Het nieuwe seizoen

Foto van de Indonesië manifestatie

Vandaag de aftrap van het nieuwe seizoen voor de vrijwilligers van de werkgroep Eilandspolder, dus weer vroeg op weg naar Edam, waar Ab mij altijd trouwe staat op te wachten om met de auto naar Grootschermer te rijden voor de koffie om 8.30 uur met de hele groep. Vandaag was de groep weer vrijwel compleet, met 15 man zaten we aan de koffie met de door Kees ingekochte taart, een gewoonte die onze sponsor Corinne jaren geleden bij ons heeft doen inslijten en die sinds haar verscheiden wordt gefinancierd vanuit onze vrijwilligersbijdragen van SBB. Goed geregeld, want het is altijd weer reuze gezellig wanneer we zo geanimeerd in ons "clubhuis" beginnen. 
Het viel me overigens niet mee om vanmorgen zo vroeg in de ochtend te vertrekken. De wekker ging, de tas was al ingepakt en na een boterham en twee koppen thee ging ik de deur uit. Het leek droog maar dat bleek van korte duur want na een minuut of vijf moest ik toch echt de hoes om de rugzak draperen en mijn telefoon veilig opbergen. Het zou overigens allemaal erg meevallen vandaag. Alles liep als een zonnetje en ik was keurig op tijd in Edam op de bushalte. Even naar de pisbak. In de auto zat ook "Paul", een bekende van de werkgroep Kwadijkse Vlot die zich ook onledig houdt met natuurbeheer, zowel op stukken veenmos-rietland als op Texel met onderhoud aan het insectenreservaat in "de Zandkuil" op Texel. In die werkgroep ben ik lang geleden begonnen met dit vrijwilligerswerk, ik denk wel een kleine 15 jaar geleden.
Gezellig om de hele club weer bij elkaar te zien, Cheiron had zijn zoon meegenomen, Corné, bijna 13 jaar en ijverig meewerkend in de groep. Afgelopen week had hij al samen met zijn vader en Ab in de polder gewerkt. En toen met de boot de polder in, het is echt het gebied waar mijn vader zo gek op was zo in het lage land van Noord Holland, prachtig met die sloten, dat riet, vogels, koeien. Ik geniet er iedere keer weer van. Ik vroeg mij af of dit ook niet iets voor broer Jan zou zijn. Ab kwam desgevraagd met het idee om het verslag van onze bijeenkomst zoals hij dat iedere keer weer maakt naar broer Jan door te sturen.
Het was weer fijn om aan de gang te gaan, maar het viel niet mee, het was lastig, nat riet, veel akker winde oftewel pispotjes en brandnetels, kortom weerbarstig, maar we waren met 15 man, het was een groot stuk maar dat zou wel het merendeel van onze werkdag betekenen. Inderdaad, toen het klaar was gingen we naar het tweede stuk, en dat was snel gebeurd. Ik kon met Wim meerijden naar station Zaandam waar de OV-engel voor een directe aansluiting met de Intercity naar Utrecht zorgde. Mijn fietsje stond nog trouw te wachten en ik was snel weer thuis. En daar kwam een gezellig eppie van Roos, dat ze met Marieke een fijne dag had gehad in den Haag op een Indonesische manifestatie met van alles waaronder lekker eten. Ze stuurde wat foto's en kwam met de trein naar de flat. Dus onverwacht nog een gezellige avond op de koop toe. 

Jan Jongbloed

 Met Lien heb ik een aantal jaren in de Jan Hanzenstraat in Amsterdam gewoond, een straat in Amsterdam oud West. In die straat was de sigarenwinkel van Jan Jongbloed gevestigd. Ik kocht daar destijds - ik durf het haast niet te noteren - mijn pakjes shag, ja ja, ik rookte in die tijd, wie niet van mijn generatie. We waren er in 1971 komen wonen schat ik in en enkele jaren later werd Jan Jongbloed een beroemdheid, hij was keeper in het nationale elftal met Cruijff en de andere grote jongens van die tijd. Ik vond dat toch wel heel bijzonder zo'n beroemdheid in die doodgewone straat. Hij speelde in DWS een andere Amsterdamse club dan Ajax waar al die grote Amsterdamse voetballers speelden zoals de twee Johans' en Barry Hulshof en zo. Ik was toen best nog wel gek op passief van voetbal genieten bij de TV. Die finale wedstrijd tegen Duitsland zal ik dan ook niet vergeten, Kick van der Pol, dispuutsgenoot van me was met zijn vrouw op bezoek bij ons toen we de wedstrijd hebben bekeken en we zijn na afloop teleurgesteld naar Zandvoort gereden waar ingetogen Duitse badgasten niet wisten hoe ze moesten reageren.
En vier jaar later weer die keeper Jongbloed die zo ver uit z'n doelgebied durfde komen om vanuit de achterhoede als extra speler te fungeren als een soort achterste spelverdeler met overzicht.  Toen wonnen opnieuw de thuisspelers, nu de Argentijnen weet ik nog, wat een spanning. Kan ik me nu niks meer bij voorstellen, ik kijk nooit meer naar voetbal.
Hij was 8 jaar ouder dan ik en is nu overleden. Ik denk met genoegen terug aan die tijd in de Jan Hanzenstraat en aan het plezier dat ik heb genoten bij die twee wedstrijden. Bedankt Jan.

Het zweet staat op m'n rug

 Het lijkt zo eenvoudig om een nieuwe hoes om het dekbed te draperen?! Vooral wanneer je het iemand ziet doen met veel ervaring, even om de armen draperen, met de hoekjes het dekbed pakken, even zwaaien en hup, het zit! 
Het werd echt tijd dat het hoeslaken verschoond zou worden, ik had Roos nog gevraagd maar het is er ook gisteren bij ingeschoten, dus vandaag maar weer in m'n eentje aan het worstelen geweest. Ik moest erg om mezelf lachen; alles wat ik verkeerd kon doen ging ook verkeerd, dus uiteindelijk heb ik het maar op de jongensmanier gedaan en dat werkte, het resultaat is niet erg fraai, het zit bepaald niet strak, maar ik kan er vannacht in ieder geval prima onder slapen.
Ik ben de hele ochtend al huishoudelijk bezig, afwas gedaan, alles opgeruimd en dat terwijl de zon uitnodigend staat te schijnen, maar ja, soms roept de plicht nietwaar.

Gezellig bezoek

 Vanmiddag was ik op bezoek bij de voormalige onderburen; had ik vorige week een ontzettend lief briefje ontvangen van Ronika, daar heb ik direct een afspraak gemaakt om bij hen langs te komen. Ronika had bij het vorige bezoek gevraagd of ik haar NLse opa zou willen zijn en daar was ik met genoegen op ingegaan; ook zij noemt mij "opa Eef". Voordat ik van huis vertrok had ik zorgvuldig in m'n rariteiten kabinet gekeken voor een geschenkje voor Ronika en daarbij viel mijn oog op een klein vaasje, elegant, helemaal passend bij haar en toen ik het haar overhandigde viel het ook in de smaak. Vader Ayoub plukte een bloemetje voor in het vaasje.
We praatten wat, Shiwa had een heerlijk vruchtentaart gebakken voor bij de thee. Ach, wat een warm bad was het weer, ik voel me wel gezegend met al die jonge mensen om me heen.
Ook de kleine Sophie waas uiteindelijk uitgeslapen, met haar aandachtige oogjes speelde ze het verlegen meisje met haar anderhalf jaar. Bij het weggaan kreeg ik wel een high five van haar, koddig zo'n klein kind met dat moderne gebaar!
Was een heerlijke middag geweest waarvan ik helaas geen foto heb.

Brams' verjaardag

 

Tussen 3 kleinzonen, v.l.n.r.
Joris, Marijn, opa Eef, Bram

Door de geboorte van de kleine Mees was de verjaardag van Bram lichtelijk ondergesneeuwd, maar daar kwam vandaag verandering in en zo werd het een combinatie van verjaardag en kennismaking met Mees, inmiddels "al" twee weken oud. In de loop van de middag kwamen we aan in een licht regenachtig Gouda. Het was niet zo druk deze keer, we werden ontvangen door Pieter en de kinderen; Ronja kwam bij de deur al aanzetten met een stukje taart. Joke zag er uitstekend uit en liep kwiek rond. In de kamer zag ik Ko en Lien met de kleine Mees op schoot. Maar die plukte ik al snel bij haar vandaan, ik wilde mijn nieuwste kleinkind graag ontmoeten, heerlijk om met hem te haffelen. Hij begon al snel te draaien en een beetje te piepen: "mamma komt eraan hoor", fluisterde ik hem in, hij had duidelijk behoefte aan de moederborst. En ja hoor, daar kwam Joke al aangesneld en verdween met de boreling naar boven. Helaas geen foto van opa met nieuwste kleinzoon.
Voor Bram had ik een hele worst van slager Kastelein meegenomen als verjaarsgeschenk, stelde hij op prijs maar deelde hem direct met de andere liefhebbers. Roos zat met Bram en Ronja over het kinderboek dat ze de vorige keer ook had meegenomen, een boek over fysiologie. Vanuit mijn oorhoeken hoorde ik over bloedvaten en klepjes en ik kon het dan ook niet laten om dat aan de hand van mijn oudemannenhanden te tonen hoe bloed in de aderen slechts één kant op kan stromen door de klepwerking. Ze waren echt geïnteresseerd, net als hun moeder "vroegig".
We hadden zo'n fijne middag gehad dat we helemaal opgetogen terug naar de flat gingen, het was zo ontzettend geanimeerd en gezellig geweest. 

Ontmoeting in Schin

De watermolen van Wijlre

Roos had vandaag een afspraak met pianiste Abigail om met haar een aantal liedcomposities door te nemen, het NLse lied mag zich de laatste tijd in aandacht koesteren en daar geniet Roos van. Haar afspraak was halverwege de middag en zo besloten we dat we elkaar zo rond 17.00 uur in Schin zouden ontmoeten. Roos vertrok, zwaar beladen met papierwerk, computer en nog wat zaken vanuit Wijhe, ik vertrok lekker pas om 8.30 met de bus naar Utrecht CS en door met trein en bus naar Slenaken. Ik had gelukkig plu en receptaculum bramii bij me zodat ik me, ondanks de buitjes droog kon houden en lekker bramen kon plukken. Ik liep een door Komoot uitgekiende wandeling en die leidde me door zeer braamrijke dreven, ik schoot niet erg op, maar uiteindelijk liep ik het bos uit en kwam in Pesaken (geloof ik) en vanaf daar, geen bramen! 
Aangekomen bij An en Piet bestelde ik twee kroketten die ik op een meegenomen bruine boterham drapeerde en naar binnen schoof, was wat veul eigenlijk, maar ja. Toen nog het laatste stuk via de stevig draaiende watermolen van Wijlre. Daar verloor ik wat tijd door het niet meer toegankelijk zijn van een wandelpad aldaar en moest ik heel stevig doorlopen om rond 5 uur in Schin te kunnen zijn. Gelukkig kon ik halverwege weer aansluiten op m'n track en liep ik het laatste stuk langs de ruig stromende Geul, mooi gezicht hoor. Intussen belde Roos dat ze al op het station op me zat te wachten. Ik liep nog langs de Geul, maar een half uurtje later kwam ik aangepuft, we checkten in, maar werden gewaarschuwd door de allervriendelijkste meneer van het koffietentje dat er geen trein ging maar dat we de vervangende bus moesten nemen. Daar zaten al wat mopperende lieden van een wandelgroep die het "een schande" vonden dat er een te kleine bus werd ingezet. Ik moest er een beetje om lachen, die westerlingen die direct op de achterste benen gaan staan en dat terwijl er vrijwel niemand op station Schin in of uitstapt.
Het ging slechts om het stukje naar Valkenburg alwaar we de trein konden nemen naar Maastricht. Er stapte een uiterst elegant geklede mevrouw bij ons in de coupé en we kwamen genoeglijk in gesprek met haar. Zij ging naar het preuvement en wij naar de Chinees waar we "vroegig" ook vaak gingen eten wanneer we uit Luxemburg of België kwamen. Lekker gegeten en rustig naar het station gelopen. We wilden net instappen toen we iemand achter ons hoorden roepen, het was iemand van het CHinees restaurant die de door Roos vergeten of verloren schoudertas kwam nabrengen, de lieverd!
Thuisgekomen waren we beiden uitgevloerd, daar weet ik me ook niets meer van te herinneren dan dat het 8 uur was dat ik wakker werd.  

De kop van Overijssel

 

Krabbescheer alom

Roos liep al een tijd rond met de wens om in Friesland te gaan wandelen, ze had een track gemaakt door het gebied waarvan wij beiden dachten dat het door Friesland liep, maar deze bleek Friesland slechts te schampen; ergens halverwege wees Roos mij erop dat Friesland aan de andere kant van de Kreek lag, het werd dus toch haar eigen provincie Overijssel, maar waterig was het in ieder geval. We vertrokken met de trein van 9.30 en hadden in Wolvega aansluiting met de gewenste bus, druk was het niet, maar we zaten gelukkig niet met z'n tweetjes zoals de laatste tijd veel te vaak gebeurt in het busvervoer. Het is tries hoe weinig er meer gebruik wordt gemaakt van de streekbussen sinds Coronatijd en voor de energietransitie zal het toch echt een noodzaak zijn dat het in stand blijft!

Op het pontje

Nou ja, wij stapten uit op de halte Blesse (meen ik), een halte waarvan ik me afvroeg of er die week, of misschien wel ooit iemand was uitgestapt, er was geen enkel spoor van betreding, maar daar begon wel de schitterende track die we gingen lopen. Vrijwel direct kwamen we op een fietspad met een brug waarvanuit we krabbescheer in het water zagen, en niet een klein beetje, maar de hele slootlag er vol mee. Ik werd helemaal enthousiast, zodanig dat een leeftijdgenoot stopte en met ons een conversatie over de schoonheid van deze omgeving begon. Hij wist op mijn vraag ook een aantal suggesties voor andere natuurgebieden alhier te noemen zoals de Rottige meente en nog een paar die Roos ijverig noteerde. Leuk gesprek! We gingen verder, of beter, we gingen op weg en genoten vooral van de uitzichten op schitterende waterpartijen en de bloemenpracht aan de randen van het fietspad. Roos checkte de namen van verschillende planten met een handige app en wist mij op die manier ook de vogelwikke doen leren kennen. Onderweg een prachtig statig gebouw bij een sluisje, het is één waterpartij in dit deel van het land en dat zouden we merken ook want op enig moment kwamen we bij een pontje met zelfbediening. Het pontje lag aan de andere kant en werd door een groepje dames op de fiets naar onze kant getrokken; viel hun niet mee zo te zien en te horen. Nou, dat lieten wij niet op ons zitten en wij draaiden dus als Michiel aan het wiel. Ik moest bekennen dat ik onder de indruk was van de kracht van mijn Roosje!

Bij de kerk van Oldemakt

Even verder kwamen we in de metropool Oldemarkt, mooi rustig plaatsje waar we een wandelaar tegen kwamen die hier woonde in de zomer en in Spanje wanneer het daar wat aangenamer toeven was in de winter. Grappige constructie die wij ook hadden ervaren met onze twee overwinteringen in Calpe. Nu liepen we door dit stille plaatsje waar overigens wel een bus stopt en waar we heel plezierig een straat konden aanschouwen waarin geen auto's waren geparkeerd, noch reden, een revelatie! Op het kerkpleintje gingen we even lekker epibreren en aan Spanje terugdenken waar we ook graag op dit soort rustige plekken gingen zitten. De geschiedenis met het hondje dat we een heel blik voor ons onsmakelijke albondigas hadden opgevoerd totdat hij keek alsof hij in de maling werd genomen en de laatste bal met tegenzin naar binnen slokte. Wat moesten we destijds lachen om dat malle beest. Maar nu de laatste kilometers die eigenlijk een tegenvaller waren na de mooie aanloop naar Oldemarkt, op weg naar Ossenzijl. Daar had Roos een hotelkamer voor ons geboekt en die was niet mis, krek wat we wilden, eenvoudig maar alles erop en eraan. Misschien een beetje erg warm met de avondzon recht op de raamkant, maar vooruit.
We hadden op het gezellige terras bier zitten drinken, waarbij Roos heel verstandig alcoholarm bier nam en ik niet en een ferme portie bitterballen. We hadden dan ook geen behoefte aan een uitgebreid diner en beperkten ons tot een frietje dat we niet eens op kregen. Was een heel genoeglijk dagje geweest.

Bramen plukken

Als gezegd ging ik vandaag met Roos de bosjes in om bramen te plukken. Was wel vermakelijk want nauwelijks hadden we het bos betreden of ik was haar al kwijt, of zij mij, het is maar hoe je het bekijkt. Intussen plukte ik flink wat bramen die ik in mijn broodtrommeltje bewaarde. Uiteindelijk kwam ik weer op een doorgaand pad waarvan ik vermoedde dat ik Roos daar toch zeker moest tegenkomen en ja hoor, ik hoorde een schreeuw achter me en daar liep ze. We liepen samen nog wat verder en plukten to we het wel genoeg vonden. Terug naar huis en aan de koffie. 

Rondje Wijhe en bramen

Nieuwsgierige pinken

Zelfs na al die dagelijkse wandelingen kreeg ik het ook vandaag weer op mijn heupen, zo tegen de middag vond ik dat er toch echt even aan de stutten getrokken moest worden. Ik had echter geen zin om te gaan treinen en in de buurt van Wijhe ben ik wel een beetje uitgekeken, toch maar gedaan. Richting Heino heb ik al een tijd niet gelopen en dus liep ik door het stukje bos en dat stond vol met bramen, struiken vol, kennelijk wordt er niet zo heftig geplukt hier want alles hing er nog zo'n beetje. Verschillende soorten zag ik al, soorten die op verschillende tijden rijp zijn, dus dat belooft wat. Het enige receptaculum bramii dat ik bij mij had was mijn maag en die heb ik dan ook redelijk gevuld totdat ik er een wat zuur gevoel aan over hield. Onderweg nog langs een weiland met nieuwsgierige pinken en boeren met imposante machines die het hooi aan het verspreiden waren resp. verzamelden en transporteerden waar het hooi in elkaar geperst werd tot kuilgras (neem ik aan). Mooi gezicht hoor, maar ja die intensieve landbouw heeft haar keerzijde zoals we inmiddels helaas moeten constateren. Maar die techniek "an sich" is best mooi om te zien functioneren.
Ik nam mij voor om deze route de volgende dag ook met Roos te gaan lopen en vooral plukken zodat we jam en tova zouden kunnen maken. Was bij elkaar toch ook weer 7 km zag ik op Komoot!

En nu wel naar de theetuin in Almen

 

Het Enzerinck

Roos heeft het al zo lang over de theetuin in Almen en vorige keer vond ik die wandeling van Vorden naar Almen zo leuk dat ik voorstelde om die vandaag weer te gaan doen en omdat we deze keer direct konden beginnen en niet eerst in Zutphen een huis moesten keuren waren we ruim op tijd om de theetuin met een bezoek te vereren. Wèl moesten we ons "beperken" tot een punt appeltaart. Een kop koffie kon er niet bij omdat we dan de bus wellicht niet zouden halen. Viel achteraf wel mee, maar thuis smaakte de thee en koffie ook prima. De appeltaart overigens ook en het was inderdaad een gezellig plekje daar in de theetuin, behorende bij het hotel in Almen.
Bijzonder stuk van deze wandeling gaat door het landgoed "Het Enzerinck".

Leverworst en Naegelholt

Kennelijk was ik nog helemaal in de wandelmodus want na de 20 van gisteren heb ik er ook vandaag weer ruim 10 uitgeperst en nu wel met bepakking, althans op de terugweg van slager Kastelein in Diepenheim terug naar station Goor. Terwijl ik dit dagen later zit op te schrijven ben ik er verbaasd over want ook de rest van de week heb ik er stevig aan getrokken met Roos samen en aan het eind van de week moet ik dat dan ook wel bezuren voel ik.
Maar ja, soms drijft de gekte mij en deze keer was het omdat er nodig nieuwe leverworst en naegelholt gekocht moest worden en ook droge worst om te versnijden wanneer ik bij Joke langs kan komen om de nieuwe boreling te begroeten en de ouders te omhelzen. De worst is voor de andere twee kindertjes natuurlijk.

De volle twintig

 

De koeien van boer Dirk

Na al die korte wandeltjes van de laatste dagen vond ik dat ik maar weer eens moest proberen of de 20 er nog in zat. Het was er uitstekend weer voor, lekker warm en het zou niet gaan regenen. Ik heb eerst stevig gegeten zodat ik zelfs geen brood hoefde mee te nemen. De kleine rugzak met slechts 2 flesjes met een halve liter water was alles wat ik moest meeslepen. Rond 13.00 uur ging ik op weg, lekker tempo lopen, schoenen goed geveterd op de nieuwe manier. Is gek hoor, maar de al best wat oude, goed ingelopen wandelschoenen zaten een stuk lekkerder. Ach, ik liep allemaal bekende paden met extensies om te proberen de twintig te lopen op zo'n manier dat ik eventueel kon afkorten als ik het niet aan zou kunnen, maar dat bleek niet het geval, Ik liep voor mijn doen zelfs behoorlijk hard, 5,2 km/hr tot op het laatst en het afzakte naar 5,1. maar nog steeds een stuk sneller dan de 4, 8 die ik van mezelf gewend ben. Lichtelijk uitgevloerd kwam ik weerop de warme flat, alles open gezet, maar buiten is het ook warm.
Joke belde me op omdat ik gisteren (per ongeluk) gebeld had. Ik had iets aangeraakt waardoor de smartphone begon te bellen en ik had geen idee hoe ik dat kreng uit kon krijgen. Gelukkig had Joke haar apparaatje op  "stil" staan zodat ze niet gestoord was. Nu kreeg ik haar aan de lijn en even later via de videochat zag en hoorde ik ook kleinzoon Mees en ook Bram en Ronja even.

13 augustus

 

Het intieme kleine kerkhof van Westwoud

In 1922, op 13 augustus van dat jaar zag mijn vader het levenslicht. Vorig jaar was dat natuurlijk 100 jaar geleden en had ik het niet ongemerkt voorbij willen laten gaan, ik had mij voorgenomen om die dag naar het graf van onze ouders te gaan, liefst samen met mijn twee broers en daar even staan gedenken. Het was die dag zo ongehoord heet, meer dan 30 graden dat ik er van af heb gezien, maar dit jaar was dat niet het geval en heb ik inderdaad de reis ondernomen. Helaas waren beide broers verhinderd, maar dat nam niet weg dat ik ben gegaan en precies om 12.00 uur bij het graf aankwam. Ik heb enkele minuten gewoon geconcentreerd bij het graf staan denken, memoreren, gewoon je gedachten laten stromen. Gek hoor, een dag na de geboorte van m'n kleinzoon Mees, achterkleinkind van m'n ouders en dan nu bij dat graf. Ik heb dat ook gememoreerd bij de begrafenis van mijn ouders dat de generaties zijn als de bladeren aan de bomen en dat voelde ik op dat moment wel heel sterk. We komen en na verloop van tijdmaak je plaats voor de volgende generaties.
Ik heb mijn boterhammetje lekker opgegeten op het bankje van het kleine kerkhofje daar in Westwoud waar de ouwelui al zo'n 20 jaar bijeen zijn. Na een klein uurtje ging ik weer terug naar huis. Ik had op de heenweg niet alleen een zak pruimen aan de weg ingeslagen maar ook vastgesteld dat het kerkenpad naar Westwoud over het spoor nog functioneerde en nu van beveiliging was voorzien. Dus dat pad nam ik en liep terug door Westwoud dat overging in Hoogkarspel waar ik de trein nam. Was een gedenkwaardig moment om daar voor dat graf te staan en zo duidelijk dat de generaties elkaar opvolgen. Kan er goed mee leven hoor dat ik de eerstvolgende generatie zal zijn die het tijdelijke voor het eeuwige zal verwisselen, heb altijd erg van het leven gehouden, maar eeuwig is wat veel van het goede. Lees maar eens het boek over dit thema van Simone de Beauvoir: "niemand is onsterfelijk".

Welkom Mees

Mees van Elven, een uurtje oud

 Een echte familiedag vandaag, een dag die regenachtig begon en heel zonnig zou eindigen. Zoon Peter had aangegeven dat hij stevig aan het wandelen was geslagen, nu nog in de buurt met zijn jongste zoon Marijn op z'n rug maar zijn plannen zijn grootser, alle reden voor mij om hem een paar wandelschoenen aan te bieden. Die wilde ik eigenlijk bij Bever Sport met hem gaan kopen, maar in Dordrecht was geen Bever sport zaak en dus maakten we een uitstekend wandelplan. Peter zou ondanks de regen naar Dordrecht wandelen via de brug en ik gewoon met de trein. In Dordrecht was naar later bleek een uitstekende zaak helemaal gespecialiseerd in wandelartikelen. Bij binnenkomst zag ik al een ruime sortering wandelschoenen met daaronder de mij bekende Meindl. De mevrouw die ons hielp was duidelijk zeer deskundig op het gebied van het wandelschoenen aanmeten, Peter heeft helemaal geen makkelijke voeten, een achteruit stekende hiel en brede voorvoet.

Peter met Joris in de speelboerderij

Hij had al per internet enkele wandelschoenen besteld maar weer terug moeten sturen en na aanmeting hier in de zaak bleek het eerste de beste paar direct als gegoten te zitten. Een tweede - voor de zekerheid - nog geprobeerd paar viel na drie stappen al direct af. Dus opgewekt liepen we met z'n tweetjes terug naar het pontje en na een vitaal bezoek aan de kippenboutenwinkel en smikkelbank onderweg naar Jessica en de jongetjes. Was even genoeglijk om daar bij het gezin te zijn maar zij hadden plannen dus na de koffie ging ik weer naar de flat waar ik mijzelf verwende met een heerlijk bord zelf gebakken (uiteraard!) frietjes met mayo. 
Ik appte nog met Joke dat ik zo blij was met het dunschillertje dat ik ooit van haar heb gekregen en vroeg waar ze dat had gekocht. Enkele uren later stuurde ze mij het antwoord en een fotootje van Mees, haar baby zoon die nog maar hooguit een paar uur oud kon zijn, Mees van Elven, wat een enige naam! Welkom Mees. Ik ging lekker op mijn balkon zitten mijmeren, Mees is vrijwel op de geboortedag van mijn vader geboren, 12 augustus, terwijl mijn vader op 13 augustus jarig was. Morgen is dat 101 jaar geleden dat hij het levenslicht zag, ik ga dat memoreren aan het graf van mijn ouders en vind het een heel leuke gedachte dat nu zo kenmerkend dat leven is doorgegeven zoals ik vorige week met Joke samen op haar verjaardag, 6 augustus memoreerde.

Adderwortel in de tuin

 We zaten lekker aan de koffie voordat ik weer terug zou gaan naar de Bilt en daar zag ik een plant in Roos' tuin op een plek waar deze helemaal niet thuis hoorde, althans wanneer het inderdaad een adderwortel betrof. Roos heeft een app waarmee ze dat kan checken en inderdaad was het een duidelijk geval van adderwortel, een plant die het moet hebben van kwel althans thuishoort op natte gronden. Natuurlijk heeft het de laatste weken erg veel geregend en kennelijk is er een adderwortelzaadje binnen gewaaid en aangeslagen. Grappig, past helemaal bij de manier waarop Roos haar tuin beheert, plek voor zowel groenten in het moestuin deel maar evengoed voor wilde planten die zich eveneens behaaglijk voelen in deze tuin en dat zijn er nogal wat.

Lunch bij de Haarmühle

 

Geitenvlees te koop

Nog niet zo lang geleden hebben we voor het eerst in het verre Oosten van ons land achter Haaksbergen gewandeld. Daarbij hebben we gebruik kunnen maken van de buurtbus van Haaksbergen naar Buurse en de grens met Duitsland en terug. Bij die eerste keer hoorden we van de chauffeur dat er daar in de buurt een goed restaurant was, de Haarmühle, vlak over de grens in Duitsland dus, dat beloofde wat! En van mijn dochter Joke kreeg ik sterk op m'n hart gedrukt dat ik met Roos ergens moest gaan eten omdat ze dat zo leuk vindt. Nu ben ik niet zo van uit eten gaan, althans daar waar het de NLse horeca betreft, die vind ik uitgesproken matig en desondanks duur, een slechte prijs kwaliteit verhouding, maar die Haarmühle is in Duitsland en wordt ons aanbevolen.
En zo gingen wij nu dus voor de tweede keer via Zutphen, Goor en Haaksbergen met het buurtbusje naar Buurse.

Proost

Daar begon de wandeling die Roos had uitgezet en door wonderschoon gebied. Ongehoord stil en vol van schone natuur waaronder schitterende parasol zwammen. Het begon al met een uithangbord van een boerderij, firma Hilderink die geitenvlees en lamsvlees in de aanbieding had; daar willen we ook een keer gebruik van gaan maken besloten we en liepen door doch niet na eerst een foto gemaakt te hebben die de blog siert. En vervolgens verder gewandeld. Uiteindelijk, na een kilometertje of 8 kwamen we bij het restaurant met een groot buitenterras dat behoorlijk goed bezet was, maar we konden er makkelijk bij. Eerst maar een bier besteld, een halve liter, men doet niet minder in Duitsland. Ging er prima in. Daarna, hoe kan het anders, een schnitzel met beilage, was heerlijk en ook het nagerecht lieten we ons goed smaken. Toen weer terug met een redelijk volle pens. Het viel Roos niet meer dus sneden we iets af en liepen langs de weg naar Buurse, de zelfde weg als het buurtbusje en ja hoor, de OV-engel zorgde al snel voor transport naar Haaskbergen waar we de bus naar Hengelo namen en weer terug naar Wijhe. Wat was dat een heerlijke dag geweest.

Het eeuwige leven?!

 Van twee kanten, van Pieter en van Hugo kreeg ik via WhatsApp een link naar een rapport over het verband tussen de potentiële lengte van het menselijk leven en lichaamsbeweging, c.q. wandelen onder de omineuze titel: "hoe meer je loopt, hoe langer je gemiddeld leeft". Natuurlijk weet ik al sinds jaren dat lichaamsbeweging en verstandig eten goed voor je gezondheid zijn en ging er eerlijk gezegd wel van uit dat iedereen die af en toe iets leest daarvan op de hoogte was, maar helaas wijst de praktijk anders uit. Maar nu dan dit rapport dat vooral op mijn lachlust werkte vanwege de precisie waarmee het verband werd gelegd met het aantal stappen dat een mens doet en de kans om aan hart- en vaatziekten dood te gaan, maar vooral ook de relatie tussen de verlenging van je levenskans om ouder te worden; 15% bij elke zoveel extra stappen. Hugo concludeerde al dat ik waarschijnlijk het eeuwige leven had waarop ik de vergelijking maakte met het verhaal van Achilles en de schildpad: "aan de finish staat toch echt magere Hein op je te wachten"; es ist der alte Bund, Mensch Du muszt sterben, zoals Johann Sebastian prachtig heeft getoonzet in de Actus tragicus. Wandelen is gewoon lekker, in de stilte van de natuur, helemaal de menselijke maat, je voelt je er prettig bij en dat moet toch vooral het doel zijn, iedereen leeft precies de tijd van het leven, ik zeg vaak: "een leven duurt precies een leven en maak er daarom het beste van", wandelen, lezen, lekker eten en je innerlijke rust zoeken, dat zijn de essenties en wandelen vormt daar een belangrijk onderdeel van, je kunt er lekker bij contempleren! 

Opa's huisje

 

Opa's huisje

Vandaag met Roos een fraaie wandeling gemaakt van Vorden naar Almen, deels door landgoederen en deels langs de Berkel, een verrassend fraai traject. We waren best nog vroeg ondanks dat we in Zutphen eerst nog een huis hebben bezichtigd, maar zo rond half elf waren we in Vorden en snel op weg. Als gezegd verrassend mooie landgoederen waarvan eentje zelfs zeer verrassend was en zeker het weerkeren waard, de naam is mij ontschoten, maar ik heb de track. Een leuk optrekje, een ornament voor de tuin zo te zien had de naam "Opa's huisje", daar moest ik een foto van nemen voor deze blog. De route kwam bij de Berkel waar we het oeverpad moesten nemen. Het waaide stevig en we hadden de wind pal tegen, maar dat was geen enkel probleem. We hadden ingestoken op een bepaald tijdstip voor de bus en rond 13.00 uur hadden we die bus ook. Dus vlot weer in Deventer waar ik besloot om de trein naar den Haag te nemen en bij Arja langs te gaan met een kadootje voor Evi waarvan Arja had gezegd dat ze dat schitterend zou vinden.

Morris geconcentreerd bezig

Ik belde even om te vragen of er iemand thuis was en dat was het geval, alleen Evi en Sjoerd zouden wat later terug zijn van een bezoek aan een museum met hun andere opa. Eigenlijk best vlot was ik in den Haag en bij Arja. Gijs bedankte mij dat hij geld voor een nieuwe fiets van me had gekregen, hij was gewoon hartverwarmend zo blij was hij ermee, nou ja, vooruit, ik word daar stil van. En natuurlijk moest ik zijn kamer zien met een geëvolueerd Lego waar ik geen drol meer van begreep, het leek wel een computerspel met allemaal poppetjes en lichtjes die bij aanraking piepten en brandden. Lieve deugd wat is dat "anders" geworden. Een groot beeldscherm met computer op zijn buro waarop hij mij ook iets voortoverde dat mij ontging. Is kennelijk des opa's lot. Ik herinner mij nog een gebeurtenis dat mijn vader een spel uitgelegd kreeg door mijn zoon Peter, nou daar kon ik geen touw aan vastknopen dus ik vermoed dat ook mijn vader daar weinig van heeft opgepikt, maar voor een kleinkind betekent het vast veel die volle aandacht van een grootouder.
Even later kwamen Sjoerd en Evi thuis met de ouders van schoonzoon Walter, de andere opa en oma zal ik maar zeggen. Ik gaf Evi het meegenomen kadootje, dat overigens niet de minste aandacht kreeg, Youtube met muziek trok haar meer. Sjoerd liet mij ook zijn kamer zien en al zijn spullen, leuk hoor, en ik begreep zelfs waar het allemaal voor was. Uiteindelijk heb ik met de twee kleintjes, Morris en Sam gespeeld en heb ik van Arja een pizza gekregen om de maag te vullen. Lichtelijk uitgevloerd was ik 's-avonds weer op de flat.

De stem van Kathleen Ferrier

 Als jong kind al was ik onder de indruk van de stem van deze veel te jong overleden Engelse zangeres. Op m'n buik gelegen luisterde ik met m'n oor in de buurt van de luidspreker van de "radio-distributie" bij mijn oma wanneer er liederen van haar werden uitgezonden, dat herinner ik me met zekerheid hoewel ik in die tijd misschien pas een jaar of zes was. Mijn vader vond haar stem ook prachtig en had mij daar ongetwijfeld van verteld en ook van haar voortijdig sterven, wat natuurlijk indruk op mij maakte destijds. Maar ook heden nog vind ik haar stem heel bijzonder en met name wanneer het liederen van Mahler betreft. "Das Lied vond der Erde" heb ik voor het eerst gehoord in een NLse uitvoering tijdens de zondagmiddag uitzending van de KRO, pakweg 40 jaar geleden, ik vond dat schitterende muziek. En toen ik die jaren later hoorde in de beroemde uitvoering onder leiding van Bruno Walter, dirigent en persoonlijk vriend van Mahler geweest met Kathleen als contra alt realiseerde ik me ten volle dat zij de perfecte uitvoering had gezongen.
Als kind had ik nog de fantasie dat het zo jammer was dat het bijzondere timbre van Kathleens' stem met haar sterven ook onherroepelijk verloren was gegaan. In mijn kinderlijke fantasie bedacht ik dat je uit de bestaande opnames wellicht stukjes tape kon knippen en aan elkaar plakken om alsnog haar stem in nieuwe muziek te horen, kinderlijke fantasie natuurlijk. Maar nu las ik in de krant dat het met AI, )Artificial Intelligence) mogelijk is om de menselijke stem te emuleren en dat er zelfs muziek wordt geproduceerd waarin niet meer te horen is dat het niet origineel door de aangegeven zanger is gezongen. Meteen dacht ik aan de stem van Kathleen, maar hoopte toch stilletjes dat deze blasfemische actie harentwege achterwege zouden blijven.

Dat was nou alles

 

Even gek doen voor de foto

Hugo had me al zo vaak aangeboden om mijn keuken op te knappen, d.w.z. het zeil te vervangen en het gat in de vloer te dichten en vandaag kwam hij daarvoor de laatste handelingen verrichten. Het gat was inmiddels gedicht en het cement was uitgehard. Gisteren was ik al thuis gekomen en had er een stuk oud zeil overheen gelegd. Hij had zijn laatste slok koffie nauwelijks naar binnen of 15 minuten later was de hele klus geklaard. Het zeil had hij vorige week keurig naar de contouren van het oude zeil uitgemeten en uitgesneden. Het paste als een hand in een handschoen op de vloer van de keuken. 
Hij heeft vervolgens een handgreepje op de deur van mijn schuur gemonteerd zodat ik deze weer gewoon kan dicht trekken en niet hoef dicht te klappen zoals ik moet doen sinds het oude handgreepje het na pakweg 50 jaar gebruik had opgegeven.
Tot slot gezellig langdurig met elkaar over verschillende familie aspecten gesproken als vader en oudste zoon, deed mij veel plezier. Intussen had hij nog uitgebreid WhatsApp contact met Marjorie die ergens in Rotterdam een chique jurk voor de trouwerij van een vriendin aan het uitzoeken was. Ze vroeg advies over de keuze waarover Hugo en ik het volstrekt eens waren. Intussen at hij de worst van slager Kastelein tot het loodje op, slechts een touwtje met een klein stukje vel vond ik de volgende dag terug op de tafel.
Wat was het een verbetering van m'n woonstede, hij bood nu ook nog aan om de vervanging van de vloerbedekking verder in de flat te coördineren, daar zie ik tegen op als tegen een huis en hij maakt de indruk het met gemak te kunnen sturen, natuurlijk hoeft hij het niet zelf uit te voeren, maar wel coördineren en organiseren. Dat soort zaken is niks voor mij, hij heeft deze kunst echt geërfd van z'n moeder.

CO2 versus stikstof

 

Natuur houdt van CO2

Gisteren, tijdens de wandeling van Goor naar Diepenheim kwam ik bij enkele gelegenheden tekenen van het verzet van de boeren tegen het landelijke stikstofbeleid tegen. Allereerst op de brug over het Twenthekanaal, daar stond op de peilers van de brug een omgekeerde NLse vlag met wat tekst. Uit die tekst maakte ik een positieve boodschap op namelijk dat de natuur van CO2 houdt. Dat is inderdaad het geval althans daar waar het de planten en bomen betreft. Het is mij al enkele jaren opgevallen dat de planten, met name paardenbloemen, brandnetels en grassen absurd veel hoger worden dan een decennium en langer geleden. Soms kom je paardenbloem pollen tegen als een struik andijvie, met name in de buurt van een weg met veel auto's, waar de CO2 concentratie nog iets hoger is dan in de vrije natuur. Maar ook in de natuur, ver weg van wegen is de CO2 concentratie wel zo'n 40% hoger geworden "dankzij" de activiteiten van de mens, de verbranding van fossiele brandstoffen, een activiteit die sinds de industriële revolutie jaar in jaar uit is toegenomen en dit jaar waarschijnlijk haar hoogtepunt gaat bereiken. Wat de andere gevolgen zijn vervatten we onder het hoofdje "klimaatverandering", die effecten worden steeds duidelijker. En of de natuur er baat bij heeft valt maar te bezien, het heeft meer weg van obesitas.
Ook zag ik verder ergens bij een boerderij een boodschap, eveneens over CO2: "ons gras legt per jaar 20.000 kg CO2 vast". Dat het in het landelijk beleid voor het boerenbedrijf niet om CO2 maar om gebonden stikstof draait blijft in beide gevallen buiten beschouwing. En van vastleggen is niet echt sprake want het gras wordt door de koe wel verteerd, waarbij CO2 en CH4 weer worden uitgescheiden in de atmosfeer, een kringloop waarbij niets aan de atmosferische CO2 vermindert. Kortom, verlakkerij, noemden we vroeger "boerenbedrog". Of zou het onwetendheid betreffen? Dat waag ik te betwijfelen, meer vermeende boerenslimheid misschien?

Slager Kastelein in Diepenheim

 Ongeveer 15 jaar geleden kwam ik voor het eerst bij slager Kastelein in het kader van een onderzoek dat ik deed vanuit mijn bestuurslidmaatschap binnen de organisatie Slowfood NL. Bij die gelegenheid werd ik heel plezierig ontvangen en direct ingewijd in het vak van zelfslachtende slagers, het uitbenen van een koe die daar klaar lag, net als eerder bij slager Lammertinck in Enter. Later heb ik de winkel nog eens bezocht met Roos samen en hebben we Naegelholt en bloedworst ingeslagen. Nu Roos hier in Wijhe is neergestreken ligt een wandeling naar Diepenheim wat meer voor de hand en zo heb ik vandaag de wandelschoenen maar weer eens aangetrokken en naar de wereldplaats Goor getreind en naar Diepenheim gewandeld op geleide van Truus, mijn elektronische wandelgids van Komoot. Deze weergaloos handige wandel-app leidde mij de 5 kilometer naar Diepenheim door een fraai bosrijk landschap met volop paardenbloemen waarvan ik af en toe een blaadje verorberde voor de elementaire doorstroming van het ingewand. Het was behoorlijk druk bij de slagerij die ik direct vond, gelegen op de track. Maar ik was snel aan de beurt en bestelde bloedworst, waarvan ik hoorde dat ze die slechts 's-winters hadden. Maar daar om niet getreurd, naegelholt en smeerworst en niet te vergeten een mooie droge worst ging gezellig mee naar Wijhe waar ik na 5 kilometer terugweg en de treinrit weer terug kwam. Onderweg was ik vast begonnen aan de droge worst maar realiseerde me al snel dat ik die verder voor Hugo moest bewaren, hij komt zondag de keukenvloer verder afmaken en dan is een worstje bij een biertje toch wel het minimum wat ik hem moet aanbieden voor de klus en de opoffering van zijn vrije zondag. 

Alsnog WIndesheim

 

Leuk huisje onderweg

Het eerste jaar dat Roos in deze omgeving woonde hadden we Windesheim bezocht en daar een plek ontdekt waar tot mijn groot genoegen James Grieve appels groeiden, een niet zo gangbaar soort appels waar ik dol op ben. De zoetzure, wat rinsige smaak vind ik bijzonder, eigenlijk zijn dit de enige vroege appels die ik lekker vind. Het is nu wel zo'n beetje de tijd voor de James en Roos stelde voor om daar vandaag heen te gaan en een mooie wandeling te maken door park Windesheim. Dus gingen we op weg met de bus die deze keer gelukkig wel reed. Mooie wandeling maar op de plek waarvan ik dacht dat daar de James waren zag ik ze niet, volgens Roos was dat ook ergens anders en inderdaad vonden we de door haar vermeende plek en daar stond inderdaad een appelboom en daarvan konden we vrij plukken. We namen wat appels mee voor thuis. Achteraf moest ik helaas constateren dat het geen James waren en hebben we ze maar tot appelmoes verwerkt.

Soppen door de regen

 

Hij waarschuwde nog voor de regen

Vandaag hebben we de stoute schoenen aangetrokken en zijn alsnog op weg naar Drenthe gegaan om over het Hijkerveld te wandelen. Met de trein van 9 uur en de bus vanuit Beilen naar Hooghalen wandelden we naar en door het Hijkerveld. Onderweg een imposante stier die ons een fijne wandeling toewenste, maar hij dacht vast al dat het een natte boel zou worden, hij kende het weer van deze buurt. Ik geloof dat we inderdaad nauwelijks een kilometer droog hebben gelopen of daar begon het te regenen en ook te waaien. Verder vonden we het Hijkerveld best mooi maar uiteindelijk waren we toch niet zodanig onder de indruk dat we hier ooit weer naar terug zullen komen voor een wandeling. Vergeleken met de wandeling van vorige week, de andere richting op vanuit Hooghalen richting Grolloo veel mooier, dus die zullen we nog wel eens herhalen, maar Hijkerveld hooguit een keer om nogmaals met Dick vD naar adders te gaan kijken.
Aan het eind van de wandeling wachtte ons een leuke verrassing.We liepen door de hoofdstraat van Hoofhalen en jawel, daar was een uitspanning annex bakker en daar heb ik een saucijzenbroodje gegeten, zo lekker als ik nog nooit gehad heef! Opgewarmd en toch knapperig en heerlijk aangemaakt gehakt erin, genietuh. Met de bus en de trein waren we weer snel thuis in Wijhe. Bevalt me eigenlijk prima bij mijn Roosje.
PS Op het station Beilen hadden we een korte ontmoeting, waarop Roos mij nog attent maakte:
Vergeet niet te vermelden dat we op het station een lief meisje van 17 tegenkwamen. Zij wilde juf worden via de PABO. Lezen vond ze heel belangrijk. Ik heb haar toen aangeraden om biografieën te gaan lezen, om te beginnen "De Uitvinder van de Natuur" van Andrea Wulf. Dat heeft ze direct in haar mobieltje genoteerd. Wie weet wat dat advies met haar zal doen!

Een dag bij dochter Joke

Dochter Joke met haar kids

Vorige week stuurde Joke mij een foto van haarzelf voor de spiegel met haar prominent uitstekende buik vol in beeld. Ik appte haar terug dat ik graag nog een keer langs wilde komen voordat de baby geboren zou worden en dat werd dus een afspraak voor vandaag. "Niet te vroeg" gaf ze nog aan, maar even later bleek rond 9 uur nog wel te passen. Ik wilde met de trein van 6.30 vanuit Wijhe vertrekken en zo zou geschieden. Dus vanmorgen zat ik al om 6.15 op het stationnetje te wachten op de trein en kwam gezellig in gesprek met een jong stel dat op vakantie ging naar Amersfoort, een stad die zij nog niet kenden. Vorig jaar naar een van de waddeneilanden. Dat is wel wat anders dan Thailand dacht ik nog, een plek waar al die jongeren naar toe vliegen of het volstrekt normaal is en dat in deze tijd van toenemende klimaateffecten. Ik schaam mij zelf behoorlijk voor mijn vlieggedrag van jaren geleden, maar nu de effecten zo evident worden verwacht je toch ander gedrag,maar nee hoor.
Nou ja, ik had een Intercity die direct naar Gouda ging en landde daar al om 8.00 uur, "tja, wel wat vroeg misschien voor het gezin", ik liep op mijn dooie gemak naar hun huis en stond om 8.30 voor de deur. Alle gordijnen waren dicht, dus maar niet aangebeld. Ik wilde doorlopen en een half uurtje later opnieuw langs gaan, maar daar kreeg ik een WhatsApp bericht: "we zijn al op hoor", waarop ik terug-appte, "ik sta voor de deur!" En even later ging de deur open en daar stonden de twee kleinkinderen, blij om hun opa te zien. Joke vertelde dat de kinderen het zo leuk vonden dat ik kwam dat ze zich direct uit zichzelf hadden aangekleed.
Werd een uiterst gezellige dag waar we allemaal duidelijk van genoten. Joke en ik kwamen zelfs tot een gesprek?! hetgeen zelden mogelijk is met jonge kinderen die voortdurend aandacht willen. Ik voel me toch wel zo'n bofkont met al die gezinnen, dat is toch wel een zegen van zelf een groot gezin te hebben gehad.
Zo tegen half vier ging ik weer terug naar Wijhe, aangekomen bij Roos was ik wel behoorlijk uitgewoond van zo'n lange drukke dag, maar nog even lekker in de tuin deed ons goed.