31 juli 2015

Een oud verhaal over oude mannen

Theebladeren opvegen met stoffer en blik
Roos maakt me er regelmatig fijntjes op attent dat ik een verhaal al meerdere, zo niet vele malen heb verteld. Maar onlangs had ik toch iets nieuws, iets waarvan ik zelfs zeker weet dat ik het nog nooit heb verteld, aan wie dan ook. Het gaat over het enige bezoek dat ik ooit, zo'n 50 jaar geleden heb gebracht samen met mijn meissie, mijn latere echtgenote Lien aan mijn overgrootvader. Hij woonde ergens in de Jan Evertsenbuurt in Amsterdam en was toen dik in de 80, misschien wel in de 90.
Lien kreeg bij die gelegenheid een glas frisdrank aangeboden dat zo oud was dat het ondrinkbaar was; ze dacht dat er zelfs een wurmpje in haar glas zat. Opa Prik, zoals we hem noemden, vanwege een snor die hij had gedragen, wilde thee zetten, maar hij morste de losse thee op de niet zo schone keukenvloer. Hij veegde het op van de grond met stoffer en blik, maar liet het wel op het aanrecht staan. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij de theepot vulde met deze thee; weggooien is toch zonde!
Daaraan moest ik denken toen Roos de gebruikte theebladeren in de daarvoor opgehangen plastic zak gooide. Helaas was de onderkant van de zak stuk zodat de theebladeren op de grond terecht kwamen. Het deed mij denken aan de hier boven vermelde gebeurtenis en ik moest vreselijk lachen waarbij ik woorden noemde als vieze ouwe mannen en zo.
Ik neem het ook niet zo nauw met m'n huishouding maar om nou uit stoffer en blik te gaan eten gaat me toch echt te ver!

30 juli 2015

De "vloek" van de vroege pensionering

De Flixbuscrew van Nürnberg met rechts onze
stoere chauffeur Marcel
Eerst nog een ouderwets Duits ontbijt, dus geen lopend buffet maar een schaal met broodjes, een gekookt eitje, vers uitgeperst appelsap, en jam van eigen keuken; gezellig of beter gezegd: "gemütlich". Nog een wandelingetje in de omgeving en vervolgens naar het station. Roos kocht daar een exemplaar van Die Zeit vanwege het hoofdartikel: "Der Fluch der frühen Rente", vandaar de kop van deze Blog.
Voor we het beseften waren we met de trein alweer terug in Nürnberg om met de Flixbus de terugreis aan te vangen. We liepen wat door Nürnberg en dronken nog een kopje koffie op het ons inmiddels bekende terras; minder vanwege de koffie maar meer om me nog even om te kleden in lange broek en om me grondig te ontlasten; dat wordt in de bus niet wenselijk geacht!
Keurig op tijd, even voor 14.00 uur kwam daar de bus van Flixbus/Verhoef, praatje met de chauffeur en een foto van de Flixbuscrew en we namen plaats. Nog wat gekout met de NLse buurtjes in de bus. We zaten weer uitstekend en dat was maar goed ook; doordat de vakanties in Bayern waren begonnen waren de wegen overvol waardoor we uiteindelijk met 2 uur vertraging, om 00.30 uur aankwamen in Utrecht.
Terwijl Roos het artikel over de vroege pensionering las, nam ik m'n e-reader ter hand en ging verder met "De Thibaults", een meer dan 800 pagina's dikke roman van Roger Martin du Gard; verrukkelijk leesvoer voor een lange heen- c.q. terugreis. Onderwijl liet Roos een aantal ronkende uitspraken uit het artikel over de tafel rollen: "Indien pensionering een medikament was dan zou het verboden worden vanwege de bijwerkingen" en een andere: "De arbeid functioneert als een corset, valt het weg dan gaat men scheef hangen", ik zou zeggen: dan zakt de corsetdrager in elkaar. Toen Roos het artikel uit had gelezen nam ik het ook ter hand; kennelijk is uitzichtloosheid voor velen het geval bij pensionering, want er worden tal van voorbeelden van lieden gegeven die het arbeidsloze leven als doelloos en zeker niet als de beloofde vrijheid ervaren. Ik was lichtelijk verbijsterd; ik herken me daar absoluut niet in; ik beschouw mijn "arbeitslose Zeit" inderdaad als fantastisch en ik vul deze dan ook als een ei met volstrekt "zinloze" dingen als wandelen, lezen, koken, muziek luisteren, bridgen, bloggies schrijven en nadenken. Ik heb het werkend bestaan nog geen uur gemist, in tegendeel, ik heb ontzettend leuke banen gehad en ook minder leuke maar heb altijd ontzettend uitgezien naar die tijd van volkomen vrijheid. Misschien kwam dat ook wel omdat ik de zin van het werken altijd behoorlijk heb gerelativeerd, hoe leuk het ook was! Daarnaast heb ik me altijd gerealiseerd dat het leven eindig is en dat je het in die gegeven tijd ook ten volle moet genieten.
Hoewel we na bijna 10 uur reizen pas aankwamen in Utrecht waren we eigenlijk niet moe; met de laatste bus naar Bilthoven, nog een paar glaasjes wijn en we rolden om 3.00 uur in bed. Was toch wel leuk daar in Bayern en een goede ervaring met de Flixbus. Gaan we vaker doen, maar dan moeten we ons vertier beter voorbereiden spraken we af, dus wandelgebieden en verbindingen goed uitzoeken! En de Flixbus houden we erin; volgende keer naar Koblenz met overstap in Keulen om het archeologisch museum en het kunstmuseum te bezoeken!

29 juli 2015

Naar Lauf

Orangerie in de paleistuin van de Markgraaf
We hadden de wekker gezet op half acht; met de bus naar Ansbach en die ging om half tien en daarna pas weer om half twaalf. Nog even door de fraaie hoftuin van Ansbach; de markgraaf had hier zijn majestueus onderkomen; wat ik dacht dat een paleis was, bleek slechts de orangerie te zijn; het voormalig paleis stond iets verderop en hadden we al eerder gezien deze week. Met de trein terug naar Nürnberg. Roos stelde voor om verder te reizen met ons Bayernticket, naar het ons onbekende plaatsje Lauf. En dat was toch een verrassing; het hoefde eigenlijk niet onder te doen voor Dinkelsbühl; fraaie middeleeuwse huizen en gebouwen en ..... autovrij c.q. - luw.. We zagen een leuk hotel met de naam "Zum wilden Mann" (tel: 09123-5005, (nog) geen website) en besloten hier een naggie over te blijven.
Fraai oeroud vakwerk aan de binnenhof van het hotel
"Zum wilden Mann"
We werden naar onze kamer gebracht; een Bauernhof met vakwerk, oeroud. Op deze plek was al 600 jaar een herbergfunctie. We waren direct verkocht en namen ons voor om hier nog wel eens terug te komen. We hadden een klein beetje spijt dat we morgen weer naar huis zouden gaan.
Roos had een wandelkaart bij zich van dit gebied en om een uur of half een waren we al aan de wandel. Eerst onze weg vinden het dorp uit waarbij de GPS ons bijstond. Het gebied was prachtig; het weer zat ons een beetje tegen; iets natter dan dikke lucht maar het was niet echt koud dus liepen we lekker door onder de plu. Het laatste stuk langs een droge beek, de Bitterbach.
Langs de Bitterbach. Foto van Roos
Gelukkig heeft Roos daar een mooie fotoserie van gemaakt waarvan ik hier vast wel wat mag plaatsen.
Op advies van onze gastvrouw hebben we gegeten in het restaurant dat in het fraaie voormalig Rathaus was gevestigd. Roos had Hirschbraten besteld en ik zo'n knapperig gebakken Wiener Schnitzel met Bratkartoffeln und Zwiebeln. Ik heb m'n vingers na moeten tellen zo lekker had ik gegeten. Roos wilde nog een dessert; ik heb me niet laten kennen en heb het mij onbekende Rote Grütze besteld en dat was toch machtig?! Een glas met geconfijte en gezoete vruchten waaronder amarena kersen, aalbessen, frambozen, aarbeien, bramen en misschien nog wel meer en dat in een dikke gebonden saus en room erbovenop. Ik kon de bocht van het glas niet eens halen; dankzij Roos hoefde ik me niet te schamen, we hadden het voor driekwart op. We begrepen nu veel beter hoe het kwam dat de ober van het établissement zo kogelrond was; zu oft Grütze gegessen, en de rest.
Opnieuw op advies van onze gastvrouwe hebben we nog een wandelingetje langs de Pegnitz gemaakt en daarna in bed gerold.

28 juli 2015

Het was wel genoeg

Dinkelsbühl: "Parkplatz mit fachwerk Häuserl"
Als je dan een tweede dag in zo'n poppendorpje bent en wat kritisch om je heen kijkt en ruikt dan zie je dat Dinkelsbühl bij nadere beschouwing wel een parkeerplaats lijkt met mooie middeleeuwse huizen hier en daar; ik overdrijf. Maar nu vandaag de wind is gaan liggen merk je dat het overal naar auto's stinkt, dat de wegen vol staan met geparkeerd blik en dat er steeds onrust is door die auto's over de kinderkeitjes. Ook kun je hier eigenlijk niet fatsoenlijk wandelen.
We hebben eerst maar eens flink zitten internetten en besloten dat we het wel gezien hebben hier in dit deel van Beieren. We hebben tickets besteld voor donderdag en vertrekken morgen weer naar Nürnberg.
De omwalling is meer dan schitterend
Met enige moeite hebben we een wandelingetje gevonden in een andere richting dan gisteren; eerst uitvoerig over de omwalling van de stad gelopen; dat is zonder meer prachtig; vooral het uitzicht op de huizen en de grote gebouwen is heel bijzonder; ik ben blij dat ik dat gezien heb. Maar de stad zelf is volledig verpest door de krankzinnige hoeveelheid verkeer in zo'n piepklein stadje, net als Hulst waar we een poosje geleden waren; zo'n vestingstadje moet eigenlijk gewoon autovrij blijven of alleen voor inwoners. Doorgaand verkeer is ongewenst. Maar ja, het dorp staat helemaal vol met hotels en restaurants en de toeristen komen het liefst overal met de auto, daarbij de schoonheid van zo'n plek verpestend.
Het beeld van een met tumorcellen geïnfiltreerd orgaan drong zich bij mij op; ik doel op het microscopisch beeld van die woekering in gezond weefsel zoals je dat kunt zien in histologische coupes.
En vanavond wilde ik per se een steak eten en dat kon; een heerlijk steak haus direct naast de Kunststube voldeed geheel aan mijn verlangen; heerlijke steak met een lokaal gebrouwen bier erbij. Toppie!

27 juli 2015

Terug naar de middeleeuwen

Vandaag op weg naar Dinkelsbühl, een reisadvies dit maal van Huib. Hij was er een paar weken geleden op weg naar of van zijn vakantiedoel in Oostenrijk. Een door WO II ongeschonden plaatsje, nog behoorlijk in middeleeuwse hoedanigheid aldus zeggen. We vertrokken redelijk vroeg met de trein naar Anstadt. Hiervoor maakten we gebruik van een Bayernticket, een voordeelticket waarmee je met twee personen een hele dag met de RE en stoptreinen en lokale bussen door Beieren kunt reizen. Ondanks een spurt van Roos, waar ik moeizaam achteraan hobbelde door de enorme buis onder het station naar het laatste perron, nr 20 haalden we de trein niet. Maar daarom niet getreurd want een kwartier later ging er weer een trein die kant op. Het was een soort tram want hij stopte bij iedere boom maar uiteindelijk kwamen we in het plaatsje Anstadt; een plezierig dorp met een prachtige hoftuin. We hebben er wat leeftocht gekocht voor onderweg en toen verder met de bus.
Aangekomen bij Dinkelsbühl keken we onze ogen uit; een oude stadsmuur, geheel intakt met verdedigingstorens en poorten. We waren zeer onder de indruk. En ook toen we de stad verder inliepen; overal goed onderhouden nog in middeleeuwse stijl verkerende huizen en vooral prachtige kerkgebouwen. De straten waren geplaveid met kinderhoofdjes, casseien. Het is niet erg groot; we gingen op een terras bij een konditorei lekker aan de koffie met Kuchen. Het waaide opnieuw hard, zodat de potten met sierplanten van de tafels waaiden. Ook de zakken met plastic afval die we overal in het dorp zagen merkwaardig genoeg bleven niet liggen.
We hadden uiteindelijk een overnachtingsplek gevonden iets buiten het centrum; niet bij de Kunststube die Huib ons had geadviseerd; die was belegt, vol dus. En ook enkele andere hotels bleken vol te zijn.
Met enige moeite vonden we een wandeling buiten het dorp; we waren echt aan het strekken der benen toe want stadswandelen is best leuk, maar af en toe vragen de benen om meer.
sAvonds weer lekker gegeten en geprobeerd om te lezen; lukte niet want ik viel snurkend - aldus Roos - in een diepe slaap.

26 juli 2015

Die Meistersinger von Nürnberg

Aan het bier in de wind op het terras. M'n haar was helemaal
door de war gewaaid!
Gisteren aangekomen in Nürnberg in de buurt van het station. Een drukte van jewelste want op het pleintje kwamen op dat tijdstip meerdere Flixbuslijnen bij elkaar en er was nogal wat vertraging dus niemand wist welke bus hij/zij moest hebben en onze chauffeur wist dat natuurlijk ook niet. Een wijze les: probeer met Flixbus te reizen zonder over te hoeven stappen! Maar Roos wist zich weer snel te oriënteren zelfs zonder gebruik van de GPS en we kwamen vrijwel direct in de onwaarschijnlijk mooi opgeknapte "Altstadt" van Nürnberg. Onwaarschijnlijk mooi, want de prachtige middeleeuwse stad is militair gesproken volstrekt zinloos in puin gebombardeerd aan het eind van WO II net als Dresden en vele andere Duitse steden; puur uit wraakzucht dus; geen teken van beschaving mijns inziens.
Uitzich vanuit het hotel
Maar op de puinhopen is veel van wat de stad sierde opnieuw opgebouwd; prachtige kerken, sfeervolle huizen; een hele straat is in volle glorie herrezen. Een sfeer die in weinig steden van ons eigen vaderland is terug te vinden was volop in de Nürnbergse binnenstad aanwezig. Wij genoten er van, ondanks de harde wind die het zitten op een terrasje met een biertje tot een hachelijke onderneming maakte want af en toe waaiden de sierplanten gewoon onderste boven.
Maar vanmorgen viel het mee; we hadden in ons peperdure hotel een kamer met prachtig uitzicht op de kerk met de twee spitsen; de klokken luidden ons wakker en we gingen aan het uitgebreide uitstekende ontbijt. Vervolgens op naar de stad en de musea.
In het Albrecht Dürer huis kijkend naar verfstoffen uit
Dürers tijd.





Eerst het Albrecht Dürer huis, het voormalig woonhuis en werkatelier van de beroemde schilder. Er was een zaal met copiën van de beroemdste schilderijen met een verhaal erbij. Het zelfportret waar Dürer op afgebeeld staat als Jezus zelve is destijds op slinkse wijze uit handen van de Franse troepen gered door de copie af te geven als het origineel. Overigens waren deze schilderijen ooit allemaal bezit van de stad Nürnberg en zijn ondanks het testament van Dürer over de westerse wereld verdeeld geworden; het Prado, Metropolian en overal elders zijn de originelen terecht gekomen.
Vervolgens gingen we naar het Fembo huis, eveneens een museum en daar kwamen we portretten van Hans Sachs tegen o.a. als de leider van de Meistersinger.
Détail ehecaroussel
Dat waren overigens geen meesterlijke zangers maar Meesters in hun vak die een wedstrijd deden op een heel ander gebied, namelijk de zang. Hans Sachs was een meester schoenmaker.
Bij onze zwerftocht verder door de stad kwamen we langs een fontein, de huwelijkscarousel die was gecreëerd met een gedicht van de beroemde Hans Sachs als inspiratiebron. De verschillende taferelen die zich (kunnen) afspelen in een huwelijk zijn in deze fontein erg fraai vorm gegeven. Niet iedereen is het daar mee eens overigens.
De opera van Wagner is gebaseerd op de figuur Hans Sachs; in deze omgeving ging deze figuur veel meer voor me leven.

25 juli 2015

Met Verhoef op de flixbus naar Nürnberg

Roos overlegt met Erwin, onze chauffeur naar Nürnberg
Net als Jacoba van Beieren enkele eeuwen geleden had de busmaatschappij Verhoef zich terug getrokken op het Hollandse platteland. Bij het verdelen van de concessies wist deze maatschappij zich altijd een piepklein gebiedje in de buurt van Schoonhoven te bemachtigen. Dat de firma nog een levendig en modern bestaan heeft bleek vandaag toen we de Flixbus naar Nürnberg wilden nemen.
Peter S. hebben wij leren kennen op een kerstreis - overigens ook met de bus - in Berlijn. Hij was leraar geweest maar nu na zijn pensioen reed hij vaak als chauffeur op een bus. Zo reed hij wel voor de NS bij storingen of in het weekend bij werkzaamheden aan het spoor. Onlangs had Peter het over een reis die hij gemaakt had naar Parijs; met de Flixbus, een Duitse maatschappij die een netwerk van lijnen, spotgoedkoop heeft opgezet. Voor 17 euro naar Parijs.
Standbeeld van Hans Sachs, meester schoenmaker
en dichter
Toen we afgelopen april op het vliegveld van Memmingen landden had Roos die Flixbus al opgemerkt: "we kunnen van hieruit ook direct naar Freiburg of naar Salzburg", had mijn privé speurneus direct gezien. Roos is er altijd op uit om informatie te verzamelen en zo was de Flixbus als verschijnsel haar ook bekend.
Wij hebben de website van Flixbus eens bezocht en kaartjes besteld en zo kwamen wij vanmorgen om 8.15 uur op het Jaarbeursplein en zagen daar de kleurige bus van Flixbus om de hoek zeilen. Bij instappen zag ik op de deur: Verhoef, ja ja, dat naar gedacht kleine maatschappijtje uit Driebruggen. Flixbus is een internet gebaseerde organisatie van verschillende lijnhouders. De bussen zien er het zelfde uit, de service is gelijk en de prijzen zijn onwaarschijnlijk laag. De bus was ontzettend comfortabel; internet voorziening vanaf de grens was perfect; ik heb mijn achterstallige Bloggies allemaal in de bus geschreven. En zo kwamen we om een uur of vijf in de prachtige stad Nürnberg en we hadden het gevoel dat we een hele dag in de huiskamer thuis hadden verbleven; helemaal niet moe. Misschien kwam dat door de vrolijke chauffeur Erwin. Hij was helemaal niet moe van die enorme rit vertelde hij mij nog desgevraagd.

Roos op de fraai overdekte brug over de Pegnitz

24 juli 2015

Groene knolorchis en goudknopje op de Veermansplaat

Op weg naar de Veermansplaat
"Je bent niks veranderd Jan", zo begroette ik mijn oude vriend Jan; we hadden elkaar zeker 10-15 jaar niet meer gezien of gesproken, maar dankzij het onvolprezen Internet wel weer gevonden. En dan valt de tijd toch weer snel weg; de vertrouwdheid, opgebouwd in die vele werkjaren is blijvend; ik verheugde me erg op de dag, die misschien niet stralend, maar wel windstil begon; ideaal voor een boottocht over de toch wel erg grote Grevelingen. Jan had de boot liggen in de haven van Ouddorp. In een ommezien had hij deze vaargereed en daar vertrokken we. Het was nagenoeg windstil; Jan had het water nog nooit zo glad meegemaakt vertelde hij; ik ben niet zo'n held op het water en vond het prima; er waren ook helemaal geen zeilers natuurlijk; hebben we ook verder de hele dag niet gezien want het bleef windstil: "een ideale dag voor de Veermansplaat". En dat zou het ook helemaal worden. We voeren langs en om "de Hompelvoet" - kijk maar eens op een kaart van de Grevelingen, dan weet je waarom deze voormalige, inmidedels begroeide zandplaat zo genoemde wordt - en zagen de strekdammen van de "Veermansplaat" met daarop een tweetal zeehonden. Op de stenen zagen we oeverlopers en steenlopers. Stom genoeg had ik m'n kijker niet meegenomen.
Goudknopje. Foto Jan Baks
Het was "druk" aan de aanlegsteiger van de Veermansplaat. Jan zag dat ook de boot van Kees deK, de vaste natuur-inventarisator van Hompelvoet en Veermansplaat aanwezig was. Normaal is er niemand, en nu lagen er wel vier in totaal! Er speelde zelfs iemand op een accordeon en er liepen wat honden op de steiger.
We gingen aan land en daar stond direct al de Parnassia in volle bloei en tal van andere bloemen. Op deze eilanden groeien verschillende, elders zeer zeldzame planten, m.n. orchideeën.
We zagen Kees lopen en maakten een praatje met hem; hij wist ongelooflijk veel over dit gebied en niet alleen de dingen die de natuur betreffen, maar ook politiek en de gevolgen van mogelijke politieke beslissingen. Vervolgens liepen Jan en ik het hele eiland rond waarbij hij me op verschillende mij meestal onbekende planten wees: de kleverige ogentroost en het goudknopje zijn me vooral bij gebleven. Maar ook de herfstschroeforchis komt hier voor, maar het was nu geen bloeitijd aldus Jan.
Op de knieën om een foto te schieten. Foto Jan Baks
Ik was werkelijk spekkoper want ik heb vrijwel alles dat bijzonder is voor de Veermansplaat ook daadwerkelijk mogen aanschouwen en dat nog bij prachtig weer ook! "Als dat het rondbladig wintergroen is, dan heb je werkelijk alle geluk van de wereld", aldus Jan; hij zag vanuit de verte een afgetekend bosje met witte bloemen en inderdaad was het die. Ik voelde me ontzettend gefêteerd, natuurlijk in de eerste plaats door Jan maar ook in het algemeen door de omstandigheden, kortom, dankbaarheid vervulde mij om het maar eens geëxalteerd te zeggen.
Kleverige ogentroost. Foto Jan Baks

Het was weer een lange rit terug naar huis; eerst even bij Roos langs om nog wat af te stemmen voor ons reisje Duitsland van de komende dagen. Ik was hondsmoe van het vroege opstaan en de lange reis en de hele dag buiten. 

23 juli 2015

Voortzetting van kinetisch overleg

Eerder meldde ik al de leuke voordelen van de moderne sociale media, Facebook en vooral ook LinkedIn. Dat laatste is eigenlijk bedoeld als zakelijk medium; ik krijg via LinkedIn zelfs regelmatig banen aangeboden om te solliciteren en dat terwijl ik echt niet meer aan de bak hoef of wil. Maar je krijgt ook altijd een select overzicht van mensen die je misschien kent, althans waar je contact mee zou willen maken en zo kwam ik Jan Baks weer tegen. We kennen elkaar uit de tijd dat ik in Delft/Westland voor de huisartsen werkzaam was als DHV directeur. Jan coördineerde in die tijd als huisarts inhoudelijk de nascholing voor de huisartsen die dan door mijn DHV-bureau verder werd georganiseerd. Daartoe hadden we regelmatig overleg en aangezien we beiden van de natuur hielden èn van wandelen, deden we dat overleg wandelend en noemden we het "kinetisch overleg". Na afloop van zo'n overleg streken we neer bij een uitspanning voor een kop koffie of een kop soep en noteerde ik wat we zoal afgesproken hadden. Op die manier hebben we heel wat vruchtbaar overleg gehad en de nascholing voer er wel bij.
Als gezegd kwamen we elkaar weer tegen op LinkedIn; Jan reageerde direct enthousiast en binnen de kortst mogelijke tijd hadden we een afspraak. We zijn beiden inmiddels gepensioneerd en Jan is inmiddels natuurfotograaf en heeft een fraaie eigen website waarop zijn werk te zien en te bestellen is. Hij woont inmiddels niet meer in het Westland maar op Goeree; hij nodigde me uit voor een wandeling c.q. natuurexcursie op de Veermansplaat in de Grevelingen, een van zijn favoriete plekken voor observatie en fotografie van de natuur. En dat bezoek vindt morgen plaats. Vanavond vroeg naar bed want ik ga al om 6.00 uur met de trein; ben dan om 8.49 ter plekke; een hele rit, ik ben benieuwd.

22 juli 2015

De hond in de boom

Van een onbekende sprookjesverteller uit Vaals kreeg ik dit waar gebeurde, zeer oude verhaal aangereikt!

De Hond in de Boom


Lang, lang geleden, was het massief van Brabant nog een hooggebergte met sneeuw op de toppen en de subtropische schelfzee kabbelend aan de voet. De hoge bergen in die verre tijd zaten vol met magie, die vrijkwam bij het afslijten van de toppen. En afslijten deed het, nu is alleen het plateau van de Hoge Venen en Eifel-Ardennen nog over van dit eens magische gebergte. En de schelfzee trok zich terug en liet dikke kalklagen achter die nu als mergel gewonnen worden in Zuid-Limburg. Het gebied dat vrijkwam werd een woest, oneindig woud vol met bomen en meren en moerassen. Versteende resten van dit oude woud worden nog steeds opgegraven als steenkool.


De Koningsboom

Heersers van het woud waren de koningsbomen, die hun wortels dieper dan diep in de ondergrond verankerden om zelfs de kleinste sporen van de afgesleten bergmagie op te zuigen. Zij heersten hiermee wijs over het woud, en de dieren in het woud kwamen in de avondschemering langs hun lokale koningsboom om dank te zeggen voor de overdaad aan voedsel en water en schuilplaatsen.
In dit woud leefde een grote oude jachthond en zijn roedel,  afstammelingen van de mythische canisvolkeren uit het verre Siberië. Hij zorgde met zijn dagelijkse jacht voor het opruimen van de zwakkere en zieke dieren, zodat de sterksten overleefden en zich voortplanten. Dit door de koningsbomen gesteunde mechanisme zorgde ervoor dat de dierenbevolking van de wouden floreerde, en met hun gegraas mooie zonnige open plekken, paden en ruimte tussen de woudreuzen maakte.
De oude jachthond werd slecht ter been en kon niet goed meer mee op jacht met de jongere leden van de roedel. Maar hij was slim, en wist dat de dieren ‘s-avonds bij de koningsboom langs gingen. Dus hij klom in de koningsboom, en als een mals hertje of zwijntje langskwam sprong hij van zijn tak op het dier en had zonder moeite zijn dagelijkse hap.
De koningsboom ontstak in woede, omdat de dieren van het woud zo hun dank niet konden uiten en wegbleven uit angst voor de oude jachthond.
Iedere koningsboom had een boomtrol als dienaar, die een portie van de bergmagie die de boom uit de ondergrond opzoog mocht gebruiken om zijn wensen uit te voeren. Trollen zijn echter onbetrouwbare wezens, altijd in voor een grap of valse streek. Vooral de jongere trollen staan bekend om hun wilde trollenstreken, waarmee zij de schaarse bergmagie op onverantwoorde wijze opsoupeerden.


Trollen zijn zelf mythische wezens die bestaan bij de gratie van de bergmagie, dus het was niet mogelijk hen het gebruik van magie te ontzeggen. Daarom hadden de koningsbomen bepaald dat iedere toverspreuk waarvoor de trollen bergmagie gebruikten ook op henzelf zou slaan.
De boomtrol waarschuwde de oude jachthond dat hij moest ophouden in de koningsboom te klimmen, anders zou de trol gebruik maken van de sterke boommagie en zorgen dat de hond nooit meer uit de boom zou kunnen springen. De hond lachte hem vierkant uit. HarHar, baste hij, wat kan jij nou helemaal doen, zo’n krachtige toverspreuk slaat ook op jou, en dan kan jij ook nooit meer uit de boom komen. En de volgende dag klom hij weer gewoon in de koningsboom om op zijn dagelijkse hapje te springen. Dit was echter een hele dappere trol, die zijn jeugdige trollenstreken al lang achter zich had gelaten. Hij sprak de spreuk uit, en de hond schrok zich rot en probeerde snel uit de boom te springen. Zijn voorpoten raakten de grond al, maar zijn hele lichaam verstarde en voegde zich samen met de stam van de boom. Aan de andere kant van de boom smolt ook de boomtrol samen met de stam.
Er uit springen lukte niet meer


Door de eeuwen heen is de bergmagie geleidelijk aan verdwenen, en daarmee ook de trollen en andere mythische wezens. Verspreid in de bossen staat hier en daar nog een koningsboom, die vanwege zijn diepe, diepe wortels nog wat spoortjes bergmagie weet vast te houden, net genoeg om eeuwig jong te blijven en zich te beschermen tegen de oprukkende moderne wereld. Je kan ze herkennen aan de volgende kenmerken: ze staan alleen te midden van andersoortige bomen, je ziet hun ouderdom er niet aan af maar ze bevatten meerdere vreemde vergroeisels en knobbels. En houthakkers durven de bomen niet om te hakken. Ze kennen de verhalen. Een houthakker die zijn bijl in een koningsboom wil slaan hakt in zijn voet, en in recentere tijden is een houthakker die een motorzaag in de boom wilde zetten nu een houten been rijker. Bossen worden gekapt, maar de paar koningsbomen die nog wat magie bezitten blijven staan. Vandaar dat de koningsboom met de hond nu midden op het pad staat, nog steeds met de houten hond in de vertwijfelde houding waarmee hij eruit probeerde te komen. Aan de achterkant van de boom zie je nog het vertrokken gelaat van de dappere boomtrol uit de boom steken.
De Dappere BoomTrol


De laatste magie sijpelt langzaam uit de boom, en als die op is, zal de hond (en de trol) eindelijk los kunnen komen en uit de boom terecht komen in een wereld waarin de magie en de oude bekende wouden verdwenen zijn. De plaatselijke bevolking kent de verhalen, en het verhaal gaat dat je iets van de magie kan afnemen door een aai te geven over het verkreukelde linkeroor van de hond. Waarmee hij dus eerder vrij kan komen. Vooral een aai van een onschuldig kind neemt veel magie weg, en geeft het kind mooie dromen en een mooie toekomst..
En... je mag een wens doen met het spoortje magie dat je afstrijkt, echter, je mag niets voor jezelf wensen, alleen voor een ander, en alleen iets goeds. Wens je toch iets voor jezelf, of iets kwaads voor een ander, dan keert het zich tegen je. Je struikelt, of loopt tegen de deur op, of erger.
Of je dit verhaal kan geloven moet je zelf maar weten, maar wat is er mis met even stilstaan bij de gedachte aan een ander, het gehavende oor te aaien en die ander iets goeds toe te wensen?

Hier is een link naar een rondwandeling vanuit Vaals die langs de Hond in de Boom voert, en langs Boscafe Het Hijgend Hert, ook altijd goed om even te verpozen op het terras.


Richard Moretsoo, Vaals, Juli 2015.

21 juli 2015

Te hard rijden in 1968

Fietsen is nou niet bepaald een liefhebberij van mij; van huis naar station, vooruit, maar voor langere afstanden ga ik liever wandelen of met het OV. En zelfs hier in ons relatief kleine dorp met die korte stukjes verbaas ik mij over wat ik zo om me heen zie, hoor en ruik.
De zogenaamde snorscooters; enorme bakbeesten die ondanks een kleincylindrische motor (ik vermoed nog steeds 50 cc net als vroeger) een enorme snelheid halen en dat met hunblauwe bordjes achterop ook doen over fietspaden waarop ook moeders met kinderen fietsen. En afgezien van dat ze gewoon uiterst gevaarlijk zijn op de fietspaden stinken ze ook met hun vieze (dat dat nog mag?!) tweetakt motoren. Wat stank betreft doet de alleraardigste postbode van de buurt erg zijn best; zijn pruttel tweetaktmotor stinkt, maakt kabaal en zet hj zelfs niet uit als hij niet rijdt. Maar .... een aardige kerel. Sommige snorscooters zijn daarentegen voorzien van elektrische aandrijving en die stinken niet, maar die hoor je ook niet, zodat je je rotschrikt als ze passeren. Het is ook altijd wat voor deze oude zeurpiet.
Varoegig, was het "heel anders"; ik had ook een brommer in mijn tienerjaren en die eerste, mijn Berini M24 was bepaald geen snorscooter, hoewel hij tweetakt was, stonk en geweldig veel kabaal kon maken als de pakking naar de knalpijp weer eens kapot was of de knalpijp er zelfs wel eens vanaf was getrild (had ik niet gemerkt omdat de pakking stuk was?! Dat ouwe kreng, met Puchstuur kon nog verschrikkelijk hard rijden ook; had geen versnellingen, duurde dus lang voordat hij op gang was, maar dan kon ie toch hard; levensgevaarlijk zeg ik nu, meer dan 3 keer zo oud ha ha. En ik reed nog zonder helm ook; "hoefde" niet in die tijd!
Later kocht ik een viertakt Honda; kon ook niet zo hard, maar de 45 km/hr haalde hij wel; met valhelm. Daarop reed ik tijdens een vakantietrip in 1968 van Amsterdam naar Schoorl door Wormerveer, over de provinciale weg. Je mocht buiten de stad 40 km/hr rijden en ik reed 44 km/hr en werd daarvoor zelfs beboet!
Ach, met het ouder worden lijk je je ook wel meer op te winden over "wantoestanden" en "wangedrag" van medeweggebruikers; zo ergert het me erg dat in ons dorp de hand niet meer wordt gehouden aan het rechts houden op de fietspaden. In De Bilt heb je veelal aan beide zijden van de weg een fietspad; kan gewoon niet beter en dan toch aan de verkeerde kant. Die agent uit Wormerveer zou dat wel aangepakt hebben ha ha!

20 juli 2015

Detox?!

Huib bestudeert de GPS (voor de foto) met op de
achtergrond de bijzonder schone boerensloot
Vandaag een heerlijke wandeling gemaakt met Huib en Roos. Huib had voorgesteld om bij ons in de buurt te gaan wandelen; hij had een computer van Roos op haar vraag ingericht met ubuntu en wilde haar dat demonstreren. Als tegenprestatie zou Roos zorgen voor een niet-vegetarische maaltijd na afloop van de wandeling.
Het is trouwens ongelooflijk hoe Huib er telkens in slaagt om, zelfs in onze eigen omgeving wandelingen te vinden op prachtige plaatsen die we helemaal niet kennen. Zo liepen we vandaag van station Driebergen-Zeist naar Doorn via het Heidepark waarvan ik al 50 jaar geleden had gehoord maar nooit had gezien, via bos en boerenland; onderweg een slootje, zo schoon als ik mij slechts uit mijn jeugdjaren weet te herinneren; je zag de voorntjes door het heldere water met waterplanten voorbij schieten.
Op weg naar station Driebergen in de bus las ik de Metro; ik zag een mij onbekende term, althans in de bedoelde context:  Detox, een soort afkorting van detoxicatie, ontgiften. Ik dacht dat het een broertje van Botox was, het sterkst bekende zenuwgif, afkomstig van de Botulisme bacterie Clostridia botulinum en dat heel sterk verdund wordt gebruikt als cosmeticum?!
Maar nee, de Detox sloeg, hou je vast op het thuis laten van je ielepieleapparaatje als je op vakantie bent zodat je niet meer gebeld kunt worden en geen mailtjes kunt ontvangen en niet kunt eppen.
Ik kan me daar overigens alles bij voorstellen; leek die electronische communicatie in het begin zo veel belovend - ik ben zelf professioneel pioniet geweest met electronische communicatie in de gezondheidszorg - daar is het nu een zenuwsloper geworden. De vakantiegangers en weekendhouders doen er verstandig aan om buiten de werktijden aan Detox te doen.

19 juli 2015

Echt een verregende dag

Roos had kaartjes gekocht voor een toneelstuk, opgevoerd in en rond een boerderij bij Hilvarenbeek betreffende de grote Mansholt, de vader van de grootschalige verwoesting van ons landschap onder het mom van ruilverkaveling en schaalvergroting. De man heeft er aan het eind van zijn leven enorme spijt van gekregen dat hij dit niet alleen ons land, maar heel Europa had aangedaan. Ik sta wat ambivalent tegenover deze grote idealist die, aldus Frank Westerman in "De graanrepubliek" een grote held was in WO II.
We kwamen aan in Tilburg op het busstation voor de bus wilden naar Hilvarenbeek. Ondertussen begon het (stevig) te regenen. Bij Hilvarenbeek zouden we een wandeling gaan maken van een uurtje of twee voordat de voorstelling begon; bleek dat Roos geen plu bij zich had. Nou, toen had ik het wel gezien; een wandeling en een voorstelling in de open lucht, in de regen en zonder paraplu: "we gaan iets anders doen", was mijn voorstel.
En zo kwamen we in Dordrecht terecht in museum van Geijn en daarna in het Dordrechts museum waar de tweeling tentoonstelling van "Holland op z'n mooist" werd getoond. Het Haagse deel had ik vorige week bekeken en nu de rest.
Er hing een aantal schilderijen van Jozef Israëls waar ik zeer van onder de indruk was, waaronder een schilderij van een aardappel etend gezin. Naar mijn mening zou het niet zo gek zijn om net als voor Vincent van Gogh ook voor Jozef Israëls een apart museum te stichten; zijn schilderkunst doet niet onder voor die van Vincent. Het enige verschil is dat er rond Jozef geen mythe is ontstaan - hij heeft zichzelf niet verminkt - en zijn werk had tijdens zijn leven al behoorlijke vermaardheid. We hebben genoten van beide musea en van Israëls in het bijzonder.

18 juli 2015

De smaak te pakken

Ik heb nu al een paar dagen achter elkaar stevig getraind bij Sportcity. Vorige week sprak Bas, een van de instructeurs me aan of er niet iets aan mijn"programma" moest worden aangepast. Nou ja, ik rommelde maar wat en had eigenlijk geen idee van een programma meer; ik gebruikte ook de "sleutel" niet meer; vond het gewoon lastig. Nu was er de laatste maand een heel nieuw apparatenpark gekomen met een nieuw computersysteem dat helemaal geïntegreerd is met internet. Je resultaten worden in een grafiek gepresenteerd en die wordt naar huis gestuurd. Je krijgt dus een overzicht feitelijk van wat je kunt presteren en dan komt toch de nieuwsgierigheid die bij een (voormalig) wetenschapper hoort om de hoek kijken. Dus ging ik graag in op de vraag van Bas. Eerst werd mijn gewicht en vetpercentage vastgesteld; nou ja, te hoog beide natuurlijk maar dat verbaasde mij niet; is het lot van een veelvraat helaas ook al beweegt hij veel.
En toen een nieuw "programma", de oefeningen die ik kan/moet doen en die gerapporteerd worden.
Merkwaardig genoeg stimuleert dit me zo dat ik nu vrijwel dagelijks, in ieder geval zo veel mogelijk aan het trainen ben gegaan; ik heb er zelfs een oefening bij laten plaatsen; dat ging in een handomdraai. En die nieuwe apparaten bevallen me ook veel beter. Ben nu van plan om ook regelmatig te gaan zwemmen.
Vandaag liep ik na het trainen ook nog een stuk door het bos en ik voelde me daarbij zo vol energie dat ik Roos gewoon moest bellen; ze moest er een beetje om lachen, en terecht. Soms kan ik zo euforisch zijn dat het me zelf verbaast; is wel eens lekker hoor.

17 juli 2015

Broer Henk jarig

Ieder jaar weer stuur ik mijn jongste broer, Henk een felicitatie met zijn verjaardag dus ook dit jaar. En ieder jaar weer doet mij die dag herinneren aan zijn geboorte; ik was zo blij met m'n nieuwe broertje. Ik logeerde die week bij mijn grootouders in Zaandam; nooit heb ik mij zo gruwelijk verveeld als die week weet ik zelfs nu nog. De dag van de geboorte heeft mijn opa me naar het Diaconessenziekenhuis gebracht in Amsterdam, ergens bij het Vondelpark en daar lag mijn moeder in bed en mijn broertje lag in een bedje weet ik nog. Daarnaast lag een andere baby en ik weet nog dat die geel was. Wat kun je toch veel onthouden in die jonge jaren; 10 jaar was ik.
Broer werd vandaag dus 57 en ik feliciteerde hem met de woorden: je loopt al tegen de zestig, waarop hij spits antwoordde met de vraag of ik hem nu eindelijk serieus zou gaan nemen.
We hadden afgesproken dat we ieder jaar samen een wandeling zouden gaan maken; vorig jaar is dat er niet van gekomen; hij vond het te warm?! Maar dit jaar vast wel weer.

16 juli 2015

Rabarber

Een oude Slowfood kennis van me, Melle G. schrijft vrijwel iedere dag een fantastisch recept met fot op zijn Facebook pagina; het water loopt je meestal in de mond. Hij kan niet alleen ontzettend goed koken, maar hij weet het ook schitterend op te dienen en vervolgens smaakvol te fotograferen.
Ik kook ook graag en mijn kookkunst mag zich verheugen in een zekere vermaardheid; Roos is er altijd zeer over te spreken en in 8 van de 10 keer ben ik ook zeer tevreden. Grappig genoeg kook ik bij vlagen; dan weer indisch gedurende enkele maanden, dan weer Italiaans, maar meestal boerenpot, d.w.z. met spek en bonen en 'swinters stamppot.
Vaak probeer ik iets nieuws uit; merkwaardig genoeg kan ik bij het denken aan een nieuw ingrediënt het effect in het gerecht, toch vaak een mengsel van smaken al proeven hoe het geheel zal smaken. Zo zijn de djeroetpoeroet blaadjes ingetreden in de boerenbonenpot zoals ik die graag maak met spek, uien, sambal en bonen als basis; mespuntje kerrie, mespunt Ras el hanout en dan een beetje variëren.
Maar een lekker recept heb ik toch wel ontwikkeld met rabarber, althans dat vind ik zelf.
Je was en snijdt een vijftal van die stevige stengels in korte stukken, een half doosje in tweeën gesneden aardbeien, twee handen van die grote gele rozijnen erbij, een koffielepel kaneel en een flinke kop water en je brengt het geheel zachtjes aan de kook onder af en toe roeren. Zorg dat het niet aanbrandt en voeg eventueel nog een klein beetje water toe. Als de rabarber uit elkaar valt en de aardbeien ook tot moes zijn gekookt, nog even stevig doorroeren en af laten koelen. Voeg er een kwart liter ongeklopte slagroom doorheen en proef het geheel; voeg suiker toe naar smaak en smullen maar. 

15 juli 2015

Belevinarium

Directeur Wim Pijbes ontvangt president Obama in het Rijks
Dat rare woord, de titel van de Blog van vandaag is gemunt door dhr Wim Pijbes, directeur van het Rijksmuseum. Ik vond het in een artikel in de Trouw. Mijn afschuw voor die moderne musea als het Scheepvaartmuseum in Amsterdam deelt Pijbes kennelijk. Je komt in een museum om het getoonde te bewonderen en niet om je te verwonderen over c.q. te ergeren aan het spel van heen en weer rennende jongetjes die knopjes lopen te zoeken en op geen enkele manier geïnteresseerd zijn in de functie van het knopje, laat staan in het getoonde; bespottelijk gewoon om daar als volwassene tussendoor te lopen.
En dan geeft hij ook nog aan dat je het getoonde vrij mag copiëren. Helaas is daarbij het copiëren niet goed mogelijk gebleken toen ik dit Blog met een fraai zelfportret van Rembrandt probeerde op te sieren. Neemt niet weg dat ik me bevestigd voel in mijn oordeel over de modern ingerichte musea als een soort speelplaatsen voor wat oudere kinderen, de generatie die grote moeite heeft om zich op iets te concentreren anders dan wanneer het op een scherm wordt getoond en snel beweegt dan wel een hoop herrie maakt.

14 juli 2015

Het porseleinen poesje van m'n (over)grootmoeder

Evi en het oeroude porseleinen poesje 
Misschien is dit porseleinen prul nog wel van m'n overgrootmoeder geweest. Als kind was ik er nogal van onder de indruk; het stond op de schoorsteenmantel van het huis in Zaandam waar mijn grootouders woonden. Er was op amateuristische wijze een elektrisch lampje in aangebracht; het stamde nog uit de tijd van voordat er electriciteit was, dus het zal inderdaad van mijn overgrootmoeder geweest zijn. Het werd kennelijk met een kaars of een waxinelichtje verlicht waarbij de oogjes van het poesje oplichtten. Ergens achterin was een kleine holte waar een watje met eau de cologne, een reukwatertje van vroeger werd gedaan waarbij de geur verdampte in de ruimte.
Als gezegd was ik erg onder de indruk van het poesje en ik mocht het van mijn grootmoeder hebben. Zo verhuisde het ergens rond mijn tiende jaar naar mijn ouderlijk huis, maar buiten de andere grootmoeder gerekend; die vond het ook zo leuk en daar heeft het gestaan tot ze dood ging. Tja, toen was ik een jaar of dertig en bleek dat mijn eigen moeder het wilde plaatsen. Pas toen die was overleden verhuisde het naar mij, nu 11 jaar geleden. En wat moest ik ermee? We hebben het nooit brandend geplaatst; het lichtje deed het nog wel. Ik wilde het wel doorgeven omdat het zo oud was, maar bijzonder is het zeker niet.
Ik vond het echt wat voor Evi, mijn kleindochter en die was de afgelopen dagen met haar broers en haar ouders bij mij te logeren. Bij die gelegenheid heb ik een foto gemaakt van Evi met het porseleinen poesje van haar bet-betovergrootmoeder. Daar zal het wel bij blijven denk ik; maar toch leuk en als ze het wil hebben dan is het voor haar!

13 juli 2015

Life emerging out of cooling stardust: an hypothesis

It’s no doubt that all material we know here on mother earth, once existed as stardust, as a glowing bust of material from dying stars. Huge amounts of superhot glowing material, probably at least for the most part as plasma, i.e. a cloud of nuclei of atoms and electrons unbound to each other. In the celestial empty room the plasma will cool down, resulting in electrons finding their shells in the atoms resulting in ions which will interact with each other; chemical reactions in the opposite way from what they do in our normal world; cooling down is the driving force.


Realize how incredibly powerful and complex this process will have been; a cloud of many worlds big; all possible atoms in the most reactive, still virgin state, waiting to cool down to become ready for any possible chemical reaction and to start forming molecules. And in the way they did, the first tiny roots of the tree of life were formed!


Stuart Kauffman, the big authority on complexity depicted in his inspiring book “At home in the universe”, how autocatalytic systems inevitably emerge in a complex reactive mixture. Autocatalytic systems will catalyze their own formation as long as enough energy and substrate are there. Now, what is more energetic and what is more complex than a glowing piece of stardust on the edge of chaos; converting from a plasma to a super-reactive chemical mixture of all possible atoms, driven by the force of cooling down; a peculiar form of chemistry, completely reverse from what we are used to in our contemporary world, where heating, or at least extra energy is necessary to induce chemical reactions.


The exact way this process happened is a matter of speculation; the cooling process most probably started at the outsides of the cloud, flames, pieces that were thrown out and fell back. Autocatalytic systems formed themselves inevitably, they resolved when reheated,  they combined, competed, resoluted, died out and sometimes “froze”.


How long these processes endured, thousands, millions, maybe billions of years is not essential; the autocatalytic systems were formed and developed themselves whereas they behaved as, in essence became, dissipative structures, dissipating the inner heat of the cooling plasma cloud.


Ilya Prigogine, the auctor intellectualis of dissipative systems and energy-rich chaos described in his book “Order out of chaos” (1980) how dissipative structures develop, become more complex, combine with each other to form more complex dissipative structures. Surely this would not have developed differently in the cooling cloud of virginal atoms as they completed their electron shells, reacting with each other, forming molecules which katalyze each others formation, resulting in autocatalytic systems, becoming dissipative structures themselves.
Looking at the biochemical chart with the Krebs cycle in the middle, the chemical parallel strikes me; a huge, highly complex but ordered system of chemical reactions resulting in the formation of its own components, the katalysts, enzymes in this case.


The start of “natural history”, the old name of biology, is here, being anorganic in the beginning, becoming more and more organic, i.e. carbonic because of the rich possibilities of the carbon atom to form diverse molecules with different properties; the end result being primitive organisms. It is my conviction that the development of the dissipative structures inevitably resembled the process of evolution of living animals here on earth; most part died out during the process and only the “fitting ones” survived, resulting in the architecture of the first primitive biologic organism(s) when the cooling process of the plasma had continued sufficiently. From then on evolution could take place in the way we think to know, with the archaebacteria as our primitive ancestors.


Anywhere, independently of this creative process the planets have formed, lumps of material around a star, in case of “our” planetary system, the sun. So far the sun did not or did hardly play a role in the development of the primitive chemical pre-life dissipative structures or primitive organisms; they existed anywhere in the cooling cloud where the circumstances made their existence possible, not to say inevitable.
On our mother earth, the only planet in our solar system where life exploded in a unique variety and complexity, it was the sun that was able to take over the energy supply that is necessary for dissipative structures to survive and to develop on the surface of the earth. And what happened is that the porphyrine molecule was not only able to play its role in the energy transfer but in the uptake of solar light energy as well, being the motor of life on the surface of the earth as we know it now.
Under the surface of the earth life could only go on using other sources of energy; chemoautotrophic organisms as still exist in the black smokers deep down in the oceans.


Evidence for the hypothesis
  • So far it is difficult to explain why life started to develop so fast after the earth was formed. This hypothesis states that the precursors of life were formed long before planets were formed themselves by a cooling process of superheat plasma from “stardust”;
  • It’s hardly possible if not a matter of a “thought experiment” to imagine a chemical process on the edge of chaos, where an immense cloud of nuclear plasma, with concentration varieties, pressure varieties etcetera cools down and starts its chemical life by cooling. But molecules will be formed and interactions will influence the reaction equilibria negatively or positively, inevitably resulting in autocatalysis;
  • The experiment of Urey and Miller has proved that aminoacids and nucleic bases are formed under extreme experimental conditions. In material from outer space, i.e. in meteorites, aminoacids were detected as well. These observations mean that these essential chemical components for life form a natural outcome of the chemical processes under extreme conditions, even in cooling stardust;
  • As “living fossils” out of the anorganic, i.e. non-pure biochemical phase of precursor life processes, a few anorganic components have remained in contemporary organisms; Zn, I and Se are essential for the living body albeit in only one or a few places in the biochemical “chart”.
  • A certain part of the earth crust consists of minerals, being inorganic, with an ordered crystalline structure and a circumscript chemical composition. In my hypothesis these minerals are part of the outcome of the autocatalytic processes that were “frozen” during any stadium of the cooling process of the stardust, any time of temperature during the formation of the earth.
  • Apatite, being a mineral in geology is known in biology as well; according to my hypothesis the formation of this mineral represents a catalytic process that has been taken up in the biogenesis and plays its role in calcium metabolism.
  • Stephen J. Gould stated in one of his books that bacteria are the main inhabitants of the world and for sure he is right; he states a layer of 1 meter of bacteria could cover the surface of the earth; in any sample so far collected deep under the soil, for instance in oil samples, bacteria were observed, most of them with completely unknown properties. So life does not need to be exclusively a matter of the surface of the earth as was thought so far, but of the planet as a whole. In accordance to my hypothesis I would like to state that extremophiles are the ancestors of organisms living under less extreme conditions and not the other way around.


Finally
I realize the impact of this hypothesis, I realize the huge gaps in the theoretical construct that is presented here. Consider it as a rough carbon sketch that is worth to be taken seriously, because it explains the incredibly rapid development of life proliferation on the early planet earth. It is in agreement with the theoretical constructs of Stuart Kauffman and Ilya Prigogine, the most important specialists in complexity and order. And it is in accordance with the origin of the material that everything exists of; the 92 natural types of atoms.


Contemplation
The origin of life remains one of the mysterious questions in science; today, and it has been as long as people realize they are part of the universe, sitting around a fire and looking to the stars and feeling the heat of the sun on their skins. From where are we? Religion has been an attempt to answer these questions. Anthropocentric worldviews have been paramount for a long time. Then the movements of the planets were discovered and more and more became known about the universe: stars, galaxies etcetera.
The intriguing question remained: how did life start?


The Urey Miller experiments showed the likelyhood of aminoacid to formation under primitive earth conditions; the hot soup theory has influenced the thinking of the scientific world. But the development of a living organism just from a mix of aminoacids and nucleic bases is as probable as an aeroplane being constructed out of a pile of accessories; an ordening process is necessary!
Therefore I thought back in the history of the earth, leaving the anthropocentric, geocentric and heliocentric views that influenced me so far. Doing this while applying the immense theories of Stuart Kauffman and Ilya Prigogine I came to the present hypothesis. It does not pretend to give the exact answer on questions as how bacteria developed, but it does to how life formation processes started from “nothing” but the glowing cloud of stardust.
Together with Stuart Kauffman I would like to end saying: “At home in the universe”.


Freising, May 1st, 2015
Dr. Evert H. van Elven

12 juli 2015

Roos op de TV

Roos op de TV, screendump van vriend Dick
Vanavond stond ik het gazon van Roos' tuin te begieten toen mijn GSM me waarschuwde; het was 18.00 uur en Roos zou om 18.30 uur op TV komen. Nooit meer aan gedacht; handig zo'n wekker op zak. Dus nog even doorgaan en om 18.15 zat ik voor het scherm. Vriend Dick ook gewaarschuwd; de uitzending was op balkanweb, op news24, een buitengewoon onhandige site met onwaarschijnlijk veel reclame en het nieuws op een piepklein subschermpje. Maar Dick wist raad en vond al snel een grotere weergave van news24 op internet. Eindeloos lang onbegrijpbaar geleuter; ik werd het zo zat dat ik niet meer kon blijven kijken. En juist toen kwam Roos voorbij wist DIck mij te melden. Maar die goeie Dick wist opnieuw raad en zond me een herhalingslink en later zelfs een youtubelink waar de uitzending, nagesynchroniseerd in het Albanees, bedoeld voor angstige toeristen (sic) voor eenieder te vinden is, met een geheel gerust gestelde Roos. Ze heeft het erg naar haar zin begreep ik al uit de verschillende SMSjes en een telefoontje. Donderdag vliegt ze weer terug.

11 juli 2015

Het financieel dagblad

Net als vorige week zaterdagmorgenvroeg hoorde ik hedenmorgen het plofje van de krant in de bus; het financieel dagblad wel te verstaan waar Roos een abonnement op heeft. Waarom ze dat heeft weet ik niet meer, want het is niet echt een krant voor haar heb ik het gevoel. Maar ook niet echt voor mij. Uit de bizarre gewoonte dat ik een (meestal gevonden) krant niet ongelezen kan laten lees ik natuurlijk het FD als ik daartoe de gelegenheid heb. Natuurlijk wil ik een beetje op de hoogte blijven van hoe het nou met Griekenland zal aflopen en verder heb ik helemaal een wat onrustig gevoel over de politieke en andere ontwikkelingen samenhangend met de oorlogen in het MO en de vluchtelingenstromen uit Afrika en Syrië; en dan het rare en ongewenste fenomeen van de weer oplopende spanning met Rusland, de milieu vergiftiging door industrie en landbouw; 'tganiegoe. Het FD is toch best een venster op de wereld.
In een van de bijlages stond een tweetal artikelen waarvan ik het ene vol misprijzen van mij wierp; ging over de nieuwe manier van werken op kantoor, zonder eigen werkplek, maar ........... m.b.v. een "app" die je "binnen een klick" direct op een parkeerplaats, of een vrije werkplek of een vergaderzaal kon wijzen en doen reserveren. Kostte 1euro, 2,5 euro etc. per vierkante meter, afhankelijk van het aantal "apps". Ik word gewoon misselijk van die verepping van het dagelijks leven en heb dit artikel dan ook vol walging van mij geworpen. Een eigen werkplek met een bureau en bakjes, mapjes en ordners werkt toch veel fijner of zit tegenwoordig ook alles in "de cloud". Ik ben te oud voor die rotzooi!
Maar er stond in die zelfde bijlage ook een bijzonder artikel over crowdfunding vanuit het bedrijfsleven om een persoon een basisinkomen te verlenen zodat hij een stadstuin, zijn lust en zijn leven, voor voedselvoorziening in stand kon houden. Merkwaardig die combinatie van artikelen.
Ik realiseerde me ook dat ik dus alweer een week terug ben uit Lesbos; die week is erg snel gegaan met al die museum - en vrienden/familie bezoeken.

10 juli 2015

Helemaal in de war

Nog even snel langs Albert Heijn
Afgelopen woensdag was ik bij dochter Arja en haar gezin; we hadden toen afgesproken dat ze de komende week wellicht een paar dagen van mijn flat gebruik zou maken; logeren dus. Die tweehuizigheid komt dan goed van pas, zeker nu Roos met vakantie is; zij maakt een SNP groeps-wandeltocht in Albanië.
Terwijl ik onder de douche ging hoorde ik mijn telefoon, dus een sprint: dochter Arja, of het goed was dat ze dan maandag "vroeg" zouden komen: "ja, hoor dat is goed", gaf ik aan. Maar ja, in het leven van een pensionado gebeurt niet zo veel meer, dus ik moest voor mijn gevoel nogal wat regelen; wat moet ik in huis halen voor de kids zodat Arja niet alles mee hoeft te slepen of hier anders direct boodschappen moet gaan doen; dus weer terug bellen. Bed verschonen, twee keer de was draaien; kleine kamertje uitruimen en in gereedheid brengen; opruimen, oud papier wegbrengen; rommel naar de schuur. Naar Albert Heijn; naar de markt; het hele boodschappenlijstje afgewerkt, maar het belangrijkste, de aardbeien voor de kinderen vergeten. Kwam ik pas later achter toen ik eerst bij Theo langs was geweest; ik had een e-mailtje ontvangen of ik belangstelling had voor tuinbonen. Nou ben ik niet zo gek op tuinbonen maar Roos wel, dus uiteraard ingekocht en ook sla meegenomen. Maar onhandig, alles vergeten; Theo lachte me er gewoon om uit. Terug naar de markt, waar "die rooie" vroeg: "zo wat vergeten?", "ja, aardbeien", "nou je boft, want ze zijn nu 2 bakjes voor 3 euro"; inderdaad geen geld want het waren prachtige aardbeien. De tuinbonen en een doosje aardbeien bij Roos in de koelkast gestald, want ik had intussen het bed al verschoond en dan ga ik vanaf nu iedere nacht in Roos' huis slapen en dan heb ik een lekker ontbijt van aardbeien met yoghurt.
Belde Roos ook nog op, tot mijn opluchting want ik had nog vrijwel niets van haar vernomen. Daarna was ik helemaal in de bonen. Ben maar naar de fitness gegaan en heb een rondje gemaakt, een saunaatje om "op te warmen" en daarna lekker in de zon gelegen.
'sAvonds een wijntje gedronken bij Roos in de tuin en lekker geslapen.