Amerikanen lopen niet

Afgelopen zondag kreeg ik van schoondochter Marjorie een boek te leen: "Amerikanen lopen niet" van schrijver Arjen van Veelen. Aan de hand van wat hij zelf meemaakte tijdens de twee jaar verblijf in St Louis beschrijft hij de omstandigheden in deze stad. Ik moet zeggen dat ik het huiveringwekkend vond wat hij beschreef van binnenuit de Amerikaanse samenleving. De vrijwel volledige segregatie van de bevolking aldaar en de armoede versus een soms puissante rijkdom.
Het verdwijnen van een belangrijk deel van de maakindustrie in de VS; denk maar aan de auto-industrie, maar kennelijk is veel meer naar goedkope productielanden als China verhuisd. Het directe gevolg was een grote werkloosheid. Maar vooral de ongelijke behandeling in deze rechtsstaat van blanke versus donkere mensen tart alles wat ik van een rechtsstaat verwacht.
Arjen beschrijft wat hij om zich heen ziet een beetje zoals John Steinbeck en Geert Mak dat deden in hun reisboeken resp. Op reis met Charlie en Op reis zonder John. Ook zo'n trip waarin je een stuk geschiedenis door het reisverslag weeft. Vind ik een mooie schrijfvorm.
Wat mijn houding jegens de VS betreft word ik al jarenlang heen en weer geschud. Aan het eind van mijn wetenschappelijke carrière had ik de mogelijkheid om gedurende 2 jaar een "postdoc" te doen bij een gerenommeerde immunologie vakgroep in de VS. Het was toen gebruikelijk dat je "een jaar naar Amerika" ging, kennelijk om nog meer ervaring op te doen. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in; vond Amerika gewoon een rot land en was dan ook opgelucht toen ik gewoon hier in NL - zonder te solliciteren - gevraagd werd voor een leuke baan op het Huisartsenlab Utrecht. In de wereld van laboratoriumdiagnostiek voor huisartsen heb ik een groot aantal jaren met plezier en succes mogen functioneren. Daaronder was ook een studiereis met een aantal hotemetoten van andere Huisartsenlaboratoria naar, u raadt het al lezer, de USA. Gedurende twee weken kregen we een grondig beeld van de situatie rond laboratoriumdiagnostiek in dit enorme land; maar ook van het land zelf met z'n opschepperigheid. Alles was groter en duurder en noem maar op; we bezochten tijdens de reis wel drie keer "het hoogste gebouw ter wereld" en overal kreeg je dezelfde prollerigheid over je heen gegoten. "Is dit nu ons voorland", vroeg ik mij af. In een restaurant werd een stuk vlees afgesneden en op m'n bord gelegd waarvan ik dacht: "zo, dat is wel wat veul", kreeg ik nog zo'n stuk; waanzin?! Op straat zag ik mensen wel zo dik als ik niet voor mogelijk had gehouden, maar ook een vent met een overmaatse broek waarin z'n vetschort hotsebotste; jich! Eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk weg hier. Maar toen gingen we naar Canada en dat was een stuk prettiger en deed zelfs enigszins Europees aan.
Een volgend bezoek, niet zo gek lang geleden (2014 dacht ik) met vriend Peter C. daarentegen, naar de Westcoast, California vond ik uitgesproken plezierig; daar geen bezoeken aan bedrijven en ook niet van die waanzinnig dikke mensen; had wel wat weg van Europa. We bezochten het Hollihockhouse; met name aan dat bezoek bewaar ik zeer goede herinneringen.
Maar een grote fan zal ik niet worden van de VS en na lezing van het hier genoemde boek al helemaal niet meer. Ik beschouwde destijds de VS als "ons voorland", maar zo erg als het daar is geworden zie ik toch nog niet zo gauw gebeuren hier in NL. Het boek is in ieder geval een echte aanrader! Met dank aan Marjorie.

Toko Ramee en tram 24

Toko Ramee Ferdinand Bolstraat 74 A'dam

Voor het eerst hoorde ik van Toko Ramee tijdens een wandeling langs het Tienhovens kanaal. Terwijl ik op een bankje van de omgeving zat te genieten raakte ik in gesprek met een Indisch Nederlandse mevrouw. Zij adviseerde mij toen deze toko.
Vanmorgen, nadat ik bij de tandarts was geweest ging ik met tram 24 naar de Ferdinand Bolstraat om trassi in te slaan; goeie trassi kun je niet zo makkelijk verkrijgen. In de tram raakte ik in gesprek met een mevrouw die ook graag Indisch kookt en deze toko niet kende; ze was blij met het aldus doorgegeven advies.

De Vijzelgracht

Ik kocht niet alleen trassi maar ook risolles, waarvan ik er eentje ter plekke soldaat maakte.
Vervolgens liep ik naar het station; allereerst de Vijzelgracht, in 1933 gedempt en nu verfraaid voetgangers strookje geworden.

Foto's van Amsterdam 1980 krakersrellen

In het stadsarchief waren twee fototentoonstellingen. Sinds ik met Nathalie naar Salgado ben geweest ben ik erg in voor fotografie tentoonstellingen. Hier in het stadsarchief vond ik vooral het werk van Dolf Toussaint fijn om te zien. Dat waren de beelden uit mijn jonge jaren; toen was geluk nog gewoon har har.

HP/de Tijd

In HP/deTijd las ik een artikel van William Cortvriend, een goeroe op het gebied van gezond leven/lifestyle/voeding. En dat artiekl had ik zelf kunnen schrijven; ik sta ervan versteld hoe ik intuïtief al vele jaren geleden precies doorhad hoe je gezond kunt leven. Heb het ook veel als een soort zendeling rondgetoeterd; zonder enig resultaat overigens har har; alleen Roos leeft ook met het soort paleo-dieet (eet alleen wat je grootmoeder als voedsel zou herkennen) en veel beweging zoals ik al jaren voorsta. En vooral: lekker vet, maar niet te veel!

Hier een stuk gastblog; een gecopieerd e-mail bericht van vriend Dick met een link naar de bijlage die hij heeft verstuurd. Voor de lezer zij vermeld dat "Neef Eef" een nickname van ondergetekende betreft, slechts gebezigd door vriend Dick.

Bericht:
Ik heb moeite met zo'n uitgesproken Amerikaanse documentaire, maar de teneur is prima.

Hoi,
een interessante en spraakmakende docu over voeding en gezondheid, en de verwording van de voedingsindustrie. Ze zetten wel snel en volledig in op Paleo-Keto dieet als panacea, (er is mijns inziens daar veel grijs gebied overgeslagen) en de gevolgde try-outs zijn wel erg kort, maar de grote lijnen zijn wel correct en misschien is zo'n extreme benadering wel nuttig om mensen wakker te schudden. Op veel momenten hoor ik in de docu uitspraken die ik Neef Eef al lang hoor uiten, dus misschien een beetje preken voor eigen pierogi (pools voedsel, harhar).
enjoy!

Armen als een stucadoor

De twee Wanderburschen

De zomertijd was weer voorbij; niet alleen was de koude over NL gevallen, maar de klok moest ook een uur terug gezet worden; ik kon dan ook heerlijk uitslapen voordat Dick vanmorgen rond een uur of 7 vroeg of ik al wakker was. In alle rust genoeglijk zitten ontbijten met z'n tweetjes; zo vertrouwd ook al zien we elkaar maar zo af en toe; internet houdt een vriendschap uitstekend in stand waarbij Dick mij telkens weer verblijdt met goede epubs, reportages en leesadviezen. Maar vandaag gingen de "Wanderburschen" er weer eens lekker tegenaan.
Het was buiten behoorlijk fris; het jagershoedje was niet echt in staat om m'n hoofd warm te houden en zo ging aanvankelijk een muts onder de hoed om de oren te beschermen. Via de Schneeberg liepen we aan de Duitse kant van de grens richting Gulpen; een mooi GRoïde wandelpad en lekker uit de wind. Even verderop wist Dick het bos van het - nog steeds door monniken bewoonde - Benedictijnen klooster; mooi bos dat aldus zeggen nauwelijks bewandeld werd en evenmin onderhouden zo te zien.
Daarna hield het bossige deel van de wandeling abrupt op; we kruisten de weg naar Heerlen en de weg naar Maastricht; de heuvel op en koffie gedronken in de snijdend koude wind (zijn we niet meer gewend, verwend als we zijn deze zomer). Verder gelopen door het fraaie Limburgse landschap en op het busstation van Gulpen, waar bus 350 keurig op me stond te wachten afscheid genomen. Was gezellig geweest. Dick heeft de wandeling gedocumenteerd via "Komoot".
In Maastricht een broodje Döner gescoord; in de trein met Roos ge-appt. Hugo belde nog of we een uurtje later konden komen. Thuis aangekomen lekker gedoucht en schone kleren aangetrokken. We waren voor het diner uitgenodigd bij Marjorie en Hugo. In de stoptrein naar Utrecht Lunetten zag ik Marjorie zitten; zij was naar Rotterdam geweest om te stemmen voor de Brailiaanse presidentsverkiezingen. Gelukkig maar dat we haar tegenkwamen want ik wist toch niet meer hoe we precies bij hun huis moesten komen. Ze wonen er nog maar kort en het ziet er al zo "volledig" uit; keurig alles bij elkaar passend en alles zo netjes in de verf gezet. Het forse werk, het witten van muren en plafond (boven je hoofd werken, ja ja) had hij allemaal zelf gedaan, waarbij Marjorie het fijnere afwerken voor haar rekening had genomen. "Wat een klus Huug", merkte ik op en keek met bewondering naar zijn gespierde armen: "armen als een stucadoor". Al dat sporten dat hij nu al heel wat jaren doet, heeft vruchten afgeworpen. Hugo is eigenlijk maar een tengere man, maar hij is ontzettend gespierd geworden.
Hij had ook lekker gekookt; een recept van z'n moeder, Anneke; macaroni met spinazie, gehakt en kaas; was ik altijd zo dol op. Het smaakte als vanouds en ik heb dan ook heerlijk - maar matig! - gegeten. Marjorie was deze week in Lissabon geweest en had daar lekkers van mee gebracht voor dessert; verrukkelijk!
Daarna nog genoeglijk met z'n viertjes zitten babbelen bij een glaasje wijn. We haalden de trein op het nippertje; was een gezellig avond geweest.
Ik kijk met veel genoegen terug op deze dag en het hele afgelopen weekend!

Ontmoeting in Luik

Of we elkaar al lang kenden terwijl het toch pas de tweede keer was dat we elkaar ontmoetten: bonus dochter Jantine. Sinds enkele maanden is ze weer neergestreken in Europa, in België, Liège, dus alle reden om elkaar weer te ontmoeten. We zouden elkaar weerzien op station Liège Guillemin om iets voor 12.00 uur als er geen vertraging met de treinen was.
Dus vroeg opgestaan en om half negen bij de bushalte op weg naar Utrecht CS. Onderweg in de trein bedacht ik mij dat ik na afloop van de ontmoeting met Jantine wel eens naar vriend Dick in Vaals zou kunnen gaan en dan is die moderne communicatie toch wel heel gemakkelijk. Even geappt met Roos en met Dick en de afspraak was gemaakt. Nog wat gelezen in de museumgids.
En daar stond ze met een brede lach en een forse hug, begroeting op z'n Amerikaans zou ik later begrijpen; we stortten ons in het drukke verkeer van Luik op weg naar de binnenstad. En daar begonnen we met ons gesprek dat uiteindelijk 5 uur zou duren; we hadden zoveel onderwerpen waarover we met elkaar van gedachten wisselden. Inmiddels kent Jantine de stad Luik goed natuurlijk en ik spoorde haar dan ook aan om een leuk restaurant aan te duiden. Na enkele sandwich serverende kroegjes en een enkel restaurant zag ik een leuke gelegenheid waar zij zelf nog niet had gegeten en daar schoven we naar binnen en dronken eindelijk het glaasje wijn waar we al zo lang over hebben ge-appt. Heerlijk gegeten; Belgische kwaliteit; Jantine smulde nog van een echt sorbetijs met limoncello waarvan ze vreesde dat ze in slaap zou vallen. Viel mee want al snel vond ze haar favoriete snoepwinkel; een koffietentje met ongehoord lekkere snoeperijtjes waarvan me de naam is ontschoten. Daarna was het tijd om de trein te gaan halen en gearmd liepen we naar het station en namen afscheid; ze wilde me uitzwaaien op het perron, maar dat vind ik altijd zo'n onzin. Was ontzettend gezellig geweest. Zullen we nog wel vaker gaan doen maar dan met z'n drieën of vieren en dan gecombineerd met opera of wandelen in de Ardennen waar je in Luik natuurlijk vrij dichtbij zit!
Helaas weer het "onsie" vergeten terwijl Roos me dat nog zo op het hart had gedrukt.
Daarna via Maastricht naar Dick; hij had een lekker maaltje en - niet te geloven - dat ging er weer soepel in, overspoeld met een wijntje. Dick toonde me nog een paar van zijn nieuwe internet speeltjes en bewees daarmee op muziekgebied dat het hebben van CD's ook niet meer nodig is; zelfs de nieuwe CD van Florieke en Pieter Herman was al beschikbaar middels een bepaald abonnement van Youtube.
We bekeken nog een leuke engelse film, die ik zelfs kon volgen zonder in slaap te vallen en vervolgens geslapen als een beer in winterslaap.

Noise cancelling

Ieder jaar weer zo omstreeks deze tijd word ik eraan herinnerd dat ik toch echt een keer zo'n apparaat moet aanschaffen om ongewenst omgevingsgeluid te compenseren: noise cancelling. Huib heeft al jaren geleden zo'n apparaat, een Sony aangeschaft tot zijn grote tevredenheid. Waarom omstreeks deze tijd, de herfsttijd?, nou dat hangt samen met het orkest van de waanzin, de bladblazers; ik kan absoluut niet tegen dat geluid. Niet alleen vanwege het rottige gebrom maar ook omdat ik het zo'n ecologische ramp voor de natuur vindt. Je verarmt het ecosysteem hiermee!
Huib had een Sony en tijdens onze reis in het Schwarzwald zag ik dat Carla een Bose had en daar uitermate tevreden over was. Ik had geen idee wat ik nou het beste aan kon schaffen en vroeg Huib om een advies. Huib kwam uiteindelijk met een advies waarbij ik moest kiezen tussen een tweetal, waaronder de Bose die hij overigens beter achtte, maar waarschijnlijk problemen zou opleveren bij installatie waarbij Huib rekening hield met mijn uitgesproken weerzin in techniek.
Maar de Bose besteld en inderdaad kreeg ik het apparaat niet aan de gang. De "instructie/handleiding" was ook wel erg summier, ontbrak feitelijk; de enige aanwijzing was een allervriendelijkste damesstem uit de koptelefoon die meldde: "download de Bose App". Met mijn rustige karakter aarzelde ik na enig gepruts - het downloaden van de App was overigens zonder probleem gelukt, kennelijk moest de ielepiel eraan tepas komen?! - of ik het geheel zou terugsturen naar Coolblue of in de vuilnisbak zou donderen. Roos zou het ook nog eens proberen maar kwam net zo "ver" als ik. Maar de volgende dag besloot ik dat het toch zou moeten lukken en inderdaad, met enig geklop op verschillende plekjes van de "App" kreeg ik enige toelichting en slaagde ik er wonderwel in om de koptelefoon in werking te stellen. En het is een wonder wat "noise cancelling" inhoudt. Als je bij de magnetron gaat staan verdwijnt het sonore geluid nagenoeg.
Vandaag wilde ik het apparaat wel eens in de trein uitproberen; ik zou naar Joke en de kleinkinderen gaan. Maar dat ging uiteindelijk niet door; Joke belde me terwijl ik nog maar net onderweg was en we vonden beiden dat het vanwege de werkzaamheden aan het spoor een wel erg lange trip zou worden. Doen we het gewoon volgende week; kwam ons beiden ook beter uit. Nog even een vrijkaartje voor Roos voor het lunchconcert in Tivoli gehaald en een flink stuk zeeduivel op de markt en maar weer naar huis getuft met de bus.
Uiteindelijk ben ik toch het bos in gegaan om eens te testen of ik de bladblazers kon wegcancellen. En het is een vreemde ervaring om in een stil bos te lopen; geen auto-geruis, wel de kraaien en andere vogels. Eigenlijk een verademing. Heel in de verte hoorde ik een bladblazer maar dat geluid werd volledig weg-gecancelled door m'n Bose apparaat. Ben blij dat ik hem gekocht heb.

Dat wordt een grote

Javier Rameix

Roos maakte mij attent op de jonge pianist Javier Rameix; zij kent hem en is zelfs Facebook vriend met hem. Ze vertelde mij dat hij ontzettend goed speelt en dat ik hedenavond naar een optreden van hem kan luisteren in de Fentener van Vlissingen zaal op de HKU, het conservatorium Utrecht. Morgen treedt hij op bij het lunchconcert in Tivoli Utrecht.

Ik ging met de bus en natuurlijk was ik weer eens veel te vroeg, dus uitgestapt bij het Oorsprongpark en met m'n nachtblinde gezichtsvermogen, tussen alle onverlichte fietsen en over volle trottoirs naar de binnenstad gelopen. Bij binnenkomst in het conservatorium zag ik Javier staan; hij was even ingesprek met iemand, maar ik kon hem toch aanspreken en vroeg hem - op verzoek van Roos trouwens - of hij binnenkort weer met Michael Wilmerink ging optreden; dat bleek het geval inderdaad. 

Het programma dat hij vanavond ten gehore bracht bestond uit allemaal mij onbekend werk, dus verrassend.

Programma:

• Beethoven: Sonata 7 op. 10 nº 3 
• Schumann: Kreisleriana op. 16 

• Villa-Lobos: Bachiana Brasilera nº 5 en Ciclo Brasileño W 374 

Ik zat met volle aandacht te luisteren en was werkelijk bijzonder verrast van de kwaliteit van de uitvoering; de vingervlugheid en de dynamiek waren van buitengewone klasse; al snel had ik het gevoel dat deze jonge vent een hele grote gaat worden; nivootje Martha Argerich zou ik denken. En daar kon ik gewoon om niet, in een vrijwel onbezette zaal, zonder gehoest en gekucht van publiek van genieten. Fantastische avond gehad! Goed idee Roos en bedankt.
Op youtube vond ik een uitvoering door hem van een pianoconcert van, hoe kan het anders, Rachmaninov, waar je een enorme vingervlugheid voor nodig hebt.

De tandem

Daar staat ie dan tussen alle rommel

Als jongmens vond ik het al leuk om op een tandem te rijden. In de tijd met Lien, we hadden nog maar verkering waren we met haar ouders op Texel en hadden we een tandem gehuurd; wilde ik zo graag. En toen ik in 1980 met Anneke in Bilthoven neerstreek hebben we vrij snel een tandem aangeschaft en daarmee de omgeving verkend. Toen ze zwanger was trapte ik me rot om haar natuurlijk te sparen en ook wanneer ik een enkele keer met m'n vader ging fietsen dan trapte ik extra hard waarop hij opmerkte: "ik hoef helemaal niet mee te trappen". Waar die eerste tandem bij de scheiding is gebleven is mij nooit duidelijk geworden. Toen ik in 2007 op mezelf ging wonen heb ik ook vrij snel een tandem aangeschaft en met Roos ook af en toe een ritje gemaakt, maar het beviel ons helemaal niet; geen lekkere zadels en al met al vonden we fietsen lang niet zo leuk als lange afstands wandelen. De tandem verstofte en ik heb aan de kinderen gevraagd of ze hem niet wilden hebben. Hij heeft lange tijd zelfs bij Peter gestaan omdat

Een fraaie rotanstoel die Roos ter beschikking heeft gesteld

hij er misschien wel gebruik van zou willen maken, maar toen hij uit dat huis weg moest, kreeg ik de order dat de tandem moest worden opgehaald; de vrijwel lege banden maakten duidelijk dat hij nooit was gebruikt. Hugo zei dat hij hem wel zou willen hebben als hij schuurruimte had; toen dat het geval was zag hij er toch maar van af; ook Huib die aanvankelijk aangaf dat hij wel belangstelling had zag ervan af. Toen was ik het beu; vandaag is hij afgevoerd, vrijwel spiksplinternieuw naar de WVT en werd hij dankbaar in ontvangst genomen.
Wie schetst mijn verbazing toen de volgende dag bleek dat Joke er misschien wel belangstelling voor had gehad. Ongelooflijk, die kinderen van mij zijn onwaarschijnlijke ouwehoeren, maar de tandem is kennelijk nooit ter sprake geweest?!
Misschien komt er nog een foto terwijl hij is opgesteld bij de WVT, net als destijds de foto van de Aladdin kachel.

Schoon schip

Een kleine impressie van wat er allemaal wordt ingeleverd

In 2007, toen ik op mezelf ging wonen voor het eerst in 59 jaar had ik mij voorgenomen om ieder jaar alles door m'n handen te laten gaan en die dingen weg te doen die ik in een jaar niet had nodig gehad. Dat is niet veel verder gekomen dan een goed voornemen, met het gevolg dat ik juist steeds meer "spullen" in m'n flatje heb verzameld.
Het is gek, maar er komt een moment dat je heel goed begint te realiseren dat je bepaalde zaken nooit meer gaat doen en dat je de bijbehorende zaken kunt opruimen, wegdoen. Dat gebeurde al zo'n twintig jaar geleden met m'n schaatsen; toch wel een riskante aangelegenheid met vallen en zo. Maar ook het kamperen, althans het wild kamperen met alles op de rug is er na die tijd niet meer van gekomen. En zo werd het camping-gasje al enige tijd geleden overbodig. Heb ik aan een buurman gegeven meen ik.
Eens per jaar hebben we hier in het dorp de bazar van de WVT; Bilthoven koopt elkaars rommel noem ik het altijd. En dit jaar gebruik ik het om alle overbodige zooi af te voeren en dat ruimt lekker op. Boeken, een oude fiets - m'n reservefiets die ik nooit gebruik - maar ook de tandem die niemand wil hebben, een oude 8 mm camera, pruttelflessen voor de wijnmakerij, beitels die ik nooit meer zal gebruiken, een donzen slaapzak, kampeerpannetjes en nog zo wat meer. In m'n schuur ontstaat zo veel ruimte en ik krijg veel beter zicht op wat er nog meer staat.
In de ruimten van de WVT staat alles opgeslagen wat de mensen hebben ingebracht; een ongelooflijke hoeveelheid.

Alweer de vierde keer

Daar staan we weer met z'n allen. 

Ja ja, PROIRA is ook dit jaar weer bijeen geweest ten huize van Aart en Marleen in Zaandijk.
Huib en ik hebben dit heuglijk gebeuren vooraf laten gaan door een stevige wandeling. We ontmoetten elkaar rond half elf op station Amsterdam CS en namen de pont naar de Buiksloterweg. Eerste stuk door Amsterdam Noord maar al snel kwamen we in behoorlijk landelijk gebied. Langs het N-H kanaal, Kadoelen en 't Twiske, het mooie natuurgebied bij Oostzaan, via de weg langs het spoor en de brug langs de snelweg naar de buurtschap "Kalf" met de grote kerk. Tot slot via de Zaanse Schans en de brug over de Zaan naar Zaandijk. Al met al waren we toch weer de eersten. Wèl zagen we Pieter met de auto, maar door parkeer-perikelen kwam deze toch aanzienlijk later dan wij.
Eerlijk gezegd was ik er wel een beetje klaar mee; was overigens perfect wandelweer, maar na 20 kilometer had ik het gezien. Een kopje thee deed wonderen.
Al snel liep de kamer vol en was het weer of we elkaar vorige maand nog gesproken hadden zo vertrouwd. Iedereen had wat te eten meegebracht dus was er veel te veel. Afwisselend salades, soep, kaas, noten en saucijzenbroodjes. Een glaasje wijn om e.e.a. mee weg te spoelen.
En natuurlijk de groepsfoto, een proces waarvoor Loes ieder jaar weer helemaal voor uit Middelburg meekomt, waarvoor hulde!
Maar ook vergaderen. Allereerst over het bezoek aan Texel dat helaas wel erg door de regen en vervoerspech werd gekenmerkt. Maar Pieters' graf heeft de juiste aandacht gekregen hetgeen ook door zijn familie bijzonder werd gewaardeerd.
We spraken af dat we ook volgend jaar weer met deze formule bijeen gaan komen; Aart en Marleen zijn opnieuw bereid om gastvrouw en gastheer te zijn. Dit gebaar wordt door eenieder bijzonder gewaardeerd.
Lex bracht me naar het station; uiteindelijk was ik om half elf bij Roos waar met een laatste glaasje wijn deze gezellige dag werd afgesloten.

Toch waterstof!

"De Burcht" van Berlage

Vandaag was de inzameling van spullen voor de bazar van WvT gestart; ik noem dit gekscherend altijd "Bilthoven koopt elkaars rotzooi". Ik doe er altijd graag aan mee; heb de dagen dan ook in mijn agenda gezet. Ik had nog wat glaswerk dat ik in de glasbak had willen gooien, maar nu heb ik het naar de WVT gebracht. Op weg daar naar toe zag ik Roos als een soort pakezel met tassen en een wasrek aan haar arm alles geladen op haar oude reservefiets met lekke voorband; ook op weg naar de WVT. We gaven alles af en Roos ging met me mee naar Amsterdam. We gingen naar Micropia, het enige museum over microörganismen. Het is onderdeel van het Artis complex. Na afloop ging Roos naar de Hortus en naar de Hermitage en ik zou naar "De Burcht" gaan, een HdK gebouw in de Henri Polaklaan, vlakbij Artis. Helaas was er geen vrijwilliger van HdK aanwezig, althans was er niemand die de HdK leden die in behoorlijke getale waren komen opdagen open te doen. Dus maar weer naar huis.

Roos, met uitzicht op Artis

Onderweg in de trein las ik de Trouw op mijn Smartphone en zag daar tot mijn onuitsprekelijk genoegen dat er eindelijk wordt gekozen voor de Waterstofeconomie; ik had de inzet daarvan eerlijk gezegd al veel eerder verwacht, maar het gaat er nu echt van komen; Tata steel gaat in NL het voortouw nemen. Onlangs las ik dat er in Duitsland ook al mee gestart gaat worden.
Ik verwacht daar heel veel van niet in de laatste plaats ook op chemisch gebied; als waterstof in enorme hoeveelheden geproduceerd gaat worden zal dat ongetwijfeld een spin-off teweeg brengen waarbij ik denk aan de bereiding van vloeibare brandstoffen, maar ongetwijfeld nog veel meer. Zo'n twintig jaar heb ik die gedachten al eens uitgewerkt in een essay; moet nog wel ergens liggen. Als dit echt doorgezet zal worden is er nog hoop voor de klimaatproblematiek!
PS bij het opruimen van mijn schuur heb ik twee exemplaren gevonden.

Lambert van Meerten

Pilaartje ingebouwd in de haard

Roos en ik zijn lid van de Vereniging Hendrick de Keijzer; een vereniging met leden die het behoud van ons vaderlands bouwkundig erfgoed aan het hart gaat. Dit jaar is een jubileumjaar dat gevierd wordt met uitbundige excursies waarvan vandaag eentje in Delft. Het Lambert van Meerten huis stond in het middelpunt alsmede het huis van de Fundatie van Renswoude, beide ooit tot stand gekomen door een zeker idealisme. Het huis Lambert van Meerten is door de naamgever, telg uit een steenrijk geslacht gebouwd om bouwfragmenten die door uitgebreide sloopwerkzaamheden in Delft tijdens de negentiende eeuw door hem van te veel waarde werden geacht om als sloopafval te worden afgevoerd. En inderdaad het zou achteraf toch wel heel erg zonde zijn geweest als de schitterende 15e eeuwse fragmenten die we bij de rondleiding te zien kregen verloren zouden zijn geraakt. Hulde voor Lambert en zijn kornuiten die tegen de verdrukking in dit monument tot stand hebben weten te brengen en goed dat het nu onder de hoede is van de Vereniging HdK.

Vijftiende eeuws houtsnijwerk

Na het bezoek aan dit schitterende pand met een kamer die rechtstreeks lijkt te zijn gestapt uit een schilderij van Johannes Vermeer gingen we met een rondvaartboot door de paar grachten die Delft rijk is, daarbij allerlei wetenswaardigheden over de panden aan de Oude en Nieuwe Delft horend.
De fundatie van Renswoude is door een eveneens schatrijke weduwe uit idealisme en vaderlandsliefde tot stand gebracht. Een soort internaat tevens opleidingsinstituut voor weesjongens was haar doel dat overigens pas per testament vorm heeft gekregen en tot de dag van vandaag nog op zij het vrij geïnterpreteerde vorm door een bestuur wordt ingevuld.

Lijkt sprekend op schilderij Vermeer

Heel tevreden vertrokken we naar restaurant Le Vieux Jean om een hapje te eten. Het dessert, de kaas hebben we maar thuis gegeten; lekker glas Cahors met drie, vier soorten kaas die Roos in huis had. Restaurant viel een beetje tegen; poeha.

Stichteres van de Fundatie

Een donorportret

Weer in Den Bosch voor bezoek aan Fiom

Fiom had mij gevraagd of ik bereid was om een zgn. donorportret te laten maken: een gefilmd interview waarin ik in een twintig minuten kon vertellen over wie ik ben. Het doel hiervan is om donorkinderen die zich later mochten melden, d.w.z. na mijn dood of nadat ik niet meer compos mentis zou zijn, toch nog de gelegenheid te geven om iets te weten over die onbekende "andere helft".
Als vanzelfsprekend had ik mij daartoe bereid verklaard en zo zat ik vanmorgen in het zelfde kamertje waar ik ruim een jaar geleden kennis maakte met het eerste donorkind, maar nu met Jeen, collega van Fred die het proces zou begeleiden.
Nadat we de gang van het proces hadden doorgenomen kreeg ik de gelegenheid om honderduit te praten over mijn leven, mijn jonge jaren, verhuizingen, ouders, grootouders, scholen, maar ook hobbies en daarbij kwamen naast muziek, lezen en de natuur natuurlijk ook lekker eten en koken aan de orde. Ik had mij laten ontvallen dat ik in het kader van mijn hobbies ook had gezongen en Jeen vroeg mij of ik ook iets wilde zingen voor het portret. Na even nadenken werd dat de aangrijpende strofe uit de Altrapsodie van Brahms: Ist auf deinem Psalter ... Met mijn bibberende ouwemannenstem piepte ik deze mooie strofe van Goethe uit m'n strot; ik wist de tekst niet meer in haar geheel, maar Jeen vond het prima zo.
Aan het eind vroeg hij of ik ook een boodschap had voor deze "onbekenden" die natuurlijk wel nazaten zijn. Ook daar voldeed ik aan, maar daarna werd het me toch een beetje teveel en schoten er traantjes tevoorschijn; eventjes maar hoor, maar het is ook niet niks om over je toekomstig graf heen een boodschap af te geven.

's-Avonds zat ik een beetje verloren op de bank wat te luisteren; eerst een paar podcasts over "genieten van het leven" en daarna een wonderschone uitvoering van de Goldberg variationen. En natuurlijk ook de Altrapsodie van Brahms en tot slot "Beim schlafen gehen", van Richard Strauss, waarbij ik mij  realiseerde dat Strauss die Vier letzte Lieder nooit in orkestversie zelf had mogen beluisteren omdat hij toen al gestorven was. Kortom ik werd wat melancholiek en wilde niet meer alleen zijn.
Ik epte Roos of het schikte dat ik mij bij haar zou vervoegen met een fles wijn en op precies dat zelfde moment vroeg Mariska hoe het vandaag gegaan was, waarop ik haar een uitgebreid antwoord gaf alvorens ik mij met een fles Cahors naar Roos begaf. 

Fortuna's dochter

Lezen gaat me niet meer zo makkelijk af; mijn rechteroog functioneert niet goed meer; macula degeneratie zo te zien, een typisch ouderdomskwaal. Daarom ben ik meer overgegaan op luisteren, muziek en lezingen, luisterboeken maar ook op grote letterboeken, althans grote letterboek. In onze bibliotheek is een forse afdeling met grote letterboeken, maar voor het overgrote deel niet mijn goesting. Echter, enkele weken geleden vond ik een mij onbekend boek van de zeer gewaardeerde schrijfster Isabel Allende: "Fortuna's dochter". Ik nam het boek mee en las het in één adem uit. Maar grote letterboeken zijn zelf ook groot en het bleek dat deze uitgave uit twee delen bestond en het tweede deel bleek te zijn uitgeleend. Daarom had Roos het voor mij gereserveerd en tijdens onze vakantie kreeg ik bericht dat het was gearriveerd. Maandag had Roos het voor mij van de bieb gehaald en gisteren voor me meegenomen. Vandaag had ik gewoon geen zin om aan de wandel te gaan; ik wilde gewoon een daggie thuis aan de gang. Kwam ook wel goed uit want 'smiddags zou er een pakket bezorgd worden.
Dus snel begonnen aan het tweede deel van Isabels' weergaloze boek over de waanzinnige tijd rond de goldrush in California; allemachtig wat kan deze schrijfster zich goed inwerken in verschillende historische contexten. Een fantastisch boek dat ik eenieder kan aanraden te lezen. En het hoeft natuurlijk niet in grootletter vorm!

Best een beetje trots

Een echte Mönch

De afgelopen jaren ben ik behoorlijk vaak in het Nationaal Park de Hooge Veluwe geweest en daarbij ook in museum Kröller Müller. Maar vandaag opnieuw en nu om de uitstalling te zien van een deel van de kunstwerken die door toedoen van de Vereniging Rembrandt werden aangekocht voor de verschillende musea. De vereniging bestaat dit jaar 135 jaar, een jubileumjaar, althans alle reden om eens goed uit te pakken naar het publiek. Het aantrekken van nieuwe leden is natuurlijk een doelstelling; hoe meer leden, hoe meer kunstvoorwerpen voor de NLse musea kunnen worden mede-gefinancierd, want dat is de doelstelling van deze Vereniging. Ik heb dit jaar in iedere geval mijn steentje bijgedragen en twee nieuwe leden aangeworven.
Maar vandaag dus naar Hoenderloo; met de Rembrandtkaart heb je altijd vrij toegang tot dit wonderschone natuurpark waarin het Kröller-Müller museum is verscholen; een toeristentrekker van jewelste natuurlijk dankzij de enorme reclame campagnes rondom Vincent van Gogh, waarvan behoorlijk wat werk hier is opgesteld; Hélène Kröller-Müller was één van de eerste verzamelaars van zijn werk.

De enorme klok

Eerst een flink stuk door het park gewandeld en bij het Jachtslot St Hubertus een fiets gepakt en verder gefietst naar het museum. En daar hingen en stonden de werken; allereerst een serie foto's uit de vijftiger jaren zo te zien; het portret van Auerbach door Mönch geschilderd; de Monets uit de Zaanstreek; de prachtige klok die veel groter was dan ik me had voorgesteld; de Japanse kist met vergulde schilderingen; het Japanse kamerscherm en nog veel meer schitterend werk. Maar ook de lans van de Ommerschans, een voorwerp uit de bronstijd dat lange tijd bij een Amerikaanse verzame was ondergebracht. Ik heb ontzettend genoten van het bezoek en voelde me best een beetje trots dat ik hieraan mijn kleine steentje heb bij mogen dragen.

Als de vos .....

Het spreekwoord luidt: Als de vos de passie preekt; boer pas op je kippen. Dat gevoel bekruipt mij altijd wanneer goedverdienende "professionals" zich druk maken over hun cliënten. Zo zag ik in dagblad Trouw dat advocaten zich zorgen maakten over de toegankelijkheid van hun praktijken voor minderdraagkrachtigen die aldus regeringsbesluit meer zelf zouden moeten gaan bijdragen. Ik vermoed zo dat dit regeringsbesluit niet uit de lucht komt vallen om het de minderdraagkrachtigen moeilijk te maken maar dat er andere oorzaken van overdadig gebruik van een "gratis" verkrijgbaar "recht" aan dit besluit ten grondslag ligt. Ik heb ook notarissen en zelfs medisch specialisten wel eens in het geweer zien komen in vergelijkbare situaties. Rara hoe zou dat toch komen dat juist zij in het geweer komen en niet de cliëntele?

Recital in Elburg

Roos, Jean-Baptiste en Sinon op de bushalte

Op de bushalte, wachtend op lijn 100 kregen we al een voorproefje; twee heren, waarvan één wel erg formeel gekleed was voor zo'n warme dag moesten naar Elburg, zo hoorden wij. Roos was zo bijdehand om te vragen of ze ook naar het concert gingen, hetgeen beaamd werd; sterker nog, zij zouden optreden.
Wij stapten uit in Doornspijk om naar Elburg te gaan wandelen met dit mooie nazomerweer. Zij, d.w.z. Sinon Vural (bariton) en Jean-Baptiste  Milon (piano) moesten gaan inzingen samen met Claudia Patacca (Sopraan).
Na de fijne wandeling kwamen we aan in het pareltje aan het IJsselmeer, Elburg. Het concert vond plaats in een fraaie, grote ruimte - voormalige huisartsen praktijkruimte van haar echtgenoot -, aldus de gastvrouw.

Als toegift een duet

Het optreden was geheel gewijd aan de componist Honegger; modern en zeer afwisselend. Het optreden van Sinon en Claudia vond wisselend plaats onder voortreffelijke begeleiding van Jean-Baptiste. De laatste spaarde zichzelf niet; tussendoor verzorgde hij ook nog apart pianospel. Ik ervoer dit als een heel bijzondere formule. Onlangs woonden we het concert van Florieke Beelen en Hans Pieter Herman bij, waarbij ook afwisselend werd gezongen. Deze formule ervaar ik als heel plezierig. Daar waar het concert van de onvolprezen Ian Bostridge dat wij zeer onlangs bijwoonden op den duur toch misschien wat langdradig werd, is de afwisseling van twee stemsoorten inspirerend en programmatisch interessant vind ik.

Tussendoor speelde Jean-Baptiste nog
pianomuziek van Honegger.
Let op zijn mooie sokken!

Overigens is Honegger op zich al inspirerend genoeg; modern, indringend en melodieus. De geschreven toelichting die door Claudia is verzorgd verhoogt het luisterplezier door de details in de muziek te benadrukken. Wij hebben erg genoten van dit concert; zou best vaker geprogrammeerd kunnen worden in onze vereniging.

Maar neuken kun je niet!

Afscheid van hotel zum Ochsen in Schallstad

Vanochtend vroeg ging de wekker; om half zeven opgestaan, gedouchet en de tassen ingepakt. Roos had haar tas gisteravond al gepakt; ik was al om half tien al diep in slaap en had niet eens gemerkt dat Roos in bed was gekomen zo moe was ik kennelijk; om half twee werd ik al wakker en dacht dat we al op moesten staan. Viel even later weer heerlijk in slaap.
Om zeven uur zaten we aan het ontbijt evenals de rest van de groep. Zo rond half negen gingen we op weg; Wil moest alles uit de kast halen om het parkeerterrein van het hotel Zum Ochsen te kunnen verlaten; een onverlaat had zijn auto zodanig geparkeerd dat we er maar nauwelijks langs heen konden, maar het lukte hem. Hij kreeg een warm applaus van ons.
En daar ging het de weg op; nog voor een laatste keer via Freiburg en de inmiddels bekende weg naar Karlsruhe.
Roos en ik raakten in een muzikaal gesprek met Carla en wisselden allerlei wederwaardigheden uit. Voordat we het wisten bereikten we rond half twaalf al de "eerste stop"; was ik ook wel aan toe. Na een snel toilet bezoek nog een laatste "Bratwurst" met brood gescoord; Roos nam een half haantje. We verorberden het lekkers buiten in het zonnetje. Het is deze dertiende oktober onwaarschijnlijk mooi en warm weer.
Een uurtje later weer verder op naar de volgende stop ergens bij een Laplace vestiging in NL. De reis ging bijzonder voorspoedig; niemand hoefde eruit; pas in Utrecht zouden wij met de eersten uitstappen. Bij Laplace was het inmiddels halverwege de middag en wel zo warm dat het in de zon zittend gewoon niet was uit te houden; de warmste 13e oktober sinds de metingen waren begonnen had Roos ergens gelezen. Ik kan mij nog oktober 1969 goed herinneren; was ik op 6 oktober in het huwelijk getreden op een zomerse dag daar bleef het ook de rest van die maand heerlijk weer maar toch niet zo warm als vandaag.
Ik zat met Wil, onze reisleider/chauffeur op de bagageklep van de bus en we praatten wat over het bridgen met H&W; hij had heel wat meegemaakt en vond ons kleine groepje erg harmonieus; hij keek terug op een zeer geslaagde Bridgereis, niet in de laatste plaats vanwege het heerlijke weer maar ook de vlotte reis. Het kon kennelijk ook heel anders gaan; op een keer, zo vertelde hij was er in een vrij groot gezelschap een echtpaar dat ook samen bridgete en waarbij de man in kwestie het voortdurend allemaal beter wist en zijn partner, zijn echtgenote dus voortdurend op hoge toon aansprak op verkeerd spelen en zo. Wil had hem al gewaarschuwd dat het zo niet door kon gaan en dat de drive anders gestopt zou worden. De man bond toen ook enkele dagen in, maar na twee dagen begon het gedonder weer. Kennelijk zinde dat de echtgenote wat minder en zij merkte op even hoge toon op: "je kunt wel beter bridgen, maar neuken kun je niet!" De hele zaal lag minuten lang dubbel van het lachen en ik moet eerlijk zeggen dat ik zelfs bij het schrijven van deze blog nog zit te lachen; het zal je als vent in het openbaar gezegd worden?!
Wij reden verder naar Utrecht en werden op een voor ons wel erg ongelukkige plek afgezet. We hadden zo ontzettend veel zooi ingeslagen: ik had twee rugzakken, zwaar beladen met spek, kleding en nog meer ingekochte dingen; Roos had naast haar bagage een doos met zes flessen wijn te sjouwen. Zij ging direct op weg terwijl ik nog wat napraatte; ik zag niet meer hoe zij liep. Ik moest via de nieuwe loopbrug en traverse naar het busperron; geen Roos te bekennen. Bus 77 kwam al snel en ik stapte in; gelukkig zag ik haar een paar haltes verder ook bij de bus en zo kwamen we toch nog tegelijk thuis. Nog even lekker koffie gedronken in haar tuin en wat spullen overgeladen waaronder een stuk van 2,5 kilogram Schwarzwalder ham; dat wordt smullen.
Op de flat aangekomen eerst maar het spek in stukken gesneden en deels ingevroren. Wat spullen uit de vriezer gehaald voor morgen. Was een heerlijke vakantieweek geweest, waarvoor iedereen dank!

Ruta de Santiago

Eindeloze rijen wijnstokken

Vandaag het ouderwetse gevoel van een vrije dag; geen excursie vandaag en we hadden ons voor het britsen afgemeld. Dus een stevige wandeling gepland over de weg naar Santiago de Compostela. Ook hier door Schallstad en over de Wijnberg gaat een aanloop naar deze oeroude pelgrimstocht.
Het was uitgelezen wandelweer; zonnetje en zeker in het begin niet al te warm.
Na een heerlijk Duits ontbijt met jam en kwark de tas gepakt en op weg. Wil en Dy zaten lekker in het zonnetje op een bankje en zwaaiden ons uit; daar gingen we de heuvel op. Al snel gingen de jas en overhemd uit en de zonnepet op; het zou uiteindelijk ruim dertig graden worden en dat op 12 oktober.
Na een uurtje bereikten we een volgend dorpje; koffie met iets erbij. Daar hoorden we iemand "ade" zeggen als afscheidsgroet, net als in dat zielige lied "die böse Farbe" uit "die schöne Müllerin" van Schubert. Gebruik ik vanaf heden bij gelegenheid en vandaag al twee keer.
Even waren we de markering kwijt maar al snel vonden we het pad weer terug; liep verder door het dorp. Langs de weg kochten we een doosje vijgen. Verderop liep het pad langs een autoweg naar het volgende dorp; dat waren we snel zat en zochten we met GPS en smartphone ons eigen pad. We kwamen in gesprek met iemand die daar aan het werk was; de schoonheid van de streek was ons hoofd onderwerp.
Terug op de Wijnberg hebben we wat gerust op een bankje en wat gegeten. Het werd steeds warmer; wat had ik een spijt dat ik m'n korte broek niet had ingepakt. We beklaagden de anderen die nu binnen "moesten" blijven om te bridgen.
Terug in het hotel lekker gedoucht.
Om vijf uur naar een echt Duits feest: het gezamenlijk eten van trestenwurst. Met een biertje erbij, was toch leuk!
En tot slot het afscheidsdiner bij Zum Ochse.

St Peter im Schwarzwald

De Titisee

De dag weer goed begonnen met een karig ontbijt en een stevige ochtend wandeling door de velden. Ik was alweer op de terugweg en daar kwam Roos me tegemoet. Samen liepen we terug. Snel douchen en hup, de volgende excursie; een tourtocht door het Schwarzwald. Eerst naar de Titisee, een hooggelegen en prachtig bergmeer. In het gelijknamige plaatsje kochten we stevig in: ham en diverse soorten spek bij metzgerei Stefan Gutscher. Na een kop koffie door naar een demonstratie over de geschiedenis en het maken van koekoeksklokken. Daar in de buurt een prachtige kloof, Ravenna schlucht, met beek belopen.
Tot slot St Peter, een plaatsje naar ons hart waar we beslist naar terug willen komen. Roos heeft bij de VVV alvast informatie verzameld over wandel mogelijkheden en hotels.
Terug in het hotel moesten we alweer snel aantreden om 6 rondjes te bridgen; het lijkt wel werken har har. Het werd laat; pas rond acht uur zaten we pas aan een overigens weer voortreffelijk diner; gezellig weer met Pia; ze maakte een paar leuke foto's voor ons, waarvoor dank.

De wijnboer laat de verschillende
wijnen aan ons proeven.

Na het diner nog een interessante wijn proeverij; de jonge wijnboer lichtte toe hoe de verschillende wijnen worden bereid en ook hoe historische toevalligheden een rol hadden gespeeld. Roos heeft een doos van zes flessen besteld; hoe we al die gekochte zooi zaterdag thuis moeten krijgen?! ach, we zien wel.

De Schlucht

Grünewald in Colmar

Eén van de vele middeleeuwse
panden in prima staat.

In april waren we met Phileas in Toscane; een echte cultuur reis met gids Joris. Tijdens de reis sprak ik hem aan over "de kruisiging", geschilderd door Grünewald. Joris had dit beroemde schilderij, dat oorspronkelijk afkomstig was uit een klooster wel gezien en wist dat het heden in een museum in Colmar te bezichtigen was. Toen ik dan ook hoorde dat de bridge reis van H&W c.q. Dekker bridge reizen ook naar Colmar zou gaan, was ik helemaal om! Dat gaan we doen en alzo geschiedde. Dit schilderij was voor mij doorslaggevend om deze reis te gaan doen. Ik was dan ook wel heel benieuwd en het viel niet tegen!
Dus met de bus naar Colmar, schitterend middeleeuws stadje in de Elzas. Eerst genoten we van het stadsschoon. Intussen kochten we nougat, een olijfhouten deegroller en dronken we koffie. We raakten niet uitgekeken; zo'n mooie middeleeuwse stad heb ik niet eerder gezien.
En dan museum Unterlinden met het beroemde altaarstuk; mensen kinderen, ik kan er niet over uit; ik bleef ernaar kijken. Terecht wordt dit als een heel bijzonder kunstwerk beschouwd.

Feitelijk was dit kunstwerk de aanleiding voor het
deelnemen aan deze reis. Viel bepaald niet tegen!

We hadden niet veel tijd meer, dus geen restaurant lunch deze reis; een broodje en nog wat door een winkel straat gelopen en daar een trui voor mij gekocht (kadootje van Roos, waarvoor dank) en Roos kocht nog een kleurrijk vest/jasje voor zichzelf. Snel naar de bus.

Rothe Ochse

Door de wijnvelden

De wekker ging om half zeven af; ik wilde deze lange dag beginnen met een ochtend wandeling door de wijnvelden en daar zijn er hier zat van. Eerst aangeschoven aan het ontbijt; de ontbijtzaal was nagenoeg leeg dus ik kon in alle rust mijn broodje wegknagen. Onder het spoor door en de weg door de wijnvelden opgezocht. De zon kwam aarzelend boven de helling uit en scheen bleekjes door de mist; mooi gezicht.
Om negen uur vertrokken we met de bus voor de lange rit naar Heidelberg; fijn om die mooie stad waar ik zo veel herinneringen aan heb weer terug te zien. Het eerste dat Roos direct opmerkte was de Rothe Ochse, de herberg waar Paddy, oftewel Patrick Leigh Fermor in 1933 neerstreek. Wilde ik graag zien; zijn boek over zijn voetreis van Hoek van Holland naar Constantinopel intrigeert me al jaren. In dat boek staat o.a. hoe hij de kerst doorbracht in dit etablissement en hoe gasstvrij hij werd ontvangen. Ik had er graag even binnen gekeken, maar het was gesloten. Inmiddels wordt dit etablissement door de zesde generatie gedreven. 

Zitten we weer te eten. Roos met haar nieuwe sieraad om

We liepen door de hoofdstraat; ik zag een winkel met prachtige sieraden met barnsteen; Ich musste unbedingt etwas für die Rose kaufen. Uiteraard slaagden we en heeft ze dit jaar een laatste verjaarskado binnen. 

Lekker geluncht en tot slot het kasteel bekeken; daartoe eerst de enorme trap beklommen; was verder gerestaureerd; prachtig uitzicht over de hele stad; aan de overkant van de Neckar de Filosofen weg. Toen weer tweeënhalf uur terug; waanzinnig veel autoverkeer op de wegen maar we waren vroeg genoeg terug om nog een wandeling voor het diner te maken.

Weer heerlijk gedineerd; we vrezen beiden de confrontatie met de weegschaal; het is ook allemaal zo lekker.
Vervolgens na het eten nog vijf rondjes bridge. We werden weer tweede; we voelden een zekere trots op ons biedsysteem.

Zufrieden

"Wees tevreden", was zijn levensles.

Tjonge jonge, wat smaakte dat echt Duitse ontbijt weer goed; net als hotel Hirsch in vroeger tijden. Na een perfect ontbijt nog even door de wijngaarden gewandeld. Om 11.00 uur met de bus naar Freiburg. Vanaf de Karlsplatz zaten we in no time op de groenten markt; een drukte van belang; allemaal stalletjes met groenten en andere voedingsmiddelen. Natuurlijk kochten we een blik Schwarzmagen, zult volgens een vriendelijke dame, maar ook een zak amandel koekjes; we kunnen het ook niet laten?!
Lunchen deden we in zo'n oerduits Lokal; we schoven aan bij een oudere heer waarmee ik uiteraard in gesprek kwam. Hij was 93 jaar oud; hij vertelde van alles; wat ik er van overhield was een levenswijsheid die ook de mijne is; sei zufrieden! Wees tevreden!

We liepen verder door Freiburg door een winkelstraat; een sportwinkel: "ik wil een nieuwe rugzak kopen, misschien slaag ik hier", zei ik tegen Roos. Een goed voorziene zaak; niet alleen een rijke sortering aan rugzakken met formaat en functionaliteit die ik zocht, maar ook lage schoenen van het merk Meindl. Helaas niet in mijn maat, maar de bediende belde met de zusterzaak ergens verderop in Freiburg en daar was mijn maat, 9,5 nog wel beschikbaar in het gekozen model.

Dus met de nieuwe rugzak op zoek naar die andere winkel; konden we niet zo snel vinden en we moesten terug naar de bus; jammer maar helaas. Maar die nieuwe rugzak zou ons goed te pas gaan komen!

Schitterend middeleeuws gebouw op de markt

's-middags hebben we gebridged en zijn we zelfs tweede geworden. Na het diner was er een leuk optreden van een kok/cabaretier die heerlijke schlagers zong. Eerst maakte hij met twee door hem aangewezen vrijwilligers een aantal Schwarzwalder Kirschtorten. Als nagerecht kregen we een stuk en dat smaakte "wunderbar". Daarna ging hij zingen en begeleidde zichzelf met de onvermijdelijke trekharmonica; we vonden het ontzettend gezellig en zo echt Deutsch.

Hotel zum Ochsen

Onderweg een fraai uitzicht over de Moezel

Relaxed opgestaan en koffie gedronken in ons appartement in Heerlen; dit kon je geen hotelkamer meer noemen; een hele keuken en een zitkamer hoorden erbij. Hebben we wel geen gebruik van gemaakt maar toch .... Vervolgens naar de opstapplaats van de bus. We gaan een week naar het Schwarzwaldmet H&W bridgereizen; excursies en bridgen. Zo'n opstap in Heerlen scheelt ons uren in de bus maar ook en vooral dat je fijn laat op kunt staan.
Met Wil van Alkemade aan het stuur en zijn vrouw Helga - vandaar H&W - hadden we een heel prettige reisleiding en een vlotte rit; best plezierig zo'n busreis. Onderweg al kletsend en vol enthousiasme genoteerd waar we allemaal nog meer heen zouden willen; werd een hele lijst.
Rond half zes kwamen we aan bij hotel Zum Ochsen; heel genoeglijk stond er een welkomstdrankje voor ons klaar en kregen we de kamersleutel. Ik had direct een leuk kontakt met de ober met de grote ringen in zijn oren: Thomas, zoals later zou blijken. Snel naar de kamer om de bagage neer te zetten en direct op weg voor een wandeling en een eerste verkenning van de omgeving. Roos' oog viel direct op een "Brennerei", waar niet alleen een likeurtje van haar goesting ter verkoop werd aangeboden maar ook een feest rond een speciaal gerecht: de Trestenwurst, gerookt volgens klassiek recept door de Brennerei met gesnoeide wijnranken als brandhout; werd iedere vrijdag van Oktober geserveerd. We besloten dan ook om daar aanstaande vrijdag naar toe te gaan; zou om vijf uur beginnen.

Met z'n vijven aan tafel

Om een uur of zeven ons eerste diner en wat nadere kennismaking met de groepsleden waar we een kleine week mee op excursie in de omgeving zouden gaan en 'savonds bridgen, ook wel britsen genoemd. We schoven in de hoek van het restaurant waar tafels voor onze groep waren gereserveerd.  Pia, Rita en Rudolf schoven bij ons aan en al snel zaten we genoeglijk met elkaar te converseren. We wisselden zo wat uit over onze verleden werkzaamheden en ook over wat we zoal aan hobbies en vrijwilligerswerk deden. Pia vertelde dat ze wel in een hospice vrijwilligerswerk deed, iets dat ik ook best zou willen doen over enige tijd. Boeiend en behoorlijk diepgaand over van gedachten gewisseld.

Sectie Thijsse

Jap, Jan en Frits; gezellig om de mannen weer
te spreken.

De secretaris had een convocatie uitgedaan per email. Vandaag was de vergadering; altijd leuk om de mannen weer te zien en vooral ook de Strabrechtse heide; we ontmoetten elkaar in de SBB werk schuur aldaar.
Ik kwam wat later; een punt vlaai stond al klaar. Onze voorzitter, Jap heeft een boek geschreven naast de film over dit gebied. Vooral daar spraken we over.
Na een lunch gingen we het veld in waarbij Jap veel toelichtte. Hij weet ongehoord veel over dit gebied.
Na afloop bracht hij mij naar station Eindhoven op weg naar Heerlen.
In Heerlen met Roos eerst het hotel opgezocht en vervolgens ontzettend lekker Thais gegeten. Morgen op weg naar het Schwarzwald met H&W bridgereizen; ik ben benieuwd.

Jap vertelt honderduit over de geologische, cultuurhistorische
en vooral de entomologische aspecten van dit gebied

Altijd dat geleuter

In de trein. Geleuter van leeftijdsgenoten en waar gaat het over? "Was bij de neuroloog; had soms pijn onder m'n voeten; liet ze een MRI foto maken van m'n hoofd". De leuterdame ging verder: "ik geloof er niet in". En verder ging het over het vermaak in de "gezondheidszorg", het medisch industrieel complex dat inmiddels tientallen procenten van ons BNP opslokt.
Die collectieve financiering en de relatieve vrijblijvendheid van het zorgproces waar het om resultaat afspraken gaat zou eens op de schop moeten.
Verder zou men zelf wat meer in de lifestyle sfeer moeten doen. Met een mix van deze drie punten kan een optimale volksgezondheid gerealiseerd worden denk ik.
Dat moest er even uit har har

Wat een verdediging!

Voordat de verdediging een aanvang neemt spreekt de
rector een bepaalde officiële formule uit.

Vandaag was de grote dag voor Bart V. zoals ik hem tot nu toe in mijn blog heb genoemd, Bart Vos voluit en na vandaag Dr B. E. Vos; hij heeft vandaag zijn lijvig boekwerk, zijn dissertatie op voortreffelijke wijze verdedigd. Het onderwerp betrof de fysische eigenschappen van fibrine.
Alleen al zijn toelichting voor het publiek wat hij had onderzocht was heel bijzonder en echt verhelderend. Maar zelfs de antwoorden op de vragen die de opponenten hem voorlegden wist hij op begrijpbare en soms geestige wijze vorm te geven. Ik was er bijzonder van onder de indruk; heb in mijn leven heel wat promoties meegemaakt maar deze was met ster de beste en dat vond Roos ook. Zij vroeg zich af of er misschien geen cum laudes werden afgegeven aan de VU. Zou mij niet verwonderen want tegenwoordig krijg je zelfs voor een scriptie al een cum laude, dus het stelt feitelijk niets meer voor; kun je het ook maar beter helemaal afschaffen voor de hoogste vorm van wetenschappelijk examen: de dissertatie.

De commissie heeft waarschijnlijk weinig hoeven
te overleggen of de verdediging adequaat was geweest.
Daar komt "de kandidaat"

Na afloop stond de jonge doctor iedereen enthousiast te omhelzen en zo ook Roos en mij doch niet alvorens Roos haar kakelverse OllekeBolleke ter gelegenheid van deze gebeurtenis had afgestoken:

Eindelijk uitgeleerd!

Jij hebt de doctorsbul.

Wat een prestatie,

Wij jubelen luid.

Nu nog een baan in het

Fibrinogenenvak,

Ergens in Münster?

Dat past als een huid. 

We hadden voor deze grote bewonderaar van Drs. P. ook een toepasselijk geschenk, een persoonlijk door P. ondertekende verzameling van gedichten tezamen met Piet Paaltjes.

Bij het sluisje in het Amsterdamse bos

Nog nakoutend over de bijzondere plechtigheid liepen we naar het Amsterdamse bos voor een stevige wandeling; het weer was uitbundig en het was gewoon warm. We liepen een rondje Bosbaan en toen terug naar station Amsterdam Zuid. Er was wat loos met de treinen en we namen de metro naar station Amstel, maar ook daar reed het eerste uur niets. Dat uur hebben we bij Dauphine stuk geslagen met een bord voortreffelijke vegetarische pompoensoep.

Roos 66

Opa leest voor uit de Wortelkindertjes

Vanmorgen eerst even naar de banketbakker voor een gebakje en toen met de zak met kado's op naar de koffie bij Roos. Na de felicitatiekus wilde ik eerst een dubbeltje van haar; wist ze direct dat ze als kado iets scherps van me zou krijgen. Voor het eerst sinds jaren had ik echt een geschenk voor haar, en niet eentje, maar een hele AH zak vol: notitieboekjes met pen, voor elke tas een set; tandenstokers vier doosjes, eveneens voor elke tas een doosje; maar ook drie aardappelschilmesjes, nieuwe wel te verstaan, dus scherp; en als klap op de vuurpijl een fraai beukenhouten keukenplankje met een Wüsthof hakmes. Ze was er blij mee. En toen aan de koffie; gezellig zo met z'n tweetjes.
Na de koffie heb ik nog even een twee uurtjes door het bos gewandeld voor de broodnodige lichaamsbeweging. Daarna de flat een beetje aan kant gemaakt want 's-middags zou Mariska komen met de twee dametjes. Werd uiteindelijk een half uurtje later. Tijdens het opruimen vond ik het voorleesboekje over de wortelkindertjes; uit de schuur had ik wat uit de speelgoed doos mee naar boven genomen; ik zat er helemaal klaar voor. Dat boekje over de wortelkindertjes is een kleine uitgave van het boek waar ik vroegâh eindeloos uit heb voorgelezen; kon me er ook echt op verheugen.
En inderdaad, toen de eerste drukte van het "bij opa en oma komen" achter de rug was stelde ik voor dat ik zou voorlezen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd; gezellig kropen ze tegen me aan en daar ging het oude verhaal weer met me aan de loop. ..... de hele winter lang ......, en natuurlijk ... "vader slif-slaf slibberslak"..., die had ik gemist al die jaren.
Ach, we aten en kletsten wat af en de kleintjes hielden zich kranig; ze zaten wat te tekenen en speelden op de grond en moesten natuurlijk rond rennen door de gang en de kamers. Lieva was uit school direct in de auto hier naar toe gekomen en Guusje had met haar twee jaartjes ook niet geslapen en wilde hier ook niet slapen. Ik had respect voor hun uithoudingsvermogen.
Als oudere word je behoorlijk moe van het voortdurend aandacht geven; daar hebben kinderen gewoon recht op vinden wij, en het is gezellig, maar best vermoeiend. We lagen er dan ook weer vroeg in.