Het bizarre gevoel van vrijheid

Dat las ik in de Trouw; het gevoel dat met name vanuit de VVD wordt gepredikt als auto-lobby betreft het gevoel van vrijheid?! Ik heb meer het gevoel wanneer ik ergens sta en al "dat blik" aan mij voorbij zie gaan dat het een bizarre vertoning is: enkele honderden kilo's staal en ander constructiemateriaal dat met een stinkende benzine motor een enkele persoon ergens naar toebrengt. Verder staat al dat staal 90 % van de tijd stil. Dit gevoel heb ik ook uitgesproken gezien door prof. Louise Fresco, toch niet de minste onder ons.
Vandaag hadden we afgesproken met Mieke en Ron; Mieke is de moeder van Nathalie, een van de donordochters; we hebben al twee keer bij gelegenheid van een expositie van Nathalie in Naaldwijk bij hen gegeten; werd tijd voor een tegenbezoek. We hadden afgesproken dat zij rond 16.00 uur bij ons zouden zijn; op die tijd kregen we een WhatsApp bericht dat ze in een mega-file terecht waren gekomen. Uiteindelijk was het half zes voordat ze arriveerden. Toen moest ik toch wel een beetje lachen om dat "gevoel van vrijheid" van de automobilist in het algemeen.
Maar goed, ze waren er gelukkig en we hebben gezellig thee gedronken en de nassi die ik met zorg had gemaakt viel helemaal in de smaak. Ron liet het zich geen twee maal zeggen dat hij best het laatste op mocht maken. Daarna hebben we nog heel uitgebreid over zaken rond het donorkind gebeuren gesproken en natuurlijk ook andere zaken. Was puur gezellig.
Ze gingen rond half tien weer op weg en stuurden een uurtje later een WhatsApp bericht dat ze weer thuis waren; tja, daar kunnen bus, trein en bus niet tegenop har har, appte ik terug.

Symfonie nr 10 van Shostacovich

Uitzicht op het orkest

Alweer enkele weken geleden had Marjorie mij gevraagd of ik met haar naar het lunchconcert in het concertgebouw in Amsterdam wilde gaan. Natuurlijk heb ik dat toegezegd en zo stond ik vanmorgen al voor 9 uur bij haar op de stoep. Ik wilde ook wat piano oefenen; die piano van hen speelt best lekker en ik wil een paar stukken beter in mijn vingers zien te krijgen. Het ging eigenlijk best redelijk. Vervolgens op weg naar de trein. Marjorie wilde zo veel mogelijk zelf lopen dus sukkelde ik met de rolstoel naast haar naar Lunetten. Even later kwam de stoptrein. Met de Intercity naar Amsterdam-Zuid en met tram 5 naar het concertgebouw. We moesten eindeloos wachten voordat we naar binnen mochten in de lange rij van bezoekers. Het concert was in de grote zaal; het ging om een repetitie van de 10e symfanie van Shostacovich. Marjorie was behoorlijk onder de indruk van het gebouw en de zaal. We zaten achteraan en eigenlijk was dat wel zo goed want de akoestiek van deze zaal is wonderbaarlijk goed. Zij kon de in mijn oren toch best ruige muziek zeer waarderen; was best lastig toegankelijk.
Na het concert gingen we naar het stedelijk museum. Afgezien van de schilderijen waren we niet onder de indruk van het tentoongestelde. Op zeker moment zag ik dat Marjorie moe begon te worden; we zijn vertrokken en het was maar goed dat we de rolstoel bij ons hadden.
Ik was weer vlot thuis met bus 31 en heb maar meteen de nassi voor morgen gemaakt voor het bezoek van Mieke en Ron, de moeder van Nathalie met haar partner. En om 19.00 uur weer naar de Pilatesles van Sportcity. Ging me prima af; de spierpijn van gisteren verdween zelfs vrij snel.

De martelmatjes bij Debbie

Zoals vrijwel iedere dinsdag waren we vanmorgen weer aanwezig bij de Pilates les bij Sportcity, onze fitness club. Debbie maakt voor de oefeningen gebruik van verschillende hulpmiddelen waaronder de muismatjes. De gladde kant beneden en dan schuiven maar. Tot voor kort kreeg ik die oefeningen nauwelijks voor elkaar, maar sinds ik 10 kilo ben afgevallen en trouw naar de Pilates lessen ga krijg ik het behoorlijk voor elkaar. Na de les voelde ik wel dat ik m'n lijf grondig had gebruikt; beetje stijf, hier en daar spierpijn maar vooral een tevreden gevoel.
Na afloop nog even lekker uitbuiken op de ligbedjes bij de sauna; in die hitte waag ik me niet meer vanwege mijn ogen; ik heb het gevoel dat ik het aan overmatig sauna gebruik heb te wijten dat ik zo slecht ben gaan zien. Sinds ik dat niet meer doe is het niet erger geworden geloof ik.
Melk en boter halen bij boer Dirk en daarna even bij Theo langs. Hij redt zich steeds beter; ik gaf hem advies hoe hij zelf prei kon klaar maken. De tuin staat nog vol met lekkers waaronder een paar enorme struiken rucola; daar ben ik zo gek op!

Martijn en Margot

Vandaag kreeg ik een bericht van Margot via een of ander contactprogramma dat zij en Martijn gaan trouwen; een hele verrassing en tot ons grote genoegen waren we uitgenodigd om van deze heuglijke gebeurtenis mee te mogen genieten. Een hele mailwisseling volgde hierop. 

Beversporen

Knaagsporen van de bever

Jaren geleden heb ik eens wat beversporen gezien in de Oostvaardersplassen, d.w.z. één aangeknaagd boompje aan de overkant van een sloot. Vandaag gingen we lekker struinen in het zelfde gebied waar we gisteren hadden gelopen maar in de omgekeerde richting. Roos had ergens gelezen dat je hier niet gebonden was aan de paden maar dat je overal mocht struinen en dat hebben we met veel plezier gedaan.

Een door ons gevonden nest

Een wonderschoon gebied; waterpartijen met grote stukken oever waar vrijwel geen mens komt. Echt een plek voor de schuwe bever. De knaagsporen moesten er zijn en die vonden we dan ook; de eerste waren oud; omgevallen bomen waarvan je kon zien dat er aan geknaagd was. Maar hier op de foto een overduidelijk geval van beverwerk; Ed en Willem hebben hier zonder gebruik te maken van de waterpomptang een boomstam flink te grazen genomen. Deze knaagdieren eten dan ook onder andere de schors van wilgen en populieren. Overigens kon je zien dat ze voor het eten de voorkeur hadden voor de jonge takken. Op internet vonden we dat deze diersoort puur vegetarisch is en vooral leeft van onderwater planten en dan de wortels en knollen van deze planten. We speurden naar nesten en vonden op twee plekken zo'n hoop takken vlakbij het water die we als zodanig benoemden. Terecht overigens want de foto's op internet waren heel vergelijkbaar; gewoon een hoop takken en daar onder kennelijk een hol. De ingang zou meestal onder water zijn als verdediging tegen rovers. De wolf is hun belangrijkste predator. Nou ja, die komen ook weer terug.
En natuurlijk onze laatste bridge avond; deze keer eindigden we weer op de derde plaats met iets van 58%; alle reden voor tevredenheid.

Woodhenge

Roos in de theetuin

Vanmorgen na het ontbijt gingen we direct op weg om te gaan wandelen in het buitendijks gebied. Roos had een kaartje van de omgeving met daarin een wandel/fietsroute die we zo'n beetje hebben gevolgd. We hebben deze eerste dag vrijwel louter over paden gelopen en niet door de bush gestruind zoals hier is toegestaan. Het was prachtig lopen op deze zonnige dag. Ooibossen, konikspaarden en runderen liepen rond om het struweel te onderhouden; het zag er veel belovend uit. Bordjes wezen naar de Millinger theetuin; die hebben wij uiteraard bezocht en er een kopje thee gedronken. We werden erop gewezen dat er verderop een monument was van 8.500 jaar oude boomstammen die ooit opgediept waren bij baggerwerkzaamheden. Verder vernamen wij dat een bepaalde dam heden te belopen was; het water stond er laag genoeg voor. We liepen dus verder en zagen inderdaad de rechtop staande stammen van het monument dat hier Woodhenge wordt genoemd omdat de stammen net zo oud zijn als Stonehenge in Engeland.

Woodhenge

We passeerden een oude steenfabriek en in de verte zagen we een zeer smal strookje dat maar net boven water uitstak. Dichterbij gekomen zagen we dat het hier inderdaad om een pad door het water ging en dat het hier en daar enkele centimeters onder water stond. Natuurlijk staken we hier over,

Over de dam

Onderweg zagen we nog een schitterende Gingo boom waar zelfs een vrucht aan te bewonderen was. Roos vond zelfs zo'n afgevallen vrucht op de grond en nam die mee.
Na het bekende ritueel van douchen, verschonen en diner gingen we weer aan de bridgetafel, nu helaas met aanzienlijk geringer succes; we haalden iets van 49%, maar dat mocht de pret niet drukken.

Theo heeft genoeg voedsel

De Rijn komt hier ons land binnen

Ik zat er een beetje over in of Theo wel goed voorzien was.Voor de zekerheid maakte ik van het vleesmengsel van gisteravond een bonenschotel voor Theo en ging die langs brengen. Hij was gelukkig thuis. Tot mijn verbazing bleek hij nog veel te hebben staan van wat ik hem eerder had gegeven. Ik vroor dan ook maar een deel van de bonenschotel voor hem in en ging snel naar huis; vandaag gaan Roos en ik naar Millingen om opnieuw een weekend te gaan bridgen.
Toch wel lekker hoor die korte vakanties gewoon in NL en dan 's-avonds bridgen; bevalt ons goed. Met de trein naar Nijmegen en met bus 80 door naar Millingen; waren we beiden niet eerder geweest. We checkten in bij het hotel en gingen vervolgens de omgeving verkennen. Een korte wandeling over de dijk richting Duitsland en weer terug. Imposant die enorme rivier, de Rijn met al die scheepvaart.
Om vijf uur de kennismaking met de groep bridgers en de bridge leiding; die kenden wij nog van een weekend in Valkenburg.
Om kwart voor zes aan het diner en om half acht achter de kaarten. Het ging erg goed en we werden derde. Steef vertelde dat we tot vlak voor het eind zelfs tweede hadden gestaan.

Lekker werken in de Eilandspolder

Dick en Ben op de voorgrond

Het zou droog blijven deze dag, aldus KNMI en dus kon ik met een gerust hart aan Ab berichten dat ik geen enkel excuus had om niet te gaan werken in de Eilandspolder en dat we elkaar dus als gebruikelijk om kwart voor acht zouden treffen bij "de pisbak" bij het busstation van Edam. Dus vanmorgen met de eerste bus, d.w.z. om 5.55 naar Utrecht en door naar Amsterdam en met de bus naar Edam. Nog geen 5 minuten later kwamen Rob en Ab aangetuft. Ze hadden enige moeite om mij te determineren zo zonder mijn bekende gele regenjasje dat ik vrijwel altijd aan heb bij deze werkzaamheden.
Op naar het clubhuis, de werkschuur van SBB. Al snel kwam de hele meute aangereden; tot mijn groot plezier was ook Dick, de tweelingbroer van Ab van de partij; hij komt helemaal uit Beilen om gezellig mee te werken. Het hield maar niet op met mensen die kwamen vandaag; zelfs drie dames! Ze moeten niet de overhand gaan krijgen zoals heden in menige discipline har har.
Ab had gelukkig alles al gemaaid wat we nu moesten gaan opruimen; we waren met zo veel vrijwilligers dat we anders niet eens in de boot hadden gepast met de maaimachine er bij. Het is ook veel lekkerder werken zonder die herrie en voor Ab ook veel gezelliger.
Ik genoot weer met volle teugen in dit prachtig stukje Nederland; het uitzicht met de ochtendmist over dat stille water; de vogelgeluiden.

Bij de meetpaal voor de ammoniak uitstoot

We dronken koffie, ik sneed de taarten aan en het was weer zo gezellig.
We vertrokken met de boot op weg naar het stuk dat we zouden gaan schonen; een groot stuk met daarin het gat waar ik ooit tot mijn kruis met beide benen ben ingezakt; Kees moest me er uit trekken; sinds die tijd heeft het nog steeds aanwezige "gat" de naam: "het gat van Ferry", behoorlijk eervol moet ik zeggen har har.
Het werk vlotte goed met de grote groep; ik genoot er ontzettend van. Na afloop liet Ab ons een van de "snuffelpalen" van het RIVM zien; een meetpunt voor de gebonden stikstof metingen, ammoniak, NH3 zoals wij chemici zeggen. Een eenvoudige opstelling van vier flesjes waarin de amoniak in de langs waaiende lucht wordt geabsorbeerd in het materiaal in de flesjes; deze worden in een laboratorium geanalyseerd en zo wordt de NH3 emissie gemeten; een opstelling volgens het KISS systeem, "Keep It Stupid Simple", zoals de Engelsen zeggen. Bovenop de paaltjes een kuif van ijzerdraad om de vogels te weren. Mocht er vogelstront bij de flesjes worden gedeponeerd dan verstoort het uiteraard de meting nogal heftig. Ik vond het zo leuk om te zien!
Met de boot terug naar ons clublokaal.Ik kon weer met Herman terug rijden naar Zaandam en was weer lekker op tijd thuis.
Ik haalde alvast vlees in huis om de nassi voor volgende week te kunnen maken. Ik bakte vlees met garnalen op de manier voor de nassi. Daar liet ik het even bij want ik had geen uien in huis.

Wandelen met Capelli

Ik was er heilig van overtuigd dat ik vandaag zou gaan wandelen met broer Henk; in mijn elektronische agenda zag ik alleen de eerste woorden: "wandelen met ..". Die afspraak met broer Henk was al weken eerder gemaakt. Gelukkig kreeg ik gisteren een WhatsApp bericht van vriend Peter C. met de vraag of ik om 10.36 uur op station Gouda kon staan; gelukkig maar dat hij die verstuurde, want anders had ik vergeefs op station Castricum op broer Henk staan wachten. Ik keek in mijn agenda en inderdaad stond daar "wandelen met Capelli" en niet "wandelen met broer Henk".
Ik was extra vroeg van huis gegaan met nog wat papier, waaronder nog wat proefschriften van eigen hand waar geen hond meer belangstelling voor heeft helaas. Ik stond bij de papierbak toen Peter appte: "ik ben een kwartier later dan afgesproken". Ik kon niet meer naar huis voor koffie, maar was vlakbij Roos en dus ging ik bij haar een bakkie doen. Ze was wel niet thuis, dat wist ik, maar er stond inderdaad nog wat koffie die ik inschonk en opwarmde in de magnetron. Opnieuw ging de telefoon met een app van Peter: "ik kan ook met een stoptrein en ben er dan om 10.40". Ik vergat koffie en magnetron en racete op mijn fietsje naar station Bilthoven en haalde de stoptrein makkelijk. Toen bedacht ik mij dat die magnetron natuurlijk zou blijven piepen en dat op de dag dat de makelaar zou komen met een aantal potentiële kopers van Roos' huis. Dus appte ik Roos of zij de makelaar wilde vragen per app of hij de magnetron wilde open zetten zodat het piepen zou stoppen. Wat een gedoe?!
Peter haalde die trein uiteindelijk helemaal niet en zat ik een half uur op station Gouda te wachten op hem. Maar daar was hij dan. We liepen de binnenstad van Gouda in en bezochten de kerk met de beroemde Goudse glazen. Ik kende die niet, had er wel van gehoord; was prachtig; een organist speelde prachtige muziek en dan in zo'n enorme kerk met haar fraaie glas in lood ramen. Ik was behoorlijk onder de indruk. Vooral de sfeer in de kapel vond ik heel bijzonder.
Vervolgens bezochten we het museum Gouda; kom ik vaak; er hingen schilderijen uit het depot van het Rijks museum. Fraai werk allemaal.
Daarna smulden we van een hapje Surinaams; bijzonder smakelijk. Op station Utrecht scheidden zich onze wegen. Was een gezellig daggie geweest.

Afscheid van hobby

Zou ik vandaag gaan wandelen in Limburg met vriend Dick uit Vaals, daar moest ik er voor kiezen om de afspraak te verzetten. De reden was een ontmoeting met een achterneef van me die ik in geen zestig jaar had gezien; eveneens "Dick" geheten.
In de opruimwoede die zowel over Roos als over mij heeft opgestoken had ik besloten om een punt te zetten achter mijn eerste hobby: postzegels verzamelen. Ooit, in mijn lagere school jaren ben ik postzegels gaan sparen. Voor een belangrijk deel kreeg ik die van mijn tante Alda, de zus van mijn vader. Ik ruilde die en kreeg er meer; een meisje uit mijn klas, Joke Glas spaarde ook postzegeld en we ruilden; ik kreeg een oude Duitse zegel van haar met een Hitler kop erop weet ik nog. Van tante Alda herinner ik mij nog een Griekse zegel met tekst in die mij toen onbekende letters.
Later ging ik ook postzegels kopen; ik heb een blauwe maandag bij Time/Life op de postkamer gewerkt als student en daar heb ik grote hoeveelheden zegels verkregen. Nog weer later, in mijn rijke tijd zal ik maar zeggen heb ik alle nieuw uitgekomen NLse zegels via een abonnement ingekocht, maar nooit meer bekeken zelfs. En dat lag daar maar in de kelder.
Van achterneef Dick, twee jaar ouder dan ik zo stelden wij vast, had ik ooit een serie zomerzegels gekocht tegen postzegelwaarde. Bij die gelegenheid had hij opgemerkt dat die wellicht veel waard zouden worden tegen de tijd dat wij opaatjes zouden zijn. Die tijd was nu aangebroken.
Ik had via een ander, aangetrouwde achterneef het e-mail adres van Dick gekregen en we hadden afgesproken elkaar te ontmoeten. En dat kon vandaag en vanwege het bijzondere heb ik mijn Vaalse vriend Dick gevraagd om respijt.
Was leuk om elkaar te ontmoeten en we bespraken beiden onze levensgeschiedenis; banen, partners, kinderen en zelfs heel kort kleinkinderen. En daarna natuurlijk over onze families, zijn ouders, mijn ouders en natuurlijk onze twee omaatjes die tegen elkaar zaten op te bieden over ons twee destijds middelbare scholieren.
Heel toevallig had Dick een jaar geleden de postzegelhobby weer aangevat; dat kwam heel goed uit. Beladen met tassen postzegelboeken en wat dies meer zij namen wij afscheid op de parkeerplaats.

Hutspot voor Theo

In een forse regenbui namen we weer afscheid van Zwartsluis; was al met al een leuk weekend; voor wat betreft het bridgen was het merkwaardig hoe we van de tweede plaats naar beneden donderden; de kennismaking met vooral de mensen van de Ouderkerkse club was overigens heel genoeglijk. Ik sta wat ambivalent maar zeker positief tegenover ons komend bridgeweekend in Millingen aanstaande weekend. Maar de omgeving was bijzonder; niet om heel regelmatig te gaan bewandelen, maar toch...; onze nieuwe vrienden zullen wij zeker gaan bezoeken wanneer onze honingvoorraad is geslonken. Het hotel vonden we uitstekend; dus komen we hier vast weer terug indien honingschaarste ons daartoe noopt!
Thuis gekomen ging ik even langs bij Theo; even kijken hoe hij het allemaal redt. Zijn vrouw knapt op en was zelfs de zondag thuis geweest, maar 's-avonds weer terug naar het revalidatie behandel centrum. Hij toonde mij zijn activiteiten voor wat betreft de voedselbereiding: een grote pan met geschilde aardappels en geschrapte wortels. Hij wilde er hutspot van maken en ik legde hem uit hoe dat moest. Ik zag dat hij feitelijk geen idee had hoe hij dat varkentje moest wassen en bood hem aan om het voor hem te doen. Ik heb dus 's-avonds een enorme pan hutspot klaargemaakt om die de volgende dag aan hem te brengen.

Wandelen rond Zwartsluis

Het begraafplaatsje

Gisteren hebben we aansluitend aan het bezoek aan onze nieuwe vrienden een door de VVV aangeboden wandeling gelopen. Dit is echt het gebied waar hun voorouders ook generaties lang hebben gewoond; de wandeling zou voeren langs een klein, intiem begraafplaatsje waar een aantal voorvaderen ook begraven lagen.

We gingen op weg; de route voerde ons door prachtig boerenlandschap; slechts af en toe werd de rust verbroken door een tractor of een personenauto. We genoten echt. Eilard had ons ook verteld van een vogelkijkhut bij een petgat, een plek waar veen afgegraven was in het verleden, in dit geval mede door een oom van hem. Inderdaad vonden we de vogelkijkhut waar twee oudere heren, gewapend met enorme telelenzen als arenden loerden op de vogels om deze op de prent te zetten. Ook Roos schaarde zich tussen hen en maakte zelfs met haar telefoon een foto van een goudhaantje tussen het struweel. Verder zaten er verschillende soorten eenden, waaronder de slobeend.

In de vogelkijkhut

Eén van hen vertelde over de juffers van Hasselt, nonnen met een zekere reputatie die moesten bidden voor het zieleheil van de ridders die de slag bij Ane schandelijk hadden verloren.

We liepen verder totdat we ter hoogte van Zwartsluis afhaakten en afbogen naar ons hotel. 

De volgende dag, vandaag dus, liepen we de route verder; eerst langs het Zwarte water langs scheepswerven en de haven. Mooi gezicht al die schepen; we zagen ook een enorme windmolen in aanbouw in stukken liggen te wachten op erectie elders.

Even verderop werden we telkens door groepjes oude auto's gepasseerd, zo te zien een rally; ik kreeg er het lazarus van en weigerde om de route te vervolgen.

Als monument een enorme schroef van het gemaal

Een beetje monkelend legde Roos zich daarbij neer en sloegen we een zijweg in; daar was het heel rustig. Na een kilometer realiseerde Roos zich dat we de route wel degelijk konden vervolgen maar dan in omgekeerde richting en zo zou geschieden. Afgezien van een fraai natuurgebiedje en een bijzonder klein gehuchtje met de naam Hamingen was de route niet spectaculair maar wel heerlijk rustig en ontspannend.

Uiteindelijk kwamen we weer terug bij het Zwarte water en bij het hotel.

's-Avonds verliep het bridgen opnieuw dramatisch; ik moet echt leren om me daar niets van aan te trekken; uiteindelijk hadden we een ontzettend leuke nazit met de club uit Ouderkerk. Roos had zelfs met een van de mensen afgesproken dat we een uitnodiging zouden krijgen voor hun jaarlijkse drive zodat we hen zelfs gaan weerzien waarschijnlijk. Dat is toch wel een heel bijzonder effect van deze bridge-weekends dat je er contacten aan kunt overhouden, al is het soms maar eenmalig.

Eén van de dames die hoorde dat wij uit Bilthoven kwamen vroeg of ik misschien Jan R. kende en dat was inderdaad het geval; een voormalig buurtgenoot van mij en voormalig zwager van haar. We hebben zelfs even met elkaar ge-whatsappt?!

Bijen voeren

We hadden afgesproken dat we vandaag bij Eilard en Annie op bezoek zouden gaan. Op de afgesproken tijd kwamen we bij hen op de koffie en direct zaten we genoeglijk met elkaar te praten of we elkaar al jaren kennen en dat terwijl we elkaar daar op de heide bij Epe misschien een klein half uurtje hebben gesproken. Zij waren daar toen om bijenkasten te brengen voor de beroemde heidehoning. Een bijzonder interessante hobby waar ik al veel over heb gelezen maar nog niet eerder echt in de praktijk had gezien. Daar zou nu verandering in komen want we gingen de bijen "voeren", dat wil zeggen van verzadigd suikerwater voorzien.
Maar eerst bijpraten en elkaar beter leren kennen; ging rap! Om der tijds wille gingen we naar de bijenstal; het was niet zo warm dus waren de bijen rustig. Gezien mijn allergie voor bijengif was ik uiteraard erg voorzichtig in mijn bewegingen maar ook nieuwsgierig natuurlijk. Ik had ook geen idee hoe dat voeren zou gaan.
De stal stond op een idyllisch plekje te midden van een gerief bosje. Achterin de stal vond het voeren plaats; daarbij hoefde alleen de deksel van de korven en daar was een voederbak die gevuld kon worden zonder dat de bijen eruit konden; helemaal veilig voor een allergicus dus. Eilard vertelde van alles over de varoa mijt bestrijding en over de verschillende producten die bijen maakten waaronder naast honing en stuifmeel korrels ook propolis, een mij onbekende stof.
We dronken nog een keer koffie en namen vervolgens afscheid van dit bijzondere echtpaar. Uiteraard kochten we ruimschoots honing in!
Vervolgens gingen we aan de wandel door dit historisch landschap. Hierover de volgende blog.
's-Avonds ging het bridgen slecht en eindigden we als tweede van onderen tot onze eigen verbazing.

Op weg naar Zwartsluis

Zo deed mijn opa dat ook

Onlangs, bij ons bezoek aan de opera in Spanga had ik gezien dat je vanuit Steenwijk een bus had naar Zwartsluis, een plaats in de kop van Overijssel in de buurt van de Weerribben, gelegen aan het Zwarte water. Ik was er wel eens doorheen gereden met de bus toen ik het Zuiderzeepad heb afgewandeld, maar dat was toch wel lang geleden.
Bij ons laatste bridgeweekend in Epe hadden we kennis gemaakt met Eilard en Annie en die wonen in Zwartsluis. Bij die gelegenheid hadden we al zo half en half afgesproken dat we een keer langs zouden komen en dat we dat wellicht opnieuw zouden combineren met een bridgeweekend; en dat was dus dit weekend.
We gingen redelijk op tijd de deur uit; het was redelijk droog weer; een vlotte verbinding met Intercity naar Zwolle en bus 71 bracht ons voor de deur van hotel het Zwarte Water en we namen ons intrek in de gerieflijke kamer. Direct gingen we op stap om het dorp te bekijken en dat viel bepaald niet tegen! Prachtig gelegen dorp aan het Zwarte water. Al snel begon het te regenen helaas, maar daar om niet getreurd; we schoten een viskraam binnen voor een portie kibbeling en even later de bibliotheek, annex museum. Ontzettend leuk museum met in de vaste opstelling een werkplaatsje van een borstelmaker ingericht; heel herkenbaar voor mij en pure nostalgie; mijn grootvader Evert van Elven was borstelmaker van de oude traditie dus ik herkende de strengen haar, het gereedschap en de borstels die er lagen. Roos schoot er een paar leuke foto's van.
Vanwege de regen nam Roos de gelegenheid om de plaatselijke kapperszaak te bezoeken en geknipt kwam zij weer tevoorschijn. We maakten een praatje met de dames van de kapper over het gezin van Ruinerwold; toch wel heel bijzonder dat deze mensen zich zo in grote mate natuurlijk hadden kunnen bestaan in ons land; ook het onderwijs dat zij hadden gekregen was van goede kwaliteit zo bleek uit het nieuws in de krant. Deze mensen hadden ook in Zwartsluis en even verderop in Hasselt gewoond in het verleden.
Om 17.00 uur was de kennismaking met de bridgegroep van Dekker; klein kluppie met totaal 8 paren. We zouden elk van de drie avonden tegen iedereen spelen, dus 7 zittingen. Wel zwaar maar ook eerlijk.
Om half zes aan tafel; was uitstekend geregeld met een kok achter de bakplaat die een keur aan vlezen, waaronder vlees van zebra, en vis in de aanbieding had. Verder beilagen van verschillende aard; was prima allemaal. IJs toe als gewoonlijk.
Het bridgen ging goed; we werden tweede.

Kerkklokdelers

Roos en ik kunnen vanuit onze verschillende huizen de zelfde kerkklok horen luiden althans als we een raam open hebben staan; de dubbele beglazing houdt alle geluid tegen. We zijn zowel bushaltedelers als kerkklokdelers grappen we regelmatig.
Onlangs bracht ik mijn oud papier naar de container bij de kerk; er stond een vriendelijke meneer buiten en ik vroeg hem of ik deze kerk, die ik inmiddels al een veertig jaar ken eens van binnen mocht bekijken. Niet alleen mocht dat, maar hij vroeg tevens of ik een kop koffie wilde drinken. Nou,  dat wilde ik wel en we hadden een bijzonder genoeglijk gesprek over de dingen des levens. Hij was koster van deze kerk; kende De Bilt op z'n duimpje. Hij kwam uit Groenekan en had hier zijn hele leven gewoond. Hij kwam al heel lang regelmatig op Texel.
We spraken ook over het gemeenschapsgevoel dat van een kerkelijke gemeente uitgaat. We namen afscheid waarbij hij me uitnodigde om rustig weer langs te komen.

Dieren

Op het balkon staand hoorde ik vanmorgen vroeg een onheilspellend getoeter, ongetwijfeld samenhangend met de demonstratie van boeren in het kader van het stikstofbesluit. Onderweg naar Dieren zag ik vanuit de trein op twee plekken op de snelweg een opstopping die werd veroorzaakt door grote aantallen tractoren op de weg. Dat belooft wat. Het is droef dat een door onszelf als democratie opgestelde grens is bereikt (ik bedoel de gebonden stikstof emissie) en dat er nu geweld wordt gebruikt nu die grens wordt overschreden. Ik weet bijna zeker dat uiteindelijk de natuur aan het kortste eind gaat trekken; in verschillende provincies heeft het bestuur al bakzeil gehaald omdat het niet tegen het terroristisch aandoend geweld was opgewassen; waar moet dat heen in onze maatschappij. Je kunt elkaar toch niet met geweld te lijf gaan als een democratisch genomen besluit je niet bevalt?!
Uiteindelijk kwamen we keurig op tijd in Dieren en gingen naar een huis voor Roos kijken; nadat we het hadden gezien gingen we wat rond in de wijk en aten ons boterhammetje op een bankje in een parkje daar in de buurt. Vervolgens gingen we naar een tweede huis kijken met een andere makelaar. Na dit tweede bezoek werd het tijd om het centrum van Dieren eens te bekijken; leuk, gezellig en voorzien van alles wat je nodig hebt inclusief een theater, bibliotheek en muziekschool. Lekker rustige gemeente.

Alleen staanplaatsen

Debbie was er vandaag niet; zij was voor haar "andere werk" naar Italië. Eugenie moest helemaal uit den Bosch komen en kwam, door fileleed geteisterd pas een kwartier voor het einde van de les opdagen.
Wij moesten om 10.00 uur echt afhaken; op naar Amsterdam voor het lunchconcert in de voormalige Stopera, nu Opera en Ballet genaamd. Het was waanzinnig druk in de trein naar Amsterdam; ik was maar eerste klas gaan zitten, want verder waren er slechts staanplaatsen. We kwamen vlak voor sluitingstijd aan bij de Stopera en ook daar waren slechts staanplaatsen; voor mij alle reden om dan maar van het bezoek af te zien en naar museum de Hermitage te gaan; schitterende pracht en praal van het voormalige Russische hof. Wat een schril contrast met de armoede van de boerenbevolking aldaar in die tijd; geen wonder dat daar een revolutie uitbrak. Maar wel heel mooi om naar te kijken; groot kunstenaarschap van de edelsmeden die hier aan gewerkt hebben; Fabergé, Lalique waren mij bekende namen, maar daarnaast nog meer van deze kunstenaars. Verder veel schilderijen van - vooral - dames waaronder onze voormalige koningin Anna Palovna, echtgenote van Willem II.
Toen ik terugliep om naar het RIjksmuseum te gaan liep ik Roos tegen het lijf en zij besloot met mij mee te gaan. Ze was enthousiast over wat ze gehoord en vooral ook gezien had en had ook zin in de tentoonstelling van Velazques en Rembrandt. Was inderdaad schitterend waarbij wij werken tegenkwamen die we eerder in het Prado hadden gezien en ook werken van Rembrandt uit particulier bezit. Genieten dus.

Snijbiet

Vanmorgen ging ik eens kijken hoe het met mijn moestuinvriend Theo is; vrouw Johnny ligt in het ziekenhuis en hij staat er dus alleen voor om de huishouding te draaien. Nou alleen was hij niet; zijn zoon en echtgenote waren bij hem en bespraken hoe zij hem konden helpen. Vooral de warme maaltijden zijn een probleem voor hem. Hij heeft nauwelijks een idee hoe je moet koken; ja, water koken dat gaat en aardappels ook hoorde ik later, maar vlees braden? geen idee! Zoon en schoondochter zouden dit weekend voor een aantal prakken zorgen en ik in ieder geval een maaltijd die ik nog klaar heb staan: snijbiet met gehakt en bruine bonen. Hij vroeg me of ik vlees voor hem wilde braden; natuurlijk doe ik dat.
Ik sneed ook wat snijbiet af voor Roos en bracht die naar haar toe. Voor mezelf sneed ik ook een enorme zak snijbiet; is zo'n lekkere groente; kun je verwerken als spinazie.

De trein op Wieringen

Resten van een vikingschip dat hier in de 9e
eeuw landde

Eigenlijk zouden we de afgelopen dagen in Krakau zijn bij Martijn; door onvoorziene zaken ging dat niet door; het "helaas" krijg ik niet uit mijn vingers omdat de aanleiding best plezierig is, zij het minder voor ons har har, maar voor Martij des te maar.
Deze dag viel dus vrij en nu wil het toeval dat Ab voorstelde om vandaag een wandeling te gaan maken over Wieringen, een voormalig eiland in de Waddenzee, tegenwoordig vastgeklonken aan de Wieringermeerpolder.

Grappig barretje

Al om 9.18 ontmoetten we elkaar op ons bekende afspraakpunt in Edam, het busstation en met de auto naar Den Oever en het hele eiland over gereden en weer terug naar de parkeerplaats bij restaurant "Mieke", daar begon de wandeling over het westelijk deel van het eiland. Leuk om te zien; het kon bestaan dankzij een kleileem rest die 100.000 jaar geleden is achtergebleven bij de voorlaatste ijstijd, degene die ook de enorme hunnebed keien naar NL heeft getransporteerd, aldus wist Ab mij te vertellen. Het is zelfs een licht glooiende plek in het verder zo platte Noord Holland. Vooral de voormalige kust vond ik imposant. In de toelichting bij de wandeling werd gesproken over een oude klif, een plek waar het eiland zo hoog boven het water uitstak dat er geen dijk gelegd was en dat kon je uitstekend zien, net als het rode klif in Friesland.

De onvermijdelijke ophoping van stacaravans

Bij het derde koffietentje konden we terecht; koffie met Wieringse Jodenkoek was mijn deel; Ab nam er zelfs nog slagroom bij en wat vers fruit; gekke combinatie, maar best lekker. Toen verder; we kwamen nog een grappige "bar" tegen aan de voormalige kuststrook; de aanloop naar de "kleine afsluitdijk" die Wieringen verbond met Noord Holland en het eerst werd gedicht. De oversteek ging via een hoge brug; hier was een talud zichtbaar dat in de dertiger jaren is gegraven voor de aanleg van een spoorlijn van Den Helder naar Friesland; is er door de crisis nooit van gekomen; heb ik nooit geweten?!

Dorpskerk in Hippolytushoef

Aan de waddenkustkant met een zeedijk op Delta-hoogte was uitzicht op de kwelders met enorme aantallen vogels, waaronder een slechtvalk die prominent zat. Gelukkig had ik mij Swarovski meegenomen. Een groot voormalig schorrengebied en tot slot het plaatsje Hippolytushoef met haar alleraardigste dorpscentrum. Met een tunneltje onder de weg door terug naar Mieke's restaurantje en met de auto terug.

Huizenjacht in Brummen

Beetje weinig zon in de tuin har har

Roos heeft haar huis te koop gezet en nu is ze naarstig op zoek naar een ander huis. De criteria zijn o.a. dat het in een aardige omgeving moet liggen en wat rustiger dan Bilthoven/de Bilt. We waren al eens eerder min of meer gevallen voor Brummen en dat zou nu de eerste plaats worden, afgezien van Ravenstein dan, waar we rond zouden gaan neuzen naar beschikbare huizen. We hebben, in de regen een zestal huizen afgelopen en toen waren we eigenlijk wel klaar met Brummen. We waren er niet erg van onder de indruk. Dat wordt dus verder zoeken; komt helemaal goed.

Koken kan niet iedere vent

Afgelopen week had ik een mailtje gestuurd aan de vrouw van Theo; de moestuin stond er zo prachtig bij dat ik dat gewoon even moest melden; er was niemand in huis, maar inmiddels ben ik zo "kind aan huis" dat ik kan oogsten ook al is er niemand aanwezig. Ik kreeg een mailtje terug dat ze in het ziekenhuis lag en dat ze de boodschap zou doorgeven aan Theo.
Toen ik Theo later sprak vroeg ik hem of hij zich een beetje kon redden; hij kan namelijk niet koken; water koken en een ei gaat nog; zelfs aardappels koken kon hij aldus zeggen, maar vlees braden daar had hij geen idee van. Ik bood aan om vlees voor hem te bereiden. Op de markt kocht ik een kilo rundvlees en heb dat inderdaad voor hem toebereid.
Het verbaast me zo dat je meer dan zestig jaar getrouwd kunt zijn en nooit hebt gekeken hoe je dagelijkse maaltijd wordt bereid. Ook mijn vader kon zich nauwelijks redden in de keuken en mijn goede vriend Peter C. wist niet eens dat je aardappelen met water op moest zetten zo vertelde hij mij.
Als kind al keek ik mee bij mijn moeder in de keuken; vlees braden; ik herinner mij nog goed; een pakje margarine in de pan en dan bij (mij te) hoge temperatuur stevig aanbraden en laten sudderen. Groente en aardappelen; tja, dat stelt echt niks voor als je het maar in de gaten houdt.
Maar toen ik nog maar net getrouwd was en voor het eerst de maaltijd moest toebereiden had ik gesneden andijvie gekocht bij de groenteman op de hoek van de Overtoom en die ongewassen gekookt; het zand kon je op de bodem zien liggen. Of we het desondanks hebben opgegeten weet ik niet meer; is me in ieder geval nooit meer overkomen.
Maar ik heb nooit met m'n handen in het haar gezeten omdat ik geen maaltijd op tafel kon krijgen.

Het jaar van de vliegenzwam

Hessenweg

Vandaag, donderdag, marktdag in Soest. Dat is zo'n gezellige markt en daar hebben ze zulke heerlijke boerenkaas en bij slager Edward zulk lekker vet pekelvlees en gelardeerde lever dat ik wel moest gaan. Bovendien was het uitgesproken wandelweer. Dikke wandelsokken aan, de nieuwe wandelschoenen en vort met de geit.
Met Komoot probeerde ik mijn weg te vinden; viel niet mee om de richting goed vast te houden. Op enig moment geloofde ik het wel; er stond een bus naar Soest Zuid en van daaruit weet ik de weg precies. Echter ,,,, rustig in die bus gezeten zag ik precies waar ik was omdat ik even rustig kon zitten. De bus was nog niet vertrokken dus, tot verbazing van de chauffeur checkte ik weer uit en ging weer aan de wandel. Ik vond een uitweg uit Soest, parallel aan de weg naar Bilthoven en uiteindelijk een pad langs de afrastering van paleis Soestdijk, Hessenweg geheten, en kwam ik op bekend terrein, de stulp. Daar heb ik op een bankje een heerlijke boterham met pekelvlees en lever gegeten; ik had de pepermolen en een zoutvaatje meegenomen; heerlijk gewoon.

Onderweg zag ik, net als bij ons achter in het bos overal vliegenzwammen; heb er nog nooit zo veel in één jaar gezien. Kennelijk een goed vliegenzwammenjaar (18 letters, goed voor scrabble!)

En vanavond weer geweest!

Ja ja, de energie is er nog helemaal niet uit. Eind deze maand is er weer Bazar van de WVT onder het mom: "Bilthoven koopt elkaars rotzooi" en daarom hadden we ons voorgenomen om het "ontspullen" eens krachtig ter hand te nemen. Ladingen boeken, maar ook het stilleven van Henk Helmantel hebben mijn pand verlaten. Roos idem dito met enorme hoeveelheden overbodigheid naar de WVT en de vuilnisman. Lucht enorm op!
En we hadden nog voldoende energie om nogmaals onze spieren in te zetten bij de Pilatesles van Debbie hedenavond. De spierpijn van gisteren verdween daarbij als sneeuw voor de zon; merkwaardig fysiologisch effect dat ik echt niet kan verklaren. Wie weet hoe spierpijn eigenlijk ontstaat?

Allemachtig wat zwaar

Gezellig bij café Moeke

Vandaag zouden we aan onze week Polen beginnen; eerst naar Wroclaw en dan donderdag (vandaag dus) door naar Krakau om bij Martijn op bezoek te gaan dat weekend. Het zou een tikkeltje anders verlopen; Martijn belde me vorige week toen ik in Rotterdam naar de musea was geweest; hij had opwindend nieuws; een sollicitatie hing in de lucht en niet om de hoek; hij moest hoogstwaarschijnlijk juist deze donderdag, vandaag dus op sollicitatiebezoek en dat zou wel enkele dagen in beslag nemen. Daarmee kwam onze doorreis naar Krakau in ieder geval onder druk te staan; wat nu? Helemaal afzeggen? toch maar naar Wroclaw, het voormalige Breslau en dan een nieuwe terugreis boeken. Bleek niet te gaan; moesten we twee dagen langer blijven, nou vooruit maar dan maar voor 1 dag en een nieuwe terugreis geboekt.
Maar vanmorgen kwam ik er maar eerlijk voor uit dat ik er feitelijk helemaal geen zin in had; ik heb helemaal niks met Polen als Martijn er niet is; heb ik daar niks te zoeken. Dus hebben we het hele reisje maar over laten waaien. Van opluchting liep ik gewoon over van energie.
Dus, vanmorgen weer naar Sportcity voor de Pilatesles van Debbie. Was ik er vorige week afgekomen met spierpijn gedurende drie dagen, daar verwachtte ik voor vandaag weer een stevige exercitie; en die kregen we. Deze keer met de elastieken, tubes genoemd. Dat belooft weer wat voor morgen.
Toch wel een beetje katterig om zo'n reisje te laten schieten.Daarom stelde ik voor om lekker uit eten te gaan; werd café Moeke in Hollandse Rading. Was bere-gezellig.

Op naar Ravenstein

Roos heeft zin om haar laatste decennia in een andere omgeving te gaan wonen en daarom zijn we hier en daar naar huizen aan het kijken. Vandaag was de eerste serieuze bezichtiging van een huis in Ravenstein; een pittoresk dorpje, een oud vestingstadje aan de Maas. Ik ken het een beetje omdat ik er doorheen heb gewandeld en daar koffie heb gedronken met Mariska en Guusje. Roos is er ook een keer geweest op een wandeling.
Je kunt er keurig met de trein komen; we waren iets aan de vroege kant bij het te bezichtigen pand en liepen er wat omheen. Ik had het al snel gezien; hoge bomen om de tuin heen; geen licht dus en de daken onder de bomen zaten onder het mos. Het maakte op mij geen enthousiasmerende indruk. En binnen werd het enthousiasme nog verder bekoeld; het huis had het aspect van een rookoven. De muren waren als het ware gesausd door de teer van sigaretten. Bah. Maar ook verwaarloosd. De tuin deed de deur dicht; leek wel een parkeerterrein; groot en geheel betegeld en buitengewoon lawaaiig. We hadden gewoon te doen met de makelaar; dit huis is onverkoopbaar volgens ons.
Wij waren in ieder geval wel klaar. De omgeving waren we ook niet van onder de indruk.

Vincent Kusters in Elburg

Vincent Kusters en Charlie Bo Meijering

Het concert begon pas om 16.00 uur; voor ons OV reizigers was dat eigenlijk wel gunstig want bus 100 van Nunspeet naar Zwolle via Elburg kwam enkele minuten voor 16.00 uur in Elburg. We waren dan ook keurig op tijd voor het concert.
Twee jonge kerels traden voor ons op; bariton Vincent Kusters en zijn pianist Charlie Bo Meijering met een programma van ons onbekende liederen van Schumann en een deel van de liederen die zij gaan uitvoeren bij het Internationaal Vocalisten Concours waar zij al hoge ogen hebben gescoord in de aanloop.
Het inlevend vermogen van de zanger was heel goed; het muisstille publiek deed daar goed in mee. Keurig wachten totdat de zanger uitdrukte dat het nu werkelijk was afgelopen. Het was genieten geblazen.
Ook de terugweg liep vlot. Ik voel me altijd trots op ons land wanneer zo'n weinig gebruikte busdienst op de zondag gewoon keurig ieder uur rijdt.

50 jaar geleden

Het was het jaar 1969, een jaar met een fantastische zomer die zelfs nog tot in oktober duurde. 6 oktober 1969 was een prachtige, warme dag;echt een dag om in het huwelijk te treden en dat deed ik dan ook. Hier het moment dat ik aanbelde bij het ouderlijk huis van mijn toen 19-jarige bruid.

Op deze heuglijke dag waren voor het eerst in een jaar of tien de vier generaties "heren" van Elven weer bij elkaar. En net als tien jaar geleden drong ik er op aan dat er een foto gemaakt zou worden van de "vier generaties van Elven".

V.l.n.r. Hendrik van Elven, Evert van Elven, Hendrik van Elven
en Evert Hendrik van Elven

De alles moet anders show

Je komt deze verrotte markeringspaaltjes
regelmatig tegen langs het pad. 

In mijn werkzaam leven heb ik het zo vaak meegemaakt; door de een of andere maniakale manager of overheidsdienaar was besloten dat het allemaal anders moet. Het waarom, was veelal raadselachtig; waarschijnlijk het geurspoor dat iemand wilde achter laten.
Zo ook in ons bos waar het befaamde "drietje" een jaar of tien geleden werd vervangen door houten paaltjes met kleurtjes; we liepen in het vervolg de gele route, het voormalige drietje. De laatst genoemde was doodeenvoudig en onkwetsbaar gemarkeerd met witte verf en ... u raadt het al lezer, gewoon het cijfer 3. Alweer enkele jaren geleden zag ik de eerste tekenen van verval; de paaltjes kregen last van houtrot?! verbaast het u? of had u dat direct al verwacht toen u de illustratie van dit blog zag. Wat ik nu wel eens zou willen weten is welk "licht" deze verandering bedacht heeft, waarom er zo veel geld en moeite in is gestoken (alle cijfers 3 en andere zijn grondig weg geschraapt van de naaldbomen) en vooral of men de houtrot niet had voorzien?

Het blijft bij een daggie Wroclaw

Wat is de natuur toch mooi!

We zouden de komende week een paar dagen naar Wroclaw in Polen, het voormalige Breslau in Oost Pruisen gaan en daarna naar Martijn. Donderdag belde hij mij al dat hij waarschijnlijk moest solliciteren en bepaald niet om de hoek. Daarom kon ons bezoek wellicht niet plaatsvinden; het speet hem verschrikkelijk. En vandaag werd dat bevestigd in een heerlijk lang telefoongesprek. Jammer maar helaas, maar voor hem een geweldige sprong in zijn carrière en dat is aanzienlijk belangrijker. We gaan elkaar weer gauw zien zo spraken we af.
Wat Roos en ik nu zouden gaan doen moest nog even bezinken; de heenreis en verblijf zijn geboekt; nog een paar dagen Krakau zonder Martijn, daar hadden we geen zin in. Wat dan? Een terugreis uit Wroclaw kon alleen maar zodanig dat we 1 of 3 dagen in deze plaats moesten blijven. Dan maar helemaal cancelen? Toen we elkaar weer spraken bij de fitness bleken we er het zelfde over te denken; 1 daggie met twee overnachtingen leek ons een prima zaak; dinsdagmiddag heen en lekker ergens gaan eten, woensdag de stad verkennen en lekker eten, donderdag weer naar huis; dik voor elkaar.
Het was vandaag een prachtige dag; ik heb fijn gewandeld tot 12.30. Om 13.00 uur precies belde Martijn volgens afspraak. Om half drie gingen we naar de fitness en daarna heb ik weer rucola gesneden in de tuin van Theo en vervolgens boodschappen gedaan. Roos heeft bij mij een heerlijk voorgerechtje van avocado met garnalen gegeten en mosselen als hoofdgerecht.
En natuurlijk afgesloten met bridge en tot slot een wijntje

Roos is jarig

Ons bos staat er vol mee

En dat betekent warme appeltaart. Ik had nog appeltaartdeeg in de vriezer staan; dat kon ik natuurlijk gebruiken om de bodem te maken. Dat heb ik vanmorgen om een uur of half zeven staan doen; twee appeltjes geschild; beetje witte basterdsuiker, wat kaneel een flinke hand gewelde rozijnen en wat klein gemaakt walnoten; dat werd de vulling. Afgemaakt met wat slierten deeg en hup in de oven.
Ik appte aan Roos dat de appeltaart klaar was en nog lekker warm; ze was gelukkig redelijk op tijd; ik hoorde haar al op de trap en toen de deur open ging werd zij door mij begroet met: "er is er een jarig hoera, hoera", een oud vaderlands gebruik.
En daar zaten we lekker aan de koffie met een stuk warme appeltaart; Roos een flink stuk en ik een klein stuk; zo langzamerhand komt de appeltaart me de neus uit. Roos nam later nog een stuk en de rest heb ik aan buurvrouw Kaat gegeven die daar zelfs een dankbaar briefje aan waagde. Grappig communicatiekanaal; met briefjes voor de deur.
Het was best een spannende dag; er gebeuren nogal wat zaken zo in onze omgeving en dat houdt ons goed bezig.
Het was vandaag nogal nat weer maar toen het even opklaarde heb ik toch een lekkere wandeling gemaakt. Het bos staat vol met paddenstoelen; het is echt herfst geworden; wat kan dat toch snel gaan. Roos had een enorme serie lieden die haar per WhatsApp, telefoon of Facebook geluk wensten met haar verjaardag.
Wij sloten de dag af met een stevig uurtje bridge. Af en toe begrepen we elkaar slecht, maar ging toch lekker. Met een wijntje besloten we deze dag.

Niet naar Limburg

In de verte het Dijkzigt ziekenhuis

Gisteren had ik vriend Dick gemeld dat ik vandaag naar Limburg zou komen voor een tweetal wandelingen. Echter, hedenmorgen meldde Dick dat de weersverwachting voor Limburg nogal somber was en gaf mij ter overweging om het plan wat uit te stellen. Dat kwam mij niet zo slecht uit; gisteravond waren we na de logeerpartij en de Pilatesles van Debbie bij Sportcity wel zo uitgevloerd dat we er al om half tien in lagen en vanmorgen om half acht deed ik mijn ogen pas weer open.
Dus rustig aan ontbeten en uitgebreid koffie en thee gedronken. Roos noemde iets over een museum en direct had ik een nieuwe invulling voor de dag: twee musea in Rotterdam, de Kunsthal en het Natuurhistorisch museum.

Prachtig kunstwerk gemaakt van
plastic weggooi bestek

Bammetjes gesmeerd en door het bos gewandeld naar het station Bilthoven. Rond een uur of twaalf liep ik door Rotterdam. Met de metro naar Beurs en overgestapt naar Eendrachtsplein. Deze metrorit kwam me bekend voor; ging door naar Dijkzigt, het academisch ziekenhuis waar ik ooit donor was en dat zo'n centrale rol in mijn laatste jaren is gaan spelen. Was ik nooit meer geweest.
Op weg naar de Kunsthal zag ik het enorme gebouw van het Dijkzigt uittorenen boven de omgeving. Ik kon het dan ook niet laten om een foto te maken en die door te sturen naar de groeps-WhatsApp van mijn donorkinderen; prompt reageerden Martijn en Mariska.
In de kunsthal hingen en stonden enorme kunstwerken van Joana Vasconcelos; bijzonder indrukwekkende vormen, gemaakt van de meest uiteenlopende materialen als plastic weggooibestek, steelpannen, Maria beelden en zelfs tampons. Alles van een indrukwekkende schoonheid. In een atelier met 60 werkers worden deze enorme kunstwerken in elkaar gezet. Merkwaardig genoeg deed het mij denken aan de fraaie, veel fijner uitgewerkte kunstwerken van Bontecou. Moderne, non-figuratieve schoonheid!

Mega-groot skelet van een olifant

Vervolgens ging ik naar het natuurhistorisch museum. Dat imponeerde mij zo mogelijk nog meer. Een ècht museum, net als het Teijlers in Haarlem maar dan met veel meer samenhang; uitstalkasten met preparaten collecties insecten, flessen met preparaten op alcohol; balgjes van vogels. Ik vond het mooi. Een hele verzameling biologische spullen van een leraar biologie was bij elkaar gehouden en werd in een aparte kleine ruimte tentoongesteld; ik genoot! Hier kom ik zeker terug.
Ik liep terug naar het station en kreeg toen ik ter hoogte van De Doelen was een belangrijk telefoontje van Martijn.
In de trein las ik verder in het boek van Enquist dat ik had meegenomen uit de wachtkamer van ons station. Lekker door het bos terug naar de flat gewandeld. De lichaamsbeweging was weer goed ingevuld voor deze dag.

Sjoerd kon niet wakker blijven tot z'n vader Walter de
familie weer bevrijd had.

Roos kwam nog langs voor de thee en had ook wat belangrijks mede te delen. In de brievenbus vond ik een blauwe enveloppe voor Arja. Toen ik haar dat appte bleek ze opgesloten te zijn in haar eigen huis. Gelukkig kwam Walter even later thuis en werd ze bevrijd.
Wat een spannende dag al met al.

Zout vergeten

Afgelopen nacht realiseerde ik mij dat ik had vergeten om zout in de paté te doen tijdens de voorbereiding. Vandaag zouden we hem gaan aansnijden; hij stond overigens nog in de oven; ik had hem graag in de doelkast willen doen maar die was overvol.
Vanmorgen togen Roos en ik naar de flat om daar met z'n drietjes te ontbijten. Gelukkig stond Jessy nu niet af te wassen ook al stond er nogal wat. Ik maakte een stevige pan met roerei en dat verorberden we. De paté was naar mijn smaak goed gelukt; Jessy vond het maar zo zo, Roos vond hem ook heerlijk ook al moest je er wat zou op strooien.
Het was al laat toen we klaar waren met ontbijten en ik merkte al dat de moeheid vooral bij Jessy was toegeslagen; het valt ook niet mee om zo intensief met elkaar bezig te zijn. En ook al hadden we maar een zeer klein deel van het kookprogramma afgewerkt stelde ik haar voor de keuze om lekker naar huis te gaan; dat klonk haar zeer welkom in de oren en vanaf ons balkon woven we haar uit. Waren drie ontzettend genoeglijke dagen geweest; heel intensief; ik was ook behoorlijk moe.
Intussen was het mooi, zij het wisselvallig weer geworden; we gingen lekker aan de wandel door ons bos. Thuis gekomen het restant van de hertenlever opgebakken met een stuk overgebleven ui en smakelijk opgegeten als lunch. Intussen een rozijnennotenbrood gemaakt om morgen mee te nemen naar vriend Dick in Limburg.
Terwijl ik deze bloggies aan het schrijven was kreeg ik nog een serie foto's van de kids die in een tuincentrum leuk kennis maakte met wonderlijke huisdieren als een reuzenspin en een reuzenslang. Vonden ze niet eens erg eng!

Lekker ontleden

Vanmorgen appte ze dat ze klaar was. Ik kwam bij de flat en daar stond ze de afwas van gisteren weg te werken. Hebben we natuurlijk even samen gefixt en daarna aan het ontbijt bij Roos. We waren heel vroeg opgestaan omdat vandaag een kozijn bij Roos zou worden vervangen; de werkers zouden er om half acht zijn. Werd, opnieuw door het boerenprotest een stuk later; ze waren er pas om 9 uur. Wij zaten intussen te ontbijten. Roos had lekker eitjes gebakken.
Jessy en ik gingen weer terug naar de flat om verder te prutsen. Ik had gisteren een reebout te ontdooien gezet en ik had zo een idee dat ze het leuk zou vinden om die te ontleden c.q. te ontbenen en intussen eens te zien hoe zo'n complex geheel van spieren, gewrichten, pezen en botten in elkaar zit. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en met een metalen handschoen en een vlijmscherp mesje in de andere ging ze aan de slag. Keurig volgde ze de verschillende spierbundels en in een uur had ze, met enige hulp van mij de zaak aan kant. Ik sneed de grote stukken in bierstukjes en hield het mooiste stuk apart voor haar om morgen mee naar huis te nemen; de biefstukjes vroor ik en kleine porties in voor later. Voor de zekerheid bakte Jessy vast een biefstukje en dat aten we met z'n tweetjes op; smaakte voortreffelijk.
Ondertussen plukte ik het vlees van het karkas van de haas die we gisteren hadden gebraden; ga ik ragout van maken.
Daarna gingen we naar het lunchconcert in Amsterdam in het grote gebouw van Opera en Ballet. Was een kwartet van Beethoven en Britten; ik vond het erg mooi ondanks dat we vrijwel achterin plaats moesten nemen vanwege de drukte.
We gingen terug via station Bilthoven en liepen terug naar huis. Onderweg liet ik haar nog zien waar ik vroeger had gewoond in de Hoflaan. Verder gingen we nog even langs bij Theo om de moestuin te bekijken en even kennis te maken. Ik nam een kropje andijvie mee.
Vervolgens gingen we bij Roos eten; ze had spruitjes gemaakt, een favoriet van Jessy en we lieten het ons goed smaken.
Na een bijzonder genoeglijke avond bracht ik haar weer naar de flat; ze was nog onzeker of ze de weg tussen flat en huis van Roos goed kon vinden en verder regende het vreselijk.