Smakelijk varkensvlees

De kunikuni beer van "Veldvarkens". Lelijk maar
heel mak en aardig voor de mensen. En ... hij kan er wat van!
(Foto van Roos gepikt)

Daar ben ik al zo ontzettend lang naar op zoek: lekker ouderwets smakelijk en dus wat vetter varkensvlees, niet van dat droge dat bij grootwinkelbedrijf en slagers wordt verkocht, maar goed dooraderd vlees. De huidige fabrieksvarkens zijn erop gefokt dat het vlees zo droog mogelijk is; ik vind het zelfs een beetje zuur smaken. Alleen de speklappen zijn nog redelijk vet. Nog niet zo lang geleden nam ik altijd ingevroren "pluma" mee uit Andalucia, het land van de Iberico varkens. Die zijn ouderwets lekker vet en pluma is echt het lekkerste varkensvlees dat ik ken, afgezien dan van wild zwijn, maar dat is van een andere orde.
En dan heb ik nu, via Facebook kennis gemaakt met "Veldvarkens", een initiatief van twee jonge mensen die in de achterhoek, in de buurt van Zelhem een kleinschalig varkensfok bedrijf drijven en van daaruit ook vlees verkopen.
Natuurlijk combineerden wij het bezoek met een wandeling; van de achterhoek mag je toch verwachten dat je er fraai kunt wandelen. En soms was dat ook werkelijk het geval. Roos had via Googlemaps een wandelroute bepaald en uitgeprint en aan de hand daarvan, af en toe bijgestaan door de GPS wandelden we naar Zelhem en van daaruit naar de Veldvarkens. Joep en Jorieke namen alle tijd voor ons om de varkens te laten zien die allemaal in grote buitenpercelen, omringd met schrikdraad rondliepen.

Drie fokzeugen; heerlijk vrij rondlopend. Wat een heerlij
leven hebben deze dieren zo in de open lucht. Lekker wroeten.

Duroc, wolvarken en Kunikuni varkens, maar ook kruisingen van deze drie soorten liepen rond; prachtige dieren die vrijwel allemaal handtam waren; de fokzeugen waren hier allemaal geboren. Een ongehoord lelijke, maar goede kunikuni fokbeer liep rond in een grasland met een kunikuni zeug; hij was afkomstig van een zorgboerderij, maar werd te groot voor de kinderen en kon hier met succes zijn vruchtbaar werk doen. Met enige moeite maakte Roos een schitterend portret van deze goedaardige lelijkerd (zie foto).
Het kunikuni varken is afkomstig van de maori's die ze gefokt hebben op goed huisdierschap. Hoewel ze er met hun slagtanden vervaarlijk uitzien, althans de mannetjes zijn zij juist ontzettend makkelijk en aardig voor mensen. De wolvarkens kunnen qua lelijkheid wedijveren met de kunikuni; ze zien er potsierlijk uit met hun lange snuit en vooral met hun lange krulharen; zij zijn ontzettend goed bestand tegen koude; vormen een tot 10 cm dikke speklaag als het koud wordt.

Prachtige Duroc zeug met achter haar de reusachtige
Duroc beer.

De Duroc varkens zijn zonder meer schoonheden; donkerbruin en mooi van vorm. De fokbeer was zo groot en zwaar dat hij niet meer geschikt was voor het dekken van andere zeugen dan zijn eigen ras; die zijn stevig genoeg, de andere zeugen zakken door de knieen als ze besprongen worden. Een kleinere collega zat al klaar om de "klus" over te gaan nemen.
Beladen met ingevroren vlees-pakketten liepen we terug naar Zelhem en namen nu maar de bus. Al met al hadden we ook vandaag weer 20 km in de benen.
oosterwijkweg 5

Bij m'n vader voorop de stang van de fiets naar Ella en Oscar

Gisteren, met prachtig weer een wandeling gemaakt met Cyria door de Waterleiding Duinen. We hadden om 10 uur afgesproken achter station Haarlem als meestal; de duinen ervaar ik toch wel als een van de mooiste natuursoorten om te bewandelen; afwisselend, nog behoorlijk natuurlijk en erg rustig. Vooral de waterleidingduinen, waar je niet met honden mag komen en waar je zelfs toegang voor moet betalen (sic) zijn door die maatregelen ongetwijfeld wel erg rustig. En als Schiphol even met pauze is dan is het er zelfs stil. Gisteren was een optimale wandeldag; we liepen een deel van het gebied dat zelfs voor Cyria, die hier veel wandelt onbekend. We babbelen wat af op zo'n dag over allerlei zaken die ons bezig houden zoals muziek. Zij was naar een tweetal concerten geweest met jazz zangers, mij onbekende namen: Liz Wright en Gregory Porter. Eenmaal thuis gekomen heb ik via het onvolprezen Youtube naar muziek van deze twee geluisterd; Liz vond ik vooral "opwindend en sexy" in haar zang, hoewel het filmpje dat ik zag daar natuurlijk door alle trucks van tegenwoordig e.e.a. aan toevoegde. Gregory vond ik melodieus en lief zingen. Beiden ervoer ik helemaal niet als jazz. En daarom dook ik 'savonds nog even in "de oude doos", eveneens op Youtube en vond daar een concert van Ella Fitzgerald dat regelrecht, zonder opsmuk is opgenomen eind jaren 50. Dit concert heeft ze ook uitgevoerd in Amsterdam en daar ben ik bij geweest.
'sAvonds laat gingen we van huis; ik mocht voorop de stang van de fiets van mijn vader zitten, mijn jonge vader van pakweg 37 jaar oud. Hij wilde graag naar die jazz concerten maar niet in zijn eentje. En dat was niks voor mijn moeder, dus "moest" ik mee. Net als het concert hier op Youtube betrof het een samenwerking van Oscar Peterson en Ella Fitzgerald, de legendarische jazz zangeres, Ze werden geintroduceerd door impressario Norman Granz; een echte Amerikaan met hoog opgeborstelde wenkbrauwen. Ik herinner me nog hoe hij Oscar Peterson aankondigde; niet zoals wij hem noemden (fonetisch) Oscar Pietersen, maar (fonetisch) Oscar Pettersen; geweldig. Het concert ging weer helemaal voor me leven toen ik het op Youtube hoorde. Het is overigens pas in 2014 op Youtube gezet.

Waarom ben ik zo met voedsel bezig?

Zo'n ouderwetse, echte spekpannekoek, gemaakt met boekweitmeel,
roggemeel en tarwemeel, een eitje, biest en gist. Gebakken in de reuzel en
opgediend met stroop.  Krokant korstje; je weet niet wat je proeft!

Bij de aanloop naar de wandeling van afgelopen zondag met mijn oude dispuutsgenoten kwam via het zelfgebakken brood mijn grote interesse in alles wat voedsel betreft ter sprake. Eveline stelde mij toen de vraag hoe dat kwam dat ik altijd zo bezig ben geweest met voedsel, een vraag waar ik geen direct antwoord op wist en waarover ik de laatste dagen na ben gaan denken. En meestal heeft dan wel mijn vader er iets mee te maken wanneer het om "dingen van vroeger" gaat. Maar in dit geval ben ik daar niet zo zeker van; mijn vader kwam zelden of nooit in de keuken. Wel was hij gek op bepaalde streekproducten zoals harde worst, gedroogde worst, Drenthse worst en op spek; dat zijn ook mijn favorieten altijd gebleven.
Misschien door de traditionele specialiteiten die oma van Elven, de moeder van mijn vader maakte: "Broeder", een in een linnen zak gekookte deegbal die in plakken gesneden en overgoten met een boter/stroopsaus werd opgediend; gistboffers, dikke met gist gerezen deegballen met rozijnen die gebakken werden in olie of boter en opgediend met suiker denk ik; drie in de pan. Oma ten Brink, de moeder van mijn moeder maakte wel van die speciale dingen als paling, konijn en haas klaar, maar ook daar werd ik niet zo bij betrokken. Ik weet het echt niet hoe ik nou zelf zo met voedsel bezig ben gegaan.
Pas getrouwd, 21 jaar jong kocht ik wel zuurdesembrood bij de reformwinkel in de Zocherstraat, achter bij de Overtoom waar we toen woonden. Dat vond ik heerlijk met dik (room)boter, ham en spiegeleieren; had ik wel zelf bedacht; oma ten Brink had altijd "Duits brood", zuur brood en dat vond ik erg lekker, veel lekkerder dan het NLse slappe brood. Misschien heeft dat de trend gezet. In ieder geval ben ik al in Amstelveen, 27 jaar oud begonnen met zelf brood bakken; zonder ervaring, zonder recept, werd ook eigenlijk niks. Maar in de tuin kweekte ik wel direct en met veel succes, tomaten.
Traditioneel en lekker eten heb ik vooral met Lien gedaan in de Dordogne en bij het restaurant "Chez Ferro"; ik was gek op de Franse keuken daar. Ben ook in Amstelveen begonnen met zelf wijn maken en later in Bilthoven met het destilleren van die wijn met heerlijke slibovitz als resultaat. Zelf brood bakken doe ik inmiddels al meer dan 30 jaar en via Slowfood ben ik helemaal in het traditionele voedsel. Maar hoe het zo bij mij heeft kunnen landen is me nog steeds een raadsel. Voel me er wel lekker bij; net zo'n moderne jager/verzamelaar.

De Goldberg Variationen

Vanmorgen werd ik met hoofdpijn wakker; ik voelde me zoals dat tegenwoordig wel wordt genoemd, "brak". Door het vroege opstaan van gisteren en het lange reizen waarschijnlijk. Roos had een ontbijtje op bed geserveerd en om half negn zaten we aan de koffie beneden. Roos ging naar de Pilates les van Debbie. Had ik geen energie voor en geen zin in. Ik bleef nog wat in de grote leunstoel hangen met uitzicht op het groen van de tuin. Heerlijk die stilte in Roos' huis zonder CV. Bij mij in de flat hoor je altijd het water door de leidingen stromen; niet echt hinderlijk, maar nooit die pure stilte zoals bij Roos.
Na een paar kopjes koffie bedacht ik mij dat ik zin had om piano te spelen. "Kan vast de muziek niet vinden", mopperde ik binnensmonds. Maar dat was niet het geval; het boek met de liederen van Bach lag vrijwel klaar. Die prachtige accoordenreeksen, vol van emotie kan ik niet genoeg horen; die lange rusten tussendoor alsof een antwoord verwacht wordt, een peinzen. terwijl ik dit schrijf hoor ik het gewoon in m'n hoofd.
Ook de partituur van de Goldberg Variationen kon ik makkelijk vinden tussen alle muziekboeken van Roos. Natuurlijk eerst die sterk emotionele nr. 25 waar het verdriet van afdruipt en die ik zo wondermooi vind. Daar heeft Anna Enquist heel gevoelig over geschreven in het boek waarin ze de levensloop van Bach aan de hand van de Goldberg Variationen beschrijft, dooreengeweven met haar eigen verdriet over het verongelukken van haar dochter. "Contrapunt", Een zeer aangrijpend boek.
Het piano spelen deed me goed, het ontspande me kennelijk en mijn hoofdpijn verdween als sneeuw voor de zon. Toen Roos weer thuis kwam, heerlijk opgefrist door de inspanningen bij de Pilateslessen van Debbie was ik ook weer helemaal bij de les. Het was intussen zomer geworden; deze dag werd volgens weeronline een 10 in De Bilt. Terwijl ik op de fiets zat in m'n shirtje was het gewoon warm; ik had ook maar een zomerbroek aangetrokken.
'sAvonds weer gebridged; ging niet geweldig, maar we haalden toch nog 47%. Als we zo doorgaan - we zitten inmiddels in de lagere regionen van de B-lijn -  dan komen we nog in de C-lijn. Kan me eerlijk gezegd weinig schelen; ik heb weer alle plezier in "het spelletje".

Weer langs de Geul

In het zonnetje op het bankje bij Gemmenich

Pff, viel niet mee om weer zo vroeg op te staan. Vorige week donderdag en vrijdag had ik me die taak opgelegd en vandaag weer! Had ik vrijdag met Dick die schitterende wandeling langs de Geul vanuit Vaals gedaan, daar wilde ik die ook aan Roos laten zien. En zij had ook zin om daarvoor zelfs het ochtengloren voor te zijn. Op weg naar het station zag ik een tweetal planeten vlakbij elkaar; dat blijken Venus en Jupiter te zijn. Kennelijk heb ik die heldere Venus altijd voor Mars versleten, want die is - aldus zeggen van deskundige/buurman Hisso - maar een onduidelijk bolletje dat op dit moment eveneens zichtbaar is in de buurt van Venus en Jupiter tijdens de nanacht. Van de week nog maar een keer kijken als ik vroeg wakker ben.

De Geul

Ik wist dat er werk aan het spoor tussen Sittard en Maastricht was en ook aan de weg in Epen zodat we overal hinder zouden ondervinden. Nou ja, weeronline voorspelde een 9 voor Zuid Limburg en dan moet je de gelegenheid grijpen nietwaar. En zo liepen we met behulp van de GPS, waarop ik de track van vorige week nog actueel had staan van Vaals naar Gemmenich. Daar gingen we afwijken van de GPS track; Roos stelde voor om de wit/rood, GR route 563 te nemen en dat hebben we gedaan. Die had wel bankjes zodat we heerlijk in het zonnetje nog een kopje koffie konden nemen. Roos slaagde er zelfs in om via de "zelfontspanner" een foto van ons beiden te maken. Omdat we de trein van 16.00 uur toch niet zouden kunnen halen vanwege alle opbrekingen en het extra stuk dat we hadden gelopen na de zinkviooltjes, gingen we een lunchje genieten bij het gezellige restaurantje "Le Barbeau" in Sippenaeken. Tot slot het laatste stuk langs de Geul die wonderschoon was afgezoomd door bomen in herfsttooi. Het voorjaar is mooi, maar tegenhanger, de herfst is ook prachtig.

Herfstkleuren bij het Geuldal

Uiteindelijk bereikten we Epen alwaar we ons bij het regelmatig door ons bezochte Hotel "Berg en Dal" een lekker "Piters en Poolus" biertje dronken. Toevallig had de naamgever, van het biertje, dhr Piters zelf, vader van de dochter/eigenaar van het Hotel dienst omdat "de kinderen" met vakantie waren. Tja, dat mag ook wel na afloop van het seizoen.
Met pendelbus, bus 57 en via Gulpen met bus 47 naar Heerlen; mijlen op zeven dat wel. We waren te vroeg voor het inchecken om 18.30 maar hadden ons zelf een "Chinees" beloofd. Maar onze "oude Chinees" in Heerlen zat er niet meer en we konden er ook nergens eentje vinden. Toen maar in arren moede een frietje gescoord; was overigens van uitstekende kwaliteit. Vervolgens met de Intercity naar huis. Ik viel telkens in slaap maar was toch volkomen versleten toen ik na een wijntje in bed dook. Maar het was alle moeite meer dan waard! Prachtig Limburg, dank!

Roos'  eerste zinkviooltje en direct door haar gefotografeerd. Had ze nog niet eerder gezien

Wandelen met PROIRA

V.l.n.r. Eveline, Willem, Huib, Han, Cees en Wouter. Ferry en Roos ontbreken
op deze groepsfoto.

Vandaag weer een wandeldag, deze keer met een aantal van mijn oud-dispuutsgenoten, net als zes weken geleden. Roos wilde ook meelopen en nog even met Huib ruggespraak gehouden of dat wenselijk was en dat was ook vlgs de afspraak die we gemaakt hadden. Partners wandelen gewoon mee als ze daar zin in hebben. Dus met z'n tweetjes naar Den Haag CS waar we Eveline zouden ontmoeten bij de piano in de hal. Op station Utrecht merkte ik dat ik m'n GSM niet bij me had gestoken. Zat ik behoorlijk over in voor het geval Eveline vertraging zou hebben of anderzins bij een calamiteit. Bleek ook later erg vervelend want Cees Groen kwam ook per trein maar toen waren wij al vertrokken en daar kwamen we pas achter toen Eveline Huib had gebeld. Zij had gelukkig wel de GSM bij zich. Nou ja, alles kwam uiteindelijk weer goed en ach, wat maakt het uit; het gaat meer om het genoeglijk overleg dan om de kilometers!
Het is nog geen twee maanden geleden dat we voor het eerst gingen wandelen in het kader van de PROIRA-wandelreunie en dan vandaag alweer voor de tweede keer. En ditmaal met z'n achten. Huib en ik hadden afgesproken dat we op twee plekken zouden beginnen; ik zou met degenen die met de trein kwamen vanuit Den Haag CS beginnen en Huib met de geautomobiliseerden vanuit zijn huisadres.

De groep bestond dit keer uit acht personen: Cees Groen, Wouter Huisman, Eveline Beumkes, Han Schellekens, Willem Reijm, Huib vd Donk, Roos en ik. Het werd weer een gezellige onderonsje waarbij we in wisselende combinaties met elkaar spraken. Die vertrouwelijke sfeer is er direct; het is leuk te zien hoe dat proces iedere keer weer onmiddellijk plaats vindt.
Het weer werkte mee; het was gewoon te warm voor een trui onder de jas. De wandeling ging door de duinen. Erg veel hebben we niet gewandeld. Tot twee keer toe hielden we koffiepauze waar de door mij meegebrachte koffie haar weg vond.
Na een kleine 10 km liepen we richting bus en daar namen we weer afscheid. Was weer een fijne dag!

Sleurhuttenfestival op de grens

Stenen markeren de grens. Verderop allemaal caravans.

De grens tussen Belgie en NL kan nauwelijks abrupter dan die in het stroomgebied van de Geul. Daar waar de verdere loop van deze beek door een "natuurlijk" landschap loopt, daar markeert een kampeerterrein met een groot aantal caravans de grensovergang aan de Belgische kant. Het gaat hier, of beter gezegd het ging hier om een mooi kronkelend stuk van de Geul. Daar zie je weinig meer van door de bruggetjes en vooral door al het blik dat het voorheen ongetwijfeld mooie landschap ontsiert. Is overigens maar een relatief klein stuk want verderop is het Geuldal aan de Belgische kant juist prachtig. Dick benoemt deze camping op fraaie wijze als het "Sleurhuttenfestival"; een toepasselijke naam.

Met Dick langs de Geul

Geen selfie maar een onsie, met ernstige toewijding door Dick geschoten.

Vanmorgen weer zo vroeg opgestaan; er was een mooie dag voorspeld en ik wilde graag die fraaie etappe langs de Geul weer eens doen. Nu samen met Dick en dan vanuit Vaals. Dick kent die omgeving inmiddels als zijn broekzak. Mijn bedoeling was om vanuit Vaals naar Plombieres te lopen, door Dick spits vertaald als "loodpils", en dan via het Geuldal en Sippenaeken door naar Epen. Het zou iets anders lopen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Er stonden zinkviooltjes in bloei.

We liepen vanuit Vaals zuidwaarts over de hoogte van het Vijlenerbos naar Gemmenich en zakten uiteindelijk via het Geuldal af in de richting van Plombieres. Daar staat een fraai natuurstenen kerkgebouw. Ik had in Plombieres eigenlijk de route die ik met Roos had gedaan willen oppikken maar Dick wilde nog een extra stuk meelopen en wist nog een ander ommetje. Zo gezegd zo gedaan, maar daardoor heb ik eigenlijk wel het stukje door het natuurgebied gemist waar ik eigenlijk voor was gekomen, maar dat komt dan een volgende keer wel weer; had ik ter plekke helemaal niet door anders had Dick vast meegelopen. Nu weer een nieuwe aanloop ontdekt; ik moet deze streek vaker gaan belopen want het is er verrassend mooi en alle paadjes staan op de kaart van de GPS heb ik gemerkt toen ik hier met Roos was en ook nu weer.
Onderweg zinkviooltjes gezien, tot mijn verbazing nog een aantal in bloei?! ze hebben kennelijk nu al het voorjaar in "het hoofd".

Dick voor de kerk van Plombieres

In Epen de pendelbus naar Eperheide en daar de bus naar Maastricht. Ik was nog ruim op tijd voor de trein; kon ruim voor vier uur inchecken. Ik heb wat zitten lezen in het boek van Rem Koolhaas, de bekende architect, "delirious Manhattan", een fascinerend verslag o.a. over hoe Manhattan ontstond en met name ook de komst van de wolkenkrabber aldaar. Ben nog niet veel verder dan de attracties van Coney island die als apotheose uiteindelijk in vlammen zijn opgegaan na een miljoenen publiek te hebben getrokken; publieksvermaak op een onvoorstelbare schaal; en pretpark dat een miljoen bezoekers per dag kon verwerken lag in de planning?!
Ik moet bekennen dat ik tussendoor een paar tukjes heb gedaan. Thuis gekomen een snelle hap die ik 'smorgens uit de vriezer had gehaald; erwtensoep en rijstebrij met boter en suiker voor toe. Vanavond maar weer een beetje bijtijds de koets in. Heb het wel gehad voor deze week. Overigens een prettig aktieve week weer.

Nu echt in de prut, bah!

Het viel niet mee en ik wilde Ab even gaan bijstaan .......

Viel niet mee vanmorgen; weer om 5.00 uur opgestaan, bordje havermout naar binnen gelepeld en een paar koppen thee, jus d'orange en een bakkie koffie opgeslobberd. Op naar Edam. Ik was wat vroeg van huis gegaan en kon daardoor een treintje eerder halen. Daarom al om kwart voor acht in Edam waar Ab na mijn SMS-je met Rob al stond te wachten. Heerlijke slagroomtaart, geschenk van onze mecenas Corine opgehaald bij de bakker in De Rijp en door naar de werkschuur in Grootschermer. Uitgebreid koffie gedronken en taart gegeten en vergeefs gewacht op Willem Messchaert.
En toen met de boot naar het eiland waar ons als gewoonlijk de noeste arbeid wachtte. De machine verrichtte ongetwijfeld de meeste arbeid, maar Ab deed het meeste werk terwijl wij met de relatief grote groep het riet ruimden. Ab stuurde mij vooruit het riet in om alvast de opschietende boompjes uit te trekken. Ik zag dat het nog te maaien stuk behoorlijk nat was en dat er wel wat gaterige stukken tussen zaten; ik had gewaarschuwd moeten zijn! Maar helaas, toen Ab was aangekomen bij de bewuste natte stukken liep de machine een paar keer behoorlijk vast; het werd moeilijker om het werk te doen.

Maar ja, even niet goed opletten en je zakt echt in
de prut. Gelukkig stond Kees vlakbij me en als echte
(voormalig) brandweerman trok hij me uit de zooi.

Op zeker moment voelde ik de noodzaak om in te springen en riet weg te halen zodat Ab beter door kon gaan en daarbij verloor ik mijn voorzichtigheid uit het oog en zakte met beide benen door het trilveen tot hilarteit van de anderen. Overigens was Tjeerd mij in die zin al voorgegaan tijdens het fotograferen van de groepsleden aan het werk.
Gelukkig stond Kees vlakbij en kon hij mij uit de rotzooi helpen. Mijn broekspijpen waren behoorlijk smerig en nat geworden en een van de laarzen zat vol vieswater. Maar het ging eigenlijk wel.
Ik heb wat bij zitten komen van de schrik in de boot en mijn licht gewonde hand met schoon water gespoeld. Daarna heb ik het werk hervat. We gingen door tot 15.00 uur waarna we weer terug gingen naar de werkschuur om de rest van de taart te verschalken.
Gelukkig kon ik met Tjeerd meerijden tot Maarssen en kwam de trein vrijwel direct. Ik was blij dat ik thuis was. Morgen weer vroeg op voor een wandeling in Vaals; weeronline geeft een 8 voor de weersverwachting aldaar. Nu maar vroeg naar bed. De broek te drogen gehangen over de balustrade; kan morgen wel weer aan.

Opera2day met Mariken in de tuin der lusten

Een deel van de hoofdrolspelers. Foto van de site van opera2day geplukt

Een poos geleden hebben we van het operagezelschap opera2day de opera Medea gezien. Daarvoor waren we destijds naar Alkmaar gegaan. Die voorstelling was ons dermate goed bevallen dat we meer van dit gezelschap wilden zien. Ons oog was gevallen op de gloednieuwe opera "Mariken in de tuin der lusten", naar het inmiddels al 500 jaar oude verhaal maar nu in de vorm van een opera gepresenteerd. Gloednieuwe muziek was gecomponeerd door Calliope Tsoupaki; met een voornaam van een van de muzen: Calliope, moeder van Orpheus mag je wel wat verwachten toch? Onze verwachtingen waren hooggespannen en we werden niet teleurgesteld.
Deze keer in onze vrijwel buurgemeente, Amersfoort. We liepen door de motregen door het troosteloze centrum van Amersfoort naar het theater De Flint. Middenin een woonwijk ligt dit prachtige gebouw. Ik was er niet eerder geweest en was volkomen verrast bij binnenkomst. De verrassing was compleet toen we de zaal binnen gingen; dit was net zo'n mooi, intiem operatheater als dat van Koblenz en Essen; helemaal "mijn ding".
De opera was ook boeiend en volspanning niet in de laatste plaats door de krachtige muziek. Na afloop moesten we flink doorstappen om de trein te halen zodat ik nog om 00.00 uur in bed kon liggen. De volgende dag weer om 5 uur op voor iets heel anders: riet ruimen in de Eilandspolder; wat een heerlijk afwisselend leven heb ik toch!

Regen zo fijn als stof

De fijne druppeltjes staan als streepjes op deze foto

Vanavond om 18.00 uur heb ik een weersverschijnsel gezien dat ik in al die 67 jaar dat ik hier rondloop niet eerder heb meegemaakt, althans niet heb gemerkt; een regenbuitje waar je niets van merkte?! Bij een heel laagstaande zon en een wolkendek boven het dorp keek ik naar buiten en zag een sluier van heel fijne druppeltjes of korreltjes. Ik heb van nieuwsgierigheid even op mijn balkon gestaan en voelde niets van dit al, zelfs op mijn uitgestoken handen kon ik eigenlijk niets waarnemen; kennelijk piepkleine druppeltjes die je alleen maar kon zien wanneer ze met tegenlicht oplichtten, net als bacterieen in een donkerveld microscoop. Op het trottoir liepen mensen die ook zonder paraplu of andere bescherming kordaat doorstapten. Kinderen speelden gewoon op het speelveldej van de school aan de overkant.
Natuurlijk heb ik geprobeerd om er een foto van te schieten. Ben benieuwd of die gelukt is.

Wild uit Wilp

Oktober is echt een maand om wild in te slaan. In onze kennissenkring hebben we een jager die ons steeds kan voorzien van een keur aan wild. Hij zit in Wilp en meestal lopen we daar dan heen vanuit Klarenbeek; een schitterende wandeling. En zo ook vandaag; dus vroeg op en zoals meestal het geval is wanneer ik de wekker op 5.00 uur heb gezet, kan ik dan nauwelijks de slaap vatten?! Dus dan nog maar vroeger opstaan; om 4.00 uur zat ik al aan de thee en havermoutpap, mijn ontbijt.
Als leesvoer heb ik momenteel het boek "Het ijzig hart"  van Almudena Grandes weer onder handen. Een boek dat handelt over de Spaanse burgeroorlog maar dan verpakt op een ingenieuze manier in een contemporain romantisch achtergrond verhaal. Nu bij tweede lezing dringt het nog beter tot me door. Dit is werkelijk een meesterlijk boek zoals ik er niet eens eentje per jaar tegen kom en ik lees toch wat af!
Maar niet alleen hedenmorgen om 4.00 uur lag ik weer te lezen in bed, maar ook nadat we weer terug waren na de toch weer 17,5 kilometer die we vandaag hebben gelopen. De tijd ging wel snel tijdens het lezen, oftewel ik heb een lekker tukje gedaan tussendoor.
Morgen ga ik maar eens een voorbout van een ree bakken en (langdurig) stoven. Het water loopt me nu al in de mond.

We kunnen 't nog!

In het Leyensebos zagen we een enorme Heksenkring

Nog niet zo lang geleden kreeg ik het akelige idee dat m'n conditie fors was terug gelopen; na 8 kilometer wandelen zat ik stuk. Daarna heb ik nog wel met Huib gewandeld en in m'n uppie en met Roos in Limburg, maar nooit meer dan 12, misschien 15 kilometer. Zat me niet lekker en daarom had ik me voor vandaag voorgenomen om een volle twintig te lopen, gecontroleerd met GPS. Dus Roos gebeld; ze had er wel oren naar om mee te lopen. Mijn voorstel was om direct vanuit huis te gaan lopen en stelde Roos voor de keuze in welke richting we zouden gaan. Werd richting Hollandse Rading via het Leijense bos, Prinsenlaan, Maartensdijk en terug  via het bos van Hollandse Rading, Ridderoordse bossen en weer door het Leijense bos. Dik tevreden kwamen we iets over drie uur weer thuis; precies 20 kilometer in iets meer dan 4 uur gelopen; gemiddeld 4,7 volgens de GPS. En al rekenend kwamen we op 5,330 km/hr tijdens het wandelen, dus exclusief de stille momenten: we kunnen het nog!

Oss of all places?!

Jan Cunen museum, gevestigd in een schitterend pand

Oss? Was er eigenlijk nog nooit geweest; ken het slechts van het ontstaan van de SP en van Organon Oss, de farmaceut die begon met het maken van hormoonpreparaten uit organen van vee die werden betrokken van het slachthuis: schildklierhormoon en insuline dacht ik. Maar ik was er nog nooit geweest totdat ik deze week in een catalogus over werk van Jacob Israels las dat er een museum was met een belangwekkende collectie van werk van de Haagse school: het Jan Cunen museum, gevestigd in een voormalig "woonhuis" van de steenrijke familie van der Berg, grondleggers van het margarine concern van der berg en Jurgens, voorlopers van Unilever. Niet niks dus.
Bij voorbereiding bleek dat er een TT was van stukken uit het depot, bij elkaar gekozen door Henk van Os. Verder las ik dat het museum voor een forse reorganisatie stond vanwege bezuinigingen op het cultuurbudget door de gemeente Oss. "Misschien gaat het wel dicht", vreesde ik, dus maar snel erheen. "Er zal toch wel een deel van de vaste collectie te zien zijn", hoopte ik.
Door NS-gestuurde samenloop van omstandigheden was ik pas om 13.30 ter plaatse en ondanks dat het museum al een uur open was, bleek ik de eerste bezoeker. Twee allervriendelijkste dames wezen mij erop dat de TT van Henk van Os eigenlijk wel de hele TT ruimte vulde, maar dat er wel wat van de Haagse school bij was. Ook vertelden zij mij over de huisvesting en over de reorganisatie. Naar ik later bij het verlaten van het museum van de dames hoorde was dat ze vreesden dat ik eigenlijk onverrichtterzake snel weer verdwenen zou zijn. Nou ja, misschien gaf de selectie van Henk van Os daar wel enige aanleiding toe; het waren voor de helft van die merkwaardige moderne kunst producten waar ik weinig mee heb, maar er hingen ook een stel werken van Schelfhout, Kleyn, Toorop en zelfs een Isaac Israels. En verder was er een leuke video toelichting van de TT van van Os. Op de middenverdieping bevond zich een heel bijzonder muur-beschilderde ruimte met ook daar een toelichtende video presentatie van de kunstenaar. Dat vond ik niet alleen erg fraai maar ook gedurfd.
In een aparte, rustige ruimte lagen meerdere catalogi van tentoonstellingen waaraan het museum had deelgenomen en daar heb ik mijn hart aan op kunnen halen totdat ik helemaal oververzadigd was van de weiden met koeien, slootkanten, stadsgezichten en ander fraais van de Haagse school.
Jan Cunen museum zal ik zeker af en toe gaan bezoeken als de collectie Haagse school er weer hangt.

Een tandarts in de schilderswijk van Amsterdam Zuid

Vanmorgen bij de tandarts

Na het wisselen van mijn tanden kwam mijn blijvend gebit met schots en scheef staande tanden tevoorschijn. Wanneer zal dat geweest zijn? 1956 denk ik. We waren met het ouderlijk gezin bij tandarts Ree en die stuurde mijn ouders voor consult omtrent de regulatie van mijn gebit, want daarvan vonden mijn ouders gelukkig wel dat het moest gebeuren, naar een tandarts in Zuid, op het Johannes Vermeerplein weet ik nog. Ik herinner me slechts de weg terug naar huis; mijn moeder in tranen op de tramhalte; het kostte het enorme bedrag van 1000 gulden. Daar kon je van alles voor kopen; ze noemde o.a. een wasmachine. Kortom, dat ging gewoon niet. En zo kwamen we terecht bij tandarts Kroese, de tandarts waar ik meer dan 25 jaar patient bij ben geweest. Op de woensdagmiddagen zat de wachtkamer propvol met kinderen met een beugel; we woonden in een 50er jaren nieuwbouwwijk (Amsterdam Slotermeer) met allemaal jonge gezinnen en kinderen van de baby-boom, dus veel regulatiewerk.
Vandaag moest ik naar de tandarts. Sinds enkele jaren heb ik een tandarts in, u raadt het al in die zelfde schilderswijk in Amsterdam Zuid, in de Michelangelostraat en die bevalt me uitstekend. niet meer voor regulatie, maar voor reparatie. Gebeurt bijzonder vakkundig.

Fijn om hem nu in het echt te zien

Vandaag werd ik grondig onder handen genomen. Er moest wat geschaafd worden aan een vulling die wat uitstak, een tweetal tanden moesten wat versterkt worden met een vulling en de grootste "operatie" betrof het vervangen van een amalgaamvulling in een kies, of zo te voelen een tweetal kiezen. Voor dat laatste werd een mini-operatiegebied ingericht in mijn mond. Terwijl ik daar zo machteloos lag realiseerde ik me dat ik mijn fototoestel bij me had gestoken en dat dit toch echt een moment was dat er gefotografeerd moest worden voor de Blog. Met enige moeite slaagde ik erin om het toestel uit m'n broekzak te halen. En de assistente maakte een aantal foto's, waarvan acte.
Na afloop ben ik nog even mijn aversie tegen (al te) moderne kunst gaan voeden in het Stedelijk museum. Opvallend overigens dat er weer een tientallen meters lange rij voor "het van Gogh" stond en dat ik bij "het Stedelijk" zo kon doorlopen. Overigens hingen er een paar schitterende van Goghs en de bekende "Dam van Amsterdam" met die paardentrams op de voorgrond van Breitner. In de zaal van Willem de Kooning kon je nog de echo van zijn bulderlach horen; dat hij deze rotzooi ongetwijfeld voor veel geld aan een gerenommeerd museum heeft kunnen slijten heeft hij vast zelf niet kunnen geloven. Net als Karel Appel zal hij over zichzelf gedacht dan wel gezegd hebben: "ik rotzooi maar wat aan". En die kunstcritici met een heel bijzondere exegese komen; hoe verzin je het?!
En ik heb zelf staan lachen bij de zaal van Wim T. Schippers, schepper van absurdistische kunstwerken zoals hij zelf ook graag te boek gaat. Wat heb ik vroeger van zijn absurdistische TV producties als de Fred Hache show genoten! Verdient zijn eigen zaal volkomen ook al zijn het dwaze stukken die er staan.

Toelichting bij de zaal die in haar geheel aan Wim T. is gewijd.

Het "pad" door de weilanden

"Pad" door de weilanden. In de verte
een draaihekje

Afgelopen weekend hebben Roos en ik heerlijk gewandeld door het Limburgse landschap. Het is zelfs bij uitstek een wandelgebied; overal fraaie wegen maar ook veel paden dwars door het boerenland waarbij de afscheiding van de gebieden vaak is geregeld d.m.v. draaihekjes om het vee tegen te houden. Je moet dat wel door hebben want anders is het vaak raadselachtig hoe je nou precies moet lopen: van hekje naar hekje dus.
December 1979, mijn eerste vakantie met Anneke gingen we naar Limburg; we hadden een apartementje gehuurd in Vroelen, een buitenwijkje van Noorbeek. Ik herinner me nog hoe Anneke het verder nogal kale en ongezellige onderkomen met een paar dennentakken en een boerenzakdoek en een schaal met fruit en wat kaarsjes en kerstballen snel gezellig had gemaakt. We waren er in de week van kerst en oud en nieuw. Was best spannend want we waren nog maar net bij elkaar toen. Maar goed, daar gaat het nu niet om.
Wij gingen daar ook wandelen natuurlijk. Daarvoor had ik m'n dienstkistjes meegenomen; hoge schoenen met merkwaardig genoeg vrij gladde zolen. Bij de VVV hadden we beschrijvingen opgehaald van diverse wandelingen en zo liepen we in Slenaken langs de Gulp meen ik. In de beschrijving stond: "volg het pad door het weiland". Voor een stadsjongen als ik, gewend aan tegels of ander plaveisel was er gewoon geen pad zichtbaar. Rustig karakter als ik heb werd ik woedend; geen pad te vinden: "ik zal een brief schrijven aan die VVV!". Ik geloof dat we ons gaandeweg dat weekje wel realiseerden dat een Limburgs pad iets anders was dan een Amsterdams pad; ik moest uiteindelijk hard om mezelf lachen. Aan dit merkwaardige voorval moest ik denken vooral die laatste dag dat we van Epen via de velden terug liepen naar Gulpen. Het blijft een heerlijk wandelland dat Limburg! We zullen er nog vaak heen gaan hebben we ons voorgenomen, met name die omgeving van Epen.

En dan nu in de prut

Hadden we drie dagen in de warme zon gewandeld in het land van Bronsgroen Eikenhout, daar werden we gisteren wakker met mist. En toen we aan de wandel gingen was het gewoon koud; 4 graden zag ik ergens op zo'n digitale openbare thermometer. Desalniettemin weer een fraaie wandeling over kleine paadjes door ons onbekende dreven.

Ging er soms wel erg nat aan toe. 

Thuis gekomen de vriezer aangesproken en 'savonds weer naar de bridgeclub; we haalden 54% en waren dik tevreden. Ik moest direct weg want ik moest alweer om 5.00 uur opstaan voor het volgende akkefietje: riet ruimen met Ab en Cor in de Koogbraak, een natuurgebiedje in Noord Holland.
Ab stond als altijd te wachten op bus 314 die keurig om 7.59 de hoek om kwam zeilen. Gelukkig hebben ze daar bij het busstation Edam een ouderwetse krul zodat ik mijn ochtendthee kon lozen; was hard nodig!
Op weg naar de Koogbraak werden we achtervolgd door een bekende auto; Cor! Maaimachine uitgeladen, terwijl ik me tegoed deed aan m'n broodnodige eerste bakkie koffie. En daarna aan het werk.

Lekker aan de gang met het riet.

Om het riet onder de duim te krijgen wordt hier twee keer per jaar gemaaid; vandaag was dat voor een deel van de Koogbraak ook het geval. Maar we hebben ook een "nieuw stuk" gemaaid, d.w.z. een stuk dat de laatste jaren helemaal niet meer is gemaaid, oud riet dus. En dat is berezwaar werk en niet alleen voor degene die maait, maar ook voor de ruimers. Had ik vorig jaar met Ab ook voor een stuk Koogbraak gedaan, dat er dit jaar overigens al schitterend bij ligt dankzij alle inspanning.
Ab laat altijd enthousiast zien wat het resultaat is van dit vrijwilligerswerk; een spcifieke flora, veenmosrietland-vegetatie met o.a. koekoeksbloem, dopheide, zonnedauw en vooral natuurlijk veenmos. Ach, ik doe het vooral omdat ik het zo gezellig vind en ook heerlijk om in de natuur te werken. Zit er, terwijl ik dit bloggie zit te schrijven met genoegen aan te denken hoe we deze dag hebben doorgebracht; gewoon gezellig. Ab heeft me nog op de trein gezet en nu zit ik lekker te doezelen met een koppie thee.

Cor verzamelt de laatste strootjes voor we vertrekken

De trouwe maaimachine wordt weer ingeladen

Mislukking door ontbreken yuppencultuur?

Dit hing nu voor het raam van het winkeltje annex ontbijt restaurant

Het stationsgebied van Bilthoven is de laatste jaren nogal op de schop genomen. Recent is deze fase afgesloten met de opening van de spoortunnel en het vernieuwde station. Het voormalig Emmaplein heeft een behoorlijke metamorfose ondergaan; het is voetgangersgebied geworden. De Boekhandel op de hoek is gelukkig uit de verbouwingsrotzooi gekomen en er tegenover zit een stoffenhandel die de ondergang van het het winkelcentrum "De Kwinkelier" wilde ontlopen; na een halfslachtige poging tot een facelift wil de loop daar toch niet meer in komen.
Een merkwaardig luxe winkel met duur vlees en met ontbijtfaciliteiten en (peper)dure verschillende olijfolie soorten vestigde zich. Nieuwsgierig geworden, toen ik na enige tijd ontdekte dat er vlees verkocht werd heb ik daar een keer inkopen gedaan. Een uitgebreid verhaal over de herkomst werd mijn deel; grappig vond ik.
Maar ook dit liep van geen kant; je zag er nooit een klant ondanks de leuke inrichting en het bord op de weg. En nu zag ik dat ze er na nog geen half jaar de brui aan moeten geven.
Het deed me vooral denken aan een vergelijkbaar initiatief begin 80-er jaren op de plek waar nu de snackbar "De Smikkelhoek" alweer decennia is gevestigd. Daar was een aardige kerel met een koksdiploma een "traiterie" begonnen waar je als werkende een bak voedsel kon halen die was opgewarmd in een magnetron, toen nog een technische noviteit! Een bak boerenkool voor een tientje herinner ik me nog. Hebben we misschien 1 keer gedaan omdat ik het zo'n aardige kerel vond; was minder lekker dan zelfgemaakte. Die zaak liep ook helemaal niet. Toen ging hij aan de zijkant bij een raam friet verkopen en dat liep direct als een speer, maar daar had hij niet voor geleerd. Hij heeft de zaak verkocht en als gezegd zit daar nu een goed lopende snackbar. Ook hier een kwestie van verkeerd inschatten vrees ik.
Zonde van de investeringen die werden gedaan voorafgaand aan het vervliegen van een droom. Het was ook geen winkel voor Bilthoven; ondanks dat er hier best "poen" zit is het geen yuppendorp; zoiets loopt misschien in Amsterdam waar men "gezien" wil worden achter zo'n Frans "would be" tafeltje, maar hier wordt dat toch een beetje potsierlijk gevonden vrees ik. Jammer dat de initiatiefnemers geen vooronderzoek hebben gedaan.

Langs de Geul

Hier logeerde Eli Heimans

Vanmorgen na het ontbijt direct in de hoeven, op naar Sippenaeken, naar Le Barbeau om te gaan lunchen. Niet alleen vanwege de lekkere hap maar vooral vanwege de leuke ambiance. Sippenaeken ligt net als Epen aan de Geul. We wisten niet meer precies hoe we vorig jaar gewandeld hadden, maar de Geul wees ons de weg. Deze keer niet via de linkerkant stroom opwaarts, maar aan de droge kant. Uit ervaring weet ik dat de linkerkant altijd een modderzooitje is. Deze route loopt wel langs de Bellet boomgaard en langs de beroemde Heimansgroeve. Leuk om te weten trouwens dat Eli Heimans niet helemaal vergeten is in het dorp. Bij hotel "Het Geuldal"  staat een groot bord met daarop genoemd dat Eli Heimans regelmatig in dit hotel heeft overnacht bij zijn onderzoek in het Geuldal.
Overal in het NLse stuk zie je aanduidingen omtrent het zinkviooltje. Pikant detail is dat dit fraaie helder gele bloemetje in NL helemaal niet meer voorkomt. Slechts het destijds zwaar vervuilde industriegebiedje langs de Geul kent nog grote velden met overblijfselen uit de zink en loodmijnen en daar groeit dit viooltje nog. Nu in deze tijd natuurlijk niet, maar in het voorjaar bij mijn wandelingen met Dick in dit gebied heb ik ze vaak gezien.

Zicht op Sippenaeken vanuit het Geuldal.
Komt hier niet zo uit, maar het is een arcadisch
landschap, zeker in dit jaargetijde.

Aangekomen in Sippenaeken was het niet alleen wat vroeg voor de lunch, maar we hadden ook gewoon nog geen trek. In zo'n hotel eet je toch eigenlijk voortdurend te veel. Ook het ontbijt smaakt je altijd iets te goed.
Dus nog een stuk gelopen. Tot ons plezier kwamen we een GR pad tegen, nr 563 en dat leidde ons door het dal van de Geul naar Plombieres, een schitterende etappe. En voor de terugtocht naar Sippenaeken liepen we op de GPS ook weer over prachtige paden en via een oversteek over schrikdraad weer terug naar de GR.
Nu smaakte de lunch weer uitstekend. Uit ervaring wisten we dat de porties er erg groot zijn. Dus slechts 1 consumptie, voor mij een Barbreaudje, lekker broodje zalm met eiersalade en nog wat beilage.
'sAvonds in de Smidse gegeten; ook zo'n bijzondere ambiance. Livar, oftewel het Limburgs Varken gegeten. Smaakte prima. Maar morgen ga ik het heel matig doen; ik plof zo langzamerhand. Roos nam nog een dessert?!

Ons Epen

Hotel Ons Epen met Jo van Sprooten was een
plek waar mijn grootouders in de jaren vijfitg
neerstreken. De geschiedenis herhaalt zich.

Recht tegenover Hotel Berg en Dal ligt het apartementenhotel "Ons Epen". Dat was vroeger, en nu praat ik echt over vroeger, namelijk minstens 60 jaar geleden het hotel waar mijn grootouders regelmatig logeerden; bij de heer Jo Sproten die overigens pas enkele jaren geleden is overleden. Ja ja, Limburg is vanouds een plek waar de van Elverens graag neerstreken; ook mijn ouders kwamen hier wel. "Slenaken" was een begrip met dat beekje met die rare naam: "de Gulp".
Toen ik een kind was van een jaar of tien mocht ik een keer met mijn grootouders mee logeren in dat deftige hotel. Het enige dat ik er nog van kan herinneren is de plechtige stilte die er hing in de eetkamer waar we naar mijn herinnering met een tiental mensen aan een grote tafel aten onder een ouderwetse lamp.
Vanmorgen zijn we na het ontbijt - dat er ondanks het overvloedig diner toch weer in ging - via het Krijtlandpad naar Slenaken gewandeld; de snotterigheid mijnerzijds was fenomenaal en maximaal, maar het wandelen ging desondanks prima. In Slenaken aangekomen tevergeefs op zoek gegaan naar "het bankje van m'n grootouders" maar daar wel een meegenomen boterhammetje gegeten. Roos had een alternatief idee voor de terugtocht via Teuven en Terziet. Dat hebben we gedaan, dwars door het dal van de Gulp.

Uitnodigend terras van "De Smidse". Heb ik voor het eerst
bezocht, jaren geleden met vriend Dick.

Uiteindelijk kwamen we weer in Epen aan; de uitspanning "de Smidse" noodde met haar zonnig terras tot een biertje met bitterbal en daar hebben we aan toegegeven. Het werd drukker op het terras; wij hadden een tafeltje met vier stoelen voor ons tweetjes dus toen ik een wat jonger stel zag rondkijken voor een zitplaats in de zon wenkte ik hen dat wij wel op zouden schuiven; bleek een stel Duitse mensen te zijn uit Aken en daar hebben we heel aangenaam mee zitten kouten.
Op het terras van ons eigen hotel ook nog een lekker Piters en Poolus biertje gedronken - wordt op speciaal recept voor dit hotel gebrouwen - en wat matiger dan gisteren gedineerd.

Piter en Poolus bier, speciaal gebrouwen voor Hotel Berg en Dal
En ... perfect van smaak!

Naar Berg en Dal

Hotel Berg en Dal in Epen

We hadden gepland om een paar dagen te gaan wandelen. Het beloofde mooi weer te gaan worden; we hadden de Flixbus in gedachten; we wilden weer naar Duitsland. Echter, de lust tot reizen was van beide kanten wat ingezakt. En zo werd het reisdoel van Sauerland via de Eifel uiteindelijk Zuid Limburg en werd het vertrek van donderdag, via vrijdag uiteindelijk verschoven naar zaterdagochtend. De twee aanleidingen die uiteindelijk het reisdoel bepaalden waren een opkomende verkoudheid aan mijn kant en de ontvangst van een uitnodiging van Hotel Berg en Dal in Epen om tegen een aantrekkelijke prijs een paar nachten te komen genieten van het schone Limburg. We kennen dit gezellige familiehotel inmiddels; vorig jaar waren we hier vlak achter elkaar zelfs bij twee gelegenheden.
We hadden ons slecht voorbereid. Vlak voor vertrek had ik nog het boekje van het Krijtlandpad in de rugzak gestopt en een foto gemaakt van de kaart van Zuid Limburg. De GPS zou uiteindelijk het grootste deel van de orientatie op zich nemen. Merkwaardig genoeg stond de plaats Epen niet in het register van plaatsen in de elektronische kaart.

Fraai uitzicht vanuit onze kamer, recht het
Limburgse landschap in.

Al snotterend vertrokken we vanuit station Schin op Geul en passeerden hotel Bemelmans voor de zoveelste keer deze herfst. Met de GPS kun je gewoon op richting lopen en kiezen voor de kleine paden waarmee Zuid Limburg vol ligt. We hebben weer nieuwe fraaie paadjes belopen. En uiteindelijk kwamen we bij hotel Berg en Dal.
De eerste avond was het diner inbegrepen bij het arrangement en dat was wel zo overvloedig dat ik - voor het eerst in m'n leven denk ik - het vlees en het dessert niet helemaal heb opgegeten. Prima, maar wel wat te veul.
We lagen vroeg in bed; om half vijf middenin de nacht werd ik "uitgeslapen" wakker: "hoe kom ik die hele nacht nog door?", dacht ik. Dat was geen probleem, want tegen half negen roetste Roos met een satanisch genoegen de gordijnen open; ik lag nog te slapen als een roos ha ha.

Muziek en architectuur

Gebouw van de HSBC in Hong Kong, eigen foto

Door mijn vriend Peter C. ben ik mij meer en meer in architectuur gaan interesseren; hij heeft mij met onze bezoeken aan Los Angeles en Hong Kong en niet te vergeten Hilversum en Amsterdam steeds weer op de uitingen van diverse architecten gewezen; Peter weet beroepshalve veel over architectuur en daarnaast is hij met name gespecialiseerd in de pikante details van het prive leven van deze beroepsgroep; geeft meer relief aan een architectonische wandeltocht door de stad.
Het Guggenheim in Bilbao hebben Roos en ik niet alleen vanwege de museale aspecten maar ook zeker vanwege het fascinerende gebouw van de architect Frank Gehry bezocht. En nu heb ik van de bieb ook een boek over architectuur geleend: "Architecten van nu", van de pen van Rattenbury, Bevan en Long. Ik heb het boek in z'n geheel doorgenomen, meer dan doorgebladerd, maar natuurlijk niet alles gelezen. Het gebouw, dat destijds (?) het duurste gebouw ter wereld was, het gebouw van de Hong Kong Shanghai Bank in Hong Kong staat in dit boek; Peter en ik zijn er destijds binnen geweest en het is inderdaad een spectaculair gebouw! Maar ook het museum van Merida waar ik zo graag kom staat er in; daar ben ik ook altijd van onder de indruk met z'n enorme bogen uitgevoerd in baksteen.

Slaat niet op deze Blog. Bij het doornemen van mijn
Hong Kong reis foto's kwam ik deze tegen. Peter kon
het niet laten om naast de Chinese dames te gaan staan.
Bezoek aan Macau

Al lezende besefte ik dat architectuur en muziek veel van elkaar weg hebben; de enorme variatie, de veelvormigheid, gebaseerd op de creativiteit van mensen net als de schilderkunst. Fijn om dit te beseffen.
Ik heb het boek inmiddels besteld bij Bol.com om het aan Peter te schenken, maar "nu" is een relatief begrip natuurlijk, had ik mij even niet gerealiseerd; het boek is al meer dan tien jaar oud; ik vrees dat Peter het zelf al wel zal hebben aangeschaft. Zo niet, dan ligt het voor je klaar Peet.

De invloed van de mens

Een strook condens ontnam mij de koestering van de zon

De natuur, de aarde, het is een heel complex gebeuren waarop eenieder en ook iedere dier- en plantensoort haar invloed heeft. Zo hangt er boven bepaalde oerwoudgebieden een lichte nevel van mierenzuur, afkomstig van de mieren. De zuurstof in de lucht is miljarden jaren geleden ook geproduceerd door de eerste levensprocessen; van oorsprong kwam ongebonden zuurstof niet of nauwelijks voor. Het landschap is veranderd; de snelwegen in de VS lopen nog steeds voor een bepaald deel over de paden die ooit werden uitgesleten door de miljoenen hoeven van de inmiddels vrijwel verdwenen bisons; jaar in jaar uit trokken ze door de enorme vlakten van voedselplek naar voedselplek; toen de kolonisten uit Europa kwamen waren die brede wegen de enige infrastructuur in het immens grote land.
Natuurlijk heeft de mens de afgelopen 2000 jaar en vooral de laatste 100 jaar enorme veranderingen aangebracht aan het landschap. Zeker hier in NL, toch vooral een man-made land met polders en dijken om de natuur te (be)dwingen. Overigens blijkt vanuit de ruimte gezien slechts de Chinese muur het enige detail te zijn waaruit je menselijke activiteit kunt vaststellen, dus zo'n invloed hebben "we" nou ook weer niet.
De zon daarentegen staat majestueus dit alles te beschijnen; Helios laat zich niet beinvloeden. Toch was het door het plotselinge wegvallen van de zonnewarmte dat ik voor het eerst in de volle breedte besefte hoe sterk wij als Homo Sapiens onze invloed laten gelden op deze aardkloot. Vorige week, met die fantastische nazomerdagen zat ik mijzelf in die warmte te koesteren tot zij, bij verder blauwe hemel verdween?! Het bleek dat ik even in de schaduw van zo'n condensstreep van een verkeersvliegtuig terecht was gekomen.

Vincent van Gogh en Edvard Munch

Portret van Patience Escalier
Vincent van Gogh

Zij worden beschouwd als twee iconen van de moderne kunst. Munch was een groot bewonderaar van Vincent en terecht. Was ik nooit zo'n groot bewonderaar van zijn werk daar ben ik er nu toch wel van overtuigd dat hij een zeer grote was. En het is niet te geloven dat hij zich de fabelachtige schilderkunst voor een belangrijk deel op eigen houtje heeft eigen gemaakt. Zoals in het museum te lezen is door oefenen, oefenen en nogmaal oefenen. Ik ben vooral onder de indruk van zijn portretten.
Was lang niet in het van Gogh museum geweest; de nieuwe entree had ik nog niet eerder betreden. Gelukkig had ik mij goed geinformeerd en beschikte ik over een time slot om 11.00 uur zodat ik zonder kosten en ongehinderd met mijn museumjaarkaart naar binnen kon. Voor de kassa stond een immense rij wachtenden. Ook zonder tijdslot moet je er als museumjaarkaarthouder in de rij gaan staan. Dus van tevoren via Internet bestellen. Is zelfs voor mij een fluitje van een cent.
Munch ken ik niet zo; is ook een grote, maar maakt op mij lang niet zo'n indruk als Vincent of Jozel Israels. Er hingen veel schilderijen van tijdgenoten, maar ook van Vincent van Gogh zelf uit andere musea of particulieren collecties. Ik ben wel vier keer terug geweest naar het schilderij van een oude boer, Patience Escalier. De gezichtsuitdrukking en de werkhanden zijn zo weergaloos vastgelegd; ik heb er ademloos voor staan kijken. Ik ga zeker nog een keer naar deze tentoonstelling die nog ergens tot januari loopt al was het maar voor dit schitterende portret.

Scandinavische liederen

Wieke van Wingerden zingt Mahler en Sibelius met
aan de vleugel Ernst Munneke

Vanmiddag naar een recital geweest; een gratis lunchconcert in de Stopera in Amsterdam. Wieke van Wingerden, mezzosopraan met aan de vleugel Ernst Munneke. Liederen van Mahler en van Sibelius waren aangekondigd. Bij binnenkomst lagen als gebruikelijk programma's en het bleek dat van Mahler de Ruckert liederen zouden worden uitgevoerd; behoren bij mijn favorieten. Sibelius ken ik niet; eeuwig zingende bossen associeer ik met zijn muziek.
We kregen de teksten van de liederen zodat iedereen lekker kon bladeren tijdens het concert. Wieke begon met de liederen van Sibelius. De meneer naast me mopperde tussen de liederen door dat hij de tekst niet kon verstaan. Ik fluisterde hem toe: "Zweedse tekst" of misschien was het wel Fins. Op het programma stonden de vertaalde teksten en hij dacht kennelijk dat Wieke was begonnen met Mahler zoals op het programma stond. Hij kende de Ruckert liederen duidelijk niet.
Roos en ik hebben vroeger veel samen gespeeld waarbij Roos zong. Ik kon aardig piano spelen en vaak begonnen we met een onbekend stuk a vue; Roos plantte de partituur voor m'n neus en ik speelde het. En zo gebeurde het een keer dat ze een zweedse tekst zong - ik had de tekst helemaal niet bekeken - en toen moest ik wel zo onbedaarlijk lachen. Klinkt als de act van Toon Hermans met de psychiater Knudde Reutelfleut. Weet u nog: "zijn analyse, zijn vrouw bedoel ik", en dan het publiek onbedaarlijk brullen van het lachen.
Vooral het laatste lied van Sibelius vond ik treffend; tekst en muziek pasten wel zo naadloos op elkaar; dat vind ik altijd de kracht van een goed liedcomponist. Schitterend gewoon, net als afgelopen zondag met Moussorgski.
Vervolgens de Ruckert liederen. Had ik nog nooit met piano begeleiding gehoord maar slechts met orkest. Was wel even wennen maar Wieke zong het tadelos! Was een welbestede lunchtijd!
Nog even langs bij Theo om weer wat ingredienten voor de erwtensoep in te slaan. Het is echt oogsttijd nu.

Op naar Papenkop

Door de wetlands. Wijdse uitzichten en stilte

We wilden vandaag een mooie wandeling maken. Mijn voorstel was om een stuk Polderpad te lopen van Papenkop naar Gouda Goverwelle. Dat je daar met de buurtbus kon komen had ik ontdekt toen we deze wandeling een keer met Huib hadden gedaan vanuit Woerden.

Wandelinfrastructuur. Bruggetje met anti-slip en
aanwijzingen voor de route middenin het land

Dat Woerdense stuk was niet bijzonder dus dat wilden we overslaan. Dus op naar Papenkop. Daar aangekomen herkenden we het eigenlijk helemaal niet en wisten we feitelijk niet welke kant we op moesten om de Tiendweg te vinden. Maar, als wel vaker, bracht de GPS de uitkomst. Ik wist nog dat ik de vorige keer middenop de Tiendweg een "waypoint"  had aangebracht en dat vond ik terug.
Eenmaal op de Tiendweg begon deze prachtige wandeling die ik iedereen kan aanbevelen. Simpel: vanuit de bushalte Papenkop, bij het verkeerscircuit, ga je via de bochtje onder het spoor door en vervolg je de weg een behoorlijk stuk, wel 1-2- kilometer totdat je de tiendweg bereikt. Daar linksaf en dan volg je verder de peiltjes of de polderpadmarkering. Kan niet missen want een Tiendweg heeft geen echte zijpaden behalve koeienpaden.

Roos eet een boterham langs de Wiericke

Er is wandelinfrastructuur, d.w.z. aan het begin een picknicktafel, enigszins overgroeid, maar bruikbaar. En verder bruggetjes met anti-uitglij en overstapjes over hekken waar nodig.
We bereikten de Wiericke en linksaf naar Hogebrug. Daar verderop weer onder het spoor door en het Polderpad vervolgen, weer rechtsaf over een Tiendweg. Dan is Holland toch wel op z'n mooist. Grootse wijdsheid, stilte voor zover Schiphol zich koest houdt, koeien en zelfs nog hier en daar een weidevogel.
Uiteindelijk kwamen we in Gouda na een beschamende 12 kilometer. Ik had m'n fitness-spullen bij me, dus nog even sporten en in de sauna. Op de terugweg langs gegaan bij Theo de moestuinier en bonen en bieten ingeslagen. Hij had ook een berg valappels gescoord voor de appelmoes. Heerlijke dag!

De naamdag van Francis

Femke de Graaf (piano) en Francis van Broekhuizen
bij aanvang van het concert

Vandaag is de verjaardag van Roos; vanmorgen heb ik haar dan ook krakerig toegezongen. Vanmiddag zijn we naar een concert geweest van "de vrienden", oftewel van de VvhL, de Vrienden van het Lied. Francis van Broekhuizen en haar begeleider Femke de Graaf traden op met een programma dat we al kenden maar graag nog een tweede keer wilden horen. Vooral de liederen van Moussorgski over de dood kon ik nu bij tweede beluistering beter invoelen; niet dat ik de tekst begreep, dat Russisch is volstrekt niet te volgen, maar de muziek is heel beeldend en met de toelichting van de vorige keer nog in gedachten en weer opgefrist door de toelichting van vandaag was vooral de begeleiding heel goed te begrijpen; knap hoe de tekst werd geillustreerd door de piano. Nu kan Femke dat ook wel erg goed voor elkaar krijgen hoor!
Na Moussorgski, Tsjaikovski en het zelfde engelse programma als die keer in Zeist. Francis kan het niet laten om voortdurend grappen te maken. Zo zei ze dat er na het applaus natuurlijk nog een toegift zou komen; ja, dat is altijd zo, maar ze verraste Roos en mij compleet.
Het is vandaag niet alleen Roos' verjaardag maar ook dierendag, het is de dag van Franciscus, dus de naamdag van Francis. Domme ik dacht dat dat het zelfde is al verjaardag en kon het niet laten om te melden dat Roos "ook"  jarig was vandaag, aanleiding om collectief een "lang zal ze leven" in te zetten. Maar goed, de verrassing moest nog komen. Francis ging het "suja, suja, prikkeltje", het kinderliedje zingen en daarbij zong Femke de tweede stem en dat klonk wel zo mooi en lief en was zo verrassend dat zowel Roos als ik ervan vol schoten. Ook een zekere Kees, die naast mij zat moest zijn zakdoek tevoorschijn halen. Niet te geloven hoe diep muziek je kan raken!
Na afloop nog weer fijn met Francis en Femke, maar ook met Martijn Sanders gesproken en natuurlijk met de aanwezige bestuursleden van de afdeling en de secretaris van de vereniging die ook aanwezig was. Fijne middag; fijn om lid te zijn van deze club! 

Reunie tegenover de Zaanse schans

De groepsfoto met v.l.n.r. Voorste rij: Lex, Han, Aart En achterste rij: Ferry, Marleen, Arend, Jantine, Rommy,
Anneke, Eveline, Mieke, Hans, Cees en Pieter

Vanmiddag was het zo ver; de eerste echte PROIRA reunie sinds vele jaren. Aart en Marleen, een authentiek PROIRA-stel had alle inmiddels bekende leden (29) uitgenodigd om vanmiddag bijeen te komen in hun grote huis, gelegen tegenover de Zaanse schans. Op station Koog-Zaandijk kwam ik Arend en Pieter al tegen; we waren wat aan de vroege kant, maar daarom niet getreurd. We waren inderdaad de eersten  en ontzettend leuk om Aart en Marleen weer te zien. Ze hadden het fantastisch voorbereid en verzorgd; een tafel vol lekkers om te eten en te drinken stond klaar.

Marleen en Anneke

Al snel daarna kwamen meer en meer van onze oud-dispuutsgenoten binnen gedruppeld. Soms herkenden we elkaar en soms ook niet, maar het leuke was dat er direct weer de oude vertrouwde vriendschappelijke sfeer ontstond alsof de jaren weg vielen en dat terwijl sommigen elkaar in het dispuut niet of nauwelijks gekend hadden. Pieter Grond merkte ook op dat die amicaliteit wellicht het gevolg was van de selectie bij de groentijd; soort zoekt en vindt soort kennelijk.
In wisselende groepjes stonden we met elkaar te praten en iedereen genoot er van en wilde er vervolg aan geven. Verschillende soorten activiteiten werden al genoemd zoals bridgen, zeilen, de excursie van Paul van Olm en wellicht met een aantal mee met Georeizen van Paul van Olm, die overigens zelf niet eens aanwezig was vanwege een excursie naar Schokland die hij deze dag moest leiden.

Een aantal onzer is in het bezig van forse zeilboten en tja, PROIRA betekent "voorsteven" en was vanouds ook een zeilend dispuut. Wat ligt er dan meer voor de hand dan ook eens iets op het water te gaan doen volgend jaar. En natuurlijk het wandelen. Niet iedereen is gediend van 20 kilometer, maar daar kunnen we een mouw aan passen; het sociale karakter van een wandel-reunie is al eerder vastgesteld en het sportieve 20 kilometer wandelen kan daar enigszins los van staan. "Komt goed", zou ik willen zeggen.
Loes van Han maakte de groepsfoto waar zo te zien iedere aanwezige op staat.
"Plenair" namen we afscheid van gastvrouw en gastheer en bedankten hen voor de gastvrijheid; zo rond een uur of zeven vertrokken de meesten; dat was vroeger wel anders! ik weet nog dat ik wel eens bij Pieter Troost van de kamer vertrok terwijl de vogels al begonnen te zingen om de zon te verwelkomen. Dat redden we toch niet meer, althans ik niet.