Zandkasteel of tsunami

 Velen van u zullen dat ook gedaan hebben in hun jeugdjaren; bij eb, wanneer de zee zich heeft terug getrokken door invloed van maan en zon een burcht bouwen van zand en die dan verdedigen wanneer de zee weer terug komt. Een heilloze onderneming natuurlijk want de zee blijft maar komen en kalft het "bouwwerk" langzaam maar zeker af. Vond ik best leuk destijds met vader en moeder aan het strand van Katwijk waar we met vakantie naar toe gingen. Raar hoor, maar het doet mij toch vaak aan de bestrijding van het niet meer bij naam genoemde Virus dat de wereld nu al maanden bezig houdt en de (broodnodige?) economische afkoeling oftewel de economische ramp veroorzaakt die veel activiteiten plat legt helaas.
Maar erger nog straks over enkele tientallen jaren de ellende van de almaar sterker wordende klimaat problematiek; dat is geen verdediging meer van een zandkasteel, maar de griezelige werking als van een tsunami. Herinnert u zich nog die beelden vanuit die hoge standplaats daar in Japan; hoe de zee na de zeebeving eerst terugtrok en vervolgens langzaam maar zeker hoger en hoger en hoger kwam totdat degenen die de opname aan het maken waren begonnen te gillen.
Hoe het is afgelopen weten we nog wel; de atoomcentrales, de economische schade. Het zal langzaam maar niet tegen te houden zijn vrees ik. Laten we in hemelsnaam iets doen om dit te voorkomen!

30 jaar geleden

 

Slak op paddenstoel. 

Na een ochtend lekker tutten in huis; kopje koffie met een plak van het gisteravond gebakken rozijnen/notenbrood, kopjes thee en een gekookt eitje. Het was inmiddels een uur of elf geworden. Toen toch maar op weg; eerst naar de bibliotheek voor een boek van griezelverhalenschrijver Edgar Allan Poe, een leesadvies van zowel Paul Theroux als van Borges vanwege het verhaal van Pym; toen door naar zuivelboerderij Boom en Bosch. Thuis gekomen plan gemaakt voor een wandeling. Het werd een wandeling vanuit Den Dolder, via de Ridderoordsche bossen en de Eijckensteinse steeg terug naar de Bilt, een wandeling van ongeveer 8 km. Onderweg liep ik langs een vervallen hekwerk dat me al een tijdlang intrigeerde: "wat zou hierachter liggen", vroeg ik mij af. Even later liepen twee dames mij tegemoet en ik vroeg hen of zij dat misschien wisten: "het terrein van Berg en Bosch", was het antwoord, gevolgd door de vraag: "Ben jij Ferry?". Verbaasd bevestigde ik dat natuurlijk en vroeg wie zij was en dat bleek een buurtgenote te zijn uit vroeger tijden; nog uit de tijd van de kleine kinderen, 30 jaar geleden. Verrassend en leuk om elkaar dan weer bij toeval tegen te komen. We wisselden nog enkele woorden. Ik liep weer verder en stak de Gezichtslaan over richting Ridderoordse bossen. Daar stonden hier en daar paddenstoelen. Ik merkte dat ik duidelijk met andere ogen naar het bos en de paddenstoelen keek dan voordat ik het boek "Entangled Life" van Merlin Sheldrake had gelezen en maakte dan ook foto's van de verschillende paddenstoelen.
Het was inmiddels heerlijk warm weer geworden en thuis gekomen ging ik dan ook lekker op het Zuid balkon van de zon genieten met een kop thee. Was een relaxt daggie geweest.

Rupert Sheldrake, ja de vader van

 Grappig, de wetenschapper Rupert Sheldrake zal bij eenieder, die decennia geleden naar de VPRO serie "Een schitterend ongeluk" heeft gekeken bekend zijn. Hij was die wetenschapper met die sterk van de gangbare wetenschap afwijkende zienswijze; zijn vormvelden waren onderwerp van gesprek. De andere wetenschappers, maar ook ik, moesten er niets van weten. Roos was meer onder de indruk van zijn zienswijze die in ieder geval sterk "out of the box" was. Ik heb het altijd als je reinste nonsense veroordeeld en daarin was ik kennelijk zeker niet uniek. Inmiddels is zijn zoon Merlin een bekend wetenschapper (de schrijver van Entangled Life) en ben ik zeker geïnteresseerd in deze familie. Kennelijk hebben de algorithmes mijn interesse gevonden, want ...
Via Youtube kreeg ik een kijkadvies met een filmpje van Sheldrake zelf en dat heb ik met aandacht bekeken. Het was een heel bijzonder filmpje dat een inkijkje gaf in het persoonlijk leven van Rupert en zijn gezin; een gezamenlijk gezongen gebed, voorafgaand aan de maaltijd; wandelingen door de dierentuin met zijn twee zoons. En wat mij bijzonder trof was zijn buitengewoon plezierige, vriendelijke gezichtsuitdrukking. Niets van valse pathos of fanatisme om gelijk te krijgen en dat terwijl hij toch door het officiële circuit van de wetenschap beschouwd werd - eveneens getoond in dit filmpje - als een "ketter" en zijn werk rijp voor de brandstapel, aldus een redacteur van "Nature", het meest gerenommeerde wetenschappelijk tijdschrift.
Inmiddels kan ik me veel beter begrijpen waarom zijn zoon Merlin, inmiddels ook een gerenommeerd wetenschapper zo'n bijzonder boek heeft kunnen schrijven; met zo'n vader krijg je een heel bijzondere kijk op wat er om je heen gebeurt. 
Ik blijf het sterk oneens met die hele vormveldtheorie van Rupert, maar ik heb wel grote waardering gekregen voor zijn persoon. Ik zal mij verder verdiepen in de leden van dit bijzondere gezin. Van Rupert staan hele series lezingen en andere zaken op Youtube en ook zoon Merlin laat zich daar niet onbetuigd.

Canteloube opgedragen aan Aat

Maria Christina kerk in Den Dolder

 We gingen gisteravond na het bezoek van Hugo en Marjorie naar een concert van "de Vrienden van het Lied", deze keer in de Maria Christina kerk in buurgemeente Den Dolder. Het was vlakbij het station, dus voor ons wel heel makkelijk bereikbaar. We waren vroeg en liepen nog wat daar in de buurt. We kwamen Huub, de partner van de voorzitter van onze afdeling nog tegen; hij stond op de pianist, Maurice te wachten die de plek van het optreden niet zo 1,2,3 kon vinden. 
Toen we terug kwamen stond de deur van de kerk open en konden we naar binnen. De zaal was helemaal ingericht volgens de Corona regels; stoelen op afstand van elkaar; beetje vreemd maar eigenlijk wel helemaal OK want de grote ruimte leende zich uitstekend voor een uitvoering van muziek. Op een laag podium stond een vleugel te schitteren. Wij zochten goede zitplaatsen uit en wachtten af.
Keurig op de afgesproken tijd kwamen Maurice en Henriëtte op en nam Maurice allereerst het woord. Hij was emotioneel en zo te merken zwaar onder de indruk van dat hij nog maar kort geleden had vernomen dat de voorzitter van onze vereniging was overleden. Er ging een schok door het publiek; Aat was al veel langer ziek maar tot voor kort geleden nog duidelijk manifest en de trekker van "de Vrienden". Roos en ik waren dan ook sterk onder de indruk. Desondanks ging het concert op de normale wijze door zij het dat Maurice het , volkomen terecht opdroeg aan Aat K. die zo veel voor de muziek in het algemeen maar zeker voor het lied in het bijzonder heeft betekend. Niet alleen de vereniging maar ook het inmiddels gerenommeerd Liedfestival Zeist zijn dankzij zijn nimmer aflatende energie op gang gebleven resp. gekomen. We zullen hem node missen.
Het concert was prachtig; het begon met enkele liederen uit de "Chants d'Auvergne" van Canteloube; vond ik imposant; voor het eerst hoorde ik deze liederen met pianobegeleiding, grappig genoeg wel de originele toonzetting van de componist. Natuurlijk speelde Maurice zoals je dat van de leerling en onofficiële opvolger van Rudolf Jansen kunt verwachten; voortreffelijk en vol overgave. De heldere sopraan van Henriëtte kwam mede dankzij de akoestiek van het kerkgebouw heel goed tot haar recht. 
Daarna en zonder pauze werden liederen van Ravel, Bernstein en Barber ten gehore gebracht. Ondanks het wat bedrukte gevoel hebben we van het concert genoten en waren met trein en bus snel weer thuis op de flat waar we een wijntje dronken en van de verslavende macadamia noten genoten.

Bacon pasta a la Hugo

Als vanouds; daar zaten ze weer

We liepen in het bos te wandelen; we waren nog maar nauwelijks op weg toen een WhatsApp bericht mij meldde dat Hugo en Marjorie in de buurt waren en langs wilden komen. Nou, dat kon geregeld worden. Ze waren nog op de Hessenweg voor een boodschap; een half uurtje later zouden ze klaar zijn. Wij maakten een klein rondje en liepen terug. Bijna thuis gekomen liet ik even weten dat we er waren. 
Daar ging de bel en even later kwamen de twee stapje voor stapje naar boven. Het deed me wat dat ze er waren; voor Marjorie toch wel een heel zware inspanning, En daar zaten ze dan weer! We praatten en dronken thee als vanouds. Uiteindelijk moest ik hen zelfs de deur uit sturen want we moesten naar een concert die avond. Hugo nam haar op z'n rug en tilde haar zo de trappen af; dat kon echt niet anders. Beneden gekomen alles geïnstalleerd op de tandem en daar gingen ze weer.

Hugo heeft zo'n heerlijk pastagerecht op z'n toch wat beperkte kooklijst staan. Ik vroeg hem dat voor mij op de blog te formuleren.

Wij nemen, voor 1 - 4 personen :

250 gr fussili
160 gram geraspte oude kaas (merk appie)
250 gram gerookt spek in stukjes
125 ml room
2 theelepels sambal

Kook de pasta. Op het moment dat de pasta kookt doe je het spek in een pan, bakken samen met 2 theelepels sambal (3 als je deze extra pittig wilt).
Na afgieten pasta doe je deze terug in de pan, voeg je de room toe en roer je dit door de pasta, vervolgens hetzelfde voor het spek (met vet en al) en als laatste de kaas.
Een minuut of 2 blijven roeren op geen of laag vuur.

NB
Tijdens het eten:
Op het moment dat je genoeg denkt te hebben gehad... nog 2 extra happen en je krijgt pijn aan de pens.

Hugo

Sadomacadamia

 Tegenwoordig koop ik mijn noten bij "De notenshop" via Internet, makkelijk en voordelig en ze hebben van alles! Zo heb ik onlangs weer o.a. gezouten macadamia noten gekocht en die toch vrij langdurig in de hermetisch gesloten zak laten zitten totdat Roos gisteravond kwam. Bij de traditionele wijn om half tien liet ik haar het lekkers zien en ja, dan gaat de zak open en verdwijnen alle restricties die smane hangen met gewichtsbeheersing en wordt klinkklare verslaving manifest; deze lekkernij bevat alles wat door de voedingsindustrie in haar "tussendoortjes" probeert te realiseren maar dan onverbeterbaar: zout, vet, krokant en daarenboven ook nog eens verschrikkelijk lekker; kortom een verslavingsmiddel; een product waarvan je weet dat, zodra je eraan begint de beer los is. Roos hernoemde dit lekkers: sadomacadamia's, vond ik geestig genoeg om de blog van vandaag te sieren.

Opnieuw Entangled

 Zoals vriend Dick al voorspelde heb ik het boek "Entangled Life" van Merlin Sheldrake in één ruk uitgelezen en niet alleen dat; een dag later, hedenmorgen heb ik het opnieuw ter hand genomen en heeft de inleiding van het boek mij een bijzonder inzicht in mijn eigen gedachtenwereld gegeven. Het is zeer aanbevelenswaardig overigens om dit holistisch inzicht gevend boek te herlezen nadat alle informatie tot je is gekomen in de vorm van een stream; zo heb ik dit boek toch ervaren. In de inleiding wordt al een vooruitzicht gegeven wat je als lezer te wachten staat, alleen dringt dat bij eerste lezing niet direct door, althans niet bij mij.
De hallucinerende werking van LSD, een stof die oorspronkelijk uit een schimmel/paddenstoel werd geëxtraheerd werd in een klinische situatie door hem gebruikt om inlevend vermogen te verkrijgen in het complexe mechanisme van de samenwerkende elementen rond schimmels in de plantenwereld. Een bijzondere plant lijkt te parasiteren op dit netwerk en al hallucinerend kwam Merlin tot een verrassende gedachte hieromtrent.
Nu heb ik, inmiddels 40 jaar geleden en zonder gebruik te maken van hallucinerende stoffen ook zoiets meegemaakt in het complexe gebied van de immunologie waarin ik destijds onderzoek deed en waarop ik ben gepromoveerd. Verruimend om zoiets mee te maken.
Stiekem zou ik nog wel eens willen weten hoe de vlag van de fundamentele immunologie er heden bijstaat en of mijn gedachtenspinsels van destijds hout hebben gesneden. Tot mijn verbazing vind ik van die "hogere" gedachten nauwelijks iets terug in mijn proefschrift dat ik er hedenmorgen over heb nageslagen; dacht zelfs dat ik er een publicatie over had geschreven. Kennelijk niet har har. Interesseert me ook werkelijk geen hout meer; zo merk ik dat alles vervliegt in de tijd.

De oude Patagonië expres

 De naam van de bekende (reisverhalen)schrijver, Paul Theroux ken ik al vele jaren. Maar het was wel lang geleden dat ik een boek van hem had gelezen tot mijn kiloknallerinkoop bij de WVT van enkele weken geleden. Daar zag ik tussen allerlei andere boeken ook weer de naam van Theroux en dacht: "ga ik weer eens lezen". Toen ik begon aan "De oude Patagonië expres", begon het verhaal me eigenlijk al na een paar bladzijden te vervelen; allemaal binnengedachtes van iemand die een boek moet volschrijven; misschien leuk wanneer je nog niet zo veel gelezen hebt in je leven, maar na al die decennia van veellezerij kon het mijn aandacht niet vasthouden; ik begon dan ook maar even met het einde van het boek en stiet daarbij op de naam van de schrijver Faulkner, die ter sprake kwam bij het laatste deel van zijn trip tijdens een ontmoeting met de beroemde schrijver/dichter Borges, geen kleintje. Hoewel  Faulkner mijn aandacht ook niet wist vast te houden kreeg ik toch wel het idee dat Theroux meer te vertellen had dan louter zemelarij en ben ik toch weer in het eerste hoofdstuk begonnen en heb het uiteindelijk uitgelezen. Toen ik vanmorgen, opnieuw bij de ontmoeting met Borges was aangekomen realiseerde ik mij dat de reis die Theroux beschrijft in zijn boek, inclusief al zijn mijmeringen en beschrijvingen van landschap en ontmoetingen, wel iets wegheeft van de manier zoals ik mijn dagelijkse bloggies schrijf; overpeinzingen en dagboekaantekeningen. 
Overigens realiseer ik dat mijn daily blog ook een soort extended geheugen is geworden. Zo bladerde ik onlangs in bloggies van 2014 en genoot daar hartstochtelijk van; allerlei dingen die ik toch wel naar een vergeethoekje van mijn geheugen had gestuurd, maar die toch vaak - zeker niet altijd - weer oude herinneringen naar boven riepen. Wellicht dat Paul zijn boeken ook regelmatig herleest vanwege de herinneringen. 

Wat een gezwam

 Van vriend Dick kregen we het een dringend leesadvies: Entangled Life, van Merlin Sheldrake, handelend over schimmels, korstmossen en gisten en hun innige verbondenheid met de plantenwereld en andere bijzondere eigenschappen. Een fascinerend boek van een fascinerende jonge wetenschapper. Niet te geloven, maar dit is zijn eerste boek. 
Ergens in het boek beschrijft hij hoe heerlijk hij het als kind vond om in de tuin van zijn ouderlijk huis een badkuip vol te scheppen met bladeren en zich te begraven onder die bladeren. Daarbij viel het hem op dat het volume van die bladeren steeds maar kleiner werd en zo heerlijk begon te ruiken naarmate de bladeren slonken en van consistentie veranderden. Met zijn vader, Rupert Sheldrake, ook geen kleintje in wetenschappelijke kringen deed hij een experiment met een plastic fles die zij laagsgewijs vulden met bladeren, grond en zand en een handje wormen. Het proces werd nauwkeurig gevolgd. Dat heeft hem natuurlijk verder in zijn interesse gevoed. Hij begint het boek met dat hij op z'n knieën dagen lang meticuleus de wortels van een boom vrij prepareert tot in de fijnste wortels en daarbij de innige verbondenheid van het mycelium van de mycorrhiza en de bomen zichtbaar maakt.

Paddenstoel in het bos achter

Zoals Dick al aangaf kon ik gewoon niet stoppen met lezen; veel aspecten van paddenstoelen met hun vaak gigantische en nauw met de anorganische aarde en het biologisch leven verbonden mycelium komen aan de orde. Maar ook hun psychedelische effecten en de mogelijkheden om er materialen mee te maken. Kortom: een leesadvies dat ik graag doorgeef! 

Eerst maar eens de bloggies bijwerken

Blik op de campus van de TU Twenthe

 Voor vandaag had ik de volgende etappe van het Overijssels Havezathepad gepland; daarvoor wilde ik met de eerste bus naar Utrecht CS gaan zodat ik heel vroeg aan de wandeling kon beginnen en weer op tijd bij Roos kon zijn. Haar zoon Tycho komt vandaag bij haar en ze had gevraagd of ik ook wilde komen; vanzelfsprekend, heb hem ook al lang niet gezien. Maar wat al WhatsAppend bleek was dat het Roos' bedoeling was dat ik zo rond het avondeten bij haar zou zijn. "Heerlijk", bedacht ik mij, hoef ik niet zo vroeg weg. En zo zat ik eerst maar eens mijn bloggies bij te werken, met muziek van Bach op m'n kop en een kop koffie onder handen. Rustig beginnen, dat is mijn credo; heb zo'n hekel aan haasten en het hele vroege opstaan red ik maar moeilijk; wakker worden gaat nog wel, maar opstaan valt niet mee.

Maar ja, de consequentie was wel dat ik pas over twaalven in Enschede was. Daar moest ik nog behoorlijk lang wachten op bus 62 naar de halte Landweerstraat die ook nog eens voorbij werd gereden vanwege werkzaamheden aan het kruispunt. Nou ja, zo erg was dat niet want daardoor kwam ik wel langs een bankje waar ik mijn pijpen kon afritsen; was hard nodig want het was weer een warme dag geworden. De wandeling voortgezet waarbij ik niet anders kon vaststellen dat het geen mooie etappe was; dit stuk van Twenthe is gewoon oninteressant; geen mooie landschap. Uiteindelijk kwam ik aan op de mooie campus van de TU Twenthe en uiteindelijk bij het station Enschede Kennispark. Het was al met al maar een korte etappe en ik was dan ook ruim op tijd voor m'n abonnement. 

Om 17.00 uur kwam ik aan op station Wijhe en even later was ik bij Roos; vanmiddag had zij gewandeld met haar zoon Tycho en die zat dan ook in de tuin te genieten van het zonnetje. Een kop thee en gezellig met Tycho en Roos aan de klets. Ik had Tycho lang niet gezien; ging goed met hem. Gezellig met z'n drietjes gegeten; heerlijk stuk gebraden wild zwijn en snijbonen uit de tuin. Met enige moeite lukte het mij om griesmeelpap als toetje te fabriceren. Tot slot bracht Roos Tycho weer terug naar het station.

Het Solsche gat

Ab stuurde mij afgelopen week een Whats App berichtje of ik dit weekend nog een dag vrij had om te gaan wandelen: "zondag", antwoordde ik hem spits. Gisteren heb ik de eerste etappe van het "Overijssels Havezathepad" gelopen volgens mijn eigen planning en voor vandaag dus "de Veluwe". Ab overviel mij enigszins met de wedervraag of ik nog een wandeling in gedachte had. Allereerst dacht ik aan een etappe van het Veluwezwerfpad, het LAW pad waarvan ik steeds etappe-gewijs stukken loop, maar met Ab lopen we altijd een rondje vanwege de auto, dus bedacht ik mij dat we beter uit het boekje dat ik onlangs van hem had gekregen een etappe konden lopen. Mijn voorstel was het Wekeromse Zand. Maar toen Ab vanmorgen, keurig op tijd, d.w.z. tien minuten te vroeg aan kwam tuffen met zijn bolide, precies op het tijdstip dat ik hem verwachtte en waarop dan ook het "belletje van de thee" ging, en we de wandeling voor vandaag doornamen, wist hij dat we deze wandeling al gedaan hadden; was ik me niet van bewust, maar kreeg onmiddellijk weer de herinnering. Tijdens het doornemen van het boekje had ik ook al de wandeling bij Drie overwogen en die werd het dus vandaag met een extra extensie over de Ermelose heide, langs het Solsche gat waar we nog een stel mountainbikers tegen kwamen die levensgevaarlijk deze "afgrond" af en op fietsten.
We hadden naast de kippenvleugeltjes en de quiche ook nog gedroogde worsten en appelflappen die Ab had meegenomen. We hebben dan ook de appeltaart bij Boshuis Drie aan ons voorbij laten gaan. Was weer een gezellige 15 kilometer die we hebben gedaan!

Snijbiet a la creme

 Kent u die bladgroente, snijbiet? Nou, ik tot nog niet zo lang geleden niet. Voor het eerst hoorde ik ervan ergens in begin jaren 80, van een toenmalige collega, Malcolm. Hij hoorde dat ik een moestuin aan had gelegd daar in die enorme tuin die we hadden aan de Hoflaan en adviseerde mij om snijbiet te zaaien. "Biet", leek mij niet erg aantrekkelijk en daar is het dan ook bij gebleven. Maar toch ook alweer een flink aantal jaren geleden ontmoette ik "Theo", mijn bejaarde moestuinier, inmiddels een goede vriend en hij had het ook over snijbiet en liet mij een gewas zien met enorme bladeren en dikke stelen. "Hoe kun je daar nou wat lekkers van maken",  vroeg ik ons af. "Gewoon als spinazie klaarmaken", aldus de kenners. Gistermiddag had ik de 's-morgens geoogste snijbiet alvast voorgesneden, gewassen en gaar gekookt; vervolgens met de staafmixer zeer fijn gehakt en aangemaakt met maizena in room, gezouten en met een paar gekookte frieslanders en nog wat draadjesvlees gesmuld! 
Misschien weer zo'n vergeten groente, hoewel ik denk dat de zogenaamde "wilde spinazie" die je zo af en toe wel ergens te koop ziet, gewoon snijbiet is; heeft wat meer uitgesproken smaak dan de hedendaagse spinazie, maar zeker een aanradertje!

Volgende week is Bartho er weer

 De vrijdagmarkt in de Bilt/Bilthoven is mij bijna heilig; het is maar zelden dat ik daar niet "even" naar toe ga. Ik realiseerde mijn gebondenheid met mijn huidige woonplaats sterk op het moment dat ik aan het overwegen was om te gaan verhuizen. Natuurlijk was dat primair ingegeven door het feit dat mijn partner Roos was verhuisd naar een veel rustiger en schoner omgeving: Overijssel, de rustigste provincie aldus Midas Dekkers, die wij overigens ook een keer daadwerkelijk hebben ontmoet terwijl hij lekker in zijn tuin bezig was. Hij heeft gelijk; het is heel rustig en prettig wonen in het Oosten des landes en ik mag er dan ook verdraaid graag zijn. Toen zoon Hugo mij daarbij ook nog eens attent maakte op de - inderdaad- wat aftandse staat van mijn flat en ik er heel erg tegenop zag om die op te laten knappen, heb ik dan ook overwogen om de stap tot verkassen te maken. We zijn toen ook op bezoek gegaan bij een ouderengemeenschap in oprichting die als doelstelling heeft een woongroep-achtige woonsituatie te scheppen; leek me in eerste instantie een aantrekkelijk initiatief. Maar alles nog eens rustig overwegend in mijn, ongetwijfeld wat slordige flatje bedacht ik mij dat deze flat en omgeving gewoon mijn habitat was en dat ik hier wilde blijven, misschien nog tijdelijk, maar voorlopig nog in ieder geval.
En zo liep ik vandaag weer even over de markt; eerst boek van Faulkner - waar ik niet doorheen kwam - terug gebracht naar de bieb en vervolgens even bij "Hans" langs; had eigenlijk niets nodig, maar de muesli was op en hier pin ik altijd wat extra bij voor de aanvulling van mijn contanten. Hans is plaatsgenoot van Bartho, de producent van de overheerlijke geitenkaas die ik door Corona en overdadige warmte al een tijd moet missen. "Volgende week is hij er weer", wist Hans mij te vertellen. Bij John haalde ik 2 kilo Frieslanders, heerlijke aardappelen. Vervolgens nog even langs bij "Alex", de kippenboer voor nog een kilo vleugeltjes; moet ik bakken voor de wandeling met Ab aanstaande zondag. Heb ik dan ook even gedaan, en brood gebakken en een spektaart en de snijbiet die ik bij Theo had gesneden ook toebereid en gegeten: heerlijk! Begrijpt u lezer dat ik me thuis voel in deze habitat; en na alles opgeruimd te hebben ging ik weer fijn naar Overijssel; gezellig bij mijn Roosje gegeten en 's-avonds een glaasje wijn.

Kan dat in een democratie

 Gisteren liep ik naar huis vanaf Lunetten, via het park Amelisweerd, u weet misschien nog wel, dat aaneengesloten bosgebied, dat zo nodig doorsneden moest worden door een snelweg; mensen lieten zich ketenen aan de oude bomen in een poging deze destructie te voorkomen. Tijdens mijn wandeling stak ik die snelweg ook over; vier of vijf banen vol auto's van de stad Utrecht af en zes volle banen met auto's richting stad via de rondweg. Telkens als ik deze drukke snelweg passeer voel ik die rare vergelijking met aderen die in een tumor lopen; deze waanzinnige vervoersstromen leiden tot destructie; voeden onze kapitalistische maatschappij en worden door deze maatschappij gevoed. Doordat we de aarde steeds efficiënter exploreren - misschien beter omschreven als uitzuigen en we noemen dat economie - zal dit proces steeds maar toenemen. Hoe lang nog? Ik liep, een dag na de warmste 3e dinsdag in september ooit te peinzen over hoe ver het nog moet komen met de klimaatverandering voordat de mensheid (ooit?) collectief het roer omgooit en de economie met verstand laat afkoelen en het misbruik van de aardse schatten aan banden legt.
De nieuwe "baas" van Europa, mevrouw von der Leyen geeft een goed signaal af: "de reductie van de CO2 emissie in 2030 zal 55% moeten zijn"; de ambities voor NL zijn zelfs CO2 neutraal in 2050. Ik krijg niet de indruk dat de urgentie van de problemen erg zijn doorgedrongen bij de individuele mens als ik die krankzinnige verkeersstromen aanschouw; ook in huishoudens zie ik weinig gebeuren om de energiebehoefte aan banden te leggen. Kortom, voorlopig zie ik op basis van vrijwilligheid en verstand helemaal niets veranderen, hooguit nog verder de verkeerde richting op.
En mocht de urgentie nog veel hoger worden door toenemende natuurkrachten als droogte, hitte, stormen en daardoor voedselgebrek en "vluchtelingen"stromen, dan zal de democratie niet in staat zijn om de zaak te keren. Alleen een Chinese aanpak zal misschien nog soelaas bieden als het niet al te laat is. Ik hoop zo verschrikkelijk dat ik ongelijk krijg!! Mijn hart bloedt als ik dit overdenk.

Hele dag bij Marjorie

Marjorie even aan de telefoon

 Later dan ik had afgesproken, om 10.30 kwam ik aan bij Marjorie. Ze deed de deur voor me open en daar stond ze weer; was lang geleden dat ik haar hier had gezien; ruim 2 maanden had zij in het ziekenhuis gelegen. Ik was dan ook blij dat ik haar hier weer kon ontmoeten; een emotioneel weerzien, ook voor haar. Natuurlijk spraken we intensief over het proces dat ze heeft door moeten maken en over alle medische behandelingen die ze heeft moeten ondergaan; het was nogal wat. En dan nu een nieuwe start.
Voordat ze in het ziekenhuis was opgenomen, in de tijd dat ze thuis was en in behandeling ben ik regelmatig op bezoek geweest en hebben we wat afgepraat; nooit waren we uitgepraat en ook nu spraken we over veel dingen en over de toekomst, over boeken.
Ik speelde wat op de piano, onder andere "Auf dem Wasser zu singen" dat prachtige lied van Schubert met haar bijzondere tekst. Ik vertelde haar dat Roos zo getroffen was door de laatste, indringende regels van het lied en eigenlijk in de meeste uitvoeringen de juiste expressie mist. Ben het geheel met Roos eens ook al is de tekst hier en daar voor mij mysterieus. 
Hugo zou om een uur of 19 weer thuis zijn; ik ging er om half zes weer van tussen en ging lopend terug naar huis; twee uur lopen, heb ik ook echt iedere dag nodig even een flink stuk lopen. Even snel eten en toen direct door naar Roos waar ik om 22 uur de sleutel in het slot deed. We hebben nog gezellig een wijntje gedronken en bijgepraat.

Dit werd me echt te warm

Heerlijk strandweer vandaag
Gijs, Evi en Sjoerd 

 Klaagde ik gisteren over de warmte, daar werd het me vandaag echt te veel; het werd zelfs weer 32 graden. Gelukkig koelt het 's-nachts wel veel beter af omdat de avond veel vroeger invalt; het slapen is dan ook geen probleem. Merkwaardig genoeg zijn er nauwelijks meer muggen en kun je ook gewoon met het slaapkamerraam open slapen. 
Eerst maar eens bij Theo op bezoek; even kijken hoe het met iedereen gaat en hoe de moestuin er bij staat. Ze zaten aan de koffie en natuurlijk dronk ik een bakkie mee. Gezellig gesproken over van alles en vooral over lekker eten. Ik sprak af dat ik donderdag of vrijdag langs zou komen voor snijbiet. Het plan voor morgen was dat ik met vriend Peter C. een stadswandeling zou gaan maken in Zutphen; ik had bij "de Pelikaan" alvast 2 kg "Oudemans thee" besteld; die kon ik dan meteen op gaan halen als ik met Peter door Zutphen marcheerde. Het zou anders lopen. Toen ik weer thuis was kreeg ik een Whats App bericht van schoondochter Marjorie met de vraag of ik morgen, woensdag dus, tijd had. Ze zou vandaag na 2 maanden uit het ziekenhuis thuis komen, Hugo moest morgen werken en of ik haar dan in ieder geval bij zou kunnen staan, gewoon met mijn aanwezigheid. Peter C. kent de situatie en had er dan ook geen moeite mee dat ik onze afspraak wilde wijzigen; gaan we nu in oktober doen.
Intussen was het zo onaangenaam warm geworden dat ik gewoon tot niets meer kwam. Was wel begonnen met een e-boek dat vriend Dick ons had geadviseerd, een boek over schimmels. Volgens hem was dat dermate interessant dat je het las als een spannend boek en er niet mee kon stoppen. En inderdaad, het boeide vanaf het eerst moment; leuk geschreven en een verrassend onderwerp!
Later kreeg ik een leuk Whats App bericht van schoonzoon Walter met een fotootje van de drie oudste kinderen lekker in zee. Mocht ik in deze blog plaatsen ter illustratie dat het vandaag erg lekker strandweer was. Ik heb 's-avonds op m'n balkon zitten genieten van de afkoeling en schrok wakker toen ik even in slaap was gevallen.

Te warm voor Vaals

Het piepkleine beekje de Gulp

 Voor vandaag had ik de etappe van Slenaken naar Vaals bedacht en dan op bezoek bij vriend Dick. Maar aangekomen in Slenaken was het al zo warm dat ik het plan veranderde en eerst door de zo bekende bossen bij Slenaken en het pad langs de Gulp heb gevolgd en daarna de weg naar Gulpen heb afgelegd. De omgeving van Slenaken ken ik al vanouds; was er al toen ik een jaar of tien was met mijn grootouders; we logeerden toen in Epen. Met de kerstdagen 1979 waren Anneke en ik hier voor onze eerste gezamenlijke vakantieweek; we logeerden toen in Noorbeek in de buurtschap Vroelen. Ik houd van dit plekje ook al is het in die jaren natuurlijk nogal veranderd, o.a. beter bereikbaar geworden met OV!
Kortom eerst een stuk routa nostalgica met het prachtige stroompje van de Gulp dat meanderde door haar breed uitgesleten dal; kriskras, op en neer door het bos en ongeveer langs het vernieuwde Krijtlandpad. Het werd al warmer en warmer; ik ben best gek op de warmte, maar nu met deze derde hittegolf ben ik het wel een beetje zat. Het schijnt morgen nog heter te gaan worden. Uiteindelijk kwam ik aan in Gulpen waar de bus naar Vaals keurig op me stond te wachten; de OV-engel was me weer goed gezind.
Dick stond me al op te wachten op zijn noord balkon waar we genoeglijk aan de thee en de kout begonnen. Natuurlijk over wandelen en vooral over de praktische en sociale toepassingen van Komoot, dat handige social medium voor wandelaars en fietsers. Het programma leent zich ook heel goed voor wandelgroepen; zowel om te organiseren als om elkaar te informeren en natuurlijk vast te leggen.
Om half zes nam ik de bus naar Maastricht om de Intercity van 18.31 naar Utrecht te nemen. Was om 21 uur weer thuis op de flat; was gewoon suffig van de hitte gedurende de wandeling en de lange terugreis. Een intensieve dag geweest.

De laatste blik op "de boerderij"

 Helemaal voorin mijn oude fotoboek, gemaakt in mijn jonge jaren, zijn twee bladzijden met foto's die mij altijd dierbaar zijn geweest; niet alleen de foto's maar natuurlijk vooral de herinneringen aan die hooguit twee keer dat ik daar geweest ben; de boerderij in Nijkerk op de Veluwe, de boerderij van oom Aart. De laatste keer dat ik er als kind was moet rond 1958 zijn geweest; ik was tien jaar oud als ik mij goed herinner. Als stadskind was het iets geweldigs; heel bijzonder met de koeien op stal; hooguit 5-6 koeien; op het gemengde bedrijf waren ook een paar varkenshokken, een ferme kippenren, een grote moestuin en natuurlijk een paard. Ik weet nog dat iemand (mijn vader?) bedacht had dat ik op dat paard zou moeten gaan zitten en oom Aart was zo goed om het paard uit zijn stal te halen en te proberen of het mij op zijn rug zou tolereren. Nou, dat was niet het geval en "de rit" heeft nog geen twee secondes geduurd; oom Aart tilde mij direct weer van het ongedurige beest af. 
Wellicht hebben die twee bezoeken mijn grote liefde voor het kleinschalig boerenbedrijf sterk bepaald. Het bedrijf lag aan een zandweg, in de buurt van een stromende beek, slootjes met bloemen en bramen. Ik vond het allemaal zo bijzonder. Is ook nooit uit mijn gedachten verdwenen. 
In het jaar dat zoon Hugo werd geboren ben ik nog eens op zoek gegaan naar de boerderij; op de fiets naar Nijkerk en aan een postbode gevraagd waar ik de Domstraat in Nijkerk kon vinden. Ik wist die naam omdat ik waarschijnlijk nog een keer een brief heb gestuurd naar Jan, de zoon van oom Aart. Ook wist ik gelukkig nog hun achternaam en door nogmaals vragen kon ik de boerderij vinden en liep het erf op. Daar stond, direct herkenbaar, nauwelijks veranderd oom Aart, zich afvragend wat die vreemde snuiter kwam doen: "U herkent mij niet, maar ik herken u wel", merkte ik snedig op. Ik noemde mijn naam en direct verscheen een glimlach en was het ijs gebroken. Ik werd uitgenodigd om te blijven eten; ik werd rondgeleid in het bedrijf dat inmiddels geen gemengd bedrijf meer was maar producent van broedeieren voor slachtkippen. Ik vond het zo fijn om daar even geweest te zijn.
Ik sprak over dit bezoek met mijn broer, die, vier jaar jonger dan ik, ook warme herinneringen had aan het bezoek aan de boerderij; we besloten om op zoek te gaan, met de auto en we hebben de boerderij gevonden. Ik denk dat er toen niemand thuis was, maar we hadden gezien dat het om een eierproductie bedrijf ging.

Daar doemt ze voor het laatst op naast het 
industrieterrein

Op een keer in de trein zag ik vanuit de trein een naambordje van de straat met het bekende opschrift Domstraat. Inmiddels is Amersfoort twee stations opgeschoven naar Nijkerk en ik realiseerde mij dat ik gewoon vanuit Vathorst naar dit oude plekje toe zou kunnen lopen en dat heb ik als wandelaar zijnde natuurlijk ook gedaan. En daar vond ik de mij bekende naam terug en er werden eieren aan de straat verkocht; vanaf die tijd heb ik daar mijn verse eieren gehaald maar tevens contact gelegd met Gerard, de opvolger van zijn vader Aart.  Op moderne wijze via internet zijn we met elkaar in contact gekomen en hebben mijn broer Jan en ik een bezoek gebracht aan de boerderij waarbij een aantal van de (verre) familieleden en wij weer kennis met elkaar maakten. Mijn broer wist zich nog veel meer details te herinneren dan ik; hij wist nog precies waar alles zich had bevonden en waar het paard had gestaan. Later kwam ik nog regelmatig langs om eieren te halen totdat dit bedrijf werd gestopt en Gerard en vrouw Francijn gingen verhuizen; de boerderij stond er wat verweesd bij. Gerard had al gezegd dat het industriegebied van Nijkerk tot bij hun terrein zou worden uitgebouwd.

Nog een laatste keer de achtergevel en de varkensstal

Vandaag had ik, nadat ik Roos naar het station had gebracht eigenlijk niet zo'n idee wat ik zou gaan lopen en besloot om voor de laatste keer een bezoek aan "de boerderij" te brengen; ik wilde eigenlijk een foto maken van de gevelsteen waarop stond wanneer deze boerderij in de dertiger jaren van de 20e eeuw door de vader van oom Aart was gerealiseerd. Volgens Gerard bijzonder moedig om dat in de crisisjaren te ondernemen. Ik vond de boerderij zonder al te veel moeite ook was het laatste bezoek alweer een poos geleden; ik zag niemand ook al stonden er wat auto's; maakte wat foto's vanaf het pad en constateerde dat de omgeving drastisch en gruwelijk was veranderd tot een vervallen uithoek van een industrieterrein. Het was mij droef te moede. Inmiddels zag ik wat beweging op het terrein en sprak nog wat met de huidige, tijdelijke bewoners die mij wisten mede te delen dat de boerderij binnenkort zou worden afgebroken; heeft er dus zo'n negentig jaar gestaan; ik kan het niet laten om altijd weer vanuit de trein even te kijken naar het silhouet van die oude boerderij; dat is wat mij nog een korte tijd zal herinneren aan die heerlijke twee bezoeken uit mijn kinderjaren.

Groepsimmuniteit op komst?

 In mijn wetenschappelijke tijd heb ik zowel virologisch onderzoek gedaan als immunologisch onderzoek. Ik probeer dan ook al maanden de gegevens die zo langzamerhand toch wel binnen sijpelen, zij het dan via de krant, te verklaren. Ik pretendeer echt niet de waarheid in pacht te hebben maar verbeeld me toch wel de verschillende gegevens in een kader te kunnen brengen; een hoopgevend kader gelukkig. Een hoopgevend perspectief doemt op mijn inziens.

Allereerst die tragische bevinding van dat koor dat vlak voordat Corona uitbrak de Mattheus Passion had ingestudeerd en op de valreep zelfs uitgevoerd. Vlak na de uitvoering werd een behoorlijk aantal van de koorleden behoorlijk ziek en enkele, ook familieleden zijn overleden. Daarentegen was van het publiek, dat toch ook meerdere uren in die uitvoeringsruimte had vertoefd, niemand ziek geworden.

In de verpleeghuizen waar Corona uitbrak onder de patiënten sloeg het toe als een bosbrand in een uitgedroogd bos; patiënten werden in grote getale ziek en stierven ook veelal. Jonge mensen bleken al snel aanzienlijk minder vatbaar te zijn voor het virus en werden meestal niet ernstig ziek.

In Amsterdam is tegen de verordeningen van afstand houden en mondkapjes dragen in een protest manifestatie geweest. Daarbij zijn er achteraf geen gevallen van Corona geconstateerd.

In slachthuizen waar mensen vlak naast elkaar werkzaam zijn heeft besmetting fors plaats gevonden.

Een week of 6 - 8 geleden bleek uit serologisch onderzoek bij bloeddonoren, in Limburg dat er een onverwacht hoog percentage, 10% van de donoren seropositief waren, d.w.z. dat zij antistoffen hadden gevormd tegen het Corona virus, waarschijnlijk zonder ziek te zijn geweest.

Paradoxaal is in de loop van de tijd het aantal besmettingen toegenomen ondanks de maatregelen terwijl het aantal ernstig zieken sterk is afgenomen; nauwelijks meer patiënten op de IC's, weinig opnames in ziekenhuizen.

Uit summiere "data" concludeer ik dat het virus uiterst besmettelijk is wanneer de afstand tussen de virusdrager en de ontvanger klein is en het contact intensief. Verder meen ik dat er een mate van groepsimmuniteit is gevormd buiten klinische manifestatie om. Hoe zou dat gebeurd kunnen zijn?

Uit de tijd dat ik met virussen werkte, met Herpes Simplex Virus in mijn geval, heb ik geconstateerd dat een virus buiten zijn gastheer behoorlijk kwetsbaar is; het aantal infectieuze deeltjes, zelfs in een virusvriendelijk medium, neemt razendsnel af. Kwetsbaar, snel niet meer infectieus, maar nog wel antigeen!  

Mijn vermoeden is dat er inmiddels veel dood virusmateriaal in onze omgeving circuleert en dat daarmee immuniteit is opgeroepen bij een deel van onze populatie. Door inademing of via een andere porte d'entrée komt dood virus materiaal binnen en roept een immunologische reactie op waardoor diegene antistoffen tegen het virus vormt met een zekere mate van immuniteit tot gevolg.

Dit idee heb ik niet helemaal zelf bedacht maar is mede gebaseerd op uitspraken van Zach Bush, medicus die aangeeft dat virussen "overal" kunnen worden aangetoond (zij het niet levend, dus niet infectieus). Dat heeft mij geprikkeld tot de aanname dat daarmee immuniteit zou kunnen ontstaan. Helaas is Bush' interview "gekaapt" door de anti-vaxers waardoor hij - ook door mij hoor - wellicht wat aan geloofwaardigheid zou kunnen verliezen. Neemt niet weg dat hij gelijk heeft gekregen waar het MERS en SARS betreft; leek ook pandemisch te worden maar is langzaam verdwenen. Hoe is niet duidelijk overigens.

Gezellig op het balkonnetje

 

Lekker aan de wandel

We hadden afgesproken op station Apeldoorn om van daar met de bus naar Hoog Soeren te gaan; de wandeling die ik deze week al gemaakt had, van Hoog Soeren naar Garderen wilde ik ook aan Roos laten zien; met name het plaatsje Hoog Soeren vond ik reuze charmant met haar half verharde toegangswegen, prachtige panden en een golfterrein met vriendelijke mensen. 
In mijn blog van gisteren gaf ik al aan dat mijn verstandelijk vermogen wat achteruit begint te kachelen en ja hoor, ik had het niet goed uitgezocht; Roos kwam precies te laat om de door mij uitgezochte bus te halen die keurig op z'n vertrektijd ook daadwerkelijk was vertrokken terwijl Roos nog met haar trein moest binnen komen. Ik kon de haren wel uit m'n hoofd trekken, maar ach, met een andere bus konden we ook naar Hoog Soeren en zo wandelden we genoeglijk tot het Uddeler meer. Mooi weer, mooie wandeling en gezellig zo met z'n tweetjes. 
Gisteren had ik op speciaal verzoek van Roos nassi goreng gemaakt met vis in plaats van vlees; dat was ons onlangs toen Margot bij ons kwam eten uitstekend bevallen. Toen had ik ook nog gedroogde oedang gebruikt en dat moet ik een volgende keer weer in huis halen want dat verhoogt de smaak bijzonder! Maar ook zonder oedang was de nassi uitstekend van smaak. Pindasausje erbij gemaakt en seroendeng van toko Ramee uit Amsterdam.
Het beloofde mooie nazomerweer is vandaag begonnen; overdag was het aangenaam maar 's-avonds was het gewoon zoel en we zaten te genieten op het zuid balkon. Beide tuinstoelen had ik naar het balkon gesleept, bijzettafeltje, biertje en later een wijntje en ontzettend fijn zitten discussiëren over allerlei onderwerpen. Heel fijne avond; houden we erin Roos! 

Genealogische verzoeken

 Eigenlijk kijk ik maar zelden op mijn Facebook account en dan nog niet eens op messenger; e-mail en WhatsApp zijn eigenlijk wel voldoende voor de broodnodige communicatie. Maar nu zag ik dat er een paar berichtjes waren op messenger van mij onbekende afzenders. Dat bleken twee verzoeken te zijn om informatie omtrent voorouders; genealogisch onderzoek dus. Eén van de verzoeken was zelfs uit Australië.

En dan duik je weer in die enorme lijst met namen uit een steeds grijzer wordend verleden en realiseer je je dat al die genetische informatie die je in je draagt van overal en nergens komt. Uit Friesland, de Veluwe maar ook uit Zeeland en waar niet vandaan. Plaatsjes waarvan je nog nooit hebt gehoord en die waarschijnlijk ook niet meer bestaan. Roos en ik hebben zitten puzzelen om te onderzoeken waar familielijnen in elkaar overgaan en wie de gezamenlijke stamvader/moeder is. En als je dat gevonden hebt krijg je toch een zeker gevoel van triomf. In mijn eentje red ik dat niet meer helaas; ik merk dat met het ouder worden mijn verstand minder en minder wordt. Heb ik in mijn dertiger jaren de ingewikkeldste processen kunnen begrijpen en bedenken daar kan ik nu in die genealogische bomen gewoon het bos niet meer vinden.

De trassi was op

Dit prachtige pand is ooit gerealiseeerd
als woonhuis voor de eerste "Heineken

Na twee dagen van - voor mij - best zware wandelingen dacht ik vanmorgen: "het is wel goed", en besloot om het rustig aan te doen vandaag. Een dag door Amsterdam lopen, dat leek me wel wat. De belangrijkste drijfveer was dat de trassi nagenoeg op was; trassi, een ingrediënt dat ik onmisbaar acht om een lekkere nassi te maken. Na het ontbijt - boterham met jam en kwark mmm - op de fiets naar het station. Bijna vergat ik mijn mondkapje op te doen; ik doe dat heel consciëntieus, ondanks dat het RIVM steeds heeft aangegeven dat het zinloos is, maar gewoon als burgermansplicht. Aangekomen op station Amsterdam Zuid in al die drukte bedacht ik mij dat de maatschappij toch best wel weer op gang begint te komen. Allemaal jonge mensen in kantoorkledij; jonge vrouwen met paalhoge hakken en sjieke kledij en jonge mannen in pak met iets te hoge pijpen en onwennig aan hun stropdas plukkend; leuk om naar te kijken. Langs de stadionkade - wat is oud Zuid toch statig! - naar de Pijp gelopen, de wijk ooit door Heineken voor zijn arbeiders gebouwd en waar ook toko Ramee is gevestigd. Een paar dingen ingekocht waaronder natuurlijk 3 pakjes trassi met haar karakteristieke luchtje. Daarna over de beroemde Albert Cuijp markt gelopen. Gelukkig hoefde je er geen mondkapje te dragen zoals nog niet zo lang geleden was verordonneerd. Maar allemachtig, wat was het er stil?! Veel kramen waren ook onbezet; dat had ik nog niet eerder op deze bekende dagmarkt gezien. Er stond een Vlaardingse haringboer en daar wilde ik wel eens een harinkie proberen. Mijn vaste vishandel hier in Bilthoven vroeg mij onlangs of ik wel eens ergens anders haring probeerde. Ik kon dat volledig beamen, maar moest bekennen dat die van hem toch wel de beste was; onthoud dat maar lezer, de Volendamse vishandel in Bilthoven; superieur in zijn haring. En helaas, die Vlaardinger haringboer krijgt van mij een onvoldoende; was niet alleen een stuk duurder, maar ik vond de haring gewoon niet lekker en overwoog zelfs om hem niet op te eten maar weg te gooien, maar dat werd voorkomen door mijn gierigheid. Helemaal aan het eind van de markt stond, net als in vroeger tijden een stal met friet en ook daar heb ik een zakje van opgesmikkeld, met een beetje extra zout en mayonaise, heerlijk! Ik sprak met de patatbakker over de markt dat het zo stil was door de Corona; het blijkt een ramp voor de marktmensen te zijn; vooral toen die mondkapjes verplicht werden kwam er geen mens meer. "Hoe lang gaat dit nog duren?", vraagt men zich af.
Ik liep via de Nicolaas Witsenkade terug en via de Vijzelgracht richting Kalverstraat. De bruggen over de grachten worden allemaal vernieuwd dus was het een behoorlijke chaos onderweg. In de Kalverstraat was het echt druk; hier is het onmogelijk om de anderhalve meter afstand regel te volgen ook al zou je dat willen. Ach en wie wil dat hier nou echt? Verbazend de vergelijking met als je ergens in het buitengebied aan het wandelen bent; vaak wijken de mensen daar meters uit als ze je tegen komen; hier niet, iedereen loopt gewoon net als altijd. Ik vond het wel relaxed hoor. Nam een klein zijstraatje en daar stond pontificaal op de straat de anderhalve meter afgetekend, pas toen realiseerde ik mij hoe groot anderhalve meter feitelijk is; dat is geen sociaal acceptabele afstand! Had ik mij nog niet eens gerealiseerd. 
En op de terugweg in Utrecht CS op de roltrap ook; niemand houdt zich aan de 5 treden afstand en waarom zou je ook?! Omdat het moet; het is overheidsbeleid, maar het zit niet in de menselijke natuur.
En dan lees ik in de krant het "verontrustende" bericht dat het aantal positief bevonden Corona testen inmiddels het dagrecord heeft gevestigd met meer dan 1000 lieden; patiënten kun je niet zeggen want vrijwel niemand is ziek. Ook de ziekenhuisopnames voor Covid zijn niet gestegen en evenmin het aantal patiënten dat is gestorven aan Corona. Zelfs in besmette verzorgingshuizen wordt niet (meer) gestorven; men is immuun kennelijk.
Naar ik steeds meer vermoed is Corona als ernstige aandoening aan het verdwijnen; de meest gevoeligen zijn inmiddels niet meer onder ons en de meeste mensen, ook de 80 plussers die de eerste golf hebben overleefd hoeven niet meer zo bevreesd te zijn; slechts 15% van hen overleeft het niet, oftewel, 85% overleeft het wel. Roos en ik kennen inderdaad iemand van 87 die het heeft overleefd; wel behoorlijk zwaar griep gehad, maar hersteld! Met de meneer van de frieten zou ik willen opmerken: "hoe lang gaan we hier nog mee door?"

Ik hoor het al

Het Uddelermeer lag ook op de route

 Vandaag een prachtige wandeling gemaakt over de Veluwe; van Hoog Soeren naar Garderen. Op de heenweg had ik in de bus wel zo'n gezellige buschauffeuse; ze praatte honderduit, eerst over de mooie rit die ze met bus 104 ging maken; dat kon ik volmondig beamen; bus 104 rijdt van Apeldoorn naar Nunspeet en v.v.; dwars over de Veluwe. Ik vertelde haar dat ik gisteren in Zuid Limburg had gewandeld waarop zij vroeg of ik vlaai had gegeten. Zij at in Limburg altijd een stuk vlaai maar ook zuur vlees en zuurdesem roggebrood, kortom een kenner van lekker eten. En al snel hadden we het over kruudmoes waarvan zij me kon vertellen dat het spek wel gebakken moest zijn en dat er kervel als kruid in moest. Bij de middelste halte van Hoog Soeren (Oranje oord geloof ik) stopte ze voor mij. Een aanloop naar de etappe van het Veluwe Zwerfpad door het bos; was niet spectaculair, maar dat plaatsje Hoog Soeren was een pure verrassing, een pareltje in die toch al zo fraaie Veluwe. Rustig, chique met eigen golf terrein, waar ik op een gerieflijk bankje mijn lunch kon genieten. Vriendelijke mannen die mij allen smakelijk eten wensten en ook even een praatje kwamen maken.
Daarna de mooie etappe door het kroondomein; Komoot hielp mij de weg te vinden. Gelukkig had ik de tijd ruim genomen.Na een bijzonder fijne wandeling kwam ik keurig op tijd aan in Garderen; ik moest zelfs nog even wachten en nam plaats op een bankje met aan de andere kant een dame van mijn leeftijd schat ik; misschien iets ouder. We hadden het al snel over Corona; hoe kan het anders in deze tijd. Op beweerderige toon vertelde ze mij hoe het allemaal zat met dat virus. Het was afkomstig van vleermuizen en dat het zich manifesteerde kwam doordat er teveel mensen zijn. Ze was het - uiteraard - niet eens met het regeringsbeleid en zo kletste ze maar door over dit heikele onderwerp. Ik gaf af en toe wat tegengas, maar luisteren was deze kakkineuze dame niet geleerd. Vol bewondering sprak ik dan ook: "Ik hoor het al, u bent een deskundige!" Ik geloof wel dat ze merkte dat ik dat niet serieus bedoelde. Gelukkig kwam de bus op dat moment en we checkten in, althans ook zij probeerde dat, zij het tevergeefs, waarop ze niet alleen richting chauffeur liep maar zelfs de euvele moed had om onder de afzetting door te kruipen, waarop zij met krachtige woorden werd terug gestuurd. Wat een idioot wijf, schoot door mij heen.

Paul Theroux' leesadvies

 Op die winderige dag dat de storm Francis ons land passeerde, heb ik inkopen gedaan op de WVT boekenmarkt. Niet dat ik een tekort zou hebben aan leesstof; ik beschik over een e-reader met - ik weet niet hoeveel - boeken die ik nog niet heb gelezen en ik ben lid van de bibliotheek. Maar ik kan het niet laten om - voor het goede doel - bij de WVT, liefst twee keer per jaar een paar kilo boeken in te slaan. En, jammer genoeg had ik geen tas meegenomen, het werden er toch weer veel waaronder een boek van de reisschrijver Paul Theroux. In het verleden heb ik een aantal boeken van hem gelezen en ik vond die destijds best amusant; niet diepgravend, maar onderhoudend.
Ik was dan ook welgemoed aan het boek over de reis van Boston naar Patagonië begonnen; na enkele bladzijden begon het mij te vervelen en keek ik hoe het eindigde en dat was toch wel bijzonder; een bezoek aan de grote Zuid Amerikaanse dichter Borges.  Het gesprek tussen deze twee schrijvers gaat herhaalde malen over collega schrijver William Faulkner; voor mij een reden om eens te kijken wat er in onze onvolprezen bieb van deze schrijver aanwezig is en dat bleek - aldus de mening van recensenten - één van zijn beste boeken te zijn: "Absolom, Absolom", als ik me niet vergis, genoemd naar de bijbelse figuur die met zijn (te?) lange haren tijdens het paard rijden vast kwam te zitten in de takken van een boom. Ik heb het boek nog lang niet uit en ben er ook niet geheel van overtuigd dat ik het uit zal lezen; de plot komt dermate langzaam uit de brei van woorden die Faulkner gebruikt om bladzijde na bladzijde te vullen met details van het verhaal; van voren naar achteren springend, de lezer het bijzonder moeilijk makend om de lijn te grijpen en enige duidelijkheid te verkrijgen. 
Het boek zou vooral gaan over de verschrikkingen van een plantage met slaven zo rond de tijd van de burgeroorlog in de VS. En inderdaad komt het zware leven van de zwarte slaven hier en daar ter sprake. Verbazend voor een tegenwoordige lezer is het te pas en te onpas gebruiken van de zgn. N-woorden. Ik merk toch dat ik dat behoorlijk stuitend vind, maar het boek is geschreven in de tijd dat dat "bon ton" was en het speelt in de tijd dat de N-woorden normaal waren in het dagelijks gebruik om met de slaven om te gaan. 
De gruwel van de slaventijd komt zijdelings aan de orde tot nu toe in het verhaal maar is nu al moeilijk te verteren terwijl ik nog niet halverwege ben. Ik zal proberen om door te zetten.

Het is oogsttijd

Brederode stoofpeertjes

 Roos heeft in haar tuin een behoorlijk stuk als moestuin ingericht. Er staat boerenkool, bieten, bonen, rabarber, fazantenbessen, hop, tomaten, frambozen en nog een paar struiksels. Vooral de boerenkool en de bonen leveren enorme hoeveelheden maar ook de bieten mogen er wezen. Veel is uit zaad opgetrokken waaronder de boerenkool en de rabarber; ik sta gewoon versteld hoe goed alles gelukt is; de tomaten zijn zelfs spontaan uit de grond gekomen uit keukenafval dat Roos had ondergespit; het is een wonder alles bij elkaar.

Vanmorgen heb ik geoogst van de boerenkool; de onderste bladeren mocht ik meenemen; het was een behoorlijke zak vol zelfs na het afritsen van de hoofdnerf. Je kon nauwelijks zien dat ik er van geoogst had. Er hingen ook nog wat verloren boontjes aan de staken; die mocht ik eveneens meenemen. In mijn rugzak had ik al met al dus appels en stoofperen van de wandeling van gisteren plus bonen en boerenkool; het is oogsttijd. Kunnen we wel weer een paar dagen van eten.

Weer eens de 20 aangetikt

Een hap van de toko

 De laatste weken leek het wel of m'n conditie almaar minder werd; ik zakte af naar wandelingen van 15 kilometer, 12 kilometer en afgelopen dinsdag had ik met 10 kilometer eigenlijk wel voldoende, vonden mijn benen. Voor vandaag hadden Roos en ik gepland om van Zutphen naar Deventer te wandelen langs de IJssel; een prachtige wandeling die we al eens eerder hadden gedaan. We begonnen op Roos' voorstel met een portie van de toko, vlak achter het staion. Tot mijn verbazing mochten we niet op het terras eten; vanwege de Corona natuurlijk; wat worden we dat gezeik toch zat! Toen ik dat hoorde van Roos zei ik, vriendelijk als altijd: "laat ie het maar in z'n reet steken". Maar inmiddels had Roos al besteld en stond het in de magnetron. We hebben het op een betonnen randje naar binnen gewerkt; niet bijzonder; "goed binnen te houden", zou Hugo zeggen.

Na de 16 kilometer van gisteren, over het Hulshorster zand ging het me eigenlijk goed af. Zelfs toen we Deventer bereikten voelde ik me nog behoorlijk fit. Roos niet, die had het helemaal gehad, maar Komoot gaf duidelijk aan dat we 19.6 km hadden afgelegd, dus de 20 wel aangetikt. Waren we trots op.

En de wandeling was op een mini-buitje na droog en zonnig verlopen. Onderweg kwamen we nog een verlaten boomgaard tegen waar niet alleen verschillende ouderwetse appelrassen stonden, waarvan een enkele verrassend lekkere appels produceerde, maar ook een boom met Brederode stoofperen, een ras dat volgens schoonmoeder Geertje echt de lekkerste stoofperen vertegenwoordigde. We hebben er dan ook beiden van geplukt en meegenomen. Op het station Deventer heb ik nog geverifieerd of het echt Brederode peertjes waren en ook gekeken hoe je "lege artis" stoofpeertjes moest toebereiden. 

De eenzame wandelaar

De heide staat in bloei op het Hulshorster Zand

 Vanmorgen eerst naar de markt voor de nodige inkopen bij marktslager Ultee, aardappelhandelaar John en voor volkorenmeel bij de Veenendaalse Reformkraam. Bij Theo had ik een emmer vers geplukte spinazie opgehaald en die heb ik gekookt, fijn gehakt en verder toebereid met een scheutje room en wat maizena. Smaakte geweldig! Nog wat etenswaren opgeborgen in de vriezer en toen in de hoeven, op naar Harderwijk en verder met bus 104 naar Leuvenum, halte de Zwarte Boer voor m'n favoriete wandeling langs de Leuvenumse beek en over het Hulshorster zand. Ik nam de trein van 14.00 uur zodat ik na de wandeling na de spits van 18.30 door kon naar Roos.

Het was vrijwel verlaten over de hele etappe die ik zo langzamerhand ken als m'n broekzak. Wel kwam ik een boswachter van Natuurmonumenten tegen bij de Leuvenumse beek. Kon ik eindelijk aan deze organisatie kwijt hoe geweldig ik het vond dat deze beek weer meanderde en ondiep was gemaakt zodat het water minder snel werd afgevoerd. Mijn compliment werd duidelijk op prijs gesteld. Het was zulk heerlijk wandelweer maar kennelijk voor zeer weinigen aanleiding om dit fraaie gebied door te trekken; ik kwam letterlijk niemand tegen tot de weg naar Nunspeet. Ik voelde me zo ontzettend bevoorrecht dat ik het genoegen van het wandelen ken dat ik dat ook moest melden aan zoon Martijn in het verre Indonesië; de heide stond in bloei, de zon scheen, het was niet heet of koud maar precies de ideale wandeltemperatuur. Ik probeerde de trein van 18.45 te halen, maar dat lukte me niet, maar een half uurtje rust kon ik wel gebruiken. Door naar Roos waar ik ontvangen werd met een lekkere bieten/haring salade; biet uit eigen tuin! 

Een wijze uitspraak van Socrates

 

Socrates

De eigenzinnigheid straalt al van zijn portret af; Socrates, een van de grote wijsgeren uit de klassieke oudheid. De man die veroordeeld werd tot het drinken van de gifbeker en wiens laatste opmerking aan zijn dienstknecht een haan betrof die nog aan de buurman betaald moest worden. Plato heeft zijn uitspraken en levensloop voor ons vastgelegd. Symposion vind ik altijd zo aardig om te lezen. Ook een boek met enkele wijze uitspraken zoals het antwoord op de vraag hoe het met iemands (ik weet niet meer wie) potentie zat, waarop het verrassende antwoord was: "van die dwingeland heb ik geen last meer!" Daar laat ik het even bij.

Ik was in het RMO te Leiden en zag die karakteristieke kop van Socrates, uitgehakt in marmer, maar tevens een wijze opmerking van zijn kant; een opmerking die mij bijzonder aanspreekt en die de tevredenheid als belangrijke eigenschap kenmerkt. Ik zou daar nog de eigenschap "dankbaarheid" aan willen toevoegen.

Brood bakken

Alle handelingen om brood te bakken in 
de Egyptische tijd

 Onlangs heb ik midden in de nacht de handelingen verricht om een brood te bakken. Is niet veel werk, kost niet veel tijd, maar van tijd tot tijd moet er wel wat gebeuren. Voordat ik ging slapen had ik alles al klaar gezet; meel gemengd met gist en zout, melk afgemeten en toen slapen. Bij de eerste pitstop om 2 uur heb ik de voorrijs ingezet; melk opwarmen en met een lepel goed doorroeren. In de op 30 graden voorverwarmde oven gezet. Met de wekkerfunctie van mijn smartphone onder het kussen een half uurtje liggen soezen. Vervolgens de rest van het al afgewogen meel toegevoegd en 10 minuten in de Kenwood kneden. Weer een half uurtje soezen, nog een keer 10 minuten kneden, uitrollen, in de vorm en weer terug in de voorverwarmde oven om te rijzen. Dit moest een uur en ik viel lekker in slaap tot de wekker weer ging. Vervolgens het afbakken door de oven op a80 graden te zetten gedurende 1 uur en 10 minuten. Slaat automatisch af. Geen wekker gezet, maar gewoon bij een volgende pitstop brood uit de oven, uit de vorm gewipt en het zag er fantastisch uit. 

Dat ging in de Egyptische tijd wel anders getuige een grafgift, gevonden bij archeologisch onderzoek. Ik vind het altijd fascinerend om te zien hoe men in klassieke tijden het werk verrichtte. In het Leidse Museum van Oudheden is een prachtige verzameling van Egyptische, Etruskische, Griekse en Romeinse vondsten aanwezig, waaronder genoemde grafgift waarvan de foto deze blog siert. Wat een ander verhaal zal dat zijn geweest in die tijd om een brood te bakken. Eerst het graan oogsten, dan malen en verder verwerken tot brood; niks Kenwood, alles met de hand. Maar nog steeds de zelfde bewerkingen ongetwijfeld. Een mooi proces waar ik al zo'n 30 jaar van geniet. En het brood is heerlijk.

Een tweede scheerkwast

Zo'n etalagewekt toch de nieuwsgierigheid!

 Mijn eerste scheerkwast kocht ik 41 jaar geleden; tot die tijd had ik mij altijd elektrisch geschoren, net als mijn vader. In dat jaar ging ik verder met Anneke; ik trok bij haar in en miste mijn scheerapparaat. Anneke leende mij haar scheermes dat zij voor cosmetische doeleinden gebruikte en zo ging ik over naar "nat scheren". Ik kocht een meshouder en dubbele mesjes en natuurlijk een scheerkwast met varkenshaar. Zowel de scheermeshouder als de scheerkwast gebruik ik nog dagelijks.

In Maastricht, in de winkelstraat van het station naar de St Servaasbrug, vlakbij de Maasovergang is een drogist waar in de etalage al sinds jaar en dag scheerkwasten staan. Ik had mij al decennia geleden voorgenomen om, mocht ik ooit een nieuwe kwast nodig hebben die bij deze drogisterij te gaan kopen. Welnu, ik heb zojuist vermeld dat mijn oude scheerkwast nog steeds voldoet, maar ik ben nogal eens bij Roos en zij is zo vriendelijk geweest om voor mij een scheermes in te slaan, maar een kwast ontbrak nog. En nu was vandaag de grote dag van de nieuwe scheerkwast. 

Ik had onlangs het boekje van de wandeling door Zuid Limburg aangeschaft en voor vandaag had ik besloten om de eerste etappe te gaan doen, van Maastricht naar Eijsden; deze loopt langs de Maas en bij de aanloop kwam ik uiteraard langs de drogisterij met de kwasten. Dus eindelijk kon ik aan die oude wens tegemoet komen en ging ik naar binnen; een zaak als de nering van "Malle Pietje", voor de ouderen onder u, de maat van Swiebertje. Een winkel zo volgestouwd met allerlei waar, dat je je niet kunt voorstellen dat iemand daar nog raad mee weet. Een grappige meneer die helemaal vergroeid was met zijn zaak en ook met Maastricht vertelde honderduit nadat ik uit zijn brede collectie van kwasten eentje had uitgezocht en betaald (contant, want per bank ging niet). Ik moest me bijna los rukken om aan de wandeling te kunnen beginnen. Leuk dat er nog van dit soort Winkels van Sinkel bestaan; je komt ze nog wel een enkele keer tegen.