het milieu. Daar waar we voor een belangrijk deel parallelle gedachten hebben is Jan veel meer maatschappelijk betrokken en steekt ook de handen uit de mouwen. Met name omtrent de verkeersaspecten heeft hij inzicht en kennis vanuit zijn jarenlange betrokkenheid en legt dat neer in notities die hij bij de politiek en andere partijen onder de aandacht brengt. Ik heb daar groot respect voor.
Helemaal opgetogen kwam ik thuis; was een fijne dag geweest die inhoudelijk van grote waarde was voor mij en naar ik hoop voor Jan ook. We hebben in ieder geval afgesproken dat we nog eens samen de benen gaan strekken waarbij Jan er geen bezwaar tegen heeft en zelfs voorstelde om een traject van het Pieterpad mee te lopen. Leuk!

09 maart 2017

De kleine Bram weer op bezoek

Vader en zoon bij mij op de bank
Vandaag was kleinzoon Bram weer bij ons op bezoek. Voor de gelegenheid had hij zijn vader Pieter meegenomen; altijd handig als je pas een dik half jaar oud bent!
Om half een stond ik op de bushalte en ja hoor daar kwam Pieter met de kleine Bram onder zijn jas uit de bus. Een kinderwagen/buggy voor de bagage. Kleine Bram moest diret aan de maaltijd; moedermelk opgewarmd en uit een flesje opgelurkt; het smaakte hem best. Daarna gingen wij volwassenen aan de lunch terwijl de kleine baas zich op de grond, op een paar handdoeken vermaakte met een vilten boekje; actief ventje.
Na de lunch gingen we met z'n viertjes aan de wandel in het Houdringhe bos. Pieter zette er flink de sokken in; had duidelijk zin om de benen even flink te strekken. Bram keek zijn ogen uit en had het ook naar zijn zin. Zo tegen een uur of vier waren we weer terug op de flat; meneer moest weer een flesje voor de broodnodige energie, want energiek is hij; vol aandacht; alles proberend vast te pakken en in zijn mond te steken. Hij zat nog even lekker bij zijn vader en later ook bij mij en bij Roos. Heerlijk zo'n kleintje op schoot.
En toen was het feest weer over; Rond vijf uur stonden we weer op de bushalte en daar vertrokken ze weer. Was een heel genoeglijke middag.

08 maart 2017

Het nieuwe broodmaakproces

Niet helemaal symmetrisch maar perfect van kruim en smaak
Eerlijk gezegd dacht ik zo langzamerhand wel over het "ultieme" broodbakproces te beschikken. Meer dan dertig jaar praktische ervaring en tussendoor verbeteringen aangebracht dan mag je toch verwachten dat het nu niet meer beter zou kunnen. Niets is minder waar. Ik doe het nu weer heel anders dan voorheen en het resultaat kan nu eht niet beter!
Het meel betrek ik van de molen in Elspeet; eerlijk windmolengemalen volkorenmeel van vaderlandse bodem!
300 gram volkoren meel droog mengen met 3 koffielepels korrelgist. Belangrijk is dat deze gist nog goed werkzaam is en niet te oud is. DUs kleine pakjes kopen zodat het niet oud kan worden!
500 ml volle melk opwarmen tot lauwwarm en toevoegen aan het meel/gist mengsel. Plaats dit bij 30 graden gedurende 45 minuten.
Voeg 550 gram volkoren meel toe en kneed in de Kenwood gedurende 10 minuten
Weer bij 30 graden plaatsen gedurende 30 - 45 minuten. Dan moet het behoorlijk zijn gerezen.
Voeg nu pas 2 koffielepels zout toe! Niet vergeten want dan smaakt het brood nergens naar.
Weer 10 minuten kneden in de Kenwood en intussen een broodvorm met olie dun invetten.
Deeg enkele minuten met de hand nakneden, oprollen en in de vorm doen.
Weer bij 30 graden laten rijzen. Eerst 30 minuten en dan elke 5-10 minuten kijken of het deeg voldoende is gerezen. Dan de oven aanzetten op 180 graden en een uur laten bakken.
Het resultaat is een prachtig volkoren brood.

Vandaag hadden we bezoek van Tineke en Reinier. We hadden hen uitgenodigd om bij ons te komen lunchen. En dat was ontzettend gezellig; niet alleen zaten we smakelijk van ons zelf gebakken brood te eten maar tussendoor spraken we over tal van onderwerpen. Deed ons allevier goed; gaan we herhalen in de Kring van Dordt waar onze gasten woonachtig zijn.

07 maart 2017

Kasteel van Brederode

Het hele wandelgezelschap minus de fotograaf
Vandaag hebben we met een aantal voormalige dispuutsgenoten gewandeld in de Kennemerduinen. Jantine had een wandelvoorstel aan Huib voorgelegd en dat hebben we met z'n zessen ingevuld. Roos en ik ontmoetten Huib op station Santpoort Zuid en we liepen naar het huis van Jantine voor de koffie. Marleen was er al en even later kwam Wouter. Daarmee waren we compleet. Lekker koffie gedronken en vervolgens op pad. Eerst naar de ruïne van kasteel Brederode. Jantine had het voorbeeldig voorbereid en somde de geschiedenis van deze herhaaldelijk vernielde en weer gerestaureerde bouwval op. Onze kennis omtrent de Hoekse en Kabeljauwse twisten werd door Roos opgefrist; het gaat hier om het "spilleleen" versus het "zwaardleen". Waar conflicten al niet over kunnen ontstaan en zo lang kunnen voortduren en van een zodanige ernst waren dat we die honderden jaren later nog ter ore kregen op de lagere school?!
Daarna liepen we naar de schitterende duinen; al babbelend bereikten we een tweetal fraaie duinmeertjes; kwamen me bekend voor; daar ben ik twee jaar geleden met Cyria geweest om de dwaalgastige Parelduiker te bekijken. Nu zaten er wat kuifeendjes en meerkoeten, maar prachtig bleef het.
Bij de zee gekomen hebben we koffie gedronken c.q. geluncht voor de liefhebbers bij Parnassia, vroeger een bekende wat chique horecagelegenheid, nu een kennelijk voortdurend in verbouwing verkerende plek om een hapje te eten en te drinken.
Welgemoed liepen we terug naar Santpoort waar Jantine ons nog een glaasje aanbood. Het was later geworden dan ik had gedacht en we konden niet meer voor vier uur inchecken. Zo tegen half zes waren we uitgepraat met elkaar; leuk hoor om na zo veel jaren met elkaar van gedachten te wisselen. Roos en ik gingen  op advies van Jantine nog een hapje eten bij het restaurant in het gebouw van station Santpoort Zuid; dat heeft de zelfde eigenaar als het restaurant in station Overveen waar ik eigenlijk had willen gaan eten. Prima gegeten en zo tegen zevenen checkten we in en gingen we naar huis.

06 maart 2017

Paustovski en nog meer rusland

Op mijn stapel met "nog te lezen boeken" lag al enige tijd een boek van de mij tot dat moment onbekende Russische schrijver Konstantin Paustovski met de omineuze titel: "Begin van een onbekend tijdperk". Het boek bestaat uit verschillende autobiografische verhalen, spelend in de eerste jaren van de Russische revolutie, de oktober revolutie van 1917, nu 100 jaar geleden. Een dramatisch gebeuren; een massaal kolkende sociale beweging in een reusachtig land dat zich van de ketenen van een autarkisch regeringssysteem wilde ontdoen, en terecht! Al lezend verzuchtte ik vaak: "dat arme Russische volk", het is nogal wat wanneer de geest uit de fles is en de opgekropte woede een uitweg moet vinden; hoe het beginproces verliep, daarover krijg je een klein beetje idee wanneer je dit boek leest. De ene gruwel na de andere berokkent de bevolking leed; de ene factie rolt over de andere heen. Uiteindelijk trekken de Bolsjewieken aan het langste eind. We weten hoe het communisme zich ontwikkelde en in de 80er jaren tot een eind kwam.
Verder las ik toevalligerwijs een ander boek over Rusland, van de hand van Marcel Krielaars, het eerder in deze Blog genoemde boek: "Het brilletje van Tsjechov" en ook dit boek schetst een beeld van een moeizaam voortploeterende bevolking.
En dan de prachtige opera Prins Igor die we onlangs mochten genieten in de Opera van Amsterdam; prachtige Russische muziek; een heldhaftig verhaal maar dat ook met veel lijden gepaard gaand. Het lijkt wel een beetje bij de Russische cultuur te horen. Want ook de schilderijen van de Peredvizhniki die ik afgelopen zaterdag voor de tweede keer mocht aanschouwen stralen zelden vrolijkheid uit.
Anna Karenina van Tolstoj en het boek "Duizend zielen", van Pisemski dat ik jaren geleden heb gelezen schetsen het beeld van Rusland in de 19e eeuw; grote armoede en lijfeigenschap naast een bezittende en overheersende klasse. Dat er iets moest gebeuren was duidelijk, maar de oplossing ligt kennelijk niet voor de hand in dat reusachtige land.

05 maart 2017

Concert in Oldenaller

Het gehucht Diermen, op weg naar Oldenaller
Roos was door de organisatie geattendeerd op dit concert van de Vrienden van het Lied. De finalisten en winnaars van het Internationaal Vocalisten Concours (IVC) traden op in een schitterende ambiance, het landhuis of beter gezegd kasteel Oldenaller bij Nijkerk. De afdeling Elburg mocht dit organiseren en voelde zich duidelijk vereerd.
Huis Oldenaller ligt nogal ver van de bewoonde wereld; Roos had voor de gelegenheid een wandeling bedacht met behulp van Google Maps van station Nijkerk naar de bestemming. Een schitterende wandeling langs Nijkerk en door het boerenland, langs piepkleine woongemeenschappen van enkele boerderijen en tot slot het landgoed Oldenaller met het fraaie huis waar het concert plaats zou gaan vinden. Ik was benieuwd; Roos was naar de finale van het IVC geweest en was onder de indruk van de kwaliteit van de winnaars en dat bleek terecht.
Afgezien van één lied van Robert Schumann was het programma voor mij onbekend; Roos kende een aantal van de liederen van Schoenberg en Wolff, maar ook voor haar was het meeste onbekend werk. Zowel zangeres Adele Charvet als pianist Florian Caroubi bleken hoog kwalitatieve musici. Adèle heeft een grote stem, beheerst het Duits perfect en heeft een groot inlevend vermogen. Florian gaat helemaal op in de muziek en zit bij emotioneel zware momenten gewoon te zuchten, niet zo luidruchtig als Glenn Gould maar helemaal opgaand in de muziek; leuk om mee te kunnen beleven (ik zat helemaal voorin de zaal en kon het daarom heel goed zien).
Adèle en Florian,  vermomd als treinreizigers na een zeer geslaagd recital.
Buitengewone locatie, mooie vleugel, goed geluid en perfecte musici; een groot genoegen om mee te kunnen maken waarvoor ik de organisatie dank. Tussendoor een genoeglijke pauze en nadien een borrel waar ook de artiesten zich presenteerden. Reinier en Tineke waren uiteraard ook van de partij; we spraken uitgebreid met hen en na afloop waren zij zo vriendelijk om ons naar station Nijkerk te brengen. En wie kwamen daar aangelopen tot onze verbazing? de twee optredenden zodat we nog een genoeglijk nagesprek konden voeren. 

04 maart 2017

En weer met de eerste trein


Het dal van de Drenthse Aa
Na die vergeefse poging van afgelopen maandag om de volgende etappe van het Pieterpad te doen wilde ik per se vandaag - gezien het mooie weer - alsnog een poging doen. Ik liet het afhangen van hoe laat ik wakker zou worden en dat was bij de tweede sanitaire stop om 5 uur. Lekker potje thee gezet en rustig en boterhammetje gegeten - heerlijk weer dat zelfgemaakte brood - kopje koffie en om half zeven de deur uit. Het begint al licht te worden om die tijd; merels en roodborstjes hoor je overal zingen; het feest van het voorjaar.
Met de eerste trein naar Zwolle; ik had voor m'n gevoel de hele trein voor mij alleen, zo weinig passagiers. Ook de intercity naar Groningen was rustig en de bus naar Zuidlaren, een dubbelgelede notabene daar zaten we met z'n vijven. En daar stond ik dan op de paardenmarkt om 9.50 uur.
Met de GPS als geleide was ik snel op weg. De aanloop was weer niet om over naar huis te schrijven; door stedelijk gebied en alles over verharde wegen. Pas toen het pad in het dal van de Drenthse Aa kwam werd het mooi en niet zo'n beetje mooi; gewoon een plaatje. Tot Gasteren was de wandeling echt heel bijzonder, zij het dat natuurbeheerders de stilte verscheurden met hun motorzagen; tja, alleen op die manier kun je een bepaald successiestadium in stand houden en zo werkt natuurbeheer nou eenmaal. Doen we ook in de Eilandspolder. Doe je dat niet, dan verruigt alles uiteindelijk tot bos.
Hunebed
Na Gasteren was het een bekend stuk; ik deed dit twee jaar geleden al met Korneel,wandelen over het Balloërveld, waar ik tijdens mijn militaire opleiding zelfs een veldoefening heb mogen beleven. In de verte het torentje van Rolde. Daar stopte de bus naar Assen. Zo rond half drie was ik in Assen; nog een keertje naar de Peredvishniki, de Russische schilders die met Ilya Repin als bekendste voorman heden een tentoonstelling hebben. Ik was er voor de tweede keer en heb alles nog eens uitgebreid bekeken en gefotografeerd. Op de terugweg lekker zitten lezen in de trein.

03 maart 2017

Jan van Eyck

Vandaag moesten we toch echt naar het Groeningemuseum; gelukkig ging het 's middags regenen, niet heel erg, maar wel alle reden om iets "binnen" te gaan doen. Maar eerst 's morgens de derde stadswandeling uit het boekje van de bieb. En direct maar wat broodjes ingekocht bij de delicatessenwinkel in de Ezelstraat voor onderweg en voor de lunch. In het Groeningemuseum hangt een schilderij van Van Eyck, wel zo ongelooflijk mooi. Het onderwerp is religieus, maar de genialiteit van de schilder is zo groot dat ik me wat dat betreft over mijn aversie heen kan zetten en langdurig in grote bewondering kan blijven kijken. Daarvoor was ook alle gelegenheid, want het was helemaal niet druk in het museum. De meeste toeristen lopen de hele dag door de winkelstraatjes in het echte centrum van Brugge. Musea ho maar, maar boottochtjes des te meer. Ieder z'n meug toch?!
Natuurlijk hangt er nog veel meer dan die Van Eyck; het is een fraaie collectie van Zuid Nederlandse schilders uit de 15e tot 17e eeuw. Maar ook moderne Vlaamse schilders exposeren hier.
Een imposant geschilderde kruisafname van Frank Brangwyn
Daarna gingen we naar het Arentshuis, ook een museum met één topstuk van Jeroen Bosch: de Hooiwagen. Verder louter werk van een Engelse schilder die geboren is in Brugge: Frank Brangwyn. Prachtige tekeningen en schilderijen. Werkelijk genieten.
Nog ergens koffie met heerlijk gebak gegeten en toen was het weer prachtig weer dus nog even aan de wandel. Zo tegen vieren werd het weer tijd voor een biertje; na enig zoeken besloten we om maar weer te keren naar 't Brugs Beertje waar we ons hebben laten verwennen door zytologe Desi Claeys.
Tot slot naar het station van Brugge en de halteplaats van de Flixbus. En ondanks dat deze bus helemaal uit Londen moest komen was hij keurig op tijd. En geheel volgens de dienstregeling kwamen we aan in Eindhoven om 20.55 uur; complimenten voor de organisatie en m.n. de chauffeur.

02 maart 2017

Brugs beertje

Gezellig bij 't Brugs Beertje
Het was tegen de verwachting in opnieuw een droge dag vandaag; alle reden om een paar stadswandelingen te maken uit het boekje dat Roos had geleend van de bieb. Brugge is dan misschien niet zo groot, maar het is wel heel afwisselend met veel fraais aan bouwwerken uit het grijze verleden en dat niet alleen in het centrum maar ook daar omheen.
We begonnen in de wijk St Gillis, de wijk waarin ons hotel Jacobs was gelegen, vlakbij de kerk die een centrale plek heeft in de wijk. De Gist - en spiritusfabriek heeft hier een fabriek gehad die opviel door haar sociale houding, mij bekend grappig genoeg vanuit de HoVo cursus die ik het afgelopen seizoen heb gevolgd. De wandeling slingerde door de verschillende wijken in het noorden van Brugge; we kwamen bij de molen uit en daar was een leuke buurtkroeg waar we koffie hebben gedronken. Daarna gingen we weer verder; het bleef mooi weer en Roos was niet te houden.
Onderweg een straatje met een toepasselijke naam
Ik wilde gewoon een broodje eten en dat is vrijwel onmogelijk in zo'n toeristenstad. Wat aldaar een broodje wordt genoemd is in mijn ogen een opgepimpt bord met onderop een stuk(je) brood; ik wilde gewoon een stuk stokbrood met paté of met ham; nergens te krijgen. Ik kreeg er gewoon de pest over in, maar gelukkig in de Ezelstraat, hoek Zakske vonden we een soort délicatessenwinkel die vele soorten vleeswaar, kaas en ook belegde broodjes verkocht. En daar hebben we ons laten verwennen. Ik vond het direct allemaal weer leuk; kennelijk trek ha ha.
Roos had gelukkig ook trek in een biertje zo even na vieren en dus gingen we op zoek naar een gezellig kroegje. Ook dat viel niet mee; wel allemaal van die toeristengelegenheden, maar een Belgische buurtkroeg bleek nogal zeldzaam, maar we hebben een absolute topper gevonden: 't Brugs Beertje, een absolute aanrader. Er was nog een heel leuk tafeltje waar we terecht konden. Met de mensen naast ons, ook NL'ers en net zo praatgraag als ik, hadden we direct contact. Op zijn advies nam ik het lokale biertje met de naam Brugs Beertje, verrassend lekker. En een leuk sfeertje en klassieke muziek op de achtergrond. Kletus Dokter was de naam van onze buurman en we maakten een afspraak dat ik bij passeren van het restaurant waar hij werkzaam is en dat op de route van het Pieterpad ligt aldaar koffie kom drinken en eventueel een hapje ga eten.
Dit zochten we!
Na het bier gingen we naar restaurant De Passage en daar hebben we lekker gegeten; niet als Chez Léon, maar toch lekker en gezellig. En tot ons genoegen kwamen daar ook Kletus en zijn vrouw; zij hadden ons advies ter harte genomen. Wij hadden het overigens ook maar van horen zeggen.