Het Oppad aan het Floris V pad

De toegang tot het Oppad, een veenpaadje
van 'sGraveland naar Kortenhoef

Vandaag een stuk van het Floris V pad gelopen. Het boekje met de beschrijving van de wandeling ligt al een poos te wachten en kijkt mij verwijtend aan. Verschillende stukken heb ik vroeger wel met Dick gewandeld en het Oppad ook een keer met m'n toenmalige schoonvader; lekker zompig door het veen herinner ik mij nog.
Om 8.57 met de trein naar Utrecht, door naar Breukelen en met bus 120 naar Loenen a/d Vecht. Een fraai, slaperig dorp aan de Vecht, maar.... met een ambachtelijke slager waar ik uiteraard even een stuk worst kocht. En wie stopt daar voor de deur met z'n fiets en stapt binnen, de enige persoon die ik ken uit Loenen, Simon de pianostemmer aan wie ik vorig jaar mijn piano heb gegeven. Dus hebben we nog even over e.e.a. staan praten. Kauwend op de worst langs de Vecht, oversteken bij de verkeersbrug en aan de andere kant van de Vecht weer verder. En daar begon één van de schitterendste landschappen die wij kennen in NL; het plassengebied, oude veengebieden die in de 17e eeuw werden ontdaan van veen en door de werking van de wind verwerden tot grote plassen. De Loosdrechtse-, Ankeveense-, Vinkeveense- en nog veel meer plassen zijn, net als heide, man-made schitterende natuurgebieden en fijn om te wandelen en te fietsen.  Hier over de kades die nog door de plassen voeren. Zo liep ik vandaag over de Lambertszkade, de Kromme Rade, langs natuurgebieden van Natuurmonumenten en vervolgens door het veen over het Oppad, een oud kerkepad met recht van overgang (zie alle foto's).  De bloemenpracht in de natuurlijke wateren kon ik zo mooi naar me toe halen met de verrekijker en het was als de schilderijen van Monet, maar dan echt en dus nog mooier.

Natuurgebied langs de Kromme Rade

Ik had mijn nieuwe aanwinst, m'n verrekijker omgedaan en probeerde vogels in beeld te krijgen. Overal hoorde je het geluid, maar afgezien van een onhandige jonge koolmees zag ik geen vogel. Wel het karakteristieke gekras van de grote karekiet, maar ook gezang en natuurlijk de vinkeslag. Watervogels zag ik volop: zwarte sterns, diverse soorten ganzen, slobeend en kuifeen, aalscholvers. Mijn topscore van vandaag was wel een puttertje; met zijn schitterend rood koppetje bleef hij in mijn beeld staan.
Met de bus terug en toen door naar een concert in Utrecht in de Willibrordkerk. Het requiem van Duruflé besloot voor mij het actieve deel van de dag. Nog even dit Bloggie geschreven en nu heb ik geen energie meer. Een fantastische dag en zo vlakbij huis!

Oriëntatievermogen

Eerder schreef ik al eens een Blog over de indrukwekkende kracht van insecten; sommige houtwespen steken met hun legboor dwars door het hout van een boom heen en leggen hun ei vervolgens in de larve van een insect die van het dode hout leeft. Maar gisteren waren we getuige van een bijzonder staaltje oriëntatie van een andere wesp, een sluipwesp en wel de grote rupsendoder, de Sammophila Sabulosa zoals wij Latinisten zeggen.

Foto R.vd Burg, Hulshorsterzand

We waren lekker aan het zonnen op het Hulshorsterzand. Ik had voor de gelegenheid mijn nieuwe verrekijker  Bushnell Legend ultra HD 8x42 (besteld via Wehkamp) meegenomen; deze heb ik op advies van Ab vD. en Jap S., beiden boswachters inventarisatie aangeschaft. Deze kijker is niet alleen geschikt voor het bekijken van vogels of andere vergelegen objecten, maar vooral ook voor dichterbij gelegen objecten, met name insecten. Eerlijk gezegd vind ik de wondere wereld van insecten interessanter dan vogels; deze kijker is dus buitengewoon geschikt om insecten te bekijken zonder dat je hen opschrikt en verjaagt en voor een redelijke prijs/prestatie verhouding.

Roos zag een merkwaardig spinnetje dat zich als een krab dwars voortbewoog. Ik probeerde het diertje met de kijker in beeld te krijgen eigenlijk meer uit luiheid (ik had geen zin om op te staan) toen ik een merkwaardig dier in beeld kreeg dat razendsnel door mijn beeld liep. Groen, groot en met vleugels. Bij nadere inspectie bleek het om een rupsendoder te gaan met prooi; hadden we nog nooit gezien. Met gezwinde spoed en heel gedecideerd liep het fraaie insect met de grote rups tussen de kaken geklemd, als een mobiele kraan met container in de Rotterdamse haven, naar de overkant van de kleine zandvlakte, zo'n 30 meter verderop. Met de kijker volgden we hem, of beter gezegd haar. Tot onze grote bewondering vond zij haar nest in een klein stukje kaal zand tussen het vrij dichte struweel, maakte het open en trok de rups snel naar binnen. Direct verliet zij het nest weer en vloog weg. Toen we later weer gingen kijken was de nestopening opnieuw gesloten.
Ik zag net dat er op Youtube fraaie filmpjes zijn van een rupsendoder in actie maar het zelf van A tot Z zien was toch wel een geweldige belevenis. Het is toch niet te geloven dat een klein beestje, met hersens die toch niet veel meer kunnen zijn dan een zenuwknoop die oriëntatie voor elkaar krijgt; ik ben er zeer van onder de indruk.
Wist u trouwens dat Charles Darwin erg begon te twijfelen aan het bestaan van een rechtvaardige god toen hij zich het buitengewoon wrede lot van de betrokken rupsen voorstelde. Deze rupsen worden verlamd en vervolgens levend, van binnenuit leeggevreten door de larven van de sluipwesp. De natuur is inderdaad niet zachtzinnig voor haar onderdanen.

Het vaam van Claes van Kieten

Deze "paddestoel" van de ANWB vertegenwoordigt een paar belangrijke plekkies uit mijn jeugd; ik kwam hem tegen toen ik op weg was naar Peter C. Penningsveer, waar ik zo rond m'n dertiende jaar met m'n vriend Bram kwam. Hij kende die plek omdat zijn grootouders daar in de buurt woonden. We huurden daar bootjes om gewoon lekker op het water te zijn; we roeiden op de Mooie Nel en we vingen jonge meerkoetjes door er hard achteraan te roeien en ze in de boot te scheppen. Later kwamen we er met onze meissies; geen meerkoetjes meer zal ik maar zeggen. Nog later, in 1972 kwam ik een keer in Spaarnwoude in het kader van een auto-rally met m'n werk, m'n eerste baan bij de VU. Wij hadden nog geen auto; ik had niet eens een rijbewijs en daarom reden we mee met collega Jan Verhoef, later hoogleraar microbiologie in Utrecht. Wat ik van die rally nog weet is het kerkje van Spaarnwoude. Daar was het vaam van Claes van Kieten, een reus met een legendarische spanwijdte die is afgezet in de muur van het kerkje. Moet ik weer eens heen; mijn vriend Peter C. woont daar vlakbij.

Marcel Boekhoorn en "De Pers".

Marcel Boekhoorn

Vanavond krijg ik bezoek; Jan en Tineke M. komen bridgen; hoog tijd om m'n huis grondig te kuisen. En zo kwam ik op de "salontafel" (zo noemde m'n moeder zo'n maffe zithoektafel waar je je voeten zo lekker op kunt leggen als je zit te lezen) het laatste exemplaar van "De Pers" tegen; het ligt er al maanden en ik moet het nodig weggooien of opruimen.
Het is alweer vijf jaar geleden dat een nieuw gratis uitgegeven dagblad zou verschijnen; een kwaliteitskrant. Marcel Boekhoorn, een mij tot voor een half uur geleden onbekende naam, was de idealist/financier van dit initiatief. Ik heb het blad, het eerder genoemde "De Pers" altijd met veel plezier gelezen, maar helaas is het verdwenen. Niet vanwege de kwaliteit, want die was vele malen beter dan die van de twee resterende blaadjes die werkelijk tot op heden de moeite van het openslaan niet waard zijn. Ik neem overigens 'smorgens, wanneer ik alle vroegte de trein neem (voor half zeven vanwege het DalVrij abonnement) wel altijd een exemplaar van "De Spits" mee omdat ik degene die zich dagelijks, weer of geen weer, de moeite neemt om die dingen te overhandigen, die paar centen gun. Maar ik heb het al voordat ik Den Dolder heb bereikt helemaal gezien. Alleen maar opgeklopte flauwekul.
Nee, dan de Pers, geestige rubrieken als "de Speld" en een heel behoorlijke nieuwsgaring en commentaren om de columns niet te vergeten.
PS Bij het googelen van Marcel Boekhoorn zie ik dat mijn onbekendheid met zijn naam meer over mij zegt dan over Marcel. Hij is een visionair/miljardair. Wat zou ik graag zien dat zo iemand zich ook tegen de waterstof technologie aan zou gaan bemoeien, maar misschien gebeurt dat wel op de campus van Eindhoven die hij voor 450 miljoen van Philips heeft overgenomen!
Ik zit nu al te dagdromen hoe zo iemand een tiental miljoenen vrij maakt alleen al om te onderzoeken hoe je met behulp van archaebacteria suikers en waterstof kunt omzetten in brandstof voor klassieke verbrandingsmotoren. Suikers zou je theoretisch met waterstof moeten kunnen reduceren tot hexaan. Archaebacteria lijken mij de kandidaten om dat voor elkaar te krijgen. Bij een kortstondig literatuur onderzoek daarnaar heb ik overigens geen kandidaat bacterie daarvoor gevonden. Maar goed, ik dagdroom even.

Schin op Geul

Klaprozen tussen het graan

 Om half tien zat ik al op station Schin op Geul; het was er stil en landelijk en ik zat op een bankje te knorren van genoegen in de koestering van Hyperions' zoon; het was ook wel erg koud geweest de dag tevoren in Drenthe. Mijn oude vader kwam zo graag hier in Schin; we gingen met z'n tweeën of met een stel van mijn kinderen lekker door het Gerendal wandelen en dan startten we altijd in Schin. Het landschap is zo bijzonder met die heuvels alsof je in de Ardennen of de Dordogne bent. En dan die bloemenweelde. Mijn vader probeerde niet alleen mij, maar ook de kinderen iets bij te brengen van de plantjes en bloemetjes. Als hij bij ons thuis kwam had hij altijd een plantenboek bij zich: "opa heb je je huiswerk bij je?" vroegen de kids. En dan gezellig bij hem op schoot en plaatjes kijken. Met alle geduld van de wereld vertelde hij van alles over de plantjes. Wellicht heeft dat hun interesse in de natuur beïnvloed.

Enkele korenbloemen tussen  het graan

Daar in Schin probeerde hij ook hun aandacht naar de planten te verleggen. Ik weet nog een keer dat ik ze allevier bij me had en opa iets had bedacht: "we gaan eens proberen of we tien verschillende plantjes kunnen vinden hier op dit stukje", en hij wees een stukje van een paar vierkante meter aan. Joke zei: "ja, maar alleen plantjes met bloemetjes", Hugo zei: "wie het eerst klaar is"! Arja: "nee hoor, ik heb er geen zin in", en ze deed gewoon niet mee. Peter, de jongste deed een greep in het gras en dacht dat hij daarmee klaar was. Ik moest inwendig zo ontzettend lachen om het verschil van die vier.

Ook nu stond er van alles in bloei. Een aantal van de bloemen zal ik weer aan Ab voorleggen om mij verder te helpen in de uitgebreide nomenclatuur van de wondere wereld van de flora. Tussen het koren stond tot mijn grote plezier hier en daar de korenbloem en de klaproos, vanouds echte akkerbloemen. In Limburg schijnt een project te lopen, aldus Dick, om langs de randen van akkers de wilde bloemen terug te krijgen. Een beetje ploegen en het achterwege laten van de gifspuit is waarschijnlijk al voldoende; in de grond zit vaak nog voldoende zaad van de oorspronkelijke wilde planten, ook wel "onkruid" geheten maar o zo mooi voor de passant.
Ik had met Dick afgesproken dat ik bij hem langs zou komen in Vaals, maar dat ik eerst een stuk in Zuid Limburg ging wandelen. Ik liep door naar Nijswiller, door de landerijen, over een brug over het oude Miljoenenlijntje dat nu nog voor een toeristische stoomtrein wordt gebruikt, onderweg nog een beetje dommelend op verschillende bankjes in het zonnetje; twee dagen achter elkaar zo vroeg opstaan valt niet mee! Het was een fraaie wandeling. Verder met de bus naar Dick. Ook Ben en Wouter vD waren er en zo zaten we gezellig met z'n vieren op het balkon bij Dick. 

Drenthe en Geert Mak

De rails die voerde naar die oorden des doods

Afgelopen zaterdag heb ik nog een stevige étappe gedaan van het Drenthepad, van Uffelte naar Diever, maar vandaag weer. Nu ging het van Hooghalen naar Elp; klick hier voor de GPS track. Gisteren was het een regendag; ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om vrijwel de hele dag te lezen in het boek van Geert Mak over alle ellende van Europa in de afgelopen Eeuw; ik ben het huis niet uit geweest. Wel heb ik nog wat buitengewoon nodig schoonmaakwerk verricht!
Het was vandaag trouwens regenachtig weer in Drenthe, koud, grijs, harde wind, niet echt aangenaam. Het voordeel is wel dat je dan in fietsprovincie Drenthe als wandelaar niet voortdurend van de fietspaden wordt gebeld, want fietsers hebben zo mogelijk nog meer de pest aan regen dan wandelaars en waren kennelijk niet op pad gegaan want ik heb ongestoord kunnen wandelen. En zo kwam ik dan na een uurtje lopen bij de sterrenwacht van Westerbork. De machtige antennes staken fier boven de bomen uit.
Verderop was het voormalig kamp Westerbork, tijdens de oorlogsjaren doorgangskamp voor Joden op weg naar de vernietigingskampen in Polen. De onbeschrijfbare gevoelens bekropen me weer sterk, mede omdat ik natuurlijk de afgelopen dagen alle ellende van die oorlogsjaren en met name de waanzin van die volkerenmoord via het boek van Mak tot mij had genomen.
Ik was hier al vaker, zij het lang geleden. Vooral die spoorrails, die ijzeren verbinding naar de dood was voor mij het gruwel symbool. Ik kon het niet laten om de bovenkant van de rails vast te houden in gedachten bij al die tienduizenden die daar hun laatste reis begonnen.

Wat een eeuw?!

Jean Monnet

Geert Mak schrijft zeer onderhoudend over de twintigste eeuw. En daar waar Livius verzucht dat hij steeds minder jaren kan beschrijven per decade (1 boek bestaand uit 10 rollen) wanneer hij vordert in de geschiedenis van het Romeinse rijk, daar wijdt Geert Mak het leeuwendeel van zijn boekwerk aan de jaren tussen 1914 en 1953, gemarkeerd door het begin van WO I en het sterven van Stalin. Dat is ook wel het tijdperk van de grote moordenaars van Europa. The great war, oftewel WO I werd wel beschouwd als de geïnstitutionaliseerde gehaktmolen van Europa waar vier jaar lang jonge mannen werden geofferd aan Ares zonder een werkelijk doel te dienen; vele gezagsdragers droegen hiervoor de schuld waarbij ik generaal Haig niet ongenoemd wil laten. De opmaat voor WO II waarin de idioot Hitler met, aanvankelijk door vriend noch vijand verwacht succes de kaarten in Europa in zijn voordeel schudde, maar uiteindelijk vastliep in zijn onstuitbare waanzin; Europa bleef in mei 1945 achter als een onwaarschijnlijke puinhoop, waaruit ze overigens binnen de kortst mogelijke tijd herrees, met Duitsland merkwaardig genoeg na enkele jaren weer voorop. Maar daar was ook iemand als Jean Monnet, de grote Franse staatsman die via de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (de EGKS, wie kent haar nog) de grondslag legde voor het hedendaagse Europa, een vredesdaad bij uitstek. Walther Rathenau Duits minister en zakenman die het zelfde al wilde maar in 1922 vermoord werd door rechts-extremisten tijdens de Weimar republiek. Waarom heeft uiteondelijk de waanzin zo kunnen regeren in de eerste helft van de 20e eeuw?

Walther Rathenau

Maar ook die andere idioot, Stalin, paranoïde, bij vlagen (of bij toeval?) geniaal net als Hitler, die ook tientallen miljoenen doden (in eigen land) op zijn geweten had.
Waarom mochten die twee idioten de geschiedenis van de 20e eeuw zo sterk bepalen en niet de twee hier geportretteerden; beschaafde, ontwikkelde mannen die samenwerking en internationalisering voor ogen hadden? Dat had hoogstwaarschijnlijk veel menselijk leed bespaard en veel voorspoed kunnen brengen in Europa.

Ik kan maar niet stoppen met lezen; Mak is een buitengewoon boeiend schrijver die grote kennis als terloops koppelt aan gesprekken die hij heeft gevoerd met mensen die het allemaal daadwerkelijk hebben meegemaakt. Nu nog de laatste helft van de 20e eeuw, mijn eigen helft zal ik maar zeggen. Daar heeft Mak nauwelijks 300 pagina's voor gereserveerd van zijn 960 pagina's.

In Europa van Geert Mak

Geert Mak op reis in Europa

Gisteren was het slecht, althans nat weer. Roos en ik gingen als iedere vrijdag naar de markt voor de wekelijkse boodschappen (zoon Peter ging ook mee omdat ik hem de markt als voordelig inkoopcentrum had geadviseerd!); we werden overvallen door een regenbui(tje). Verder heb ik vrijwel de hele dag lezend doorgebracht met Geert Maks' "In Europa". Het leest zo heerlijk weg met die PRST-1 e-reader (inmiddels heeft broer Jan er ook één aangeschaft). Pas toen het begon te schemeren heb ik mij vermand om van mijn lees-sponde op te staan om even lekker met bridgepartner Roos te steppen (computer Bridge) op Internet.
Natuurlijk had ik "In Europa" al eerder gelezen; zo'n 8 jaar geleden schat ik. Toen al vond ik het een fantastisch boek over de recente geschiedenis van Europa. Maar nu, na mijn bezoeken met vriend Peter C. aan de loopgraven en slagvelden van WO I met de bijbehorende musea, de Maginotlinie en na het lezen van "het ijzig hart" van Almudena Grandes, de Lanny Budd serie van Upton Sinclair en het beluisteren van lezingen van Maarten van Rossem, krijgt die eerste helft van de 20e eeuw veel meer perspectief.
Vandaag wordt het lekker droog; een echte wandeldag, dus, er-op-uit, een étappe van het Drenthepad en op de heen- en terugweg weer lekker genieten van Geert Maks' weergaloze werk, met de e-reader, in de trein en gebruik makend van mijn NS DalVrij abonnement.

Dat abjecte neoliberalisme

Eerder gaf ik reeds blijk van mijn afschuw van Ayn Rand, de spokesvrouw van het neoliberalisme dat momenteel in de westerse wereld helaas meer en meer opgang doet. "Marktdenken voor werkelijk alles wat denkbaar is zoals de gezondheidszorg, nutsvoorzieningen etc.", inhaligheid, egoïsme, stuk voor stuk zaken die ik sterk afkeur. De gevolgen zien wij rondom ons is mijn mening; bonussen voor volstrekt risicoloos ondernemen in grote organisaties, enorme salarissen voor zgn. onvervangbare lieden in nutsorganisaties en banken,"concurrentie in de gezondheidszorg?!", laakbaar internationaal handelen.
Eén van de boeken waar ik mij momenteel in verdiep is van de hand van Michael J. Sandel, een Amerikaans hoogleraar filosofie. Inmiddels heb ik 95 van de 350 pagina's gelezen; voor een belangrijk deel behandelen die de onderbouwing van de rechtvaardiging van het neoliberalisme. Ik ben er overigens niet achter of deze Sandel een aanhanger of misschien juist een criticus is van deze politieke stroming, maar mijn afschuw voor neoliberalisme wordt wel gevoed door zijn boek.
Door zijn uiteenzetting ben ik er wel achter gekomen wat mij zo ontzettend stoort aan dat neoliberalisme. Kort door de bocht is de grondgedachte bij het neoliberalisme dat je als individu vrij bent om zoveel mogelijk rijkdom en spullen te vergaren als dat volgens het principe van de vrije markt gaat. Bij een volledig vrije markt zou iedereen bij een transactie er beter van worden; het utilitarisme, whatever that may be. Overheidsingrijpen, waaronder belastingheffing wordt tegen die achtergrond principieel beschouwd als diefstal. En daar gaan mijn haren recht overeind staan.
Een goed functionerende maatschappij beschouw ik als een volledig samenhangend, een holistisch systeem waarin ieder zijn plaats heeft. Dat systeem wordt op gang gehouden door allerlei terugkoppeling en stimulering zoals dat ook gaat in een levend organisme. Een regulerende geldstroom, bestaand uit belastingen en een politiek systeem dat voor verstandige besteding en herverdeling zorg draagt. Een maatschappij kun je in mijn visie slechts holistisch beschouwen en bestaat niet uit een jungle waarin ieder voor zich probeert om op handige wijze het beste uit zijn/haar leefomgeving te plukken.
Hier in Europa en zeker in NL zie je het failliet van het feitelijk nog maar net opgestarte neoliberalisme; in de US willen de republikeinen niets liever dan de brede invoering van het neoliberalisme. Het zal mij benieuwen. 
Voorlopig ben ik behoorlijk content met de sociaal liberale politiek die in NL wordt gevoerd. Het marktdenken is inmiddels toch behoorlijk ontmaskerd als egoïstische zelfverrijking. Daar komen we als collectief niet verder mee.

Dreigende wolken

Dreigende wolken voor m'n flat.

De hele dag worden we al gewaarschuwd voor het noodweer dat in aankomst is. En dan nog word ik er door verrast. Ik zat Bloggies te schrijven toen Roos me belde om me te waarschuwen; nog nooit heb ik zulke dreigende wolken gezien; het lijkt wel een schilderij van Carel Willink!

Circus Renz in Bilthoven

Op het grasveld voor het gemeentehuis is deze week circus Renz neergestreken; een hele gebeurtenis voor ons toch wat saaie dorp. Tijgers bij het fietspad, enorme trucks met oplegger en natuurlijk een echte circustent.
Kent u misschien die Walt Disney tekenfilm over dat olifantje met die grote oren: Dombo. Dat was wat in de peuter- en kleutertijd van onze kinderen. De eerste keer dat onze oudste die film bekeek ben ik naast haar blijven zitten; groot verdriet toen Dombo's moeder "dol" werd en werd afgevoerd. Ik zou die prachtige tekenfilm nog wel eens willen zien. Dat stoomtreintje dat met de grootste moeite de berg op reed onder het zuchten van: "ik wist 't wel. ik wist 't wel" en dan weer in volle vaart naar beneden. Die kraaien, noem maar op, een meesterlijk stuk werk uit 1941 en zonder computers in elkaar gezet.

De enorme wiggen waarmee de tent wordt vast gezet

Een mooie en onvergetelijke scène was het opzetten van de tent in een regenbui (minuut 13 in het filmpje). Met veel geweld van reusachtige hamers en onder gezang dreven de olifanten de wiggen in de grond. Ik had met Joke afgesproken dat wij dat ook zouden doen, en ja hoor, er kwam op zeker moment een regenbui en toen hebben we onder gezamenlijk gezang onze oude tent op gezet. Misschien was ik wel een idiote vader, maar ik kan daar nog met veel plezier aan terug denken. Dat schoot door mij heen toen ik die grote tent van Circus Renz zag.

Buiten speel dag 2012

Huib en ik hebben deze week een wandeling gemaakt van station Hillegom naar station Sassenheim, een leuke wandeling langs de oude trekvaart van Leiden naar Amsterdam, langs het oude station van Lisse, inmiddels restaurant "de verloren koffer"  en door een moerasgebied, beheerd door het Zuid Hollands Landschap, langs de herstelde ruïne van kasteel Teylingen, laatste verblijf van Jacoba van Beieren (weet u nog, van de Hoeksche en Kabeljauwsche twisten). En ten slotte natuurlijk door Sassenheim. Daar was een hele heisa met een afgezette weg en een heleboel mensen op de been, vooral kinderen en ouders. Aan één van de moeders vroeg ik of het de laatste schooldag was of sportdag. Maar nee, het was de buitenspeeldag. Net als destijds bij de kinderactiviteiten op Strabrecht waren er meer ouders op de been dan kinderen. Het enige wat ik miste was een EHBO post of misschien zelfs wel een ambulance met draaiende motor (ironisch bedoeld har har). Helaas is het een bijzonderheid wanneer kinderen buiten kunnen spelen. Misschien was het zelfs voor hun ouders al vrij bijzonder om buiten te kunnen spelen. In mijn jeugd was iedere dag buitenspeeldag; overigens ook in de jeugd van mijn kinderen want wij hadden een heel grote tuin. Er is toch wel veel verdwenen door de huidige zeer prominente aanwezigheid van de auto. Voor kinderen is deze wereld toch wel erg zonderling geworden feitelijk.