Bubbles & Blessings

Bubbles & Blessings. Dat wordt gezellig!

Marjorie en Hugo gaan binnenkort trouwen; niet met een enorm festijn gepaard, nauwelijks meer dan de officiële plechtigheid zelf en heel eenvoudig op de fiets. Wel in het stadhuis van De Bilt/Bilthoven, Hugo's oude woonstede. Marjorie heeft mij officieel gevraagd of ik haar getuige wil zijn bij de plechtigheid en daar voel ik mij eerlijk gezegd nogal vereerd bij; het is uiteindelijk het eerste officiële huwelijk van een van mijn kids. Peter zal namens zijn broer getuige zijn.
Eigenlijk vond ik het wel wat kaal; slechts "even tekenen" en dat zou het dan zijn. Peter belde mij op met de vraag of ik een "speech wilde doen", oftewel een toespraakje zou willen houden en dan wel bij de koffie. Verder vroeg hij me wat ik dacht aan te trekken. Eigenlijk had ik vanwege het geringe officiële karakter van de gebeurtenis zoals me dat aanvankelijk was voorgespiegeld gewoon casual willen gaan, maar op de vraag van Peter antwoordde ik: "maar natuurlijk wil ik ook best wel in pak met stropdas komen". Dat vond Peter wel een leuk idee want dan kon hij zelf ook weer eens zijn nette pak aantrekken. Van het een kwam het ander. Toen ik hoorde dat er "koffie na" zou zijn wilde ik dat ook als vader wel verder ter hand nemen. Via de Biltse Hoek werd het Bubbles & Blessings naar Roos' voorstel en hebben we daar ook een lunch aan gekoppeld en tot slot ook nog een verrassing namelijk de bruidssuite van het B&B onderdeel dat Bubbles ook heeft.
Om e.e.a. af te stemmen heb ik Marjorie en Hugo gebeld of zij het allemaal een goed idee vonden en dat was gezien hun enthousiaste reacties zeker het geval.
's-Middags heb ik nog een wandelingetje gemaakt en samen met Roos nog wat gedronken op het terras van Bubbles & Blessings; ontzettend leuke plek. Komt helemaal goed de 16e!

Het pontje van Schardam

De overtocht met het pontje van Schardam

Had ik twee weken geleden met moeite tien eieren kunnen verkrijgen daar noodde Ab mij voor vandaag uit om een eilandje uit te kammen op ganzennesten. Zo gezegd, zo gedaan en we ontmoetten elkaar om 12.30 bij de pisbak van het busstation van Edam. Ook vandaag weer prima weer, "gelukkig" had Ab de verwarming in de auto lekker hoog staan zodat ik met mijn dikke winterkleren vanwege de gekoelde OV-bus lekker zat te zweten.
Ik had geen idee wat me te wachten stond toen we in de metropool Schardam (ooit van gehoord?) aanbelden bij een huis kennelijk om ons te melden. Voor de grap debiteerde ik nog met zwaar Amerikaans accent: "wij zijn twee Amerikaanse dominees", weet u nog lezer toen er van die mormoonse lieden langs de deuren gingen in NL om die Europeanen met het "nieuwe geloof" kennis te laten maken. Ab stikte van het lachen; er was niemand thuis; achterin de tuin lag het pontje van Schardam om het tegenover gelegen eiland te bereiken, door gebruikers "The herald of free enterprise" genoemd naar het zo rampzalig omgekomen schip.

Een fraai ganzennest van een Nijlgans

Met mijn stramme ledematen beklom ik het bootje; bij de enkele meters die we al roeiend moesten afleggen kon ik het niet laten om het pontlied van drs P. aan te heffen.
En toen begon het grote eierverzamelfestijn. "Gewoon naar het nest toe lopen als je een gans ziet opvliegen", dat was alles. En inderdaad, soms met twee tegelijk vlogen de vogels van het nest. Hier in Noord Holland zijn de ganzen dermate overmatig aanwezig dat er van een plaag kan worden gesproken. Mede door hun grote aanwezigheid hebben de weidevogels het heel moeilijk. Dat is de reden waarom de natuurbeheerders er alles aan doen om het aantal zoveel mogelijk in de perken te houden. Overigens ben ik van mening dat ook de jacht wel eens geïntensiveerd zou mogen worden.

Te zwaar bebroed, dus omkeren. De gans herkent het
nest niet meer. Scheelt weer een stel ganzen.

Aangezien ik graag wat meer ganzeneieren wilde hebben, hebben we die zoveel mogelijk verzameld waarbij we dan wel hebben gekeken of ze niet al te lang bebroed waren door er eentje te "testen". Ik had voor de gelegenheid AH plastic tassen meegenomen. Uiteindelijk pasten al die verzamelde eieren net aan in m'n rugzak; het geheel was zo zwaar dat ik het amper kon tillen; dit is wat veul van het goede.
Uiteindelijk was ik op tijd thuis om nog even naar boerderij "Boom en Bosch" te gaan voor melk, boter, kaas en kwark. Ik sprak nog even met boer Dirk onder andere over ganzen en de overlast die deze vogels voor de boeren betekenen.
PS Laat ik me nou vergissen; heb ik altijd gedacht dat die ganzen een ramp voor de weidevogels waren en dat daarom natuurorganisaties de eieren verwijderen, daar blijkt het een plicht te zijn voor terreineigenaren/beheerders in het kader van provinciaal beleid om de schade voor de boeren te beperken. Tweeërlei doel derhalve.

En 'sAvonds lekker gestepbridged met Roos.

Mooi beheerd plasdras gebied voor de weidevogels.

Bichenowtjes en Spitsstaarten

Bichenowastrildes

Lekker weer vandaag; geen regen voorspeld dus typisch wandelweer. Roos had ook zin in een wandeling dus de volgende etappe van het Utrechtpad, van Renswoude en verder. Ik had inmiddels alle etappes van mijn oude GPS overgezet op de nieuwe maar wist helaas niet goed hoe die nieuwe precies werkte. Had zelfs voor mijn doen iets ongewoons gedaan: de handleiding bekeken! Desalniettemin stond ik op het punt om de nog maar nauwelijks ingewijde GPS in de sloot te gooien onder het uitroepen van: "kolereding". Maar Roos kwam met een geniale oplossing: "zet hem uit en start opnieuw", ik had het zelf kunnen bedenken?! en inderdaad vanaf dat moment gehoorzaamde ons navigatie instrument zoals het hoort. Eigenlijk voldoet het nog iets beter dan de oude, maar dat durf ik slechts fluisterend aan de haag mijner tanden te doen ontsnappen.

Spitsstaartamdines

Weer een mooie etappe; eerst nog een stuk over de Grebbelinie tot de spoorlijn en vanaf dat moment door het boerenland. Daar kwamen we in "the middle of nowhere" een winkel tegen die o.a. tuinspullen verkocht. Aangezien Roos haar moestuin weer in wil zaaien gingen we even naar binnen; het was een reusachtige winkel met niet alleen tuinartikelen maar ook van alles voor dieren en achterin de zaak een hele dierentuin met reptielen, aquaria met planten en vissen en bovenal een aantal kooien met vogels. Ach, toen ging mijn hart open; de herinneringen aan mijn jongensjaren toen ik vogels hield op zolder bij mijn moeder en later zelfs nog in Amstelveen met Lien en in de Hoflaan op zolder. In de kooien zag ik binsenastrildes, Bichenowastrildes, spitsstaart amadines, diamantvinken, tijgervinkjes, zebravinkjes, allemaal van die Australische prachtvinken die ik vroeger ook hield. Natuurlijk ook de Japanse meeuwtjes en schitterende grasparkieten. Ik zal nog eens een blog wijden aan mijn oude vogelhobby. Roos maakte foto's en ik moest haar gewoon aansporen om weer verder te gaan wandelen.

Binsenastrildes

Uiteindelijk kwamen we in Veenendaal en liepen we naar het station Veenendaal West bij een heel leuk winkelcentrum, met visboer! Ja ja, natuurlijk een bakje kibbeling gescoord en daarna terug naar huis met de trein.
'sAvonds wilden we nog gaan stepbridgen, maar mijn PC gaf problemen omdat Windows steeds het systeem overnam en gewoon middenin een spel ermee stopte. Geef mij maar Chrome van Google!
Foto's gecopieerd van de site van voliere-info.nl. Bevat ook alle info over het houden van vogels.

Dennett, de Koo en Busken Huet

Te beginnen bij de laatste, Konrad Busken Huet, bekend als zeer kritisch literair criticus - de beul van Haarlem - kwam uit een familie van predikanten; hijzelf was ook afgestudeerd theoloog en heeft op de kansel gestaan. Hij probeerde, zeer tegen de zin van zijn toehoorders de kloof tussen wetenschap en bijbel te dichten en is uiteindelijk gestopt als predikant; deze twee magisteria zijn wat moeilijk met elkaar in overeenstemming te brengen om niet te zeggen tegenpolen. Ook Johannes de Koo, hoofdredacteur van wat uiteindelijk "de Groene Amsterdammer" zou worden heeft in een dergelijk (on)geloofscrisis het beroep van predikant verlaten. Daniel Dennett was geen predikant; hij is filosoof en deskundige op het gebied van het proces van het denken, de hersenfunctie waarin wij mensen ons onderscheiden van andere organismen.
In het zelfde hoofdstuk van het boek "Thinking", edited by John Brockman als waarin Dennett zijn wetenschappelijke visie omtrent het denkproces in de hersenen op het niveau van de neuronen beschrijft geeft hij in een volgende paragraaf zijn ongezouten kritiek over het in de maling nemen van de goedgelovige luisteraars door de priesters en andere godsgeleerden die zonder enige twijfel weten dat de Bijbelse woorden niet als dogmatiek mogen worden beschouwd. Dennett baseert zijn uitspraken overigens op betrouwbare interviews met hoogwaardigheidsbekleders uit de kerkelijke gelederen.
Er was in de 19e eeuw moed voor nodig om uit te treden; het is niet te begrijpen dat in de 21e eeuw deze mystieke kermis nog steeds opgang maakt, zelfs lijkt toe te nemen?!

Voor de "afwisseling" naar de Schoorlse duinen

Foto van mijn stereo micrscoopje. Ideaal speelgoed
voor opgroeiende kinderen met enige belangstelling

Gisteravond in de trein, op weg naar Amsterdam had ik mijn broer Jan ge-ept met de vraag of hij deze week tijd had om te gaan wandelen met de opmerking dat dat ook eventueel de volgende dag kon, vandaag dus en dat bleek het geval. Het viel me mee hoe uitgeslapen ik was toen de wekker bij Roos ging; half acht, dus even snel de kleren aangeschoten en naar de flat, eitje gebakken, brood klaargemaakt en daar stond ik weer "gepikt en gedreven" op tijd op de bushalte en daar stond Douwe, de oudste zoon van Roos ook te wachten. Uiteraard even bijgepraat en afgesproken dat hij bij mij een "biertje komt doen". Zijn favoriete bier is "bloedbroeders" van het merk Compaen; verkrijgbaar bij AH aldus zeggen. Zal ik me maar niet meer aan wagen sinds mijn vreselijke ervaring met Kasteelbier, ook met Douwe, een veel te krachtig bier dat de voornaamste oorzaak was dat Roos en ik met een noodgang daalden in de competitie van de Bridgeclub.
Maar nu haalde ik niet alleen een vertraagde bus, maar ook een vertraagde trein naar Enkhuizen zodat ik veel vroeger dan gepland in Enkhuizen aankwam. Lekker naar de fabriek gewandeld waar broer Jan tijdelijk de honneurs waar moest nemen. Koffie gedronken tot Frank er weer was en toen met de BMW op weg naar Schoorl. Jan had al eerder gezegd dat hij nu een auto had waarin ik graag zou willen meerijden en inderdaad; zo'n Mercedes maar liever nog zo'n BMW zijn wel heel bijzondere auto's. Om een aantal accessoires hebben we samen ontzettend staan lachen zoals het openen van de achterbak en de elektronische sleutel die je niet moet vergeten op tijd op te laden. Zal je toch gebeuren dat je voor zo'n luxueuze auto de garage moet bellen omdat je sleutel "leeg" is.
In Schoorl natuurlijk eerst naar "de Rustende Jager", de plek bekend uit onze jeugd en daar iets genuttigd zoals Elverens dat plegen te doen. Ruziën over wie er mag betalen: "jij armoedzaaier" kreeg ik als oudste naar m'n hoofd geslingerd?!
Zonder al te veel gehijg het klimduin beklommen en een rondje van een heel kleine 10 kilometer gewandeld via het duinmeertje. De nieuwe GPS, ook al beheers ik hem niet goed was ons toch van dienst om weer terug bij de auto te komen.
Fijn zo'n dag met twee broers; we hebben altijd van alles om met elkaar te bespreken. Zo leek het mij wel wat om een binoculair, een stereomicroscoopje als speelgoed aan zijn oudste kleindochter te schenken. Ik weet zelf nog hoe geweldig ik het vond toen ik in mijn heel jonge jaren een speelgoedmicroscoopje voor m'n verjaardag of Sinterklaas kreeg. Ik had 'smorgens voor het weggaan nog even een foto gemaakt van mijn eigen Novex P-20 stereo microscoopje dat ik gebruikte om mieren te bestuderen.
Lekker gegeten en nog wat na zitten praten bij Jan en Thea thuis; ik kom daar heel graag; ze wonen zo mooi en het is zo gezellig ingericht allemaal.
Jan bracht me nog naar het station; heerlijk dat de trein direct doorrijdt naar Utrecht CS. Ik was onverwacht snel weer bij mijn Roosje en na een glaasje wijn lekker geslapen.

Met Marieke in de Leidse Hout

Per WhatsApp had Roos de afspraak met Marieke gemaakt. Gelukkig niet zo vroeg want ik was behoorlijk versleten na de lange rit van gisteren; ik merk dat het lange reizen me moeilijker afgaat dan vroeger; het vermoeit me aanzienlijk meer. Nou ja, bijna 70, dan mag het ook wel zo langzamerhand.
Het was een mooie dag; Roos had een tafeltje gereserveerd en het leek me ook wenselijk om lekker binnen te gaan zitten. Prima plekkie. Marieke had ons opgewacht bij het station en al babbelend liepen we naar de Leidse Hout. Voor Roos een bekend stuk Leiden en eigenlijk voor mij ook wel. In mijn wetenschappelijke tijd ben ik hier regelmatig geweest maar ik heb geen idee meer met welke reden. Misschien wel de enzym-histochemie of de enzym-immunohistochemie. Bas Ploem is een naam die mij bij het schrijven van deze blog te binnen schiet; hij was de uitvinder van een bepaalde optische techniek; de Ploemopac; is naar hem genoemd en door hem uitgevonden.
Maar daar ging het vandaag niet om. We liepen langs een standbeeld van de grote wetenschapper Boerhaave waar wij in bewondering over spraken met Marieke. Aangekomen bij het restaurantje en na het bestellen van een broodje c.q. spekpannenkoek brandden we los. Sinds ons gesprek in januari hadden we elkaar niet meer gezien en bij die gelegenheid had ik vrijwel uitsluitend met Jantine gesproken en niet met Marieke.
Fijn bijgepraat en elkaar daarbij veel beter leren kennen. Duidelijk is dat de twee zussen de kennismaking met ons willen doorzetten en zeker niet beëindigen ondanks dat tot ons aller teleurstelling de DNA-test geen genetische relatie had gevonden. Bonus-dochters zal ik maar zeggen.
Roos had de tijd wat beter in de gaten gehouden en net als vorige week bij het gesprek met Nathalie was het weer kwart voor vier en moesten we ons betrekkelijk haasten om nog op tijd in te checken. We hadden bijna vier uur met elkaar zitten praten!
Roos had naar Amsterdam willen gaan om de TT High Society te bekijken; het Rijks was al om 17.00 uur dicht dus dat was geen optie. Ik stelde voor om naar Utrecht te gaan, daar iets te eten en dan naar Amsterdam; we gingen naar de opera; La morte d'Orfeo van de barok componist Stefano Landi. De voorstelling was dit keer in het muziekgebouw aan het IJ. Bekend verhaal en muziek die sterk aan Monteverdi deed denken. Best een mooie opera (ik ben slechts 1 keer in slaap gevallen!) en gelukkig niet zo vreselijk lang. Het eindigde met een fonkelend kostuum van Orfeo die na zijn dood - hij wordt door een groep bachantes verscheurd omdat hij geen aandacht meer voor plezier heeft na de dood van zijn Euridice - wordt opgenomen en als een fonkelende ster aan het firmament verschijnt. Na een - zoals tegenwoordig altijd in NL - staande ovatie werd ook Pierre Audi op het podium getrokken. Het was de laatste uitvoering van de laatste opera die hij voor de Nationale Opera heeft geredigeerd. Hij kreeg terecht een daverend afscheidsapplaus; Hulde!

Weerzien van "de Zandkuil"

Op de nieuw ingerichte boot

Met de eerste bus, maar ook de eerste dag van de zomertijd dus na een korte nacht op naar Utrecht CS en met de Intercity naar Den Helder. Met de - gratis - bus naar de haven en direct de oversteek met de modern nieuw ingerichte TESO boot naar Texel. Op de boot bedacht ik mij dat het inmiddels ruim vijftig jaar geleden was dat ik voor het eerst naar Texel ging; was op vakantie met de ouders van Lien in 1966 denk ik; dan realiseer je je dat je toch wel oud begint te worden; maar in die tussentijd heb ik dan ook wel e.e.a. meegemaakt.
Met de bus naar de halte Zuidhaffel en richting "de hoge berg" gewandeld, naar de Zandkuil waar de werkgroep van Ben Brugge haar jaarlijks opknapwerk/natuurbeheer doet in het insectenreservaat, het eerste in NL.

Een kleuterklasje van lammeren

Het voorjaar is duidelijk aangebroken; tientallen lammetjes. Ergens in het weiland zag ik twee piepjonge lammetjes en daarbij de ooi die als een mens lag te snurken; kennelijk nog even bijkomen van alle vermoeienissen van het moederschap. In een andere wei stond een heel stel ooien uit de voertrog te schransen terwijl de lammeren als in een kleuterklasje bij elkaar stonden te blaten; leuk gezicht, om niet te zeggen een schattig gezicht. Intussen doemde de Hoge Berg - ach wat heet berg - op uit de mist; eerst de begraafplaats van de Georgiërs, krijgsgevangen Russen die zich onder druk aan hadden gesloten bij de Duitse krijgsmacht en op het eind van de bezetting in opstand waren gekomen en daarbij voor een groot deel in een bloedbad waren omgekomen.

Begraafplaats der Georgiërs

Langs het doolhof en het bosje en daar lag de Zandkuil in volle glorie; het was inmiddels half twaalf geworden en de groep zat aan de koffie. Eerst maakte ik wat foto's van het natuurgebiedje; het lag er prachtig bij; het werk was kennelijk al voor een groot deel gedaan. Ik werd ontzettend leuk onthaald door de leden van de groep die mij nog kenden; er waren ook veel nieuwe groepsleden en een aantal vrijwilligers van Natuur Monumenten. Na vele handen geschud te hebben en weer even kort bijgepraat kon ik aan de koffie; leuk zo'n positief onthaal.
Ik vroeg Ben of ik steilrandjes mocht maken, het klusje dat ik het liefste doe. Ik was lekker aan de gang en had een paar meters nieuw gemaakt; Bart kwam bij me zitten en we spraken over de vorderingen van zijn proefschrift en over zijn toekomstplannen.

De Zandkuil ligt er prachtig bij

Na nog wat verder spitten ging ik nog eens kijken naar de bomen boven in het gebiedje die ik had "geringd" oftewel dood had gemaakt en inderdaad kon ik nu constateren dat ze "hardstikke dood" waren. Ik heb dat gedaan omdat ik had gelezen dat staand dood hout onontbeerlijk is voor bepaalde houtwespen. Nu maar hopen dat die ook gebruik zullen maken van deze gelegenheid.
Het werken hield al vroeg op; ik had niet veel gedaan, maar daar zat niemand mee en ik al helemaal niet (zou zelfs van dit geringe spitten al enige spierpijn in de billen overhouden?!). Ik reed met Ab mee naar de jeugdherberg alwaar we nog een Skuumkoppe in het zeegat klokten. Bekend gebeuren, op het terrasje gezellig met z'n allen het weekend afsluiten.

De hele club aan de koffie

Meegereden naar de boot en daar afscheid genomen. Met bus, intercity en bus naar huis; Roos kwam nog even langs voor een glaasje wijn en om bij te praten. Het licht was al uit voordat ze weer op de fiets zat en ik sliep waarschijnlijk al voordat zij thuis was, wat was ik moe. Heerlijk geslapen dus.

Het werk is gedaan. De Zandkuil ligt er weer keurig bij en
is nu weer gereed voor de insecten

Dat was het dan

Van de Dom naar Breukelen

Gisteravond, tijdens het bezoek van Rudolf ging mijn telefoon; gebeurt me niet dagelijks; Jan F. aan de telefoon. Jan had me al eerder gebeld toen Roos en ik aan onze overwintering in Spanje waren; hij stelde voor om weer eens aan de wandel te gaan; dat ging toen moeilijk maar we zouden na die tijd weer contact opnemen; dat had ik per e-mail gedaan en nu nam Jan contact op voor een wandelafspraak en om de koe maar bij de horens te vatten werd dat direct vandaag geconcretiseerd.
En zo stond ik hedenmorgen om kwart voor tien, een kwartier te vroeg bij de Dom van Utrecht op Jan te wachten en keurig op tijd kwam hij aangelopen; rugzak en wandelboekje had hij bij zich. Ik had vanmorgen eerst mijn nieuwe GPS, helaas een andere versie dan mijn oude, geïnstalleerd naar vermogen; kaarten en tracks had ik overgezet van de oude naar de nieuwe. Alleen werkt deze anders en kon ik er vandaag niet goed mee uit de voeten helaas, maar Jan had als gezegd het wandelboekje van het Utrechtpad.
Had ik richting Werkhoven willen lopen daar stelde Jan voor om richting Maarsen te gaan, achteraf een goede keuze want vanaf Oud Maarsen werd dat een bijzonder fraaie etappe. Al wandelend realiseerde ik me dat ik hier meer dan 35 jaar geleden had gelopen met vriend Dick toen hij mij "in training" had genomen voor het lange afstand wandelen; in die tijd had ik daar verdraaid weinig ervaring mee en hier is het begonnen. Ik herinnerde me nog de slangenmuur bij kasteel Zuilen en de molens even verderop. Leuk om dat op te halen.
Net als met Huib en Dick kwamen we geen gespreksstof tekort; Jan is vol over de aanpak van de klimaatproblematiek waar hij zijn hele werkend leven bij Natuur en Milieu aan heeft gewerkt; ook na zijn pensionering blijft hij hier als vrijwilliger nauw bij betrokken. En nog steeds borrelt hij van enthousiasme hierover. Principieel en nauwgezet zijn wel twee wezenskenmerken van Jan; hoewel we heel verschillend naar de wereld kijken kunnen we het heel goed samen vinden; we discussiëren voortdurend.
Via had waterleidingkanaal kwamen we in een mij bekend gebied; hier heb ik met Huib ook gewandeld en even verderop bij het fort en door naar Breukelen heb ik nog veel vaker gedaan. Via Breukelen, waar we nog een vissie hebben gescoord en op een bank onze conversatie voortzetten gingen we naar de trein. Op station Utrecht scheidden onze wegen; we maakten een afspraak om eens met z'n vieren bij Roos en mij te komen eten.

Rudolf de mierenman

Logo van de mierenwerkgroep

Door een heel grappige samenloop van omstandigheden hebben Rudolf en ik elkaar leren kennen; hij was mieren aan het inventariseren toen hij daarover werd aangesproken door Roos. Rudolf is altijd bereid om over mieren te praten en vertelde enthousiast over de gastmier die in het nest van de bosmieren zijn huisvesting heeft gevonden. Terloops vroeg hij of ze geen zin had om lid van de Mierenwerkgroep te worden; hij had voor het bestuurswerk een secretaris nodig: "nou dan weet ik er wel eentje", had Roos geantwoord en dat was ook zo want ik heb van kindsbeen aan al interesse in mieren gehad en zo was ik binnen de kortst mogelijke tijd lid en zelfs secretaris van de Mierenwerkgroep van de NEV. Zo werd ik ook lid van de NEV en ook secretaris van de werkgroep Thijsse en rolde ik steeds verder in het natuurbeheerwerk.
"Zo is het gekomen", zou ik naar Wim Sonneveld willen zeggen. Ik had Rudolf uitgenodigd om vanavond bij mij te komen eten en weer eens bij te praten; dat was er afgelopen zaterdag afgezien van de heenreis niet echt van gekomen.
We hebben uiteraard niet alleen maar over mieren gesproken hoewel dat Rudolfs' grote interesse altijd is geweest. Al vanaf zijn jonge jaren heeft hij intensief het gedrag van een groot aantal bosmierennesten bestudeerd. En zo lang als ik hem ken zegt hij dat hij "het eens uit moet werken en opschrijven". Het is heel vaak bij die actieve natuurmensen dat ze liever in het veld bivakkeren dan de resultaten uitwerken; bij het maken van prioriteitenlijstjes komt het schrijven altijd onderaan helaas.
Ach ja, wie zal er wakker van liggen dat het slecht gaat met de bosmieren; alle insecten lijken wel sterk te lijden onder de invloed van "de mens". Het is een teken van deze tijd en een onvermijdelijk bijverschijnsel van de dominantie van een enkele soort. 't is jammer, maar helaas.
Maar ook de Noorse goden kwamen ter sprake en de afkomst van woorden; grappig zoals je verschillende interesses kunt hebben en interessant om hiervan te vernemen.
We dronken een paar glazen wijn en aten spektaart vooraf en boerenkool als hoofdmaaltijd; was goed geslaagd. Na het nagerecht dronken we nog de koffie en bij een klein glaasje likeur namen we nog e.e.a. door. Ook Roos schoof nog aan; zij had haar compositorische bezigheden even kunnen onderbreken.

Zarité

Hikkend van het lachen sprong ik zojuist mijn bed uit; gebeurt me een enkele keer dat ik iets lees dat me zo raakt dat ik onweerstaanbaar moet reageren. Het gebeurde me nu in een aantal alinea's waarin  de beschrijving van onwaarschijnlijke smerige ellende plotseling een ontmoeting met iemand uit een andere wereld wordt beschreven, ik zal de volgende alinea op pagina 326 citeren: "Op een dinsdag kwam ze op het Place d'Armes Sancho Garcia del Solar tegen, in het zwart gekleed en zo overdadig geparfumeerd dat zelfs de vliegen zich niet in zijn buurt waagden ......". Dat kan slechts uit de pen vloeien van zo'n weergaloze Zuid Amerikaanse schrijver als Gabriel Garcia Marquez, Vargas Llosa, in dit geval Isabel Allende, misschien wel de grootste onder hen.
Waarschijnlijk heb ik het boek gekocht op de WVT jaarmarkt voor 1 of 2 euro's; het lag op een stapeltje in m'n schuur om door te geven aan Sanne; was er nog niet van gekomen toen ik vorige week een treinreis moest maken en mijn e-reader had vergeten mee te nemen heb ik het snel gepakt om onderweg iets te lezen te hebben. Het gaat om het boek "Het eiland onder zee", een titel van niks vind ik en daarom had ik het ook nog niet ter hand genomen. Maar vanaf de eerste bladzijde heeft het mij ontzettend gegrepen; handelend over de periode van de slavernij in Amerika; de vrijheidsstrijd op Haïti en geschreven met de slavin Zarité als hoofdpersoon.
Allende voert karakters op als een moderne Tolstoj en voert een stijl die mij - vergeef mij de brutale vergelijking - soms aan Homeros doet denken; vooruit grijpen op gebeurtenissen die nog plaats moeten vinden; een bijzondere stijlfiguur die mij erg aanspreekt. En vooral die intensiteit van emotie en de verwevenheid met de geschiedenis is in dit geval bepaald niet absurdistisch zoals in "La casa des esperitus". Een heel goed boek en dus een aanrader.

Eten met oude bekenden

Fanatiek aan het kalussen?!

Een klus die nu zo langzamerhand echt geklaard moest worden kenmerkte de vroege ochtend. Het cilinderslot waarmee mijn flat kan worden afgesloten moest van binnen worden vastgeschroefd. Daartoe moest het eerst worden gedemonteerd en aangezien ik niet eens over schroevendraaiers beschik heb ik Roos gevraagd om die mee te nemen. Ze dacht in eerste instantie dat ik ook verwachtte dat zij de hele klus wel zou moeten klaren?! Natuurlijk niet, ik had alleen geen gereedschap. En zo stond ik fanatiek te klussen, zo fanatiek dat Roos er een foto van moest maken die nu deze blog "siert". Overigens wel iets bijzonders want ik doe zelden iets van deze strekking; de foto is dus een collectors item!
'sAvonds had ik een afspraak met HansEric en Cor; onze jaarlijkse eet-vergadering, inmiddels traditioneel bij "De Witte Zwaan" in de Bilt. Lekker makkelijk, met de fiets daarheen gepeddeld; Cor, de (betalend) gastheer van vanavond zat er al; ik was voor het eerst niet de eerste zoals andere jaren. Al snel kwam HE ook aangepeddeld.

Cor, Ferry en HansEric bij restaurant De Witte Zwaan
voor het jaarlijks overleg-diner

Altijd weer ontzettend genoeglijk om bij elkaar te zitten en herinneringen op te halen en het afgelopen jaar te bespreken. Zo was het idee van de cruise die Roos en ik hadden gemaakt lichtelijk geïnspireerd geworden door de verhalen van Cor die een groot cruise-kenner, althans gebruiker is. We konden unisono aan HE vertellen dat het bij cruises niet om de actieve beweging gaat en dat je moet waken voor teveel schransen.
Cor is nog steeds actief ondanks zijn tachtigste levensjaar. Leuk zoals we telkens tien jaar van leeftijd verschillen; we kennen elkaar al zeker drie decennia. Cor en ik kennen elkaar aanvankelijk van D66 en KPMG waar we collegae waren en later van samenwerking vanwege zijn financiële expertise zowel bij de DHV als later bij OmniHis. Ook in de DHV van HE heeft Cor advieswerk gedaan. Leuk om dan het lijntje nog zo veel jaren vast te houden.
De Witte Zwaan heeft volgens mij ster aspiraties; het eten is tot een belevenis geworden; tal van kleine lekkernijen passeren de haag der tanden van de gasten en de gerechten zijn heel klein maar ook heel smakelijk. We hebben direct weer geboekt voor volgend jaar, opnieuw voor 21 maart, de dag van de equinox. Uiteindelijk was ik zelfs redelijk vol toen we alles hadden beëindigd; ik heb thuis dan ook niets meer naar binnen hoeven te werken. Wel heerlijk geslapen.

Rondje Vaals

Bijzonder gevormde "haagbeuk"

Vanmorgen rustig aan gedaan met Dick en eerst nog een wandeling in Engeland bekeken; prachtig allemaal maar voor mij toch wat al te ruig daar in The Lakes; stoer dat Anneke en Hugo daar onder leiding van Eric de enge klim van Helvellyn hebben ondernomen; zou ik niet durven. Heb de link van deze wandeling naar hen doorgestuurd.
Weer in de wandeluitrusting gehezen en daar gingen we weer op pad; het had gesneeuwd, niet veul, maar net genoeg om het landschap flink te verfraaien. Het werd een rondje Vaals door dreven waar ik nog niet eerder was geweest. Een oude afscheidingsdijk om ongewenst volk tegen te houden in oude tijden maakte indruk; oude beuken stonden er in de meest bizarre vormen op de oude dijk.
Dick liet een aantal verschillende grensstenen aan me zien; dit gebied heeft nogal wat eigenaren gekend en nogal wat grenswisselingen. De oude stenen zijn daar nog de stille getuigen van. Ook deze dag heeft Dick in de vorm van een fotoserie vastgelegd.
Uiteindelijk zette Dick mij om iets voor 14.00 uur af bij het busstation waar al snel bus 350 naar Maastricht verscheen. Uiteindelijk was ik om 17.30 weer thuis; het is wel een hele rit; ongelooflijk dat ik dat vaak op één dag heen en weer deed;was ik ook wel erg moe.

Gezellig naar vriend Dick

Bij Dick aan tafel. Was goed binnen te houden!

Tijdens onze heerlijke weken in Spanje heb ik alleen m'n vrienden gemist, verder was het helemaal OK. Het was er de eerste weken van onze terugkomst nog niet van gekomen door acclimatisering en door ziekte van Dick maar vanmorgen zat ik toch echt in de trein op weg naar Limbabwe zoals Dick het zuiden van ons land karakteriseert.
Natuurlijk zat ik in de Intercity direct heerlijk te lezen en wel in het boek van Isabel Allende, Het Eiland onder de zee, een geweldige roman waarin de geschiedenis van de slavernij in Haïti wordt beschreven. Een jonge vrouw tegenover mij vertelde mij direct enthousiast dat ze dit zo'n fantastisch boek had gevonden en inderdaad, ik kan gewoon niet stoppen om door te lezen en dan is zo'n lange treinreis heerlijk.
Het was lekker weer. Op het busstation van Gulpen zat Dick al op me te wachten; we hadden met WhatsApp keurig kunnen afstemmen hoe laat we elkaar konden ontmoeten; hij had voor de zekerheid een bus eerder genomen uit Vaals, vriendelijk rekening houdend met de mogelijkheid dat ik een onverwachte aansluiting in Maastricht zou halen. We gingen direct aan de wandel; was nodig want ik had gewoon stijve benen van het langdurig in trein en bus zitten. Prachtig landschap en Dick weet altijd weer een andere route te bedenken geloof ik; het Limburgse landschap blijft sowieso van een grote schoonheid ook nu na de vorstperiode. Ik had me verheugd op een kop soep in "Het hijgend hert", een tent waar ik jaren geleden een keer heel gezellig in het cafétje had zitten slempen. Maar bij het voorbijgaan zag ik dat het Hijgend hert inmiddels was getransformeerd tot een grote schransplek c.q. kantine had ik het wel gezien en Dick had zelf soep voor de maaltijd; we liepen dus door.
Dick maakte tijdens de wandeling een leuke fotoserie waarop mijn fotogenieke gestalte regelmatig bewonderd kan worden.
Bij Dick thuis aangekomen bereidde hij een smakelijk kreeftesoepje, helemaal niet slecht en hij had verder voorzien in een smakelijke en voedzame maaltijd van drie (of vier?) gangen; smaakte me best.
Na het eten gingen we een serie wandelingen in Engeland bekijken die Dick van de BBC heeft gecopieerd. Ontzettend fraai dat Engelse landschap, vooral het Lake district sprak me aan maar ook wandelingen langs de smalle kanalen van Engeland.

De zin van het bloggen

Zelfportret van Pyke Koch, een ikoon in de
NLse kunst, dunkt mij

Inmiddels heb ik al een kleine 3000 bloggies geschreven; een aanzienlijk aantal en een aanzienlijke inspanning derhalve. Niet alleen anderen maar ook ikzelf stellen de vraag waarom eigenlijk? Natuurlijk is het zo langzamerhand een gewoonte, bijna een routine geworden en soms heb ik er ook gewoon geen zin in. En dan zit het mij toch dwars omdat ik na enkele dagen ook vaak niet eens meer weet wat ik zo'n dag gedaan heb, of ik die dag wel genoten heb of gelezen of iemand gesproken, laat staan waarover. Ach, en niet omdat het allemaal zo belangrijk is, maar gewoon omdat ... nou ja, vul maar in.
Zo schrijf ik deze blog enkele dagen later dan de aangegeven datum en vul ik hem met deze overpeinzing omdat ik geen flauw idee meer heb wat ik de zondag, volgend op de zaterdag van de vergadering met de Mieren Werkgroep gedaan heb. Ben niet naar de fitness geweest, heb vast wel een stukkie met Roos gewandeld en misschien ook wel wat gelezen, maar er is niets van blijven hangen.
Misschien staat er een foto op mijn Nikon die uitsluitsel biedt? Door die dagelijkse routine blijft er altijd iets knagen als ik een dag heb overgeslagen.
Maar het leuke is toch vooral het terugkijken; dat doe ik toch heel regelmatig. En ook het opzoeken via het zoekvenstertje op de Blog; wanneer was het? en wat hebben we daar gedaan? recept van frambozenijs of risolles? Gewoon leuk zo'n daily blog.
En inderdaad gaf de Nikon uitsluitsel; ik probeer ook dagelijks een foto te maken om zo'n blog te illustreren en toen bleek dat we in het Centraal Museum van Utrecht de tentoonstelling van Pyke Koch hadden bezocht; de laatste dag en mogelijkheid; het was dan ook snoeidruk maar zeker de moeite waard. Op de terugweg kwamen we nog een nicht van Roos tegen, met haar man, waren ook naar de TT geweest. Ik plaats hierbij nog enkele foto's van werken van Pyke Koch.

30 jaar Mieren Werkgroep van de NEV

Geheel verdiend krijgt Rudolf vH het eerste exemplaar
van de miereninventarisatie 2017 aangeboden door
voorzitter André.

Rudolf had mij gevraagd of ik hem wilde helpen om de vergadering van vandaag voor te bereiden; er moesten tafels worden verplaatst, een tussenwand verschoven, koffie gezet, cake gesneden, stoelen aangeschoven,kortom wel wat veul voor 1 persoon. En natuurlijk was ik daar toe bereid. En zo troffen we elkaar vanmorgen op het perron; Rudolf rijdt sinds kort ook geen auto meer en heeft zich een kortingskaart aangeschaft.
Het was koud en dik aangekleed, bepakt met van alles waaronder een groot kunstnest voor mieren liepen we naar "Het Groene Huis" in het Park Schothorst. Met enige moeite kreeg Rudolf de deur open en de beveiliging correct afgesloten. Stoelen en tafel nam ik voor mijn rekening; even later kwam ook Erik die de koffie verzorgde; vele handen maken licht werk. Toen de eerste bezoekers binnen druppelden hadden we de zaak wel gereed.
Hoewel ik me zeker niet kan scharen onder de mierendeskundigen voel ik me zeker thuis in dit gezelschap; leuk om weer een paar oud gedienden te spreken als Sjoerd T. die ik goed heb leren kennen bij de oprichting van de sectie Thijsse. Ook Bram M. de eerste voorzitter en oprichter van de MWG heb ik gesproken; is inmiddels al 80 vertelde hij mij; zag er nog vitaal en patent uit; het buitenleven houdt een mens jong; beweging, net wat u zegt!
Het programma van vandaag had een hoog wetenschappelijk gehalte; allemaal onderzoekingen die tot proefschriften hadden geleid; niet niks dus. Dat had mij ook getriggered om deel te nemen aan deze vergadering waarvoor je je moest aanmelden.
De eerste lezing ging over hersenen van mieren. De piepkleine hersenen van deze insecten zijn inmiddels behoorlijk in beeld gebracht; de verschillende onderdelen zijn ook functioneel gekarakteriseerd. Zo worden onderdelen onderscheiden die te maken hebben met de visus, met de voelsprieten en de zogenaamde mushroom bodies (vanwege hun paddestoelachtige vorm) met het combineren van informatie. Jitte toonde aan hoe het volume van deze onderdelen samenhingen met bepaalde karakteristieken van de mier; fascinerend, hoewel volume en functionaliteit natuurlijk niet hetzelfde zijn. Deed mij enigszins denken aan hersenonderzoek bij de mens waarbij op grond van electro-magnetische golfpatronen conclusies worden getrokken.
De tweede lezing was van Aniek. Zij is bekend van haar onderzoek aan de Lasius Flavus, de gele weidemier en zijn wortel-luizen die als een soort vee worden gehouden. Ooit heb ik haar tijdens een veldexcursie kunnen helpen bij het verzamelen van de luizen en nu is ze echt een specialist op het gebied van mutualisme, obligate samenwerking/samenleving van soorten. Haar onderzoek behelst inmiddels een hele ecologische kermis rondom gastheer en slaaf inclusief de betrokken voedingsplant en de commensale bacteriën. Was niet meer eenduidig te volgen laat staan te interpreteren, maar vast wel heel interessant. Mijn gedachten dwaalden intussen af naar wat ik het laatste half jaar hieromtrent heb gelezen bij Dawkins, Rutherford en Venter v.w.b. de rol van DNA uitwisseling tussen bacteriën.
Het derde praatje vond ik niet echt interessant; betrof de invloed van begrazing en mieren op diversiteit. Uiteindelijk leek het erop dat de enige noemenswaardige invloed uitging van hazen die de mierenbulten (het betrof hier ook L. Flavus) waarschijnlijk gebruikten om goed uitzicht te hebben en waar zij het gras opvraten indien aanwezig.
Het laatste programma onderdeel betrof het aanbieden van de nieuwe inventarisatie in de vorm van een interessant boek dat hier tegen verlaagde prijs beschikbaar was. Het eerste exemplaar werd aangeboden aan Rudolf, en terecht; hij heeft zich, zolang ik de MWG ken enorm ingespannen om deze organisatorisch en bestuurlijk boven water te houden.
Na afloop heb ik nog wat met deze en gene wat zitten praten;ontzettend leuk om met de jonge onderzoekers te praten die met een vanzelfsprekendheid over de moderne DNA technologie praten.
Ik liep door de kou terug naar het station en overpeinsde nog wat ik deze dag had gehoord en realiseerde me toen eigenlijk pas goed dat het al bijna 40 jaar geleden was dat ik de wetenschap heb verlaten; en ik voel me er nog steeds zo mee verbonden.

Naar Neo Rauch met Nathalie

Neo Rauch

"Zijn jullie al terug uit Spanje", vroeg ze aarzelend per WhatsApp en dat was inderdaad het geval. "Ik kan vrijdag", was de aanleiding voor ons bezoek vandaag met Nathalie aan museum de fundatie in Zwolle; niet dat een van ons ooit van Neo Rauch had gehoord, een schilder afkomstig uit voormalig Oost Duitsland maar omdat het museum zo'n beetje tussen onze twee woonsteden, Groningen resp. Bilthoven in ligt.
Aangekomen op station Zwolle zag ik haar niet, dus even geëpt: "wij zijn ...", verder kwam ik niet want over m'n smartphonetje heen zag ik een damesbroek in beeld verschijnen en merkte op: "daar is ze!", en inderdaad daar was onze dik ingepakte dochter Nathalie; long time no see, was een vrolijk weerzien. Eerst maar eens aan de koffie want het museum was nog niet open. Natuurlijk hadden we elkaar weer van alles te vragen en te vertellen.

Nathalie bestudeert een schilderij van Rauch

Bij de entree van het museum werden we indringend aangesproken door een opgewekte jongeman met een vloeiend verkooppraatje waar ik - niet goed luisterend natuurlijk - niets van begreep c.q. wilde begrijpen; wij wilden gewoon naar het museum; ik het ook geen idee wat er tentoongesteld werd. Eenmaal in het museum viel het e.e.a. mij zwaar tegen; vrijwel het hele museum was gewijd aan een zekere Neo Rauch, en zijn modern werk sprak mij absoluut niet aan. Ik vroeg aan Nathalie of zij er een vinger achter kon krijgen; ik snapte niet wat hij over wilde brengen; het werk was best figuratief en hij had een meer dan gemiddeld talent om met verf om te gaan, maar wat hij wilde uitdrukken ontging mij volledig; menselijke figuren met dienrenhoofden, menselijke hoofden waar insecten uitkwamen, slangachtige structuren die door de prenten heen cirkelden?! Nou ja, ik ben te oud voor die rotzooi ging er door mij heen.

Roos vond zijn stijl wat beklemmend

Tot mijn plezier was Nathalie wel degelijk gegrepen door het tentoongestelde, tenslotte studeert zij kunst en moet ze zich inzicht verwerven ook in de wat wonderlijke wereld der moderne kunst. Na afloop van het bezoek overwoog ze dan ook om het begeleidend boek van de tentoonstelling aan te schaffen. Vanzelfsprekend kreeg ze dat van ons en ik ging naar de boekwinkel van het museum; daar werd ik opmerkzaam gemaakt op de mogelijkheid om het boek voor de helft van de prijs te krijgen bij die spraakzame jongeman bij de ingang: "dan krijgt het museum geld voor de aanschaf van nieuw werk voor de collectie" en daar had mij natuurlijk een licht op moeten gaan want in deze wereld gaat alleen de zon voor niets op. En ja hoor, een geweldig verkooppraatje waar het er natuurlijk om ging dat je je aansloot bij de Bank Giro Loterij - kon je wel direct opzeggen natuurlijk - en dan kreeg je het boek over Rauch voor de helft van de prijs. Vervolgens vroeg hij het hemd van je lijf totdat ik het wel zo zat werd en zei: "dit feest gaat niet door", en de jongeman wat verbluft achterliet en alsnog voor de gangbare prijs het boek aanschafte; "wat een gelul", ging er door mij heen terwijl ik inwendig nog kookte van kwaadheid en dat terwijl ik zo'n rustig karakter heb?!

We werden uitgezwaaid door "ons meissie"

Nog napruttelend van de adrenaline zochten we een genoeglijk eetcafé waar we hebben geluncht. Rond een uur of twee (voor mijn gevoel) merkte Roos op: "wil je nog voor vier uur inchecken?" en tot mijn verbazing was het al kwart voor vier. We braken snel op en liepen naar het station; we kwamen aan op perron 1 waar onze trein op punt van vertrek stond. Snel afscheid genomen van "ons meissie", inmiddels het epitheton van Nathalie geworden, en in de trein gesprongen. Op het perron zwaaide ze ons nog uit.

Vuurtje stoken

Op weg naar de eilandjes kapitein Ab achter
het stuurrad

Dat was weer onrustig slapen. Als pensionado zonder echte verplichtingen vul je de dagen toch enigszins prikkelarm; het is eigenlijk maar zelden dat je nog iets daadwerkelijk moet. Vandaag was dat duidelijk anders; het was weer Eilandspolderdag vandaag; riet ruimen met de werkgroep; vrijwilligerswerk in de natuur. En dat betekent in de praktijk dat ik erg vroeg wakker word en zo ook hedenmorgen dus. Ik was wel bijtijds naar bed gegaan maar ja als ouwe vent moet je toch regelmatig even de blaas legen en na de tweede keer, om een uur of drie voelde ik dat ik toch niet meer in slaap zou vallen en ging ik maar verder lezen in de Oresteia van Aeschylos, het prachtige toneelstuk dat handelt over de tragische geschiedenis van de familie der Atriden, de nazaten van koning Atreus; een geschiedenis die door moord en doodslag gekenmerkt wordt.

Aan het werk met riet ruimen

Als ontbijt nam ik middenin de nacht het restje erwtensoep dat ik nog had staan en later nog een boterham.  Het was de laatste werkdag van het seizoen en dom genoeg dacht ik dat we die altijd beëindigden met een gezamenlijke lunch bij het restaurant in de wereldplaats Grootschermer (is helaas niet het geval; dat doen we pas na de veldexcursie, zoals ieder jaar?!). Maar goed, ik nam dus geen boterhammetjes mee voor de lunch.
Om tien voor zes de deur uit; was koud maar droog; van m'n vier winterjassen had ik de dikke Lodenfrei jas aangetrokken; lekker warm, ook aan de benen. Ik kreeg er later opmerkingen over; kennelijk werd deze jas als te chique ervaren om mee te werken; ik heb hem al zo'n kleine 40 jaar en draag hem als het rond het vriespunt is; voor hogere en lagere wintertemperaturen heb ik de andere drie winterjassen.

En ff bijpraten met Ben

Nog voor zeven uur was ik in Amsterdam CS en om kwart voor acht al in Edam busstation. Intussen had ik een SMS van Ab gekregen dat er nog geen rook uit de pisbak kwam. Nu moet u lezer natuurlijk weten dat het eerste dat ik doe als ik de bus uit ben gestapt even urineren in "de krul" van Edam. En inderdaad stond het bekende autootje van SBB al klaar met de grijnzende koppen van Ab en Rob. En toen als een speer naar De Rijp om de taart op te halen die Corinne onze werkgroep altijd doet toekomen. Hoezo taart?! het waren er twee; een enorme appeltaart met slagroom en een Schwarzwalder Kirschtorte die er weer in gingen als het evangelie in een weduwvrouw!
Aangekomen in ons clubhuis, de werkschuur van SBB in Grootschermer ging Rob direct aan het koffie zetten en al snel liep het kantoor resp. onze vergaderzaal helemaal vol. De lokale politiek en vooral de onkunde van onze bestuurderen werd grondig doorgenomen en becommentarieerd op steeds luider toon. Ab kon met moeite de stemmen tot bedaren brengen om het briefje van Corinne voor te kunnen lezen. De werkgroep lijkt wel steeds aan te groeien; volgens mij komt dat door die heerlijke taarten van Corinne want naar ik begreep lijden de meeste werkgroepen aan bloedarmoede.

Lekker fikkie stoken

Ik nam een stevig stuk appeltaart indachtig dat ik het daar waarschijnlijk de hele werkdag op moest doen door het ontbreken van verdere leeftocht. Dat bleek overigens niet het geval want Cor voorzag mij ongevraagd van twee heerlijke boterhammen en Kees voorzag mij van een krentenbol. Verder had Johan een verrassing; op een driepoot en vuurtje warmde hij een grote pot erwtensoep op die hij in de boot serveerde; nog dank Johan, leuke geste.
Zo rond negen uur vertrokken we met twee boten; Ab had al een eilandje voorgemaaid, hij zette ons daar af en ging zelf naar een volgend eilandje om dat te maaien. Door de nieuwe veiligheidsmaatregelen werkt Ab in hoge mate separaat van de opruimers; niet zo gezellig voor hem, maar niet alleen een stuk veiliger maar ook minder herrie voor de opruimers; vind ik wel prettiger werken.

Erg veel ganzeneieren waren er niet maar gelukkig
had Marije voor iedereen een chocolade ei

Als gezegd is de werkgroep behoorlijk groot en dan schiet het werk snel op; na een uurtje verkasten we dan ook naar het volgende eiland en schoof ook Ab door. Zo ging dat een paar keer waarbij we nog eilanden aandeden om ganzeneieren te zoeken en tussendoor ook lunchten.
Het verzamelde riet werd, zoals Ab dat eufemistisch benoemt, "warm afgevoerd", oftewel in de fik gestoken en dat vond ik geweldig. Het deed me zo denken aan mijn kinderjaren zo rond de kerst. Instinctief had je dan iets met vuurtje stoken; de kerstbomen waren daarbij natuurlijk de brandstof die zo rond nieuwjaar door de mensen naar buiten werden gedaan. We verzamelden die en stookten daarmee vuur. Aardappelen werden in de hete as gepoft en 'savonds stonk je een uur in de wind naar de rook waar je in had gestaan. En de lucht van dat brandende riet was precies als die lucht van vroeger. Ik kon het ook niet laten om met de riek in het vuur te poeren en steeds weer brandstof op de hoop te gooien; als dat kleine jongetje van vroeger stond ik ervan te genieten.
Gelukkig kon ik met Tjeerd mee terug rijden naar Maarssen waar ik op het nippertje de trein naar Utrecht haalde. Ik reed direct door naar Peter Sp. waar ik onlangs mee gesproken had in de sauna en die wel zo'n ganzenei van me wilde kopen. Natuurlijk heb ik er eentje gegeven, niet meer dan 1 want er lagen er nog niet zo gek veel vanwege de koude van de laatste weken waarschijnlijk.
Behoorlijk uitgevloerd kwam ik thuis; nog even naar AH om soepgroente te kopen en nog even de soep op basis van de rundertongbouillon afgemaakt; werd een heerlijk soepje! Nog een half biertje gedronken met Roos en vroeg slapen; was direct vertrokken.

De mutsen voor Nathalie

In 1980 is een wetenschappelijke expeditie gedaan naar Smeerenburg, een traankokerij waar walvisspek werd verwerkt tot vet dat vervolgens in tonnetjes naar het vaderland werd verscheept. De locatie was wat aan de frisse kant, namelijk boven de poolcirkel. Barre omstandigheden dus destijds voor degenen die daar moesten werken. Ongetwijfeld zijn er velen gestorven en onder andere aan deze graven is onderzoek gedaan waar deze blog een afgeleide van is.
Het was natuurlijk ontzettend koud daar en iedereen droeg dan ook een dikke muts; die mutsen waren allemaal zo'n beetje verschillend en kennelijk herkende men elkaar aan de muts. Het is dan ook niet zo gek dat velen met muts en al werden begraven, althans dat bleek bij het onderzoek.
Ergens eind tachtiger jaren werden deze gevonden mutsen tentoongesteld en ik, als actieve vader die zijn kinderen over van alles op de hoogte wilde brengen heb het toen in mijn hoofd gehaald om met Joke en Hugo (de laatste zat zeker nog op de kleuterschool) na schooltijd naar Amsterdam te gaan en naar het Rijksmuseum om deze mutsen te gaan bekijken; hoop gedoe voor die moeë kinderen en het verhaal snapten ze uiteraard niet. Nou ja,ook het vaderschap moet je leren.
Ik ging vandaag na afloop van het tandartsbezoek naar het Rijks; primair om de foto's te nemen van de grote statie portretten bij de TT "High Society"; die heb ik inmiddels in de blog van 5 maart geplaatst.
Maar toevallig had ik gisteren een uitgebreide WhatsApp sessie met Nathalie en nu blijkt dat zij een studie opdracht heeft die eveneens over de mutsen van Smeerenburg gaat. Zij vroeg mij of ik nog over foto's beschikte van een vorig bezoek; het is makkelijker om nieuwe te schieten en dat heb ik vandaag gedaan voor haar.

Daar liggen ze nog zoals ik ze destijds ook heb gezien. Keurig op een rijtje met een bordje met tekst
in het NLs en Engels. Daarboven een fantasie schilderij zoals Smeerenburg er misschien uit had kunnen
zien. Volgens het informatiebordje was de schilder nooit op Smeerenburg geweest; het schilderij is gebaseerd op
wat schetsjes en op aantekeningen van lieden die er geweest waren.

Close up foto van de mutsen uit de 17e eeuw

Met het informatiebordje, niet makkelijk leesbaar.

Op het bordje staat:
Wollen mutsen van Nederlandse walvisvaarders
In 1980 onderzochte archeologen de graven van 185 Nederlandse mannen die in de 17e eeuw op of nabij Spitsbergen waren overleden: walvisvaarders en arbeiders van de traankokerijen. Veel van de skeletten hadden hun mutsen nog op. Die mutsen waren namelijk heel persoonlijk. In de barre kou waren de mannen dik ingepakt. Alleen aan de kleuren en de patronen van de mutsen waren ze dan te herkennen. Dat is vermoedelijk de reden waarom de mutsen mee het graf ingingen.

Mein treuer GPS heeft zijn knop verloren

Roos in een loopgraaf met openingen voor geweervuur

Mild als ik gestemd was door het gezellige bezoek gisteren aan Mariska en gezin stelde ik Roos voor om de trein van half tien te nemen ipv negen uur. En zo zaten we vanmorgen in bus X80 van Amersfoort naar de halte Pothbrug, inmiddels mij goed bekend. Maar nu verder over de Grebbelinie. We zouden vandaag kunnen constateren dat dit 18e eeuwse verdedigingswerk van imposante afmetingen was; de af en toe bijzonder hoge dijk, afgewisseld met enkele militaire versterkingen in de vorm van bunkers en onduidelijk dijkwerk strekte zich kilometer na kilometer uit. Naar ik begreep heeft het ondanks alle inspanningen niet tot groot oponthoud van vijanden geleid; volgens de informatieborden zijn "de Fransen" eromheen gegaan via de Betuwe en de Duitsers in WO II hadden zo hun vliegende methodiek om de linie te overzeilen. Desondanks kenden Roos en ik de Grebbeberg als onderdeel van de gevechten in WO II; van de linie kende ik ook het bestaan niet.

Een fraaie vesting in de buurt van Renswoude ter
verdediging van de linie

Ergens heel in het begin van mijn wandelcarrière heb ik samen met vriend Dick over dijkjes in Renswoude gewandeld; dat moeten onderdelen van de Grebbelinie zijn geweest, mij destijds geheel ontgaan zo zwaar als ik het had met blaren en spieren.
Nu liepen we gezellig koutend over het bezoek van gisteren door de bijzonder rustige en stille dreven van onze mooie provincie; we waren hier beiden nog nooit geweest.
Uiteindelijk kwamen we bij het kasteel Renswoude waarvan we via mede-wandelaars hadden vernomen dat daar de bus ook stopte. Inmiddels had mijn GPS, althans het aan/uit knopje het begeven; precies het zelfde euvel als wat Huib onlangs met zijn GPS was overkomen. Dit is toch wel een wonderlijke tekortkoming van de Garmin e-trex; het apparaat werkt nog feilloos maar door slijtage van het rubber omhulsel is het knopje los gekomen en verdwenen. Ik kon het instrument nog enigszins manipuleren met de achterkant van een tandenstoker, maar dat is niet praktisch voor veldgebruik.

Met dit soort kanonnen kun je natuurlijk geen oorlog winnen

Aangezien Huib het heden veel te druk heeft met klussen in zijn nieuwe huis vrees ik dat ik een nieuwe GPS aan zal moeten schaffen; ik heb geen idee hoe ik de oude provisorisch zou moeten repareren zoals Huib als fervent reparateur heeft gedaan.

De viering van Mariska's verjaardag

Guusje met zonnebril en Lieva aan de smikkel

Op naar Vorstenbosch was het motto vandaag; naviering van de verjaardag van Mariska die vorige week haar dertigste verjaardag heeft gevierd. Met de bus van den Bosch naar Uden waar we al werden opgewacht door een zwaaiende Mariska met haar oudste dochter Lieva. We waren direct weer in gesprek; Lieva had met haar doordringend hoge kinderstemmetje het hoogste woord opgewonden als ze was door het weerzien van "opa en oma". Voor haar ben ik opa pluimstaart.
Een korte rit met de auto naar Vorstenbosch waar Gideon ons opwachtte met de koffie; lang niet gezien; alleen bij de kennismaking destijds bij de FIOM hadden we elkaar ontmoet. Een vrolijk weerzien; lekker rumoerig zo'n jong gezin. Lieva en de anderhalf jaar oude Guusje kwamen bij ons op schoot alsof er geen eenkennigheid bestaat; dat is zo'n warm gevoel. We waren echt opa en oma voor die twee droppies. De salontafel werd volgezet met lekkers; koffie geserveerd en snaaien maar. We genoten van de dadeltaart die zo groot was dat we er nog een stuk van mee hebben gekregen voor morgen.

Gezellig aan tafel met z'n allen. Mariska had haar best gedaan

We hadden best veel te bepraten; het was dan ook geen echt probleem om het gesprek op gang te houden (har har). Gideon liet mij zijn studio achterin de tuin zien waar hij met synthesizer apparatuur ondersteunende muziek componeert.
'sMiddags kwam ook Ingrid, Mariska's moeder nog even langs om kennis te maken; dat blijven toch wonderlijke aangelegenheden dat je met een volkomen onbekende samen een kind op de wereld hebt gezet. Nou ja, zelfs dat aspect begint enigszins te wennen.
Mariska heeft een opleiding tot kok gedaan en zou ons de top van het huis serveren: roti, een Surinaams gerecht. We hebben er smakelijk van gegeten, hoewel ik moet vaststellen dat Roos en Mariska gewoon schaamteloos hebben zitten bunkeren.
De kinderen waren zo na het eten gewoon gesloopt hoewel ze hun uiterste best deden om wakker te blijven om maar bij het gerammel te zijn; ik had het na de koffie ook helemaal gehad; zo'n dag met kleintjes is behoorlijk vermoeiend als je wat ouder wordt; ik krijg toch wel veel bewondering voor die collegae-ouderen die al dan niet verplicht hun kleinkinderen opvangen; ik moet er niet aan denken?!
Ik moest Mariska en Gideon er met kracht van overtuigen dat we echt niet helemaal naar De Bilt gebracht wilden worden met de auto; met Den Bosch zouden wel al heel erg geholpen zijn en zo bracht Mariska ons terug naar de trein terwijl Gideon de dames in bed legde. Wat zullen die moe zijn geweest. Mariska meldde de volgende dag dat ze "over hun toeren waren, zo moe". Geen wonder; Lieva had al besloten dat ze ook bij ons wilde komen; komt goed.
Ik had Mariska een aantal van de overbodigheidjes van m'n buurvrouw gegeven en die waren in goede aarde gevallen; dat heb ik nog even doorge-appt aan de buurvrouw alvorens ik als een blok in slaap ben gevallen; wat was ik moe.

Das Rheingold

In de concertzaal is zo'n opera van Wagner voor mij gewoon niet uit te zitten; er komt geen einde aan. Maar dat neemt niet weg dat de muziek weergaloos is. Door de storm hebben wij Tristan und Isolde in de Opera van Amsterdam gemist maar ik heb op die zelfde dag - met die vreselijke storm buiten -  wel een groot deel van de opera bekeken en beluisterd. Alle grote opera's staan gewoon op Youtube en met koptelefoon en een wat groter beeld kun je vreselijk genieten van deze opera.
Zo zit ik deze avond, zelfs terwijl ik nu deze blog schrijf naar "Das Rheingold" te luisteren. Je kunt het nu ook gewoon in stukken beluisteren. De eerste acte had ik zelfs al voor de vakantie beluisterd; dat onthoudt Youtube zelfs voor je.