Gezellig met nicht Margreet op stap

 

Foto bij de muur van het restaurant

We hadden afgesproken dat we toch minstens 1 keer per jaar, maar liever wat vaker met elkaar aan de wandel zouden gaan en zo hadden we enkele weken geleden deze dag geprikt om van Rheden naar Dieren te wandelen en dit keer met z'n drietjes. En zo stonden Roos en ik vanmorgen op station Rheden even op nicht Margreet te wachten en even later genoeglijk aan de wandel. Had ik zelf een track laten construeren door Komoot, daar wist Margreet direct al een veel aardiger route - ze heeft lang geleden meerdere jaren in Rheden gewoond en kent de omgeving op haar duimpje - voor te stellen, dus moest ik "Truus" de mond snoeren, Ook Roos deed haar duit in het zakje en zo liep ik met twee eigenwijze dames die overigens een zeer fraaie, maar aanzienlijk langere route veroorzaakten. Was overigens een prachtige wandeldag en door de sneeuw door een betoverend schone omgeving en aan praatstof geen gebrek. Zelfs de altijd wat bescheiden nicht Margreet hield zich niet in en daarom heel genoeglijk zo met elkaar!
Als steeds een onderbreking bij het restaurant van de Posbank alwaar Margreet ons trakteerde op koffie met lekkers. De dames van de restauratie keken wat verveeld omdat er ondanks het fraaie landschap erg weinig bezoekers waren en inderdaad leek het wel of niemand de sneeuw durfde te trotseren, ook bij het wandelen kwamen we weinig mensen tegen in dit meestal toch best drukke en toeristische gebied. 
Vis een fraaie route die nog werd uitgebreid met een rondje Ellecom bereikten we uiteindelijk station Dieren en scheidden onze wegen, dat wil zeggen dat Roos naar WIjhe ging Margreet naar Wijchen en ik naar de Bilt. Was een genoeglijke dag geweest.

Niets boven Groningen

Toepasselijk beeldje op weg naar
het conservatorium

"Er gaat niets boven Groningen", zo begon hedenmiddag Hanneke de Wit, docente zang op het conservatorium Groningen haar introductie van de "Masterclass Winterreise", georganiseerd in samenwerking met de Vereniging Vrienden van het Lied. Ik was dan ook blij verrast toen ik bij binnenkomst zag dat er flink wat ouderen aanwezig waren in de zaal waar de masterclass werd gehouden. Ook ik had de moeite genomen om deze masterclass voor leerlingen bij te wonen en wel omdat ik erg benieuwd was hoe jonge, beginnende zangers deze uiterst moeilijke cyclus van Schubert zouden interpreteren. Elisabeth Schwarzkopf heeft ooit gezegd dat je pas aan het eind van je zang carrière instaat bent om dit werk zodanig emotioneel weet te doorgronden dat je het perfect kunt weergeven. Nou, daar was ik wel benieuwd naar. Jan Willem Baljet, bariton zou de masterclass houden en de leerlingen wijzen op het belang van interpretatie, uitspraak en dergelijke.
Roos en ik hebben jarenlang "Die Winterreise" alsmede "Die schöne Müllerin"  gezongen resp. begeleid, zo langzamerhand is iedere noot mij wel bekend en ik beweerde destijds altijd dat je in de fabelachtig gecomponeerde begeleiding precies kon aanvoelen wat er in het lied bedoeld werd. Maar ik merkte ook, wanneer Roos mij begeleidde en ik zelf ging zingen dat de tekst, gezongen op de melodielijn me vaak zodanig aangreep dat ik door emotie werd overmand en moest stoppen. En daar was ik benieuwd naar of ook de jonge zangers de emotie van de liederen aanvoelden. 
Jan Willem gaf aan dat de masterclass pas een aanvang zou nemen als het eerste lied, "Gute Nacht" was gezongen, zonder dat eerste lied zou het verloop enigszins in het niet beginnen, was ik met hem eens. Eén van de leerlingen, die ik al eens ontmoet had bij een recital in Zwolle van de VvhL deed de aftrap, maar kreeg daar geen commentaar op. En toen begon het met de enige sopraan, zij zong "Erstarrung" en bij het voorspel van de piano kreeg ik al kippenvel van de herkenning. De sopraan had flink volume, mooie stem en inderdaad moest er flink gesleuteld worden aan de interpretatie en het voorstellingsvermogen wat je eigenlijk zingt in dit lied. De jonge man, tot over zijn oren verliefd geweest, maar helaas weggestuurd en nu eenzaam op weg, door de sneeuw zoekt nog in de omgeving naar iets dat zich aan de tijd dat zij nog bij hem mocht zijn naar een spoor, maar alles is met sneeuw bedekt. In en in triest, hoog romantiek, maar het doet je veel als zanger en weet wat er door zo'n jongmens heen kan gaan onder die omstandigheden. Tja, als je nog zo jong bent blijkt dat best moeilijk. Jan Willem deed zijn best om dit gevoel over te brengen en het "OK" deed vermoeden dat het werd opgepikt, maar het viel niet mee. Eigenlijk was dat bij de zangers die ik tot de pauze hoorde eigenlijk met de meesten wel het geval, was een goede les, ik had respect voor allen die betrokken waren. Bij de pauze ging ik er weer vandoor en kon niet anders vaststellen dat Schwarzkopf gelijk had maar ook dat zo'n masterclass in het begin van de carrière wel heel goed is, pak dit emotioneel uiterst moeilijke werk en ga er tegenaan, beluister vooral ook de interpretaties van de grote zangers als Fischer Dieskau, Bostridge, e.a. op Youtube is menig uitvoering te beluisteren.
Wat ik erg leuk vond was het staartje van het programma voor de pauze, de jonge bariton ging de discussie aan met Jan Willem over de interpretatie van het verhaal achter de cyclus. Vrij algemeen wordt zowel de Winterreise als Die schöne Müllerin geïnterpreteerd als de doodswens van de hoofdpersoon. Bij de molenaarsknecht is dat nogal duidelijk wanneer hij zichzelf verdrinkt, maar bij de zwervende jongeman in de "Winterreise" eindigt het verhaal een beetje treurig bij de oude man met de Lier die op blote voeten in de sneeuw staat te fiedelen terwijl niemand luistert en zijn centenbakje ook leeg blijft, larmoyant zou ik dit eind vinden en zeker geen doodswens. Ik heb deze cyclus jarenlang onder m'n vingers gehad en ook nooit ervaren dat hij nou per se dood wilde, was het dus eens met de zanger en niet met de gevestigde orde. Daarover kreeg ik de volgende dag met Roos op het perron van station Rheden een heel dispuut terwijl we wachtten op de aankomst van nicht Margreet. Obstinaat en zelfovertuigd zei ik: "ik heb wel ingewikkelder raadsels opgelost", moet er achteraf om lachen, ben inderdaad niet zo kapot van exegeses waar het onduidelijkheden in de kunst betreft en zelden bereid om interpretaties van anderen rücksichtlos te accepteren.

Het ruimtebeslag neemt maar toe

 

Vakantiewagens op de parkeerplaats

Het valt mij al jaren op dat ons particulier ruimtebeslag meer en meer toeneemt. Niet alleen dat veel mensen ruimer zijn gaan wonen, grotere huizen en minder bewoners per huis maar ook veel meer en grotere fietsen, bakfietsen, scooters. Het aantal auto's per inwoner neemt hand over hand toe, de steden breiden maar uit maar niet alleen dat. Je ziet ook steeds meer caravans en kampeerwagens die 's-winters zelfs wel op openbare parkeerplaatsen worden gestald, recreatieparken met huizen als villa's voor bewoning in de warmere maanden, het kan niet op. Maar nu las ik dat het zelfs in de ruimte rondom onze planeer dringen geblazen wordt, ook daar dreigt het (te?) vol te worden.

Vakantiehuizen

Het lanceerbedrijf van Elon Musk, SpaceX heeft in de afgelopen tijd een razendsnel internet opgebouwd met satellieten die op lagere hoogte boven de aarde hun rondjes maken, dus niet op de enorme geostationaire hoogte waardoor de signalen razendsnel kunnen worden rondgepompt zonder rekening te hoeven houden met de vertraging door de lichtsnelheid bij geostationaire satellieten.  Maar dat zijn wel duizend satellieten en ook andere providers gaan een dergelijk netwerk opbouwen zodat het straks een probleem wordt om zonder gevaar een raket naar bijvoorbeeld de maan te sturen omdat het gevaar bestaat dat die in botsing kan komen. Dat is pas ruimtebeslag. 

De zwarte met het witte hart

 

Bij het dinertje vorige week, dat ik voor de twee jonge echtparen had georganiseerd liet Anna een stapeltje boeken voor mij achter, inclusief leesadvies. Een mij onbekend boek van Arthur Japin was daarbij en dat trok mij direct. In een eerder leesadvies van Anna had ik mijn kennismaking met Japins' schrijfkunst kunnen opdoen, "Vaslav" over de beroemde Russische danser Nijinski was in dat boeiende boek de hoofdpersoon. Heb het met genoegen gelezen en was vooral onder de indruk van de meeslependheid waarmee deze op feiten gebaseerde geschiedenis was beschreven.
Het nu voorliggend boek beschrijft eveneens een ware geschiedenis van twee donkere jongens uit de binnenlanden van Afrika, zonen van een aldaar heersende koning die als een soort onderpand dienen voor een op slinkse wijze afgesloten contract van de NLse overheid met de aldaar heersende koning met als doel om ondanks de opheffing van de slavernij toch Afrikaanse werkkrachten als zodanig te werk te kunnen stellen in Suriname; deze ongeletterden werden zgn. vrijgekocht en vervolgens verplicht om een contract te tekenen dat feitelijk een vrijwillige overgang naar een vorm van slavernij vormde. Tja zo deed de overheid dat in vroeger tijden, amper 150 jaar voor heden.
 De gang van de twee zwarte prinsen, die als geschenk aan koning Willem I werden beschouwd in de Hollandse maatschappij wordt prachtig beschreven door Japin en dat op basis van nog aanwezige correspondentie en rapporten van de overheid. Fascinerend, ontroerend, maar vooral ook beschamend en helaas herkenbaar.

Opnieuw eters op bezoek

 

De laatste kruimeltjes

Gebeurt me niet zo gek vaak, maar nu binnen een week twee keer eters op bezoek, waren het vorige week Mike en Anna met zoon Hugo en schoondochter Marjorie en natuurlijk Roos daar waren het nu de onlangs gehuwde Douwe en Ana, zoon en schoondochter van Roos en van mij ook zij het niet officieel. Eind van de middag meldden zij zich en gingen we aan de thee en koffie en namen genoeglijk plaats in de zithoek om uitgebreid van gedachten te wisselen en natuurlijk nog even na te praten over hun huwelijk. Natuurlijk even foto's kijken. Met verbazing zie je dan hoe ongelooflijk veel fotomateriaal er tegenwoordig wordt geproduceerd op zo'n natuurlijk belangrijke dag, maar wanneer neem je die moeite om dat allemaal door te kijken. Van iedere minuut, misschien wel iedere 15 seconden is er wel een foto gemaakt. Onlangs waren we bij Mariska en Gideon en die hadden zelfs van drie fotografen een enorme serie foto's van hun trouwerij; bij het bekijken moest ik echt afhaken, op een zeker moment heb je het wel gezien hoe belangrijk zo'n grote dag ook moet zijn voor de direct betrokkenen.
Maar het was niet alleen het huwelijk, maar ook hun aanstaande reis naar Brazilië, waar zij overigens voor een tweede huwelijk met bruiloftspartij gaan voor de Braziliaanse familie en vrienden en voor de officiële instanties neem ik aan. Roos en ik gaan die reis niet ondernemen.
In die tussentijd legde ik nog de laatste hand aan het maal voor deze avond, een maal dat net als vorige week begint met een combinatie van maaltijdsoep, in dit geval linzensoep op basis van lamsbouillon en lambcurry uit het boekje van Wina Born. Na de borden te hebben opgewarmd gingen we aan de maaltijd. Tot mijn grote genoegen vond Douwe de linzensoep zo lekker dat hij drie keer opschepte, maar ook de andere deelnemers lieten zich niet onbetuigd. En daarna de curry die er ook in ging als de bekende koek, daar bleef overigens geen kruimel van over, Douwe at op mijn aandringen de rijst met de curry tot het laatste korreltje rijst op vanuit de pan! Deed mij veel plezier. Maar tot mijn verbazing was er zelfs nog ruimte voor mijn beroemde vla op basis van boerenmelk van de zuivelboerderij. Zelfs die ging schoon op.
Na het eten koffie met een koekje van banketbakkerij "van Ingen" en nog even genoeglijk doorgepraat. Daarna wilden ze wel graag terug naar Rotterdam, we zwaaiden hen uit en gingen nog even met de benen op tafel uitbuiken, naleuteren en bijtijds naar bed. Was weer een hele dag geweest al met al.

Toch maar niet gezongen voor onze Vaolse vriend Dick

 Vandaag is onze goede vriend Dick jarig, ik had met Roos afgesproken dat we het "Er is er 1 jarig, hoera hoera!" zouden inzingen in WhatsApp en hem dat deze dag opsturen, maar het was ook de dag van de uitslag van de verkiezingen en die gaven ons niet het gevoel dat Dick, noch wijzelf aanleiding voelden om te gaan zingen. Maar we appten wel uitgebreid met elkaar. Menigeen is ontdaan over de uitslag of verwacht er juist heel veel van, mijn ervaring is dat het schip van staat iets is als een mammoet tanker die je wel kunt proberen bij te sturen maar toch vooral voortgaat om reeds ver tevoren ingeslagen route, daar verandert natuurlijk best wat door, maar je kunt zo'n schip niet makkelijk de andere kant opsturen. Zal wel meevallen met de noodzakelijke coalitievorming. We gaan het beleven in ieder geval. 
Het was een prachtige dag, net als gisteren en ik had eigenlijk best aan de wandel gewild, Roos had nog werklieden over de vloer om een raam te vernieuwen en uiteindelijk ging ik inderdaad naar het station met het plan om in ieder geval even naar Dalfsen te gaan naar de slager met die enorme sortering aan gedroogde worsten, al was het maar voor de erwtensoep en de kinderen van Joke, de grote worst liefhebbers. Het zou anders lopen want door een seinstoring reed de trein die ik naar Zwolle had willen nemen niet. Die ging naar Olst en keerde daar, om terug te gaan naar Zwolle, dus zat ik mijn tijd uit op het statiob en eenmaal in Zwolle vond ik het wel best en ging naar Bilthoven. Daar heb ik niet veel meer gedaan dan de bouillon te verwerken tot linzensoep en met Roos op stepbridge een paar rondjes te bridgen. Ik begin er voor de zoveelste keer wat meer aardigheid in te krijgen gelukkig; Roos doet het zo graag.

Een oud-collega van Roos ontmoet

 Vorige week bij bezoek aan VWS vertelde Jim mij zo terloops dat hij bij de stenografische dienst had gewerkt waarop ik opmerkte dat hij wellicht had samengewerkt met mijn partner Roos, die naam wist hij zich niet te herinneren. Naar later bleek hanteerde zij destijds nog haar officiële naam, Rosasharn die zij al vele jaren niet meer gebruikt in het dagelijks verkeer doch slechts als "artiestennaam bij haar werk als componiste. 
Gisteravond hadden we als groep KIdonoren, verenigd in een soort genootschap onder de naam Priamos.nl zo'n virtuele, digitale vergadering met z'n achten; het genootschap groeit inmiddels als kool. Was weer een bijzonder plezierige vergadering waarin we onderling de kennismaking grondvestten v.w.b. de drie nieuwe leden van het gezelschap en verder van gedachten wisselden. Na afloop van de vergadering vroeg ik voorzitter Michiel of ik ook iets persoonlijks mocht voorleggen aan Jim en vertelde hem dat mijn partner Roos zijn naam inderdaad herinnerde als voormalig collega en dat ze de naam van nog een voormalig herinnerde en het leuk zou vinden om nader contact te hebben.
Roos en ik hadden voor vandaag afgesproken om elkaar om 10.10 uur op station Zwolle te ontmoeten en door te reizen naar Vilsteren voor een wandeling naar Dalfsen via de Vennerij. En ja hoor, daar stond ze me vriendelijk lachend op te wachten en even later zaten we in de Arriva trein en vertelde ik haar over "Jim" en dat de andere voormalige collega nog steeds bevriend was met Jim, een kleine reünie ligt voor de hand nietwaar.
Bij de Vennerij sloegen weer van alles in als eieren, boerenkool en varkensvlees voor de snert. Was prachtig, droog wandelweer, de trein reed keurig voor ons neus weg zodat we wel in de kou moesten wachten op de volgende, maar daar om niet getreurd. 's-Avonds een WhatsApp bericht van Jim en al snel ontsproot zich een gesprekje van Roos met Jim, een onverwachte bijvangst van de KID har har.

Meedogenloos ingrijpen

 In deze daily blog heb ik al menigmaal aangegeven dat mijn zorg over het milieu niet van vandaag of gisteren is maar zich al in mijn brein nestelde vanaf ergens in de jaren zeventig toen duidelijk werd dat de toename van CO2 in de atmosfeer tot klimaatverandering zou gaan leiden. De tekenen van die milieu verandering kwamen langzaam maar zeker in beeld, in NL een aantal abnormaal warme zomers, het maximum aantal wervelstormen tegelijk op de oceanen nam toe weet ik nog. Maar tegenacties om de uitstoot te beperken, zelfs om op het gebied van alternatieve energie wetenschappelijk er krachtig tegenaan gaan was nauwelijks aan de orde. Zeker niet in ons land waar het toch niet zo gek zou zijn geweest om naast Wageningen voor de landbouw en Twente voor innovaties, dat er ook een TU voor ontwikkeling op het gebied van alternatieve energie zou zijn geactiveerd. En dan staat iedereen met een mond vol tanden wanneer China met spotgoedkope zonnepanelen op de markt komt en daar het eigen land mee volzet. En NL, dat met haar beroemde windmolens van de 17e eeuw zich tòch de loef laat afsteken door Denemarken op het gebied van de moderne windmolens.
En dan nu, aldus de Volkskrant die ik vanmorgen voor m'n deur vond liggen - van m'n buurvrouw gekregen - een dringende boodschap van de VN, toch niet de minste wereldorganisatie: "Alleen als de internationale gemeenschap meedogenloos ingrijpt, kan opwarming van de aarde beperkt blijven tot de 2 graden die internationaal als uiterste grens is gesteld."
En dan volgt een hele lamentatie over beloftes als koekdeeg, beloftes over 2030 en 2050 die, als je even je verstand gebruikt duidelijk maken dat die beloftes nooit nagekomen zullen worden. Uitstoot terugbrengen naar 0, wat zijn daar de consequenties van? Vanaf heden al geen vliegtuigreisjes voor de lol, geen particulier gebruik van auto's. geen gas meer om te verwarmen om maar een paar "kleine dingen" te noemen, meedogenloos betekent ook een "1 kind of nog minder" politiek, maar dan wereldbreed, ziet iemand dat gebeuren? Welnee. Er wordt niet eens over gesproken.
Ik zou zo graag een paar economen uit mijn naaste omgeving willen uitnodigen om eens te brainstormen hoe de oververhitte economie van deze tijd zou kunnen worden afgekoeld in plaats van aangejaagd zoals we sinds de aanvang van de industriële revolutie hebben gekend, terugdraaien om eens te beginnen naar het nivo van de jaren vijftig, met de kennis van tegenwoordig moet dat toch mogelijk zijn in combinatie met een eerlijker verdeling op internationale schaal maar ook binnen de diverse maatschappijen. Een mentaliteitswijziging van hebzucht naar collectief denken. Haalbaar? Denk het niet, past niet bij de Homo Sapiens Sapiens blijkt al millennia helaas, maar er moet toch weleens over nagedacht worden vind ik?!
De Neanderthaler die veelal als een domme neef wordt beschouwd heeft miljoenen jaren in harmonie met zijn omgeving kunnen voortbestaan; geeft misschien te denken.  Luistert u ook maar eens naar de bijzonder informatieve Huizingalezing die David van Reybrouck heeft gegeven.

Een accent

 

Echt herfst

Vanmorgen als gebruikelijk uitgebreid ontbeten op bed en koffie gedronken. En uiteindelijk besloten om naar het station te wandelen. Roos ging weer naar Wijhe en ik wilde van Den Dolder terug naar de Bilt wandelen. Ik liet Komoot een track bedenken en die ging voor 80 % door de groene dreven van deze omgeving waaronder een groot stuk van mijn dagelijkse wandelroutine. Wonderlijk genoeg waren er toch weer "nieuwe stukken" bij in deze voor mij toch overbekende omgeving. Eenmaal aangekomen op mijn dagelijkse route snoerde ik "Truus" de mond zodat ze niet, wanneer ik anders besloot hoorbaar kon zeuren dat ik om moest keren omdat ik de track had verlaten. Tussendoor ging ik op het bekende bankje bij het heideveldje zitten. Er kwam een jonge vent bij me zitten en uitgebreid zijn verhaal doen. Grappig genoeg hoorde hij aan mijn "accent" dat ik een Amsterdamse achtergrond had, dat was me lang niet gebeurd hoewel ik aan mezelf merk dat ik met het ouder worden meer Amsterdams ben gaan praten. Een paar dagen geleden heb ik nog aan Arja verteld dat ik 40-45 jaar geleden gewoon arrogant bekakt sprak, ze kon het nauwelijks geloven. Inderdaad sprak ik lichtelijk geaffecteerd en doorspekte ik mijn taal tijdens vergaderingen met Latijnse uitdrukkingen. Zo verlieten de woorden "de haag mijner tanden", en quid licet jovi, non licet bovi, zoals wij Latinisten zeggen har har. Maar die onzinnigheid is met de jaren wel verdwenen om weer enigszins plaats te maken voor Amsterdams plat. De knul op de bank herinnerde mij aan echte Amsterdamse woorden als "Attenooie", vaak uitgesproken als "attelenooie", een uitdrukking van verbazing, afgeleid Amsterdams van het Jiddisch, dat in het vooroorlogse Amsterdam veel werd gesproken. Attenooi is afgeleid van het Hebreeuwse woord Adonai, dat "Heer" betekent meen ik.
Onderweg zag ik nog zo'n schitterend teken van de herfst, een jong exemplaar van de vliegenzwam.

Wat een afwas

 

Heksenkring van paddenstoelen

Natuurlijk stond de keuken vanmorgen helemaal vol met af te wassen vaat, ik had mij voorgenomen om dat vanmorgen allemaal weg te werken. Maar eerst ontbijt maken natuurlijk lekker met thee en veel vers sinaasappelsap, er waren nogal wat sinaasappels overgebleven van gisteren. Het rozijnenbrood dat ik afgelopen maandag had gemaakt ging er goed in, maar ja toen moest ik toch echt aan de afwas. Roos had verteld over haar geweldig inspirerende dag van gisteren waarin zij tal van muziekliefhebbers had gesproken waaronder een dirigente van een dameskoor die haar vroeg of ze misschien ook "iets" had voor een dameskoor, d.w.z. een compositie waar een amateur dameskoor mee uit de voeten zou kunnen. Nou dat wilde Roos wel en ze ging vanmorgen terwijl ik aan het afwassen was met een bestaande compositie aan de gang om die enigszins aan te passen. Ik hoorde de klanken van de computer soms boven het geluid van het afwassen uit. Dat was overigens wel een forse klus waarvoor ik tot twee keer toe schoon afwaswater moest maken, maar toen was het ook wel gebeurd. Tussendoor was ik wel even wat gaan uitrusten in de kamer, maar er kwam toch een eind aan. Intussen hadden we wel weer trek maar vervolgens gingen we aan de wandel in "het bos", gewoon mijn dagelijkse rondje voor de wintermaanden als ik thuis blijf. Gisteren had ik een fraaie heksenkring zien staan en die wilde ik Roos wel laten zien dus eindigden we ons rondje bij de Schapendrift waar zich drie heksenkringen bevonden, een bijzonder fenomeen vind ik wel.

De grote dag, het diner

 

V.l.n.r. Anna, Marjorie, Hugo en Mike

De pilau voor de curry moest nog gemaakt worden, was snel op orde en de curry zelf moest nog afgemaakt worden met een beetje yoghurt en wat doorkoken. De erwtensoep was inderdaad goed op smaak gekomen, misschien een beetje dun uitgevallen, volgende keer wat meer spliterwten, gewoon een heel pak! Ze kunnen komen. En keurig op tijd ging de bel en vlak achter elkaar kwamen  eerst Amma en Mike, ik hielp hen uit de jassen we babbelden wat in de hal, waarop Anna zei dat we Roos niet moesten laten wachten, maar die was er helemaal niet, moest ik verduidelijken, ze kwam pas rond acht uur, ze had een heel zangfestijn vandaag in Arnhem. En toen Hugo en Marjorie. Ze begonnen direct als echte leeftijdsgenoten met elkaar te babbelen en ik voelde al dat het zou klikken met die vier. Ik installeerde hen in de lekker warme kamer en zorgde voor koffie en thee. En ja, voor koekjes die ik vanmorgen nog snel bij van Ingen, de banketbakker in het dorp had gehaald.
Ze hadden "de zorg", mijn stoel, de oude stoel nog van mijn moeder voor me vrijgelaten. Ik zat vanuit m'n stoel in alle rust te genieten van hoe de vier, voorheen voor elkaar onbekenden van gedachten wisselden, ik hoefde het gesprek niet op gang te brengen of te houden, wat een plezier!
Ik had de tafel alvast ingericht en de borden stonden op te warmen in de oven. Zo rond half zeven gingen we aan tafel, ik had snert en curry op tafel gezet en de chutney die ik van Katrien had gekregen. Eerst nam iedereen een bord snert en daarna kwam ook de curry aan de beurt. Het was toch een portie gezellig, deze ouwe man zat erg te genieten, het liep als een zonnetje. Rond acht uur kwam Roos binnenzeilen, gelukkig was er nog wat snert voor haar, de curry was op maar er was nog flink wat pilau/rijst en ze at de restjes. Intussen maakte ik vla van een liter melk, dus dubbel recept, had ik niet eerder gedaan, maar het lukte wonderwel. En ook dat ging schoon op!
We ruimden alles naar de keuken: "komt morgen allemaal in orde", ik nam mij voor om morgen de afwas te doen. Onder druk van Hugo gingen we van tafel en in de zithoek verder, koffie, thee, biertje bij, glaasje wijn, sinaasappelsap of water. Gelukkig had ik voor de zekerheid ook een zak "macadamia mix", althans wat er nog van over was, is zo onweerstaanbaar lekker dat ik er al wat van had gegeten, had beter wat meer kunnen inslaan, ging ook schoon op. Hugo en Marjorie moesten terug met de bus, Anna en Mike bleven nog even voor de genoeglijke nazit. Na afloop gingen Roos en ik uitgevloerd, maar buitengewoon voldaan lekker slapen.

De laatste hand leggen

 

De laatste hand leggen

Nu de laatste voorbereidingen voor het diner van morgen. Het boekje van Wina Born er maar weer eens bij gepakt en hup met de geit. Ui gebakken met knoflook, appel en kerrie en daar de in blokjes gesneden lamsvlees aan toegevoegd, wat bouillon van een blokje toegevoegd en laten pruttelen en tot slot af laten koelen voor morgen.
Voor de bereiding van de erwtensoep de varkensbouillon tot koken gebracht en de groenten gesneden, eerst uit en prei, wortel, knolselderie en twee aardappelen alles heel fijn gesneden en in de hete vloeistof laten glijden. Tot slot de spliterwten en nog wat extra zout. Rustig aan de kook gebracht en pakweg 2 uur op uiterst laag vuur laten garen. Na afloop proefde ik alvast, viel me tegen, maar snert moet eigenlijk een volle dag rusten om op smaak te komen. Zal dus wel goed komen morgen.
Ach, daarbij schoot mij een oude herinnering te binnen, decennia geleden hebben Lien en ik een keer bij mijn grootouders in Zaandam gegeten, het zal rond 1967 zijn geweest, schat ik zo. Normaliter kon oma Sientje erg lekker koken, maar inmiddels was zij door ouderdom onzeker geworden en had erwtensoep gemaakt en op te hoog vuur opgewarmd zodat ze lichtelijk was aangebrand en er stukken zwart door de soep dreven. Was niet echt smakelijk, opa mopperde niet maar vond het duidelijk vervelend. Vind het nog altijd een trieste zaak voor mijn lieve grootmoedertje. 

Gesprek genootschap Priamos en VWS

 Sinds enkele maanden heeft een aantal KIdonoren, "zeg maar" sperma-donoren het initiatief genomen om de koppen bij elkaar te steken en op die manier een soort hulpdienst functie te creëren voor donoren met vragen. Al snel bleek in het vrld dienaangaande behoefte te bestaan aan een dergelijk platform en zo werden "we" uitgenodigd door de medisch ethische afdeling van VWS om met hen in gesprek te gaan waarvan vandaag de eerste sessie. Uiteraard was deze inhoudelijk nogal vertrouwelijk en daarom zal ik daaromtrent niet direct rapporteren in deze blog. 
We werden met drie leden van de Priamos groep ontvangen door twee dames van VWS waarmee we bijzonder goed van gedachten konden wisselen. Praktisch-financiële zaken zowel als de intens emotionele kanten van KID werden besproken waarbij het mij veel genoegen deed dat deze kant van KID bij de dames volstrekt bekend waren, het is voor de direct betrokkenen een heel emotioneel gebeuren met positieve maar vooral ook negatieve aspecten. Hoe je daarin flankerend beleid zou moeten voeren als overheid lijkt mij - om het maar eens op moderne wijze te formuleren - een hele uitdaging.

Valt best mee allemaal

 En vandaag eigenlijk niet zoveel aan voorbereiding voor de grote dag, de varkenspoot uit de bouillon gevist en het vlees van de botten gehaald en in de koelkast gedaan; het lamsvlees uit de pan gehaald en in blokjes gesneden en eveneens in de koelkast gezet, verder eigenlijk niet zoveel hoeven doen, de voorbereidingen zijn nu wel zo'n beetje klaar.
Gisteren had ik ook al uitgebreid ingeslagen bij boer Dirk, melk en boter met name, en bij de Koopman genoeg eieren want als nagerecht wil ik zaterdag lekker vla maken met volle melk. Eigenlijk had ik nog spektaart willen maken als voorgerecht, maar dat leek me wat overdreven; even Anna gebeld en die was dat met mij eens. Nou ja, dan heb ik afgelopen vrijdag voor niets spek gekocht, komt wel goed.

Eerst Lien feliciteren

 Al jaren een gedenkwaardige dag die 14e november en ook vandaag appte ik eerst Lien om haar te feliciteren. Gezellig app contact waarin we nog wat gedachten over ons verleden uitwisselden.
Maar natuurlijk gingen de voorbereidingen vandaag serieus aan de gang gebracht worden, het diner van zaterdag! Mijn plan was om als hoofdgerechten lambscurry volgens het oude boekje van Wina Born te bereiden alsmede een pan erwtensoep,speciaal voor Marjorie. Voor de lambscurry bewerkte ik de lamsbout eerst, inkepingen in het vlees gemaakt en gevuld met stukjes knoflook om een lekkere door en door smaak te bereiken en daarna in de boter stevig aanbraden en vervolgens rustig laten pruttelen bij laag vuur en regelmatig even keren. Na afloop af laten koelen en morgen verder.
Voor de erwtensoep maakte ik bouillon van de varkenspoot die ik ooit mee had genomen van de Vennerij in Vilsteren, in een grote pan met een paar liter water en een koffielepel zout enkele uren zachtjes laten trekken. De worst in de warme bouillon een half uur laten wellen. Alles afkoelen tot de verwerking. 
En natuurlijk boodschappen doen, de verdere ingrediënten voor de erwtensoep zoals de knolselderij ingeslagen maar natuurlijk ook bier voor bij de maaltijd en wijn voor de voorraad. Niet te vergeten sinaasappels om uit te persen voor de eventuele wens naar "fris".

Twee broden gebakken

 Deze week zou geheelin het teken staan van aanstaande zaterdag, die dag heb ik een diner georganiseerd met twee stellen, Anna en Mike en verder Marjorie en Hugo, beide stellen zonder kinderen zodat ze eens rustig met leeftijdsgenoten konden praten zonder verhalen over "het grut". Maar dat betekende voor deze bejaarde toch wel een hele organisatie, maar de voorbereidingen zou ik over deze hele week gaan verdelen. Vandaag hoefde ik slechts twee broden te bakken en e.e.a. aan vlees uit de vriezer te ontdooien te leggen.
Roos had na onze wandeling bij Vollenhove nog een zak tarwemeel voor me gehaald bij de molen in Olst, bijzonder goed meel en op steen gemalen, topkwaliteit. Daarvan bakte ik bij thuiskomst een volkorenbrood en een rozijnenbrood, beide met zonnebloempitten en walnotenbrokjes.

Van Hardenberg naar Mariënberg via Rheeze

 

Als een woeste stroom gaat de Vecht hier voorbij

Vandaag was het gelukkig een droge dag, we hadden gepland om te gaan wandelen van Hardenberg naar Mariënberg, lekker makkelijk met de lijn van Blauwnet die ook op zondag twee keer per uur rijdt. Was voor mij in ieder geval lang geleden dat ik in Hardenberg had gewandeld, het Pieterpad komt daar in de buurt en destijds was ik daar op de terugweg in de trein gestapt. Ik herinnerde me nog dat er een kolonie roeken daar in de bomen zat. En inderdaad, na een korte wandeling door Hardenberg zelf kwamen we in het buitengebied en daar liepen de roeken door het gras, zie je niet zo gek vaak, maar kennelijk zit de kolonie er nog, en waarom ook niet. Verrassend mooi landschap dat me nog wel bekend was van eerdere wandelingen hier zoals het Pieterpad. We kwamen onderweg over de Vecht die door de aanhoudende regen van de afgelopen weken bij de stuw kolkte en ruiste als een echte rivier. We kwamen ook door het fraaie Rheeze, er stond een bankje precies op het moment dat we aan onze boterhammetjes wilden beginnen.

Kunstig rietvlechtwerk

Even later kwam degene die in het huis woonde recht tegenover het bankje kwam even een praatje maken, dat heb je in zo'n piepklein maar fraai plaatsje, we hebben wel eens bij een eerder bezoek aan Rheeze uitvoerig met iemand staan praten die toen in zijn tuin bezig was. Het bankje bleek van deze vriendelijke meneer te zijn en we bedankten hem. Even later gingen we verder en bewonderden het bijzondere rietvlechtwerk op de schuren. We vonden daar zelfs een bushalte van het buurtbusje dat hier door de week tussen Hardenberg en Mariënberg rijdt, halte Ringweg. 
Het bleef de hele dag droog gelukkig en we liepen door naar Mariënberg, bekend terrein, we hebben hier de laatste jaren regelmatig de omgeving bewandeld, meestal richting Ommen. Via het bekende bosje kwamen we weer bij het station waar de trein binnen een half uur kwam om ons op te halen. Onderweg nog gesproken met een mevrouw die haar zoon heen en weer bracht en zo haar weekend besteedde met alle plezier van dien, gezellig met haar kind in de trein. Ze vertelde van het misbruik dat van de trein wordt gemaakt, de lijn is inderdaad bekend van het zwart rijden dat hier veel wordt gedaan, ook nu zagen we het opbrengen van een zwartrijder.

Van Vollenhove naar St Jansklooster

 

Survival uitdaging

Ooit startte ik een wandeletappe in Vollenhove en herinner mij nog dat er een palingrokerij was, maar die zag ik niet, het prachtige voormalig Zuiderzee plaatsje ligt op het Pieterpad en zodanig was ik hier net als Blokzijl en St Jansklooster, maar erg vaak was ik hier toch nooit. We waren vanmorgen redelijk vroeg vertrokken vanuit WIjhe en met de bus verder vanuit Zwolle,het was een forse rit naar Vollenhove, we kwamen aan in een forse regenbui, niet wat je wenselijk acht voor een wandeling, maar evenmin voor buitensport en daar zouden we mee geconfronteerd gaan worden?!

Mooi Vollenhove

Het plaatsje lag er nog in volle glorie, zij het dat ook hier de gruwel van de krankzinnige hoeveelheid auto lelijkheid domineerde, wat is dat toch zonde en niemand die er meer van opkijkt hoe al die auto's het aanzicht van onze omgeving bepaalt, niet alleen het ruimte en zichtbeslag maar ook het geluid en de voortdurende aandacht die je moet besteden aan het opletten voor al dat bewegend ijzer. Wellicht is dat ook een belangrijk onderdeel van mijn voorkeur voor natuurgebieden waar je nauwelijks auto's tegen zult komen. Maar hier in het fraaie Vollenhove was het ronduit stuitend al dat geparkeerd blik in zo'n prachtig plaatsje.
We sjokten door de regen kwamen door een parkje en werden verwelkomd door harde muziek, er bleek een heel spektakel te zijn in Vollenhove, een survival circuit waar tal van jonge sporters zich ondanks de kou en regen inspanden. Het deed mij enigszins denken aan mijn militaire opleiding destijds in Appingedam, maar dan meer dan tien keer zo zwaar.

Hier gingen de sporters met hun handen en benen aan touwen over waterpartijen, klimmen en dan over de paal weer naar beneden, ik vond het eerlijk gezegd een gevaarlijke onderneming ondanks allerlei medische en andere hulpposten. Fors respect voor de deelnemers waaronder ook jonge vrouwen. De route die Roos had bedacht in Komoot liep voor het eerste deel vrijwel gelijk met de survival route dus telkens zagen we de enorme inspanning die de deelnemers moesten verrichten, dwars door sloten en maar klimmen en aan touwen hangen en langs smerige modderige hellingen omhoog en omlaag, vergelijkbaar ook met wat Asbjörn me wel eens aan de hand van foto's laat zien.
Wij sjokten door het landschap, genoeglijk boerenlandschap en kwamen in St Jansklooster waar we een uitstapje maakten in het randgebied dat er bijlag als de Eilandspolder, mooi rietland met een vlonderpad. Uiteindelijk kwamen we uit bij de bushalte met daar een monument voor de schatsers en nu zullen de ouderen onder de lezers van dit blog zich nog wel herinneren dat Evert van Benthem, de winnaar van de Elfstentochten 1985 en 1986, uit St Jansklooster kwam, waarschijnlijk vandaar dit monument.
De zelfde gezellige chauffeuse als op de heenweg reed ons terug naar Zwolle.

Een goede raad

 "Dat moet je beslist lezen!", zo had Roos mij dit boek aangeraden, en terecht moet ik na lezing constateren. Het is van de pen van J.K. Rowling, de schrijfster van o.a. de Harry Potter serie. Het boek leest als de hedendaagse geschiedenis van de Westerse wereld in een notendop. Een cliff hanger als begin van het boek waarin een van de hoofdpersonen vrijwel direct sterft en verder niet deelneemt aan het verhaal maar die een dermate sterke sociale erfenis heeft achter gelaten dat hij met recht als hoofdpersoon functioneert. En een tweede hoofdpersoon, een zeer jonge vrouw uit een sociaal achterstandsmilieu, kansloos maar met een hart van goud die het voor velen in dit achterstandsmilieue opneemt. Alle ingrediënten voor het schetsen van misstanden zijn aanwezig in het boek, van het hacken van een internet site tot sociale - en rassendiscriminatie, overspel, drugs, ongeoorloofde sex, verkrachting, problemen met adoptiekinderen je kunt het zo gek niet bedenken zoals hyper allergie voor pinda's. Ze heeft dit op geniale wijze verwerkt in dit maatschappij kritisch werk, je zou het een roman kunnen noemen, het stemt tot nadenken over waar onze maatschappij toe kan leiden of misschien wel toe geleid heeft. Uitzichtloosheid en machteloosheid als ingrediënten van toekomstloosheid. Beide hoofdpersonen eindigen met de dood, de eerste aan het begin van het boek, de tweede op het eind. Beslist een aanrader!

En ze bleven eten?!

Gezellig met kleinzoon Mees

Joke had mij onlangs gevraagd of ik deze dag tijd en zin had om met haar door het herfstbos te wandelen hier in de Bilt. Het is nu zo mooi met die herfstkleuren en Joke kent dit bos natuurlijk al sinds haar kindertijd. Later deze week belde ze dat ze er een hard hoofd in had omdat er erg slecht weer voor vandaag werd voorspeld. "Ach, laten we even afwachten", had ik aangeraden en terecht want het was vanmorgen eigenlijk best wandelweer, Weeronline voorspelde zelfs dat het tot 12 uur droog zou zijn en uiteindelijk bleek het zelfs nog een klein uurtje langer zou duren.
Al met al zou ik haar met de kleine Mees in de wagen om 10.46 op het station ontmoeten. Met de fiets - ik moest nog flink doortrappen - was ik precies op tijd en even verderop het perron stond ze klaar. Maar de kleine baas moest verschoond worden en buiten was het toch te koud daarvoor. We liepen net voorbij de fietsenwinkel en daar mochten we vast wel even verschonen, ja hoor, geen probleem en het gehuil van de kleine Mees hinderde de jonge mannen geenszins want dat waren ze thuis wel gewend. Leuk toch!

Verschonen bij de fietsenmaker

En zo liepen we langs de bekende weg naar het bos, het was inderdaad nog gekleed in fraaie herfstkleuren, precies waarvoor ze hier wilde zijn en we liepen over soms wat moeilijk begaanbare paden, ik trok de kinderwagen en Joke had de kleine Mees in een handige constructie op haar buik. Hij had het best naar z'n zin en kreeg onderweg op gezette tijden een lekkere slok moedermelk. Joke is er zo handig in dat ze hem zelfs wandelend de borst gaf, kostelijk! "Nu al terug?", vroeg ze toen we een flinke ronde hadden afgelegd, ze wilde nog wel een rondje doen en het was nog droog, dus flanste ik nog een extra rondje aan onze wandeling tot het werkelijk tijd werd vanwege de toenemende drizzle regen. Wagen in de schuur en Mees met toebehoren mee naar boven. Ik heb Joke verwend met een boterham met gebakken ei en gebakken champignons, sinaasappelsap en thee, gezellig hoor. En we brachten heel genoeglijk de middag door tot ik doorkreeg dat ze wel wilde blijven eten, had ik helemaal niet bedacht, maar daar wist ik wel raad op. Een onmogelijke pan aardappels geschild, van die heerlijke Rosevalletjes uit Wijhe en lamsgehakt dat ik gisteravond nog had gebakken, wortel met doperwtjes en een bekend mengsel van gebakken ui, taugé en bruine bonen. Het smaakte ons best, vla toe en toen was het tijd om langzamerhand te vertrekken. En dat zat ontzettend tegen. Er waren veel bussen uitgevallen en degenen die volgens 9292 nog wel reden bleken in de praktijk eveneens uitgevallen te zijn, dus lang wachten op de halte in de regen. En de rest van de terugreis viel ook heel erg tegen zodat Joke pas over 21 uur thuis was met een huilende baby en ongetwijfeld doornat, want het regende intussen gewoon hard, arme dochter, maar we hadden een ontzettend gezellige dag gehad! 

Weer over de Archemerberg

Geodetisch referentiepunt
Archemerberg

Vanmorgen al bijtijds op weg naar Lemele voor de zelfde wandeling als vorige week, over de Archemer berg en langs de Regge naar Ommen. Het was gelukkig droog en ik had naar aanleiding van gisteren behoorlijk wat te bepeinzen. Zo'n ontmoeting met een donorkind blijft toch iedere keer weer een emotionele zaak en dan is het plezierig om daar al wandelend over door te peinzen.
Deze keer had ik het handig aangepakt door op de aankomsthalte van de bus pas de Komoot track te laten definiëren, dus kon ik direct makkelijk de aansluiting vinden. Liep vrijwel gelijk aan die van vorige week, althans ik kwam al snel op bekend terrein. Eerst langs het theehuis Lemelerberg waar ook de bushalte naar genoemd was en daar lag de Archemerberg met het markante geodetisch referentiepunt dat ik al zoveel jaren ken. Wanneer was ik hier voor het eerst? Kom al zo lang in deze streek met het Pieterpad maar ook met vakanties toen de kinderen nog klein waren. Die camping waar we met 6 kinderen op vakantie waren en ik een keer met kleine Peter van een jaar of drie pardoes in het diepe sprong van het zwembad: "ikke grikke naar", was de reactie van de kleuter die ik met woest watertrappelen weer boven water kreeg. Tja, dat is lang geleden. Ik ben blij met dat busje tussen Ommen en Dalfsen dat dit fraaie gebied van de Sallandse heuvelrug zo toegankelijk maakt.
Na de Archemerberg kom je in een vakantiepark met huizen waarvan het doodzonde is dat ze niet permanent bewoond worden, zou een stukje woningnood kunnen oplossen. En dan langs de Regge, fraai beeklandschap. 
Na 8 km weer op station Ommen en anderhalf uur later weer in Bilthoven, daar liep ik via het bos door naar de flat, dus totaal toch weer een kleine 12 km vandaag. 

Werd een vrolijke bedoening bij FIOM

 

Daar zitten we dan

Vandaag de grote dag, kennismaking met Robert, nieuw donorkind, altijd emotievol althans voor Roos en mij. Bijtijds de deur uit, gelukkig maar want we haalden een bus eerder dan we hadden gepland en de door ons geplande bus viel uit, dus het was haasten geworden. Verder bleek die bus helemaal vol te zitten, maar we moesten en zouden er nog in. Ik gaf Roos een ferme zet en ging in haar "slipstream" ook de bus in waar allemaal gestrande treinreizigers naar Utrecht stonden; er was een ongeluk gebeurd tussen Utrecht en Amersfoort zodat de treinen niet konden rijden. Aangekomen op Utrecht CS hoorde ik ook dat de Intercities naar Amersfoort niet reden. Gelukkig die naar den Bosch wel en uiteindelijk waren we als gewoonlijk weer veel te vroeg ter plaatse. Uit ervaring wisten we inmiddels dat je niet een half uur eerder ter plekke moet zijn omdat je elkaar dan voor de deur al tegen kunt komen. We liepen wat rond in den Bosch en zo tegen 11.00 uur gingen we naar het kantoor van FIOM. Eerst een foto gemaakt voor het gebouw en naar het "alltogether" WhatsApp forum van de kinderen gestuurd, Ze wensten ons succes. Fred liet ons binnen, we moesten nog even wachten maar even later kwam hij ons ophalen. Het bleek dat Robert in z'n eentje was gekomen en daarom kon Roos meedoen in de ontmoeting. Indachtig het protocol gaf ik Robert bij binnenkomst gewoon een hand en noemde mijn naam. Ik zag al aan z'n gezicht dat het makkelijk zou gaan verlopen. En ja hoor, na z'n eerste toelichting begon hij direct over wat hij al aan voorbereiding had gedaan op grond van de papieren die hij van Fred had verkregen en die destijds door Nathalie en Roos waren opgesteld, alle namen en foto's van de donorkinderen. Hij wist ook van het bestaan van het WhatsApp forum en wilde daar graag direct op, dus ja, wat afstand houden, wat tijd inbouwen, kwam niets van. Fred ging al snel weg en we hebben vervolgens van alles besproken en vastgesteld dat onze karakters wel behoorlijk sporen, we moesten er beiden om lachen. Hij verklaarde zelfs iets zo emotioneels dat ik hem echt een hug moest geven, hij was zeker 20 centimeter langer dan ik, was me bij het voorstellen niet direct zo opgevallen, maar dan valt een hug een beetje in het water.
We hebben ontzettend lang bij FIOM zitten praten maar uiteindelijk zijn we nog ergens gaan lunchen, waar bleek dat we ook beiden van melk hielden bij de maaltijd, hilarisch.
Ik had hem inmiddels al aangesloten bij "alltogether" en de welkomst wensen vlogen al rond. Hij hoorde er al direct bij. Leuk om te merken. 
Wij gingen met de trein naar Wijhe, ik was uitgevloerd door de emotie. Heb nog lang nagedacht, het houdt je zo bezig. Tis ook nieniks.
 

Op naar Zeist

Alvorens we van huis gingen werd weeronline, de buienradar geconsulteerd, vanaf 12.30 zou het droog zijn, dus gingen we aan de wandel naar Zeist, naar de VvhL recital bij de afdeling "Utrechtse heuvelrug", waar Noëlle Drost, sopraan en Jorian van Nee aan de vleugel liederen ten gehore zouden brengen. De 8,5 km waren tijdig overbrugd, met slechts een enkel buitje.
Als vanouds werden we heel hartelijk ontvangen door de regionale contactpersoon, aan huis bij de gastheer en gastvrouw zoals dat voor het Lied zo goed past. De prachtige Fazioli vleugel stond al te blinken van voorpret. Iedereen was binnen, de gastheer hield een korte inleiding en daar kwamen ze: Noëlle en Jorian, nieuwe aanwinsten van de stal van de VvhL. Ze hadden een deels romantisch, deels moderner Frans repertoire voor ons voorbereid. 

Het concert begon met de Liederkreis opus 39 uit Schumanns onstuimige jaar 1840, net na zijn huwelijk met Clara Wieck. 

Daarna volgden liederen van Poulenc, FP 86, Tel jour telle nuit. De wisseling van de romantische teksten van Schumann naar de voor velen wat onbegrijpelijke Franse gedichten was vrij groot, de klankkleur was ook totaal anders. 

Maar na de pauze kwam de romantiek weer om de hoek met Strauss, ditmaal zijn Ophelia liederen opus 67; lang niet voor iedereen bekend, een aangename verrassing. Het Frans kreeg de afsluiting in de vorm van de Ariettes oubliees  van Debussy I 60 op tekst van Verlaine. 

Het is roerend om twee jonge mensen aan het begin van hun carrière mee te maken. Noëlle vertelde trots dat ze haar master in Berlijn mag gaan doen. Ze zal er waardevolle ervaringen opdoen die haar zang ten goede zullen komen. En Jorian liet een subtiel touché horen in de verstilde romantische stukken. Die twee komen er wel!
Roos van der Burg, afd. Zwolle
Ferry van Elven, afd. Utrecht

Het proto protocol

 Aanstaande maandag gaan Roos en ik weer naar het FIOM om kennis te maken met een nieuwe donorzoon, elke keer weer een spannend gebeuren! Bij de bijeenkomst ter gelegenheid van mijn 75e jaar, afgelopen 18 maart hebben we met z'n allen gesproken over wat verbeterd zou kunnen worden in dit kennismakingsproces aangezien het erop leek dat enkele ontmoetingen niet tot het gewenste resultaat hadden geleid ten gevolge van de gevolgde procedure. Het voorstel was vooral veel meer tijd inbouwen en vooral de gang van zaken over te laten aan de wensen van het donorkind. Roos had dat gegoten in een proto protocol dat zij zowel aan mij als aan Asbjörn voorlegde. Asbjörn stelde voor om het allemaal nog iets strikter in te kleden en ik dacht er zo het mijne van. Natuurlijk heb ik inmiddels vaak met het bijltje gehakt en de ontmoetingen lopen allemaal zo verschillend en de uitwerking is vrijwel steeds positief dat ik vooral een gevoel heb van: "komt wel goed". Maar nam we wel voor om de belangrijkste punten wel degelijk toe te passen, zoals niet te emotioneel, beetje terughoudend en proberen om niet de nadruk te leggen op de familiaire relatie die er natuurlijk niet bestaat. Maar ja, de wens om kennis te maken komt niet uit de lucht gevallen en als donor ben je ook maar een mens.
En maandag gaat het weer gebeuren!