In het Vondelpark met Asbjörn

Op het bankje in het Vondelpark

Afgelopen week was Asbjörn weer een paar dagen in Nederland, we hadden afgesproken dat we samen een stevige wandeling zouden gaan maken maar daar had een griepvirusje afgelopen zondag op maandag een stevige kink in de kabel gelegd, ik was behoorlijk ziek geweest en nog slap in de benen. We hadden derhalve geen stevige hike, maar een brunch in Amsterdam afgesproken, Asbjörn had vandaag een afspraak in de loop van de middag in Amsterdam. En zo ontmoetten we elkaar hedenmorgen op het stationsplein van Amsterdam CS, even zoeken op dat grote plein maar met de smartphones als gids lukte dat snel. Ik stelde voor om met een wandeling door oud Amsterdam naar Americain op het Leidseplein te wandelen en daar te gaan brunchen, verlaat ontbijt nuttigen. 
Heerlijk om weer samen met hem van gedachten te wisselen en ondertussen door de stad te lopen, via de Brouwersgracht liepen we het centrum en de Jordaan in en kwamen uiteindelijk via de Marnixstraat na een stevige wandeling bij Americain. Mooie plek om samen wat te eten en ontzettend fijn om verschillende gedachten tegen elkaar aan te houden, het was een echte fundamentele uitwisseling van gedachten waarbij we onze meningen en gedachten tegen elkaar hielden, een pure dialoog, daar genoot ik van.
Daarna hadden we nog alle tijd en stelde ik voor om door oud-West te lopen via de Kinkerstraat en de Jan Hanzenstraat naar het Vondelpark, we namen plaats op een historisch plekje, althans historisch voor mij, het plekje waar vroeger de eendjes gevoerd werden en ik als baby al kwam. Daar maakten we de foto die deze blog siert. Inmiddels had Asbjörn ook met zijn afspraak afgestemd op een plaats van ontmoeting hier even verderop bij een uitgang van het Vondelpark, daar namen we ook afscheid.
Ik liep verder door oud-Zuid, net als vorige week in Usquert sterk gedomineerd door het architecturale werk van Berlage, het was verrassend om weer nieuwe aspecten van deze buurt te mogen ontwaren, het Rafaël plein van een ongekende sereniteit en merkwaardig genoeg helemaal stil alsof ik in de natuur wandelde. In Amsterdam Zuid weer opgestapt op de trein naar huis waar even later Roos ook binnenkwam.

Video vergadering

 Zo'n video vergadering vind ik al een spannende aangelegenheid vanwege het mogelijk technisch gehannes, maar die tijd van 8 uur 's-avonds niet vergeten vind ik nog moeilijker. Bij de eerste keer met Priamos was ik de hele vergadering vergeten en dacht er pas eind van de middag aan zodat ik hals over kop terug naar huis ben gegaan tijdens een wandeling bij Egmond, maar vandaag was ik gewaarschuwd. Zo'n smartphone maakt het leven wat dat soort zaken aangaat toch wel een stuk hanteerbaarder, gewoon de wekker zetten op half acht en later die avond om kwart voor acht en ja hoor, om 10 voor acht checkte ik alvast in, en natuurlijk geen sjoege, om 8 uur nog een keer en ging het helemaal goed.Ik ben zo gewend om altijd op tijd op vergadering te zijn dat ik zelfs nu nog voor tijd probeer in te checken, hoeft dus niet, gewoon de afgesproken tijd. Maar dus ook geen excuus meer van files en vertraging met de trein e.d.
Het gehannes bleef mij eveneens bespaard alleen Derk had problemen, maar die werden binnen het eerste kwartiertje, terwijl de anderen maar vast waren begonnen verholpen. En net als na de laatste video vergadering had ik na afloop zo'n intens plezierig gevoel, we willen allen ons steentje bijdragen in dat ingewikkelde sociaal proces van donor-donorkind relaties en alles wat daaromheen afspeelt en dat is nogal wat hoor. We zijn als organisatie al aangezocht om mee te praten in het proces van de totstandkoming van de wet omtrent de leeftijd van bekendmaking van de donor aan het donorkind; men wil die leeftijdsgrens van 16 jaar geheel doen vervallen. Dat betekent nogal wat in donorland dunkt mij, daar gaat Priamos dus in participeren, vind ik wat hoor! Maar vooral ook de amicaliteit en de humor die af en toe de kop opsteekt tussen onze groep kerels. Heel voldaan ging tegen half tien de knop om.
En de griep heb ik er aardig onder gekregen; heb vandaag een lichte wandeling gemaakt, kwam wat moeilijk op gang, een onzekere gang die na een uurtje normaliseerde. Was ook niet uitgevloerd, heb wel veel op bankjes doorgebracht.
Maar deze dag ook veel gechat met Asbjörn. Hij stuurde me nog een allerliefste foto van z'n moeder tijdens hun gezamenlijk diner. Zaterdag ga ik met hem brunchen in Amsterdam, komt in de plaats van onze geplande hike. Moet er bij een volgende gelegenheid toch echt een keer van komen.

Is dat uw dochter?

Marijn, 1 jaar oud

Roos had eigenlijk gisteren al bij me langs willen komen, maar dat wilde ik niet als gezegd. Vandaag had ze 's-morgen haar hulp, maar toen die vertrok was Roos direct op de trein gestapt en vroeg in de middag was ze bij me, bepakt en bezakt met kleding en geschenk voor het feest volgende week wanneer haar oudste zoon in het huwelijk zal treden. Ze had gelukkig een berg zakdoekjes ingeslagen, die had ik nodig. Even later ging de bel en daar stonden de twee mannen voor de deur die de kranen in de leidingen zouden gaan vervangen, ze wilden in mijn flat aan de gang ook al stond dat pas voor vrijdag gepland. Dus werd de hal als een werkplaats. Ik schonk koffie voor hen in, had er zelf nog geen trek in. Roos moest nog even iets in de buurt doen en toen ze naar buiten ging vroeg een van de mannen of zij mijn dochter was; ik liep naar de trap en riep Roos: "die meneer denkt dat je mijn dochter bent", een homerisch gelach klonk op! Ze ziet er inderdaad een stuk jonger uit dan ik en het was een heel lief compliment.
De dag verliep, ik voelde me een stuk beter dan gisteren en ging zelfs even naar de Hessenweg om een liter melk te halen, als een "ouwe vent" sukkelde ik over straat en was blij dat ik weer binnen was. Nog even bijkomen; zo'n griep hakt er aardig in! Riet ruimen of hiken zit er deze week niet meer in. 
Maar vandaag viert het gezin van zoon Peter met z'n Jessica de eerste verjaardag van hun zoon Marijn. Dus een heel getoeter op de chatbox en leuke foto's van de piepkleine jarige wiens verjaardag we zondag gaan vieren.

Hele dag beroerd

Na een spooknacht, waarin ik op zeker moment zelfs bedacht dat er iets mis geweest zou kunnen zijn met die paddenstoelen kwam ik vanmorgen weer langzaam tot mezelf. Heel voorzichtig opgestaan, duizelig, onzeker, ik weet het zelfs niet meer zo goed nu bij het opschrijven. Roos op de hoogte gebracht maar erop aangedrongen dat ze niet moest langs komen: "ik red me wel", en inderdaad, heb de hele dag niet gegeten en slechts wat water gedronken, niet gespuugd maar des te meer gehoest en geproest en ieder zakdoekje gebruikt dat ik in huis had. Een barstende hoofdpijn. Ik kon niet anders diagnosticeren dan een forse griep, viraal, dus rustig uitzieken. 

Een heel programma voor de boeg

 Vandaag moest ik toch echt weer terug naar de Bilt, ik had een voor mijn doen heel programma af te werken. Allereerst zou Asbjörn afreizen naar Nederland en dinsdag met de trein aankomen, woensdagavond video vergadering met Priamos, donderdag Eilandspolder, vrijdag zou de loodgieter aan het werk gaan aan een vervanging van kranen van de waterleiding en de CV leiding en we hadden met Jessica afgesproken dat we zondag mee zouden vieren dat Marijn intussen 1 jaar was geworden. Daar tussendoor zouden Asbjörn en ik een hike plannen. 
Ab stuurde als steeds een mail rond om de deelnemers aan het riet ruimen aan te geven of ze donderdag van de partij zouden zijn en als altijd antwoordde ik direct dat ik me om 7.30 zou melden in Edam op het busstation.
Het was een heerlijke zonnige zondagochtend en ik was al vroeg opgestaan en het ontbijt voorbereid. Lekker samen ontbeten en in de tuin gewerkt, koffie gedronken en vroeg in de middag ging ik dan eindelijk terug naar de Bilt. 
Door het bos naar huis gewandeld en thuis gekomen direct in de keuken. Een ragoutje gemaakt van gebakken worstplakjes, ui, wat gedroogde en geweekte wilde paddenstoelen, bloem en een verkruimeld bouillonblokje, wat witte bonen uit de koelkast erdoorheen en smullen. 
Had ik 's-morgens al een lichte verkoudheid voelen aankomen dan ontwikkelde deze zich explosief, zodanig dat het wel eens een griepje zou kunnen worden; geheel tegen mijn gewoonte in stelde ik Ab direct op de hoogte dat hij bij nader inzien maar beter niet op mijn aanwezigheid moest rekenen.
Maar het zou ernstiger worden, in de loop van de nacht werd ik toch beroerd, viel flauw met alle ellende van dien, kortom hardstikke ziek. Ik moest in de loop van de maandag ook Asbjörn op de hoogte stellen en natuurlijk eerst Roos. Het hele programma van de week zou in het honderd lopen.

Noordpolderzijl

 

Haventje van Noordpolderzijl

Ik had mij voorgenomen om bij Roos vandaan in Wijhe nog een keer naar Usquert te gaan en naar de kust van de Waddenzee te lopen om het haventje van Noordpolderzijl te zien. "Zal vast de laatste keer worden", bedacht ik mij stilletjes, terugdenkend aan de overpeinzing van mijn oude vader toen ik een keer met hem - op zijn verzoek - een bezoek had gebracht aan het Amsterdamsche Veld in Drenthe, achter Klazienaveen; zachtjes voor zich uit zei hij: "dit zal vast de enige keer zijn dat ik dit zie", en zo zou het inderdaad gaan, ondanks dat ik hem aanbood dat ik zijn wens altijd zou belonen. En als 75-jarige bedacht ik mij ook dat dit vast de laatste keer zou worden.
Decennia geleden stond in een van mijn vele wandelgidsjes dat je hier in Noordpolderzijl, als je het aan de beheerder van het polderhuis vroeg wel mocht kamperen op een veldje daar naast en dat heb ik toen een keer gedaan; het waaide 's-nachts keihard zodat het tentzeil van m'n trekkerstentje naar beneden op m'n neus gedrukt werd weet ik nog. De volgende morgen lekker ontbeten  met een broodje garnaal en een legendarisch verhaal van een van de koffiedrinkers aldaar, iemand uit de buurt die vertelde hoe in een van de rijke boerderijen een grafkamer was ingericht en dat een van de vrouwlijke huisbediendes zo brutaal was geweest om het deksel van de kist op te tillen. Tot haar grote schrik was het gezicht nog ongeschonden maar stortte het weefsel door een zuchtje wind helemaal in zodat er een doodshoofd overbleef. Mooi verhaal dat me altijd is bijgebleven. 
Maar vandaag nam ik vroeg de trein naar Groningen en door naar Usquert en door het bijzondere polderlandschap naar Noordpolderzijl. Ik heb na het eerste bezoek deze wandeling vaker gemaakt, maar steeds was het polderhuis gesloten. Nu kwam ik tegenliggers tegen, mede wandelaars die vertelden dat het vandaag wel degelijk open was. En dus zat ik even later achter een bak heerlijke gebonden mosterdsoep en een broodje garnaal.
De terugweg verliep wat moeizamer, ter hoogte van Meppel hield de pret op, draadbreuk. Gelukkig kon ik aansluiten bij een groep reizenden richting Zwolle die een taxi had gecharterd zodat ik toch nog redelijk op tijd bij Roos kon aanschuiven. Heerlijke dag geweest, die overigens begon met een bezoek aan het bekende Berlage stadhuisje van Usquert, dat vandaag open was voor bezoek. Blog ik nog wel een keer met de foto's erbij. En of het de laatste keer wordt betwijfel ik, daarvoor trekt het broodje garnaal te zeer har har.

De wolf in NL

 Eigenlijk had ik voor vandaag gepland om met Roos in Buurse te gaan eten bij dat leuke Duitse restaurant, maar we werden pas om 9.30, dus dat werd 'm niet. Nu had Roos juist gisteravond bij het koort een leuk eetadvies gekregen om in Haarle te gaan eten en Haarle konden we met de buurtbus uit Raalte precies halen als we de trein van half elf namen, dus snel licht ontbeten en we waren als om half twaalf in Haarle, een plaatsje aan de Sallandse heuvelrug. Roos stelde voor om eerst nog een rondje te lopen en voerde ons via een snel geconstrueerde track in Komoot door het fraaie landschap. We passeerden een schaapskooi en ik kon het niet laten om even te gluren en daar stond ook een meneer, de herder naar bleek. En uiteraard kwamen we in gesprek en al snel kwam het gesprek over "de wolf". Inderdaad een forse ellende voor de schaapskuddes, herder en honden zijn niet in staat om de wolf te keren: "ze pakken gewoon een schaap uit de kudde terwijl je er alles aan doet om dat samen met de honden te voorkomen", aldus de herder. Volgens hem komt dat omdat de wolf zijn angst voor de mens kwijt is geraakt en daar heeft hij volgens mij groot gelijk in. Het is gewoon wachten op echte ellende dat er een keer een kind wordt gepakt en gedood door zo'n roofdiet. Ik ben een natuurliefhebber in hart en nieren, maar ik heb destijds al het besluit om de wolf in NL toe te laten een absoluut krankzinnig idee gevonden. Het zal niet lang meer duren of de reeën zijn "op", er zijn steeds meer wolven en het zijn intelligente dieren die voedsel nodig hebben en wat zal er dan gebeuren? "Doe niet zo naïef", denk ik dan. Nu de schaapskuddes en wat dan? 
Maar de schaapsherder had ook een leuke route voor ons in gedachte om na de lunch terug naar Holten te lopen; Roos fixeerde dit advies in Komoot en inderdaad liepen we na het bezoek aan het restaurant de fraaie route naar Holten, voor mij een echt nieuwe route terwijl ik in de afgelopen decennia misschien wel 20 keer richting Holten heb gewandeld. En we hebben geen wolf gezien!

Het werd een harinkie

 

Voortaan eerst reserveren

De bekendheid van het donorplatform "Priamos" is mede door toedoen van het boek van Derk Eimers "verborgen verbonden", waarin het bekend is gemaakt zodanig in het veld doorgedrongen dat we waren uitgenodigd om gehoord te worden door het bestuur van de Stichting Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting, SDKB. Toen ik hoorde dat we voor deze vergadering waren uitgenodigd heb ik aangegeven dat ik bereid was om deel te nemen naast onze voorzitter Michiel A. en Peter v.G. En zo ontmoetten wij drieën elkaar op station Den Haag CS en stemden wat af bij een kopje koffie. We meldden ons op tijd bij het imposante gebouw van VWS waar we met een hele procedure werden ontvangen en door het enorme kantoor geloodst. Een imposant grote vergaderzaal met zeker een achttal bestuursleden was de entourage. We werden buitengewoon vriendelijk ontvangen en een open informatie uitwisseling vond plaats. Het bestuur toonde zich verheugd over onze inbreng en nam zelfs aanzienlijk meer dan de toegewezen tijd om ons de gelegenheid te geven onze boodschap over te brengen; werd duidelijk op prijs gesteld en resulteerde in een toezegging dat we als platform jaarlijks met het bestuur gaan overleggen.
Tijdens de vergadering namen Derk E. en Willem M. deel aan de vergadering via een online verbinding die overigens technisch niet uitgesproken adequaat functioneerde helaas.
Na afloop en afscheid van de bestuursleden gingen we nog even napraten waarbij Michiel constateerde dat het daadwerkelijk elkaar ontmoeten van fors belang was, hij vroeg mij of vergaderen bij mij in de Bilt als centrale plek in NL mogelijk zou zijn. Dat kon ik van harte toezeggen.
Het was inmiddels ver over 16.00 uur zodat ik niet van mijn kortingsmogelijkheid, mijn OV daluren abonnement gebruik kon maken. Het was intussen wel droog geworden en dus liep ik lekker door de binnenstad van den Haag en rond half zes bij restaurant Poentjak waar ik altijd met genoegen heb gegeten, helaas was het opnieuw "vol", alles gereserveerd; wat zijn we in NL toch rijk!  dacht ik bij mezelf. Met m'n ziel onder m'n arm liep ik nog langs de hofvijver maar zag tot mijn grote plezier dat de vistent bij de tweede kamer nog licht droeg en ja hoor, daar kon ik nog terecht voor een broodje haring; was dan wel geen lekkerbek, laat staan een nassi rames, maar smaakte me uitstekend. Vervolgens liep ik naar den Haag CS en checkte om 18.30 in, de trein naar Zwolle via Lelystad, allemachtig wat een lange rit. Rond 21.00 uur kwam ik bij Roos aan in Wijhe.

3 kwartels en een mol aan het werk

 

Wat een mooie paddenpoel

Een nieuwe wandeling, d.w.z. voor mijn persoontje. Met behulp van Komoot had ik een route uitgezet van station Leerdam naar station Culemborg, totaal 18 kilometer uiteindelijk en door verrassend mooie gebieden. In Leerdam stond ik al heel snel op een graspad tussen industrie en een weg, maar al direct gewoon landelijk, met een bruggetje en zo zou de hele wandeling zijn, veel langs waterpartijen, voor een deel over graspaden maar ook veel over asfalt maar zeer rustige wegen. Er zat zelfs een pontje bij.
In het midden van het traject was een schitterend stuk nieuwe natuur; bij binnenkomst werd ik opgeschrikt door een drietal kwartels die met hun niet meer zo bekende druktemakerij opvlogen. Het ging verder door een stuk nieuwe natuur zo te zien, een schitterende paddenpoel met zeer amfibie vriendelijke oever. Door een kletsnat stuk graspad om de sandalen in te weken en de sokken voor te wassen, geen probleem, de zon scheen en het was allemaal zo weer droog.
En een heel stuk verderop, ook op een graspad was een verse molshoop die lichtelijk in beweging kwam, kennelijk was meneer of mevrouw mol aan het verbouwen.
Onderweg veel bunkers, waarvan één doormidden gezaagd was zodat je kon zien hoe benard die arme soldaten daar opgesloten zaten. Uiteindelijk na 18 kilometer het station. Ik was behoorlijk moe, maar zeker niet uitgevloerd. Heb thuis nog uitgebreid gekookt, lekker gegeten en dit bloggie geschreven terwijl ik naar de vierde symfonie van Shostakovich luister.

Met dank aan Tony Wagenaar

 Roos vertrok vandaag weer naar Wijhe; na de thee, koffie en ontbijt maakte zij aanstalten en namen wij afscheid. Natuurlijk ging ik aan de wandel, het weer zag er aardig uit en de weersverwachting liet ik aan me voorbij gaan. Even kijken of bus 58 handig was qua tijd en dat was het geval. Tas ingepakt en met de fiets naar het station. Bus 58 kwam al snel en binnen de kortst mogelijke tijd stond ik op halte Albert Cuyplaan. Ik heb zo'n hekel aan dat stuk door het dorp dat ik altijd de bus neem om daar te kunnen beginnen. Fiets op het station is voor de terugweg wanneer ik met de trein weer op het station arriveer, ik loop vrijwel altijd stukken en vrijwel nooit een cirkel wandeling, vandaar. Voor vandaag had ik de bekende wandeling naar Baarn in gedachte. Dan is dit de leukste track, die startte ik op bij het eerste bankje en daar ging het weer. Lekker aan de wandel, ach niks bijzonders te melden behalve dat ik na het oversteken van de drukke autoweg vlakbij Baarn voor de zoveelste keer op m'n muil dreigde te vallen maar dankzij de valtechniek die ik in mijn zeer jonge jaren heb opgedaan in de "dojo" van Tony Wagenaar die gevestigd was in een prachtig speciaal gebouwtje hiervoor, een halve bol, helemaal glimmend. Stond bij de Bernard Loderstraat in Amsterdam Slotermeer, vlakbij de Burg. de Vlugtschool, mijn lagere school. Ik heb les gehad toen ik een jaar of 12 was schat ik en heb uiteindelijk de oranje band gehaald. Tony was van 1931, dus rond de 30 jaar toen hij daar de scepter zwaaide en ik les kreeg. Van de lessen kan ik me weinig herinneren maar van die valtechniek heb ik meermalen profijt gehad. Altijd afrollen, het is gewoon een reflex geworden waarvan ik nu op m'n oude dag meer dan ooit gebruik moet maken. 

Dies irae, de dag van toorn

Roos zat op haar smartphone naar het nieuws te kijken; het betrof de demonstratie van Extinction rebellion op de snelweg in den Haag. Men zong aldaar - uiteraard zonder orkestrale begeleiding - het "dies irae" uit het Requiem van Mozart en wel met zo'n hartstocht! Terwijl ik dit schrijf raak ik er nog van geëmotioneerd, hoe hoog zit bij de deelnemers aan deze manifestatie de emotie, de verwachting van doomsday als we als mensheid zo doorgaan met ons gedrag van kapitalisme en hebzucht, ik schoot er helemaal vol van. Ik deel deze gedachte volkomen en heb ook geen enkele verwachting dat de Homo Modernis het gaat redden in de klimaat catastrofe die zich heden al manifesteert, het zal nog veel erger worden; de paarden van de apocalyps staan te trappelen; honger, volksverhuizingen, droogte , overstromingen, oorlog, epidemieën en wat dies meer zij. Naar ik vrees zal uiteindelijk de wal het schip keren, zal de moderne maatschappij in een ongekende chaos ten onder gaan. 
Ergens in de zeventiger jaren hoorde ik voor het eerst over de effecten van CO2 toename, opwarming, stormen, en andere effecten waar we nu veel meer van weten. In mijn naïviteit had ik verwacht dat "we" wel maatregelen zouden treffen en de uitstoot van CO2 terug zouden brengen naar 0, zoals met de CFK's ook daadwerkelijk gebeurd is! Maar niets van dat alles, de ontwikkeling van alternatieve energie kwam nauwelijks op gang, laat staan enige vorm van beperking. Nog steeds rijdt "iedereen" auto en zijn de vakantie vluchten niet aan te slepen, we maken spullen die zo snel mogelijk slijten, "de economie moet draaien!" is het dodelijke credo. Terugdraaien van de economie wordt als een vloek beschouwd, lange termijn visie ontbreekt, hoe moeten we dit aanpakken? Zet daar eens een mondiale denktank met zeggenschapop! Ondenkbaar vrees ik, nationale belangen en individuele hebzucht zijn de motoren van ons handelen als soort.
Wetenschappers binnen de grote olie verwerkende industrie in de VS gaven in de jaren vijftig reeds aan wat het effect van de CO2 verhoging zou zijn; die zelfde olie verwerkende industrie heeft vervolgens miljarden uitgegeven om al die klimaatellende te ontkennen. En nu zitten we collectief met de gebakken peren.
Ik word er droef van. Het "dies irae" op de snelweg deed mij denken aan het wanhopige "We shall overcome" van Martin Luther King destijds in het kader van de integratie van de zwarte mensen in de Amerikaanse maatschappij. 

Telefonerend wandelen

 

Zo, bekend plekje bij mamma

Het gebeurt me steeds vaker dat ik tijdens het wandelen luiden stemmen hoor van solitair lopende hondelaars en wandelaars. Boer Dirk vertelde mij jaren geleden dat hij het gevoel had tussen idioten te lopen die in zichzelf praatten toen hij in Amsterdam door de straat liep, allemaal mensen kennelijk met "oortjes" in en tegen hun telefoon spraken. Ik verwonder mij erover dat velen met die oortjes lopen en zich daarmee behoorlijk afsluiten van de omgeving, ze groeten vaak helemaal niet terug omdat ze het niet horen en/of verwachten. Maakt het buitengebeuren er niet gezelliger op.
Vorige week kreeg ik tijdens een van mijn wandelingen een telefoontje van Joke, natuurlijk was ik te laat maar appte terug: "roept u maar", ik bedoelde natuurlijk "wat is er?", want in mijn beleving bel je niet "zomaar". Maar uiteindelijk waren we toch met elkaar in gesprek over de telefoon en tot mijn genoegen werkte "Truus" ook gewoon, dus kon ik tegelijk mijn track lopen en met dochter communiceren.

Is dat lekker slapen!

Zo hadden we het over haar jongste zoon, Mees, inmiddels alweer 3 weken oud en dat hij vaak huilde in z'n bedje of in de box maar wanneer hij op "bekend terrein" is, d.w.z. in de draagzak van z'n moeder dan slaapt hij als een roos. Ik kreeg dan ook een foto van toen ze op weg ging om de kinderen van school te halen waarinMees duidelijk in slaap was gevallen, zij het in een wat ongemakkelijke houding en uren later een foto van nog steeds slapende Mees met op de achtergrond zijn grote zus Ronja die inmiddels de school had verlaten. Tussendoor uitvoerig met dochter gekletst over "van alles en nog niks", reuze leuk, ik krijg begrip voor die wandelende kletskousen, misschien schaf ik ook wel "oortjes" aan zodat ik makkelijker kan kletsen en wandelen, of beter gezegd luisteren en wandelen.

Bezoek aan Amersfoort

 

Uitzicht vanaf het bankje

Natuurlijk ken ik Amersfoort wel een klein beetje, mag ook wel, het ligt een halte verder aan de lijn die ik al sinds jaar en dag gebruik om naar het Oosten en Noorden van het land te reizen. Toch ben ik er niet vaak geweest, zelfs heel weinig en dat terwijl het een fraaie relatief ongeschonden binnenstad kent. Daarom had ik Roos voorgesteld om daar voor museumbezoek en lunch heen te gaan.
Het was een warme dag en er werd hoegenaamd geen regen verwacht dus zonder rugzakje op weg en in alle rust door de binnenstad gedrenteld. Natuurlijk langs de gracht en achter de rij huizen die "Muurhuizen" wordt genoemd. Erg mooi stuk laat-middeleeuwse stad dat door de relatieve armoede zelfs in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw van de afbraakwoede van de PvdA gespaard is gebleven; het resterend deel is ook erg mooi gerestaureerd. We landden voor een lunch aan bij een gemoedelijk plekje met achter een soort tuinterras. Smakelijk wat naar binnen geschoven en vervolgens op naar het Mondriaan-huis, de plek waar Piet Mondriaan in 1872 werd geboren en nu erg fraai is ingericht als Mondriaan museum, zeer de moeite waard. In twee filmzalen, maar vooral ook in de ruimten wordt niet slechts een indruk gegeven over zijn werk, zijn schilderijen in vroeger en later tijden, van primitief-figuratief via licht abstract naar pure abstractie, eindigend in Victory boogie woogie, waar hij wereldberoemd mee wordt. Ik zag het vorige week weer hangen en werd er toch lichtelijk lacherig van, me bedenkend dat er vroeger een suppoost/bewaker naast het reusachtige werk de wacht moest houden; niet om het voor diefstal te behoeden maar voor kwaadaardige destructie denk ik. Het is een bekend werk,, de bekende kleuren in vierkantjes die met inmiddels wat verouderd plakband aan elkaar zijn gevoegd.
We gingen verder door Amersfoort en op het bankje bij het water zitten waar we op 13 augustus 2006 wat triest na zaten te denken over onze toekomst. Is gelukkig allemaal goed gekomen stelden wij tevreden vast, maar moeilijk was het toen zeker!

Naar OLGA

 

De patiënt moet er goed bijzitten

Hun mascotte is een grote rode theepot, pront aan de zijkant van hun opstelling, hun naam is een vrouwennaam en hun professie is een zanggroep, close harmony zingend van een diversiteit aan liederen uiteenlopen van volksliederen tot zelfs Jordaanse schlagers uit de jaren van Johnny Jordaan, kortom een zeer gevarieerde avond vol zang en "anders" dan de klassieke zang die wij anders graag savoureren. Maar leuk was het!
Het begon al hilarisch dat die vijf kerels van achteren kwamen aangesneld met in hun midden een van de zangers die door een beenbreuk aan een rolstoel was gekluisterd. Af en toe kon hij het niet laten om de maat te slaan met zijn blote voet. 
Alle stemmen waren vertegenwoordigd waaronder een on-Hollands diepe bas, bepaald geen bariton; ik zat hem er telkens gefascineerd uit te luisteren tussen de vier andere stemmen, leek wel een Rus. Bleek hij van oorsprong ook te zijn; grappig dat zo'n stemsoort zo prominent in zo'n streek veel voorkomt. Ooit heb ik in een koor, waar ik zelf ook als bariton mee mocht brommen naast zo'n "echte" diepe bas gestaan; toch wel bijzonder hoor. 
Het begon om kwart over acht, maar ik had van Roos begrepen om 8 uur, zij kwam vanuit Wijhe direct naar Utrecht en kwam precies om 8 uur ook binnen en was dus uiteindelijk keurig op tijd. De zaal was vol, het concertje vond plaats in een voormalige kerk, de akoestiek was voortreffelijk, de harmonie van het mannengezelschap kwam uitstekend uit en was fijn om naar te luisteren. De afwisseling in het programma was best bijzonder waardoor het niet begon te vervelen. Was een fijne avond geweest.

In memoriam Luuk Oosting

 

Luuk in het Bargerveen

Toen ik vandaag voor het eerst sinds langere tijd weer mijn Facebook account opende zag ik dat er een berichtje voor mij was van Chris M., een oude bekende die ik kende via Luuk; hij had een droeve mededeling namelijk dat Luuk onverwacht was overleden; Chris had  mij daarvan heel attent van hem op de hoogte gebracht; verderop in mijn account zag ik dat ik enkele dagen eerder via de zuster van Luuk wel degelijk op de hoogte was gebracht van zijn heengaan.
Op een langdurige vakantiereis samen met mijn vriend Peter C. hadden we kennis gemaakt met Luuk en hebben we een week of zes gezamenlijk met de groep opgetrokken. Luuk en ik konden het goed met elkaar vinden en na de vakantie periode hebben we elkaar een aantal keren bezocht en samen gewandeld. Natuurlijk ontmoetten we elkaar destijds bij "Moorman", de lievelingsplek van Luuk waar hij een sociale kring had, zo was wel duidelijk geworden daar in Nieuw Zeeland, die plek wilde ik wel eens meemaken. Later hebben we samen gewandeld en ook een keer met mijn partner Roos erbij en afgesloten bij genoemd etablissement. 
En het laatste wat ik van hem hoorde was een allervriendelijkste uitnodiging om een keer met hem en een kennis van hem een bezoek te brengen aan het Bargerveen. Dat is er niet van gekomen, maar de foto van Luuk, stoer met een geschoten bisamrat in de hand in het Bargerveen wil ik niet doen ontbreken in deze blog. Ik denk met warmte terug aan mijn Drentse kameraad! Rust in vrede makker.

Een insectenwandeling

En route

Zo langzamerhand word ik iets handiger met het construeren van routes, tracks in Komoot, de onvolprezen app voor wandelen en ongetwijfeld ook voor het fietsen van routes. Vandaag voor het eerst een track gewandeld die ik zelf, zij het met forse hulp van "Truus", nickname voor de spreekstem die mij vanuit Komoot begeleidt bij het wandelen en die voor mij de persoon achter het programma vertegenwoordigt. Met de fiets naar station Bilthoven en met de trein naar Den Dolder, daar begon de track voor vandaag, 14 kilometer naar Hollandsche Rading maar via een heel andere route dan ik normaal al jaren doe en verrassend was het. Maar om nu elke keer de wandeling te beschrijven vind ik niet zo interessant. Vandaag trof mij de insectenwereld, allereerst gedurende de hele dag het ontbreken van mestkevers, zelfs op nog dampende paardenstront. Ik herinner mij nog van zo'n twintig jaar geleden dat er ergens op de Veluwe een hoop verse paardenstront lag met tientallen mestkevers daarop, de meeste doodgereden door passerend blik helaas. In het boek "the Insect crisis" las ik al dat de mestkevers enorm zijn teruggelopen qua aantal en helaas heb ik dat ook moeten constateren. Nu weet ik dat in de stront van onze huisdieren, koeien en paarden met name wormbestrijdingsmiddelen zitten en die zouden ook wel eens de insectenwereld kunnen beïnvloeden. Maar wellicht zijn er andere redenen waarom ze zo weinig meer voorkomen. Op de Veluwe zie ik nog wel eens mestkevers, rustig stilzittend met hun voelsprieten omhoog, kennelijk om te ruiken of er ergens wat te halen is. Ik heb ook wel eens, ook jaren geleden een experiment gedaan met kakelverse mensenstront en gekeken wat er gebeurde. Nou, het allereerst kwamen de vliegen, binnen een minuut een behoorlijk aantal, maar toen de mestkevers, als hulptroepen bij een ongeval kwamen ze aangevlogen, zetten hun landingsgestel in werking en liepen het laatste stukje naar de verse drol en begonnen daar hun biologische klus, het verwerven van een stukje poep en dat weg te rollen, een eitje erin en in de grond verbergen meen ik. Dat experiment wil ik nog wel een keer herhalen, heb het nog eens een keer meegemaakt op Sardinië, een nog zeer natuurlijk gebied en daar was het fenomenaal, na een kwartier was het een hele werkplaats voor mestkevers geworden met allemaal rollende stukjes kak.
Vandaag niet, ik heb wel tien keer paardenpoep zien liggen en nergens mestkevers, maar ook nauwelijks vliegen behalve bij de grote stinkzwam die ik ergens tegenkwam. Wanneer die net zijn opgekomen bevindt zich op de kop een smeersel met daarin de sporen, dat smeersel is aantrekkelijk voor de vliegen, het stinkt en zo heeft deze zwam zijn verspreiding handig geregeld. Ze heten niet voor niks Fallus impidicus, want ze zien eruit als een bleke penis en impidicus betekent onzedelijk. En het ziet er inderdaad niet uit als je ze tegenkomt in het bos. Maar er zaten inderdaad veel vliegen op, daarom begrijp ik niet goed waarom hij niet vliegenzwam genoemd wordt, want onze vliegenzwam, die rode met witte stippen trekt helemaal geen vliegen.
In weeronline lees ik al een poosje dat er zoveel muggen zijn, steekmuggen dus. Merkwaardig genoeg heb ik op de flat helemaal geen steekmuggen meer, ik laat het slaapkamerraam gewoon open staan, hooguit een enkele die me een bult op m'n hand bezorgt, maar vandaag in het bos werd ik aan alle kanten te pakken genomen door de muggen, dus die doen het nog redelijk goed.
Ik was werkelijk verrast door de nieuwe track die me door fraaie stukken bos leidde, stukken waar ik nog niet eerder was geweest. En natuurlijk geen enkele andere wandelaar, op de fietspaden wel veel leeftijdsgenoten op de elektrische fiets met helm op en jonge mannen die zo hard mogelijk op de racefiets voort peddelden. Zo heeft iedereen zijn of haar manier om van het buitenleven te genieten.

Geen nachtwacht vandaag

 

Over het fraaie zandduin

Eigenlijk had ik vandaag naar Amsterdam gewild, naar het Rijksmuseum, op de maandagmorgen schijnt het heel rustig te zijn, veel minder bezoekers dan andere dagen en daar had ik gebruik van willen maken. Maar het buiten zijn trok mij toch meer, het zou wat minder heet worden dan de afgelopen dagen en dus besloot ik om lekker aan de wandel te gaan, niet te ver uit de buurt want er werden buien verwacht dus niet naar Limburg want juist daar zou het stevig gaan regenen. 
Het werd een ouwetje, vaak gedaan de wandeling van Den Dolder naar Baarn, expres van Zuid naar Noord om niet met de volle zon in het gezicht te lopen. Had deze wandeling al een tijdje niet gedaan en vond het heerlijk om weer over het ooit opgewaaide zand, nu een flinke duinenrij te lopen, blijft een prachtig stukje vlakbij Den Dolder feitelijk. Bij een aantal zijpaden bedacht ik mij dat die er toch ook aantrekkelijk uitzagen; moet ik maar eens een andere keer exploiteren wanneer ik wat handiger ben in het construeren van tracks in Komoot. Nu ging het mij er toch vooral om het wandelen weer in de benen te krijgen. Het was merkwaardig rustig in de bossen. Helemaal aan het eind al in de buurt van Baarn gaf Truus luidruchtig aan dat ik linksaf moest, maar een mevrouw die daar met de hond aan het wandelen was zei dat ik net zo goed rechtdoor kon lopen, ach dat wist ik ook wel maar ik liep met haar samen het laatste stuk samen op. Zij was pas een echte wandelaar, was aan het trainen voor de Kennedymars, houd je vast lezer, 80 km in 20 uur?!, een huzarenstukje. Ik zou niet op een dag gekeken hebben bij 80 km, maar om dat binnen 1 dag te lopen dat heb ik in mijn leven nog nooit gered. Mijn maximum was een wandeling met Ab, 34 km over een hele dag uitgesmeerd en ik was zo moe dat ik in de auto bij Ab stapte en direct in slaap viel. 
Het laatste stukje bij restaurant "De generaal", gaat om generaal van Heutsz, die van het monument in Amsterdam waar decennia geleden zulke rellen waren, maar niet hier in het gezagsgetrouwe Baarn, ach wat weten de mensen van al die wrede militaire acties om de koloniale macht, o.a. de Atjeh oorlog in de parel van smaragd, "ons" toenmalig Indië.
Ik kon heerlijk plaatsnemen in de gekoelde trein die na 20 minuten vertrok. Lekkere wandeldag geweest.

Verwerken van de oogst

 

Aan de slag

Roos heeft een behoorlijk stuk moestuin ingericht en na een jaar ploeteren kan nu de laatste oogst wel zo'n beetje binnen gehaald worden vond ze. Ik stelde voor om dat samen te doen en meteen te verwerken. De snijbiet werd uit de grond gerukt, de wortel werd eraf gesneden, ik sneed het vervolgens in panklare stukjes en waste die grondig op de manier die ik decennia geleden heb geleerd bij de hoogleraar van Dalen, analytische chemie meen ik. Niet in een enorme hoeveelheid water maar in drie verschillende baden in aflopende hoeveelheid vuiligheid, en dat werkte uitstekend. Af en toe het smerigste water vervangen en aan de planten in de tuin geven, waren ze dankbaar voor en dan de baden opschuiven. Leuk hoor om iets van zo lang geleden in de praktijk te brengen, Roos nam het koken en afvullen voor de vriezer voor haar rekening.Was zo gezellig om dat samen te doen!

Gewoon handen tekort

 Vanmiddag afgesproken met Roos dat ik naar Wijhe zou komen. Op het station zag ik een op en top moderne jonge vrouw, jaartje of 16 schat ik zo, koptelefoon op, sigaret tussen de vingers en natuurlijk de onmisbare telefoon, een fles frisdrank, kon niet op, ze had moeite om alles tegelijk vast te houden en af en toe - duidelijk onwennig - een trekje van de sigaret te nemen. Een grote tatoo op haar arm completeerde het beeld. 
"Vroegig" hadden veel mensen de handen vol met een pakje Marlborough, sleutelbos van de auto en een aansteker, maar sinds het roken een beetje "uit" is geraakt heeft het pakje sigaretten in de handen duidelijk plaats moeten maken voor de smartphone. Sinds gisteren heb ik een nieuwe telefoon, een maatje groter, te groot voor de broekzak, moet ik nog wat voor bedenken.
Het was vandaag weer snoeiheet zoals de hele week, op de flat is het in de loop van de middag gewoon niet meer uit te houden, de temperatuur loopt naar de dertig graden. Gelukkig koelt het 's-nachts goed af, ik heb alles tegen elkaar open staan zodat het lekker afkoelt. Zodra de zon weer begint doe ik alles dicht en sluit ik de gordijnen ook. En kom je dan in de loop van de middag terug dan is het nog een beetje koel terwijl het buiten om te stikken is. 
Ik had erg tegen deze zomer op gezien, twee jaar geleden was het nog warmer dan dit jaar, althans naar mijn gevoel - misschien raak je er ook aan gewend - uiteindelijk valt het me mee, hoewel ik niet gerekend had op de dertig graden in september. Ik herinner mij nog een prachtige septembermaand in 1969, vakantie met Lien op Texel met Bram en Marijke. Was een ongehoord mooie zomer die tot ver in oktober duurde, maar die ongehoorde hitte van tegenwoordig was toch niet aan de orde.

Nee hè

 Toen we gisteren met de trein vertrokken zat er op het perron een beeldschone jonge vrouw in het wachthokje te roken, of er een kras door een mooi kunstwerk wordt gehaald zo ervoer ik dat. En vroeg haar ook waarom ze dat deed: "ja moeilijk om te stoppen", ach wat een onzin, kennelijk wordt het weer stoer gevonden om te roken en dan vooral om te zeggen dat je er niet mee kunt stoppen. Onzin, niet mee beginnen zou ik zeggen. Maar toen we op te terugweg in Zwolle vrij lang moesten wachten zag ik tot mijn verbijstering een groep van zes meiden staan en die zaten allen aan de sigaret?! We gaan de klok toch niet terugdraaien hoop ik, roken is zo slecht dat weet toch iedereen zo langzamerhand wel. Begin dan gewoon niet!

Verrassende wandeling bij Dalfsen

Heidepaadje op landgoed Rechteren

Het was weer aardig warm vandaag, desalniettemin wilden we wel lekke aan de wandel gaan na een dag cultuur snuiven gisteren. Mijn voorstel was om dan een beetje in de buurt te blijven en we besloten tot een wandeling rond Dalfsen, uiteindelijk een pareltje in het Salland met haar mooi landschap en fraaie landgoederen. 
We stonden laat op en aten rustig ons ontbijt met thee en koffie op het terras, lekker in de Wijhese rust. Vogels en insecten in de tuin gaven ons een goed gevoel. Zo langzamerhand begint "Silent Spring" van  Rachel Carson begint zo langzamerhand realiteit te worden, niet alleen in NL maar overal in de wereld, daarom doet het ons veel genoegen dat de inspanningen van Roos om van haar tuin een piepklein refugium voor insecten en vogels resultaat boeken. Helaas hebben we moeten constateren dat de huisvlieg en de vleermuis zich niet meer laten zien. Het is ongelooflijk snel gegaan de laatste 5 jaar. Al eerder viel het mij op dat er nauwelijks meer bijen voorkomen in de vrije natuur, daarover heb ik ook gecorrespondeerd met de NEV, de insectenclub van NL. Het boek "The insect crisis" van Milman wijst toch vooral naar het enorme verlies aan variatie in het landschap en de vele bestrijdingsmiddelen die het de insecten erg moeilijk maken om hun plek in het ecosysteem te behouden. Vooral de landbouw krijgt hier ook de twijfelachtige eer om de oorzaak van de enorme teruggang te zijn. 
Wij aten als gezegd in alle rust ons ontbijt in ons kleine paradijsje waar van alles groeit en bloeit en ook een stuk moestuin in ere wordt gehouden. De bonen en diverse bladgroenten doen het uitstekend, in droge tijden schiet de waterton te hulp.
Na het ontbijt en de koffie gingen we op weg naar Dalfsen, het was inmiddels al middag geworden. We liepen een kleine 10 kilometer over paden die Roos als een echte ingewijde feilloos wist te vinden ondanks een ferme gedwongen omleiding. Daarbij kwamen we tot twee keer toe over een schitterend, intiem paadje door de heide, een kleine vijver met een eierleggend paar libelles, prachtig om te zien hoe zij in tandem vlogen en telkens een bevrucht eitje afzetten op het wateroppervlak, fascinerend gezicht.
Toen weer snel naar het station waar we de trein precies misten, maar daarom niet getreurd. We waren weer lekker op tijd op honk, maakten gezamenlijk het maal klaar, ik maakte nog snel de bekende vla met eierdooiers, lievelingstoetje van Roos en toen moest zij er vandoor naar een bestuursvergadering van het IVN, ja ja, een natuurorganisatie. Pas om half elf was ze weer thuis en hebben we heerlijk samen een biertje gedronken in de tuin, het was gewoon zwoel na deze warme dag.

 

Heerlijk om weer cultuur te kunnen snuiven

 

Claudia Patacca en Marcel Beekman in duet

Vandaag stond voor ons helemaal in het teken van de zang. Op het Zwols conservatorium gaven twee van Roos' bekende zangers, die beiden docent zijn aan genoemd conservatorium een afwisselend recital voor de studenten, overigens een openbaar toegankelijke manifestatie maar zo te zien behoorden wij tot de weinige bezoekers "van buiten". In het middagprogramma zong Claudia Patacca, wij kennen haar van de Vrienden van het Lied waar zij ook regelmatig zingt. Nu zong ze een uitgebreid programma met vooral liederen van Hugo Wolf, was fijn om te horen. Na een half uur werd het programma voortgezet door een tweetal viooldocentes die de sterren van de hemel streken met een bijzondere compositie van Prokofjev, heel moderne maar zeer toegankelijke muziek. We genoten en gingen vervolgens ergens in de stad lunchen met een broodje. Inmiddels was het buiten tropisch warm geworden en besloten we om maar even terug naar huis te gaan en voor het avond recital weer terug te keren. Want 's-avonds was wel heel bijzonder, dat was een zeer afwisselend programma van liederen, uitgevoerd door Marcel Beekman, de bekende tenor. Het programma begon in de kantine van het conservatorium waar voor de gelegenheid een klavecimbel was opgesteld. Marcel begon met een toespraakje waarin hij duidelijk verheugd was over zijn terugkeer naar het Zwols conservatorium, de plek waar hij ooit zijn opleiding heeft genoten. Als docent keert hij terug naar de kamer waar hij les kreeg van zijn docent, hier aanwezig; hij bedankte hem en overhandigde een geschenk en met een omhelzing betoonden beiden de amicaliteit, inmiddels als collegae. Leuk te zien. Vervolgens zong hij een aantal barok liederen van Couperin, Händel en van Bach, zeer gedreven en duidelijk hoorbaar. Niet te verstaan, althans niet voor mij want het was veelal in het Latijn. Hij deed ook een act uit de opera Platée van Rameau en niet alleen de zang maar vooral ook inclusief de kleedpartij, geweldig. Hij kreeg dan ook een zeer enthousiast applaus van de leerlingen en ook van de paar andere bezoekers. Daarna ging het hele gezelschap naar de grote zaal waar het programma werd voortgezet. Hier met piano begeleiding moderner werk waaronder een duet met Claudia Patacca, enig om te horen en te zien, beiden zo expressief en theatraal, genieten hoor.
Na afloop gingen we naar huis en dronken nog samen wat in de tuin, was een fijne culturele dag geweest!

Droog en zonnig

 

Opgang bos Slenaken

Eigenlijk had ik voor vandaag een bezoek aan het Rijksmuseum Amsterdam gepland; op de maandagmorgen is het daar ongewoon rustig qua bezoekers en dat leek mij een uitstekend tijdstip, maar ... er werd dermate fraai droog en zonnig weer voorspeld dat Limburg mij een beter plan leek. En ik wilde wel iets nieuws proberen qua reis, namelijk van de halte KNMI, vroeger halte "Tunneltje de Bilt" geheten de eerste bus naar station Utrecht CS te nemen, dan kun je nog een Intercity eerder richting Maastricht nemen. Zo gezegd, zo gedaan en zo stond ik vanmorgen in alle vroegte op de bushalte, in het donker maar niet eens als enige. Met de fiets is het nauwelijks de moeite, wandelend een kwartiertje bij mij van de flat vandaan. Lekker doorgelezen in de twee boeken die ik heden tegen elkaar inlees, het ene, "the insect crisis" van Oliver Milman,  stemt niet vrolijk, ik had in de loop van de afgelopen jaren door gewoon om me heen te kijken reeds geconstateerd dat het aantal bloemzoekende insecten met een noodgang minder was geworden, maar uit dit boek blijkt dat dit wereldwijd het geval is, zelfs in de tropische oerwouden. De oorzaak ligt vooral bij het ontbreken van variatie in het landschap, een voorwaarde voor insectenleven als Frits Bink heeft duidelijk gemaakt in zijn boek "Ruimte voor insecten".  Maar daarnaast ook de keiharde aanval van de agrarische industrie, geholpen door de chemische industrie in de bestrijding van het insectendom met als apotheose de neonicotinoïden. Je wordt er mistroostig van en daarom wissel ik dit boek dan ook af met een kritische verhandeling van de journalistiek "Het nulnummer" van de bekende schrijver Umberto Eco. Daarom was ik voor mijn gevoel snel in Maastricht en met de bus ook weer snel in Slenaken waar ik bij de Slenaker Vallei de gesloten deur vond vanwege de maandagmorgen vermoed ik, of omdat ik te vroeg was wellicht, iets voor negenen zelfs.
En toen weer die schitterende wandeling door het bos van Slenaken; ik plukte veel van de mooie paardenbloembladeren en de bramen die nog aan de struiken zaten. Heerlijk om daar te zijn, bovenop de eerste heuvel en dan omkijken naar het kerkje in de diepte, denkend aan mijn grootouders die het vroeger al over Slenaken hadden, altijd een plekje in onze familie weten te behouden, drie generaties lang. 
Ik had niet zo'n zin om door Gulpen te lopen dus sloot ik de track af en ging over op de Putsteeg aldaar, een heerlijk pad met schaduw van de bomen, het was intussen snoeiheet geworden. Verderop kwam ik aan de praat met een tegenligger/wandelaar. We spraken onze waardering uit over het landschap en spraken wat over het wonen hier en over de taal van de mensen. Ook hem was opgevallen dat de planten zo veel groter werden door de 40% meer CO2 in de lucht. We liepen verder. Uiteindelijk kwam ik weer in Schin op Geul en kon het niet laten om een foto te maken van het kruisbeeld dat Hugo zo intrigeerde in de tijd dat ik met de kinderen en mijn vader af en toe naar Zuid Limburg ging. Hij moest diep graven om het zich te herinneren. Ik moet er altijd aan denken als ik hier uit of in de trein stap; "ben ik blij dat ik Jezus niet ben!", sprak de toen hooguit 10-jarige zoon in al zijn onschuld.
Ik stapte in de trein naar Heerlen en stapte over in den Bosch op de trein naar Zwolle en stapte in Wijhe uit om in de hitte naar Roos te wandelen. Behoorlijk uitgewoond kwam ik bij haar aan. Gelukkig kon ik gaan zitten en eten en hoefde slechts aan te schuiven; ze had heerlijk gekookt. Nog een glaasje op het terras en het was weer een fijne dag geweest waarbij ik de Nachtwacht van Rembrandt niet heb gemist. 

Esscher in den Haag, virtual reality

 

Bekermos door Esscher

Had ik gisteren voor het eerst sinds tijden weer eens mijn Museumjaarkaart in stelling gebracht in Utrecht, daar ging ik vandaag naar den Haag. Ik had van de week al met Arja afgesproken dat ik eventueel dit weekend onverwacht bij hen langs zou komen na of voor een bezoek aan het Haags kunstmuseum.
Aangekomen in den Haag CS nam ik tram 17 naar het museum en was eigenlijk gefrappeerd door de schoonheid van de straten van deze stad, misschien door het schitterende zomerweer maar toch vooral door de architectuur en de sfeer. Ik kon zo doorlopen in het museum en kwam direct verzeild in de Esscher tentoonstelling ter ere van deze kunstenaar die 125 jaar geleden het levenslicht mocht aanschouwen. Prachtige werken die mij al sinds lang bekend zijn, althans de meest wonderlijke met perspectief dollende exemplaren. Een hand die een glimmende bol vasthoudt, twee handen die elkaar tekenen, een trap waarop mensen in twee richtingen lijken te klimmen of te dalen. Fascinerend die met de waarneming spottende tekeningen. Maar ook - en die siert deze blog - een tekening van bekermossen, een prachtige biologische waarneming.

Met een bloedgang 100 m
naar beneden in de achtbaan

Daarna met de benenwagen naar Arja, het was snoeiheet dus zocht ik steeds de schaduw op en na 5 kilometer opnieuw door fraai den Haag kwam ik in de nieuwbouwwijk en werd begroet door schoonzoon Walter. Alle kleinkinderen waren thuis en vooral de kleine Sam vroeg om aandacht, wat een stuiterbal, vol energie en voortdurend onverwachte fratsen uithalend. Ik vond het wel leuk maar als moeder word je er vast kregel van. Oudste kleinzoon Gijs vertelde mij dat hij een virtual reality bril had gekregen maar dat hij dat niet vertrouwde met zo'n oude man als z'n opa, hij was bang dat ik niet zou overleven. "Nou, dat wil ik wel hoor", zei ik moedig, niet wetende wat mij te wachten stond, dat was namelijk opnieuw een met perspectief dollende maar dan veel intensiever beleefde visuele ervaring. Met veel moeite kreeg ik een achtbaan aan het werk in de VR bril en dat was zo levensecht, eerst gewoon fantastisch om gewoon te kijken, maar het werd steeds echter en zelfs vreeswekkend. Walter wist wat me te wachten stond en ging behulpzaam naast me staan en hield me zo nodig overeind. Toen ik met de virtuele racebaan honderden meters naar beneden dreigde te gaan wist ik niets beters te bedenken dan naar beneden te kijken en m'n ogen af en toe dicht te doen, het was gewoon echt te realistisch en doodeng maar ik ben verheugd dat ik het een keer heb mee mogen maken.
Arja had van mijn optreden met VR een videootje gemaakt en zelfs rondgestuurd op de groepsapp van alle kinderen tot grote hilariteit om die ouwe bange vent met die gekke bril op. Gijs bedankt! Ik vond het een geweldige ervaring en ben heel benieuwd waar deze nieuwe techniek ons naar toe zal leiden.

Centraal museum Utrecht

Nadat ik me had voorgenomen om weer eens de museumkaart te gaan gebruiken en cultuur te gaan snuiven ging ik vandaag maar eens naar het Centraal museum in Utrecht.Niks voorbereid maar me verheugend op het weerzien van het schip waarvan ik altijd gedacht had dat het Romeins was, hetgeen nu ontzenuwd bleek te zijn, het is een middeleeuws schip, maar ligt er nog steeds in de kelder. De dame die mij had binnen gelaten had me al gewaarschuwd dat er afgezien van het schip eigenlijk niets anders werd tentoongesteld dan het voormalig atelier van Dick Bruna, de  artistiek schepper en vader van Nijntje en consorten. Ach wie kent nog: "op een dag zei vader Pluis, wie gaat er met mij mee, naar de  golven en het strand, naar de grote zee", etc. Tot vervelens toe heb ik die onzin voorgelezen aan de kinderen totdat ze het zat waren.
En nu kwam deze snorremans helemaal tot leven met zijn papier, pen, kleuren, schaar en andere parafernalia, hier inclusief zijn rijwiel opgesteld op de zolder van het museum. Heb er geen foto van gemaakt. 

Twee generaals

 Over die politionele acties van Nederland tegen de vrijheidsstrijders, opstandelingen genoemd teneinde het koloniaal gezag te herkrijgen, is het zwijgen gelukkig verdwenen. De wreedheden destijds begaan, ongetwijfeld van twee kanten net als in de Spaanse burgeroorlog, worden bekend en het afgrijzen en de daarbij horende schaamte wordt zelfs uitgesproken. Mooi artikel daarover in de VOlkskrant van gisteren waarin presentator Hans Goedkoop de moed heeft om de acties van zijn grootvader. generaal Rein van Langen tijdens de "politionele acties" van nabij te onderzoeken. Hij trok naar de slagvelden aldaar en sprak daar met de mensen. Een erebegraafplaats waar honderden mensen lagen die geëxecuteerd waren in een periode van enkele jaren,die hun eigen graf hadden moeten graven. En dat door troepen die onder bevel stonden van zijn opa. De innerlijke strijd die hij heeft moeten voeren om de twee beelden van zijn grootvader, de beminnelijke opa die hij was en de verantwoordelijke voor deze gruwelijke wreedheden deden mij zo denken aan episodes als beschreven door Almudena Grandes in haar boek "Het ijzig hart" over de Spaanse burgeroorlog. 
Maar deze dagen heb ik ook geluisterd naar een podcast waarin Dick Berlijn, generaal b.d. in het kader van "het marathon interview", die zo'n warm verhaal hield over de acties onder zijn bevel, dat ik mij niet kan voorstellen dat dergelijke wreedheden onder zijn bevel ooit plaatsgevonden zouden kunnen hebben. Er is toch wel veel veranderd binnen ons denken in dit land deck ik.