"De stijl" in het SM

Zelfportret van Chris Beekman

De beweging "De Stijl" bestaat dit jaar 100 jaar; tijdens WO I werd deze kunstenaarsbeweging opgericht. Iedereen kent deze beweging met haar abstracte, vaak rechtlijnige en kleurrijke vlakken. Van der Lek,, Doesburg, Rietveld en natuurlijk de grootste "Stijl icoon", Mondriaan.
In mei ging ik na het bezoek aan het van Gogh museum nog door naar "de buren", het Stedelijk Museum speciaal voor de expositie van "De Stijl".
Chris Beekman was met nadruk aanwezig, althans zijn naam en zijn werk; hij is een beetje in de schaduw van de beweging terecht gekomen. Hij wenste temidden van het grote tumult van WO I en de grote sociale onrust in latere jaren de kunst minder experimenteel te doen zijn maar veel meer gepolitiseerd en figuratief ten dienste van het proletariaat. Een schilderij met een dramatische expressie vond ik ten voeten uitdrukken wat hij bedoelde. Nogal schril in tegenstelling met de abstracte kunst van de anderen. Overigens hing ook "De brief" van Carel Willink, alsmede een zelfportret uit jonge jaren in deze tentoonstelling. Kennelijk heeft ook deze figuratieve meester bij uitstek ooit bij "De Stijl" onderdak gevonden. Het kan verkeren zei Bredero al.

Ja, dit schilderij liegt er niet om. Realistische uiting van grote
ellende in de wereld. Vind je toch minder terug in die kleurvlakken
waar de Stijl zo bekend van is. Daarover kregen Beekman en
Doesburg trammelant; vervolgens ging Beekman zijn eigen weg

Maar er werd ook leuk werk getoond van mij onbekende schilders die kennelijk geassocieerd waren met "De Stijl" als Ferdinand Erfmann, die aldus het informatiebordje graag stoere vrouwen met dikke nekken en spieren schilderde. Nou dat was duidelijk.

Ferdinand Erfmann

Heel anders dan ik mij werk van De Stijl had voorgesteld van het schilderij van Johan van Hell

Johan van Hell, niet echt realistisch, maar herkenbaar. Geen kleurvlakken iig.

Maar in een hoek hing ook het schilderij Victory Boogie Woogie, netjes gereinigd en ontdaan van cellotape zoals ik het jaren geleden heb zien hangen toen er nog apart een suppoost bij stond. Dit malle schilderij werd destijds voor een fenomenaal hoog bedrag aangeschaft onder groot protest van de NLse bevolking. En nu hangt het daar in alle rust, zoals het hoort.

Victory Boogie Woogie van  Mondriaan

En natuurlijk mocht ook de stoel van Rietveld niet ontbreken; dat was zelfs het eerste kunstvoorwerp dat mijn oog trof toen ik deze tentoonstelling ging bekijken.

Een echte Rietveld stoel. Zit vast niet erg gerieflijk, maar is wel heel mooi en bijzonder. En .... op en top "De Stijl".

Kasteel van 's-Heerenberg

Karakteristiek beeld van een "heks",
Mechteld ten Ham
ooit verbrand in 's-Heerenberg?!

Na een meer dan uitstekend ontbijt gingen we op weg naar 's-Heerenberg met bus 24. Was maar een klein stukje rijden. Mooi weer met een harde wind. Een kop koffie met MonChou gebak; smaakte toch weer prima. Daar lieten we het maar bij want we eten hier veel te veel. Dat plaatsje 's-Heerenberg wordt gedomineerd door een enorm kasteel; het lag er zo mooi bij in het zonnetje.
We liepen door de tuin van het kasteel en zagen de toren van Elten boven alles uitsteken. Roos had een kaart; we liepen langs Stokkem en richting Berghense bos. Langs onbekende paden liepen we uiteindelijk terug naar Zeddam waar we na een uitgebreide ep-sessie aanschoven voor een zeer overdadig diner. Allemachtig wat doet de keuken hier haar best om het de gasten naar 't zin te maken; daar stond deze bridge-lokatie ook om bekend; en terecht; morgen nemen we voor vertrek nog de gelegenheid te baat om een mooi stuk vlees in te slaan voor thuis.

's-Avonds weer gebridged; ging in mijn beleving helemaal niet goed, maar we eindigden toch niet onderaan. We hebben besloten dat dit ons laatste bridge-weekend wordt; er zijn verschillende factoren, waarvan overigens het spel "an sich" geen deel uitmaakt. We gaan in het vervolg gewoon step-bridge spelen; bevalt ons het beste en je kunt zo lang spelen als waar je zin in hebt.

Naar Elten

Gezellige gelegenheid om iets te drinken en/of te
eten in Elten. 

GWie weet nog dat Elten na WO II deel heeft uitgemaakt van NL. In 1963 werd het overigens weer overgedragen aan de Bondsrepubliek. Dat ging gepaard met een enorme, maar administratief correcte botersmokkel. De nacht voor de overdracht stond het plaatsje vol vrachtwagens met boter.
Voor vandaag had Roos een wandeling naar Elten gepland. In het hotel lag de nodige informatie en ze had een route bedacht.
Na een uitgebreid ontbijt gingen we op weg; langs de molen, een karakteristiek exemplaar als een toren met wieken. Verder weer door het mooie bos.
Mooie doorzichten en boompartijen. Bloemen randen langs maïs velden, braamstruiken. En daar zagen we het torentje van Elten opdoemen. Een kraampje met Bratwurst en ik was zo stom om een broodje Bratwurst te eten. Even later in een restaurant een kop gulyas en Roos een Flamkuche met spinazie en garnalen. We eten weer eens te veel?!

In deze rosmolen werden behalve schilderijen ook
gesteenten geëxposeerd.

Terug in Zeddam hebben we nog een interessante expositie bekeken met fraaie houtsculpturen. Er was tevens een vaste collectie van geologische gesteenten waaronder - en dat vond ik echt bijzonder - de smeltsporen van zand na een blikseminslag.
In het hotel lekker opgefrist en de was gedaan. En vervolgens weer zeer overdadig gegeten. Het gaat helemaal mis; ik plof gewoon.

En dan weer het bridgen; begint me de tweede dag al enigszins tegen te staan; ben althans niet meer zo enthousiast als gisteren. Duurt me ook te lang drie uur lang met die kaarten bezig; gaat me enigszins vervelen.

Weerbarstig peertje schillen

Gelukkig zaten Roos' vingers er niet tussen.
Deze foto is natuurlijk voor de show gemaakt.

Dit lange weekend gaan we bridgen in Zeddam. De roem van hotel Engelbart is ons regelmatig ter ore gekomen bij diverse bridge weekends; je zou er vooral erg lekker kunnen eten. Dat wilden we graag eens proberen en dus had Roos dit weekend voor ons besproken.
Eerst nog even naar de markt; noten voor Roos en kippenvleugels om te bakken voor een volgende wandeling. Roos moest eerst nog boerenkool plantjes kopen voor de moestuin; heeft ze ook direct in de grond gezet. En toen op weg. We hadden een vlotte verbinding naar Doetinchem de Huet. Door het boerenland gelopen. In het piepkleine Kilder schilde Roos twee peertjes boven een openbare prullenbak met deksel. Het waaide flink, zodanig dat op zeker moment het deksel dicht klapte en het peertje tussen de schillen viel. Ik moest toch lachen, echt schandalig; geen groter vermaak dan leedvermaak (shame om me); ik kon niet stoppen, zo vreselijk moest ik lachen.
Vervolgens van daaruit naar Zeddam waarbij we door het bos kwamen waar ook het Pieterpad doorheen loopt; dat prachtige bos wilde ik Roos sowieso graag laten zien; kwam dus goed uit.
En daar doemde de slager op die bij het hotel hoort; leuk familie hotel; in dergelijke hotels logeer ik bij voorkeur. En we hebben toch lekker gegeten! En ook gezellig gebridged. We haalden ongeveer vijftig procent; dik tevreden dus.

Gesprekken met Goethe

Roos heeft een goede neus voor bijzondere boeken. Onlangs kwam ze van de UB met een boek van de hand van Eckermann, "Gesprekken met Goethe"; een veel gelezen exemplaar dat met de nodige voorzichtigheid behandeld moet worden. Ik vroeg haar of ze het direct zou gaan lezen of dat ik het misschien van haar mocht lenen. En zo begon ik aan dit boek. Ik kwam nog niet veel verder dan de inleiding en lees dan hoe een doorzetter in de 18e-19e eeuw veel kon bereiken.
Eckermann kwam uit een zeer eenvoudig, armelijk milieu en had in zijn kinderjaren nauwelijks scholing ondergaan. Hij merkte eigenlijk toevalligerwijze dat hij tekentalent had doordat hij een paardenkop overtekende en daarvoor van zijn ouders complimenten kreeg. Hij ontwikkelde dit talent op eigen houtje maar kon het ook tonen aan de hogere klasse van het dorp waar hij woonde.
De man moet een bijzonder verstand hebben gehad want via het tekenen en de schilderkunst - die hij als soldaat in het leger tegen Napoleon kon toetsen aan de NLse schilderkunst - kwam hij in de poëzie terecht. Hij zette alles op alles om naast het verdienen van het aardse slijk ook scholing te ondergaan; dit ging uiteindelijk ten koste van zijn gezondheid.
Maar hij werd een bekwaam schrijver/dichter en werd opgemerkt door de grote Goethe. Uiteindelijk stuurt Eckermann een verhandeling van zijn pen aan Goethe ter beoordeling en deze nodigt hem uit voor een bezoek. En daar begint het eigenlijke boek.
En die eerste beschrijvingen Eckermann over de ontmoetingen met Goethe zijn veelbelovend; ik zie er naar uit om het boek te volbrengen; rustig lezend op m'n bank met het boek voorzichtig op de armleuning want ik wil het niet beschadigen.

PS Het is weer zo'n juweel uit de "privé-domein" serie, net als Paustovski's "Begin van een onbekend tijdperk".

Een wandeling in de buurt

Er kwam niemand langs om een foto van ons tweeën
te maken dus staat Jan alleen op de prent voor de daily Blog

Jan F. belde mij toen we met Luuk aan de wandel waren in Drenthe; we hadden net de tassen neergezet om wat te gaan eten toen de telefoon ging. Jan wilde een wandelafspraak maken, maar ja ik had mijn agenda niet bij de hand. Na veel vijven en zessen hebben we dan vandaag onze wandeling gemaakt en zoals gewoonlijk "in de buurt". Ik stelde voor om van Soest-Zuid naar Bilthoven te lopen, een wandeling waarvan ik - schteraf onterecht - dacht dat ik die zo vaak had gedaan dat ik tracé wel kende.
Jan had voorgesteld om de trein te nemen van kwart voor elf, een voor mij uiterst ongebruikelijk tijd maar het kwam mij dit keer wel heel erg goed uit; na een paar al te korte, onrustige nachten werd ik vanmorgen pas om 8.00 uur en volkomen uitgeslapen wakker. Lekker laat op weg naar het station; fiets naar de fietsenmaker gebracht voor een grote beurt en naar de trein.
Jan zat voor in de trein zoals we hadden afgesproken en al direct zaten we in overleg; we zijn zo in de zelfde dingen geïnteresseerd dat we niet uitgesproken raken; goede basis voor gezamenlijk wandelen!
Het eerste stuk over het Soesterzand en het goed gemarkeerde traject van het Marskramerpad liepen we zonder probleem. Maar daar waar ik verwachtte dat het pad linksaf ging en scherp op markering lette ging het kennelijk rechtaf en heb ik de markering gemist. Uiteindelijk kwamen we op het terrein van de psychiatrische inrichting in Den Dolder en vonden we de aansluiting met het pad wel weer terug.
Maar bij deze wandeling gaat het zowel om het wandelen als het overleg dat we bij voortduring hebben en dat vooral over de natuur en het milieu gaat, onze gezamenlijke interessegebieden.
Uiteindelijk kwamen we in Bilthoven Noord uit, wat ik ook wel had gepland, zij het met horten en stoten. Volgende keer zal ik toch maar weer een "track" proberen te laden en Jan zou een hem vertrouwde kaart meenemen. Komt vast allemaal weer goed. Was een gezellige wandeldag.
M'n fiets stond klaar en ik peddelde naar Roos' huis; ze was niet thuis; ik ging lekker relaxed achter de piano en speelde wat van Bach en van Schubert. En daar kwam Roos gezellig thuis en hebben we thee gedronken in de tuin.

Uden en Vorstenbosch

Spreekt voor zich

Vandaag de eerste ontmoeting met Mariska buiten het Fiom om. We zouden ergens in de buurt van Vorstenbosch, haar woonplaats een ommetje gaan lopen met de kinderen. Je moet elkaar toch een beetje leren kennen nietwaar. Nu wilde het ongelooflijke toeval dat Roos een boek van drs. P. had besteld via boekwinkeltjes.com waarvan de verkoper in Uden woonde, de plaats waar ik met Mariska had afgesproken. De stadsdichter Maarten van der Elzen was de verkoper; ik had met hem vrij vroeg afgesproken - kwam goed uit met het Dalvrij abonnement, sprak de gierigaard in mij - en de bij een dichter behorende breedsprakigheid vulde de tijd, zodanig dat het wachten op Mariska en de kleintjes behoorlijk werd gevuld. Zo tegen de afgesproken tijd liep ik wat heen en weer op het enorme terrein van het busstation en ja hoor, daar was ze. De kleintjes achterin; voor Lieva had ik een knuffel meegenomen, een eekhoorn met de naam "pluimstaart" en voor Guusje een zacht fluwelen olifantje dat Roos voor haar had. Direct een hoop gebabbel. Lieva muntte mij direct als "opa"; doet me plezier!
We reden naar een bosgebied in de buurt en wandelden daar al babbelend - tja, wat kenden we elkaar - terwijl de kleintjes aandacht vroegen zoals het kleintjes betaamt. Lieva wilde iedere kabouter bekijken en Guusje wilde vooral door de zand/modder kruipen; Mariska vond het allemaal best; in mijn ogen een goede moeder dus.
Het begon licht te regenen en we keerden terug naar de auto. Een mevrouw aldaar vond het leuk om voor ons de foto te maken die deze blog siert. Kopje koffie gedronken bij de familie thuis en een boterhammetje weggeknaagd; ik had brood met twee soorten kaas meegenomen en Lieva wilde daarvan wel meeëten. Dat heeft ze geweten; er was een scherpe blauwschimmelkaas bij; ze grilde ervan toen ze een hapje nam. Dan maar liever die andere. Was een fijne dag geweest.
Met de buurtbus weer terug naar Den Bosch en door naar huis. 

Weeronline versus KNMI

Gezicht op Grubbevorst

Vandaag wilde ik perse een stuk van het Pieterpad verder lopen èn lekker in Leigh Fermor verder lezen. Maar ja, met wandelen ben je toch wel erg afhankelijk van het weer en dus maar even weeronline.nl geconsuleerd; het zou een vreselijke dag worden aldus de voorspelling. Toch nog maar even ook KNMI geconsulteerd en dat viel reuze mee?! Het verschil tussen de twee voorspellingen was enorm. Toen maar even zelf voor weerman gespeeld en de regenradar bekeken; die zagen er van weeronline en KNMI gelukkig het zelfde uit?! Mijn plan was om van Velden naar Venlo te wandelen; in de omgeving van Venlo regende het 'smorgens vroeg toen ik keek behoorlijk maar de beweeglijke beelden suggereerden dat het zo tegen een uur of negen allemaal wel overgetrokken zou zijn en dat het weer verder aldaar wel mee zou vallen; ik besloot om het er maar op te wagen.
Dus om half zeven met de stoptrein en door naar Venlo. Onderweg naar het zuiden was het eigenlijk prachtig weer; het zonnetje scheen uitbundig; eenmaal richting oosten dus na Eindhoven was het bewolkt en zag het er steeds dreigender uit. Vlakbij Venlo kon ik zien dat het er onlangs had geregend maar de fietsers hadden geen regenkleding aan. Aangekomen in Venlo en terwijl ik wachtte op de bus naar Velden was het inderdaad helemaal droog en dat zou zo blijven tot ik besloot om terug naar huis te gaan.

Geduldig wachtende werkpaarden

Terug naar de plek waar ik vorige keer was gebleven, bij de pont van Velden naar Grubbevorst. De wandeling liep globaal langs de Maas; mooi uitzicht over de rivier. Veel hoog opgegroeide maïs maar ook een stuk door een natuurgebied met grote grazers. En daar stonden enorme braamstruiken. Ik had vanmorgen een paar schone, lege melkpakken in de rugzak gepakt; ik had al gezien dat hier in het zuiden de bramen rijp begonnen te worden en wilde daarvan bij gelegenheid wat plukken. Ik werd niet teleurgesteld en het eerste melkpak was snel volgeplukt. Verder geloofde ik het wel en ik pakte alles in. Op dat moment kwam een enorme stier even controleren wie daar in zijn weiland bezig was. Onwillekeurig moest ik denken aan de reactie van mijn dames; die zouden zich dood geschrokken zijn en angstig achter mijn brede rug wegkruipen. Door het werken bij boer Dirk heb ik geen enkele angst voor runderen; misschien ook niet goed, maar zo is het wel. Ik trok me dan ook niets van deze zwarte reus aan en sjokte verder naar Venlo. Ik kwam aan bij het station en raakte in dubio of ik hier zou stoppen of doorlopen naar Tegelen; ik koos voor terugkeer en dat was maar goed ook want er zat nog veel regen in de lucht merkte ik onderweg; in de buurt van Eindhoven hoosde het als een tropische regenbui. 

Heb je hem in training genomen?

De weersvoorspelling was vanmorgen nogal dreigend; toen ik weeronline vanmorgen iets voor tien uur consulteerde was de boodschap: "tot 11.30 uur is het droog". Tja, de afgelopen weken heb ik veel te weinig gelopen naar m'n zin. De Donaureis, de warmte en andere indringende zaken hebben me van het wandelpad gehouden. Vandaag zou het in ieder geval niet te warm zijn; misschien geen ideale wandeldag, maar een volledige "drie" (de geel gemarkeerde route in het Houdringhebos) moest er toch wel van komen. Om klokslag 10.00 uur op weg, gewapend met plu en pet tegen de verwachte buien en het groene zomerjasje voor de frissigheid; het was nog geen 20 graden toen ik het pand verliet.
Bij de ingang van het bos was het alweer behoorlijk druk met hondenliefhebbers; het stinkt daar altijd naar de hondenzeik. Gelukkig nemen de mensen hier wel meestal de drollen mee; voor velen is natuur alleen maar een plek om je hond uit te laten.
Even verderop allemaal mensen met kinderen; allemaal lekker aan de wandel. Daar was een jong echtpaar bij met een flinke peuter en een kinderwagen met een klein babietje. De vader was zo'n beul van een kerel met dikke wandelkuiten, bergwandelschoenen aan en een grote rugzak op z'n rug. Het blonde peutertje liep flink naast zijn grote vader. Ik kon het niet laten en sprak hem aan: "je hebt hem alvast in training genomen zie ik". De vader glunderde al bij de voorpret dat hij later met zijn zoon aan de wandel zou gaan en moest lachen.
Ik vond dat destijds ook zo heerlijk om met één of twee van de kinderen aan de wandel te gaan bij voorkeur in de Hoge Venen of de Eifel en zwaar beladen met rugzak en tent. Daar bewaar ik nog de warmste herinneringen aan; zo samen in een piepklein trekkerstentje kamperend in de vrije natuur of 'swinters lekker in een hotelletje; hotel Hirsch in Kalterherberg. Vorig jaar heb ik nog met zoon Peter een weekend gewandeld op de Hoge Venen, zij het niet met een tentje om te slapen, maar gewoon bij Hotel Hirsch in Kalterherberg.
Zo mijmerend liep ik verder. Uiteindelijk heb ik 15 kilometer gedraaid - een drietje plus een uitstapje naar het heideveldje -  en zat ik om half twee weer innig tevreden achter een bakje rabarber en een kopje thee op het balkon van m'n flatje. Pas nu, om drie uur terwijl ik dit zit te schrijven begint het echt te regenen.

Keihard gebakken spiegeleieren

M'n moeder in haar jonge jaren

Gisteren heb ik na het wandelen van een drietje hier achter in het Houdringhebos nog even boodschappen gedaan bij Albert Heijn en vervolgens nog even langs slager van Loo; ik had vooruitlopend op het ontbijt van de volgende dag trek in een uitsmijter ham; een zelfgebakken boterham met boerenboter, ham en twee spiegeleieren. En die stond ik vanmorgen te bakken.
Altijd als ik spiegeleieren bak moet ik aan mijn moeder denken die zo ontzettend lekker spiegeleieren kon bakken. Heel vaak als ik tussen de middag kwam lunchen - ik spreek over mijn lagere schooltijd - bakte ze een spiegeleitje voor op brood. En anders werd ik wel naar melkboer Peen gestuurd voor een ons Gelderse gekookte worst. En 'szomers wel eens aardbeien op brood.
Maar nu die spiegeleieren. Moeder bakte die in zo'n ouderwets, aluminium bakpannetje op knetterhoog vuur; eerst een klont blue band (margarine) in de pan en dan een ei dat direct begon te sissen en uiteindelijk op m'n bord kwam met zo'n lekker knapperig korstje aan de kanten. En dat lukt me nou nooit! In de eerste plaats omdat ik het niet over m'n hart kan verkrijgen om roomboter zo te verhitten dat het aanbrandt en dat is waarschijnlijk de temperatuur die nodig is. Maar als ik het inductieformuis hoog zet dan nog krijg ik niet die knapperige korstjes; het smaakt evengoed wel, maar moedertje is gezellig iedere keer weer van de partij en zit a.h.w. op m'n schouder mee te kijken hoe ik een eitje bak.
Toen ik veel later wel eens bij vader en moeder langs ging en kwam eten dan maakte ze zomer of winter altijd mijn lievelingskostje: snijbonen en draadjesvlees. Dat smaakte me altijd zo goed. Ik zeg het nog wel eens: "net zo lekker alsof m'n moeder het heeft gekookt", en dan betreft het strijk en zet snijbonen met draadjesvlees. Alleen snijd ik de snijbonen veel grover, gewoon met een aardappelmesje.
Ik plaats hier als illustratie niet een foto van een gebakken eitje maar een foto van de foto van m'n moeder in haar jonge jaren; de enige foto die ik van haar heb waar ze zonder bril op staat.

Aardbeving op Kos

Vorig jaar hebben Roos en ik met de Stichting Georeizen een excursie gedaan op het eiland Sardinië. Daaruit heb ik overgehouden dat onze aardbol een enorme dynamiek kent. Soms gaat het explosief maar veel van de processen gaan bijzonder geleidelijk zoals het schuiven van de platen. Door de wrijvingskrachten ontstaat  een druk zodanig dat de platen op zeker moment met een schok verder schuiven: een aardbeving. Stelt op geologische schaal weinig voor, maar kan voor de bwoners van een dergelijk gebied akelige consequenties hebben.
Zoon Peter zat vorige week nog op Kos te genieten van zijn welverdiende rust na het behalen van de eindstreep van zijn studie. Zojuist las ik op Facebook zijn reactie op de aardbeving die daar in de buurt heeft plaats gevonden en die aan twee mensen het leven heeft gekost doordat het dak van een établisement instortte: "Holy shit... hier zat ik vorige week. Scheelde echt niks of ik zat er precies op het moment van de beving". Ja, dat is wel even schrikken ook achteraf; het oog van de naald; akelige gedachte.

Arm en Rijk

Het meisje met de lucifers van
Arntzenius 1890

Vandaag een daggie Den Haag. Lekker uitgerust wakker geworden en om 8.00 even naar Arja geëpt (Whatsapp dus) of het goed was dat ik vandaag langs zou komen. De vorige keer dat ik onverwacht bij haar aan de deur kwam was er niemand thuis en kon ik onverrichtterzake terug naar huis. Maar het schikte en zo stond ik bij haar om kwart over tien voor de deur. En dan voel ik me wel zo verschrikkelijk opa; ik belde aan en direct hoorde ik vanuit diverse kinderstemmetjes van zowel m'n kleinkinderen als van andere kinderen van Arja's gastoudergezin: "Opa!", als de verloren zoon die weer thuis komt. Twee vierjarigen stonden me op te wachten, waaronder kleindochter Evi. En in de kamer Sjoerd en nog een kindje van 2 jaar en een baby van net een jaar; heerlijk spul zo bij elkaar.
Voordat ik naar het station ging vanmorgen was ik nog bij Theo langs gegaan voor een paar courgettes; ik nam er drie mee voor Arja zoals ik eerder deze week met haar had afgesproken. Ze wilde iets maken met tofu en vroeg mij of ik iedere dag vlees at: "natuurlijk", was mijn spontane antwoord. Het "minder vlees eten", of erger nog, "vegetarisme", is aan mij absoluut niet besteed; ik eet graag een balletje gehakt, draadjesvlees, wild en wat dies meer zij. Ook orgaanvlees als lever en zwezerik glijdt er makkelijk in. Roos is daarnaast nog gek op niertjes; vind ik een beetje taai.

Closeup van het gezichtje

Zo tegen twaalf uur ging ik richting Historisch Museum voor de tentoonstelling Arm en Rijk. Ik had de aankondiging gezien met een fascinerend schilderij uit de 19e eeuw, met daarop een invalide meisje, gebocheld zo te zien met een kruk en dat lucifers probeerde te verkopen. Deed me denken aan dat droevige sprookje "Het meisje met de zwavelstokjes", van Hans Christiaan Andersen. Ik wilde dat schilderij graag zien en fotograferen; het getormenteerde gezicht van het meisje spreekt boekdelen.
Het onderwerp, de armoede van de 19e eeuw, heeft mij het afgelopen jaar behoorlijk bezig gehouden. De boeken van Auke van der Woud hebben voorzien in de informatie daaromtrent. De industriële revolutie lag daar toch voor een belangrijk deel aan de wortel van deze wantoestand.

Hier de tegenstelling een 5-jarig
jongetje uit de hoogste kringen dat
later in Indië een topfunctie zou verkrijgen

Verderop in het museum vond ik het kistje met daarin de merkwaardige overblijfselen van de schandalige moordpartij die door de orangisten in het rampjaar 1672 hier vlakbij werd gepleegd; de tong van Johan de Witt, raadspensionaris en zijn broer Cornelis, de architect van de overval op Engeland door Michiel de Ruijter.
Het was maar een kleine tentoonstelling en het onderwerp was mij welbekend, ik was dan ook weer snel uitgekeken. Op weg naar Utrecht bedacht ik mij dat ik wel even in Gouda bij kleinzoon Bram en schoonzoon Pieter langs kon gaan; Pieter heeft op de donderdag zijn "pappadag" (wat een woord; was in "mijn tijd" toch feitelijk ondenkbaar ha ha). Er was niemand thuis en na het scoren van een formidabel smakend saucijzenbroodje bij Délifrance (een aanrader!) ging ik verder door naar huis. Intussen met Arja geëpt, die wist dat Joke en Pieter een dag eerder waren verhuisd en dus niet eens meer woonden daar waar ik had aangebeld; was me ontgaan. Toen ik Joke vervolgens epte, kreeg ik een homerisch gelach als retour, met foto van de kleine Bram, kruipend in een vrijwel lege kamer met wat dozen.
'sAvonds gezellig gepraat met de buurtjes van Roos; zij hadden ons uitgenodigd voor de borrel.

Dit blijf ik toch een merkwaardig onderdeel van
dit museum vinden; een kistje met daarin
de tong van Johan de Witt en een vinger van
zijn broer Cornelis.

Bloemenrijkdom in ruderaal terrein

Bloemen bij het viaduct over de spooronderdoorgang

De omgeving van station Bilthoven is de laatste jaren nogal stevig op de schop gegaan; huizen zijn gesloopt, een tunnel onder het spoor is aangelegd en de bestaande weg over het spoor is omgeleid en door een tweede tunnel geleid. Nu het stof is gedaald ziet het er allemaal weer spik en span uit met enkele ruderale gebieden die naar ik vrees en verwacht binnenkort geplaveid zullen worden en tot parkeerterrein omgevormd. Maar nu kan de natuur daar nog haar gang gaan en daar heb ik mij nu in zomertijd nogal over verwonderd.
De veelheid aan bloeiende soorten is enorm; kennelijk is de flexibiliteit van de plantenwereld groot en zijn de zaden beschikbaar; van alles is er spontaan opgeschoten: muizenoortjes, teunisbloem, boerenwormkruid, kaasjeskruid en nog veel meer soorten.

Een veelheid aan verschillende bloeiende wilde planten
die zich spontaan hebben gevestigd

Waar ik me wel over verbaasde betreft de insecten; ik zag eigenlijk helemaal geen insecten op de bloemen; dat in tegenstelling tot de bloemen in de tuin van Roos waar best wat insecten voorkomen. Het lijkt helemaal slecht gesteld te zijn met de insecten althans in onze omgeving; in Drenthe waar we met Luuk liepen viel het ons juist op dat er relatief veel insecten waren.
Verder vraag ik mij af waarom langs maïsvelden bloemenmengsels gezaaid worden van exoten terwijl de bloeiende plantenwereld zich spontaan kan vestigen. Dat zijn van die dingen waar ik bij stil kan staan.

Een witte roos voor Mariska

En vandaag was het dan zo ver; ik zou kennis maken met mijn eerste donordochter Mariska. De ontmoeting zou plaatsvinden bij Fiom in Den Bosch. Gisteren had ik al bij de bloemenzaak geïnformeerd naar de mogelijkheid van een mooi ingepakte witte roos 'smorgens voor negen uur af te halen (we moesten met de trein van 8.57, vandaar). Maar dat was geen probleem en daar gingen we, vol verwachting, vol spanning.
Om 10 uur bij Fiom, Mariska en haar man zouden om 10.30 uur komen zodat we niet het risico zouden lopen elkaar voor de deur van Fiom te ontmoeten; zo'n anti-climax. Ik zat daar in de bespreekkamer waar de ontmoeting plaats zou vinden; Roos zat in de wachtkamer waar zij tijdens het gesprek met de partner van Mariska zou praten. En ja hoor, om half elf ging het gebeuren. Ik verwachtte al dat het voor Mariska nog veel spannender moest zijn dan voor mij en ik wilde haar op haar gemak stellen. Ze kwam binnen en ik zag de gelijkenis met mijn moeder direct; ik moest vanzelf glimlachen en pakte haar ijskoude handen; het klikte direct en na een paar snikken had ze zich helemaal in de hand. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en we gingen zitten. En ach muze, het bleek zo'n warme eerste ontmoeting.

Twee blije mensen

We konden blijven praten; ze heeft net zo'n soepele tongriem als ik - kennelijk erfelijk - dus viel het gesprek bepaald niet dood. Fred vertrok eigenlijk al snel en liet het aan ons over. Na een uurtje kwam hij terug en we mengden ons met onze partners; warme ontmoeting ook met Gideon haar "vriend", ik zou zeggen "haar man", ze hebben twee dochtertjes.
We maakten een serie foto's waarvan ik er hier eentje plaats. Daarna gingen we nog naar dat zelfde terrasje van vorige week voor een Bosch bolletje. Heerlijke ontmoeting! Gaat absoluut vervolg krijgen. We maakten alvast een afspraak voor volgende week.

Hoezo groen?

Vandaag met Huib een etappe van het Groene Hartpad gelopen die we tot nu toe - terecht - systematisch hadden overgeslagen. Het plan was om van Rotterdam Noord naar Nieuwerkerk a/d IJssel te lopen. Het eerste stuk liep door stadsgebied en ook later liepen we toch vooral door woonwijken, niet wat we verstaan onder een Groene Hart wandeling. Bij Capelle hadden we het dan ook wel gezien. Toegegeven dat de Kralingse plas best mooi was met zicht op de skyline van Rotterdam en het laatste stuk liep ook best door een aardig park.
We haalden de trein op het nippertje en ik was binnen een uur weer in Bilthoven. Onderweg had ik Roos gebeld; ik had m'n "spullen" bij me en wilde naar Sportcity: geen gehoor. En zoals ik al verwacht had, was ze ook of beter gezegd, lag zij ook in het zonnetje op het zonneweitje bij de sauna. Was ook mijn plan na 12 kilometer wandelen.

Nocturnes van Chopin

Het sympathieke gelaat van meesterpianist Arthur Rubinstein

Als jong kind al werd ik geconfronteerd met de pianomuziek van Frederic Chopin; mijn moeder was misschien niet zo'n begaafde pianiste, maar smaak had ze wel; zij speelde mazurka's en walsen van Chopin. Haar veel te jong gestorven vader vond dat kinderen een instrument moesten kunnen bespelen en zo leerde moeders broer, Erich viool spelen en mijn moeder piano.
De mooie eikenhouten piano sierde ons huis in de Josephus Jittastraat. Van die tijd kan ik me de muziek van Chopin herinneren. De vaak wat melancholieke melodiën klonken door het huis. Vooral als m'n vader wat aan de late kant thuis kwam ging moeder de droeve stukken spelen, dat viel me wel op. Altijd was ze bang "dat er wat gebeurd was". En mijn broer Jan, ook gevoelig voor deze droeve muziek merkte eens op: "misschien ligt ie wel onder de tram". Maar gelukkig kwam vader altijd weer heelhuids thuis.
Zo ergens vanaf mijn 9e jaar kreeg ik ook pianoles. Moeder deed aan ballet bij de balletschool Steffa Wien aan de burgemeester Eliasstraat in Slotermeer; daar begeleidde Dolly de Leeuw op de piano. Voor mij was het "juffrouw Dolly", studente aan het conservatorium en bereid om mij pianoles te geven.
Ik vermoed zo dat ik wel talent had en ik deed het met een zeker genoegen. In de eerste klas van de middelbare school, ik was maar een heel klein opneukertje, maar ik trad wel op bij de "culturele avond" van het Hervormd Lyceum West. De eerste prijs was voor Dries Höweler met Movements perpetuel, maar de tweede prijs was voor dat kleine opneukertje. Uit handen van de muziekleraar dhr. Barbé ontving ik een LP met het vioolconcert van Beethoven, uitgevoerd door Yehudi Menuhin als solist. De derde B. zo meldde hij in zijn toespraak; ik had drie stukjes van Bartok en de eerste tweestemmige Invention van J.S. Bach gespeeld.
Gelukkig voor mijn moeder gaf de oude piano het op een gegeven moment op; zo ontstond er ruimte voor het door haar zo gewenste bankstel. Dat was vast niet veel later dan dat ik die prijs heb gewonnen. Ik had toen ook geen les meer en de interesse verdween helaas met het ouder worden.
Pas aan het eind van mijn twintiger jaren kwam Chopin weer onder mijn aandacht nadat ik tien jaar had genoten van The Beatles en The rolling stones. Een goede vriend van een collega van me liet me de nocturnes van Chopin horen; ik copieerde ze op een tape en beluisterde deze prachtige muziek regelmatig. Later wilde ik die Nocturnes ook zelf kunnen spelen en heb ik een piano gehuurd. Het kostte een week of zes denk ik - ik kon zelfs de noten in het begin niet meer goed lezen - of ik kon de eerste nocturne redelijk spelen; waar een wil is, is een weg zo ondervond ik toen.
Ook in de Hoflaan had ik jarenlang een piano en speelde ik de eerste jaren vrijwel louter muziek van Chopin. Gelukkig ben ik door toedoen van vriend Dick ook andere componisten gaan waarderen en spelen. Met Roos heb ik veel muziek van Schubert en Mozart gespeeld en gezongen.
Toen ik afscheid nam van SSDZ kreeg ik een cassette met daarin alle muziek van Chopin op CD. Mijn moeder heeft die toen vrijwel onmiddellijk met mijn instemming ingepikt en ik heb het nooit meer terug gezien. De uitvoerende was de wereldberoemde pianist Artur Rubinstein. En ik weet niet waarom, maar die heerlijke muziek zit ik, terwijl ik dit Blog schrijf, te beluisteren. Verrukkelijk om noot voor noot herkennend na zo veel jaren alles weer te beluisteren.

Foto van deze site

Kalfslever en afscheid van Restaurant Moorman in Erm

Gulzig was ik direct aangevallen op deze lekkernij,
kalfslever met ui en spek. Gelukkig nog net gewaarschuwd
om een foto te maken voordat het geheel op weg
naar ?? was.

Na onze laatste wandeling in Drenthe had ik met Luuk afgesproken dat ik mijn Pieterpadproject zou afsluiten met de étappe Coevorden-Erm en een etentje bij restaurant Moorman; gebakken lever met spekjes, gebakken ui en gebakken aardappelen. Maar dat moesten we naar voren schuiven omdat Chris Moorman erin geslaagd was om zijn "tent" over te doen aan een volgende restaurateur die hier een steak restaurant gaat openen. Jammer voor ons, maar goed voor Chris Moorman die wel eens wat anders wil gaan doen; altijd klaar staan voor anderen moet je ook eens aan een ander gunnen nietwaar.
En zo zaten Roos en ik hedenmorgen om 11.00 uur te wachten op Luuk die met de trein uit Emmen ook rond die tijd arriveerde in Coevorden. Luuk had gisteavond duidelijk een feestje gehad; hij was er nog luidruchtig van en moest wegens ontploffingsgevaar heel voorzichtig zijn sigaretjes aansteken. In de loop van de dag ging dat over; ik nam mijn pet voor hem af dat hij het redde.
Hadden we de vorige keer - ik had deze etappe al eens eerder met Luuk gelopen zij het in de andere richting - deze wandeling als "saai" ervaren, daar vroegen wij ons nu af waar dat op gebaseerd was geweest; het Pieterpad voerde ons over aantrekkelijke wegen en paden; we waren getroffen door het grote aantal soorten insecten met name vlinders. Ik heb wel 20 Atalanta's zien vliegen en zeker drie soorten libelles. Het aantal soorten vlinders was zeker meer dan tien.

Ik help Roos met het oogsten van ganzenvoet, haar favoriete wildgroente
Foto Luuk Oosting

Langs waterwegen, door enkele dorpjes waar we een kopje koffie nuttigden en niet te vergeten langs grote hoeveelheden ganzenvoet en wel de variëteit met de brede bladeren, de voorkeur van Roos. Zij eet graag uit de natuur waarbij de ganzevoet toch wel haar favoriet is. Aarzelend vroeg ze of Luuk en ik het wel goed vonden als ze wat ging plukken en mild als wij mannen zijn, stonden we dat toe, sterker nog ik heb haar flink geholpen met het afstropen van het lekkers van de steel waarbij Luuk een foto maakte.

V.l.n.r. Ikzelf, Roos, Mirjam, Piet, Chris
Foto Luuk Oosting

Behoorlijk vermoeid, na ruim 20 km kwamen we uiteindelijk aan bij restaurant Moorman; wij streken neer op het terras en daar zat ook Chris, lekker casual in korte broek en zonder stropdas; ik herkende hem daardoor niet eens direct. Ik feliciteerde hem met de overdracht van het restaurant en constateerde dat hij er wel tien jaar jonger uitzag doordat er iets van zijn schouders was gevallen. Kwam ook door het ontbreken van de stropdas denk ik achteraf.

Roos en Mirjam moesten even bijpraten na onze eerste
ontmoeting op de Azoren

Even later kwam de gezette gestalte van Piet Fokkema de hoek om zeilen; leuk om elkaar weer te zien. Zijn zoon Danny had gisteravond van Luuk gehoord dat Roos en ik hier zouden komen eten. We hebben Piet en Mirjam leren kennen tijdens een andere eilandvakantie, ons bezoek aan de Azoren. We hadden toen ook binnen een kwartier onze gezamenlijke kennis "Luuk" getraceerd en dus natuurlijk ook "Moorman", een begrip in Erm en omgeving. We babbelden wat af en Luuk zat te glunderen.
Biertje, wijntje en zo tegen zessen aan tafel en aan de kalfslever. Ik heb er weer van gesmuld en vraag me toch af waarom je dit soort oer-Hollands eten vrijwel nergens meer kunt krijgen in restaurants. Het is tegenwoordig allemaal fancy of pizza.

De stamgasten zullen "Moorman" missen

Helaas verdwijnt restaurant Moorman vanaf volgende week. Daarvoor komt als gezegd een steak restaurant. Piet en ik hebben afgesproken dat we daar volgend jaar een keer gaan eten. Was zo leuk om elkaar weer te ontmoeten. En Luuk en ik moeten de volgende keer maar eens iets anders bedenken dan het Pieterpad. Ik noemde het Rijksmuseum eigenlijk voor de grap. maar Luuk voelde daar wel voor. We gaan het zien.
Gelukkig konden we met Piet en Mirjam meerijden naar Emmen. Om half elf landden we op station Bilthoven; om 11.00 uur lag ik in bed en om 11.01 sliep ik; ik was toch moe! Was een heerlijke dag waarvoor dank jullie daar boven in Drenthe!

Gezellig zo met z'n allen wachtend op het eten.

Foto's uit de begintijd van de fotografie

De Keizersgracht in Amsterdam 1853

Afgelopen donderdag waren we in het Rijksmuseum voor de drie zomer-tentoonstellingen. Nadat we de miniatuur-houtsnijsculpturen van de gebedsnoten hadden gezien gingen we naar de expositie van de oude foto's; foto's uit de begintijd van de fotografie. Veel portretten van inmiddels allang vergeten personen; maar ook foto's die zo'n mooi overzicht geven van een tijdsperiode zoals een foto van de Keizersgracht, nog zonder auto's en met boompjes; een oerbos in Californië, dat dankzij de fotograaf en zijn acties voor het behoud van dit bos gespaard is gebleven. Maar ook een foto die wat van de verwoestende kracht van de Amerikaanse burgeroorlog laat zien, een oorlog waar je hier in Europa maar weinig van weet, maar die ook verschrikkelijk moet zijn geweest; een prelude voor 1870-1871, de Frans-Duitse oorlog; de boerenoorlog; WO I en WO II.
Zeer de moeite van een bezoek waard!

Oerbos in Californië

Verwoeste stad tijdens de Amerikaanse burgeroorlog

Afscheid van Meerlo

Een laatste blik op Meerlo

Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste etappe van het Pieterpad liep, 10 juni om precies te zijn; dan was het te heet, dan waren we naar Siegenland of met een boot over de Donau, het was altijd wat, maar geen Pietertje. Maar vandaag zat alles mee; ik had uitgezocht dat je met NS en bus vroeg genoeg in Meerlo kon komen om weer vóór vier uur in te kunnen checken in Venlo. Zo komt Jan Dromer door de zomer nietwaar!
Om half zeven met de stoptrein naar Utrecht en dan de Intercity naar Blerick - moet je toch ook een keer geweest zijn vindt u niet lezer?! - daar met bus 88 geruime tijd bussen naar Meerlo, ondertussen alle plaatsjes aandoend die ik ook deze wandeling zou passeren zoals Tienray en Swolgen (ooit van gehoord?).

Een verrassend mooi natuurgebied met moeras
kwaliteit: het Schuitwater, voormalige Meander
van de Maas. Zitten bevers! Niet gezien helaas.

Met de GPS op weg en verrassend genoeg liep er een prachtige, snel stromende beek door Meerlo. Daar heb ik de afscheidsfoto van Meerlo gemaakt die de kop van deze Blog siert. Het was overigens een verrassende etappe met stukken waar je nauwelijks over de opgeschoten mais kon kijken, maar ook een stuk van een heel oude meander van de Maas, Schuitwater, een schitterend stuk natuur. En vooral ook trof mij de stilte hier.
Onderweg nog met deze en gene wat gepraat waaronder een echtpaar uit Woerden dat het ook was opgevallen dat het hier af en toe zo volmaakt stil is zoals we dat in het midden van het land niet (meer) kennen. Anecdotisch is dat er ooit mensen in ons oude huis op de Hoflaan woonden en zijn vertrokken omdat ze niet tegen de stilte konden. En inderdaad, toen wij er pas woonden, zo vanaf 1981 was het er doodstil. Later kwam de A-27 en hoewel die behoorlijk ver verwijderd van ons huis was kon je hem altijd horen, zelfs in de badkamer.

Een stel mede Pieterpadlopers maakte een foto van mij
terwijl ik mij tegoed deed aan een meegenomen
bonenschotel

Zowel op de heenweg als de terugweg heb ik in het boek van Patrick Leigh Fermor zitten lezen. Daar bij Culemborg moet ik er tegenwoordig aan denken dat ik daar ergens het pad kruis dat hij ooit nam. Ontzettend leuk om te lezen dat de meeste plaatsen die hij beschrijft mij niet onbekend zijn zoals Keulen, Koblenz, Boppart en Heidelberg. De tijd vliegt met zo'n goed boek. Ik was dan ook relatief snel in Blerick en de terugweg ging ook razendsnel. Ik was wel moe na ruim 20 km. Ik eindigde met een tocht over de Maas per pont en de bus vanuit de metropool Velden.

16e eeuws priegelwerk

Roos moest vandaag naar de mondhygiëniste in Amsterdam en ik had afgesproken mee te gaan om dan na afloop naar het Rijksmuseum te gaan. Er is een drietal exposities waarvan ik er twee beslist wil zien: de miniatuur sculpturen uit de 16e eeuw en de foto's uit de begintijd van de fotografie. De derde betrof een dertigtal foto's met water/de zee als onderwerp.
Het regende vanmorgen pijpenstelen desondanks gingen we met de fiets naar het station Bilthoven. We haalden nog een iets vertraagde trein naar Amsterdam Zuid en waren ruim op tijd bij de tandartsenpraktijk aan het Michelangeloplein. Het regende nog steeds fors; er stond een bus achter een tram met panne en die haalden we precies op tijd. Een leuk gesprek met de jolige chauffeur die 41 jaar geleden uit Curacao was overgekomen naar NL. Hem trok juist die afwisseling in het weer hier in NL.

Hier een détail van de hier boven getoonde foto

Heerlijk om met een "vriendenpasje" het Rijks te bezoeken; je wordt echt bijzonder behandeld. Terwijl het behoorlijk druk was werden onze jassen en tassen aan het vriendenloket direct in ontvangst genomen. Inmiddels kom ik zo vaak in het RIjks dat ik de vaste collectie bijna altijd oversla en direct naar de tijdelijke tentoonstellingen ga. Daar is het altijd opmerkelijk rustig; bijna iedereen komt voor de vaste collectie; logisch natuurlijk want de meeste bezoekers komen hier maar een enkele keer vanuit het buitenland.
De miniaturen in de vorm van vooral "gebedsnoten" deed ons zuchten van bewondering. Het is niet te geloven hoe men in de zestiende eeuw uit een stukje buxushout zulke fijne sculpturen kon maken. Haardunne détails hadden de tand des tijds doorstaan. Zo'n "noot" is iets groter dan een walnoot en bevat een hele kruisigingsscène met paarden, hellebaarden en wat dies meer zij.

Met dit mini-gereedschap werd het taaie buxushout bewerkt.
Foto is helaas niet scherp.

Ergens was een klein kistje opgesteld met daarin de werktuigjes die voor deze mini-sculpturen werden ingezet. Helaas is die foto niet scherp, maar ik plaats hem toch. En als u in de buurt bent ga dan even naar deze kunstvoorwerpen kijken; echt heel bijzonder. De TT is nog tot 17 september 2017 te zien in het Rijks.

Shell

Gebouw van Shell, aan de "Overkant van het IJ" oftewel in
Amsterdam Noord. Hier ergens heb ik zo rond mijn 16e jaar
scheikunde proefjes mogen doen.

Vandaag hadden we afgesproken met Frans en Joukje, een echtpaar dat we tijdens een bridgeweekend hadden ontmoet.
We zouden vanmiddag gaan bridgen. Tijdens het gesprek vooraf bleek dat Frans bij de Shell had gewerkt. Deed mij eraan denken dat ik in een vakantie een keer in de gelegenheid was om in het grote Shell laboratorium een hele week scheikundige proefjes te doen. Eén opdracht kan ik me nog heel goed herinneren. We kregen een serie van pakweg 20 verschillende chemicaliën in genummerde potjes. Verder een serie reageerbuisjes en gedestilleerd water. Daarnaast wel een lijst met welke stoffen er in de potjes aanwezig waren. Het was dus puzzelen geblazen en ik kwam eruit! Zo was er natuurlijk een potje met een blauwe stof: kopersulfaat en nog zo wat stofjes die je op grond van je kennis uit boeken als "Jongens en scheikunde" wel wist te herkennen; met behulp van die stofjes kon je dan weer verdere proefjes doen om de andere te analyseren. Ik vond het heerlijk weet ik nog en denk dan ook met veel genoegen terug aan die week bij Shell.
Een poos geleden was ik met Roos in het filmmuseum ter gelegenheid van het jubileum van Toer van Schaik in welk kader een film over zijn leven werd getoond. We kwamen toen ook langs het gebouw van de Shell waar ik deze plezierige herinnering aan bewaar. Bij die gelegenheid maakte ik de hier getoonde foto.

Gesprek met Fiom

Na een bijzonder onrustige week togen Roos en ik hedenmorgen naar den Bosch, naar het kantoor van Fiom. We werden allervriendelijkst ontvangen door Fred, de maatschappelijk werker waarmee ik inmiddels per e-mail contact had. Hij nam uitgebreid de tijd voor dit gesprek dat draaide om "de match". De kracht van Fiom ligt toch vooral in de begeleiding van dit emotionele proces; Fred deed dat met alle empathie die nodig is, want het is nogal wat zo bleek ook nuchtere "mij". Zo nuchter bleef ik niet onder het verhaal toen de persoon waar het om ging steeds duidelijker uit de mist van onbekendheid tevoorschijn trad, zij het slechts in ruwe schetsen. Het bleek een vrouw te zijn; en toen kwam haar naam: "Mariska". Bij het horen van haar naam schoot ik vol en moest ik echt even bijkomen met een glaasje water; was weer snel nuchter hoor! Dat gebeurde een tweede keer toen Fred ook iets algemeens noemde, dat de moeder de donor vaak wilde bedanken voor wat hij haar geschonken had. En ja, daar deed je het als donor inderdaad voor, althans daar heb ik het voor gedaan; om de ouders van het kind te helpen iets te verkrijgen waar hun hart zo naar uit ging; en nu is dat concreet geworden; ook toen had ik het "even moeilijk".
Verder liet Fred het vrijwel geheel over aan het gesprek dat volgende week plaats zou gaan vinden en waarin Mariska en ik elkaar zouden ontmoeten. Hij vertelde wel dat ook mariska had moeten huilen toen ze mijn naam hoorde; dan krijgt zo'n onbekende persoon plotseling profiel.
Na een gesprek van anderhalf uur gingen Roos en ik - wat was ik blij dat ik haar had gevraagd mee te gaan! - een Bosch bolletje scoren met een chocomel op een terras in de buurt van Fiom.
Daarna een week van wachten op wat zou komen.

Stille kracht

Bij onze bootreis zaten we regelmatig aan tafel bij Annemarie en Piet; een echtpaar uit Hoorn. Al snel bleek dat we allevier van lezen hielden en dan vraag ik altijd om een leesadvies. Annemarie bleek een liefhebber van Louis Couperus; haar lievelingsboek was Eline Veere.
Mijn ervaring met Couperus was niet zo heel goed; ik heb een boek over Heliogabalus van zijn pen proberen te lezen en dat schoot niet op; zo'n overdreven taalgebruik; teveel Homerus proberen na te bootsen; sprak me niet aan. Maar als iemand zo weg is van een schrijver dan krijg ik het gevoel dat ik me er toch maar eens wat meer in moet gaan verdiepen. Overigens bleek Annemarie weinig gecharmeerd van mijn/onze favorieten of ze kende deze niet.
In het schip bevond zich een klein bibliotheekje met - naar ik meen - boeken die door voorgaande passagiers zijn achter gelaten. Ik verstoutte mij om eens een blik te werpen op de banden die daar op taalgebied waren gesorteerd en ik was niet erg onder de indruk van wat er stond behalve ... ja ja, het boek "Stille kracht" van Louis Couperus. U raadt het al, ik heb dat meegenomen en in één adem uitgelezen.
Decennia geleden was er een TV-serie over dit boek. Daarvan wist ik me nog een scène te herinneren waarin iemand onder de douche stond en werd besmeurd; ook wist ik nog dat er vleermuizen rondvlogen in die badkamer.
Het boek geeft een uitstekende sfeertekening van de koloniale tijd in "Ons Indië", de ondergeschikte oorspronkelijke bevolking, de smeulende haat tegen de blanke overheersers maar ook het zoete maar bijzonder zware leven van de kolonialen.
Couperus' schrijfstijl is natuurlijk gedateerd; hij gebruikt inmiddels in onbruik geraakte woorden die noch Roos noch ik konden thuisbrengen maar dat deed geen tekort aan het geheel. Wat mij wel stoorde was de "dansende tafel" die met boodschappen kwam en eigenlijk ook wel die rare onverklaarbare gebeurtenissen als de hierboven beschreven vuiligheid in de badkamer die "nergens" vandaan kwam. Maar ja, van die rare boodschappen van "gene zijde" maakt ook Upton Sinclair gebruik in zijn Lanny Budd serie; is misschien wel nodig om een verhaal in elkaar te knutselen.

Een dodelijke plant!

Een forse libel is ingevangen door de carnivore zonnedauw. Deze
foto heb ik van Ab gekregen; was niet van vandaag, maart wel mooi!
En toepasselijk.

Nee, niet de gevlekte scheerling deze keer! Ab had me vorige week - we zaten nog op de Donau - gevraagd of ik vandaag in de gelegenheid zou zijn om weer samen aan het werk te gaan in de Koogbraak. Ab reserveert deze werkzaamheden in beginsel voor ons samen: "jouw klussie", zo benoemt hij het werken in de Koogbraak. Onzin natuurlijk, want Ab en de maaimachine doen het meeste werk en ik ruim de laatste restjes op zodat het verschralingsproces haar beloop kan krijgen. We doen dit inmiddels al heel wat jaartjes; de oudste blog dateert van 2014.
Voordat we aan de slag gaan lopen we door het terrein en bekijkt Ab het effect van het maaien van de afgelopen keer. Hij kan het landschap perfect lezen aan de hand van de soorten die verschijnen; met name natuurlijk het veenmos, indicator voor de gewenste omstandigheden.
Na de lunch gingen we het tweede stuk doen en liepen we weer eerst de inspectietocht. Ik merkte bij een kaal stuk op: "dit vind ik nou echt zo'n stuk waar zonnedauw zou kunnen staan". Was nog niet eerder in de Koogbraak gezien en Ab merkte op: "zou kunnen", en wees naar een stukje iets verderop en tot zijn grote genoegen stond daar inderdaad de eerste zonnedauw van de Koogbraak!
Ab maaide om de kleine stukjes met ratelaar, zonnedauw en rolklaver heen; de rest werd kort afgesneden en aan de slootkanten gedeponeerd bovenop de maaiselresten van voorgaande jaren; het verteert vrij snel en daar waar ganzen lopen verdwijnt het zelfs helemaal.
Ab is een taaie; ik werd in de loop van de dag moeier en moeier en was telkens blij als we weer een slokje en/of een hap gingen nemen, zittend in de aanhanger. Ab voelt dat prima aan en even over drieën stopten we. Was weer een gezellige en plezierige dag geweest. En de aanwezigheid van de zonnedauw bewijst toch maar dat we het ergens voor doen! Fijn resultaat.

Zo zag het er vandaag uit na onze inspanningen. De plukjes die zijn blijven staan
bevatten de zonnedauw, ratelaar en rolklaver zodat ze goed kunnen uitzaaien.

En de volgende dag, zondag heeft Ab het laatste stukje nog even afgemaakt.
Onvermoeibaar en grote inzet voor behoud van deze mooie natuur. Hulde Ab!

De nassi viel in de smaak

Vandaag, zo kort na de vakatie kregen we eters; de afspraak met Bea en Tjeers was al voor de Donau-vakantie gemaakt. Ik had het op mij genomen om voor het maal te zorgen, althans voor het hoofdgerecht; nassi met pindasaus en spiegeleieren.
Ik was er woensdagmorgen al mee begonnen; het was overdag zo ontzettend warm op de flat dat ik vroeg in de morgen aan het koken was; en dan tegen een uur of tien naar de fitness, even in de zon en dan 'smiddags aan de wandel. Woensdag had ik de trassi met de ikan teri, uien, knoflook, ketoembar en djinten tot een lekker indisch mengsel gemaakt. Donderdag de pindasaus van Calvé pindakaas, santen, geperste knoflook, zout, schepje suiker en water gemaakt. Was lang geleden dat ik Indisch gekookt had; ga ik weer wat vaker doen; ik had helemaal vergeten dat ik trassi en ikan teri bij toko Ramee in Amsterdam had ingeslagen; prima ingrediënten.
Vanmorgen de rijst gekookt op de manier zoals Roos dat van haar moeder heeft geleerd en niet op de Indische manier met een vingerkoortje water. Gewoon 8 minuten koken, afgieten en een kwartier met gesloten deksel laten nagaren; prachtige droge rijst. Ga ik in het vervolg altijd zo doen.
Afmaken met een beetje ketjap en op smaak brengen met zout.
Ik had nog een achttal gamba's gekocht, eigenlijk voor mezelf om te bakken op z'n Spaans, maar ik kon ze natuurlijk ook bij de nassi serveren. Eerst stevig gebakken in de olijfolie met stukjes knoflook.
Het was een hele tas vol wat ik allemaal mee moest nemen naar Roos' huis.
Stipt om vijf uur meldde ons bezoek zich; eerst genoeglijk in de tuin zitten praten; het gesprek ging heen en weer over verschillende zaken als geschiedenis - Tjeerd had net de eerste decade van Livius uitgelezen - en de hedendaagse politiek, maar ook de bamboefluitlessen die Bea geeft. Leuk afwisselend gesprek.
En om half zeven aan tafel; mijn neus krulde van trots; ze vonden het allemaal zo lekker. Ga ik weer vaker maken.

Barbara Bonney

Barbara Bonney, sopraan

Dat schitterende lied van Brahms op het gedicht van Goethe "Phänomen" probeer ik in mijn cerebrale dukebox op te slaan, d.w.z. ik beluister de complexe melodielijnen met veel genoegen. En zo stiet ik bij het gebruik van Youtube om deze muziek te ontsluiten op een uitvoering van Barbara Bonney en een mij onbekende mezzo (helaas niet meer terug te vinden). Die uitvoering was prachtig. Nu gaat youtube dan afgezien van de verschillende reclame uitingen altijd voort met een suggestie en dit keer was het een uitvoering door Barbara Bonney van het lied" Abendempfindung an Laura", van Wolfgang Amadeus Mozart. Die uitvoering trof mij behoorlijk; dit lied hebben Roos en ik in het verleden erg veel gezongen; het is een lied met een gevoelige tekst omtrent het overleden zijn van een vriend en betreft dan het grafbezoek. "Schenckst Du mir ein Tränchen", en dan "dass wird die schönste Perle sein". Zo'n prachtige tekst en dan door het genie Mozart getoonzet. Maar de uitvoering van Barbara Bonney trof mij in het bijzonder; uitgevoerd zoals het bij de tekst past, mijmerend, warm, ik was er sterk door getroffen maar realiseerde me ook dat ik vroeger als pianist aan Roos veel te veel mijn piano-interpretatie heb opgedrongen; te snel en te vrolijk en veel te weinig overpeinzend zoals de tekst vraagt. Sorry Roos, jij hebt het destijds vast anders gewild.
Foto van deze pagina geplukt.

Gewicht viel wel mee?!

Vanmorgen kreeg ik een mailtje van Roos dat ze "slechts" een pond was aangekomen tijdens onze luie vakantiecruise; die bestond voor een belangrijk deel toch uit - vaak - eten en weinig beweging, althans voor ons doen erg weinig beweging. Ook ikzelf was nauwelijks aangekomen, misschien een kilo (mijn weegschaal is niet zo nauwkeurig als die van Roos). Maar zowel Roos als ik hadden wel het gevoel dat we waren aangekomen; we voelen ons dikker. Roos merkte op dat het wel eens zou kunnen komen dat we spiermassa hebben verloren en vetmassa verkregen en ik denk dat ze daar volkomen gelijk in heeft. Spieren breken snel af indien ze niet worden gebruikt terwijl het lichaam zuinig is met vet en dat graag opslaat. Bewegen is dan ook het juiste recept om je vetmassa te verbruiken met je spieren; de spiermassa neemt dan weer toe terwijl het vet verdwijnt, althans wanneer je de energieconsumptie niet compenseert door meer te eten.
Ben vanmorgen dan ook direct naar de fitness gegaan en ben er stevig tegenaan gegaan; de computer constateerde dat ik een intensieve training had gedaan en dat gevoel had ik ook.
Vanmiddag ga ik nog eens een flink stuk wandelen, geen Pietertje, maar gewoon hier achter in het bos; minstens 10 kilometer op de GPS. Fanatiek, maar hard nodig!