31 december 2015

Familiereünie op opa's verjaardag

Mijn nicht Margreeth had ons voor de viering van oudejaar uitgenodigd. 31 december was de verjaardag van onze opa; vroeger ging de hele familie op bezoek bij opa in Zaandam op oudejaarsmiddag. Dan geen oliebollen maar een gebakje vanwege de verjaardag.
Voor vandaag had ik oliebollen gebakken. Ik lag er al vroeg in en was om 5 uur alweer wakker. Om 6 uur ben ik opgestaan en heb het oliebollenbeslag aangezet. En zo stond ik om een uur of 9 al oliebollen te bakken. Roos hielp me om eerst de patatolie uit de friteuse te gieten. Nog even reinigen en daar ging ik aan het bakken. Het ging maar langzaam in dat kleine frituurtje dat ik tegenwoordig heb. Bevalt toch beter dan in een pannetje; je hebt de temperatuur beter in de hand met een thermostaat.
Na een uurtje had ik een kleine dertig bollen gebakken waarvan ik er tussendoor wel een paar had in laten treden. Een paar voor buurvrouw Kaat met een briefje erbij want ze was niet thuis. Zij krijgt traditioneel altijd een paar oliebollen van me.
En 'smiddags met de trein naar nicht Margreet en haar man Paul. We hadden elkaar lang niet gezien of gesproken en ik vond het ontzettend leuk dat ze ons had uitgenodigd. We zaten de hele verdere middag genoeglijk met elkaar te praten over gezamenlijke interesses zoals muziek en natuurlijk over "vroeger". Margreet had zelfs de datum van opa's verjaardag nog op haar verjaardagskalender genoteerd.
Voor het avondeten had Paul een heerlijke boeuf bourguignon gemaakt. Daar waar wij eigenlijk een vegetarisch maal hadden verwacht - nicht Margreet was altijd behoorlijk vegetarisch - daar was de hoofdmoot nu toch echt vlees. Heerlijk gegeten met een courgettesoepje vooraf en ijs toe. Smaakte prima ondanks de oliebollen die we bij de thee hadden ingenomen.
Ook 'savonds vloog de tijd om door de vaak intieme conversatie die we voerden; voor we het wisten ontkurkte Paul de champagne voor de traditionele dronk. Die smaakte ons allen best en een uurtje later zochten wij de sponde op. We bleven logeren; heerlijk geslapen.

30 december 2015

Een negen in Limburg

Maretakken in Zuid Limburg
Foto Dick
Gisteren consulteerde ik weeronline en zag dat het weer in Limburg voor vandaag een 9 kreeg; een schitterende dag in het verschiet dus. Leuk om weer eens die wandeling van Vaals, via Sippenaeken en het Geuldal naar Epen te maken. Misschien wil Dick wel meelopen. En inderdaad, via mail bleek dat Dick ook best zin had om samen te gaan wandelen. Dus volgens dienstregeling, om 9.33 stopte mijn bus op de halte Heuvel in Vaals en daar stond Dick mij al op te wachten. Hij had alleen een ander voorstel voor de wandeling, in de zon blijven en niet door het bos naar Sippenaeken maar uiteindelijk wel via het Geuldal door naar Epen. Wat ik niet wist was dat dit een veel kortere wandeling was dan via Sippenaeken. Uiteindelijk werd het 12 kilometer en nam Dick al vroeg afscheid om vanaf Epen weer terug te wandelen naar Vaals.
Onderweg hadden we van het uitzicht kunnen genieten en hadden we de wind achter ons; was lekker relaxed lopen. Toen ik een foto wilde maken bleek mijn toestel te weigeren omdat de batterij alweer leeg was; het is fotografisch een fijn toestel alleen is de batterij wel verdraaid snel leeg in vergelijking met het oude toestel. Nou ja, vaker opladen dus. Gelukkig kon Dick wel een paar foto's voor me schieten waaronder de hier getoonde van de maretakken die hier in het Zuidelijkste puntje van NL volop aanwezig zijn.
Ik ben ook maar gestopt in Epen en heb om 13.00 uur alweer de bus genomen; was daardoor wel weer lekker vroeg in Bilthoven. Nog even snel een saunaatje gepikt en naar huis. Morgen vroeg op om oliebollen te bakken. Nou dat was geen probleem want door het vroege opstaan en de lange reis en het wandelen waren de luikjes alweer vroeg gesloten. 

29 december 2015

Natura Artis Magistra

Barend Cornelis Koekkoek,
Bosgezicht, 1848, olieverf op doek, 136 x 160 cm,
Rijksmuseum, Amsterdam. Bron: Wikimedia
Iedere Amsterdammer kent "Artis", de beroemde dierentuin van Amsterdam. Die naam is afgeleid van de spreuk die deze Blog siert: "Natura Artis Magistra": De natuur is de leermeester van de kunst. En dat voelde ik vandaag bij mijn avondwandeling hier achter in het Houdringhebos heel sterk.
De afgelopen week keerde de zon; Roos zei al vanaf 22 december dat ze merkte dat de avonden al langer duurden. Kon haast niet waar zijn, maar het weer speelt natuurlijk ook wel een rol; het is de laatste tijd niet alleen warm voor de tijd van het jaar maar merkwaardig genoeg ook behoorlijk helder. In ieder geval was dat vanavond het geval.
Toen ik zo tegen vier uur het bos inliep, de zon onder de wolken vandaan piepte en ik naar de boszoom keek werd ik getroffen door het beeld van de oplichtende stammen van de eikenbomen; deed me direct aan de schilderijen van Barend Cornelis Koekkoek denken. Even verderop na de bocht keek ik recht in de zon die zakte door een rij struiken. Het helle, gele licht waar je maar net tegenin kon kijken deed me zo denken aan de werken van Turner. In de film die over hem verscheen roept Turner op zijn sterfbed dat hij het licht van de zon wil vastleggen. Wat ik vanavond zag heeft hij in ieder geval in enkele van de mij bekende hel witgele werken geschilderd. Tot slot, ik zat op een bankje naar de zonsondergang te kijken; hoge wolkenstrepen, van onderuit belicht door de reeds achter de horizon verdwenen zon; hoge bewolking, roze belicht door het gefilterd licht van de zon. De schoonheid van de natuur is inderdaad de inspiratie van grote kunstenaars geweest.
Ik voel me een gelukkig mens dat ik de schoonheid van zowel de natuur als de kunst weet te waarderen!

Lees ook Roland Gieles over de natuur en de kunstenaar.

28 december 2015

Tòch nog een keer naar Leuvenum

Kuifmees. Foto Hans van Zummeren
Was ik vorige week naar ik dacht voor de laatste keer dit jaar op het Hulshorsterzand, daar was ik er vandaag toch nog een keer voordat 2015 was afgelopen. Gisteravond zei Roos dat het vandaag een prachtige dag zou worden - ze had weeronline geconsulteerd - en dat het dus een uitgesproken wandeldag zou zijn. En .... ze had wel zin om mee te wandelen ook al voelde ze een opkomende verkoudheid/zere keel. "Dan gaan we van de Zwarte Boer naar Nunspeet", stelde ik ondemocratisch voor. Dat blijft toch altijd het meest dichtbijzijnde prachtige wandelgebied bij ons in de buurt, althans ik heb nooit een mooiere wandeling gevonden zo dichtbij Bilthoven.
Per chat nog even bevestigd dat de problemen met de keel wel meevielen en daar zag ik de mij zo bekende gestalte al aankomen bij het station. Ik had koffie, en speciaal voor Roos een halve liter erwtensoep meegenomen en natuurlijk een plak rozijnen-notenbrood voor ons beiden. Vanwege het gewicht had ik mijn Swarovski maar thuis gelaten; er zit ook niet zo veel in het bos, althans tijdens het wandelen zie je maar weinig om deze tijd. Maar gelukkig had Roos wel haar verrekijker bij zich. Want aangekomen op het bankje bij de beek waar we de koffie wilden slurpen zagen we in een boom flink wat gefladder; een boomklever, goudhaantjes, wat sijsjes en iets dat ik hield voor een keep.
Langs de prachtig herstelde Leuvenumse beek en natuurlijk over het Hulshorster Zand verder op weg naar de trein. Zo tegen het eind van de wandeling zagen we een eigenwijs, volstrekt niet schuw kuifmeesje. Gelukkig hadden we de kijker bij ons, maar die zat al opgeborgen in de rugzak?! Het meesje hield zich koest en ging er nog eens voor zitten zodat we hem/haar goed konden bekijken. Toevallig kreeg ik een dag later een nieuwe serie foto's van Hans van Zummeren met daarin ook een foto van een kuifmees die hier de Blog siert.
Was inderdaad een schitterende wandeldag geweest. Na afloop nog even in de sauna bij de fitness en vroeg slapen. Ik slaap me helemaal suf in deze tijd van het jaar.

25 december 2015

Onverwacht een heel huis vol

Mooi kerststukje, gekregen van buurvrouw Karin en
een giga-tulband van Roos afkomstig van de
Wiener Konditorei in Den Haag
Tot mijn verrassing had Joke mij gevraagd of het goed was dat ze met haar Pieter op eerste kerstdag bij mij kon komen. Ik geloof niet dat ik eerder op één van de kerstdagen één van de kinderen op bezoek heb gehad. Hun moeder verordonneert hen al sinds jaar en dag om op tweede kerstdag op bezoek te komen en dan gingen ze normaliter naar "de andere kant" op de eerste kerstdag. Maar Joke en Pieter waren nu in de gelegenheid om die eerste kerstdag bij mij op bezoek te komen. "En mogen Peter en Esther dan ook komen?". Ik dacht nog: "het moet niet gekker worden", van niets en dan nu zelfs vier. Nou ja, dat kan ik logistiek wel aan. Dus een week tevoren begonnen met de voorbereiding. Eerst de Chipolata pudding gemaakt, geproefd en twee bakjes ingevroren. Jus gemaakt voor de boerenkool, het wensgerecht van Joke. Voor Pieter en Roos haasragout ingevroren en ragoutbakjes ingeslagen. Worsten gekocht bij de keurslager op de Planetenbaan die daarmee een prijs had gewonnen. Boerenkool bij Mike de groenteman die altijd voortreffelijke kwaliteit heeft, goed gewassen zonder zand en aanzienlijk simpeler dan voor 6 personen uit de tuin van Theo; dat was me echt te gortig. In de loop van de week de boerenkool gekookt en weer ingevroren, worsten geweld en ingevroren.
Maar gisteren belde Peter me op met de vraag: "Heb je Hugo niet uitgenodigd?". Nee, dat had ik inderdaad niet gedaan en van Peter kreeg ik de indruk dat Hugo ook graag had willen komen. Dus die heb ik vervolgens ook uitgenodigd. Hij zou wat later, om 16.00 komen. Nou ja, vooruit maar, we zien wel hoe het gaat.
Zoon Peter zag er bijzonder
netjes uit als een 18e eeuwse
burgemeester van een Amerikaans
cowboystadje. Hij moest even zijn
denkbeeldige pistolen trekken.
Belangrijk was natuurlijk ook om de flat een goede beurt te geven en daar heeft Roos gelukkig het voortouw in genomen. Gisteren keihard gewerkt met z'n tweetjes en alles opgeruimd, dingen weggegooid; de flat kreeg een heel plezierig aspect. Nog dank daarvoor Roos!
En zo hoefde ik eigenlijk alleen maar alles op tijd te ontdooien en vanmorgen de aardappels te schillen.
Als pensionado maak je niet zo gek veel meer mee; ik kon dan ook prompt niet slapen de nacht voor "de grote gebeurtenis". Middenin de nacht realiseerde ik me dat ik vergeten had om alles te ontdooien te zetten. Dus om 3 uur strompelde ik naar de keuken en heb de "kerstlade" onderin de vriezer geleegd en de inhoud op het aanrecht gezet.
Inderdaad 'smorgens in alle rust de laatste voorbereidingen getroffen en om precies 13.00 uur kwamen Peter en Esther. Niet veel later kwamen ook Joke en Pieter en dronken we een koppie thee met door Pieter meegenomen Apfelstrudel, door mij gebakken rozijnen-notenbrood en een door Roos van de Wiener Konditorei meegenomen tulband. Heerlijke zoetigheid allemaal.
Vervolgens gingen vier van ons een stuk door het bos wandelen; was ik ook wel even aan toe. Toen we terug kwamen waren Hugo en Marjorie er nog niet; uiteindelijk zouden ze pas om 19.00 uur komen toen de anderen het eten al op hadden. Liep een beetje gek allemaal. Ik was bang dat er met die extra 2 niet genoeg te eten zou zijn, maar dat viel mee.
Het was al met al een heel gezellige dag waarbij de aanwezige kids het duidelijk leuk vonden om elkaar weer eens te zien en te spreken. Morgen zien ze elkaar weer bij hun moeder; alleen Peter en Esther zijn er dan niet bij, maar Arja en Walter met hun kids weer wel. Fijne kerstdagen allemaal!

24 december 2015

Na de Pelikaan nu ook de Ooievaar

De likeurtjes van de firma A. van Wees. Tweede van rechts is "Roosje zonder doornen" dat ik uiteraard
aan Roos heb gegeven. Smaakt verrassend lekker naar rozen.
Mijn goede vriend Peter C. maakte mij onlangs attent op het bestaan van een tweetal ambachtelijke stokerijen in Amsterdam; was ik door onze lokale slijter al gewezen op Wijnand Fockink daar verscheen door toedoen van Peter nu de firma A. van Wees aan het likeurfirmament. Natuurlijk ben ik direct gaan googelen en daar bleek dat deze firma al die grappig benoemde likeurtjes te koop aanbiedt in haar slijterij "De Ooievaar" en daar hoef je dan in het moderne tijdperk niet eens meer de deur voor uit.
A. van Wees is een firma die deze oud-Hollandse likeurtjes nog maakt zoals dat in de 17e eeuw ging; geen synthetische geur-, kleur- of smaakstoffen, echt ambachtelijk dus. Op de achterkant van de flessen die ik inmiddels heb aangeschaft staat het volgende:
Citaat:
Dranken worden steeds vaker aangepast aan de eisen van de huidige tijd. Kunstmatige smaakstoffen zijn "IN". Kennis van vruchten, bloemen, planten, wortels, zaden e.d. ontbreekt nagenoeg. Zij die nog waarde hechten aan natuur- en oorspronkelijkheid zullen deze in al onze traditioneel gestookte artikelen terugvinden.
Einde citaat
Echt het oude Slowfood credo dus.
Het is natuurlijk deze ambachtelijkheid die mij bijzonder aanspreekt en heeft doen besluiten om de producten eens te gaan proberen. Aanvankelijk vooral om te gaan gebruiken in nagerechten op basis van het chipolata recept, maar ook om in kleine hoeveelheden te savoureren. Ik maakte een vrij willekeurige keuze op basis van de informatie over de kruiden en andere ingrediënten zoals genoemd op de site van A. van Wees.
Inmiddels siert een vijftal flessen mijn huiskamer; het flesje met "Roosje zonder doornen" heb ik uiteraard mijn eigen Roos ten geschenke gedaan.
Roos merkte op dat wij nu onze thee betrekken bij het eveneens ambachtelijk werkende theewinkeltje in Zutphen, "De Pelikaan" en dan nu de likeur bij slijterij "De Ooievaar".
En nu zit ik 'savonds aan een piepklein glaasje likeur te nippen. De "Walnoot", "Roosje zonder Doornen", "Papagaaiensoep"  en "Pruimpje prik in" heb ik inmiddels geproefd.

23 december 2015

Wijnand Nuijen

Vandaag naar het Teylers Museum in Haarlem geweest. Roos was al eerder naar de TT met de winterschilderijen geweest en was enthousiast thuis gekomen. Het stond al op "mijn lijstje" en vanmiddag is het er dus van gekomen. Vooral Andreas Schelfhout was in die 19e eeuw een bekend schilder van winterlandschappen. Kennelijk deed hij dat nogal routineus zodat er gesproken werd over "Schelfhoutjes"; mooi maar niet erg verrassend. Wie ik wel erg verrassend vond was Wijnand Nuijen, een mij voordien onbekende naam die het vak overigens geleerd heeft van Andreas Schelfhout. Dat ik zijn naam niet kende is ook niet zo'n wonder want deze man heeft het niveau van een zeer grote belofte nooit kunnen ontstijgen; hij werd slechts 26 jaar oud. Het enige schilderij "Oude molen in de winter", dat op deze TT van hem hing loog er niet om. Niks gladde vrolijke gebeurtenis op een zonnige ijsvlakte, maar een molen in verval en mensen die in de barre winter hun spullen op een slede laadden vanwege een verhuizing en dat dan zeer sfeervol neergezet. Ik vond het indrukwekkend.

22 december 2015

Voel me net zo'n marmot

Gisteravond, het was al laat voor mijn gevoel; was naar de fitness geweest en in het donker terug naar huis gefietst, door de regen met volgespatte bril. Had de overdag met Huib gewandeld van IJsselstein naar Linschoten; was behoorlijk moe. Roos was er niet; ze was naar een opera in Amsterdam. Dus ik dacht: "Lekker vroeg op bed gaan liggen lezen"; leek me een goed idee. Maar ja, dan vallen al snel mijn ogen dicht hoe goed Honoré de Balzac ook kan schrijven. Het is trouwens wel een revelatie wanneer je weer eens die echte wereldliteratuur tot je neemt. Natuurlijk zijn die 19e eeuwse schrijvers gedateerd, maar ze hebben ook wel wat achter gelaten hoor. Had ik vorige week een begin gemaakt aan een boek van Connie Palmen: "Jij zegt het", daar had ik het na zo'n 30 pagina's van mij geworpen; wat een opgewonden, geëxalteerde onzin die ze daar debiteert. Roos had het boek besteld in de bieb en er weken op moeten wachten. Honoré de Balzac daarentegen met "Illusions perdues", in NLse vertaling hoor, was direct te bestellen, maar moest wel uit de bieb van Soest komen; hier in Bilthoven hebben we nauwelijks meer iets van de wereldliteratuur helaas. Van Dostojevski is zelfs in de provincie Utrecht niets meer te verkrijgen via de openbare bieb. Nou ja, zegt niets over de bieb hoor, maar meer over de interesse van de lezers; men heeft meer met de moderne literatuur ter verstrooiing denk ik; ook niks mis mee, maar ik lees liever iets waar je wat van opsteekt.
Neemt niet weg dat ik zo rond half tien toch wel de luikjes heb gesloten met het licht nog aan met als gevolg dat ik om 5 uur alweer volstrekt uitgeslapen wakker werd. Toen maar thee gedronken en om 6 uur uit arren moede begonnen met de voorbereidingen van het (krenten)brood bakken. En dan blijft het toch donker tot half negen. Andere jaren heb ik daar nooit zo'n erg in gehad maar doordat het helemaal niet koud is voelt het gewoon niet aan als winter en dan klopt het niet die korte dagen en die lange nachten. Voel me net zo'n marmot die in de war is. Nou ja, vanaf vandaag gaan de dagen weer lengen gelukkig.

21 december 2015

Wynand Fockink

Abrikozenlikeur van Wynand Fockink
Foto gecopieerd van de website van Wynand Fockink
Vorige week maandag heb ik bij de slijter v/h Jules van Vugt opnieuw marasquin gekocht voor de Chipolata pudding. Daarbij kwam ik in gesprek met de deskundige achter de toonbank die mij wist te vertellen dat er nog zo veel meer likeuren waren die eigenlijk nauwelijks meer worden gedronken. Ik moest door naar het station die maandag maar liep er wel over te peinzen. Dat recept van die chipolata pudding en de daarmee verwante Bavarois bleven maar door mijn hoofd gaan en daarbij proefde ik ze virtueel op de tong. Ik had mij al bedacht dat het flesje Grand Marnier, sinaasappellikeur dat ik al vele jaren in mijn bezit heb maar eens moest gaan toepassen in een zelf te bedenken variant op de chipolata met stukjes geconfijte sinaasappelschil en een blikje gepelde mandarijnen, sinaasappelsap en gecondenseerde melk; moet ik nog precies gaan bedenken van hoe, maar de ingrediënten heb ik inmiddels in huis.
Vandaag was het weer maandag en die persoon bij de slijter zou er voorlopig een paar maandagen staan dus weer even naar binnen. Hij noemde Wynand Fockink uit Amsterdam als de best voorziene producent van likeuren in vele smaken. Dat heb ik inmiddels natuurlijk allemaal opgegoogeld en binnenkort ga ik maar eens in de Pijlsteeg in Amsterdam polshoogte nemen. Weer een nieuwe hobby ha ha, puddingen maken. En Roos maar smikkelen!

PS Van vriend Peter C. kreeg ik nog een welkome aanvulling!
Hi Fer ik las je blog. Wijnand Focking in de Pijlsteeg is een fameus proeflokaal Maar fameuzer is proeflokaal de 3 flesjes in de Gravestraat en het fameust is de Admiraal op de Herengracht van A van Wees die zoiets van 60 likeuren gestookt in de eigen distilleerderij de Oyevaar in de Driehoekstraat. Proost. 

20 december 2015

Is worst eng dan?

Nog niet zo gek lang geleden kreeg ik een artikel uit de Volkskrant van woensdag 28 oktober 2015 in handen met de rare titel: "Worst is niet enger dan biefstuk", en dan een heel lulverhaal over het "gevaar" van vlees eten. In een nogal ongenuanceerd antwoord aan degene die mij het artikel stuurde gaf ik mijn mening ongezouten weer:

Tante Pos was snel zeg. Heb het artikel met aandacht gelezen. Vlgs mij kun je met dit verhaal alle kanten op. Epidemiologie op basis van vragenlijsten? (Diederik Stapel weet je nog), daar veeg ik als Beta m'n reet mee af. Maar het is heel goed dat de WHO zich - eindelijk - met kanker en voeding gaat bezig houden. De toename van darmkanker is schrikbarend en het verband met de moderne, fabrieksmatig bereide  voeding is snel te leggen. Maar als het om specifieke factoren gaat wordt het verdraaid moeilijk. 
Overigens heb ik het nooit zo op barbecue gehad; heb ik altijd gewantrouwd en dat komt wel uit dit verhaal naar voren als gevaarlijke bewerking van vlees net als bij veel te hoge temperaturen bakken.

Als je het artikel leest dan word je er volstrekt niet wijzer van. Alles kan en niets is zeker; geen enkele duidelijke uitspraak kan worden gedaan kennelijk. Alleen dat roken slechter is; koploper in de lijst van veroorzakers van kanker en dat terwijl ik onlangs las dat dagelijks ongeveer 100 kinderen beginnen met roken. Lust je nog peultjes?

19 december 2015

De goudvink in ons bos

Foto uiteraard van Hans van Zummeren
Wispelturig als ik ben is de laatste tijd mijn vogelhobby een behoorlijk beetje in het slop geraakt. Mijn ervaring is toch dat het wandelen ten koste gaat van het vogelkijken en omgekeerd; voor mij lastig te combineren. Toen Cyria voorstelde om even langs te komen - ze moest in de buurt zijn om nieuwe schoenen te kopen in Maarssen - nam ik de gelegenheid waar om mijn vogelkijkhobby weer een beetje op te poetsen: "dan gaan we vogels kijken bij mij achter in het bos". En zo gezegd zo gedaan. Langs de ijsbaan en we waren nog geen vijf minuten onderweg of Cyria dwong mij tot stilstand; ze hoorde en/of zag een goudvink en ja hoor, mijn Swarovski toverde deze prachtige vogel van behoorlijk nabij. Had ik nog niet eerder gezien sinds ik mijn Swarovski bezit. Vroeger wel, in de Hoflaan zat de goudvink met zijn rode buik vaak in de takken maar ik had hem nog niet eerder gezien verder. Bij het wegvliegen maakte Cyria me attent op de witte stuit. En toen realiseerde ik me weer de waarneming vorige week met Roos in de bossen van de Grimmsteig; twee vogels met witte stuiten en van deze grootte; waren vast goudvinken!

18 december 2015

Man, waar heb je het over!?

Nog niet zo lang geleden reed ik op de fiets langs een huis waaruit enig kabaal klonk. "Ach", dacht ik nog, "zeker een stel kinderen op weg naar school". Maar toen ik de tuin in kon kijken waaruit het kabaal klonk zag ik daar zo'n puber en haar boze vader die tegen elkaar stonden te schreeuwen. Op dat moment hoorde ik het meisje roepen: "Man, waar heb je het over", en helemaal volgens Pavlov voelde ik toen de gal weer naar boven komen, de onherroepelijke razernij die een puber kan oproepen bij een ouder, althans bij mij als vader, een fase die ik natuurlijk al lang achter me heb als vader maar waaraan ik nog met afgrijzen terug kan denken.
Ik moest er niet om lachen; herinnerde mij nog dergelijke explosies van boosheid bij mijn overbuurman Ben met zijn jongste dochter en was er toen verbaasd over. Met profetische wijsheid voorspelde Ben mij dat ik met mijn dochters ook nog van dit soort aanvaringen kon verwachten en hij had heel erg gelijk en dat veroorzaakte natuurlijk die opspelende gal bij mij. Met m'n twee jongens heb ik nooit zulke aanvaringen gehad overigens, maar uit mijn ouderlijk gezin herinner ik me die nog wel degelijk. Waar je aan begint als jonge ouder? Je hebt geen idee wat je na 15 jaar te wachten staat.
Je weet dat niet als je naar het ouderschap verlangt en ziet dan slechts zo'n lief, onschuldig, afhankelijk babietje, zich ontwikkelend via peuter, een ongelooflijk leuke tijd tot kleuter en lief onschuldig kind van 8. Kinderen in de huidige klas 5, de groep die ik op Strabrecht mocht rondleiden, ronduit geweldig. Maar daarna begint het gelazer, eindigend in die afgrijselijke puberteit.
Daarna treedt er de windstilte in van de onafhankelijkheid en begint de cyclus opnieuw waarbij overigens de moderne grootouder weer krachtig dreigt te worden ingeschakeld. Zouden die ook nog zo'n kwaaie puber tegenover zich mogen verwachten? Ik dacht het niet!

17 december 2015

IJdel gebruik

Een door de tand des tijds verrot en omgevallen
markeringspaaltje van het Zuiderzeepad op
het Hulshorsterzand
Dat was een heel dilemma hedenmorgen. Had ik me voorgenomen om vandaag naar Enschede te gaan om te TT van turner te gaan bekijken, daar bleek het prachtig wandelweer te zijn. Roos zou ook gaan en had de trein van 9.00 uur al; zij wilde de lange rit gebruiken om lekker te lezen; daar is ze ruimschoots aan toe gekomen.
Roos belde me nog en zei: "had je niet liever gaan wandelen?". Ja, dat was wel het geval, maar die TT loopt maar oto 10 januari en zo vaak is er geen Turner in NL. Dus toch maar richting Enschede. Met enig haastwerk haalde ik de stoptrein van 10.00 uur. Aangekomen in Amersfoort zag ik op het info-scherm in de trein dat de "aansluitende" Intercity naar Deventer pas 40 minuten later zou vertrekken; gedonder dus en ja er was seinstoring. Toen was mijn dilemma opgelost, het zou voor de laatste keer dit jaar het Hulshorsterzand worden. Ik was daar om 11.00 uur en plande een wandeling van twee keer 2 uur. Dus om 13.00 uur keren. Dat was precies op het heuveltje met de bankjes en de juiste tijd voor een boterham. Nu had ik gisteren weer eens rozijnen-notenbrood gebakken. Dus een snede daarvan met stevig boter van de boer erop; ik nam een hap en spontaan ontsnapte de naam des Heren, of beter gezegd de naam van zijn eniggeboren zoon aan de haag mijner tanden: "J..z..s wat lekker", het rozijnen-noten-brood is normaal al zo lekker, maar deze keer was het mondgevoel en de smaak werkelijk superieur. Ik had gisteren onvoldoende melk en heb daarom een mengsel van melk en room gebruikt, verder had ik nog wat opgestoken uit het schriftje van de opa van Roos en nog een extra citroen. Het recept zal ik hier in de Blog opnemen,

Rozijnen noten brood

300 gram volkorenmeel
zout, gist, volle koffielepel kaneel, citroenrasp van minimaal 1, liever 2 citroenen, 1 theelepel kardamom poeder, 3 koffielepels suiker, droog door elkaar roeren
200 ml melk plus 200 ml room
Mengen en het “zetsel” minimaal een uur bij 25 graden afgedekt laten staan.
Toevoegen 300 gram bloem, 2 eetlepels kwaliteitshoning,
Kneden met de keukenmachine of met de hand tien minuten lang.
Opnieuw laten rijzen ged. 1 uur bij 25 graden
“flink wat” rozijnen, hazelnoten, amandelen, 40 gram boter en kneden met de keukenmachine of met de hand totdat alles is opgenomen in het deeg, minimaal 10 minuten kneden.
In de vorm doen met bakpapier, of op de bakplaat zonder vorm en weer een uur laten rijzen bij 25 graden.
Afbakken bij 180 graden ged. 1 uur. Laatste 20 minuten de temp. lager zetten naar 160 graden, wordt de korst niet zo donker. Zodra klaar uit de vorm halen en af laten koelen.

Goed af laten koelen en pas de volgende dag proeven. Vingers natellen, zo lekker is het resultaat als je het goed gedaan hebt.

16 december 2015

Een boek luisteren

Reclamebord op het station
Het luisterboek is een oud verschijnsel dat vooral gebruikt werd door oudere mensen die moeite hadden met lezen vanwege een achteruitgaand gezichtsvermogen. Maar met de nieuwe technologie, door mij steevast "ielepieleapparaatjes" genoemd, de zgn. "smart"phone - het "smart" slaat op het apparaat en vast niet op de meeste gebruikers - is het luisteren onder handbereik van eenieder gekomen. Mijn eerste impuls was: "jeetje, nu wordt er binnenkort helemaal niet meer gelezen door jongeren", maar later bedacht ik mij dat het met deze nieuwe technologie ook mogelijk wordt om heel interessante informatie voortdurend onder handbereik te hebben.
Eigenlijk heb ik van meet af aan zelf gebruik gemaakt van de mobiele mogelijkheden die eind zeventiger, begin tachtiger jaren onder handbereik kwamen. Allereerst de walkman, een draagbaar apparaatje waarmee je tapejes kon afdraaien en beluistern met de koptelefoon. Ik zal daar wat mee gewandeld hebben. Alle symfoniën van Mahler en liederen van Mahler, de Mattheuspassion van Johann Sebastian Bach en nog veel meer muziek heb ik op die manier leren kennen waarbij vriend Dick mij telkens voedde met verse tapejes. Die zijn inmiddels allemaal in het vuilnisvat verdwenen want na een korte tussentechnologie van de draagbare CD-speler, de Discman, kregen we de mp3 technologie met steeds kleiner wordende spelertjes die je via de computer met mp3-tjes kon vullen en kon opladen. Zijn inmiddels ook niet meer verkrijgbaar zoals ik onlangs tot mijn spijt moest constateren. Maar nu heb je de smartphone die zelfs filmpjes kan vertonen.
Ik heb ook wel eens, al wandelend interessante lezingen beluisterd via de mp3-speler; dat is natuurlijk een bron waar iedereen wijzer van kan worden. Ik ben dus eigenlijk wel heel positief als ik de mogelijkheden realiseer van het luisteren naar een boek/lezing of wat dan ook. Nu nog de inhoud zien verschijnen; die is er ook vast al.
Maar ik denk toch niet dat ik mij het genoegen van het boek lezen ooit zal laten ontnemen. Ik zou wèl eens willen uitproberen hoe het gaat als je een boek leest en tegelijkertijd de tekst hoort; dan dringt het wellicht beter door.

14 december 2015

Opstijgende ganzen

Putter. Foto Hans van Zummeren
Vandaag met Roos en de twee Swarovski's de wandeling gemaakt die ik twee weken geleden met Huib maakte, van Polsbroek over het Groene Hartpad richting IJsselsteijn. Het was mooi droog weer en we modderden ons over de Tiendwegen. In de bomen puttertjes die de zaadjes peuterden uit de elsenproppen; roodborstjes in het struweel, veel meerkoeten overal op de weilanden en in de sloten. Af en toe zo'n prachtige grote zilverreiger.
Ik had niet alleen koffie meegenomen voor in de trein maar ook mijn tondeuse zodat Roos mijn haar kon trimmen; was weer eens hard nodig en buiten heb je er in huis geen rommel van. Was zo gebeurd; Roos wordt heel ervaren in het korten van mijn almaar dunnende haardos; ze kan het nooit laten om daar iets over op te merken. Dat het minder wordt kan mij geen bal schelen.
Vlucht kievitten. Foto Hans van Zummeren
Linksaf naar Posbroekerdam en onze boterhammetjes weggeknaagd in het overdekte zitgedeelte van het rustpunt waar ik inmiddels met Huib al twee keer heb gezeten. De mevrouw nog bedankt voor het open stellen hiervan.
Over het fietspad langs de weg richting Oudewater en dan weer over de tiendweg die naar IJsselsteijn gaat. Bij de plas hebben we onze ogen uitgekeken naar die prachtige smienten en tal van andere watervogels als aalscholvers, wilde eenden, kuifeenden en naar wij dachten zelfs een paar krakeenden. Een vlucht kievitten was prachtig om te zien. Grauwe ganzen, brandganzen, zwanen. Zo'n plas trekt direct veel watervogels.
Brandganzen klaar om op te stijgen. Foto Hans van Zummeren
We liepen weer verder en verrasten daarbij een veld vol brandganzen die als één man opstegen met het geweldige geluid van al die vleugels die de grote vogels van de grond doen verheffen.
In Montfoort de bus genomen richting Utrecht en een lekker broodje met gebakken scharfilet genuttigd. Was een fijne dag!

13 december 2015

Het recept van mijn tante, vijftig jaar later

De ingrediënten voor de chipolatapudding
Tja, misschien zelfs nog wel langer geleden dan 50 jaar. Mijn tante Alda, zuster van mijn vader had een recept voor het maken van chipolatapudding en dat vergde toch wel uiterste van de gecombineerde kookkunst van mijn ouders. Vooral het woord "lobbig" vergde zo veel interpretatie en kunde dat de kwaliteit van het uiteindelijk product daarmee stond of viel.
Al decennia lang ben ik van plan om een keer chipolatapudding te gaan maken, maar ja, dat oude recept is natuurlijk niet meer boven water te krijgen, dus maar eens het geheugen uitgekrabd en op internet gekeken. In combinatie met het feit dat Roos - en ik eigenlijk ook - niet van bigarreaux houdt en ik mij vaag herinnerde dat in het recept van tante walnoten waren opgenomen en dat er naast opgeklopte slagroom ook geklopt eiwit doorheen zat, heb ik zelf een recept in elkaar gedraaid. En het resultaat staat nu te rijpen in de koelkast. Bij het uitlikken van de pan kon ik al proeven dat het goed gelukt was!
6 walnoten, nog van ons bezoek aan Epen enkele maanden geleden gekraakt en de vulling in stukjes gebroken, 6 lange vingers in stukjes, een hand rozijnen en daar 100 ml marasquin opgedaan. Moet de volgende keer zeker 50 ml meer zijn, want het was dit keer wel een heel klein flesje! 6 blaadjes gelatine in het water gezet om te weken. 250 ml slagroom opgeklopt tot yoghurtdikte en 2 eiwitten stijf geklopt. In een pannetje 400 ml melk opkoken met een vanillestokje, merg "smelt" eruit, de stokjes verwijderen. Dat is de voorbereiding.
Dan in een ander pannetje met inhoud van ruim 1,5 liter 3 eidooiers met 100 gram suiker en 100 ml melk roeren. Daar met scheutjes de hete melk met vanillepitjes doorheen roeren en op zeer laag vuur al roerend tegen de kook aan brengen. Vuur uitzetten, de gelatine uitknijpen en erdoorheen roeren. Even roeren totdat de gelatine is opgelost; gaat heel snel.
Het heeft even geduurd maar het smaakte
uiteindelijk prima!
Nu koel je dit mengsel al roerend af door het in een grotere pan met koud water te zetten, au bain Marie, maar dan om af te koelen. Eerst gewoon met koud water uit de kraan, nog een keer nieuw water. En dan met water dat je hebt voorgekoeld - dag tevoren even in de koelkast zetten - en al roerend voortdurend kijkend of het mengsel dik wordt, lobbig wordt, niet stijf, dan ben je te laat, maar een beetje ertussenin. Als je stopt met roeren staat het vrijwel direct stil en draait niet meer door, dat is het criterium.
Dan roer je er de geklopte slagroom doorheen, dan het geklopte eiwit en tot slot de vulling. Uitvullen in bakjes en op laten stijven in de koelkast. En vergeet niet om de pan en de lepels af te likken; dat is de voorpret.
Ik ben benieuwd naar het uiteindelijke resultaat. Eerst maar even aan de wandel met dit prachtige weer.

12 december 2015

Nieuwe natuur

Jan ten Hoopen, bosecoloog vertelt ons over "de letterzetter", een insect dat zich
voortplant onder de bast van een boom en daarbij een patroon van gangen achterlaat
die je zichtbaar kunt maken.
Vandaag de jaarvergadering van de sectie Thijsse van de NEV, altijd een leuk gebeuren met natuurvrienden met een excursie na. Deze keer in het Leenderbos, werkgebied van Jap, de voorzitter van de sectie. Het Leenderbos is voor mij als OV'er onbereikbaar maar gelukkig kon ik met Jap meerijden vanuit Eindhoven. Dus het begon al direct met kout onderweg.
Koffie gezet, koek gesneden en uitgebreid vergaderd over huishoudelijke zaken zoals de afschaffing van de contributie en de website en natuurlijk het belangrijkste, de rapportage aan de natuurbeheerders op grond van de bevindingen van de NEV leden bij de zomerbijeenkomsten. Dat blijft toch een heel lastige zaak; de entomologen zijn niet zo genegen om forse uitspraken te doen en de beheerders zijn aan zoveel zaken gebonden dat een eventuele rapportage geen prioriteit voor hen heeft. Lastig voor de sectie om daar haar weg in te vinden. Veel wegen zijn al uitgeprobeerd en nu gaat bij de zomerbijeenkomst 2015 een nieuwe trial gedaan worden met het betrekken van geïnteresseerde natuurliefhebbers/(potentiële) vrijwilligers. Aan het enthousiasme van de leden van de sectie zal het niet liggen!
Na het wegknagen van de meegenomen boterhammen de excursie. Jap toonde ons voor het verlaten van de werkschuur eerst het plan dat hij heeft ingediend bij de provincie voor het scheppen van nieuwe natuur in het werkgebied alhier; een hydrologisch kunststukje. Oude sloten worden afgedamd en/of gedempt. Watersoorten worden gemengd, gevloeid over een daarvoor geschikt gemaakt veld zodat zeldzame soorten die bij dit type water gedijen terug kunnen komen; een gebied waar dit vanouds al is gerealiseerd wordt gespaard; ander water wordt onder een afvoersloot doorgeleid met siphons opdat een broekbos kan gedijen. Ik merk dat ik de puzzel nauwelijks meer kan reconstrueren zo ingewikkeld was het allemaal en in de praktijk, na een wandeling door bijzonder modderig terrein zag het gebied er imposant uit en kreeg de puzzel meer realiteit voor mij.
Als het onderzoek goed uitvalt dan zal het plan waarschijnlijk worden gerealiseerd; iets om trots op te zijn! Het enthousiasme en de gedrevenheid van Jap om soorten planten en dieren hun plek te laten houden of juist weer te geven acht ik echt bijzonder en voorbeeldig. Dat vind ik ook bij Ab die de zelfde gedrevenheid heeft in de veenmosrietlanden van het Noord Hollands polderland. Hen te kennen en met hen te mogen werken acht ik een voorrecht.

11 december 2015

Het ware geloof

Lieve Sinterklaas. Dit is een bushalte maar mijn oma woont in het appartement hiernaast op
nummer 45. Wilt u daar de cadotjes brengen. Groeten van Emma.
Het was geen weer om de wandeling van Klarenbeek naar Wilp te maken om een bezoek aan mijn jagervriend te brengen; hij had nog een haas voor me! Het regende, akelig herfstweer dus voor het eerst met de buurtbus. Aangekomen op station Twello bekeek ik eens de dienstregeling van de verschillende buslijnen en het is niet te geloven, maar in het driehoekje tussen Zutphen, Deventer en Apeldoorn rijden vanuit Twello 5 verschillende buurtbusjes, waarvan 507 zelfs twee keer per uur. Je kunt van hieruit in het plaatsje Oene komen met slager Terweele, de beste slager van NL, met van Loo uit de Bilt als één na beste!
Eigenlijk had ik ingestoken op bus 507, maar 508 kwam eerder en ik maakte een praatje met de vrijwilliger/chauffeur. Hij kwam ook over het plaatsje waar ik moest zijn (zei hij) dus ik kon ook met hem meerijden. Intussen kwam 507 eraan en reed direct door; er stond verder ook niemand te wachten; ik was de enige passagier voor deze twee, vrijwel gelijktijdig vertrekkende buurtbussen. Ik had dus ook geen keuze meer. Onderweg kwamen we al direct aan de praat over de natuur, landbouw en de jacht. Voordat ik uitstapte hadden we al over tal van onderwerpen van gedachten gewisseld. De vrijwilliger/chauffeur vertelde mij dan ook dat hij dit vrijwilligerswerk toch vooral deed vanwege de gesprekken die hij met de passagiers kon voeren. Daar kan ik me best wel wat bij voorstellen.
Op de terugweg, met een volle rugzak met ingevroren lekkers kwam ik weer bij de halte en zag toen dat bus 508 daar helemaal niet stopte; kennelijk had de vriendelijke chauffeur een stukje voor me omgereden om maar een praatje te kunnen maken; leuk!
In het bushokje hing een roerend briefje, gericht aan Sinterklaas: "Dit is een bushokje, maar mijn oma woont in een appartement hier verderop. Wilt u daar de cadeautjes brengen Sinterklaas", ondertekend met Emma. Ze kon al goed schrijven; is dus vast al 8 jaar oud en is nog helemaal in "het ware geloof". Kostelijk, ik moest er zo om glimlachen daar in de regen en kou, wachtend op bus 507, terug naar station Twello.

10 december 2015

Dit is mijn hof

Tijdens onze laatste trip naar Duitsland heb ik het boek "Dit is mijn hof" van Chris de Stoop gelezen. Een behoorlijk aangrijpend verhaal over het teloorgaan van het oude boeren cultuurlandschap langs de kust van de Schelde; een verhaal dat ook de Hedwigepolder in Zeeuws Vlaanderen te wachten staat.
Het havengebied van Antwerpen moet, om economische redenen ongetwijfeld worden uitgebreid en dat gaat ten koste van de natuur hetgeen gecompenseerd moet worden in de nabijheid. Hierbij is het boerenland "de pineut". Dorpjes verloederen, oud cultuurland wordt omgebouwd tot "nieuwe natuur", het is de oorspronkelijke bevolking een gruwel. De weerstand tegen de groene maffia zoals de natuurmensen worden betiteld is groot.
Ik heb het boek met de nodige aandacht gelezen en had erg te doen met de betreffende bevolking. Ik had ook wel begrip voor deze mensen ook al behoor ik tot de natuurmensen. Wat mij erg tegenstaat is dat de grondoorzaak natuurlijk niet "de natuur" of de "natuurmensen" betreft maar de ongebreidelde behoefte aan vergroting van de economie. Dat geldt net zo zeer voor het boerenbedrijf; de grootschalige landbouw is ook gewoon twee dimensionale industrie en is op zich ook heel erg slecht voor "de natuur". In ons eigen land is het toch vooral de moderne, grootschalige landbouw die samen met het verkeer de teloorgang van onze natuur veroorzaakt.
Aan de andere kant vind ik "de nieuwe natuur" een bijzondere manier van tuinieren resp. dierentuin houden. In dit boek lees je ook over het aanleggen van schrikdraad om de vossen buiten het gebied te houden. Echte natuur heeft helemaal geen beheer nodig.
Dat wij als mensen eigenlijk altijd prioriteit geven aan de economie ontslaat ons niet van de plicht om zuinig te zijn met ons erfgoed en dat geldt ook zeker voor ons cultureel erfgoed. Laat die boeren die zo graag willen blijven gewoon verplicht de 50er jaren manier van landbouw bedrijven: kleinschalig, zonder gif, kunstmest, tractoren, maar met paardentractie en een wenselijke grondwaterstand; geef daarvoor subsidie, een vrijwilligersorganisatie en je hebt een recreatiemogelijkheid waar je u tegen zegt. Dat is beter voor de natuur dan welke kunstmatige natuurontwikkeling dan ook. Maar ja, dat zit er niet in: "de nieuwe tijd, net wat u zegt"

09 december 2015

De schilderijen van Landgraf Friedrich II

Als een schilderij van Willink ligt daar het kasteel van Kassel
met daarin het museum
Vanmorgen werden we om 8 uur wakker; lekker uitgeslapen na de zware tocht van gisteren. We hadden weer prima WiFi in ons Kasselse hotel en konden het natuurlijk niet laten om weer wat te spelen met de site van Flixbus, inmiddels door ons als "Flixen" gemunt. En tot ons grote genoegen en verbazing vonden we dat Hessisch Lichtenau direct met de Flixbus, vanuit Düsseldorf bereikbaar is. Inmiddels begin ik die site ook beter door te krijgen, dus dat wordt volop "Flixplezier".
Roos wilde naar het Werelderfgoed Wilhelmshöhe met het prachtige kasteel. En in dat kasteel is het museum gevestigd waar ik graag heen wilde en waar, zoals bleek de schilderijenverzameling van de Hessische Landgraf wordt tentoongesteld. Het park was mooi en het slot was imposant. Later zouden we nog lezen dat hier in 1870 keizer Napoleon II gevangen is gezet, een tragische noot in de Europese geschiedenis; een stomme oorlog zonder echte aanleiding die Frankrijk had verloren en waarbij het inmiddels verenigde Duitsland zo onverstandig was om Elzas Lotharingen bezet te houden, een aanleiding voor het "beledigde" Frankrijk om voldoende rancune te houden om WO I te doen plaatsvinden.
Maar daarvan was vandaag weinig te merken. Wij betraden het nauwelijks bezette museum en probeerden in de vrij korte tijd die ons restte tot het vertrek naar NL alle schilderijen en andere kunstvoorwerpen te bekijken. Er mocht niet gefotografeerd worden.
Op de bovenste étage bevonden zich de grote Nederlands/Vlaamse meesters, met name Rembrandt, Frans Hals, Rubens en vele anderen. Het portret van Saskia was een juweeltje en dat hing daar zomaar met zeker een klein tiental andere schilderijen van de grote meester.
En op de étage daaronder bevonden zich de "mindere goden" als Ruijsdaal en Jan Steen, Hondecoeter en Lastman, Saenredam en een aantal mij onbekende Vlaamse meesters. De Landgraf had zelf verstand van kunst en goede scouts zo te zien. En fantastisch dat die hele verzameling bij elkaar was gebleven en voor het publiek toegankelijk was gemaakt.
Impressionisten en later werk ontbraken, maar dat is logisch want de laatste Landgraf heeft voor die tijd al het veld moeten ruimen vermoed ik; toen was de Duitse eenheid al voor elkaar.
Op de onderste etage hing een enorme hoeveelheid werk van Cranach, knappe schilder uit de 16e eeuw, maar niet echt mijn goesting. Het werd ook tijd voor het vertrek. We hadden 'smorgens bij het verlaten van het Hotel een vrijkaart voor de tram gekregen; we reden daarom nog even door naar de Köningsplatz waar de Weihnachtsmarkt nog in volle gang was. Wat proviand ingeslagen voor de terugweg en de Flixbus opgezocht. Ging lekker vlot in het begin, maar al snel begon het fileleed zodat we op onze overstapplaats, Düsseldorf maar weinig tijd hadden om ons te vertreden. Toch nog een tweetal verrukkelijke biertjes gedronken bij een tentje dat we nu al tot onze vaste plek in Düsseldorf hebben uitgeroepen. Roos nam een bord Goulash met rijst. Onze overstapbus had ook vertraging maar liep dat redelijk in op de snelweg naar Amsterdam Sloterdijk, waarbij we Utrecht passeerden. Was wel mijlen op zeven om dan weer met de trein terug naar Utrecht en met de bus naar Bilthoven te reizen, maar ja, dat hadden we er wel voor over.
Thuis gekomen tas uitgepakt want anders had die de volgende ochtend bol gestaan van de dampen; vijf dagen lopen had het wandeloverhemd wel erg kruidig gemaakt. Nog een glaasje wijn en een stukje kaas van boer Dirk; over tweeën zocht ik de koets op. Was een fijne vakantie; de combi van het advies van Huib, weeronline en de Flixbus heeft ons dat bezorgd!

08 december 2015

Hohe Meissner bedwongen

Een ontbijt met zoveel heerlijks moet je toch genieten!
Foto van Roos
Na het bijzonder overvloedige maal van gisteravond hebben we toch weer stevig ontbeten; een broodje voor onderweg gesmeerd ondanks dat we het gevoel hadden dat we eigenlijk wel genoeg naar binnen hadden voor een hele dag. En wat voor een dag! Weeronline gaf als verwachting voor vandaag een 9; zo hoog dat zie je niet vaak, dus dat beloofde wat. En inderdaad, al bij het opstaan was er een helder blauwe hemel. We hadden een forse wandeling voor de boeg, dus op tijd in de benen. Er lag rijp op het gras en in het dal zag je nog de mist hangen. We begonnen met een lange klim en keken daarom op de mist in de dalen. Leuk uitzicht op het plaatsje Velmeden dat we gisteren met zoveel geluk als ons reisdoel hadden gevonden en met dat voortreffelijke Landhotel Hubertus.
Ochtendmist in de dalen en rijp op de velden en dat
bij een stralend blauwe hemel; wat een mooie dag!
Er kwam geen eind aan de klim, maar we hadden goede benen en we hadden er zin in. We hadden er helemaal niet op gerekend dat we in Velmeden terecht zouden komen en dat kwam erg goed uit omdat we zo de extra lus van de Grimmsteig konden lopen. Leek niet zo ver op de kaart, maar buiten de hoogte-waard gerekend, want het zou een erg geaccidenteerde route worden. Na iedere forse stijging weer een soms wel erg forse daling. Met name de Hohe Meisner; was een enorm lange klim om er bovenop te komen met de zendmasten en de Raststätte op de top, maar de afdaling leek nog wel veel langer en liep door ontzettend mooi gebied. Overigens kregen wij wel de indruk dat deze fraaie wandeling, waar de regio vast wel trots op is gezien de hele marketing rim-ram eromheen nauwelijks belopen wordt. We zijn al die dagen geen wandelaar tegengekomen en de grasdelen van de wandeling waren vaak helemaal niet betreden, althans geen spoor te bekennen. Zal 'szomers wel meer zijn, maar vooralsnog was er nauwelijks een teken dat daarop wees.
Uitzicht vanaf de Hohe Meissner
Het weer bleef de hele dag schitterend; volop zon en geen wind. Roos zag lenticularis wolken, wat wijst op stabiel weer.
Het zou een hele wandeling worden; om 9.30 vertrokken we en pas om 17.00 uur, in het donker kwamen we bij de Haltestelle van de Strassenbahn in Hessische Lichtenau, daar waar de tram naar Kassel begint. Ik had het helemaal gehad. Op naar het hotel; om 18.15 stond ik heerlijk onder de douche. We hebben nog wat liggen lezen op bed; eten hoefden we niet meer na al het voedsel uit Velmeden.

07 december 2015

Landhotel Hubertus in Velmeden

Dit is een deel van het pad van de Grimmsteig; je kunt
nauwelijks en soms echt niet zien dat het belopen wordt.
Zo, vandaag de laatste keer door het Gläsnertal, via Wickenrode op weg naar Hessische Lichtenau, Hotel Hubertus waar we gelukkig plek hadden gevonden voor de nacht. Maar het zou verrassend anders gaan lopen!
Roos ging afscheid nemen van Herr und Frau Winter waar wij twee nachten in Nieste hadden verbleven. Ze lagen nog in bed TV te kijken, maar wij gingen vroeg op pad. Dat moet wel als je 'swinters aan de wandel gaat, want het is maar kort licht; om 16.00 uur begint het te schemeren en om 17.00 uur is het echt wel donker, althans te donker om buiten te lopen.
Dus vroeg opgestaan en via de X7, de Herculesroute naar Wickenrode. Daar waren we eigenlijk sneller dan we hadden gedacht. Onderweg merkte ik dat ik had vegeten om mijn waterflesje te vullen. En de nogal zoute leverworst die we op onze broodjes hadden maakte wel dorstig!
Overal stonden van die jachthokjes. Ik moest er
natuurlijk in eentje klimmen.
Onderweg liepen we tegen een wit-rood plastic lint aan met Lebensgefahr erop; er waren jagers en we mochten er niet door. Dus een omweg gemaakt, maar daar liepen we weer tegen zo'n lint aan. Nou weet ik dat jagers heel voorzichtig zijn en niet zomaar in het rond schieten. Ik heb een paar keer meegedaan met een jacht en weet dus hoe zorgvuldig de jagers hun werk doen. "We doen onze oranje hoes om de rugzak zodat ze ons goed kunnen zien en we blijven op de weg", stelde ik voor. En een wat angstige Roos deed wat ik zei; we moesten wel want zoveel wegen leiden niet naar het gewenste doel. Aan de kant van de weg lag een geschoten hert; maakte Roos er niet rustiger van. Was wel eens leuk voor mij want meestal ben ik de angstige met mijn hoogtevrees. Niet zo veel later verlieten we het jachtterrein.
We daalden af naar het plaatsje met de grappige naam Rommerode, door mij natuurlijk Rommelrode genoemd. Daar zou ergens koffie te krijgen zijn, maar nee hoor, alles dicht. Aan het eind van het dorp waren twee mensen bezig in de tuin en wij spraken hen aan of ze onze waterflesjes konden bijvullen. "Wasser?!", dat kon echt niet en dus werden onze flesjes gevuld met CO2 houdend mineraalwater; niet helemaal mijn goesting maar natuurlijk wel een ontzettend lief gebaar. De mevrouw vroeg waar we vandaan kwamen want ze kon ons accent niet plaatsen. Ze vroeg ook waar we gingen overnachten; ze dacht dat we met een caravan waren. "We gaan naar hotel Hubertus in Hessische Lichtenau", zeiden wij tot ons geluk. Want dat hotel ligt helemaal niet in Lichtenau, maar in Velmeden, dat wel bij de gemeente Lichtenau hoort. Dat was dus een grote mazzel, anders hadden we echt een probleem gehad. Allereerst lag Lichtenau een stuk verder dan Velmeden en er is helemaal geen mogelijkheid om te overnachten?! We waren deze mensen dan ook erg dankbaar en toen hadden we dit schitterende onderkomen nog niet eens gezien.
Fraaie uitzichten onderweg
Het zou met stip het mooiste verblijf worden van onze hele trip. Het restaurant was ontzettend "Duits gezellig", met van die hoekjes. We namen dan ook een biertje en nog een biertje. Daar kwamen de jagers binnen, wel een man of acht met geweer, laarzen en goed humeur. Ik vertelde hen dat we door het jachtgebied moesten wandelen maar dat we iets oranjes hadden aangetrokken. Dat was heel goed! en verder ook geen commentaar maar instemmend gegrinnik. We zochten de kamer op. Een kamer? een balzaal zul je bedoelen! Een enorme kamer met prima WiFi en alles erop en eraan. En daarna het stuk van de weerstand, het diner. We hebben ons aan de grond vast gegeten met Gänzebrühe vooraf, verrukkelijke fantasiën in varkens- en rundvlees, met Hollandse saus en ander heerlijks. En als afmakertje "Rote Krüze", zoals we die eerder hebben gegeten in de buurt van Nürnberg enkele maanden geleden. Mijn buik deed er pijn van. De wijn smaakte ook uitstekend. In bed gerold.

06 december 2015

Naar Wickenrode

Lekker biertje bij zum Goldener Adler
We hadden grappig genoeg niet gemerkt dat we helemaal geen onderdak hadden voor de maandagnacht. Wellicht in Wickenrode dachten we; op redelijke afstand van Nieste en er is Hotel zum Goldener Adler. De wandeling door het Gläsnertal, het dal van de beek de Nieste was ons gisteren heel goed bevallen dus alle reden om die nog eens, maar dan in haar geheel te gaan lopen. Dus hup met de geit naar Wickenrode. Was eigenlijk maar een hanentree, we waren er zo. Maar eens een kijkje nemen bij het hotel en zo stelde ik voor: "laten we kijken of we daar een hapje kunnen eten". In Nieste is niet zo veel, afgezien van de Pizzeria Fantastico en om nou weer het maal te doen met Bratwurst op de Weihnachtsmarkt daar hadden we niet zo'n zin in. We hebben er een lekkere, voedzame maaltijd genuttigd. Roos vroeg aan de bazin van het hotel of we hier de volgende nacht terecht zouden kunnen, maar dat was "Ruhetag" en ze was merkwaardig genoeg onverbiddelijk. Nou ja, achteraf niet zo erg want we zouden uiteindelijk een veel betere plek gaan vinden. Met de bus naar het trammetje en naar Kaufungen; Roos had het adres van een hotel in Kaufungen, Hotel Steinertsee; dat had ze al eerder gebeld, maar toen werd gezegd dat het zondagavond, vandaag dus, vol zou zitten?! We kwamener aan en er was geen kip, het was niet vol, maar gesloten?!
Met de zelfontspanner en tegenlicht. Foto gemaakt
bij de Steinertsee.
En toen weer via een andere route terug naar Nieste. Weer even op de Weihnachtsmarkt gekeken; leuk voor de dorpelingen, maar voor ons niet zo, dus op naar ons appartement. En natuurlijk maar eens verder gekeken op alle informatie die we hadden voor een overnachting voor de volgende dag of anders nog maar een naggie Nieste en een happie eten in het restaurant "zur Linde", maar dat bleek slechts voor groepen open te gaan voor de lunch, en wij met z'n tweetjes was toch echt geen groep.
In Hessisch Lichtenau vonden we hotel Hubertus en daar konden we terecht. Dat zou uiteindelijk wel "ons blijvertje" worden, althans de plek waar we graag naar terug zullen gaan.

05 december 2015

Het Gläsnertal

De eerste markering van de Grimmsteig in
OberKauffungen
Toen ik op de kaart had gekeken dacht ik dat het best te doen was om vanuit Hotel Chassallas naar Kauffungen te lopen. Maar indachtig onze ervaring van gisteravond bij de wandeling naar de Weihnachtsmarkt - Kassel lijkt toch vooral een keurige, eentonige dus saaie stad - besloten we om maar met de Strassenbahn te gaan. Je kunt in de tram zelf een kaartje aanschaffen via de automaat. Het was toch nog een flink stuk door de stad waarbij de tram overigens iedere 200 m een halte heeft. We stopten bij de halte Oberkauffungen Bahnhof; daar kruist de cirkelwandeling Grimmsteig het spoortje. We liepen direct door naar Nieste; bij het door Huib genoemde Königsalm waren we te vroeg voor de koffie en zodoende waren we ook wat vroeg op onze eerste bestemming: Nieste. Herr Winter stond in de tuin voor het huis en we konden direct in ons appartement; niet te geloven, met wasmachine, volledig ingerichte keuken en een ferme badkamer; helemaal goed dus!
Direct weer op pad, maar dat was nog geen sinecure. Roos wilde langs een zijbeekje van de Nieste aan de wandel, maar dat konden we niet vinden. Al mopperend kwamen we terug door het dorp en uiteindelijk kruisten we de Grimmsteig. We liepen iets door en kwamen toen op een fietspad, de X7, het Herculespad en dat liep verder het bos in; prima wandeling. We sloegen ergens links af en kwamen in het Gläsnertal, het Niestetal. Huib had ons bij vertrek al gemeld dat dit dal zo de moeite waard was; inderdaad!
Roos op het bruggetje over de Nieste in het Gläsnertal
We vonden zelfs een bruggetjes tussendoor over de uiterwaarden naar de andere kant, langs oude Glashütten. Uitvoerige informatie over de glasfabricage alhier in de 16e eeuw. Stoken met houtskool en mengen van het zand met de potasch om de smelttemperatuur te verlagen; buitengewoon interessant. Een volgende keer moeten we naar het Glasmuseum in Grossalmerode.
Bij de Glasshütte hebben we nog heerlijk in het zonnetje gezeten op een bankje en genoten van de omgeving met haar fraaie uitzicht, sfeer en stilte en onderwijl een verrukkelijk croissantje van de Bäckerei bij de supermarkt weggeknaagd.
'sAvonds zijn we gezellig naar de kerstmarkt geweest; piepklein en veel dorpelingen waren aanwezig; gezellige kout. We hebben Bratwurst gegeten en soep en natuurlijk gesuikerde amandelen gekocht. Bij het vuur stond een uiterst vriendelijk heer, gekleed in een grijze vacht, door ons direct "meneer Berenvel" genoemd. Hij ging nog naar elders om voor ons een hele zak met informatie te halen over de Grimmsteig en nog meer over de omgeving. De mensen zijn hier sowieso erg vriendelijk. Fijn om hier te zijn. We horen dat het vooral Hollanders zijn die de Grimmsteig lopen; verrassend.
Bewogen foto vanwege de duisternis met links "meneer Berenvel"



04 december 2015

Kerstmarkt in Kassel

Kraampje op de kerstmarkt van Kassel
Roos en ik zitten veel te fantaseren bij de website van Flixbus. Onbekende vertes lonken ons toe. Zo had Roos het over Kassel, waarom? omdat er een directe verbinding is met NL en het ligt in midden Duitsland. En toen kwam Huib tijdens één van onze wandelingen met de Grimmsteig die zo mooi zou zijn en die is bereikbaar via ... u raadt het al, Kassel. En het werd des te aantrekkelijker toen ik gisteren met Cyria sprak over onze reisplannen: "daar is zo'n mooi museum". Dat laatste heb ik direct opgezocht en inderdaad, in het kasteel is een museum met o.a. wereldberoemde schilderijen van Rembrandt.
Primair ging het natuurlijk om de Grimmsteig, een cirkelwandeling door het rustige landschap van Hessen. Het was Huib en Thea bijzonder goed bevallen. Roos had het tripje uitstekend voorbereid. Allereerst het weer; ze had op weeronline gekeken hoe het weer zich de komende tijd zou gedragen en had de dagen daarop ingesteld, dus vandaag op reis. Verder had ze geprobeerd om onderdak te vinden; viel helemaal niet mee. De hotels zaten (zogenaamd) vol of waren gesloten. Maar in Nieste had ze onderdak voor twee nachten en in Kassel voor de eerste en voor de laatste nacht. Alleen na Nieste hadden we nog niets; had ze vergeten, maar dat zou ook helemaal goed komen.
Een rustige start; we hoefden pas om 12.00 uur te vertrekken uit Amsterdam Sloterdijk. De bus was keurig op tijd. Via Münster, Bielefeld en nog een paar plaatsen in Duitsland kwamen we rond 19.00 uur in Kassel aan. Het hotel hadden we snel gevonden en op advies van de receptioniste gingen we naar de Weihnachtsmarkt voor een hapje en gezelligheid.
Een ontzettend rustige en genoeglijke sfeer hing er op de markt. Heerlijke Bratwurst en vleessoep bij een alleraardigste Akener meneer die direct hoorde dat we NLers waren en helemaal in was voor een praatje; verderop, eveneens advies van de receptioniste gebakken champignons met uien die ons vrolijk toegeurden. Gesuikerde amandelen tot slot. Daarna wilden we nog een biertje doen; hebben we uiteindelijk in het hotel gedaan; gezellig restaurant, biertje en een chardonéetje vonden hun weg en daarna lekker meuren. Ben benieuwd wat het allemaal gaat worden!

03 december 2015

De schilderkunst begint te landen!

Geweldig die akelige koppen; goed getroffen
Cyria had voorgesteld om naar het Booijmans van Beuningen te gaan vanwege de TT van Brueghel en Jeroen Bosch. Om 11.00 uur ontmoetten wij elkaar in de hal van Rotterdam CS en liepen we naar het Booijmans. Onderweg vroeg ik of ze wel eens van de Ross gans had gehoord en gedecideerd stelde ze dat die niet bestond. Een flinke uitspraak! Maar ze zou het nog eens nakijken.
Er stond een forse file grijsharigen voor de kassa, maar een aardige dame noemde ons het alternatief van de zij-ingang; had ik nog nooit gezien en we waren in een wip binnen. Ik was sterk onder de indruk van de schilderkunst van deze 16e eeuwse kunstenaars en eigenlijk ook van hun collegae it die eeuw die daar vertegenwoordigd waren. Een filmpje over het schilderij van de marskramer bij het bordeel, van het penseel van Bosch gaf een goed inzicht in de boodschap die in dit schilderij zou liggen. Het leek wel een soort beeld/stripverhaal zo alles bij elkaar.
Keisnijden
Daarna de vaste collectie en dat deed me zo'n plezier. Een forse collectie impressionisten, en Haagse school, Breitner, Jacob Israëls. ik genoot er van en kreeg zo'n tevreden gevoel van dat mijn huidige belangstelling voor de schilderkunst begint te landen op een almaar toenemend fundament. Deed me wat!
We gingen nog even naar het Chabot museum; klein museum met een twintigtal opgestelde werken van Chabot. De collectie is door een liefhebber van zijn werk, een soort maecenas verzameld en bij elkaar gehouden en nu opgesteld in dit intieme museum. Mooi werk, geschilderd in oorlogstijd; de narigheid straalde er gewoon van af. Was zeer de moeite waard.
Werk van Chabot

'sAvonds, ik lag al in bed want ik wilde uitgeslapen zijn voor de reis naar Kassel ging mijn telefoon; een SMS: "hij bestaat". Dat het de Ross gans zou betreffen was mij duidelijk. En inderdaad toen ik de volgende morgen even op Internet googelde zag ik dat het een gans betreft uit het noorden van Canada en pas enkele keren is waargenomen in NL.
Ik zal bij gelegenheid eens vragen of Ab de Ross' gans kent.

02 december 2015

Een Ross gans gezien?!

Huib klimt over het hekwerk

Vandaag weer een stuk van het Groene Hart pad gelopen met Huib. We begonnen in de wereldstad Polsbroek; niet te geloven maar daar komt ieder uur een busje; we waren de enige passagiers. Pas enkele maanden geleden hadden we het eerste stuk van deze étappe al eens gelopen; een kletterende regenbui maakte toen een eind aan onze "Wanderlust". Nu zouden we op deze regenloze dag de hele étappe gaan lopen. Het is niet te geloven dat je in het centrum van de Randstad, het Groene Hart een stuk over onverharde paden kunt lopen, een uitgesproken wandelroute van een kleine 20 kilometer. In het eerste stuk kwamen we niemand tegen, maar ergens halverwege, op het verindingsstuk van twee tiendwegen over een verhard fietspad langs een rustige autoweg richting Oudewater, kwamen we een tweetal collega-wandelaars tegen die ons vriendelijk, handenschuddend begroetten alsof we elkaar al jaren kenden. Zij maakten ons attent op het bestaan van een groot vogelwater dat nog niet in hun wandelboekje van het Groene Hartpad anno 2002 voorkwam, kennelijk nieuwe natuur. We waren gewaarschuwd!
Ja ja, dit is in de randstad!
Het nu volgend stuk tiendweg was zeker iets van 8 km lang; echt een enorm stuk en voerde inderdaad langs een behoorlijk grote waterplas met tal van eenden. Een stel vogelaars met Swarovski's en telescopen liep ons tegemoet en zo te merken een beetje tegen hun zin in sprak ik hen aan en vroeg of ze iets bijzonders hadden gezien. En dat was het geval, de Ross gans. Daar had ik - had zal de deskundigen niet verwonderen - nog nooit van gehoord. "Morgen maar eens aan Cyria vragen", dacht ik.