Van Wiltz naar Kautenbach via Wilwerwiltz

Der Wegweiser

Op deze dubbele etappe heeft Roos bij haar eerste kennismaking met Luxemburg een blaar als een duivenei opgelopen zo wist ze me fijntjes te herinneren. Het was een flinke wandeling zelfs voor mij in de vorm van heden.
Eerst met de trein naar Wiltz met een 2-uurs kaartje voor de somma van 2 euro. Het OV is hier ontzettend goed van kwaliteit en spotgoedkoop. Vanaf station Wiltz even zorgvuldig kaartlezend het pad met het plusteken opgezocht. Kostte even moeite omdat Wiltz intussen wat was uitgebreid, maar was eigenlijk geen probleem. Al snel klimmen door het bos naar de splitsing van het pad naar Kautenbach en het pad naar Wilwerwiltz. Fijn om hier weer te wandelen; het was stil, mooie uitzichten en vlak voor Wilwerwiltz de Wegweiser waar ik naar uit had gekeken; staat er gelukkig nog steeds. Even verderop ook het bruggetje over het beekje en dan Wilwerwiltz. Een plaatsje van niks; wel een café restaurant maar zo te zien geen hotel. La Bascule is inmiddels een apartementencomplex geworden.

Rechtsaf Wiltz, linksaf Kautenbach

De overweg oversteken en dan stevig klimmen om uiteindelijk in Pitsch uit te komen. Daar kun je afsteken maar ik vond het leuk om naar het niet bijzondere plekje te gaan waar ooit besloten werd om naar Kautenbach af te slaan en niet naar Wiltz en dat vanwege een auto-rallye waar we een sik van kregen. Zou je nu niet eens meer opvallen zo zijn we gewend geraakt aan druk auto verkeer.
Al snel kwam ik weer in Pitsch, maar dan aan de andere kant; had er dus kunnen afsteken, maar had ik als gezegd expres niet gedaan. Door naar Lellingen. Er werd aan de infrastructuur van Pitsch gewerkt; de wandeling werd tot mijn verbazing helemaal de andere kant omgeleid; daar deed ik even niet aan mee. Gelukkig maar, want dan had ik Lellingen ongetwijfeld gemist, nu niet.

Grenspaal of iets dergelijks

Op aanwijzing van een wegwerker vond ik een kleine omleiding en al direct weer het wandelpad met het kruisbeeld uit de vijftiende eeuw meen ik; staat er gelukkig nog steeds; herinnerde ik me nog duidelijk.
En toen een forse om niet te zeggen een hele forse klim etappe uiteindelijk naar de Schutzburg. Het voerde door de bossen en bleef maar stijgen voor m'n gevoel. Ik nam opnieuw mijn petje af voor de beheerder van deze paden; de markering is zo goed; nergens ontbreekt een teken; alle afslagen zijn helder; je kunt het niet missen. De kaart gebruik je hooguit om te zien of je al opschiet. Dat was niet zo echt het geval. Ik was opgelucht toen ik eindelijk het kerkje van Kautenbach zag opdoemen.
Op de kamer m'n wasje gedaan en lekker gegeten. Beetje muziek geluisterd en wat moet je verder in je uppie?! Vroeg gaan slapen; nou dat heb ik geweten. Om 4 uur werd ik al wakker; uitgeslapen dat wel, maar wat moet je al die tijd. Als me dat thuis gebeurt heb ik altijd wel wat om handen, maar hier? Moet tot half negen wachten voor het ontbijt.

De Schutzburg

Verder is het hotel nogal gehorig; ik hoorde het snurken van een van de andere gasten. Toen maar weer verder muziek gaan luisteren; eerst de negende van Beethoven afgeluisterd en daarna de Winterreise van Ian Bostridge en ook die weergaloze uitvoering van "die schöne Müllerin", evenees van Ian Bostridge en mevr. Uchida aan de piano. En weer ontroerde die laatste me sterk. Maar zo lang met oortjes in luisteren - ik had het moeten weten - maakte me suffig; had moeite om aan de dag te wennen.

Het beekje vlakbij Wilwerwiltz

De jujubes wandeling naar Clervaux

klooster met beek

In mijn studietijd kregen we college polymeerchemie; vanaf die tijd spreek ik het woord jujubes anders uit; op hooggeleerd nivo har har. De wandelingen hier in Luxemburg zijn uitmuntend gemarkeerd en eenduidig aangegeven. Een kruisje, een plusteken, een rondje maar ook een jujubes, zo'n salmiakdropje en die wandeling wilde ik vandaag lopen. Ik gebruik daarvoor nog steeds de kaart waarover ik ruim dertig jaar beschik; totaal versleten; slechts met de grootste zorg kun je er nog iets mee. Ik had voor vandaag uitgezocht dat ik de etappe van Troisvierges naar Clervaux zou gaan lopen.
Met de trein naar Troisvierges waarbij ik gebruik maakte van een oeroud kaartje dat nog steeds geldig bleek te zijn. Zal misschien zo lang niet meer duren want er is nu ook een elektronisch systeem zag ik.
In Troisvierges had ik de grootste moeite om de aansluiting met de kaart te vinden; lukte me ook niet. Uiteindelijk vond ik een plek en een richting waarmee ik via een omweg ergens buiten Troisvierges de aansluiting met de jujubes heb gevonden.
En ik heb toch genoten; was natuurlijk heel vermoeiend al dat klimmen en dalen, maar het ouwe lijf redt het nog best! Uitzichten over dalen; de zon door de bomen; beekjes die door het landschp ploeteren. Met uitzicht op een klooster en een meanderende beek in het dal moest ik wel zo intens denken aan een van de liederen van de cyclus "de zomerreis" die Roos en ik hebben gemaakt. Mooi gedicht van Roos: "Traag volgt de oever de stroom, een idylle", en zo was het helemaal. Ik hoorde de melodie weer helemaal zoals ik die had gecomponeerd. Roos heeft er later vast weer aan gesleuteld.

Oorlogs monument

Als je er oog voor hebt dan is de natuur zo mooi en hoe kun je daar beter van genieten dan te voet.
Die markeringen zijn zo ontzettend goed hier; dat maakt Luxemburg wel tot een uitgelezen wandelland hoor; de schoonheid van de natuur en die markeringen.
Weer goed gegeten. Na het eten ben ik nog even gaan kijken bij de Auberge de la gare en voor de opgang van een andere wandeling. Moest snel terug naar de kamer om deze blogs te schrijven zal ik maar zeggen. Lekker gechat met Mariska en Roos. Uitstekende WiFi hier!

Heerlijk, weer in Kautenbach

Uitstekende markering

Ik kwam hier voor het eerst naar schatting in 1986; Dick, Kees - een goede vriend van Dick - en ik liepen regelmatig met elkaar trajecten door België en Luxemburg. We waren begonnen in Clervaux en wilden naar Wiltz lopen. Maar we hadden onderweg ontzettend last van een auto-rallye; telkens kwam er weer zo'n auto achterop rijden op van die uitgesproken landweggetjes waar je normaal geen auto tegen komt. Bij een splitsing besloten we toen om niet naar Wiltz te gaan maar het andere gemarkeerde pad in te slaan en dat leidde ons naar Kautenbach. We kregen kamers in hotel Huberty en ik viel op slag voor dat hotelletje. Ik verrekte van de honger en bestelde twee gerechten; kon ik natuurlijk niet op.
De volgende morgen moest ik naar huis bellen; dochter Joke, toen een jaar of vier schat ik, had besloten dat ze vanaf die dag zindelijk zou zijn en wilde zonder luier slapen. En daar moest "pappa" matuurlijk kond van gedaan worden!
Ik ben nog ik weet niet hoe vaak naar dit hotel geweest; heb hier nota's geschreven en vooral erg veel gewandeld en dan nu weer terug. De vorige beheerders trokken me niet zo, maar er zijn nu anderen.
Ik was er klokslag 12 uur; en kreeg kamer 1. Om 12.30 liep ik al buiten en verkende ik de verschillende paden vanuit Kautenbach; ik herkende na al die jaren eigenlijk vrijwel niets meer; kon me maar moeilijk oriënteren; ben ook zo gewend aan de GPS; maakt een mens wel lui en dom hoor!
Maar heerlijk gewandeld in het Luxemburgse landschap; wandelland bij uitstek.
'sAvonds heerlijk gegeten; de nieuwe mensen zijn echt gezellig en de keuken is uitstekend. We gaan ons hier wel vermaken!

Hulshorster zand

Aan de Leuvenumse beek

Intussen heb ik de smaak goed te pakken; ik wandel vrijwel iedere dag en ik houd me goed aan het regime van weinig eten. Ben inmiddels gestopt om ook maar iets eetbaars te kopen; de vriezer moet echt leeg en dat lukt niet als je telkens weer wat nieuws inslaat.
Gisteravond laat, ik lag al te slapen, hoorde ik zacht geritsel bij mij op de gang; niet zacht genoeg om me niet wakker te maken. "Dat moet Roos zijn", bedacht ik mij direct en inderdaad; ze vond het zo'n ongezellige gedachte dat we elkaar voorlopig niet meer zouden zien dat ze de sponde wilde delen. Ik was direct weer in slaap, maar gezellig is het!
Roos is druk met een cursus "compositie voor kwartetten" en is daar voorlopig nog druk mee; verder fitnesst ze vrijwel dagelijks en wel 's-avonds en inderdaad dan schiet er weinig tijd over om dingen samen te doen.
Maar al met al ging ik daarom laat de deur uit op weg naar Harderwijk om daar de bus te pakken naar halte "de Zwarte Boer" in Leuvenum. Op de bushalte sprak ik een echtpaar uit Almere; de man van het echtpaar had diabetes gekregen door een enorme schrik, helemaal voorstelbaar toen hij mij het gruwelijk bedrijfsongeval beschreef waar hij getuige van was geweest in zijn twintiger jaren in de bouwvak. Verder stond er nog een meneer waarmee ik in de bus naar Leuvenum uitvoerig heb gesproken; hij was ook een echte wandelaar en had vrijwel alle grote paden in NL gelopen. Hij liep net als ik bij voorkeur in zijn eentje. Op de bushalte van de Zwarte Boer namen we met een handdruk afscheid en scheidden onze wegen.

Een pluk heide in volle bloei

Het bos had bijzonder te lijden gehad van de langdurige droogte; veel bomen met bruine bladeren; overal bladval, veel te vroeg voor het jaar. Ook veel dode heide, maar gelukkig ook plukken heide in volle bloei.
Altijd weer een fijne etappe over het Hulshorster Zand. Ik zocht wat van die witte en zwarte keitjes bij elkaar om hier en daar achter te laten. Er lagen er twee dicht bij elkaar; een witte en een zwarte; die heb ik apart meegenomen en later bij Roos in de vijver gegooid. Hebben een miljoen jaar samen in het zand gelegen en nu bij Roos in de vijver.
Heb de dag afgesloten bij Roos in de tuin; morgen naar Luxemburg; vroeg op dus. Samen lekker thee gedronken toen ze eenmaal thuis kwam.

Wat een schoonheid

De drie gratiën

Op deze wat regenachtige maandag ben ik naar de Hermitage in Amsterdam geweest voor de tentoonstelling "Classic beauties"; beelden en schilderijen van de 18e eeuw, de eeuw waarin vooral door kunstenaars en aristocraten de schoonheid van de klassieken werd bewonderd en geïmiteerd.
Was het voor mij toch Bernini die ik als de top van de top beschouwde van de beeldhouwkunst, daar heb ik nu zijn collega Canova mogen bewonderen.
Op de aankondiging van de expositie staat een marmeren beeld van de drie gratiën; een wel zo geniaal vorm gegeven beeld dat ik me niet kon voorstellen dat het ook daadwerkelijk naar hier in Amsterdam getransporteerd zou zijn. Deed me denken aan die aankondiging van het ballet "Mata Hari", waarop een exotische vrouw en een enorme python te zien waren; in het ballet was van geen python sprake. Maar bij deze expositie was dit topstuk wel degelijk aanwezig.

Het begon grappig met een heel klein beeldje, eigenlijk een souvenir maar dan uit de 18e eeuw en van marmer. Dit beeldje stond in een nis, eigenlijk een opening in de muur en wanneer je erlangs keek zag je in de verte de drie gratiën. Ik wist dus direct dat ik het beeld even later kon bewonderen.

Maar eerst tal van schitterende stukken; koppen van Apollo, Pallas Athene, schilderijen en etsen van hoe het vervallen en overwoekerde Rome eruit zag in de 17e-18e eeuw. Imposant hoor. Schilderijen met voorstellingen uit de Griekse mythologie/geschiedenis; Helena die Paris troost omdat hij in de strijd moet; Helena die Telemachos herkent als de zoon van Odysseus en nog andere.
En toen de zaal met de sculpturen uit prachtig wit marmer gehakt.

Bij binnenkomst direct het topstuk; het werd wisselend belicht en toen ik binnenkwam was het toevallig in het volle licht; natuurlijk maakte ik een foto. Het was onthutsend mooi. Maar ook een Amor en Psyche, heel subtiel, een mooie Aphrodite met de billen bloot. een Sater met Bachante, Hebe en nog enkele.
Ik was terecht op de maandag gegaan; het was ontzettend rustig.
Maar ook een verrassende Out of Art tentoonstelling van Finse kunstenaars. Eén stuk vond ik toch wel zo bijzonder dat ik het in de blog wil plaatsen naar de klassieke schonen.

Out of Art TT, Finse kunst

Vita brevis?

De opmerking dat het leven maar kort is krijg ik vaak te horen; zelfs mijn 83-jarige moestuinier Theo vindt dat het leven maar kort is. Dat gaat misschien op voor mensen die plotseling worden weggerukt uit het leven, maar wordt dan alleen gedacht door de achterblijvers. Wanneer een leven naar tevredenheid van de persoon zelf is geweest dan doet de lengte van dat leven er toch eigenlijk niet toe? overweeg ik vaak. Het is een filosofische gedachte; een leven duurt een leven.
Vanaf mijn dertiger jaren heb ik mij gerealiseerd dat je maar één keer leeft en dat je eruit moet halen wat erin zit. Voor mij was dat toch vooral: genieten van het leven zelf; lekker eten, niet al te druk maken en wat dies meer zij. Materialisme hoorde daar voor mij niet bij maar veel buiten zijn des te meer; wandelen, mooie dingen zien, steden, kunst, de geest ontwikkelen door veel te lezen. Genieten eigenlijk, althans wat ik ervaar als genieten. Beetje epicuristisch.
Toen mijn vader stierf in 2003 heb ik mij gerealiseerd dat ik nog zo'n 25 jaar te verwachten had, ervan uitgaande dat ik ongeveer zijn leeftijd zou gaan halen. Ik heb vanaf dat moment die bewuste keuze nog verder uitgewerkt en alles gedaan wat ik graag zou willen; de klassieken bestuderen, veel kunst bekeken en beluisterd, eigen bewoning. Daarbij heb ik ook heel bewust grenzen gesteld van dingen of activiteiten die ik absoluut niet zou doen, zoals verre, transcontinentale reizen. Tevreden met Europa als te bezoeken regio. En nu met 70 jaar kijk ik met veel genoegen terug en realiseer me dat ik feitelijk alles heb gedaan en gezien en gelezen van wat ik wilde. Mijn gezichtsvermogen wordt wat minder, maar dat hoort bij het ouder worden.
Ben een tevreden en dankbaar mens.
Waarom deze blog? Ach, misschien dat mijn levenshouding anderen mag inspireren. Tevredenheid is zo'n heerlijk gevoel en dat gun ik iedereen.

Ars longa

In eerste instantie dacht ik dat het een hoop vergeten
bouwmateriaal ging, maar dit is de beroemde eco-
kathedraal van Leroy. Moet je in het voorjaar zien.

Niet te geloven, maar vandaag was ik voor de derde keer binnen een week in een prachtig gelegen museum voor Moderne Realistische kunst; het museum Belvédère in Heerenveen. Ik wilde perse naar de foto-expositie aldaar vanwege een foto van het brandend aardgas boven het ijs van de smeltende permafrost; naar mening van deskundigen een buitengewoon omineus verschijnsel dat een zichzelf versterkend effect zou hebben op de CO2 concentratie van de aardatmosfeer en dus op het klimaat.
Roos had van haar buurman een tweetal door hem niet gebruikte 1e klas toeslagkaartjes gekregen en die moesten dit weekend worden gebruikt; goed gelegenheid om naar Heerenveen te gaan. Overigens was het ook uitgesproken museumweer vandaag; dreigende luchten en af en toe een bui.

Een onverwachte omgeving voor een museum. Heet dan
ook terecht "Museum Belvédère"

Het museum lag eigenlijk niet in Heerenveen maar in Oranjewoud, een voormalig dorp, heden stad Heerenveen. Daar kwamen we gelukkig op tijd achter zodat we een stuk met een bus mee konden; desondanks was het nog een flink stuk lopen, maar het was het absoluut waard. Een prachtige tentoonstellingsruimte en een bijzondere tentoonstelling van schilderijen en foto's; all things of beauty. Ik was er echt van onder de indruk. De natuur was een item maar ook wat de mens doet met de natuur.
Vanuit heel verschillende invalshoeken hadden de kunstenaars vorm gegeven aan deze items.
Zelfs de Verkade albums met de tekeningen van Jacques P. Thijsse ontbraken niet. We hebben van het bezoek genoten.

Brandend methaan boven het ijs van de permafrost

Daarna wilden we eigenlijk met de bus naar Assen om ook daar het museum te bezoeken. Gelukkig kwam Roos in de bus tot de ontdekking dat de rit bijna 2 uur zou duren dus snel stonden we weer in Heerenveen en zijn we terug gelopen naar het station en door naar huis.

Een natuurboek van Verkade

Nieuw begin?

Aan een struik zo volgeladen mist
men één, twee pruimpjes niet!

Decennia geleden, ik was met Lien op vakantie op Walcheren, proefden we bij een kennis van haar tante - waar wij bij verbleven - een bijzondere rode wijn. Destijds dacht ik dat het om een Bordeaux wijn ging. Maar naar bleek was het een zelf bereide wijn van een mij toen onbekend fruit, sleedoornbessen.
Het proces van zelf wijn maken kende ik toen nog helemaal niet, maar toen ik eenmaal bij het CLB op de afdeling PA terecht kwam als hoofd Elektronen Microscopie kwam daar snel verandering in; de hoofdanalist aldaar, Sjaak A. was een ervaren wijnmaker; van allerlei fruit maakte hij zijn brouwsels en al snel had ik daarvan ook de smaak te pakken. Echter, nooit haalde ik een resultaat dat ook maar in de schaduw kon staan van die eerste kennismaking hierboven geschetst. Wèl maakte ik een honingwijn, mede, die geweldig smaakte.
Eenmaal in de Hoflaan met Anneke heb ik het wijn maken nog eens dunnetjes overgedaan; enorme flessen met voornamelijk pruimen en sleedoornbessen zette ik op de loggia te pruttelen. In het begin dronken we de pruimenwijn wel, maar later destilleerde ik alles tot slibovic, dat ik muntte als "Everts' Roem", een uitdrukking die overigens ook van vriend en collega Sjaak A. afkomstig is.
Vorige week bij de wandeling van Wijk bij Duurstede naar Leersum over het Gerrit Achterbergpad had ik een paar struiken gezien met prachtige sleedoorn-bessen. Onwillekeurig dacht ik dat het best leuk zou zijn om nog eens wijn te gaan maken. De volgende dag met Roos besloot ik om inderdaad vast een zakje bessen te plukken (zie foto). En ik had het kunnen weten, gisteravond kwam Roos met een pruttelfles en waterslot en zelfs een zakje wijngist aanzette. Nu ontkom ik er niet meer aan om daadwerkelijk, voor de laatste keer ongetwijfeld sleedoornwijn te gaan maken.
Dus de komende weken bessen plukken en invriezen en volgend voorjaar als het warm begint te worden het gistingsproces op gang brengen. Dan kunnen we omstreeks deze tijd van het jaar het resultaat proeven. Ben benieuwd.

't is weer voorbij

Prachtig kloosterkerkje tussen het lover

Als een uurwerk zo goed liep vanmorgen mijn verbinding naar de wereldstad Grave; 6.13 de sprinter naar Utrecht, vervolgens de IC naar den Bosch, de sprinter - die overigens nergens stopte - naar Oss, ff hollen voor de bus naar Heesch en directe aansluiting naar Grave. En daar liep ik om 8.01 uur op weg naar Ravenstein waar ik Mariska met Guusje zou ontmoeten voor overdracht van het bestek dat ik gisteren heb gereinigd en natuurlijk om weer lekker bij te praten.
Een wandeling door het platteland van Brabant; volop rijpe bramen in het begin, veel mais en in een bocht een prachtig kerkje dat bij een klooster hoorde.
Inmiddels had ik mijn jas uitgetrokken; de korte broek had ik al vanaf huis aangedaan; was warm genoeg. Alleen na een paar uur op een dijk werd het fris in de wind. Onderweg al wat eppen met Mariska over waar en hoe laat. Uiteindelijk ontmoetten we elkaar in het centrum van Ravenstein bij een terrasje. Ik streek als eerste neer en nam koffie; op dat zelfde tijdstip werd een bus uitgeladen met allemaal leeftijdsgenoten in verschillende maten qua mobiliteit. Even later kwam Mariska eraan met de pittige Guusje; net twee jaar en kan al verdraaid goed praten. Wat gaat dat toch snel; vorig jaar kon ze nog niet eens lopen en nu springt ze en praat ze dat het een lieve lust is. Koffie en limonade gingen er goed in. En ondertussen praatten we wat af; gezellig hoor. Op zeker moment steeg er een onwelriekende geur op; Guusje had haar luier met veel zorg gevuld?! Mariska naar de auto om een schone te halen; kon ze niet vinden; bleek later onder de stoel te liggen. Maar daarmee was ons bezoek wel beëindigd. Ik rekende af en door het portierraampje spraken we nog e.e.a. Vervolgens gingen we ieder ons weegs. Ik liep verder richting Wijchen.
Eerst met een pontje over; de officiële route ging over de enorme verkeersbrug, maar ik had gezien dat er ook een pontje ging en dat is toch een stuk aangenamer dan langs die stinkende herrie te lopen. Het was niet zo ver meer naar Wijchen; het station was wat moeilijk te vinden; ik kon de bijna vertrekkende trein instappen en was direct op weg naar huis.

Wisseling der seizoenen

Een harinkie gescoord en bij Roos thee gedronken. Zij had ook een fijne dag gehad; in Westzaan geweest en in Zaandam naar een galerie geweest waar een favoriete schilderes van haar exposeerde.
Toen ik boven in de flat kwam zag ik tot mijn verdriet dat het zomerseizoen begint af te lopen. Buurvrouw begint al met het wisselen van haar garderobe; de winterspullen komen nog niet boven maar de al te luchtige jurken gaan naar beneden. Direct moest ik denken aan dat lullige liedje van Gerard Cox. Even later sprak buurman/weerman Hisso mij aan via onze balkons; na een aaneengesloten periode van 60 dagen zal het morgen de eerste dag onder de 20 graden worden: "dat staat ons voor de toekomst wellicht te wachten", sprak hij omineus. Zoiets had hij in mei al gezegd en het weer van deze zomer heeft die uitspraak niet gelogenstraft. 

82,6

Voor de bahandeling

Het is een hele klus voor iemand die worstelt met "zelfbeheersing"  zeker daar waar het eten betreft, maar hedenmorgen woog ik 82,6 kilogram, schoon aan de haak. Gisteren was een zware en lange dag geweest; ik barstte 'savonds dan ook van de slaap en dan passen het slaapritme van Roos en mij prima bij elkaar. Normaal heb ik veel minder slaap nodig dan zij.
Roos heeft zo'n precisie personenweegschaal; vanmorgen dan ook vechten wie er het eerst op mocht staan. Na een matig ontbijt ging ik naar de flat.
"Abspecken" doet je adrenaline spiegel stijgen; je wordt er actiever door. En zo stond ik vanmorgen al druk in de keuken, bezig met het gekookte hertenvlees van de botten te trekken en even later met aluminium folie en soda het donker geworden zilverwerk te reinigen; in mijn opruimwoede kwam eergisteren een doosje met allerlei verzilverd bestek tevoorschijn; nu na reiniging ziet het er weer toonbaar uit. Het heeft ook een doel gekregen; Mariska vindt het een enig idee om het voormalig bestek van haar biologische oma te gaan gebruiken. Ze gaat zelfs dat oeroude kinderbestek - ben ik als kind zelf nog mee gevoerd - in ere herstellen; als nostalgicus doet me dat veel plezier.

Tijdens het reinigingsproces

Na het afspoelen

Een jeugdzonde?

Jan Mankes

Ouderwets om half zeven met de trein; het was nog behoorlijk schemerig toen ik om zes uur van huis ging, op naar Brummen. Een etappe van het Trekvogelpad stond op mijn "abspeck"-programma, dus ook een bijzonder licht ontbijt van wat yoghurt met muesli. Om half negen ging ik op pad met boekje en GPS; heerlijk wandelweer. Met het pontje over de IJssel; een wat weinig spraakzame pontenier die mijn - misschien wat al te matineuze - conversatie slechts beantwoordde met: "één euro", tot twee keer toe zelfs?!
Mooi gezicht die rivier en aan de overkant het pareltje van de Achterhoek: Bronckhorst, waarvan ik me tijdens het schrijven van deze Blog realiseer dat daar een leuk hotelrestaurant is, de Gouden Leeuw; daar wil ik een keer met Roos verblijven en nassen; leek me bijzonder gezellig daar in Bronckhorst.
Het was er zo heerlijk stil; nauwelijks verkeer; veel over graspaden en langs de Baakse beek. De Achterhoek heeft zo te zien ernstig geleden onder de droogte. Veel mais dat er droef bijstaat.

Fernhout

In Wichmond bleek het restaurantje d'n Olde Kriet, D.O.K.voor intimi, met vakantiesluiting was; had er een kopje koffie willen drinken. De buurtbus bleek over 10 minuten te komen en dat vind ik dan altijd een teken des hemels waar je niet aan voorbij mag gaan; had het ook wel gezien na 12 kilometer en ik wilde toch naar Vorden.
Met de trein naar Zutphen en door naar Deventer waarbij ik mij onderweg realiseerde dat ik vlakbij Gorssel was; stom, had ook de bus direct vanuit Zutphen kunnen nemen.
En zo liep ik met m'n wandelkloffie voor de tweede keer al deze week door zo'n schitterend museum van de mecaenas Melchers, het museum MORE, dat staat voor Modern Realisme.
En het begon al met een paar prachtige werken van Jan Mankes, en verderop ook Charlie Tooropen haar zoon Fernhout. Zelfs Carel Willink, waarvan er al zoveel in Ruurlo hangen ontbrak niet, waaronder een "jeugdzonde" zoals deze getalenteerde zuurpruim een prachtig modern werk karakteriseerde.

Carel Willink vond dit zelf een jeugdzonde

Een bijzonder interessante, tijdelijke foto-tentoonstelling, die mij getriggered had voor dit bezoek heb ik met veel genoegen bekeken.
Zo'n dag die uiterst vroeg begint lijkt ook langer te duren; het was nog zo vroeg. Nog even in de tuin van Roos zitten wachten tot ze thuis kwam; thee gedronken.
Op de flat kon ik het niet laten om de paté te gaan proeven; moet eigenlijk een week staan rijpen voor de smaak-ontwikkeling. Nou, die onzin daar doet "een Elf" niet aan. Kontje afgesneden en afgezien dat de lever misschien wat grof is, is de smaak tadelos!

Paté met Everts' roem

Trotse maker van destillaten met het destillaat
van zelf gemaakte mede, honingwijn, 25 jaar oud

Een doodenkele keer krijg ik een behoefte om op te ruimen; hol schoon maken en overbodigheid verwijderen. Hangt volgens mij samen met de leeftijd; je voelt dat je het grootste deel achter de rug hebt en wilt een beetje schoon schip maken. Een paar dingen uit mijn rariteitenkabinet weggegooid; een grote vuilniszak klaar gelegd in de gang; het kastje in het kleine kamertje eens geïnspecteerd en daar kwam ik een zak tegen met allerlei ongeregeld: een bakje met laboratoriuminstrumentarium zoals kromme scharen en pincetten, maar ook verzilverd bestek dat nog door mijn moeder werd gebruikt.
Ik had het wel vaker in mijn handen gehad maar vond dat ik nu maar eens wat mee moest doen en heb al dat verzilverde bestek, waaronder ook mijn eigen oude kinderbestek op de tafel uitgestald; zwaar aangetast en zwart, maar nostalgisch om te zien. Wat moet je ermee? moet toch een doel krijgen.
Maar ook mijn vriezers aangepakt. In de kleine lag al behoorlijk lange tijd een zak met ingrediënten voor paté en in de andere een grote zak met wat onbestemds dat ik voor hertenlever hield.
Koken is mijn lust en mijn leven en dus heeft al dat vlees de prioriteit gekregen. Een paté aangezet volgens het recept dat ik zelf heb uitgewerkt; het heet paté de campagne, en mijn
"campagne" is mijn flatje. Heb dan ook i.p.v. cognac een flinke scheut "Everts' roem" gebruikt, het destillaat van honingwijn dat ik 25 jaar geleden heb gemaakt en waarvan nog steeds een flinke staart staat te staan.

Geen lachje

Voorwaar een schitterende plek voor een museum

Twee hobbies op één dag: eerst naar het Willink museum in Ruurlo en daarna wandelen van Ruurlo naar Vorden, een etappe van het Trekvogelpad.
Kasteel Ruurlo heb ik vaak gezien; ligt op de kruising van het Pieterpad en het Trekvogelpad en beide paden heb ik een paar keer gelopen. Dat kasteel lag altijd als een pareltje bij het monumentje van de twee dames die jaren geleden het Pieterpad hebben ontworpen.
Maar nu is het dus toegankelijk; in stille bewondering liep ik door de kasteeltuin op weg naar de ingang van het museum.
Eerst een video over het kasteel waarvan de eerste melding al gedaan werd in de 14e eeuw. Het is regelmatig uitgebreid en verbouwd maar nu door de heer en mevrouw Melchers voor de komende honderden jaren (deo volente) veilig gesteld.
Natuurlijk wordt ook uitgebreid ingegaan op de werken van Carel Willink, een groot kunstenaar die in zijn lange leven blijk geeft van flexibiliteit; kubistisch, non-figuratief en dan zijn eigen stijl met precisie en portretkunst en vooral de magisch realistische beelden van een wereld in verval. Wat mij opviel was dat Willink een wat erg cynische blik toonde in de film; geen glimlachje te zien op zijn strak, zuur gezicht. Pas toen hij iemand citeerde: "dit is een wereld niet om te leven maar wel om te sterven", zag ik een licht, wat vals glimlachje verschijnen; geen prettig mens denk ik. Maar een groot kunstenaar die "verval" op een bijzondere wijze weet vorm te geven.
Overigens niet al zijn werk hoor; de portretten zijn technisch heel bijzonder, qua beeld afstandelijk en weer geen glimlachje te zien. Zijn laatste "Mathilde" is een meesterwerk van techniek ondanks die volstrekt lege blik van Mathilde die overigens uitstekend is getroffen; wat een kunstenaar. Ga ik zeker regelmatig bekijken.
En dan weer het "abspecken", wandelen en weinig eten. Ik haalde keurig de trein van 16.15 uur en was om 18.00 uur weer thuis.

Bloemen corso in Leersum

Mijn bank was ook aanwezig?! Geen rente maar wel corso.

Een octopus van bloemen.Mooi om te zien.

Grappig genoeg wilde Roos vandaag naar Leersum vanwege het bloemencorso. En aangezien het gisteren een mooie etappe was heb ik haar de weg gewezen; kon ik meteen een foto maken van het gedicht van Gerrit Achterberg; ga ik misschien wel op muziek zetten.

Onderweg dat kolere hondje van gisteren een flinke les in fatsoenlijk omgaan met wandelaars gegeven.
We kwamen precies op tijd in Leersum om het corso in haar geheel te zien en te horen voorbij trekken. De foto's spreken voor zich.

Fanfare met dansmariekes

Het Gerrit Achterberg pad

Gedicht van Gerrit Achterberg op het naar
hem genoemde Klompenpad

Weer een etappe van het Utrecht pad vandaag; van Wijk bij Duurstede naar Leersum. Wijk bij Duurstede was goed bereikbaar met de bus. De route was snel gevonden met de GPS; voerde eerst een heel stuk langs de Kromme Rijn. Een stukje asfalt leidde naar een fraai pad tussen bomen en struikgewas; een klompenpad met de naam "Gerrit Achterberg pad". Aan het begin stond een emotioneel gedicht van deze toch wat getroubleerde dichter die mij vooral bekend was vanwege het voormalig station Hulshorst waarop zijn gedicht met de strofe "met een godverlaten knars". De trein stopt er helaas niet meer.
Bij een boerderij werd ik afgesnauwd door zo'n kolere hond. Zal 'm leren!
Via landgoederen de Treek en Broekhuizen kwam ik in Darthuizen, deel van Leersum. Daar nam ik het onzalige besluit om de etappe verder te lopen en nog niet de bus te nemen.
Nou ja, via de Donderberg met het mausoleum van Nellestein bereikte ik een bijzonder natuurgebied met vrij grote waterpartijen. Maar ik nam de verkeerde route, werd moe en had het wel gezien. Met de GPS de kortste route naar Leersum en de bus genomen. Morgen is daar kermis.

Voor de zoveelste keer

Een hele kudde Jersey stieren bij Lage Vuursche

Afgelopen maandag sprak ik met mijn broer Jan over het onderwerp "afvallen", gewicht verliezen op welke manier dan ook. Het is bij ons een familiekwaal, misschien beter te benoemen als een familie-obsessie; onze moeder worstelde altijd met haar gewicht en wij drie zonen, zelfde laken een pak. Broer Jan heeft het wel het moeilijkste met het handhaven van het gewicht maar heeft zich nu voorgenomen om er alles aan te doen om een bepaald wensgewicht te bereiken.

En gisteren sprak ik door de telefoon met Mariska en ook zij gaat deze week "aan de lijn"; de sportschool frequenteert ze al en nu dan het eetgedrag. Ik vertelde haar dat ik loyaal wilde zijn met mijn broer en er ook weer tegenaan zou gaan.

Ook ik heb een geschiedenis van vechten tegen de vervetting en heb diverse strijden gestreden. Slechts één keer is de aanval op het overgewicht gelukt, dat was in 2003. Ik was zo rond de negentig kilo en ging op congres naar Noorwegen en heb daar wel zo schandalig lekker gegeten. Toen ik terug kwam ben ik niet eens meer op de weegschaal gegaan maar heb mij direct aan een regime van weinig eten en veel bewegen gezet. Ik stond heel vroeg op en liep dan naar mijn werk in Utrecht en na het werk liep ik ook weer terug; dat was het stuk beweging. Eten deed ik minimaal; hele kleine beetjes. 

Het mechanisme achter deze manier van afvallen ligt in het evenwicht tussen de spiercellen en de vetcellen. Spieren zijn - afgezien van de hersenen - de enige/belangrijkste vet-verbranders. De vetcellen zijn slechts voor de voorraad en die laten ze los als de spiercellen daarom vragen. Dat gebeurt natuurlijk m.b.v. hormonen en als je lichaam goed in evenwicht is, werkt dit mechanisme uitstekend; hoort natuurlijk bij het jagen/verzamelen dat wij als soort van oorsprong doen. Soms heb je veel te eten en soms helemaal niets en dan moet je het van je reserve hebben.

Destijds ben ik van pakweg 92 kilo naar 80 kilo gezakt! Heb die 80 helaas niet kunnen handhaven; mijn ideaalgewicht is 75; woog ik toen ik 18 was.

Eigenlijk had ik voor vandaag gepland om weer een museum te bezoeken maar toen de gordijnen vanmorgen open gingen zag ik dat het uitgesproken wandelweer was; goed dus om het jager/verzamelaars regime in te zetten en zo geschiedde; om 10.38 begon ik in Amersfoort en om 15.28 was ik na 25 kilometer stevig doorstappen in Hollandsche Rading. 

Onderweg heb ik een kudde Jersey stieren in de wei zien liggen; zijn van de Remeker kaas fabrikant voor zover ik weet en vermoed; worden opgefokt voor het vlees. Foto gemaakt om deze Blog te sieren; heeft verder niets met het onderwerp te maken.

Jaar in, jaar uit, iedere dag gewicht
meten en noteren.

PS Over obsessief gesproken. Vind vanavond ongelooflijk toevallig bij het opruimen - tja, dat ga je doen als je ouder wordt en magere Hein in je nek begint te blazen - een notitieboekje van mijn oude vader waarin hij meticuleus, jarenlang, iedere dag zijn lichaamsgewicht heeft genoteerd?! 

De "kwab"

Dit was het topstuk; moeilijk te zien hier,
de video gaf uitstekend de details weer

Mijn eerste zelfstandige bewoning, d.w.z. de brandgevaarlijke en niet te verwarmen zolderkamer waar Lien en ik anderhalf jaar ons domicilie hadden, was op de Overtoom in Amsterdam, vlakbij de Amsterdamse manege. Even verderop op de Overtoom was een gereedschapszaak. Achter de toonbank stond of zat de eigenaar; een dikke vent met een gezwel in zijn hals; de goede man werd door onze hospes oneerbiedig "de kwab" genoemd. Ik heb een keer, volstrekt overbodig een uitgebreide set steeksleutels bij hem gekocht; niet omdat ik die nodig had, maar omdat ik het zo mooi, zo esthetisch vond. Heb de hele set een paar jaar geleden, ongebruikt aan Hugo gegeven.
Vandaag ben ik naar het Rijksmuseum geweest vanwege de tentoonstelling over "kwabkunst", een stroming in de 17e eeuw die typisch Hollands was; grote namen zijn de broers Adam en Paul van Vianen en Johannes Lutma, allen edelsmeden. Het gaat om voorwerpen met fantasierijke, niet natuurlijke vormen die vaak juist wel heel natuurlijk overkomen. Bij binnenkomst in de speciale tentoonstellingsruimten de videovoorstelling die nu heel uitgebreid het topstuk van deze tentoonstelling liet zien. Sterk vergroot en in alle richtingen gefilmd gaf het een heel bijzonder zicht op dit

kunstvoorwerp; ik heb die video wel drie keer bekeken en was zeer onder de indruk. In werkelijkheid was het voorwerp misschien 30 cm hoog; moeilijk de details te zien vanwege het weerkaatsende licht op het goud en natuurlijk de afstand, geschapen door de vitrine waarin het voorwerp stond opgesteld.
Aan de wand tal van zeer gedetailleerde tekeningen en etsen van de hand der kunstenaars.
Koorstukken van messing uit de Nieuwe Kerk van Amsterdam trokken mijn aandacht vanwege het feit dat ik die al mijn hele leven ken van de trouwfoto's van mijn ouders, maar nog nooit in werkelijkheid heb gezien.
Na afloop ging ik naar het fotomuseum Foam op de Keizersgracht; na het zien van het werk van Salgado ben ik best nieuwsgierig naar foto exposities. Foam viel mij nogal tegen; slechts een serie foto's met portretten van gevangenen raakte mij. Met name een portret van een oudere man met baard; uit zijn ogen zag ik zo'n verdriet stralen. Je mocht er niet fotograferen en daar heb ik me strikt aan gehouden.

Deel koorhek nieuwe kerk

Het Westfries museum

Hier wat koopwaar uit de 17e eeuw, vooral
specerijen

Na vertrek uit het hotel hebben we eerst ontbeten bij "Bakker Bart"; lekker broodje met een kop koffie. Daarna hebben we een stadswandeling gemaakt door Hoorn. Om 11.00 uur ging het museum open en even later schoven wij naar binnen. Ik ben hier wel vaker geweest; herinner me nog een kayak die ooit in de haven van Hoorn zou zijn binnen gewaaid met daarin nog de overblijfselen van een inmiddels overleden Eskimo. Maar ook een gevangenisje boven op zolder van het museum.

En hier die cel voor gevangenen op
de zolder van het museum

De kayak heb ik nooit meer terug gezien na die eerste keer, het gevangenisje wel.
Waar ik vooral benieuwd naar was betrof de schilderijen die door het Rijksmuseum beschikbaar zijn gesteld voor expositie en inderdaad die waren heerlijk om te bekijken; Haagse school en veelal van grote kwaliteit. Een paar direct herkenbare Mauves, maar ook Israëls en enkele Koekkoekoïden, niet echt van Barend Cornelis maar wel met indrukwekkende eiken geschilderd.

Op stap met Jan en Thea

Gezellig met z'n vieren aan tafel

Na het bezoek van Jan en Thea hier bij mij op de flat hadden we afgesproken om elkaar weer te ontmoeten. Al snel kwamen we uit op 13 augustus, niet in de laatste, maar wel in de eerste plaats vanwege de datum; de verjaardag van onze vader. Ik had ge-ept dat we zo rond theetijd zouden komen; Jan vroeg als antwoord of we niet wat eerder konden komen. Roos had nog een paar klusjes die echt gedaan moesten worden, maar ik zat om 10.00 uur in de trein en epte Jan dat ik om 12.07 uur in Hoogkarspel zou zijn. Toen ik aan kwam met de trein zag ik zijn bolide niet staan, maar terwijl ik het perron afliep zag ik hem aan komen rijden.
Eerst even naar de boerderij en lekker koffie gedronken en weer bijgepraat. Ze hebben een nieuw huis gekocht en aangezien Jan en ik toch nog een stuk wilden wandelen stelde ik voor om aldaar even te gaan kijken. Een groot huis met bijzondere architectonische vormgeving; waren ze met een klap op gevallen! Kon me er alles bij voorstellen. Terwijl Jan en ik daar aan de loop waren begon het krachtig te regenen, maar de plu's hielden het.
Vervolgens naar een wandelrondje bij Hauwert; ik was perplex van het ontzettend mooie Hollandse landschap aldaar. Het regende overigens pijpenstelen, werd hoog tijd want NL is zo langzamerhand woestijn-droog.

Voor hotel de Keizerskroon

We gingen terug naar de boerderij maar eerst nog even langs het graf van onze ouders; daar komen we toch best vaak als broers. Intussen was Roos ook gearriveerd en door Thea van het station gehaald. We dronken een glaasje en aten een nootje en babbelden over de diverse aangelegenheden die ons bezig houden. Zo tegen zessen gingen we naar Hoorn voor het diner bij restaurant Hendrickje Stoffels. Genoeglijk zitten eten; na het eten door Hoorn gelopen; is toch wel een bijzonder mooie stad,met name het oude centrum.
We hadden het al gehoord van de hotelier dat er kermis was en dat hebben we geweten. We namen afscheid van Jan en Thea en gingen naar ons hotel. Tot iets van 00.30 was het, ondanks dat we aan de "rustige" achterkant sliepen een kolere herrie; oerwoudachtige diepe dreunen dringen vreselijk door; wat daar de lol van is kan ik niet bevatten. Uiteindelijk toch wel geslapen.

Een leven eindigt, een leven begint

In gepeins voor het Heck Kreuz met daarop het
volkomen versleten zonnehoedje van mijn vader,
voordat ik het in het bosje zou achter laten

Bij ons bezoek aan Simmerath en onze wandeling over de Höckenlinie kwamen we langs het Heck Kreuz, een vennkreuz ter nagedachtenis van een ernstige gebeurtenis met dodelijke afloop. In dit geval de dood van Jacob Heck op 13 augustus 1829. Hij is die middag getroffen door de bliksem tijdens een hevig onweer aldus het informatie bord ter plekke.
We zaten daar stil aan te denken op dat plekje naast het betonnen herdenkingskruiskruis.
Vooral die datum natuurlijk; 13 augustus. Precies 93 jaar later, op 13 augustus 1922 zag mijn oude vader het daglicht in de 2e Weteringdwarsstraat te Amsterdam.

Roos op het eenvoudige zitje bij het Heck Kreuz

Niet helemaal toevallig had ik het volmaakt versleten zonnehoedje van m'n vader bij me; ik wilde het ergens op een waardige plek in zijn zo geliefde Duitsland achterlaten. En zo geschiedde. Ergens achter, niet zichtbaar, heb ik het hoedje tussen het struweel verstopt. Gaf me een goed gevoel.

Ben m'n groep kwijt

Vandaag hebben we met de wandelgroep van Loopend Vuurtje gewandeld in de buurt van Arnhem, door het park Sonsbeek. Gezellig weerzien en leuke kennismaking met de mensen die overwegen om ook mee te gaan met het overwinteringsprogramma in Calpe en de Algarve.
Voor mij zou het van korte duur zijn. Gezellig een stuk opgelopen en met deze en gene wat gesproken. Maar ik moest even een sanitaire stop maken en toen ik weer aan wilde sluiten bij de groep zag ik die eigenlijk niet meer, althans de mensen waarvan ik dacht dat het de groep was bleken anderen te zijn. Het was wel bij een groot etablisement maar er was helemaal niemand in de tuin, noch op het terras. Tegen een stel mensen dat daar ook maar aan het eigen boterhammetje zat te knagen zei ik nog toen ik maar weer op zoek ging naar de groep: "ik ben m'n groep kwijt". Ik ben op zoek gegaan en ben uiteindelijk ook maar mijn boterhammetje daar gaan opknagen en toen maar naar huis gegaan.
Naar achteraf bleek zat de groep aan de voorkant van het gebouw waar wel activiteit was. Nou ja, heb toch gewandeld maar het was wel wonderlijk.

Struinen over de Veluwe

Op het heuveltje het silhouet van de herderin

Vandaag wandelen met Ab en dus over de Veluwe; dankzij Ab wandel ik tegenwoordig veel meer over de Veluwe dan in vroeger jaren; is wel een heel fraai stuk Nederland. Vorige week nog het park de Hoge Veluwe en morgen met de wandelgroep van Loopend Vuurtje wordt het ook weer de Veluwe; het gebied is ook zo groot.
Keurig om acht uur werd er gebeld; ik ontving Ab direct met een kop thee en direct zaten we weer te praten; over de natuur en hoe droog het is natuurlijk. In de Eilandspolder, het werkgebied van Ab natuurlijk niet; daar is het nooit droog; desnoods wordt water ingelaten vanuit het IJsselmeer.
Ik ben niet goed in het bedenken van rondwandelingen en dat is ook niet nodig; met het formidabel oriëntatievermogen van Ab in combinatie met zijn landschapsgeheugen komen we er altijd uit en zo ook vandaag.
We begonnen in Elspeet en niet omdat het Els speet, want zij vind Wassen naar (grapje), komt uit het liedje van Seth Gaaikema. Terwijl we op weg waren regende het flink; hadden we niet op gerekend en terecht want tijdens de wandeling zou er geen druppel meer vallen.
Op de grote stille heide liep een herder(in) met haar hond, wijl de wit gewolde kudde, trouw bewaakt werd door den hond. Een leuk gezicht zo vanuit de verte; Ab schoot er de foto van die deze blog siert. Het was inderdaad verder heel stil op de heide; ook weinig vogels en al helemaal geen wild; zouden we overigens de hele wandeling niet te zien krijgen.
We kwamen aan in Vierhouten en ik stelde voor om iets te gaan eten; had te weinig brood meegenomen. Een uitsmijter ging er voor het grootste deel in onder het smekend oog van een enorme hond, een Berner Sennenhond heet zo'n reus geloof ik. Het laatste stuk kon ik zonder veel probleem aan hem kwijt; zijn open gesperde muil leek wel een kliko zo groot.
We liepen terug via de Noorder heide en doken daar het bos in.Op het richtingsgevoel van Ab vonden we na kilometers struinen het gewenst pad en liepen zo direct Elsspeet weer binnen. Aangekomen in de flat hebben we met smaak van de wildragout, die ik gisteravond nog gemaakt heb zitten smullen.
Ab vertrok al redelijk vroeg voor zijn doen en ik ging lekker douchen en nog even een biertje doen bij Roos. Fantastisch geslapen!

Tòch bij mij op de flat

Bram laat het zich smaken

Vandaag had ik met Joke afgesproken; had ik in eerste instantie gedacht dat ik naar Gouda zou gaan waar het gezin woont, daar werd het Bilthoven vanwege het bos en later weer Utrecht stad vanwege de verwachte regen. Maar de regen viel mee en vanmorgen meldde Joke dat het bij nader inzien toch de bossen van Bilthoven zouden worden en dus ook op mijn flat.
Ik had vanmorgen weinig puf; matig geslapen, waarschijnlijk nog steeds vanwege de warmte; moe van alle activiteiten van de laatste tijd. Maar ja, toch maar even de zaak een beetje opgeruimd, de WC voor de tweede keer deze week gereinigd.
Om kwart over elf zat ik klaar op het station om de karavaan te ontvangen en ja hoor, daar kwam mijn stoere dochter met een kinderwagen plus baby en haar twee-jarige zoon op de rug. Het was lekker wandelweer; we liepen door het Houdringhebos naar de flat. Bram liep flink naast de kinderwagen; Ronja lag met haar grote blauwe kinderogen alles aan te zien; pittig koppie!

Ronja doet een tukkie op het
geïmproviseerde kinderbedje

Onderweg voedde Joke haar baby al zittend op een omgevallen boomstam; er staan geen bankjes in het Houdringhebos maar dat mocht de pret niet drukken. Het laatste stuk mocht Bram in de wagen - hij paste er nauwelijks meer in - en Ronja bij Joke in de draagzak voor; beiden vielen in slaap. Maar ja, aangekomen bij de flat werden ze weer wakker en in de geïmproviseerde kinderbedjes konden ze niet echt langdurig slapen. Maar eten des te beter; Bram at meer dan een boterham van mijn bijzonder stevige zelf gebakken brood; had ik niet gedacht maar het smaakte hem best.
Aan het eind van de dag bracht ik het hele spul weer naar het station. We liepen zo'n beetje het zelfde stuk terug alleen lag Bram nu in de wagen en Ronja bij Joke voor in de draagzak. Opnieuw vielen beiden al snel in slaap. Joke en ik spraken over diverse zaken aangaande de natuurlijke bestrijding in de landbouw maar ook over de beperking van het gebruik van al die plastic verpakkingsmaterialen.
We kwamen tegelijk met de enorme trein naar Utrecht aan op het perron; snel afscheid en daar gingen ze. Was een gezellige dag geweest. Maar ik ben wel behoorlijk afgetaaid zo langzamerhand.

Roos had deze dag hard werkend doorgebracht. Peter en zijn geliefde Jessica hebben een huis gekocht, een flat in Papendrecht en daar moet veel aan gedaan worden. Peter heeft het druk met zijn werk; het meeste werk komt op Jessica neer begreep ik en er moet veel gebeuren. Door die hitte en de vakantie periode hebben ze tot heden vrij vergeefs getracht hun vriendenschaar te bewegen om hen te komen helpen met klussen. Af en toe een wanhopige "kreet" van Jessica dat ze er zo alleen voorstaat, overigens afgewisseld met vrolijke foto's van feestpartijen met verkleedkleren?!
Maar goed, vandaag heeft Roos de werkkleren aangetrokken en heeft Jessica bijgestaan in de klusklus. Per WhatsApp kreeg ik een leuke foto van het tweetal die ik hierbij plaats in de daily Blog.