Veteranendag en de zandmotor

Twee veteranen poseren voor mij op Utrecht CS

Op station CS den Haag was het een drukte van belang; eigenlijk begon het al in de Intercity naar den Haag. Ik had met Huib afgesproken om vandaag een wandeling te maken van Kijkduin naar de zandmotor, een stuk aangespoten zandgrond voor de kust bij Monster en Ter Heijde (Westland).
In de trein had ik naast een oudere meneer gezeten met militaire medailles op zijn jas; het was vandaag veteranendag. We spraken uitgebreid over zijn militaire activiteiten; hij bleek in Nieuw Guinea te hebben gediend. Het leuke van het gesprek was dat we elkaar keurig ouderwets "u" bleven noemen; heeft wel wat vind ik.
Ik had het mailtje van Huib niet meer goed in m'n hoofd en dacht dat we als gewoonlijk samen met de bus zouden gaan; zijn GSM stond als gewoonlijk niet aan, dus kon ik hem niet bereiken. Maar ik liet wel een bus voorbijgaan. De volgende nam ik wel en inderdaad daar stond Huib bij de bushalte in Kijkduin.
We zouden een cirkelwandeling lopen met de Zandmotor als uiterste punt. En zo geschiedde. Het eerste deel van de cirkel was behoorlijk warm; overal mensen in badkleding aan het water; weleken wel een stel voyeurs har har. Nee hoor, we liepen met onze rugzakken als twee mafkezen tussen de bradende mensen door en uiteindelijk bereikten we de overgang door de duinen naar de Zandmotor. Deze nieuw aangelegde zandplaat zal naar verwachting de kust naar het noorden gaan versterken; een langzaam proces maar het lijkt te werken. Ook bij de Hondsbossche zeewering is iets dergelijks gedaan heb ik onlangs met broer Jan kunnen constateren.
Op de Zandmotor was het door wind van zee een stuk koeler en aangenamer. Uiteindelijk kwamen we weer bij Kijkduin en namen we afscheid.
In den Haag en in de trein weer een drukte door de veteranendag; overal oude mannen met keurige jasjes en ordetekens. Ik vind dat roerend en vroeg op Utrecht CS aan twee oudere heren of ik van hen een foto mocht nemen. Dat vonden ze prima en gingen er ook echt voor staan. Deze foto siert deze blog.

Shostakovich

Tijdens de groepsreis natuurlijk veel gepraat over de interesses van de verschillende personen. En aangezien de stichting Phileas als doelstelling de verbreiding van cultuur heeft mag het ook geen verwondering wekken dat de meesten een meer dan gemiddelde interesse hadden in deze zo typisch menselijke uitingen waaronder ook muziek. Eén van de deelnemers, Hans had duidelijk een wat modernere smaak dan ik waar het tonale muziek betreft en was n.a.v. een HOVO cursus goed op de hoogte van het leven en de muziek van Shostakovich. Hij was het dan ook niet met mij eens dat de symfoniën van deze componist zo moeilijk toegankelijk waren; voor mij zelfs ontoegankelijk. Dimitri had volgens Hans erg mooie kwartetten gecomponeerd. En aangezien ik graag een advies van iemand ter harte neem heb ik hedenmorgen - tijdens het bijwerken van de blogs van de afgelopen Cycladenreis - enkele van deze kwartetten beluisterd. Het 15e hield ik echt niet vol; vond ik gewoon veel te saai, maar het achtste, uitgevoerd door het beroemde Borodin kwartet vond ik levendig en bijzonder. Ik zal mij meer gaan verdiepen in deze componist die - net als Odysseus - zo veel heeft geleden.

'sAvonds zijn Roos en ik naar de opera "Lessons in love and violence" geweest in het operagebouw in Amsterdam. Een raar en agressief verhaal en muziek die beter verdient; modern en echt iets voor in een concertzaal; het machtsspelletje in de opera vond niet alleen Roos teveel van het "goede" maar ook kennissen van ons die we op station Utrecht CS tegen kwamen. Ik had helaas niet veel van het verhaal begrepen omdat ik het tableau met de tekst niet goed kon lezen. De muziek vond ik modern en zeker "te hebben".

De laatste dag in Griekenland

Het programma voor vandaag stelde helaas niet veel voor; om 8 uur de wektelefoon van het hotel, heerlijk ontbijt, kwart voor tien met de bus naar het Cycladisch museum. Om half twaalf was het wel zo'n beetje afgelopen. Om twaalf uur met Argyris, die zo veel weet de stad in om broodjes in te slaan. Wij kochten nog wat bij een groenteboer en vervolgens een verse orange juice en café americano op een terrasje. Daarbij kregen we wat veel fris water en dronken daar te veel van. Dat merkten wij beiden in de bus op weg naar het vliegveld. Allemachtig wat moest ik nodig! Kon niet eens afscheid nemen van Argyris, maar toen ik opgelucht terug liep stond hij er gelukkig nog. We waren al om kwart over twee op het vliegveld en zouden om half zes vertrekken?! Nog vertraging ook; kon er ook wel bij.
Terwijl ik dit schrijf zitten we op het vliegveld te wachten. Wel fijn om weer naar huis te gaan!

Regen op Syros

Vandaag de meligste dag van deze al met al niet echt opwindende reis. De tweede nacht in het uitstekende hotel Dionysos in Hermoupolis; om acht uur gewekt en om half tien begon het dagprogramma. Eerst een bezoek aan het kleine museum met vooral interessante opgraafsels uit de prehistorische begraafplaats van de bewoning die we gisteren hebben bezocht. Daarna de koffie met pauze. De stadswandeling hebben wij op eigen gelegenheid gemaakt; het nog niet eerder bezochte deel van de stad kent fraaie huizen en opslagruimtes, uit de Venetiaanse tijd zo te zien. Wij liepen de enorme pier op ondanks de dreigende lucht. Nou, dat hebben we geweten; nat tot ons kruis. Nu ik dit schrijf, uren later op weg naar Athene met de boot heb ik nog steeds natte voeten.
Maar niet getreurd, kersen gekocht en uiteindelijk toch weer in het onooglijk lijkend restaurantje heerlijk gegeten! Echt een aanrader.
Daarna wilden we weer aansluiten bij de groep voor bezoek aan een kerk met een fresco van El Greco. Helaas gooide de volgende regenbui roet in het eten. Toen de bui over was bleek de groep te zijn verdwenen. Na deze bui maar terug naar het hotel voor de terugreis.
Om half vijf vertrok de boot naar Athene.

Zelfs van voor de Trojaanse oorlog

Kalypso - helaas niet die van de mooie vlechten -
poseerde temidden van de opgraving waar zij als
archeologe in opleiding aan heeft deelgenomen

Op Syros zijn - naar ik dacht te begrijpen - de oudste tekenen van bewoning in Griekenland opgegraven en die zouden we gaan bekijken onder leiding van Dimitri, wandelgids en Kalypso, archeologe en betrokken geweest bij de opgravingen.
Opnieuw een forse, zeg maar, enorme klim maar een groot deel van onze toch niet meer zo jonge groep heeft het volbracht!
4500 jaar geleden werd op deze plek gewoond; je mag dan ook geen onbeschadigde bouwsels verwachten; resten van bewoning, een verdedigingsmuur, vijf fundamenten van torens. Ik vond het imposant.
Afgezien van het onvermijdelijke hompen was dit het wel voor deze dag die na de wandeling door de Griekse goden werd gezegend met een forse regenbui; heerlijk voor dit zo droge land.

Klimmen naar de oude stad

Leuke herinnering aan deze weinig getalenteerde
zanger/speler van Griekse muziek tijdens ons diner

Vandaag tot twee keer toe een forse klim. Roos en ik kwamen helemaal aan ons trekken. Eerst op Tinos waar we op een kale rots waar in antieke tijden een Akropolis van de stad op was gevestigd. Een landbouwvlakte eromheen. Hier waren de enorme kruiken in de dertiger jaren opgegraven; ook nu waren archeologen bezig met opgravingen. In de bekende loeiende wind van Tinos beklommen we deze rots; oude tekenen van bewoning, een verdedigingsmuur uit de Venetiaanse tijd.
Daarna de onvermijdelijke lunch in een bijzonder leuk dorpje, midden op een met enorme graniet stenen bedekte hoogvlakte. Smaakte weer uitstekend.
Met de boot naar Syros, onze laatste Cycladische bestemming en direct de tweede klim van vandaag. Op naar het centrum van Hermoupolis, de hoofdstad van deze Cyclade. Een stad met veel vergane glorie. Gesticht aan het eind van de 19e eeuw door Grieken die gevlucht waren vanwege een ons onbekende burgeroorlog maar wel rijk waren, alzo vertelde ons Argyris, die zo veel weet. Zij brachten deze stad tot bloei; de opening van het Kanaal van Korinthe gooide roet in het eten; Piraeus nam de centrale handelsrol over en Hermoupolis verviel langzaam maar zeker. De oude glorie kon je nog wel degelijk voelen, zeker in de kerk op de top, 188 meter hoog waar we ook onze kuiten konden voelen na de stevige klim.
Op een leuk terrasje met fraai uitzicht wat gedronken. Op de terugweg, u raadt het al lezer, heerlijk calamares gegeten in een straatje vlakbij ons hotel Dionysos.

Duiven op Tinos

Vallei op het winderige Tinos met duiventillen

Tijdens het ontbijt hielden we ons jaarlijks op deze dag geplande evaluatiegesprek; het was een bijzonder jaar geweest, en dat was het!
Vandaag geen uitgebreid programma; Roos heeft last van haar rug en blijft vandaag "thuis", bij het hotel om te zwemmen en vooral om niet steeds in en uit de bus te moeten.
Afgezien van een niet aflatende keiharde wind heeft Tinos niet veel meer dan bijzondere duiven tillen. Deze werden vroeger voor vlees en mest gehouden. In een vallei bij een authentiek dorp zagen we inderdaad een stel van deze fraaie bouwsels; duiven waren er niet meer.

Wat mij hier op Tinos vooral opviel waren de enorme aantallen terrassen met stenen muurtjes; eeuwenlang gebruikt voor de landbouw en de meeste inmiddels al decennia lang verlaten. Wat zal er gewroet zijn hier voor een schamel bestaan. Daar heb ik deze reis veel bij stilgestaan.
Na de lunch bezochten we het marmer museum. Eindelijk kon ik hier zien hoe die blokken steen worden los gehakt. Mooie gedachte hoe misschien wel een miljard jaren geleden de skeletjes van kalkdiertjes zich ophoopten op de bodem van een oerzee, hoe deze bedekt werden door geweldig dikke lagen sediment en door vulkanische activiteit met enorme druk en hoge temperatuur een chemische en fysische metamorfose ondergingen en tot marmer overgingen.

Poe poe poe Maria

Zo word je toegetoeterd wanneer je op de boot staat te wachten; een mafkees met een klarinet probeert op die weinig indrukwekkende manier z'n kostje bij elkaar te scharrelen; even toeteren, even zingen - dag in dag uit hetzelfde - en dan met de hoed rond.
Op weg naar het volgende eiland: Tinos.
Museum met bijzondere amphoren.
Mariakerk met kruipenden
Wind
Te veel gegeten

Blog moet nog verder van tekst worden voorzien. Komt nog wel een keer.

Ariadnes eiland

Het meest markante stuk antikiteit van Naxos
de poort van de nooit afgemaakte
Apollotempel

Eerst naar het archeologisch museum van Paros. Ongelooflijk hoe oud de gevonden restanten zijn; tot 4000 jaar BC, het stenen tijdperk. Messen van obsidiaan, maar ook fraaie beeltenissen; een vrouw met een gezicht dat mij sterk aan de Etrusken deed denken. Grafresten en versieringen, een enorm stuk tekst, ingehakt in marmer. Beeldhouwkunst, het was indrukwekkend.
Nog wat inkopen gedaan en toen naar de boot, op naar Naxos, het eiland waar die arme Ariadne door Theseus werd achtergelaten. Naar ik begreep van Argyris, die zo veel weet, was het de god Dionysos die verliefd was geworden op het meisje; bij mijn weten was Theseus door een godin ingefluisterd dat hij haar moest verlaten?! Wie het weet, mag het zeggen.
Toen de boot aanlegde in Paros realiseerde ik me wat massa toerisme is; een dichte stroom mensen als een levende rivier kolkte van de loopplank naar beneden. Ik voelde enige reserve tegen dit verschijnsel opborrelen en vroeg mij af of ik daar nog wel deel van wil uitmaken.

Apollo's geboorteplaats

Hier de palm die markeert waar Leto haar
goddelijke tweeling ter wereld zou hebben
gebracht

Na een zweetvolle nacht werden we bijtijds gewekt. Ik ging direct op weg, een stuk wandelen en gelukkig niet voor niets, het resultaat kon niet beter! Daarna een koude douche om op te frissen en ontbijt. Vandaag een excursie naar Delos, de mythische plaats waar Leto haar goddelijke tweeling ter wereld bracht: Apollo en Artemis. De Delische bond had hier haar centrum. Nu een vrijwel kale rots, gebruikt als steengroeve door latere culturen.
Na een boottocht van een kleine twee uur kwamen we bij Delos; het was gelukkig niet zo heet als Argyris, die zo veel weet, ons had doen vrezen. Een bijzonder informatieve wandeling door de ruïnes van deze historische plek; wat is hier veel gebeurd, al dan niet mythologisch, maar vooral ook historisch. Wij gingen vooral voor Apollo; zijn ook als een van de weinigen naar de palm gewandeld waar Leto haar goddelijke tweeling ter wereld bracht. Er zaten twee bonte kraaien naar ons te kijken toen we met eerbied deze mythische plek naderden. We waren in gedachten en lieten twee piepkleine herinneringssteentjes achter.
Na bezoek aan het café waar we voor bijzonder ongriekse prijs water kochten terug naar de boot.

Cisternen

Het volgende programma onderdeel was een bezoek aan Mykonos, eveneens een Cycladisch eiland. Je kon het al vanaf Delos zien liggen; 20 minuten varen die ik overigens heerlijk in slaap mocht genieten. We zouden er gaan eten; we vonden een familie restaurant waar we wel zo fantastisch hebben gegeten! De naam neem ik op in de blog om het van harte te adviseren aan degenen die dit lezen: "Fato a mano". Overigens zou ik verder geen reden - afgezien van een bezoek aan Delos - weten te bedenken om naar Mykonos te gaan; het heeft erg veel weg van Santorini; allemaal van die schattige witte huisjes, smalle straatjes en veel te veel toeristen die zich uiterst langzaam lopen te vervelen.
Om vijf uur verzadigd met de boot weer terug naar Paros. Heerlijk wat geslapen met van die melige Griekse muziek op de achtergrond. Was weer een relaxed dagje; heel goed na de hectiek van de laatste tijd.

Het marmer van Paros

Eén van de ingangen 

Van dat beroemde marmer zijn de Venus van Milo en de Nike van Samothrake gemaakt in de Griekse oudheid. Beeldhouwwerken van de grootste allure. Gewoon op de plaats staan waar ooit dat marmer is gedolven was voor mij de belangrijkste reden om een keer naar Paros te willen gaan. En daar stonden we dan; er waren geen andere groepen maar het was wel degelijk een attractie zo was wel duidelijk. Je kon er niet veel van zien; de vroegere ingang waar de slaven door moesten om diep onder de grond het marmer te delven was eigenlijk het enige.
Wel zag je overal veel marmer; grote brokken lagen langs de weg, maar ook in de dorpen als bouwmateriaal. Later vonden we aan het strand bij Naoussa ook mooi afgeslepen stukjes waarvan we er dan ook mee terug zullen nemen voor in het rariteiten kabinet.
Verder verliep de dag als een luie vakantie dag; lekker in zee gezwommen en een paar Tourisme plaatsen doorkruist.
Marathi voor het marmer. Lefkes koffie en toespraak van Argyris, die zo veel weet, in Lagaras gezwommen en lekker gegeten, Naoussa leuk plaatsje en daarna terug naar hotel en weer ff gezwommen.

Lachend in het haventje van Naoussa

En als afsluiting van de dag een uitgebreid diner in Parakia. We zaten aan tafel met de zussen Mariëtte en Rosalie; zitten praten over culturele aangelegenheden. Zij wisten bijzonder onderhoudend te vertellen over wat er zoal in zuid Limburg aan cultuur wordt gepresenteerd; weet ik nu alles van, tot in de allerkleinste details.
Terug gewandeld naar het hotel en vervolgens een benauwd warme nacht omdat Roos niet tegen airco kan; het is hier op Paros qua temperatuur en vochtigheid onaangenaam helaas, althans voor mij.

Op naar Paros

op de boot op weg naar Paros

Het eerste reisdoel op deze Cycladen trip is Paros, het eilandje waar het beroemde marmer - waar o.a. de Venus van Milo uit gebeeldhouwd is - gedolven werd.
Maar eerst weer vroeg op; om half zes aan het ontbijt en zes uur met de bus naar Piraeus. De boot naar Paros en naxos bleek een enorm schip te zijn. Om half zeven zaten we op een hoog dek. Toen al was het een herrie van jewelste. Een loeiende tv waar niemand naar keek met alleen maar gelul. Het voelde voor mij aan als de hel van Dante; wat een verschrikking.

Maar Paros verwelkomde ons. Een leuk familie hotel en een perfect restaurant; een chimere (fusion) van Italiaans en Grieks. Verrukkelijk gegeten en uitgebuikt tijdens een stadswandeling met Argyris. Gelukkig was er nog tijd voor een zonnebad en frisse duik in het zwembad.
Tot slot het gezamenlijk diner.

Gezellig weerzien

18 juni
Met de intercity naar Schiphol; had ik verwacht dat we de eersten zouden zijn daar zagen we de hele groep al staan rond Hans met z'n rode pet; we waren de laatsten maar wel precies op tijd. Gezellig om elkaar weer te zien; het is een hele fanclub die met Philias reist.
Vliegen is wachten maar uiteindelijk landden we op Athene. Een abrazo met Argyris die zo veel weet te vertellen en ons deze week begeleidt bij de culturele reis over de Cycladen.
Met de bus naar het hotel en even de luikjes gesloten. Lekker gegeten en vanaf het dak van het hotel de acropolis bewonderd. Vroeg naar bed; morgen om 5 uur opstaan. We moeten vroeg met de boot naar Paros, het eiland van het beroemde marmer.

Het einde van democratie?

In deze blog schreef ik het al meermalen; in de zeventiger jaren las ik voor het eerst over de dreiging van het veranderende klimaat door de toenemende concentratie CO2 in de atmosfeer. Toen al was het duidelijk dat we een andere richting zouden opmoeten op het gebied van de energievoorziening en het gebruik van energie. Ik verwachtte destijds een krachtige switch, een door de belangrijke krachten in de wereld aangezette verandering; opwekken van alternatieve energie, wind-, zon- en andere  maar vooral ook vermindering van het gebruik van energie.
Echter, de onvermijdelijke drive van het economisch principe heeft het gewonnen; de fossiele energie was en is zo goedkoop en de door de technische "vooruitgang" aangewakkerde behoefte aan energie is zo groot dat we juist steeds meer fossiele brandstof zijn gaan omzetten in CO2. Helaas zijn de gevolgen inmiddels niet meer theoretisch maar ook merkbaar geworden en dat terwijl de CO2 uitstoot nog steeds groeit en heden groter is dan ooit.
Op wereldniveau worden convenanten getekend, de officiële wil is er wel, maar naar ik vrees gaat het vooral om de sommatie van het individueel handelen en wat dat betreft gedragen we - ik bedoel de homo sapiens - ons puur biologisch; meer, meer, meer en dan bedoel ik: meer voedsel, meer mensen, meer consumptie.
Ik ben niet slechts somber over de klimatologische vooruitzichten maar vooral over de onmogelijkheid om dit te keren binnen de democratiën; stel je voor dat een politieke partij werkelijk de koe bij de horens pakt en het autorijden actief gaat verminderen in het verkiezingsprogramma; die kan het schudden. Het zelfde geldt voor minder op vakantie gaan laat staan het opleggen van de één kind politiek of het opleggen van het consuminderen enzovoorts.
Wie het weet mag het zeggen; ik ben niet erg optimistisch in deze.

Eigen boontjes doppen

Boontjes doppen

De dag begon heel idyllisch; met z'n tweetjes capucijners doppen; een hele klus, maar dan heb je ook wat.

Verder een dag as usual met een gezamenlijk afgekort "drietje" aan het eind van de middag.

En in de avond ging ik nog even langs bij Roos voor een kopje thee. En terwijl we dat naar binnen zaten te slobberen ging de telefoon: "Hugo"; hij had een barbecue gedaan in de buurt en wilde nog even langs komen; dat hij mij niet te pakken had gekregen deed hem sterk vermoeden dat ik bij Roos zou zijn.
Niet veel later kwam hij binnen, zwaar bepakt en in sportief hemd; hij is door al dat sporten wel heel gespierd.
We hebben fijn kunnen praten over de toekomstplannen die hij en Marjorie hebben maar vooral ook over wat er zoal speelt rond de komst van de donorkinderen in onze situatie. Dat luchtte mij in ieder geval behoorlijk op.
Toen hij wegging kon ie het niet laten om teneinde zijn kracht te tonen mij hoog boven de grond op te tillen; moet daar wel om lachen hoe lullig je je ook voelt als vader in de lucht?! Maar sterk is mijn oudste zoon.

Een spannende dag

Vooral voor Roos was het vandaag een bijzonder spannende dag. Haar grote hobby is toch wel het componeren van liederen; ooit begonnen als voorbereiding voor een recital ter opluistering van haar 50e verjaardag waarvoor zij een cyclus, "de Zomerreis" had gecomponeerd op basis van gedichten die ze zelf had geschreven. Dat ik daar ook een kleine bijdrage heb geleverd mag slechts als voetnoot worden gezien. Maar de afgelopen jaren heeft ze dat vastgehouden, compositielesen genomen, gedichten van NLse dichters geselecteerd en liederen gecomponeerd. Dat is een heel precies werk geweest. Maar "the proof of the pudding" is toch wel als het door professionals ook als uitvoerbaar wordt gekwalificeerd en die test heeft vandaag plaatsgevonden.
Ik acht het niet op z'n plaats als ik daarover meer rapporteer dan dat ik tot mijn vreugde een app-je van haar mocht ontvangen waarop zij enthousiast meldde dat het helemaal goed was afgelopen; het enthousiasme spatte er van af! Wat vind ik dat fijn voor haar en ik wil haar daarmee ook van deze plaats gelukwensen.

Door Martijns' smartphone geregistreerd,
via Whatsapp verstuurd, via gmail
doorgestuurden dan weer hier
in de Blog gezet. Magie!

Maar voor mij ook een bijzondere dag want donorzoon Martijn kwam bij mij op bezoek. Hij had zich verheugd op een wandeling door het bos en om lekker bij te praten teneinde elkaar beter te leren kennen. En dat is gebeurd.
In verbazend korte tijd reed hij met zijn bolide van Antwerpen naar de Biltse dreven en zaten we aan de koffie met rozijnen/notenbrood. En toen op pad; een wat ingekort "drietje" had ik voor hem in de aanbieding. En we praatten wat af! Hij vond dat ik maar landelijk woonde; grappig want bij landelijk denk ik toch vooral aan de lucht van koeienstront en die heb je slechts zelden in de Bilt, maar groen is het natuurlijk wel. Roos en ik zeggen ook vaak tegen elkaar: "wat wonen we hier toch mooi!" en dat hoorde ik bevestigd door Martijn.
Met een app had hij vastgesteld hoeveel km we precies hadden afgelegd en ook de route zelf kon hij zichtbaar maken; dat zijn toch wel handige dingen. En wat we met elkaar bespraken ging alle kanten uit; onze interesses en kennis terreinen zijn heel verschillend en dat maakt het zo leuk. Hij had voor mij een boek over de grondslagen van de financiële crisis en ik voor hem de Odysseia van Homeros. Ik vertelde hem wat over de reis van Odysseus, over de verleidelijke sirenen en over de keuze tussen Scylla en Charibdis. Martijn vertelde mij over zijn opleiding op Nijenrode en over zijn werk als accountant bij een gerenommeerd accountantsbureau. Was een interessante gedachtenwisseling.
We hebben nog even op mijn favoriete bankje bij het open zand gezeten om te praten en toen weer terug naar de flat. Daar wachtten de enthousiaste appjes van Roos en even later kwam zij ook voor een kop thee en spraken we met z'n drietjes verder.
Toen Martijn weer vertrok, mij zitten latend met de pan bacalaise die ik voor de gelegenheid had gekookt (har har) had ik echt het gevoel dat we elkaar beter kennen. En dat was ongetwijfeld wederzijds.
's-Avonds op het balkon begonnen aan het boek van Martijn - The big short, van Michael Lewis - onder het genot van een paar cantates van Johann Sebastian via de koptelefoon. Het boek loopt - althans in het eerste hoofdstuk - vergelijkbaar met het boek van Joris Luyendijk, "Dit kan niet waar zijn". Ik ga het verder lezen.
Vervolgens de capucijners bij Theo opgehaald; bij Roos in de tuin wat na zitten praten terwijl zij vast een deel van de capucijners zat te pellen.

Promotieplaats

Hier stond ik als jonge doctor  37 jaar geleden

Nee, ik heb niet gesolliciteerd; ben al eens gepromoveerd op donderdag 3 september 1981 om 14.30 uur precies, aldus "het boekje" waar ik overigens nog steeds trots op ben.

Maar vandaag waren Roos en ik op de plaats waar ik de verdediging van mijn proefschrift destijds met succes heb mogen doorstaan. Ik heb geen foto's van die gebeurtenis; wilde ik niet; moest in mijn gedachten blijven. Reden voor Roos om nu alsnog een foto van ons beiden te willen doen maken voor het spreekgestoelte waar nu al vele decennia lang promovendi plaats mogen nemen ten overstaan van hun promotiecommissie.

Daar waren we vandaag ook voor gekomen. Een kennis van Roos - hadden we tijdens een van onze groepsreizen leren kennen - promoveerde vandaag op haar onderzoek aan het leven en werk van een Noorse schrijfster, Nobelprijswinnaar (net als in 2011 Tränströmer, de Zweedse dichter ) Sigrid Unsted.

Leuk om elkaar weer te ontmoeten; haar "lekenpraatje" was ook leuk om aan te horen, maar dat was het dan ook wel in mijn beleving. De promotie zelf ging "van dik hout zaagt men planken", de opponenten lieten feitelijk geen spaan heel van het wetenschappelijke gehalte van haar werk. Tot overmaat van ramp was de verdediging ook nog eens onacademisch knullig; we zaten met kromme tenen.

In gesprek met de hooggeleerde promotor

Toen de pedel het verlossende "hora est" uitsprak en het wel heel erg lang duurde voordat de promotiecommissie met haar oordeel kwam vreesde ik het ergste: een niet geslaagde promotie; gebeurt uiterst zelden.
Maar nee hoor, de getekende bul werd overhandigd nadat de nodige formuleringen waren uitgesproken; ik voelde opluchting maar vroeg mij af hoe de promotor zich zou voelen. Deze laadde op moedige wijze alle schuld voor de omissies en methodologische gebreken van het werkstuk op zich.
De betreffende vakgroep mag zich slechts zelden in het genot van een promotie wentelen en meestal betreft dit dan ouderen die na een werkend leven nog een wetenschappelijk interessante prestatie willen neerleggen, waarvan akte.
Tijdens de receptie heb ik de promotor nog op zijn charmante "jonge docotor" toespraak aangesproken, die uiteindelijk de middag nog heel plezierig afrondde. Nog steeds pakkie deftig gingen we weer op tijd naar huis met de trein.

Van Veenendaal naar Leersum

Eigenlijk had ik me van alles voorgenomen; zou stevig aan de wandel gaan of toch minstens naar de fitness, maar prioriteit was toch om de flat een beetje te kuisen zoals onze Zuiderburen dat noemen. Vrijdag komt Martijn op bezoek en dan moet het toch toonbaar zijn. Dus eerst maar eens de kamer en de hal uitgemest; wat een hoop overbodigd heb ik kunnen verwijderen. Maar zo tegen een uur of 1 bedacht ik mij om er toch maar eens op uit te gaan; met de bus naar Utrecht CS en een perfecte aansluiting bracht me naar Veenendaal West waar de volgende etappe van het Utrechtpad zou beginnen.
Eerst liep ik terug naar de plek waar ik met Roos bij de vorige etappe was geëindigd en vandaaruit met een nieuwe track richting Leersum. Het pad liep al snel door de bossen en over de "bergen" van de Utrechtse heuvelrug. Het was goed wandelweer; een dreigende lucht zou nauwelijks een spatje laten vallen en een koele wind zorgde voor een aangenaam atmosfeertje. Maar vooral de omgeving maakte de wandeling tot een puur feest; we wonen op de Heuvelrug daar in de Bilt/Bilthoven maar eerlijk gezegd wist ik niet dat het hier gelopen deel van diezelfde heuvelrug zo ongehoord mooi was. Het leek wel Limburg zo geaccidenteerd hier en daar met de uitgeslepen dalen en de heuvels.

Het grootste deel van de tocht kwam ik geen mens tegen en het was ook weldadig stil. Aangekomen in Leersum had ik ontzettende trek in iets lekkers en daar stond tot mijn grote genoegen een viskraam met "een broodje paling" voor mij; niet zo lekker als bij onze Volendammer, maar heel goed "binnen te houden".
Onderweg appte Hugo over de financiering van z'n huis en 'savonds een heel bombardement van appies met o.a. Jantine die terug komt naar Europa. We hebben er maar een borrel opgenomen.

Een gaatje in de blog

Mijn opa in gesprek met zijn schoonzus, voor mij
(oud)tante Evie, zus van oma Sientje

Soms gebeurt het dat er niets vermeldenswaardigs gebeurt op een dag of dat ik vergeten heb wat voor "belangrijks" is gebeurd en dat ik zelfs geen boek heb te bespreken en geen overpeinzing. Tja, dan ontstaat er een gaatje in m'n daily blog, zo ook vandaag. Maar daar maak ik graag gebruik van voor een anecdote.
Ik was eens bij mijn grootouders op bezoek, in Zaandam, Czaar Peterstraat 60, ik denk nog met veel warmte aan dat huis waar ik als klein kind wel eens mocht logeren; inmiddels geamoveerd. Maar daar gaat het nu even niet om.
Mijn grootvader zat aan de telefoon en zei - terwijl ik naast hem zat - : "wij hebben geen kleinkinderen"?! Zijn oudste kleinzoon zat naast hem. Destijds vond ik dat maar raar, begreep het ook niet goed. Later realiseerde ik me dat in opa's idee de generaties in elkaar waren overgegaan; hij stelde zijn kleinzoons in de generatie van zijn zoon, mijn vader dus. Ik was ook geen kind meer, maar een volwassen man.
Intussen merk ik dat ook wel eens bij mezelf. Zal niet zo gauw zeggen dat ik geen kleinkinderen heb, maar dat zijn ook nog echt kinderen; de oudste, Gijs is nog maar 7 jaar oud. Maar als ik bij mijn broer Henk ben geweest merk ik dat ik zoon Peter vaak "Henk" noem; en als ik het over Henk heb, heb ik het vaak over "Peter", dus ook daar lopen de generaties een beetje in elkaar. Ook noem ik mijn zoons regelmatig "broer"; ze voelen ook aan als broers, gelijkwaardigheid kennelijk of zo iets.
PS Eigenlijk had ik de blog de prikkelende titel: "wij hebben geen kleinkinderen" willen geven, maar dan krijg ik het aan de stok met enkele van mijn dochters vrees ik en dat durf ik absoluut niet te riskeren!

De bonte vliegenvanger

Bonte vliegenvanger

Ben B. vertelde tijdens de excursie van afgelopen donderdag iets dat mij frappeerde. Hij vertelde dat de bonte vliegenvanger _ of misschien een andere vliegenvanger, dat weet ik niet zo zeker maar is niet essentieel voor het verhaal - het sinds enkele jaren uitstekend doet en dit geheel tegen de voorspellingen in van somber gestemde "deskundigen". Voorspeld werd dat door de klimaatverandering de insecten of rupsen waarmee dit vogeltje zijn jongen voert niet op de juiste tijd beschikbaar zouden zijn wanneer hij teruggevlogen uit andere oorden naar NL terug keerde. Ik had dat destijds ook gelezen en het leek mij nogal onwaarschijnlijk; als er iets flexibel is dan is het wel de levende natuur. Dat komt doordat binnen een soort de individuen onderling verschillen; zo zal de ene wat eerder terugkeren uit Afrika en de andere wat later; het ene jaar is de ene in het voordeel en het andere jaar de ander. En wanneer zich een trend inzet dan zullen de genetische verschuivingen met de trend meeschuiven totdat de grenzen van de soort zijn bereikt en dan kan inderdaad uitsterving plaats vinden. En dat is geen zeldzaamheid; meer dan 99% van de ooit bestaan hebbende soorten zijn ook inderdaad uitgestorven.
Een enkele keer ondervindt een soort een enorme expansie; hoe dat komt vind ik nog altijd fascinerend; heb daar ook lang over nagedacht maar ben er zeker niet uit. Geen vijanden en/of een grote stap in de ontwikkeling van een verdedigingsstrategie (steviger schelp o.i.d.) en natuurlijk wel voldoende voedsel. Een dergelijk organisme heeft zich dan in een zeer grijs verleden zodanig vermeerderd dat het op veel plaatsen gevonden wordt in bodemlagen, zodanig zelfs dat deze lagen op die manier gedateerd kunnen worden; want ze komen uiteindelijk wel tot een einde; monocultuur die op een zeker moment toch het loodje legt. We noemen dergelijke soorten een gidsfossiel.
Daar moest ik aan denken toen Ben het donderdag over die vliegenvanger had.

Een koel begin

Gisteravond heb ik alles tegen elkaar open gezet zodat de flat lekker afkoelde. Tot slot raam en deur van de slaapkamer dicht gedaan zodat er geen muggen meer binnen konden komen; door de wind/tocht in de flat vermoed ik dat deze waren meegewaaid; heb er in ieder geval geen gehoord; heerlijk geslapen. En vanmorgen in de rust van de zondagmorgen ontbeten met ruim thee en koffie op het voorbalkon. Wat zitten peinzen over de hectiek van de afgelopen week; waren we eigenlijk van plan om een heel rustige week te houden door af te zien van een mini-vakantie in de Ardennen, daar werd het uiteindelijk een chaotische drukte. Dat zat ik te bepeinzen in de rust van m'n balkon. Ook nog even een van de laatste hoofdstukken van de Odysseia gelezen waarin de woedende Odysseus samen met zijn zoon Telemachos en twee trouwe slaven de rekening met de vrijers vereffent; de apotheose van het epos.

We moesten de trein hebben van 14.01, dus tijd genoeg om nog even te wandelen door het bos naar het station. We gingen naar Houten voor een uitvoering in het kader van de Vrienden van het Lied. Florian Just (bariton) en Jurjen Vis (piano) gaven een recital met liederen van o.a. Duparc, Mahler en Ravel. Florian had een forse stem, misschien wat al te groot voor een huiskamerrecital. Desondanks viel ik al bij een van de eerste liederen van Duparc in slaap, net als gisteren in de trein; het duurde maar even maar ik was wel vertrokken hetgeen door Roos werd bevestigd; beetje genant want we zaten helemaal vooraan. Narcolepsie? Ik had dat vroeger met autorijden ook; ik hield het niet vol om ´smorgens vroeg of in de nacht te rijden; onweerstaanbaar vielen m'n ogen dicht; en nu heb ik het vooral heel af en toe in de trein maar vooral bij concerten. Bij opera val ik strijk en zet in slaap en zelfs bij de kolere herrie van zgn.  jazz-muziek - die ik overigens vind uitblinken in saaiheid - val ik in slaap.

Een tukkie in de trein

Beetje surrealistisch zelfportret

Het is er vandaag eindelijk van gekomen; Huib en ik zijn naar het museum in Katwijk geweest. Huib had me al een paar keer geattendeerd op de interessante schilderijen van de Haagse school die er hingen en nu wilde ik graag naar de tentoonstelling met werk van Johan de Vries, symbolisch realisme.
Voor het eerst sinds dagen weer eens lekker geslapen, bij Roos geen muggen en ook niet zo'n hete slaapkamer. Om zeven uur was ik klaarwakker, heerlijk!
Bus 90 naar Katwijk vanaf station den Haag CS; mooie rit, halte vuurtoren. In het dorp was een hele potpourie met veel kabaloïde muziek; er stond iets te gebeuren: de kippenloop. Waarschijnlijk een hardloopwedstrijd. Wij gingen als gezegd naar het museum; op de begane grond leuk overzicht van de geschiedenis als vissersdorp; verderop de schilderijen van de Haagse school met veel bomschuiten op het strand. Volgens Huib waren schilders destijds toen de haven van Scheveningen werd aangelegd expres naar Katwijk vertrokken omdat hier de schepen nog op het strand werden getrokken.

Het werk van Johan de Vries vond ik erg interessant; toch een in de vergetelheid gezakte schilder met een zekere allure. Van een paar schilderijen zei ik tegen Huib dat als de naam Vincent eronder zou staan het werk enkele miljoenen waard zou worden. Johan was een bewonderaar van van Gogh.
Ik vond het een beetje het midden houden tussen Jopie Huisman, Karel Willink en een forse slok van Gogh. Maar er was ook een pointilistisch schilderij van zijn kwast. Vooral de portretten vond ik geslaagd; hyperrealistisch zoals hij het zelf noemde.
Na het museum bezoek gingen we aan de wandel; voornamelijk door de duinen richting Lisse. Duinlandschap vind ik altijd heerlijk om van te genieten; loofbos en open stukken, hier en daar ook open gestoven stukken. We zagen een mooi reebokje op een duin. Onderweg knaagden we onze boterhammetjes weg en overgoten die met meegenomen water. Deze keer geen spektaart noch koffie.

Uiteindelijk, na ruim 20 kilometer kwamen we bij station Hillegom waar we binnen een kwartier de trein konden nemen. Ik weet nog dat we in station Voorhout aankwamen, maar daarna gingen de luikjes dicht net als bij die wandeling van 37 kilometer die ik ooit met Ab liep op de Veluwe. Gelukkig liet Huib me slapen; toen de trein in Leiden stopte werd ik uit mezelf wakker; van zo'n hazeslaapje krijg je best weer energie. Was ook nodig want ik moest rennen om de aansluiting te halen.
Thuis had ik gelukkig nog vissoep staan van gisteren; had honger als een paard. Lekker sla gemaakt en wat krieltjes gekookt en opgebakken; een feestmaal al met al.

Recept Bacalaise

Bouillabaise is een Marseillaanse vissoep; nu heb ik de receptuur van Bacalao a la Portuguese van Wina Born een beetje aangepast en er een soort vissoep a la Bouillabaise van gemaakt. Het is zo lekker geworden dat ik de inspanningen van hedenochtend even wil vastleggen.
Een stuk stokvis meenemen uit Spanje, Noorwegen, Portugal of van elders
Te weken leggen in koud water ged. een nacht
Vel en graten verwijderen en in kleine stukjes snijden

In een pan een ferme scheut olijfolie opwarmen
3 uien grof in stukjes snijden en laten sudderen
een prei in ringen snijden, wassen en toevoegen
een venkel in groffe stukken snijden en toevoegen
flink knoflook in stukjes, enkele kofielepels venkelzaad en oregano en/of tijm,
Stukjes stokvis toevoegen
Onder roeren even goed laten sudderen
2 blikjes gepelde tomaten van Albert Heijn
1 glas water
Aan de kook brengen
Een paar doré aardappelen gaar koken en in stukjes snijden (handig om dat eerst te doen, en af laten koelen; brand je je vingers niet). Je kunt ze er misschien ook rauw in doen en lekker mee laten koken.
Anderhalf uur heel zachtjes laten pruttelen en je weet niet wat je proeft!

BWV 161

Zoals het een twee-jarige betaamt had Guusje afgelopen woensdag al mijn oude bladmuziek tot twee keer toe uit de kast in de hal getrokken. Niet dat ik er nog wat mee doe; het ligt er gewoon tot er zich misschien ooit een doel aandient.
Vanmorgen stond ik, daartoe gedreven door de hitte in de slaapkamer en die rot muggen al weer heel vroeg in de keuken; vlees braden, brood aanzetten, thee drinken op het koele balkon en daarbij viel mijn oog op een stuk bladmuziek, de partituur van BWV 161, een schitterende cantate "Komm, du süsze Todesstunde", kennelijk mijn favoriete thema?! Uit de aantekening kon ik opmaken dat ik die in september/oktober 2000 heb gezongen in de Geertekerk onder leiding van Johan Roozen, een formidabele koordirigent. Natuurlijk kon ik het niet laten om even te luisteren; via Youtube zijn er meerdere uitvoeringen van ten gehore te brengen. De eerste die ik beluisterde was van een gezelschap met de naam: "Bach consort"; beetje traag uitgevoerd maar met zo'n prachtig blaasinstrument, (een zink heet het dacht ik) met een bijzonder vol en enigszins melancholiek geluid. In de aria van de Alt - fantastische stem trouwens - speelde deze zink de koraalmelodie tegen de aria in; klonk heel bijzonder. In de uitvoering o.l.v. Herreweghe wordt de koraalmelodie door het orgeltje gespeeld en dat is geen vergelijk; de zink is veel mooier. Johan Roozen liet destijds de tegenmelodie van de koraal door de sopranen van het koor zingen en dat vind ik achteraf ook heel bijzonder; misschien niet door Bach zo bedoeld maar hij zou er best tevreden over zijn, tenslotte deed hij dat ook vaak denk maar aan de weergaloze aria "Mein teurer Heiland" uit de Johannes passion.

Een nest van vijf

In ganzenmars achter Ab aan door het riet.

Om vijf uur ging de wekker; de Eilandspolder riep. Ik wist niet meer goed wat ik met Ab precies had afgesproken en zorgde voor de zekerheid dat ik de trein van kwart over zes uit Bilthoven kon halen. En dan sta je om 7 uur in Amsterdam CS en ben je drie kwartier later in Edam. Eerst naar de pisbak en dan maar even wachten. Maar die goeie Ab kwam na vijf minuten al aangepuft met zijn bolide. Onze groepsvergadering zou pas om 9 uur beginnen en we moesten Ben en de taart nog ophalen, maar tijd genoeg. Ab deed een toeristische rit door de Purmer polder; dat is een feest met dat mooie weer. En toen naar Ben B. Nog een kop thee gedronken aldaar en wat bijgekletst over boktorren uit Lesbos.
Bij ons clubhuis - de werkschuur van SBB - stonden de meesten al ongeduldig te wachten vanwege de taarten, dit keer zelfs een drietal waaronder een mokkatart, mijn favoriet. Smullen geblazen en koffie gedronken.
En toen met de boot door het prachtige, zonovergoten polderlandschap. Je kon zelfs af en toe de vogels boven het kabaal van het geouwehoer uit horen.

De rietorchis; doen we het voor

Ab liet vol trots de plekken zien waar ons werk in de winter tot resultaat had geleid: grote hoeveelheden rietorchissen, inderdaad een fraai resultaat dit tuinieren in de natuur. Zonder ons werk groeit alles gewoon dicht, uiteindelijk zelfs met boompjes. Maar nu, door het jaarlijks 1 of 2 keer maaien ontstaat door verschraling het zo gewenste natuurtype: veenmosrietland. Orchideeën, ratelaar, trilgras, moerasreukgras, zonnedauw, het zijn allemaal de bijzonderheden van dit natuurtype die hier nu gevonden kunnen worden. Ik genoot.

Vijf foeilelijke kuikens van de kiekendief

Hoogtepunt was wel het nest van de kiekendief met een vijftal jongen in goeden doen; vijf is echt heel bijzonder. De kuikens verschilden heel sterk in grootte; het is dan ook zeer de vraag hoeveel van de vijf de eindstreep zullen halen. Hoogswaarschijnlijk zullen de jongste 2 of 3 uiteindelijk via de magen van hun oudere nestgenoten uiteindelijk toch tot kiekendief geworden.
Na afloop van de excursie gingen we nog traditioneel lekker hompen met z'n allen bij "het Genot van Grootschermer". Na afloop kon ik gelukkig met Tjeerd mee naar Maarssen rijden. Bij thuiskomst direct aan de thee bij Roos om bij te komen. Toch nog een heerlijk maal gemaakt van andijvie met aardappelen en van dat overheerlijke zwijnenrugvlees van de jager.

Een echte binoculair

Mij was die alpinopet bijna te klein?!

Vandaag was Mariska bij me op bezoek met haar twee kinderen Lieva van 4 en Guusje van 2 jaar oud. Lieva had voor koningsdag een microscoop gekocht voor 1 euro en of ik die maar aan de gang kon krijgen. Ik vertelde dat ik over een bino beschikte die heel geschikt is voor kinderen omdat ze niet zo gek sterk vergroten en met opvallend licht bijvoorbeeld insecten zichtbaar kan maken.
Zo rond een uur of half twaalf kwamen ze aan; Roos en ik hielpen de karavaan de trap op met allemaal spullen beladen.
De eigen microscoop en  die van mij mochten zich in een bijzonder korte aandacht verheugen; ik schat 2 seconden waarbij de jongste, die zich vast nog niet realiseerde wat ze zag aanzienlijk meer geduld en interesse toonde. Lieva wilde telkens iets anders. Nou ja, de bino was weer snel opgeruimd. Maar koffie met taart resp. eierkoeken gingen er goed in.

Oma Roos op weg met de kleintjes

Vervolgens ging Roos met de kleintjes naar haar huis; konden ze lekker met water spelen in de tuin. Mariska en ik zouden een quiche gaan bakken; wilde ze graag leren, maar uiteindelijk hebben we alleen maar zitten praten. Was wel lekker rustig zo met z'n tweetjes. Roos kwam weer terug en hebben we met z'n allen geluncht met ragout in bakjes en natuurlijk brood met paling, zalm en schimmelkaas. Ging er wel in!
Guusje heeft vervolgens de verschillende kamers grondig geïnspecteerd en haalde de muziekboeken uit de kast, probeerde mijn slaapkamerlamp uit en paste mijn nieuwe alpinopet; was haar iets te groot.
Het werd wel zo verschrikkelijk warm in de flat en vooral buiten. Toen ze weer naar huis gingen leek het wel een sauna in de auto, maar gelukkig was er koeling. De kinderen waren versleten en ik had het ook wel een beetje gehad. Nog wel lekker bij Roos in de tuin gezeten met een wijntje maar bijtijds naar bed; morgen excursie in de Eilandspolder; weer verdraaid vroeg op.

Moderne kunst

Spreekt voor zich

Zoals mijn oude vriend Dick mijn muzieksmaak enorm heeft opgerekt, zo ben ik ook met meer interesse gaan kijken naar moderne kunst met name door toedoen van Nathalie. Zij had bij gelegenheid gesproken over Gustav Klimt, voor mij zo'n moderne rommelaar; echt verdiept had ik me er niet in tot enkele weken geleden.
Bij de bibliotheek lag een stevig boekwerk op groot formaat over het werk van Klimt en dat heb ik niet alleen geleend maar ook met flinke aandacht doorgenomen. Het oudste werk dat in het boek wordt behandeld betreft een schilderij dat hij samen met zijn jong overleden broer heeft  gemaakt met een middeleeuws tafereel van een markt in Rothenburg vol mensen en een toneelspeler of potsenmaker. Zo nauwkeurig, zo levensecht dat ik het meesterschap als van Albrecht Dürer of Jan van Eijck er in herkende; fantastisch, zou dat werk dolgraag in het echt willen zien. En dan zie je het losmaken van het realisme; zo'n fabelachtige techniek in combinatie met creatieve fantasie leidt tot groots werk en dat leverde Gustav zonder meer. Nathalie vond het wel leuk dat ze mij had beïnvloed en dat gevoel was wederzijds; zo leer je van elkaar!

Ik had bij boekwinkeltjes.nl een tweedehands maar zo te zien ongelezen exemplaar van dit boek voor haar aangeschaft en ben vandaag naar Groningen afgereisd om haar dat te overhandigen. Gezellig samen naar het Gronings museum geweest waar een tweetal exposities waren ingericht waaronder eentje van "de Ploeg", waar mijn oude vader nogal van gecharmeerd was destijds. Maar ook van een moderne fotograaf/kunstenaar, Lachapelle; daar wist Nathalie mij ruimschoots over te informeren; zij had zich er ook in het kader van een interview grondig in verdiept.
Natuurlijk een foto van haar gemaakt in het museum; op aanwijzing van haar en met professionele lichtcorrecties achteraf. Gezellige middag.
Op de terugreis een hele batterij leegge-appt met deze en gene har har.

Is oma daar

Van Dick kreeg ik een interessant boek over gassen, ja, over de verschillende gassen die hetzij van onze atmosfeer deel uitmaken of door toedoen van de mens zijn gesynthetiseerd of uitgestoten.
Het boek begint met de beschrijving van de activiteit van vulkanen die allerlei onvriendelijke gassen als H2S en CO2 uitstoten. Mount St Helen wordt in de geweldsexplosie beschreven. Eonen van rustig gedrag; misschien af en toe een trilling, maar geen echte aardbeving of eruptie. Tot eind vorige eeuw; steeds krachtiger trillingen, waarschuwingen en tot slot een uitzetting die groter en groter werd en tot slot de fenomenale ontploffing die mondiaal het vliegverkeer lam legde. De foto's staan nog in mijn geheugen gegrift.
Van een iets kleiner niveau overkwam mij gisteren. Het lukt mijn "naam kinderen" maar niet om normaal met mijn partner Roos om te gaan. Met name de dames hebben daar moeite mee. Zo mogen de kleinkinderen niet eens "oma" tegen haar zeggen terwijl dat voor andere neo-opa's en omaas als vanzelfsprekend wordt ervaren. Dat zit mij hoog, om van andere onvriendelijke acties maar niet te spreken.
Daarentegen is er het afgelopen jaar met mijn nieuwe kinderen zo'n vanzelfsprekende warme relatie ontstaan, ook en zelfs met name met mijn partner dat, net als bij Mount St Helen mijn innerlijke gevoelens beginnen te rommelen; ik ben het strontzat!!
Gisteren zat ik wat met Mariska te telefoneren; zij vanuit de auto tot ze thuis kwam. Daar stonden de kleintjes haar al op te wachten. "Hier is opa", kreeg ik 4-jarige Lieva aan "de lijn". Ze babbelde wat met me terwijl haar 2-jarig zusje er tussendoor schreeuwde. Ik moest zo lachen. Maar toen kwam het en er knapte iets in me; zo kan het namelijk ook; Lieva vroeg: "Is oma daar?", ze wilde oma even spreken.

Sentimentele ouwe zak?

Broer Henk maakt me daar wel eens voor uit wanneer ik het over "vroegig" heb; misschien heeft hij gelijk. Na de wel heel bijzondere dag van gisteren heb ik opnieuw erg kort geslapen; om vijf uur stond ik alweer in de vleespan te roeren en thee te zetten. Wat gelezen in mijn favorietje: "de Odysseia" van een zeker Homeros. En toen schoot het me te binnen dat ik nog een bepaalde "link" wilde toevoegen aan de blog van zaterdag; een link naar de ouverture van de opera "Tommy" van The Who, een rockgroep uit mijn jonge jaren. Natuurlijk direct gevonden en bij het luisteren stroomden de tranen letterlijk over m'n wangen; het is emotioneel voor mij toch ook wel een hele gebeurtenis hoor. De gedachten buitelen over elkaar heen; onbeschrijfbaar maar intens en muzikaal als ik ben komt muziek zo krachtig bij mij binnen en dit was een link naar een nog veel ouder verleden; mijn eigen jeugd. Die nieuwe kinderen, jonge mensen betekenen zo'n verrijking voor ons. Ik heb gisteravond nog zitten appen met Nathalie en Mariska en afspraken gemaakt voor dinsdag en woensdag; ik moet hen gewoon weer zien en spreken.
PS Bij Johann Sebastian houd ik het nu toch langer uit dan bij The Who har har; hier mijn favoriet van Bach. Hield ik het overigens nu ook niet droog bij. Kennelijk wel erg veel emotie in m'n oude lijf.
PS 2 Op youtube staat een complete uitvoering van de rockopera Tommy die ik van harte kan aanbevelen!

Abrazo in Roosendaal

Martijn en ik bij de eerste ontmoeting in Roosendaal

Om kwart voor tien de deur uit op weg naar de ontmoeting met donorzoon Martijn. Met slechts enkele minuten vertraging liepen we binnen op station Roosendaal. En ja hoor, daar zaten ze bij de fontein. Eerst zwaaiden we naar elkaar; het eerste contact was een abrazo, een omarming; we waren blij om elkaar te zien en hiermee het wereldrecord "snelvinden van de donor" te hebben gezet; drie weken geleden met het wattenstaafje in de weer en vandaag de ontmoeting. Onze lieve partners sloten zich bij ons aan en zo maakten we een begin aan wat een heel bijzondere dag zou worden.
Je bekijkt elkaar, verwonderd, benieuwd; je vertelt elkaar van alles; een bijzonder gebeuren! Als aandenken en welkomstgeschenk kreeg Martijn een 2000 jaar oude munt van ons, een Romeinse sestertie met de beeltenis van keizer Trajanus.

Na de koffie op het terras gingen we binnen lunchen en zetten het gesprek voort. Om de vaart erin te houden stelde ik voor dat we Martijns moeder zouden vragen of ze het aan zou kunnen om mij te ontmoeten. Haar antwoord was: "Voelt als een overval, maar graag".

Martijn voor het eerst tussen beide genetische ouders

Martijn had al aangegeven dat ze graag kennis wilde maken. En na de zeer emotionele ontvangst en nadere kennismaking zaten we aan de champagne om dit feest te vieren.
We maakten wat foto's in de tuin en daarna bracht Martijn ons naar station Rotterdam Centraal. We namen heel warm afscheid. In de trein voelde ik pas hoe moe ik was. Toch heb ik deze blog geschreven. Wat hebben we allemaal een blij gevoel!

Wat was ik moe!

Hoezo rustig wandelen

Over m'n bril turend probeerde ik in deze primitieve
omgeving de dringende eppies te lezen en zelfs te
beantwoorden. Viel niet mee.

Ab zou om 8 uur komen, dus keek ik vanaf half acht af en toe of zijn bolide al verscheen. Maar nee, hij was geheel tegen zijn gewoonte stipt op tijd en niet veel te vroeg. Gezellig een dagje wandelen op de Veluwe. Hij vond het ook een goed idee om naar het park de Hoge Veluwe te gaan; natuurlijk niet naar het Kröller-Müller want dat vindt de cultuurbarbaar zonde van de tijd?!
Na de thee door mistig Utrecht en Gelderland naar Otterlo. We waren misschien een uurtje aan het lopen of daar ging de app en even later weer. Ab moest lachen om - wat hij noemde - m'n vibrator. En daar ging zelfs de telefoon; Nathalie met de boodschap dat er een match was. Op Whatsapp een aantal foto's met berichten die ik niet kon lezen. Ab maakte een foto van mij terwijl ik zat te typen. En het ging maar door; zoon Peter appte dat hij een huis had gekocht; en Ab maar lachen.
We zagen en hoorden koekoeken alom en veldleeuweriken. Prachtig gebied en verrassend groot.
Rond vieren pakten we een witte fiets. Via jachtgebouw St Hubertus terug naar Otterlo. Op voorstel van Ab bij de Boer'nkinkel gegeten. M'n gedachten gingen natuurlijk uit naar de nieuwe telg in onze extended family: een zoon!
Nadat Ab was vertrokken na een kop thee klom ik in de mail en inderdaad een positief bericht van ftDNA; een zoon! En direct al een uitgebreid kennismakingsmail van hem.
Op Whatsapp heerste een uitgelaten feeststemming - de meiden hadden een groepsapp gemaakt -  die uiteindelijk eindigde met een afspraak voor morgen om te gaan lunchen en kennis maken. Terwijl ik dit bloggie schrijf zijn Roos en ik op weg naar de ontmoeting. Spannend voor alle betrokkenen.

Op de witte fiets

En een Weihenstephaner bij de Boerenkinkel in Otterlo

Slager Ultee

Dat was lang geleden dat ik op de Biltse markt was; voor het laatst in maart schat ik zo. Eerst naar John voor van die lekkere aardappels nieuwe oogst; het werden Dorées, beetje kruimig en goed van smaak. Daarna door naar de Veenendaalse Reformkraam voor volkorenmeel. Maar daar zag ik een nieuwe kraam, een slager met de naam Ultee. Tot verbazing van Roos ging ik naar deze kraam.
"Vroegig", in mijn kindsjaren in Amsterdam Slotermeer had je overal nog van die echte slagers. In de Bernard Loderstraat, de straat waar ik jarenlang langs kwam op weg naar de Burgemeester de Vlugtschool waar ik mijn lagere school jaren heb mogen genieten, zat een slager, slager Ultee. Was vlakbij de Josephus Jittastraat waar we woonden en mijn moeder kocht daar vlees. Daar liet ze ook in die paar zeldzame gevallen dat mijn vader met een haas thuis kwam het wild slachten, d.w.z. van zijn jas en ingewand ontdoen en in stukken hakken. Ik herinner me nog heel goed hoe die winkel eruit zag; een pilaar in het midden en vlak daar achter een stukje toonbank met glas en een klein doorkijkgat voor de kinderen die bestellingen deden. Daar kreeg je dan ook een plakje worst.
"Komt u uit een slagersfamilie", vroeg ik en had direct een leuk gesprek met de jonge slager. En inderdaad bleek de familie Ultee, want zo heet ook de nieuwe marktslager vanouds een slagerij te drijven. In de grote "kraam" hing een enorme foto van een stier met mensen eromheen; een jonge knul, de vader van degene waar ik mee sprak, zijn grootvader achter de enorme stier. Ook slager Ultee uit Amsterdam was familie, zij het van een andere "tak".
Roos kocht een ferm stuk leverworst en daar hebben we thuis van genoten. Ze had het verhaal over het kindergat in de ruit bij de slager nog niet eerder gehoord; ze staat altijd weer versteld van mijn onuitputtelijk geheugen wanneer daar weer een "nieuw verhaal" uit rolt.