Schrikkeldag

Op m'n dressoir lag al enige tijd een boek dat ik van Roos ter lezing had gekregen: "Een gegeven dag", met op de kaft die dag aangegeven waar het om draait: 29 februari, schrikkeldag. Dat was mij deze week opgevallen en ik vond het dan ook vanzelfsprekend dat ik dat boek vandaag zou gaan lezen. Zo vaak is het geen schrikkeldag.
En die schrikkeldag speelt eigenlijk een zeer bescheiden rol in het voortreffelijk verhaal van de pen van deze bijzondere auteur; Robert van Gulik, wetenschapper, deskundige op het gebied van de Oosterse culturen, doctor in de Oosterse talen en ook schrijver inderdaad. De serie over rechter Tie is van zijn hand.
Op een avond is de hoofdpersoon op weg naar een eetafspraak met vrienden; deze afspraak vindt iedere maand plaats op de eerste dag van de maand en de hoofdpersoon had er niet aan gedacht dat dat pas de volgende dag zou zijn: schrikkeldag, één keer in de vier jaar de laatste dag van februari. De rest van het verhaal houdt het midden tussen een jongensboek en een thriller, maar het einde is uitgesproken filosofisch en bepaald door de kennis van het Zen-boeddhisme van auteur. Ik heb het in één ruk uitgelezen en Roos vervolgens ge-appt dat ik haar advies met veel plezier had gelezen en dat zij mij toch wel erg regelmatig heeft gewezen op leesvoer dat mij bijzonder smaakte, zo niet mijn visie op dingen heeft veranderd! Denk maar aan: "De rand van chaos".

Om half acht al op stap

Hoog water; nog nooit gezien hier

Als gezegd word ik nogal eens in alle vroegte volledig uitgeslapen wakker, zo ook hedenmorgen. Heerlijk nog wat liggen lezen over de chaostheorie en thee gedronken. Een boterhammetje met kaas en een kop koffie tot ik de zon onder het gordijn door zag piepen; het leek wel een mooie dag te worden dus spoedde ik mij uit bed en constateerde dat het een prachtig heldere ochtend was. Onmiddellijk weeronline.nl geconsulteerd en dit mooie weer zou zo'n beetje de hele dag duren:heerlijk! Om half acht stond ik al buiten en besloot om vanuit huis te gaan lopen op de Komoot aanwijzingen. Fijn programma met die kaarten eronder. Zelfs in de mij inmiddels best bekende omgeving kom ik op paden en plekken die mij onbekend zijn. Zo liep ik het dorp uit richting Maartensdijk en sloeg af richting Soest, boog rond naar Bilthoven Noord en door het bos, langs de golfbaan weer terug. Opnieuw ruim 15 km.
Had ik gistermiddag het haas reeds gebraden en de reebout ontbeend, daar had ik de moeilijke keuze of ik een stuk gebraden haas of reebiefstuk zou gaan eten. Het werd de laatste, gebakken in het magisch goede bakpannetje dat ik met Joke heb geruild tegen de koperen bakpan die ik tientallen jaren geleden had aangeschaft maar die onbruikbaar is op een inductie-fornuis. Smaakte fantastisch.
Uit een app van Roos maakte ik op dat zij vanmiddag naar de wandel en fietsbeurs in Utrecht zou gaan en dus bij mij komt eten. Dus snel de flat aan kant gemaakt, boodschappen gedaan bij de Koopman, de Hema, boer Dirk en bij "de sik", Barto, voor geitenkaas.
En toen nog even wat boodschappen gedaan; broek naar kledinghersteller gebracht om de pijpen in te nemen, bij de Koopman een rode kool gekocht voor bij het haas, bij boer Dirk zuivel ingeslagen en op de markt een stuk geitenkaas bij Barto en voor de zekerheid een paar kilo volkoren meel bij de Veenendaalse reformkraam, Hans voor intimi. De rode kool naar recept van de marktvrouw toebereid en laten stoven.
Eenmaal thuis gekomen duurde het niet lang meer of daar was Roos. Ze had Rafa ontmoet op de wandelbeurs, dat was ook niet de minste reden geweest om daar heen te gaan. In de twee jaar dat we met hem hebben gewandeld in Calpe e.o. hebben we een goede band opgebouwd. Ik zou best wel weer eens met hem aan de wandel willen aan de Costa Blanca. Moeten we maar eens aan de vork steken.
Gezellig met Roos rode kool met een stevig stuk van het haas gegeten. Een achterbout en nog wat ondefinieerbare stukjes uit de pan. Nog een glaasje wijn in de loop van de avond en toen was het tijd voor de sponde.

Elke dag 15 km

Tijdens de wandeling was ik in Sandwijck

Roos liet mij een artikel lezen van een Finse hoogleraar/deskundige op het gebied van gezond leven. Het zal u lezer niet verbazen dat ik erg veel herkende in wat hij zoal te berde bracht. De quintessens was evenals mijn eeuwige gezeur: meer bewegen. Hij beweerde zelfs dat we erop gebouwd zijn om dagelijks 15 km te lopen; niet fietsen of hollen, maar gewoon lopen, "zeg maar" wandelen.
Hij gaf ook de positieve dingen van het wandelen aan, zoals nadenken en herinneringen de revue laten passeren en tot nieuwe gedachten komen. Ook noemde hij het aspect van gesprekken die je kunt voeren wanneer je met z'n tweeën wandelt. Ook dat heb ik, zelfs in de tijd dat ik werkte beoefend. Met Jan B. de nascholingscoördinator van ons district besprak ik als directeur altijd het jaarplan nascholing tijdens een wandeling door de natuur. En na afloop gingen we ergens zitten om wat te eten of te drinken en dan noteerden we wat er was afgesproken. Dat deden we meestal twee keer per jaar en het bleek uitstekend te werken. Ook met mijn vriend en collega Dick heb ik tijdens lunchwandelingen eindeloos over automatisering gesproken en dat heeft mij veel kennis opgeleverd.
Wat ik wel vreemd vond aan die Finse professor was dat hij permanent zijn stappenteller consulteerde. Deed mij onwillekeurig denken aan mijn vriend Peter C. die mij eens vroeg hoeveel stappen ik zoal maakte als ik een gemiddelde wandeling maakte. Ik schatte dat op 40.000 en dat was wel 20 keer zoveel als de 2000 die hij maakte, maar 2000 klonk natuurlijk al heel behoorlijk. Misschien was het 4000 hoor, dat weet ik ook niet meer zo precies. Maar een groot wandelaar was mijn goede vriend nooit en te nimmer.
Vandaag heb ik de Finse raad maar eens ter harte genomen. Op weeronline.nl zag ik dat er een redelijk droge periode aankwam en ben ik direct op stap gegaan en heb - toevallig - precies 15.1 km gelopen. Overigens motregende het vrijwel de hele wandeling maar met die nieuwe regenbroek is dat nauwelijks een probleem.
In de middag zat ik een beetje met mijn ziel onder de arm en heb Roos zelfs voorgesteld om wat te gaan stepbridgen. Tot etenstijd hebben we dat ook gedaan en ik stelde voor om later op de avond nog eens op te starten. Dat is er niet van gekomen. Door het wandelen van deze dag en nog de naweeën van de zware Pilates van woensdag kon  ik 's-avonds m'n ogen niet meer open houden. Om half acht ging ik even wat lezen op bed en vijf minuten later bleek het al negen uur te zijn. Nog even wat appen met Roos en toen vroeg naar bed.
Het is zo raar met mij gesteld; de dagen zowel als de nachten duren mij te lang. Die te lange dagen compenseer ik vaak met een "powernap" in de trein of gewoon in een leunstoel, maar die te lange nachten betekenen dus heel vroeg wakker soms al om 4 uur in de vroege ochtend.

Reebout en ganzenpoten

Ook hier is het land ondergelopen door de regen 

De wekker ging vanmorgen als om kwart over zeven. Ik dacht nog: "arme Roos", ze heeft altijd zo'n moeite met vroeg opstaan. Ik liet haar nog even liggen en ging me scheren en douchen zodat ze nog even kon doortukken. Maar gelukkig kwam ze ook al snel tot de wakkere wereld.
Na het ontbijt de regenkleding aan, inclusief de regenbroeken en met de fiets naar het station. De rugzakken zo leeg als mogelijk, dus alleen een lunchpakketje zodat we deze konden volproppen met wild lekkers. We gingen naar onze jagervriend.
Vanuit Wijhe ging het veel sneller dan vanuit de Bilt dus waren we nu keurig om half elf koffietijd en of we niet weg waren geweest zaten we met z'n viertjes weer gezellig over van alles te praten en natuurlijk over de natuur en de jacht.
En dan de toverdoos met al dat lekkers diep ingevroren en soms ook niet meer te bepalen wat er in het zakje zit. Dat laatste vind ik altijd alle reden tot aanschaf want dan is de verrassing het grootst. Maar een groot pak met daarop: "haas" en niet te vergeten en onmiskenbare reebout vielen mijn deel. Roos had daarnaast nog een reerug en ik een zak met ganzenpoten. Dat wordt weer smullen.
We hadden weer dankzij mijn OV-engel binnen vijf minuten een buurtbusje met een helaas altijd bijzonder slechte aansluiting op de trein, maar dat mocht de pret niet drukken. Op station Twello wuifden we elkaar uit en gingen elk ons weegs.

Eerst een fijne rondwandeling

Kasteel Wijhe

Het komt er de laatste tijd nauwelijks van om een stevige wandeling te maken; of ik heb besognes, of het weer is wel zo slecht dat ik er geen zin in heb. Dat laatste probeer ik nu te couperen met die nieuwe regenbroek. En zo ging ik vanmorgen, daartoe scherp aangespoord door Roos aan de wandel. Gisteravond had onze nieuwe buurman Jan K. verteld waar je een leuke wandeling hier in de buurt kon maken en dat advies heb ik ter harte genomen. Dus eerst in het "bos" naar "het kasteel" en daar de weg over en verder door een ander bebost gedeelte. Grappig voor mij om over bospaden met klei te lopen; in de Bilt is het allemaal zand wat de klok slaat, maar hier bij de IJssel is het uiteraard allemaal rivierklei en hier en daar zanderig; blijft lekker aan je wandelschoenen hangen. De bomen liet ik al snel achter mij en geleid door Komoot liep ik over nauwelijks of niet belopen paden door het groene platteland. Via een parallelroute liep ik weer terug naar Wijhe en deed daarbij opnieuw de fietsenstalling aan en speurde nogmaals of ik mijn fiets kon vinden. En ja hoor, daar stond hij keurig op mij te wachten en fietste ik terug. Ik reed nog even door een aanpalend buurtje van Wijhe en nam mijn pet af voor de stedenbouwkundige die de nieuwe wijken heeft vormgegeven. Helemaal geen doorgaand autoverkeer en keurig gescheiden stromen voor auto's, fietsers en wandelaars.

Eerst op de tafel rammen en dan met alle
kracht brullen met vooruitgestoken kin:
"AaaaaBoeeee"

Even na twaalven kwam Mariska helemaal uit Heesch met de meisjes Guusje en Lieva, gezellig hoor. Roos had bij de bakker lekkers ingeslagen maar eerst begonnen we natuurlijk met een lunch. Ik bakte wat roerei en dat ging er allemaal wel in met een boterhammetje. De dametjes wilden natuurlijk op de piano/vleugel rammen en deden dat keurig. Roos had zelfs wat speelgoed en daar wisten ze zich goed mee te vermaken. Ondertussen hadden we heerlijke kout over van alles. Natuurlijk moest Mariska ook het huis even bewonderen.
Bij de thee hebben we ontzettende pret gehad met dat idiote "Aboe gedoe". Samen met Guusje heb ik wel zo ontzettend moeten lachen. Mariska heeft er zelfs een hilarisch videootje van opgenomen dat ik zal proberen te plaatsen. Wat heb ik gelachen!!!
Rond vijf uur ging het span weer op huis aan. Was erg gezellig geweest. Ik maakte als avond maal voor ons "Fuhrmannskost", d.w.z. een gebakken mengsel van ui, klein gesneden (Twentse!) bloedworst en aardappels en deed daar ook het kleine restant rode kool van gisteren doorheen. Dat was een succes!

Door de regen met een wasmand

De fietsenstalling van station Wijhe

Vandaag geen Engels, maar een NLs gezegswijs: "de morgenstond heeft goud in de mond". Heerlijk uitgeslapen, vanmorgen om half zes hoorde ik, dwars door de dubbele beglazing van mijn slaapkamer heen het vrolijk voorjaarsgeluid van merels. Het is tegenwoordig niet meer zo koud, dus zette ik het raam open om te genieten van deze natuurlijke ochtend muziek. Heerlijk gewoon! En net als de triangel in een symfonie orkest hoorde je het geluid van de merels boven het gesuis van de zo vroeg al langskomende auto's op de Groenekanseweg.
Eerst maar eens de keuken helemaal aan kant gemaakt en alles wat ik gisteravond had toebereid op gewerkt en opgeborgen. De rode kool en het brood voor Roos ging mee in de rugzak. Ze had me gevraagd of ik de wasmand die nog in mijn schuur stond voor haar mee wilde nemen. Kleine moeite hoewel ik er wel tegenop zag om met dat grote ding naar Roos toe te fietsen in Wijhe.
Het was, zoals de hele maand al zo'n beetje een regenachtige dag. Natuurlijk had ik mijn nieuwe regenbroek direct aan moeten trekken, maar zo slim was ik nog niet. Dus aangekomen in Wijhe eerst maar eens m'n fiets zoeken maar hoe ik ook speurde ik kon dat kreng nergens vinden. Hij is me ook nog niet erg bekend en ik kon hem niet onderscheiden van al die andere fietsen hoeveel moeite ik ook deed. En ondertussen regende het en liep ik met die grote wasmand en een rugzak op m'n rug. Met een humeur als een bak spijkers liep ik naar Roos' onderkomen. M'n broek werd kletsnat maar gelukkig hangt er allemaal droge kleding van mij aldaar, al is het maar voor het bridgen.
M'n humeur klaarde direct op hoor lezer. Gezellig thee gedronken en gegeten. We zouden vanavond gaan bridgen in Olst en meerijden met de buren van even verderop.
We aten de rode kool met smaak en ik maakte nog griesmeelpap als nagerecht.
Het bridgen was wel andere koek dan wat we tot nu toe hadden ervaren in Wijhe in de club. We waren ingedeeld in de hoogste lijn en hadden de grootste moeite om een beetje in ons spel te komen. Uiteindelijk eindigden we dan ook helemaal onderaan met 40%. Maar het was weer een heel genoeglijke avond geweest met een nazit met enkele leden uit de gemeente Wijhe.
Thuis gekomen nog een glaasje wijn uiteraard en geslapen als de bekende Roos!

Early to bed ......

and early to rise, makes a man healthy, wealthy and wise. Dat is wat ik aan Engelse zegswijzen heb overgehouden en waar ik me, althans waar het bedtijd betreft graag aan schurk. Merkwaardig genoeg heb ik mijn hele volwassen leven het gevoel gehad dat de dag mij zeker een uur te lang duurt. Tegen het eind van de dag krijg ik slaap en vaak zelfs een onweerstaanbare neiging om in slaap te vallen tijdens het lezen of wanneer ik iets anders weinig inspannends aan het doen ben. Daarentegen heb ik ook niet zo gek veel slaap nodig zodat ook, zeker de winternachten me te lang duren. Bij voorkeur sta ik vroeg op.

Brood, rode kool en linzensoep

Vanmorgen zaten we aan het ontbijt naar het druilerige, ronduit regenachtige weer aan te kijken. Van iets buiten doen was geen sprake voorlopig. Volgens de weerberichten zou het in de middag wel droger worden. Alle reden om mijn nieuwe regenbroek eens uit te proberen en goed ingepakt in plastic fietste ik door de regen naar station Wijhe (nog geen 10 minuten) en verder met de trein naar de Bilt. Onderweg in de stoptrein sprak ik nog een meneer die werk deed in de restauratie van huizen en daarvoor Slowaken inhuurde; vaklui, aldus zijn zeggen. Van de jonge kerels van vaderlandse huize had hij geen hoge pet op en slechte ervaringen mee; zijn meer geschikt voor de IT werkzaamheden aldus zijn zeggen. Ook NLers die uit het arbeidsproces waren gesaneerd deden het na een zekere omscholing uitstekend. Beetje baanwisseling en uitdagende spanning op de arbeidsmarkt werken dus louterend. Leuke informatie om tijdens het wandelen ook verder over na te denken.
Thuis gekomen direct aan het werk; gedoucht, de wasmachine aan het werk gezet en toen naar de fitness voor de armspieren en naar Theo om de laatste boerenkoolstruikjes aan de moestuin te ontrukken. Nu is deze geheel klaar om te worden omgespit en ingezaaid voor het nieuwe groeiseizoen. Thuis gekomen de was opgehangen, de boerenkool verder gewassen en gekookt; brood aangezet voor Roos, rode kool toebereid volgens het recept van de marktvrouw, van het vet van de kippenvleugeltjes opnieuw linzensoep opgewerkt. Toen had ik het wel gezien en ging ik voor de zoveelste keer naar de serie Earth Story van de BBC kijken. Helaas vielen na een kwartiertje mijn ogen dicht en zo rond 22.00 uur heb ik de sponde op moeten zoeken.

Recept Linzensoep
Op eerste kerstdag waren Roos en ik uitgenodigd bij Hugo en Marjorie. Tot onze verrassing hadden zij geschenken onder de kerstboom en ook voor ons. Ik kreeg een kookboek met 500 recepten voor soep waaronder linzensoep. Natuurlijk ben ik daarop gaan variëren, d.w.z. gebruik makend van wat ik zoal voorhanden heb in de keuken en langs de lijnen van het recept heb ik wat aangeklooid. Daaruit is inmiddels een zekere routine procedure voortgekomen waarbij de basis de vette bakresten zijn van het bakken van kippenvleugels.
Dus:
In het resterend vet en aanbaksel van kippenvleugels twee gesnipperde uien bakken met knoflook en eventueel wat sambal of een verse rode peper. Lekker gaat laten stoven en dan kruiden met, naar smaak, djinten, ketoembar en/of kerrie. Overdoen in een grotere pan en de kippenaanbaksels goed los maken en overdoen. Dan runderbouillon en 1 of 2 pakken gezeefde tomaten toevoegen plus gekookte linzen en wat citroensap. Ik heb geen maten, gewoon naar eigen inzicht. Mag best een beetje dik worden. Met de staafmixer homogeniseren, klaar.
Ik denk dat verse peterselie ook best lekker is bij opdienen. Heb ik nog niet geprobeerd.

Rode kool op de wijze van de marktvrouw

Toen ik voor het eerst rode kool wilde eten had ik geen idee hoe ik dat klaar zou moeten maken en vroeg het dus aan mijn leverancier, de marktvrouw in de Bilt. Ze smulde al bij de gedachte aan het resultaat. Een stuk boerenboter onderin de pan, daarop een gesnipperde grote ui en daarop weer de fijn gesneden rode kool en daarop dan weer een in blokjes gesneden goudreinet. Rustig laten stoven en na een uurtje mengen en verder laten stoven. Je moet er eigenlijk nog laurierblaadjes en kruidnagel in doen. Laat ik altijd weg. Het resultaat is een frisse rode schotel van goede smaak.

Door de storm naar Deventer

Gezellig zitje bij De Haer. Heerlijke taart gegeten!

Vanmorgen werden we gewekt door de regen die luidruchtig op het dakraam van de slaapkamer hamerde. Ook de wind liet zich horen; dat beloofde niet bepaald een wandeldag zoals we hadden bedacht. Tijdens het ontbijt zaten we ook de almaar neervallende druppels met enige droefheid aan te staren. Roos nam de PC erbij en keek naar Weeronline om te zien wat ons te wachten stond, en dat viel reuze mee. Intussen viel er almaar minder uit de lucht en dus reden we rond een uur of tien naar het station. We wilden van Olst naar Deventer lopen, een NS wandeling. En dat lukte voortreffelijk. Roos heeft van de wandeling een uitstekende Blog geproduceerd waar ik afgezien van foto's weinig heb toe te voegen.
Olst, een plaatsje dat ik ken vanwege het pontje dat je moet nemen om naar Oene te wandelen; Oene, de plaats waar de beste slager zijn nering heeft: van Weelde voor wild en ander slagerslekkers, maar wel erg uit de buurt.
De aanloop was ik niet kapot van, maar toen eenmaal het bosgebiedje begon met Groot Hoenlo en De Haer en even verderop hotel Gaia was het best aardig ondanks de wind. De Haer was een revelatie; ontzettend leuk plekje met voortreffelijke taarten zoals wij mochten vaststellen. Daarna nog een aardig stuk en tot slot door Deventer, afgezien van de binnenstad een stad als alle andere steden; helaas was de bus voor onze neus vertrokken anders waren we direct doorgereisd naar het centrum. Nu liepen we en kwamen in het aantrekkelijk centrum. De Bever Sport zaak konden we dankzij Google Maps snel vinden en daar kocht ik een zomerbroek en een winterbroek maar 48 en een dunne waterdichte broek voor het wandelen bij nat weer en natuurlijk het riet ruimen bij nat weer. Een paar sokken niet te vergeten!
Op de markt een bakje kibbeling, op mijn kosten! ging er wel in. Dat was het wel voor vandaag.
Met de trein terug; in Olst werden de sluizen boven weer open gezet. In Wijhe begon het wat te miezeren, reden voor Roos om er als een speer vandoor te gaan met de grote tas van Bever Sport aan het stuur. Stoere meid die Roos van mij! Ik peddelde rustig en kwam ook nog redelijk droog weer thuis. Thee en koffie en vervolgens heerlijk gegeten; bloemkool met gehakt ballen van het beroemde waterbuffelgehakt inderdaad; wie eet dat nou?! Zebra is nog tot daar aan toe, maar waterbuffel har har. 

De oppas

Vanmorgen gezellig opgepast op de kinderen van Joke. Die twee kleintjes van Joke en Pieter kunnen zo ontzettend goed samen spelen dat het voor een opa een genoegen is om daar naar te kijken. Geen of nauwelijks onmin maar juist heel gezellig met z'n tweetjes. Joke kon in die tussentijd "haar ding doen", waaronder de wasmachine leeghalen en alles ophangen denk ik.
Joke moest met Ronja even weg, daarom was mijn hulp ingeroepen, en daar was ik alleen met Bram. Ik had een paar van die gebakken kippenvleugeltjes meegenomen en die lustte hij wel. Onbekend met het fenomeen "kluiven" heb ik hem grondig les gegeven in deze kunst.
Joke corrigeerde mij terecht. Eigenlijk had ik voor beiden een kluifje meegenomen, maar omdat Ronja met Joke mee was en Bram zo overduidelijk zat te smullen had ik beide kluifjes aan hem gegeven. Ik had beter kunnen aangeven dat de tweede voor zijn zusje was; daar had Joke volstrekt gelijk in. Opnieuw: Domme opa!

Nog niet eerder meegemaakt!

Jan Toorop zelfportret

Voor vandaag had ik museumbezoek gepland. Roos vertrok al vroeg na het ontbijt om in Velp waterbuffelgehakt te gaan ophalen. Dat is vlees van grazers uit natuurgebieden. Je kunt dat betrekken via een organisatie met de naam: "wildernisvlees". Best lekker en dat waren dieren buiten de industriële dierhouderij die een goed leven hebben gehad.
Mijn wens was om het Singermuseum in Laren te bezoeken. Ook daar is een tentoonstelling met als thema "Barbizon in NL" en nu vooral met schilders die rond Laren hebben gewerkt.
Uit de reisplanner had ik op kunnen maken dat het niet uitmaakte of ik via Utrecht Overvecht of via Amersfoort zou reizen naar station Bussum Zuid. Dus peddelde ik op mijn gemak naar het station. Het werd Amersfoort en bij binnen rijden groette ik naar de machinist die ik overigens niet kon zien vanwege de zon. In Amersfoort liep ik toevallig naast de machinist op naar de uitgang en kwam met haar in gesprek. Dat ik een zeer tevreden en frequent gebruiker was van NS kwam ter sprake. Boven gekomen had ik even tijd nodig om me te oriënteren op welk perron ik moest zijn. En daar aangekomen zag ik opnieuw de vriendelijke machinist; ze was op weg naar de Kiosk voor koffie en vroeg of ik misschien ook een kopje koffie wilde. Nou, ik ben positief over NS maar dat had ik nog nooit meegemaakt in al die decennia. Ontzettend aardig.
Natuurlijk ging ik vanuit Bussum Zuid aan de wandel. Het is slechts vijf kilometertjes naar het Singer museum. De expositie vond ik zeker de moeite waard. Vooral het werk van Suze Robertson, een mij voordien onbekende schilderes trof me. Deed me aan Vincent van Gogh denken, maar nog meer nadrukkelijker dan hij in het gebruik van penseel en verf.
Een zelfportret van Jan Toorop; een echte kunstenaar met een ruige kop. Ik had hem mij anders voorgesteld. 

Vrijwilligers zijn blijere mensen?!

In de Metro, het dagblad van treinend Nederland, stond een grappig artikel over het geluksgevoel van vrijwilligers versus niet-vrijwilligers. De suggestie wordt natuurlijk gewekt dat vrijwilligerswerk zodanig bevredigend is voor degenen die het doen dat het een gevoel van blijheid genereert. Ik doe al heel wat jaartjes vrijwilligerswerk en inderdaad kan ik niet ontkennen dat degenen die ik als "collegae-vrijwilligers" zou willen kenmerken positief ingestelde lieden zijn. Alleen geloof ik niet dat die positieve en blije instelling door het vrijwilligerswerk wordt veroorzaakt maar dat het juist de positief ingestelde mensen zijn die vrijwilligerswerk doen. En dat geeft natuurlijk wel een positieve wisselwerking.

Nogal wiedes

Een gek woord uit mijn jonge jaren: "nogal wiedes", nogal logisch; kan iedereen bedenken toch?! Dat betekent het. Dat gevoel doortrok mij hedenmorgen, met Roos aan de ontbijttafel toen ik in de nieuwsbrief van de Trouw las dat een student/onderzoeker onderzoek had gedaan naar het verschil in prestatie tussen studenten die waren geselecteerd en studenten die waren "ingeloot"; de laatsten dus relatief onafhankelijk van hun selectie aan de poort. Dat de eerste categorie als significant beter presterend kon worden gekenmerkt was kennelijk reden tot enige verbazing, terwijl mij de "nogal wiedes" gedachte te binnen schoot.
In de jaren zestig toen ik ging studeren aan de Universiteit had je nog geen loting of selectie aan de poort; alleen de bollebozen gingen studeren. Nadien explodeerde het aantal aanmeldingen aan de universiteiten door de baby boom. Maar als je tegenwoordig jonge mensen spreekt lijkt het wel of iedereen gaat "studeren". Om deze aanzwellende stroom van intellectuelen te kunnen managen is de studieduur ingekrompen en naar mijn gevoel ook het niveau hier en daar aangepast.
Ook ik heb ervaring met een onderzoek, gedaan door een studente in de toen nog nieuwe studierichting "communicatie wetenschappen". Zij had gevraagd of ze onderzoek mocht doen binnen mijn werkgebied naar aanleiding van een interview dat ik had gegeven in "De Volkskrant" over elektronische communicatie in de gezondheidszorg, toen nog een gloednieuw fenomeen waar ik in de jaren 80 mijn sporen mee heb verdiend. De conclusie uit haar onderzoek was mij bijzonder onwelgevallig, maar daarom niet minder juist realiseerde ik mij nadat mijn boosheid was afgekoeld tot verstandig nadenken. Het gevolg was dat ik het project een forse richtingsverandering heb doen ondergaan met veel succes overigens. Kortom, haar conclusie was eveneens: "nogal wiedes".

Ruim 68 procent

Het begin van de wandeling. De Zwarte Boer

Met de sprinter van 9 uur ging ik vanmorgen op weg naar Harderwijk. Daar met bus 104 naar de halte "De Zwarte Boer" om de wandeling naar Nunspeet te gaan maken. Die wandeling heb ik zeker 30 jaar geleden voor het eerst met Dick gemaakt als onderdeel van het Zuiderzeepad. Het is sinds die tijd altijd mijn grote favoriet gebleven. Ook heel vaak met Roos gelopen, met name op hete zomerdagen deden we dat graag. Dat noemden we dan onze woestijnwandeling. De etappe loopt onder ander over het Hulshorsterzand, vandaar.
Maar vandaag lekker in m'n eentje. Ik was benieuwd naar de waterhuishouding op dit moment. Ik was hier ook deze zomer en toen was de bedding van de Leuvenumse beek gortdroog, gewoon een zandbaan. Maar de laatste maanden heeft het stevig geregend; vorige week bij de wandeling in het Oosten had ik al kunnen constateren dat de Berkel vol water stroomde. Nou de Leuvenumse beek was, zeker door het nieuwe retentie-beleid van het waterschap, zo goed van water voorzien dat een stuk van de etappe voor wandelaars onbegaanbaar was geworden; het pad was veranderd in een extra bedding van de beek. Dat had ik

Hier viel echt niet meer te lopen

nog nooit meegemaakt. Vond het als wandelaar hinderlijk, maar als natuurliefhebber vond ik het grandioos. De beek stroomde gewoon hard als een beek in de heuvels van de Eifel. Beetje vergelijkbaar ook met de Geul in Limburg, maar wel veel smaller hoor.
Het was prachtig wandelweer; storm Dennis hield z'n gemak en afgezien van een korte onweersbui zou ik deze dag geen regen van betekenis voelen. Kortom, heerlijk gewandeld en zo bereikte ik na 15 kilometer Nunspeet. Van daar verder Zwolle en door naar Wijhe waar mijn nieuwe fiets trouw op mij stond te wachten in de keurig overdekte fietsenstalling van station Wijhe. Roos had een lekker koppie thee voor me.

Dit stond afgelopen zomer helemaal droog

Voor het eten ging ik me nog even douchen en verkleden want maandagavond is tegenwoordig bridge-avond. En dat ging weer voorspoedig. We werden eerste met een ongekende ruim 68%. Ik denk niet dat dit leuk is voor onze tegenstanders in de B-lijn; ik vind het een beetje gênant eerlijk gezegd. Maar we zullen wel snel naar de A-lijn promoveren.

Weer eens "De rand van chaos"

Eerst ontnerven en wassen

Vanmorgen eerst lekker ontbeten en koffie gedronken in Wijhe en toen weer terug met de trein naar Bilthoven. Ik forens weer behoorlijk tussen onze twee woonsteden. Bij het aantrekken van mijn schoenen viel mijn oog op het boek "De rand van chaos", een grote favoriet van mij dat een grote invloed op mijn denken heeft gehad. Is inmiddels al weer een aantal jaren geleden dat ik het heb gelezen: "ga ik in de trein lezen", bedacht ik mij. Roos drukte mij op het hart dat ik het weer snel moest terug brengen omdat zij het ook wel weer eens wil lezen. "Morgen neem ik het weer mee", beloofde ik haar.
In de trein, ik had expres de Intercity naar Utrecht genomen omdat die toch wat rustiger is, begon ik weer aan het eerste hoofdstuk waarin wordt beschreven hoe de latere directeur van het Santa Fe instituut tegen de wetenschappelijke stroom in gaat. Dat zal hem uiteindelijk roem bezorgen maar zijn tegendraadsheid - noem het liever "Out of the box denken" - brengt hem ook de nodige frustraties. Komt mij bekend voor overigens.

Koken

Thuis gekomen heb ik snel mijn eigen exemplaar van dit boek ook in m'n rugzak gedaan zodat ik Roos haar exemplaar kon terug geven. Met moeite ging ik aan de geplande slag. Eerst naar Sportcity en vervolgens naar de moestuin waar ik Theo trof. Hij had gelukkig de boerenkool nog niet opgeruimd; het staat er nog pront bij, maar moet zo langzamerhand wel eens ruimte gaan maken voor de oogst van het nieuwe jaar. Het spitwerk zal binnenkort wel beginnen zo spraken Theo en ik.

Tot slot met de staafmixer tot
snot draaien

Ik trok een fors aantal planten uit de grond en sneed de bladeren af, waste deze en propte ze in een tas. Thuis gekomen ontdeed ik de bladeren van de nerf en waste nog een keer en kookte de boerenkool goed gaar met het aanhangend water. Aardappelen gekookt en alles bij elkaar gemengd. Toen was het laat genoeg om te gaan slapen. Tussendoor had ik ook nog brood gebakken en een heerlijk, uitgebreid avondmaal voor mezelf klaar gemaakt van gehaktballen, gebakken uitjes en snijbonen uit de vriezer.
Zo tegen half tien, de boerenkool was nog maar ten halve bereid, vond ik het wel mooi geweest en trok ik me weer terug in "de rand van chaos". De ontmoeting van de hoofdpersoon met Stuart Kaufmann, mijn grote idool, kwam langs. Fascinerend hoe deze man ook zo'n "out of the box" denker zijn carrière heeft vorm gegeven.
Toen ben ik maar zo verstandig geweest om lekker te gaan slapen. Al met al weer een actief daggie geweest ondanks het klote weer, ditmaal gedomineerd door storm Dennis?! Morgen weer naar Wijhe

Orfeo in Zwolle

Gisteravond zijn we naar de opera in Zwolle geweest; l'Orpheo van Monteverdi in een bijzondere, moderne enscenering van de Nederlandse reisopera. Daarop was ik attent gemaakt door de krant en Roos vond het ook een goed idee om in Zwolle naar de opera te gaan; is heel goed bereikbaar vanuit Wijhe en de Amsterdamse opera hebben we zo langzamerhand wel gezien. Ik vind daar de zaal veel te groot; je zit erg ver van het toneel als je op het balkon zit en kunt de expressie daardoor moeilijk zien.
We waren natuurlijk heel benieuwd naar de locatie waar de opera gespeeld werd: Theater de Spiegel. Prachtige zaal, naar later bleek voorzien van een uitstekende akoestiek. We genoten oprecht van deze mij heel bekende opera; de uitvoering o.l.v. Jordi Savall vind ik buitengewoon. Het verhaal vind ik roerend maar vooral de muziek vind ik prachtig. Volgens Roos is dit barok; ik ervaar het vooral als renaissance muziek, maar ik heb niet op de Schumann academie gezeten en Roos wel.
De moderniteit zat hem vooral in de combinatie van zangers en dansers. Overigens heb ik het grootste respect voor de zangers want die dansten volleerd mee waar dat van hen werd verwacht. Prachtige stemmen. Ik vond vooral Plutone erg mooi zingen; een vrij kleine zang rol maar schitterend gezongen.
We waren weer vlot terug in Wijhe. Met de fiets terug; razend snel, maar wel door storm Dennis geholpen.

Chillen in Zutphen

Inkopen bij de toko in Zutphen

Vanmorgen laat opgestaan. Eigenlijk had ik vandaag een etappe van het Friese Kustpad willen wandelen, maar dat was eigenlijk niet in te passen; vanavond naar de opera in Zwolle en dat viel slecht te combineren. We bedachten ons dat we gezellig een van de steden in de buurt zouden gaan bezoeken. Op mijn voorstel werd dat Zutphen; ben ik onlangs nog geweest en vind ik toch wel een bijzonder fraaie stad.
We vielen met onze neus in de boter;er was markt en aangezien het zo'n beetje lunchtijd was scoorden we een bakje kibbeling en een bakje gebakken mosselen. Dat was smullen. We liepen langs al die mooie plekjes waar ik deze week al was geweest en streken neer op een zonnig terrasje; "even chillen in Zutphen" appte ik aan Dick met dit neo-anglicisme dat "vet snel" in de jeugdtaal is ingesleten.
We deden nog wat antiek winkeltjes aan; Roos is nog op zoek naar wat meubilaire invulling van haar nieuwe huis en Zutphen heeft heel aardige winkeltjes wat dat betreft. En we kochten bij een toko het eten voor vanavond.

Carnaval in Wijhe

Met de trein weer terug naar Wijhe en daar dreunde de carnavalsmuziek ons al tegemoet. Hadden we nooit verwacht; Wijhe ligt nog noordelijker dan de Bilt en toch wordt hier carnaval gevierd. We boften wat dat betreft want juist op dat moment trok de carnavals optocht van allerlei opgetuigde karren voorbij. We maakten foto's waarvan zelfs een stel regelrecht naar Indonesië werden ge-appt, want we waren net aan het appen met Martijn en Margot aldaar. Wat is de wereld toch klein geworden?!

Na lang vijven en zessen

Broodje smeren

Vandaag had ik opnieuw een dag in het licht van het grootvaderschap: bezoek aan Joke, Bram en Ronja. Het tijdstip was naar achteren geschoven; kom ik normaliter om koffietijd daar had Joke voorgesteld om in de middag te komen en te blijven eten zodat ik Pieter ook weer eens zou zien.
Maar tussendoor appten we over de tijd. De kinderen zouden een middagslaapje gaan doen en Joke wilde daar eigenlijk ook wel in meedelen. Ik wilde eigenlijk wel even een boswandeling naar het station maken, dus al met al zou ik wat later komen. Even later een appie dat Bram toch niet wilde gaan slapen en of ik dan maar gewoon kon komen. Dus afgestoken naar een bushalte en met de bus naar Utrecht en meteen door naar Gouda. Ik was er snel. Joke en Bram waren in de tuin. Ongelooflijk hoe goed Bram kan spelen; met fantasie had hij met een zestal laatjes van een kastje o.i.d. een "voertuig" gemaakt dat hij qua gebruik ook toelichtte. In de tuin hadden moeder en zoon bolletjes geplant; Joke zat wat te studeren in haar boek over ecologisch tuinieren en al snel waren we daarover in gesprek.

Niet veel later kwam ook Ronja bij ons gezelschap; rode wangen van het slapen. Heel harmonieus gingen die twee aan het spelen. Maar natuurlijk werden er ook boekjes aangesleept toen opa op de bank ging zitten. Heerlijk met twee van die kleintjes op schoot moeizaam om hen heen kijkend proberen om de slaapverwekkende tekst voor te lezen. Ach, daar gaat het hun helemaal niet om; gewoon een beetje plaatjes kijken en gezellig op schoot bij opa. Heerlijk!
Zo rond een uur of zes informeerde ik voorzichtig of Joke niet aan het eten zou beginnen want ik wilde wel door naar Wijhe vanavond. Nou, dat was geen probleem en ze had snel een heerlijke pasta maaltijd op tafel. Gezellig met de kleintjes gegeten. Pieter was ontzettend laat thuis; dat had ik ook in het verleden en dan hadden de kinderen altijd al gegeten en lagen vaak al in bed toen ze nog zo klein waren.
Ik kon nog even met hem praten toen mijn alarm afging omdat ik naar de bus moest. Joke liep nog even met mij mee zodat we nog wat konden praten tot de bus kwam; gezellie!
Binnen twee uurtjes stak ik bij Roos de sleutel in het slot en dronken we nog een wijntje.
Later kreeg ik nog een appie van Joke dat de door mij op haar verzoek meegenomen boerenyoghurt zo ontzettend werd gewaardeerd door Pieter en de kinderen. Doet een oude vader goed!

Helaas, toch in de regen

Drie Valentijnstaartjes van onze vaste sponsores

De weersvoorspellingen aan het begin van de week gaven aan dat het vandaag een "acceptabele" rietruimdag zou worden. Verder had ik niet meer gekeken en vanmorgen was het hier in de Bilt droog dus ging ik welgemoed op pad. Heel stil opgestaan om Roos niet wakker te maken; tas was al ingepakt en ik kon vlot de deur uit. Met m'n dikke Lodenfrey jas en daar overheen m'n gele regenjack (al was het maar voor de herkenbaarheid) op weg. Op station Utrecht CS bleek - hoe is het mogelijk om 6.30?! - dat de Intercity naar Amsterdam CS een kwartier vertraging had. Dus moesten Ab en Rob een kwartier langer wachten, maar dat deden ze zonder mopperen. De bekende taarten opgehaald bij de bakker in de Rijp. Ik stuurde nog een appie naar Jessy met een foto van dit moderne winkelcentrum in het kader van de verwachtingen omtrent het winkelbedrijf.

Drie van de harde werkers in ons clubhuis

Bij ons clubhuis aangekomen natuurlijk weer de geweldige amicale sfeer. De drie Valentijnstaartjes waren meer dan voldoende. Ik heb er twee aangesneden en of de derde ook is opgegaan weet ik niet.
Inmiddels waren de sluizen behoorlijk open gegaan, maar de hoeveelheid werk viel gelukkig reuze mee; een drietal landjes. Door de regen werd er (iets?) minder geouwehoerd dan anders en we waren al voor twaalf uur klaar met de klus; daar had niemand problemen mee.
Wim Jan was gelukkig bereid om mij op station Zaandam af te zetten. Hierdoor hoefde ik alleen maar met de Intercity (4 keer per uur!) naar Utrecht en met de bus naar huis. Ik was door en door koud geworden, maar auto, trein en bus hadden me inmiddels lekker opgewarmd.

Ontmoeting in Oss

Station Oss

Vandaag zouden Roos en ik bij Mariska koffie gaan drinken. We hadden zo rond 12 uur afgesproken bij Mariska in Heesch. Roos had het makkelijk; de Intercity rijdt direct van Wijhe naar Roosendaal via o.a. Oss. Ik moest voor een veel korter stukje 2 keer overstappen. Ik was wat vroeger op het station en precies op tijd kwam de Intercity en zag ik Roos uitstappen. Enkele minuten later ging de bus naar Heesch en niet veel later waren we op onze afspraak en werden hartelijk begroet door Mariska. Guusje was geboeid door iets op een schermpje maar even later kwam ze ons toch enthousiast begroeten. Het is triest om te zien dat die beeldschermen zo jong al zo'n slechte aantrekkingskracht hebben; kennelijk een onvermijdelijk fenomeen.
Mariska was met haar tweetal naar het consultatiebureau geweest en moest daar natuurlijk over vertellen. Kleine Guusje had heel stoer niet gepiept toen ze een vaccinatie prikje moest ondergaan.

Voor we vertrokken nog even
een groeps selfie

Vervolgens aan de koffie met zelf gebakken rozijnen/notenbrood en met een vruchtencake. Goede kok onze Maris! We praatten wat af als gewoonlijk en de tijd vloog. Tegen een uur of 2 werd Lieva opgehaald van school; vlakbij, aan de overkant van de straat. "Oma" ging natuurlijk even mee en werd warm begroet. Bij thuiskomst was ze ook enthousiast om mij te zien. Maar even later weer beiden voor het scherm; het heeft ook zo'n aantrekkingskracht.
We hadden ook best veel te praten o.a. over het donorgebeuren maar ook over plannen om ooit te gaan trouwen; dat wil Mariska erg graag om te onderstrepen hoe goed zij en Gideon het met elkaar hebben. Hulde!
De tijd vloog en we moesten er weer vandoor. De bus stopte nog speciaal voor ons en voor we het wisten waren we alweer in Oss en een uurtje later in Utrecht. Roos ging naar Broekmans en van Poppel voor wat muziekpapier; ik ging naar Bilthoven en met de fiets door naar Sportcity. Nog lekker even wat aan de armspieren gedaan.
Gezellig weer samen gegeten. We wonen dan wel verder van elkaar, maar we zien elkaar niet veel minder dan vroegig.

Museum Twenthe

Minotaurus kust een slapende schone (Picasso)

Het was nog laat geworden gisteravond; na het bridgen zijn we bij de nazit gebleven en ook thuis hebben we nog een glaasje genomen om het af te leren. Dus vanmorgen werden we vrij laat wakker, gewekt door het zachte gekletter van de regen, de nadrup van Ciara, hoewel ...  het woepert nog flink; Ciara weet niet van wijken.
Voor vandaag had ik museum Twenthe gepland; het scheelt zo veel reistijd of je vanuit Bilthoven of vanuit Wijhe treint. Lekker rustig ontbeten en met de fiets naar het station. Lekker hoor dat ik hier nu ook een fiets heb. Roos gaat vandaag naar de fietsenmaker met mijn nieuwe fiets om het voorlicht te laten repareren; kan ik ook veilig en met zicht naar de bridgeclub 's-avonds.

De alchemisten

Aangekomen in Enschede wist ik niet zo precies hoe ik moest lopen, maar een vriendelijke oudere heer (van mijn leeftijd dus) wist dat gelukkig wel en al ras was ik bij dit fraaie rijksmuseum. Er waren drie tentoonstellingen die ik alle drie met veel genoegen heb bekeken. Allereerst natuurlijk "Matisse en Picasso", met niet alleen werk van deze twee kanjers, maar ook van Jan Sluijters, Kirchner en de twee bekende Toorops, Jan en dochter Charley. De tweede tentoonstelling betrof een enorme fotoserie die in het museum alle ruimte had gekregen; eigenlijk was ik voor deze wonderlijke expositie gekomen. Allemaal foto's met een voortreffelijke filmische toelichting over  de voormalige S-Bahn in Berlijn die tijdens de koude oorlog roemloos ten onder is gegaan. De verlaten en overwoekerde sporen en de vervallen entrees van alle tientallen haltes waren op de gevoelige plaat gezet.

Fascinerend kunstwerk van "waslijnen" die met wisselende
snelheid worden rondgedraaid. 

Tot slot een mij niet opgevallen expositie van moderne kunst. Verrassend en vooral ook fascinerend. Ik vind dat zo knap hoe je na zo veel eeuwen van prachtige kunst nog steeds als jonge kunstenaar iets nieuws kunt bedenken. Dat is toch wel een compliment aan de geestesrijkdom van onze soort, de Homo Sapiens.

Op naar Laren (Gld)

Zutphen: Waterpoort over de Regge

Daar had ik me op verheugd; een wandeling in de Achterhoek. Ik had tussen mijn wandelboekjes het boekje van het Graaflandspad gevonden, had inmiddels de GPS-tracks al in Komoot geladen en wilde nu de eerste etappe maar eens gaan ondernemen.
Redelijk vroeg ontbeten en om tien voor half negen de deur uit; flink doorgestapt. Onderweg kwam ik een dame tegen, bleek ook een wandelaar te zijn en zij vertelde mij over een aantal interessante wandelingen hier in de buurt van Wijhe. Ook wilde ze het Pieterpad een keer lopen; misschien een wandelmaatje voor Roos. Intussen ging Roos naar de Pilatesles hier in Wijhe.
Het ritje naar Zutphen was iets langer dan een half uur; dat scheelt nogal in vergelijking met de rit vanuit Bilthoven. Heerlijk dat Roos zo richting van het oosten en noorden van het land is verhuisd; opent wandelperspectieven. Dit zijn de regio's die ik in mijn jonge jaren veel bewandeld heb. Met het ouder worden is de zin om zo ontzettend lang te treinen voor een toch steeds korter wordende etappe duidelijk verminderd. Vroeger las ik mijn stukken voor het werk gedurende die lange ritten, maar dat hoeft (gelukkig) niet meer. En dan liep ik ook zo'n 25 km terwijl ik nu 15 meestal wel genoeg vind.
De eerste etappe begon direct in Zutphen. Ciara ging nog stevig tekeer en af en toe druppelde het ook nog een piepklein beetje. Zutphen is een prachtige stad om doorheen te lopen, althans de oude binnenstad. Via nieuwe wijken bereikte ik het dal van de Regge waar een behoorlijk deel van de wandeling doorheen liep. Af en toe moest ik me stevig verzetten tegen de wind om niet in het water te worden geblazen, maar het was al met al lekker lopen met de wind in de rug. Niet spectaculair, maar wel heerlijk rustig. Dit deel van het land is in deze maanden bijna verlaten; nauwelijks verkeer, weinig hondelaars, een doodenkele wandelaar. Over enkele landgoederen, maar vooral langs het water en door landerijen. Helaas had ik mijn smartphone vergeten op te laden en iets voor Laren gaf Komoot het op. In totaal had ik zo'n kleine 20 km afgelegd inclusief het stuk naar en van het station Wijhe. Toen ik bij Roos thuis kwam stond daar een tweede fiets voor mij klaar; kon ik 's-avonds direct gebruiken om naar de bridgeclub te fietsen.
Was weer ontzettend gezellig in de club. Helaas viel het automatiseringssysteem uit, zodat de wedstrijdleiders nog een hoop werk kregen om de handmatige uitslagen achteraf te verwerken. 

Wat een wind!

Een onsie uit Luik. De dames hadden het wel naar hun zin.

De al enkele dagen geleden aangekondigde storm met de naam Ciara is eindelijk losgebarsten; het waait keihard. De waarschuwingen zijn dan ook niet mals; niet door de bossen, voorzichtig op de weg. Roos is gisteravond naar de opera in Luik geweest met Jantine en zou vandaag weer terug reizen. Ik hield mijn hart vast of NS dat wel zou redden met die storm.
Jaren geleden - ik werkte nog bij SSDZ en reed in een dienstauto - was er ook zo'n enorme storm. Ik weet nog dat ik op weg was naar het station en dacht dat ik werd aangereden. Het was een stormvlaag, wel zo keihard. Ik slaagde er toen wel in om station Delft te bereiken en van daaruit zelfs station Den Haag om naar Utrecht te gaan. Helaas kwam die stoptrein niet verder dan ergens in een weiland omdat de bovendraad brak door geweld van storm en trein. Pas heel laat 's-avonds werd de trein terug gesleept door een diesel locomotief, terug naar Den Haag centraal. Er ontstond een geweldige solidariteit in de coupé. Eén van de medepassagiers had een zus in Den Haag wonen en die nacht heb ik daar ook ergens op de grond geslapen. In die tijd had je nog geen mobiele telefoon. Anneke had met de kinderen achter de met luiken gesloten ramen binnen gezeten en zich wel afgevraagd natuurlijk hoe het mij vergaan zou zijn. Ergens bij een snackbar had ik haar gelukkig kunnen bellen.
De volgende morgen ben ik vertrokken; had in de consternatie niet eens genoteerd waar ik wel overnacht had; ben die mensen nog dankbaar nu ik dit schrijf.
U begrijpt, lezer, dat ik een dergelijk scenario voor mij zag voor mijn Roosje. Maar dat viel reuze mee. Mijn vrees was totaal overdreven; no problem at all; ze verwachtte gewone tijd in Utrecht te komen. Ik stelde voor dat ik bij haar aan zou sluiten in Utrecht en dat we samen naar Wijhe zouden treinen; morgen zou ik toch al komen vanwege de bridgeclub. Toen ik wilde inchecken in Utrecht stond ze me al op te wachten bij de "veilige poortjes". Aangekomen in winderig Wijhe nam Roos haar nog klaar staande fiets; ik liep liever naar haar huis, indachtig de zere kont die ik er bij een vorige gelegenheid had overgehouden van het achterop zitten.

Bijna alleen maar oudere witte mannen

die wel allemaal verstand hebben van insecten. Het was vandaag de wintervergadering van de NEV, de insectenclub van Nederland. Vroeger heette deze bijeenkomst de kistjesdag; de dag waarop de leden de "opgeprikte" insecten die zij verzameld hadden aan elkaar lieten zien. Het ging daarbij natuurlijk om bijzondere vondsten. Die kistjes komen er al jaren niet of nauwelijks meer aan te pas; het is Powerpoint dat de klok slaat. En dat niet alleen; het eerste praatje ging over de bewegingen van insecten; filmpjes die op zeer hoge beeldsnelheid waren gemaakt en met 25 of 10 maal vertraging werden afgespeeld. Een prachtig gezicht hoe de insecten als vogeltjes door het luchtruim toeren. Een uitgebreid verhaal over de eerste vondsten van het "Zwervend lieveheersbeestje"; voor een ondeskundige niet te onderscheiden van al die andere lieveheersbeestjes. De presentatie van een boek voor mensen die weinig tot niets weten over insecten. Maar ook een zeer uitgebreid verhaal over een sluipwesp met een alleraardigst nestgedrag waarbij zij met grote grassprieten loopt te slepen. Deze van oorsprong Mexicaanse soort is aan een razendsnelle opmars bezig in Europa en lijkt mee te reizen met Amerikaanse oorlogsschepen. Ze is inmiddels ook opgedoken in Iran en op enkele andere plaatsen waar zij het kan "doen" en in de buurt van havens die door dit soort schepen worden aangedaan zoals Australië.
Maar ook één lezing met een kistje en dat ging dus van geen meter. Jarenlang werd voor de kistjesdag een apparaat meegesleept om de inhoud van kistjes te projecteren maar was er geen kistje ter lezing aangeboden. En dit jaar .... geen microscoop voor de kistjes. Het ging om een wonderlijk beest, waarvan helaas ook geen foto, dat een holte had op de plek waar normaliter bij een insect de hersenen zijn opgeborgen. Nou ja, misschien volgend jaar.

Zeker 10 kg voedsel naar boven gesjouwd

Hamschijf voor de erwtensoep

Eigenlijk moest ik er zelf om lachen. Toen ik uiteindelijk de dag afsloot met de fitness en moeizaam de trap van de flat opliep met bijna 5 kg zuivel, telde ik hoeveel ik deze dag wel niet aan voedingsmiddelen naar boven had gesjouwd. En onwillekeurig treft mij dan ook de gedachte hoe het allemaal weer naar beneden komt, in de vorm van de zo natuurlijke uitscheiding naast schillen en verpakkingsmateriaal. Het begon vanmorgen met bezoek aan de markt: 2 kg eigenheimers, 2 kg volkorenmeel, 2 kg kippenvleugels en nog wat klein spul dat ik niet eens mee tel. De AH draagtas begaf het zelfs. En vanmiddag bij de zuivelboerderij 3 liter melk, een liter yoghurt en een stuk boter van zeker een halve kilo. Verder heb ik bij slager van Loo nog een hamschijf van ruim een kilo en 2 pakjes met krabbetjes gekocht voor de erwtensoep.
Het is ongelooflijk, maar dat wordt allemaal deze week verwerkt.
Verder heb ik vandaag in het zonnetje op het balkon zitten genieten van de muziek van Mozart; koptelefoon op en de computer op een krukje en luisteren via bluetooth; die nieuwe technologie is formidabel. Het voelt aan of je in de concertzaal zit. Het omgevingsgeluid wordt helemaal weggefilterd door de noise cancelling van de Böse koptelefoon. En dat vinden we allemaal maar normaal.
Ook die moderne communicatiemiddelen vinden we allemaal normaal. Stond ik gisteren bij de slager, krijg ik een app van m'n schoondochter uit Surabaya en kan haar direct ook weer beantwoorden. Of het niks is. Onlangs was ik nog met Ab bij radio Kootwijk waar ongeveer 100 jaar geleden de eerste mogelijkheid ontstond om met "ons Indië" telefonisch contact te verkrijgen. Wat had dat een voeten in de aarde in vergelijking hoe dat heden kan, gewoon met de smartphone, bij de slager.

Ik ga weer timmeren!

Aan de pizza

Natuurlijk is Roos nog lang niet klaar met de inrichting van haar huis. Voor haar muziekhobby heeft ze een ruimte ingericht en daar wilde ze nog iets aan toevoegen. We probeerden wat met planken die meegenomen waren vanuit Bilthoven. Werkte niet helemaal zoals de bedoeling was en ik stelde voor dat ik zelf iets zou construeren. Heb ik zin in en Roos vond het een uitstekend idee.
We hebben verder niets bijzonders ondernomen behalve dan ontbijt, koffie, thee en zo. Zo tegen de middag vertrok ik weer. Het LATten op afstand bevalt ons eigenlijk prima. Natuurlijk zit "even een koppie thee" er niet meer in, maar dat treinreisje en dat leuke dorp voelt voor mij aan als een beloning. En Roos woont helemaal naar haar zin. Ze heeft al een aantal activiteiten in de planning. Daar zal ze ongetwijfeld zelf ook over gaan bloggen, hoewel ze dit jaar nog niet echt iets gepost heeft zo heb ik zojuist waargenomen?!
Eigenlijk had ik vandaag ook een wandeling gepland, maar ik vond het wel prima zo. Vanuit de trein appte ik met Mariska en even later zelfs met Surabaya. Het is niet te geloven hoe klein de wereld is geworden. Martijn en Margot zaten aan de avondmaaltijd. Ik kreeg een foto van Martijn achter een bord pizza. Ik moest daar wel zo om lachen; misschien wel de enige reden - afgezien van het weerzien met Martijn en Margot natuurlijk - voor mij om naar Indonesië te gaan is het eten. Lijkt me zo bijzonder om een originele Indonesische maaltijd te kunnen proeven. Maar de twee Marren hadden na een week rijst wel trek in iets anders. Kan ik me ook goed voorstellen.
Ik kreeg van Margot ook een videootje waarop Martijn de werknemers van het bedrijf toespreekt.

Achterop de fiets?!

Vandaag wilde Roos aan haar muziek besteden; studeren en componeren. Ze had me gisteren al duidelijk gemaakt dat ik haar daarbij niet door mijn aanwezigheid moest "lastig vallen". En ja, ik voel wel wanneer ik te veel ben en daarom ben ik gisteren ook na de koude wandeling over de Veluwe naar Velp naar de Bilt gegaan en op de flat geslapen. Vanmorgen vroeg op en lekker in de keuken aan de gang. Ik had gisteravond al een en ander uit de vriezer gehaald om boerenkool te maken en met zoon Peter afgesproken dat ik weer met hem aan de wandel zou gaan; een half uurtje in zijn lunchpauze. Dus aardappels gekookt, boerenkool in de pan, aardappels geprakt, mengen en met boter opbakken, jus van rundvlees er door heen geroerd voor de smaak en een stuk al gewelde rookworst in stukjes er door heen. Smaakte prima.
Toen ik klaar was en de koffie ook achter de kiezen had ging ik op de fiets naar Peter en we wandelden wat. Ik gaf hem de fotocopie van mijn paspoort. Hij heeft mij heel eervol gevraagd of ik zijn getuige wil zijn bij de plechtigheid waarbij hij met zijn Jessica het partnerschap aangaat. Vind ik ontzettend leuk! Dank jullie wel kids!
Natuurlijk spraken we over de aanstaande boreling die eind maart verwacht wordt. Voor die tijd ga ik nog een keer koffie drinken bij schoondochter Jessica. Leuk zo'n hoogzwangere schoondochter.
Na onze wandeling ging ik op de fiets door naar Marjorie. Ik had voor haar een bak linzensoep bij me;die vindt ze zo lekker. Anneke was ook bij Marjorie. Toen ik binnen kwam stonden zij net op het punt om even naar buiten te gaan voor een lunch en wat boodschappen. Ik liep even mee.
Daarna met de fiets terug naar de flat.
Eigenlijk had ik zin om na het eten weer naar Wijhe te gaan; die reis met de trein vind ik geen probleem en ik ben inmiddels behoorlijk gehecht aan dat plekkie. Roos heeft het al gezellig ingericht. Ze vond het een prima idee. Onderweg appten we wat en Roos stelde voor om me van het station op te halen. Ik was er om 21.00 uur en daar kwam ze aan op de fiets: "klim maar achterop", zei ze stoer. En inderdaad klom ik achterop en fietsten we het eerste stuk op die manier. Ik kreeg wel een ontzettend zere kont en kramp in de benen. Het laatste stuk ging ik dan ook wandelen.
Ik had een zware rugzak met een fles Gewürztraminer, een stevig zelfgebakken brood, een stapeltje wandelboekjes en een bakje met gebakken kippenvleugels.
We dronken gezellig een wijntje en babbelden wat.
Peter appte nog dat de copie van de voorkant niet voldoende was. Na enig geharrewar lukte het uiteindelijk om de juiste informatie over te appen. Het is toch wat die handige communicatie technologie. 

De Posbank en de regen

Inscriptie op de Posbank, genoemd naar dhr G.A. Pos

Voor de terugreis van Wijhe naar De Bilt heb ik het plan om etappes van het Veluwe Zwerfpad te lopen. Daar zijn Roos en ik al mee begonnen met de etappe van Dieren naar Rheden. Voor vandaag had ik de etappe van Rheden naar Velp te lopen via de Posbank. Dat gebied bij Rheden kan wedijveren met Zuid Limburg en de Hollandse duinen om het mooiste stuk geaccidenteerd landschap in NL. Gelukkig was dat eerste stuk van de wandeling droog en kon ik genieten van de uitzichten. De kraaienberg stak hoog boven het landschap uit. Het was best een stevige inspanning door de steile hellingen van dit door de ijstijd gevormde landschap. Plaatselijke ophopingen van grind toonden de oorsprong van deze heuvels, duidelijk door gletsjers opgeduwde bevroren bodems van grote rivieren. De Rijn loopt en liep hier in de buurt natuurlijk.
De Posbank is een karakteristiek kunstwerk. De heer Pos was degene die ruim honderd jaar geleden het initiatief nam om de automobilisten te laten genieten van de natuur: de ANWB. Dat staat gegrift in het steen van de bank.
Daarna was de etappe niet alleen saai en eigenlijk niet de moeite waard anders dan om kilometers te maken, maar het regende bovendien. Toen het echt heel kort maar wel hevig regende kon ik gelukkig schuilden onder een eenzame, maar reusachtige lage den. Daarna sjokte ik met toenemende moeheid door Roozendaal en Velp naaar het station waar mijn OV-engel me gelukkig te hulp kwam met een trein, vijf minuutjes later.

Van Heino naar Dalfsen

Overijssels kanaal (geloof ik)

Ik ben inmiddels helemaal los op de nieuwe woonplek van Roos; nieuwe horizonten doemen op uit een verleden. Vroeger zag ik er geen been in om zeer regelmatig uiterst vroeg op pad te gaan en heel lang in de trein te zitten om een mooi stuk NL te bewandelen. Maar dat vind ik tegenwoordig toch wel wat veul moet ik eerlijk bekennen. En nu met Zwolle om de hoek komen al die oude horizonten in het Noorden en Oosten van het land weer in het vizier.
Vandaag kwamen we eigenlijk maar laat op gang. Ik ging pas om elf uur op stap maar kon snel naar het station omdat ik Roos' fiets kon gebruiken. Stond ik op het perron om in te checken, zat de OV-chipkaart nog in m'n "nette"  broek die ik gisteren voor de gelegenheid naar het concert had gedragen. Dus een treintje later naar Heino.

Een prachtig landhuis De Aalborg

Een allervriendelijkste jongeman vertelde mij waar ik de stadskern van Heino kon vinden. Opgewekt liep ik het dorpje in. De markt aldaar was net aan het opruimen maar ik kon bij de viskraam gelukkig nog een zakje gebakken mosselen scoren; die at ik al wandelend snel op. Mijn plan was om een stuk van het Marskramerpad te lopen. Daarvoor moest ik eerst een aanloop zoeken vanuit Heino. Met Komoot ging dat wel zo makkelijk. Ik kan iedere wandelaar of fietser adviseren om dit (Duitse) programma, deze App op de smartphone te zetten. Bevalt mij zeer goed. Gewoon www,Komoot.de en verder spreekt het voor zich; heb ik van vriend Dick geadviseerd gekregen.
Opgewekt liep ik door het rustige boerenlandschap; stil, weinig auto's; ik genoot. Een fraaie buitenplaats onderweg met een zorgvuldig onderhouden tuin. Veel bossige natuur hier en daar. Een dame met hond vroeg zich af wat "dat geluid" was, of het van de boom of iets anders was. Het was het kloppend voorjaarsgeluid van de bonte specht die op die manier een partner lokt.
Uiteindelijk kwam ik bij station Dalfsen en een half uurtje later zat ik weer bij Roos achter een koppie thee. Ik stel me veel voor van het wandelen in deze omgeving!

Cultuur en Chinees eten

Bijschrift toevoegen

Vandaag stond helemaal in het teken van de cultuur. De Vereniging Vrienden van het Lied had vandaag een recital waar ik graag naar wilde gaan luisteren. Henriëtte Feith trad op met de bekende gitarist Izhar Elias met een veeltalig programma. Dat wilde ik wel eens horen.
Het concert vond plaats in Haren, was georganiseerd door de afdeling Groningen. We hadden gepland om eerst in Assen naar de tentoonstelling "Barbizon van het Noorden" te gaan; een tentoonstelling die langs het zelfde stramien was georganiseerd als wat ik gisteren in Nunspeet had gezien.
Een veelheid aan stijlen was een interessant aspect. Op mij maakte vooral Julius van de Sande Bakhuyzen forse indruk. Telkens wanneer ik zeer geboeid en vol bewondering naar een werk stond te kijken las ik op het bordje zijn naam. Een beetje Barend Cornelis Koekoek, een beetje impressionistisch, sfeertje van Jozef Israëls, kortom schitterend!
Na een uurtje rondneuzen hadden we het wel gezien en namen een eerdere stoptrein naar Haren. We hadden beiden nogal trek in iets ongezonds; bij de Chinees misschien? we gingen in Haren op zoek naar het centrum. Roos vond op Google Maps het adres en de route naar een Chinees restaurant; helaas was het gesloten. Maar verderop zat een snackbar die eigenlijk wel een beetje de naam restaurant verdient en daar hebben we er een onbeschaamd grote hamburger in geschoven. En om het af te ronden nog een gloeiend hete kroket. We moesten ons haasten om op tijd bij het concert te komen en konden het adres ook niet direct vinden. De gastvrouw stond ons al op te wachten en stelde ons gerust. Er waren nog een paar plaatsen in de verder heel goed bezochte huiskamer. Er stond een fraaie Bechstein vleugel voor beter tijden. Onze oren werden gestreeld door de snaren van de gitaar.

Daar kwamen de artiesten. Het is toch wel even wennen om Frühlingsglaube te horen met de begeleiding van een gitaar. Daarvoor schiet het instrument gewoon tekort. Neemt niet weg dat Henriëtte het door mij zo geliefde lied prachtig ten gehore wist te brengen. De toelichting dat in de tijd van Schubert erg veel gebruik werd gemaakt van de gitaar om te begeleiden was ons onbekend. Leuk te weten; er is zelfs een schilderij waarop Schubert staat met gitaar. Maar de Erlkönig met gitaar kan ik me niet goed voorstellen eigenlijk. Het tweede lied (Roos hoe heet dat?) klonk prachtig en daar was de gitaar begeleiding adequaat. En ook in de rest van het veelzijdige programma met vele talen en soorten liederen van zeer modern tot Spaanse dramatiek; leuk zo'n ander instrument, maar mijn voorkeur gaat toch naar de piano moet ik eerlijk bekennen.
We hebben geen gebruik gemaakt van "de borrel" want we wilden de trein halen. Henriëtte kennelijk ook niet, want we ontmoetten haar op het perron en spraken haar uitgebreid in de trein. Was reuze gezellig en voor we het wisten waren we weer in Zwolle en even later in Wijhe.
Ik stelde voor dat we nu hier naar "de Chinees" zouden gaan ter afronding van deze genoeglijke dag en alzo gescbiedde. 

Kiespijn

Een zacht gekookt eitje ging er nog wel in, maar een beschuitje: "liever niet". De open wond in haar mond moet behoorlijk ontzien worden nu het herstelproces gaande is. Maar Roos hoor je niet piepen.
Hoe we nou precies onze dag wilden indelen bleek even problematisch te zijn, althans zo voelde ik dat aan. En dus maakten we dat bespreekbaar en losten het op. Ik had een - zeker achteraf gezien - idioot idee om de komende dagen in te vullen.We besloten om vandaag elk ons weegs te gaan en dat we elkaar aan het eind van de dag bij Roos thuis zouden zien. We hebben zondag en maandag gezamenlijke verplichtingen, vandaar.
Roos wilde graag haar nieuwe huis nog wat ordenen en ik wilde even van het mooie weer gebruik maken en het Noord Veluws museum in Nunspeet bezoeken.
Uiteraard ging ik te voet naar het station en met de stoptrein naar Nunspeet. Het museum aldaar heeft zo'n fijne sfeer. Het is niet groot maar beschikt over een mooie tentoonstellingsruimte. Na de tentoonstelling rond Arthur Briët was er nu een tentoonstelling rond de schilders die rond de eeuwwisseling "naar buiten" gingen om te schilderen. Dat was in Frankrijk begonnen in Barbizon, een piepklein plaatsje dat beroemd is geworden door de kunstenaarskolonie die daar is begonnen om "naar de natuur" te gaan schilderen. In Nederland vond dat snel navolging, niet alleen op de Veluwe maar ook in Drenthe, Zeeland, Bergen en nog meer plekken. Gelukkig maar, want veel van de schoonheid uit die tijd is op die manier fraai vastgelegd.
Na het museumbezoek heb ik nog een stuk langs het mij zo bekende pad naar het Hulshorster Zand gelopen en vervolgens met de trein naar Wijhe. Begint al helemaal routine te worden en ik voel me zo ontzettend goed thuis aldaar! Heerlijk gezellig ingericht huis. Roos had boerenkool. Gelukkig mocht ik helpen om die op te bakken en we hebben lekker gegeten. Na de koffie nog wat lezen en een piepklein likeurtje.