Nafplion

Onderdeel van de cyclopische muren, vaak zo'n vijf meter dik

Roos voelde zich vandaag niet erg lekker; ze gaf de schuld vooral aan het teveel eten dat we hier doen maar ook aan de enorme hoeveelheid informatie die je door het bekijken van al het schoons tot je doet komen. Het is wel heel intensief allemaal. We zouden in ieder geval niet teveel eten vandaag; Hans adviseerde ons ook om vooral matig te lunchen omdat er vanavond een afscheidsdiner wordt gehouden waar op zijn klassiek Grieks "van alles rijkelijk veel" zal worden opgediend.

Argyris, die alles zo goed uitlegt

We begonnen met een derde Minoïsch paleis, nu het paleis van Tiryns. Het begon met een klim naar de enorme muren; in vroeger tijden zijn deze gemunt als de "cyclopische muren"; kennelijk kon men maar nauwelijks geloven dat mensen die hadden kunnen maken; enorme stenen en meters hoog opgestapeld. Hier in Tiryns was vooral het koninklijke deel van de burcht nog goed zichtbaar ook al was er in later tijden een tempel op gebouwd. Daar moet wel bij gezegd worden dat het pas voor de argeloze bezoeker gaat leven indien een goede gids de juiste toelichting geeft; en onze gids, Argyris voldeed meer dan dat aan het epitethon "goed"; bij voorkeur zou ik spreken over: Agyris, die alles zo goed uitlegt; als ik niet te veel afgeleid werd door de pracht - zoals in het museum van Athene waar ik het niet op kon brengen om stil te blijven staan - dan hing ik aan zijn lippen zo boeiend kon hij alles toelichten.

Koninklijke badkamer (vloer) met afvoer

Na het bezoek aan Tiryns gingen we door naar Nafplion. Zowel Roos als ik zijn hier eerder geweest; ik in mei 1977 en Roos enkele jaren later. Ik was toen met Lien; we maakten een rondreis op de Peloponnesos met een huurauto die na enkele dagen iedere morgen aangeduwd moest worden door een paar behulpzame Grieken; de accu was niet meer wat hij misschien ooit geweest was. Maar we zijn toen wel weer terug gekomen in Athene. Ik wist me van Nafplion niets meer te herinneren.

Het topstuk van het museum van
Nafplion; een antiek kuras

Het museum van Nafplion was niet zo groot maar wel heel interessant. Hier bevindt zich als pronkstuk een nagenoeg gaaf antiek kuras dat is gevonden in een graf; een leuke film over de vondst wordt op verzoek getoond. 

Het waren niet alleen vondsten uit de Minoïsche tijd die getoond werden maar zelfs van ver daarvoor: een vuurplaats van naar schatting 35.000 jaar oud was wel het oudste teken van menselijke bewoning dat we deze hele excursie hebben gezien. Ik heb er in gedachten naar staan kijken.

Ondanks de waarschuwing van Hans hebben we toch wat geluncht; Roos nauwelijks iets; een beetje gestoofde spinazie. Ik heb me bezondigd aan inktvisringen en heb daarvan een foto aan Nathalie gestuurd omdat ze me verteld had dat ze daar zo gek op was. Smaakte me wonderwel; was wel een beetje veul.

Daarna nog een beetje rondgekeuteld in Nafplion tot vier uur, tijd om weer met de bus terug te gaan naar het hotel.

's-Avonds hebben we in Argos gedineerd; het eindigde zoals het was begonnen; een diner in een echt Grieks restaurant dus bijzonder luidruchtig maar ook bijzonder lekker. Roos heeft inderdaad niet veel gegeten maar ik heb het me weer goed laten smaken; van alles rijkelijk weinig overigens want ik had geen zin om weer met een overvolle pens in bed te moeten rollen.

Schuin tegenover mij zaten een moderne uitgave van Menelaos en Helena; hij een knappe gebruinde vent van tegen de veertig met zo'n moderne kaal geschoren kop en een licht baardje; zij een wonderschone jonge vrouw van rond de dertig met lang ravenzwart haar en een fel rood-gekleurde mond. Mooie vrouw hoor, maar om daar nou tien jaar oorlog voor te gaan voeren zou mij toch te ver gaan.

Morgen weer terug naar NL. Wat een bijzondere excursie was dit alles bij elkaar.

Het paleis van Agamemnon

Eenmaal op de Peloponnesos aangeland kreeg ik in toenemende mate last van het syndroom van Stendhal; door de overweldigende schoonheid van alles wat we zagen raakte ik emotioneel gewoon van slag. Ik merk ook nu ik de foto's weer zie en ik de bloggies aan het schrijven ben dat het gewoon te veel is. Ik kan de dagen ook niet meer uit elkaar houden.

Mogelijk lag hier Atreus zelf begraven

We hebben in Mykene, op nog geen kilometer afstand van ons hotel de burcht van Mykene bezocht; een koepelgraf van enorme afmetingen; een hoogte van 12 meter en een deksteen van 120 ton en een leeftijd van een kleine 4000 jaar en van binnen puntgaaf. Daar zou koning Artreus, de vader van Agamemnon en Menelaos begraven kunnen zijn. Ook kwamen we op de plaats waar Agamemnon door zijn vrouw Klytaimnestra en Aigisthos vermoord zou zijn en het poortje waardoor Orestes gevlucht zou zijn na de moord op zijn moeder en Aigisthos. Het werd me gewoon te veel. De leeuwenpoort die ik ken vanaf de middelbare school; de enorme muren.

De leeuwenpoort die ik mij nog herinneren kan van mijn geschiedenisboek op de HBS

Argyris had het goed uitgezocht; we waren hier na de grote drukte zodat we de site nagenoeg alleen voor onze groep hadden. Het was fantastisch.

Het poortje waardoor Orestes destijds is gevlucht aldus Argyris

Na terugkomst in het hotel heb ik nog even gezwommen.

Is dat nou echt zo verkeerd?

Mes waarmee het offer was gedood

Bij de koffieplek een gezellig samenzijn. Hier lijk ik
wel een reus naast die kleine meneer.

Vandaag naar Knossos, naar de archeologische site waar het paleis van koning Minos is opgegraven.
Maar eerst naar Archanes, waar  we naar het museum gingen. Bij een opgraving aldaar is een mensenoffer, een jongeman van rond de 20 jaar, aan het licht gekomen. Hij werd waarschijnlijk geofferd om de dreigende vulkaanuitbarsting te bezweren; maar precies op het moment dat hij werd gedood, kwam die uitbarsting en heeft de tempel verwoest en de twee die daarin nog bezig waren met het offer, gedood. Dat is nogal wat; de reconstructie van de gezichten van de priester en de priesteres was bijzonder. Zelfs het offermes werd gevonden.

Vervolgens naar de archeologische site Fourni met Minoïsche graven maar ook een schitterend Mykeens koepelgraf. De Fourni excursie had nogal wat voeten in de aarde. De wandeling ernaar toe was redelijk fors, te fors voor een aantal van de deelnemers. Daarom was een taxi gecharterd die telkens vier mensen naar boven bracht en later weer naar beneden. Ongeveer de helft van de groep ging te voet waaronder natuurlijk Roos en ik; lekker om even de benen te strekken.
Het was zeer de moeite waard! Vooral het Mykeense koepelgraf vond ik bijzonder; gaan we de komende dagen nog meer zien.

De troon in het paleis van Knossos. Toen ik dit zag kreeg ik de bevestiging dat ik hier
al eerder ben geweest ergens in de tachtiger jaren met Anneke.

Het hoogtepunt van deze dag was het bezoek aan Knossos met het koninklijk paleis. Was inderdaad schitterend. Arthur Evans, de man van de eerste opgravingen heeft nogal slordig opgravingswerk gedaan en ook veel reconstructie werk gedaan. Daar wordt door kenners erg negatief over gesproken; stiekem vond ik het wel fijn al die reconstructies want dan kun je als ondeskundige veel beter zien hoe het (misschien) geweest is.

Mykeens koepelgraf

Na afloop met de bus naar de haven van Heraklion en ingecheckt voor de nachtboot naar Piraeus.
Roos en ik hebben vervolgens gegeten bij een echt Grieks restaurantje met een oudere dame in het zwart die ons hielp. We waren de enigen van de groep die hier neerstreken. Heerlijke tzatziki en salade om de koteletten niet te vergeten.

Veel te veel bagage

De eerste keer dat ik op wandel vakantie ging was met vrienden Dick; een week door de Eifel was het plan. Ik had een enorme rugzak meegenomen; geen tent, geen kookspullen maar wel reserve broek, veel ondergoed, extra schoenen. Kortom, die zak was loodzwaar en het was mijn eerste meerdaagse wandeltocht. We begonnen bij het station in Eupen en wilden de eerste dag langs de Helle lopen om te eindigen in Monschau. Dat haalde ik helemaal niet en zo eindigden we bij hotel zur Buche in Mützenich; ik had beginnende (?) blaren en ik was uitgevloerd. De volgende dag weer verder en dat werd een helse tocht voor mij; geen tussenmogelijkheid, we liepen door tot Hellenthal. Onderweg bleken m'n voeten helemaal kapot te gaan; andere schoenen aan. De derde dag hebben we niet alles gelopen wat we van plan waren maar een deel gebust. Overigens was het een fantastische week; een stralende week volgens Dick want het was de week na de ontploffing in Tsjernobyl. Ik denk er nog met genoegen aan terug. Maar nu hier in Griekenland zit ik weer met veel te veel bagage; niet omdat ik het nodig heb, maar omdat het kan. Daarom moest ik vanmorgen aan die wandeling met die enorme hoeveelheid bagage denken toen ik die tas met overbodige spullen zag staan; nergens voor nodig; een rugzakje is voldoende.

De discus van Phaistos

De discus van Phaistos

Velen zullen er wel eens over gehoord hebben; Onno, een hoofdpersoon uit de roman van "ons Harrie", de ontdekking van de hemel", bestudeerde hem en gisteren zag ik hem prominent opgesteld in het museum van Heraklion: de discus van Phaistos, die mysterieuze schijf met zijn niet te ontcijferen tekens.
Vandaag gingen we naar het paleis van Phaistos; een grote archeologische site uit de Minoïsche tijd. Onze gids Argyris vertelde bijzonder boeiend hoe het er hier allemaal mogelijk heeft uitgezien. Ook wees hij de plek waar de discus werd gevonden. Veel foto's gemaakt.
Vervolgens naar een site in de buurt van een villa uit de Minoïsche tijd en een enorme graftombe.
Lekker calamares ringen gegeten op een terrasje aan zee. Na weer zo'n volle dag terug naar het hotel. Geen puf meer om te gaan zwemmen.

Bij het paleis van Phaistos een plek waar bijeenkomsten plaatsvonden;
voorloper van de latere theaters. We zagen de ontwikkeling door de
chronologische volgorde waarin de excursie ons meenam.

Hier werd de discus gevonden

Ergens in een kleine kamer lag dit bewerkte voorwerp ooit door iemand
uitgehakt. Ik moest het aanraken om daarmee vierduizend jaar te
overbruggen. Toen heeft deze mens dit ook aangeraakt.

De geboorte grot van Zeus

Vanmorgen vroeg, na een fantastisch ontbijt ging de groep op weg naar de grot van Zeus. Met de bus door het mooie berglandschap van Kreta op naar de hoogvlakte van Lasiti; daar was ik al eerder geweest in 1985 en ik verheugde mij op het weerzien. Destijds was de vlakte bekend om de zee van witte molentjes die het water oppompten. Het was een hele domper dat er geen molentje meer te zien was; wel de verroeste restanten. De vlakte was nog dezelfde met overal landbouw.
Wat ik me destijds absoluut niet heb gerealiseerd is dat zich hier de geboortegrot van oppergod Zeus bevindt. Nu is het een toeristische attractie; met honderden tegelijk werden we door deze attractie geperst. 

De geboortegrot van Zeus

Ik was er best van onder de indruk; een enorme grot waar de mythe van de verstopte goddelijke pasgeborene gestalte krijgt. We hebben er zelfs wat water geplengd uit eerbied.
De lunch hebben we maar overgeslagen.
Daarna naar het museum in Heraklion; fantastisch! Met de toelichting van onze gids doorkruisten we de zalen met de stukken uit de Minoïsche tijd; ongelooflijk, 4000 jaar oud en vaak nog puntgaaf. Ik heb weer tientallen foto's gemaakt. Ik laat er hier slechts eentje zien van wat gouden voorwerpen. Het is zo imposant wat er in de Griekse musea te zien is; wil je er een indruk van krijgen moet je er echt naar toe. Ik zit er nu - thuisgekomen -  nog ontzettend van na te genieten nu ik uit al die foto's een enkele kies voor de blog. Dan zie ik alles weer terug; toch wel fijn die nieuwe techniek dat je gewoon honderden foto's kunt maken.

Fraaie gouden sieraden uit de Minoïsche tijd

Terug in het hotel even gedoucht en weer uitstekend gegeten. Was weer een volle dag.

De purperen zee

In de Odysseia wordt vaak gewag gemaakt van de kleur of de samenstelling van de zee. Geen wonder want de man van de duizend listen werd voortgejaagd of opgesloten over resp. door de zee. Afhankelijk van de weersgesteldheid wordt het breinzoute water beschreven als diepzwart, purper of paars. En nu heb ik vanuit de boot van Santorini naar Kreta het genoegen mogen smaken om de zee in purperen gloed te zien.

Fira

Onze gids Argyris vertelt over de opgravingen in
Santorini.

Gisteravond ontzettend gezellig zitten kletsen en bier gedronken met een stel Canadezen; pas om half een Griekse tijd gingen we slapen. Ik moest er wel vier keer uit om te pissen; om kwart voor acht werd Roos gelukkig wakker zodat we toch nog op tijd, half negen na ontbijt bij de bus waren voor een heel bijzonder museum bezoek in Fira. Daar waren de vondsten opgesteld van de pré Minoïsche beschaving zoals die hier op Santorini zijn gevonden bij de opgravingen van Akrotiri. Was echt heel bijzonder; ik heb zoveel mogelijk gefotografeerd met name om te voldoen aan het verzoek daartoe van Nathalie.
Daarna met de kabelbaan naar de haven en met een boot, net als 35 jaar geleden naar het vulkaan eiland; bleken er overigens twee te zijn. Helaas had ik m'n zwembroek niet bij me. Bij een stop werden degenen die dat wilden in de gelegenheid gesteld om te gaan zwemmen. Daarna naar het tweede eiland en in kolonne naar de top en terug naar de boot; een drukte van jewelste.

En nu helemaal tot boven met die enorme trap

Klein dail van een wandschildering zoals die in Akrotiri is
gevonden.

Wij liepen stoer de 300 meter hoge trap naar het centrum van Fira, de meest toeristische plek die ik ooit heb gezien, althans de drukste; piepklein, smalle straatjes en duizenden mensen. Nog wel ergens iets genuttigd en terug naar het hotel. 's-Avonds met het hele gezelschap heerlijk gegeten, zij het in grote herrie vanwege "live" muziek. Geen Bach zal ik maar zeggen.

Krakteristieke snavelkan uit Akrotiri

Na 35 jaar weer op Santorini

Anneke en ik waren met vakantie op Kreta, in 1985 denk ik en ontmoetten daar een stel, naam ben ik kwijt, met een goed plan; een naggie op Santorini; met het vliegtuig heen. Zo gezegd, zo gedaan.
De vlucht was met een klein propeller vliegtuig; een Volkswagen bus met vleugels; je kon onder de deur door de golven zien. Duurde maar kort. Op het vliegveld stonden allemaal mensen die "room", riepen; ze wilden je graag een kamer aanbieden voor overnachting. Uiteindelijk sliepen we inderdaad bij mensen thuis; naar onze begrippen een miserabel onderkomen; de kakkerlakken liepen over de grond. Gelukkig wist Anneke wat voor beesten het waren; ik had die niet eerder gezien.
Vanmiddag vertrokken Roos en ik van Schiphol naar Athene en door naar Santorini. Niks vliegende Volkswagen maar een stevige straalvliegtuig. En niks kakkerlakken maar een prachtig hotel. Santorini was nogal sterk veranderd in de afgelopen 35 jaar. Zullen we morgen wel meer van zien.

Na aankomst in het hotel hebben we nog genoeglijk zitten drinken en praten met een stel Canadezen die regelmatig familiereünies hebben hier in Santorini. We gingen wat laat voor ons doen slapen.

Vleeswôh

De echte jamon Iberico zoals Encarna en Javier
die konden serveren in Galaroza

Vanmorgen liepen Roos en ik ons "drietje" door het bos en we kwamen zo te praten over de streek in Zuid Spanje waar we vroeger zo vaak en met zoveel plezier kwamen: Parco de Aracena. Meer dan twintig jaar geleden gingen we voor de eerste keer; we wisten niets over dit gebied; een boekje van de bibliotheek met wandelroutes in het Parco vormde onze gids en entrée naar dit gebied; een wandeling die begon naast Hotel Venezia, dat was het prille begin.
Met de bus uit Sevilla op naar Galaroza; hotel Venezia was snel gevonden; een simpel hotelletje met een eigenaar Javier, die wel zo verschrikkelijk lekker kon koken; zijn conejo con ajil was een pareltje van culinaire kunst. En de jamon iberico. Tot zijn verbazing bleef ik dat bestellen. Ook dacht hij dat ik niet goed bij m'n hoofd was omdat ik geen Spaans sprak; ik probeerde in heel langzaam Frans of ik op die manier misschien met hem kon communiceren. Toen Roos hem dat vertelde, was hij enigszins beschaamd. Het is niet goed afgelopen met hotel Venezia; het is vervallen tot een ruïne.
Inmiddels was het destijds wel erg armoedige hostal Torribio omgetoverd tot een echt hotel en wanneer we in Galaroza kwamen gingen we hierheen; leuke plaats Galaroza; waterrijk, met meerdere bronnen en altijd volop water in dit snoeihete gebied. Eens per jaar houden ze een groot waterfeest; los Jarritos heet dat geloof ik. Ben ik nog een keer geïnterviewd terwijl ze het water over m'n kop lieten lopen; filmpje is helaas verwijderd van youtube zie ik net.
Om te ontbijten gingen we altijd naar een restaurant met de naam Encarna, de naam van de eigenaresse, een struise dame die haar klantjes altijd goed in de gaten hield; was ik daar om te bestellen en drongen de Spaanse gasten voor, dan had ze dat feilloos in de gaten en keek mij doordringend aan zodat ik mijn bestelling kon doen; leuk mens! Haar zoon en dochter stonden ook in de zaak; hadden beiden Hollands knetterblauwe ogen, heel opmerkelijk in Spanje.
De vrouwen in Spanje hebben bijna allemaal een naam die iets met de heilige maagd Maria heeft te maken. Zo heb je de naam Montserrat, genoemd naar Maria van de Montserrat, soledad etcetera. Ik vroeg aan Roos wat encarna betekende; "Vleeswôh", sprak Roos gevat; de naam is eigenlijk Encarnacion, vleeswording. En sinds die tijd gaan wij ontbijten bij Vleeswôh. Wat ik me bij vleeswording moet voorstellen is overigens voor deze ongelovige een volstrekt raadsel.

Van Linschoten naar IJsselstein met Bach

Over het water naar Montfoort

Vandaag met Huib gewandeld. Op mijn verzoek niet zo'n hele lange want ik had "gisteren" nog in de benen zitten. Die laatste etappe van het Pieterpad was toch best een zware met veel ups and downs; de klim de Pietersberg op was best stevig, althans stevig genoeg om me enige spierpijn in de kuiten te bezorgen, overigens tot mijn eigen verbazing; kan me niet heugen dat ik ook maar de geringste spierpijn in de kuiten had. Dat was vroeger wel anders; ik herinner me de eerste wandeling in Limburg; dat was nog met Lien. We waren door een ex-collega van mij uitgenodigd voor een bezoek en logeerpartij; zij waren verhuisd naar Maastricht; Cees werkte bij de RUL. Cees en zijn vrouw waren echte (berg)wandelaars en Lien en ik liepen - wel iedere avond - een stevig ommetje maar wandelaars? We liepen de volgende dag krom van de spierpijn?!
Maar vandaag een fraaie etappe van het Groene Hartpad. Linschoten kwam me bekend voor; ik was hier nog niet zo lang geleden met Roos om varkensvlees in te slaan bij slagerij Ferry Lempers; hij verkocht - eenmalig denk ik - vlees van het Mangalica varken. Was weinig tot geen belangstelling voor; was behoorlijk duur en wel heel erg vet; voor NLers niet te verteren.
Van Linschoten naar Montfoort moesten we over het fietspad; de dijk werd hersteld; het pad loopt officieel over de dijk, maar die was nu ontoegankelijk. Vanuit Montfoort over de prachtige Tiendweg en uiteindelijk Ijsselstein.
Onderweg hebben we met name over de "stikstofbalans" gesproken; voldoende eiwit in het voedsel, ook van een vegetariër is toch wel een noodzaak om op gewicht te blijven. Maar we spraken ook over de muziek van Bach waar ik tegenwoordig weer zo vol van ben. Tijdens de koffie spraken wij over het ontroerend effect dat de muziek van Bach zo kan hebben; "Blute nur" werd als voor beeld genoemd, het Air uit een sonate meen ik is ook zo roerend.
'sAvonds heb ik het boek van John Eliot Gardiner erbij genomen en heb ik ook naar zijn uitvoeringen van de motetten en van enkele cantates geluisterd; zoals hij het dirigeert; daar zou Bach zijn goedkeuring aan geven; heel dansante en indringend. Sommige commentaren op Youtube vonden het "te snel"; ik vond het prachtig dansante.
Foto van deze site geplukt.

De laatste loodjes

Station Valkenburg waar ik vandaag begon
met de laatste etappe van het Pieterpad

De afgelopen dagen is er tot drie keer iets mis gelopen met afspraken zodanig dat ik het gevoel kreeg dat er dagen teloor waren gegaan; ik ben ontzettend zuinig met mijn tijd; heb al vaker gezegd dat ik me ter dege realiseer dat het leven eindig is en dat je dus van ieder moment "iets moet maken". Het weer zat mee dus voor vandaag had ik gepland om de laatste etappe van het Pieterpad te gaan lopen.
Een grappig incident tussendoor, Huib mailde me of ik woensdag met hem aan de wandel wilde; hij is onlangs "zomaar" gevallen en wil gewoon ook even kijken hoe het met wandelen gaat. Dat mailtje kreeg ik net op het moment dat ik "de laatste etappe" aan het voorbereiden was. Ik haalde de dagen door elkaar en dacht even dat het mijn plan zou doorkruisen; desalniettemin had ik aan Huibs' verzoek gehoor gegeven. Tot mijn eigen opluchting kon ik direct concluderen dat ik me een dag vergiste en zo kon ik dus hedenmorgen om 6.31 de stoptrein nemen en was ik, "geheel volgens dienstregeling"  om 9.20 op station Valkenburg.
Had ik bij de eerste etappe, in Pieterburen mijzelf getracteerd op koffie met gebak in het lokale café, daar wilde ik ook het hele Pieterproject maar eens afsluiten met een versnapering. In het centrum van Valkenburg heb ik koffie met rijstevlaai verorberd; een hele maaltijd, maar het ging erin als het evangelie in een ouderling! En toen op weg. Ik zag bij het verlaten van het dorp iets interessants waar ik nog wel eens naar toe wil; Romeinse catacomben; drie keer per dag een gegidste rondleiding door de grotten; het is zelfs een officieel museum waar je met de museumjaarkaart in mag. Ik ben daar vast al geweest tijdens het lustrum van ons dispuut in 1969; dat hebben we toen gevierd in Zuid Limburg in een soort kasteel in Meerssen meen ik en hebben bij die gelegenheid een grot bezocht.
De wandeling van vandaag liep eerst door het dal van de Geul, altijd mooi; er was geen mens, heerlijk stil. Het was een beetje mistig. Verderop wat landbouw en dan weer door zo'n prachtig Limburgs hellingbos. Mergelgrotten; de Bemelerberg, bekend natuurgebiedje voor insectenkenners en toen eigenlijk vrij onverwacht alweer Maastricht. Aangekomen bij het station besloot ik om deze etappe helemaal af te lopen dus echt naar het eindpunt op de Pietersberg; heb ik niet eerder gedaan. Eerst door de Stokstraat; als je dat ziet mag je Maastricht toch wel beschouwen als de enige Bourgondische stad van ons land; wat een kwaliteitsspullen worden daar aangeboden; er was dan ook veel Duits publiek. Ik heb daar bij een kerk op een bankje m'n broodje naar binnen geschoven.
En toen het laatste stuk; omhoog langs een groot ford op de Pietersberg; verder langs de enorme ENCI mergelgroeve. Ik moet bekennen dat ik dat best mooi vind zo'n arteficieel enorm gat in zo'n mergelberg; geeft de natuur nieuwe kansen. Zo is de oehoe hier ook terug gekomen!
En daar kwam het einde in zicht; een gedenksteen waarop de twee dames, Toos Goorhuis en Bertje Jens die ooit het Pieterpad bedacht en uitgewerkt hebben worden herdacht. Ik neem mijn petje diep af voor deze twee; dat moet een enorme klus zijn geweest om al die etappes goed voor te bereiden, te documenteren en te doen landen binnen wandelorganisaties, drukkerijen etcetera.
Natuurlijk is er veel door anderen aangevuld, verfraaid en is de publiciteitsmolen gaan draaien. Neemt niet weg dat het pionierswerk door deze twee dames is gedaan. Hulde!

Gek gevoel: geen Pietertje meer doen. Ik zal vast nog wel eens één van die etappes gaan lopen die ik zo mooi heb gevonden. Volgende project maar weer.

Jimmy Hendrix' portret op de schuur

Vaag zichtbaar op het schuurtje rechts naast de boom het portretje van Jimmy Hendrix

Wie regelmatig met de trein tussen Utrecht en den Bosch reist heeft het misschien wel eens gezien; op een schuurtje, zo'n honderd meter verwijderd van de spoorbaan, even voorbij station Zaltbommel, richting den Bosch, in de rijrichting links van het spoor: een portret van Jimmy Hendrix. Het staat er al heel wat jaren zeer prominent opgesteld.
En ik reis dit traject ook al heel wat jaartjes; Limburg is vanouds een favoriet wandelgebied; vroeger ging ik zeer regelmatig samen met Dick naar Limburg en toen hij daar zo'n twintig jaar geleden is gaan wonen ben ik altijd zeer regelmatig die richting opgegaan. Ook voor een ander favoriet wandelgebied, de Eifel moet je langs het portretje van Jimmy. En ik kan het niet laten om er altijd toch weer even attent op te zijn. Ook heb ik me al jaren voorgenomen om een keer in Zaltbommel uit te stappen om het portret eens van nabij te bekijken.
Al vaker heb ik geprobeerd om vanuit de rijdende trein een foto te maken voor deze blog; dat lukte niet; het werd niet meer dan een onherkenbare veeg. Maar onangs begon de trein in te houden en steeds langzamer te rijden; Roos, attent als altijd, pakte kordaat haar fototoestel en slaagde erin om een redelijk herkenbare "Jimmy" te fotograferen. Maar lezer, kijkt u zelf ook vooral even mocht u op weg zijn van Utereg naar 'sHertogenbosch met de trein; vanaf station Zaltbommel goed naar links kijken; onder de dijk door en dan nog enkele seconden en ja ........ daar is Jimmy!!

Er gebeurt veel in Bilthoven

De dichtgetimmerde pui van het huis.

Enige tijd geleden sprak een Amsterdamse kennis mij erop aan dat Bilthoven één van de moorddadigste gemeenten dreigde te worden?! Misschien wat overdreven deze opmerking, maar twee opzienbarende moorden, de moord op oud-minister Els Borst en vorig jaar de moord op zakenman Koen Everink, het is op een bevolking van nog geen 100.000 inwoners wellicht wat veul ja.
En nu zag ik enkele weken geleden in mijn elektronische versie van Trouw weer zo'n opmerking over Bilthoven: Joyriding in Bilthoven. Op de kruising van de 1e Brandenburgerweg en de Anthonie van Leeuwenhoeklaan was een jongeman - gelukkig middenin de nacht - komend vanuit de van Leeuwenhoeklaan met hoge snelheid over de kruising gevlogen en tot stilstand gekomen tegen de gevel van een huis. Kennelijk hadden de heren inzittenden het zonder al te veel schade overleefd, ongetwijfeld dankzij de airbags in de peperdure auto - een Tesla - van "pa".
Toen ik de volgende dag langs de plek des onheils reed op mijn fietsje moest ik natuurlijk even een fotootje schieten voor de blog.
Gelukkig was er verder geen verkeer op de plek des onheils ten tijde van dit geval van joyriding; de auto heeft twee keer een fietspad en wandelpad alsmede een autoweg gekruist. Dat had heel verkeerd kunnen aflopen zoals destijds in Vlissingen.

Eenzame Grande Finale

Gastblog door Roos.

De hele week had het al gezinderd, het Internationaal Vocalisten Concours was volop aan de gang. Met Eef was ik al naar een voorronde gegaan, waar wij zeer gecharmeerd waren van Stefanie Quintin uit de Philippijnen. Tot onze verbijstering werd ze niet voor de finale geselecteerd, maar ik heb er weer een leuk Facebook contact bij!
Op woensdag ging ik samen met Mariska naar een recital en masterclass. Zij in een luchtig bloesje en op hoge hakken, ik iets minder netjes maar toch netjes, liepen we door de gestage regen naar het Theater aan de Parade. De hoofdattracties, Mitsuko Shirai en Hartmut Höll, hadden plots moeten afhaken wegens ziekte. Zij werden grandioos vervangen door de zeer grande dame Elly Ameling die met haar 84! jaar nog zo fit als een hoentje over het toneel heerste, en door Hans Eijsackers. Daaraan vooraf was er een recital, dat overgenomen werd door de bariton Sergei Leiferkus en de pianiste Ljoeba Orfenova (Ljoeba: Russisch voor Lieva, leuk toeval).
Wat deed het me een genoegen dat Mariska, die hiermee haar lieddoop kreeg, mij stil aanstootte bij de eerste strofen van de waardige Leiferkus en mij het kippenvel op haar arm liet zien! Ze was meteen gegrepen. Geen van twee verstaan wij Russisch, en door de korte termijn was er geen tekst of vertaling beschikbaar. Toch voelde Mariska feilloos aan met welke emotie hij zong. Woede, berusting, intens verdriet, humor, liefde, het kwam allemaal langs en met grote overtuiging. Dat was dus niet de laatste keer samen naar een liedrecital!

De winnares Yajie Zhang

Vervolgens kwam vandaag de Grande Finale. Eef en ik waren deftig aangekleed. Maar de weg naar de bus liep al niet goed: dit weekend werd er gewerkt aan ons plein, en er was ergens een onooglijke noodhalte die we misten. Op het nippertje haalden we de bus. Op CS bleek dat mijn OV saldo te laag was - ik moest eerst laden. Zo gezegd, zo gedaan en inmiddels was mijn gevoel van haast zo groot dat ik - toen ik zag dat de trein naar Eindhoven iets was vertraagd, en ik hem nog kon halen - naar beneden stormde, de treindeuren door en gaan met die banaan! Zonder te bedenken dat we helemaal geen haast hadden. Dus Eef stond nog boven te wachten natuurlijk. Gelukkig was er een kennis in de trein, Michel die we in Putten hadden ontmoet bij Adele Charvet, wiens mobiel ik even kon gebruiken. Maar alle stomme dingen komen in drieën. Eef had zijn mobiel niet bij zich. Toen wist ik al dat hij naar huis zou gaan. Zucht. Dan maar alleen naar Eindhoven....

De Philips Muziekzaal viel me tegen. Lijkt op Vredenburg, onvriendelijk en te groot, waar het overigens prima orkest Zuid Nederland met Kenneth Montgomery de finalisten begeleidde. Het verplichte nummer in het Latijn klonk daardoor prachtig. Maar de vrouwenstemmen kwamen bij de andere aria's  in mijn oren niet voldoende over het orkest heen. Een Chinese tenor was heel overtuigend, maar met een feilloos gevoel voor de visie van de jury pikte ik voor een foto de toekomstige winnares er uit: de mezzo sopraan Yajie Zhang.

Thuisgekomen vond ik daar een bedremmelde Eef die blij was dat me niets naars was overkomen. We hebben het maar vrolijk afgedronken.

De hel van 1812

Zoals de donorkinderen op zoek zijn naar hun donorvader, zo heb ik altijd zo graag meer willen weten over mijn verre voorvader die gevochten heeft in het Grande Armée van Napoleon op de veldtocht naar Moskou. Vriend Peter C. maakte mij attent op het boek "De hel van 1812" van de hand van Bart Funnekotter, ook nazaat van zo'n Ruslandganger.
In mijn leven ben ik twee keer iemand tegen gekomen die sprak over een verre voorvader die teruggekomen was van de genoemde veldtocht: een huisarts uit Maassluis, zijn voorvader had aan beide handen geen vingers meer; die waren afgevroren. En een analiste van het huisartsenlab waar ik destijds hoofd lab van was; zij vertelde dat haar voorvader over de rivier de Berezina was ontsnapt door zich aan de staart van een paard vast te houden. Van de voorvader van Funnekotter bestaat nog een voorwerp: een zilveren horloge dat onder een glazen stolp bij een oom van hem staat. Van mijn voorvader is nog slechts de bijnaam over die hij aan deze gruweltocht heeft overgehouden: "Hendrik de Kozak". Deze naam heb ik vernomen van mijn vader, grootvader en/of overgrootvader.
Ik heb het boek van Funnekotter bijna letterlijk in één keer uitgelezen. Ik kwam vanmiddag bij Roos en daar zag ik het boek liggen; zij had met mijn bibliotheekkaart boeken geleend en bij het inchecken gezien dat er een besteld boek aanwezig was en had dat natuurlijk direct meegenomen. Thuisgekomen ben ik er direct in begonnen te lezen. Tot 11 uur; toen sloten de ogen. Maar om 2.00 uur was ik weer wakker en ben ik verder gegaan. Na nog een tukje heb ik uiteindelijk het boek uitgelezen. Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik de naam "van Elven" zou tegenkomen, maar dat zou al te mooi zijn geweest. Wat ik wel heb gelezen zijn de onbeschrijflijke ontberingen die de oorlogvoerenden hebben geleden. De gruwelijke tocht "an sich" al; op de heenweg reeds stierven deelnemers aan de veldtocht; niet door oorlogsgeweld maar door gebrek aan voedsel onderweg, uitdroging door de hitte, verdronken in moerassen, waanzinnige onweersbuien. De slag bij Borodino op 7 september 1812 was van dezelfde orde als de gruwelen van 1 juli 1916 aan de Somme in WO I, 100 jaar later; de industriële oorlogsslachting vond dus toen reeds plaats.

Citaat: De Nederlandse ruiters passeerden op een gegeven ogenblik een veldhospitaal waar zich taferelen afspeelden als in Dantes inferno. In een laagte, bij een aantal hoogvlammende vuren, zag men enige gedaanten - blootshoofds met onblote armen druipend van bloed - bezig met halfnaakte krijgslieden, in allerlei houdingen geplaatst op een manier te behandelen, die voor de oningewijde leek op een gruwelijke marteling.

Beschreven wordt de grootschalige amputatie van ledematen. Vervolg citaat: Stapels afgesneden ledematen, de met bloedplassen bedekte grond, de rondom verspreide lijken, vormde een niet te beschrijven toneel, aldus een zekere Geisweit van der Netten, NLs deelnemer aan de strijd.
Einde citaat

Moskou werd bereikt; zoals de Romeinse consul die de bijnaam cunctator kreeg maar die wel Hannibal als enige, afgezien van Scipio wist te weerstaan, trok ook de Russische legerleiding zich voortdurend terug, de verschroeide aarde techniek toepassend. Moskou was ook vrijwel geheel verlaten en werd door vrijgelaten gevangenen van de Russen in brand gestoken; er was niets dat je als "overwinning" kon bestempelen; de tsaar was dan ook niet van plan om zich over te geven, in tegendeel. Uiteindelijk werd de stad weer verlaten; langzaam maar zeker ging de veldtocht meer en meer op een terugtocht te lijken en uiteindelijk tot een vlucht waarbij Napoleon zelf zijn leger in de steek liet. Inmiddels was de grande armée behoorlijk uitgedund en het Russische leger juist sterker geworden. Verder waren de soldaten van Napoleon helemaal niet voorbereid op de koude van de Russische winter en waren de aanvoerlijnen veel te lang. Iedereen die iets van geschiedenis weet heeft wel een idee over de gruwelijkheden die passeerden. De brug over de Berezina was een vreselijk onderdeel van de terugtocht. De stoere Hollandse pontonniers hebben toen van balken uit afgebroken huizen een tweetal bruggen gebouwd; ze moesten de fundamenten slaan terwijl ze in het ijskoude water stonden. Petje af voor deze stoere kerels.
Iets van 5% van de hollandse dienstplichtigen heeft de vaderlandse bodem weer mogen betreden waaronder mijn voorvader. Ik heb nu een wat beter idee van de gruwelen die hij heeft moeten doorstaan. Volgens Funnekotter zou in het Nationaal Archief wel wat persoonsinformatie aanwezig zijn. Ik heb mij voorgenomen om daar eens achteraan te gaan.

Nat tot m'n naad

Voordat ik van huis ging bekeek ik nog even weeronline.nl; zag er niet best uit:"er valt vandaag veel regen in Purmerend". Omineus en naar later bleek volstrekt waar; vandaag deed ik weer eens vrijwilligerswerk in de Eilandspolder; riet ruimen met de ontzettend fijne groep van vrijwilligers die Ab rond zich heeft weten te verzamelen. Ik had de laatste dagen ontzettend goed en veel geslapen met als gevolg dat ik vannacht nauwelijks een oog dicht heb gedaan; geeft niets, mijn grootje zou zeggen: "slaap je niet, dan rust je toch!" en ik houd ook graag gestand dat je de slaap geniet die je nodig hebt.
Om kwart voor zes de deur uit en met de trein van 6.13 op weg naar Utrecht en door naar Amsterdam en uiteindelijk Edam busstation waar Ab me al stond op te wachten. Na het dringend bezoek aan de pisbak aldaar gingen we als gebruikelijk "de taart" ophalen die Corinne ons uit dankbaarheid voor ons werk iedere keer weer aanbiedt; daarvoor dank Corinne! wordt zeer gewaardeerd door de club.
Ab vertelde mij over het accident waarbij Rob behoorlijk gewond is geraakt; gaat nog een flink staartje krijgen begreep ik. De veiligheidsvoorschriften rond het gebruik van de motormaaier in het kader van ons vrijwilligerswerk worden stevig aangescherpt.
Tijdens de koffie zou Jurrijan de aangescherpte procedures aan de groep voorleggen; grote afstand, 10 meter, houden tot de machine en niet eerder beginnen met maaien totdat de maaier een groot stuk heeft gemaaid. Niet in de buurt van de maaier komen; een afstand van ongeveer tien meter aanhouden!
Ondanks het aantal uitvallers waren we met een aardig kluppie actievelingen; maar eenmaal in "ons clubhuis" eerst de taart. Kees had ons nog op het hart gedrukt om eerst aan het werk te gaan en pas taart te gaan eten als de regen begon. Dat was aan dovemansoren gezegd; eerst taart terwijl, ja ja, de zon zelfs scheen, maar toen op weg door de schitterende polder met dreigende wolken. Het eerste landje ging gesmeerd. Merkwaardig genoeg bleek dat de nieuwe instructies ook leidden tot een systematischer aanpak van het ruimen zodat het veel efficiënter ging.
Terwijl de ruimers in de boot gingen pauzeren en lunchen werd Ab met maaier naar het volgende veldje gebracht en de maaiers weer terug gebracht om het eerste landje af te maken. Daarna terug en toen hield de dreiging van het weer op en ging over tot een onvervalste "shower". Ik had dat in voorgaande jaren ook wel eens meegemaakt; ik voelde m'n benen natter en natter worden; probeerde nog door te blijven staan te voorkomen dat m'n achterwerk nat zou worden. Ondanks de regen gingen we weer verder met ruimen; ik werd almaar natter en ook kouder; nat tot m'n naad; ik versteende. Gelukkig kon ik als een van de eersten terug naar de werkschuur; ik had wat droog goed bij me, maar geen droge onderbroek helaas; Jurrijan was zo vriendelijk om me af te zetten bij een station. In Utrecht aangekomen regende het daar ook; ik ging in de - gelukkig?! - gekoelde bus naar huis. Thuis gekomen een warme douche genomen; m'n dikste winterbroek aangetrokken, een dikke fleecetrui, een wintermuts op en toen werd ik langzaam maar zeker weer warm.
Dit ga ik niet meer doen; ik ben erg plichtsgetrouw, maar wanneer er "veel regen" wordt aangekondigd ga ik niet meer mee naar de Eilandspolder hoe leuk ik het werken met de groep ook vind. Ik moet zo lang en ver reizen; is bepaald geen genoegen met natte kleren; zeker niet in wintertijd.
Helaas heb ik geen foto's.

Wer Dank opfert der preiset mich

Op 11 augustus 1999 was er in west europa een volledige zonsverduistering d.w.z. de volledige verduistering was zichtbaar in een strook die o.a. over west europa liep. Roos en ik hadden gepland om een wandelvakantie te doen in de omgeving waar de verduistering maximaal lang zou duren en waar het mooi wandelen was: het Bayerische Wald. We gingen eerst een paar dagen wandelen in de omgeving van Zwiesel en hadden een leuk onderkomen in Zwieseler Waldhof; lekkere appelkoekjes konden ze daar bakken. Heerlijk gegeten en bier gedronken en fantastisch gewandeld. En op de dag voor de zonsverduistering gingen we naar de plek die Roos had uitgezocht, Freising.
We gingen daar in hotel. De volgende morgen was het regenachtig en dus bewolkt. Roos had van tevoren een plek ergens in een bos uitgezocht waar we op een heuvel het spektakel zouden kunnen bekijken. Mistroostig liepen we door de regen naar deze open plek, maar ....... de regen hield op. We waren er een uur voordat de volledige verduistering zou plaatsvinden. De bewolking werd dunner en je kon door de wolken heen al de "hap uit de zon" waarnemen. Die hap werd steeds groter. En daar verscheen zelfs wat blauw en, lezer u raadt het al, op het moment suprême trok de hemel volledig open en hadden we het volle zicht op de zon. Merkwaardig genoeg geeft zo'n randje zon nog zoveel licht dat je het nauwelijks in de gaten hebt dat de intensiteit verminderd is; de insecten wel; die gingen schuilen alsof het avond werd en de vogels ook. Ik verbeeld me zelfs dat we vleermuizen zagen. En toen plotseling kwam de volledige verduistering; eerst een opflakkering en toen een pikzwart gat waar de zon was geweest en een kroon van licht: de corona.
Ik kon van bewondering geen adem meer halen. Roos sprak haar beleving in op een bandje; ik kon dat niet verdragen en met verstikte stem vroeg ik haar op vriendelijke toon: "houd je kop".
Het blijft de meest bijzondere ervaring in mijn leven; ongelooflijk wat een gebeurtenis. Ik hoef het geen tweede keer te zien overigens; zoiets bijzonders moet je ook bijzonder houden vind ik.
Na afloop had ik het gevoel dat ik "god" in z'n poeperd had gekeken; een gevoel van diepe bewondering voor de kosmos overviel me. Ik moest gewoon een strofe zingen die ik in een cantate van Bach had gezongen met Johan Roozen in het koor van de Pieterskerk: "Werd Dank opfert, der preiset mich!".
Ik heb de laatste jaren ontzettend veel naar cantates van Bach geluisterd maar was deze toevallig nooit meer tegen gekomen tot hedenavond. Ik ben weer eens aan een nieuw project begonnen: het beluisteren van alle muziek van Bach vanaf BWV 0001 en ben inmiddels aangekomen bij BWV 0017 en dat is deze cantate. Luistert u maar naar het openingskoor.

Beetje klaar met ballet

Vanavond zijn we naar het ballet gala geweest. Roos is al vele jaren lid van "de vrienden van de opera" en van "de vrienden van het nationaal ballet". Die twee verenigingen zijn sinds enige tijd samen gegaan. Jaarlijks wordt het seizoen geopend met een balletgala en Roos had voorgesteld dat we daar dit jaar eens naar toe zouden gaan; waarom niet? Maar eigenlijk hebben we het niet meer zo op - met name klassiek - ballet. Telkens de zelfde pasjes, draaien, armen omhoog, op de spitzen; ontzettend knap allemaal hoor en je neemt je pet diep af voor de uitvoerenden, maar het is wel telkens het zelfde.
Ik moet bekennen dat ik het Zwanenmeer van Tsjaikovski nog steeds ontroerend mooi vind hoewel dan al die pas de deux je gaan vervelen. Die dromerige sfeer met al die zwaantjes blijf ik mooi vinden en de vier kleine zwaantjes kan ik niet vaak genoeg zien.
Op de uitnodiging was nog een nabericht gekomen met een kledingvoorschrift: blek taai, smoking dus, echt wat voor mij; dat schoot me verschrikkelijk in het verkeerde keelgat. Die hele balletwereld is één grote poeha; ik ken het al heel vele jaren. Met black tie moet je bij mij - recalcitrant kind van de zestiger jaren - niet aankomen. En natuurlijk is dat ook niet verplicht en word je niet weggestuurd; ik heb mijn begrafenispak aangetrokken, maar het zette voor mij wel weer de sfeer.

Klatergoud op het toneel

En de voorstelling en het publiek was inderdaad wat ik me ervan voorstelde; allemaal poeha. Klappen en juichen als gekken om heel gewone dansbewegingen; perfect uitgevoerd hoor, daar hoor je me niet over.
Toen een scene uit het ballet Onegin werd uitgevoerd had ik echt zoiets van: "wanneer zet de sopraan in"; alleen die bewegingen zijn onvoldoende expressief als je dat vergelijkt met de opera; ik miste dat sterk in dit stuk; niet in al die sprongen bij de pas de deux's.

De in onze ogen aantrekkelijke dansen betrof de moderne stukken; jonge dansers in rode kostuums die als acrobaten moderne bewegingen maakten. Nog een ballet waarbij de heren in een soort onderbroek dansten; modern; fraaie belichting en heel bijzondere muziek; dat vond ik echt schitterend. Maar al met al was ik blij dat het was afgelopen. We besloten om het ballet in ieder geval voorlopig voor gezien te houden. Feitelijk was het ballet Mata Hari voor ons al een reden om te stoppen met ballet. Van dit ballet werd hoog opgegeven als nieuw avondvullend ballet. En wij vonden er niet veul aan.

Klatergoud in de wandelgang

Onderweg memoreerde ik dat ik de amateur balletten waarin m'n dochter Joke danste achteraf veel aardiger vond dan dit gelikte werk met die malle kostuums.

Bert en Rinie

Mijn eerste gemotoriseerde voortbeweger was een brommer, een bromfiets, fiets met hulpmotor. Ik kreeg die van een neef van m'n moeder, ome Jurrie, zoon van tante Anna, de zuster van mijn oma Mien ten Brink. Was dubbele familie want Anna was getrouwd met Jurrie ten Brink, de broer van Jan ten Brink; Jan had direct een oogje op Mien, maar ja, zij was al getrouwd met een duitse meneer. Toen dit huwelijk was ontbonden heeft Jan direct zijn opwachting gemaakt; gelukkig maar want daardoor zag mijn moeder in 1926 het levenslicht zonder dewelke ik nooit mijn opwachting had kunnen maken in dit ondermaanse.
Maar goed, ome Jurrie was samen met zijn vrouw, ook een tante Anna; ja ja, er waren nogal wat "Anna's" in de familie; Jan en Jurrie hadden ook nog een zuster Anna, dat was "Anna uit Amerika", een mij verder onbekende tante waar overigens wel mijn ome Erich bij gewoond heeft als voorbereiding van zijn emigratie, ook naar Amerika. Een onvervalste Amsterdamse familie, vandaar al die ome's.
Waarom schrijf ik deze onzinnige familiehistorie? nou, dat is om aan Roos te tonen hoeveel zinloze bagage ik in mijn hersenpan meesleep; een bijwerking van een bijzonder goed, maar aselectief geheugen.
Maar even terug naar die brommer; het merk daarvan was Berini en het type was de M24. Ik was minstens 16 jaar en zat nog op de HBS toen ik deze brommer kreeg. Moest nog wel opgeknapt worden maar dat kon voor een paar tientjes. De eerste de beste dag dat ik ermee naar school ging nam ik mijn vriend Bram achterop mee op de terugweg; had ik beter niet kunnen doen want het waaide keihard en ik was niet zo'n held met dit soort dingen en vloog uit de bocht, stoep op van een rotonde waarbij het voorwiel zodanig beschadigde dat de brommer opnieuw naar de fietsenmaker moest.
Maar daarna heb ik met ontzettend veel plezier op dat ouwe mormel gereden. Met Lien de hele verre omgeving afgestruind; dat kreng kon nog ontzettend hard rijden ook. We verloren onderweg nogal eens onderdelen; de pakking van de knalpijp; kwam je met een kolereherrie thuis; zelfs een keer de hele knalpijp eraf. M'n moeder adviseerde om een tas mee te nemen met reserveonderdelen. Gelukkig was broer Jan altijd weer in staat om het voertuig te herstellen. Moet lachen bij de herinnering hoe we die motor in en uit elkaar haalden en daarna deed hij het ook nog?! De bougie moest ik steeds weer schoonmaken; de bougie schoot er ook wel eens uit?! Niks voor mij.
De Berini was een onvervalst Nederlands technisch product; de twee eigenaren van de firma heetten Bert en Rinie, vandaar de naam Berini!
En wat schetst mijn verbazing toen ik gisteren op de terugweg van de IVC dag in Den Bosch een op de stoep geparkeerde scooter zag met de merknaam: "Berini". Is nu vast een Italiaans merk.

Ik zal eens een foto opzoeken van dat ouwe ding en hier plaatsen.

Het kan niet op dat zingen

De foto is ronduit slecht, maar dit is de Filipijnse nachtegaal Stefanie Quintin die het bezoek aan
de IVC voorselectie meer dan waard maakte. 

Roos had twee kaartjes voor de voorselectie van het IVC van vandaag, het Internationaal Vocalisten Concours. Vroeg op voor de zondagmorgen en op naar Den Bosch: "Is vlakbij het station", aldus Roos. Viel enigszins tegen en uiteindelijk waren we maar net op tijd om de eerste kandidaat te kunnen beluisteren. Een licht verkouden tenor met een kraak in zijn stem; zonde voor hem, had een hele reis moeten ondernemen uit China om hier te mogen zingen. Er passeerden nog meer kandidaten waarvan ik het gevoel had: "dat was bepaaldelijk niet het nivo van gisteravond", maar goed het zijn natuurlijk beginnende artiesten. Het was prachtig (wandel)weer en m'n voeten begonnen te verlangen naar "buiten". Maar na een noodzakelijke sanitaire stop tussen twee kandidaten door besloten we toch om verder te gaan luisteren. En daar kwam een Filipijnse sopraan, Stefanie Quintin, die mooier zong - vond ik - dan de befaamde Eva Maria Westbroek gisteravond in de opera. Als een onvervalste nachtegaal met het volume dat zowel subtiel zacht als onvervalst Wagneroïde kon klinken; dat belooft wat. "Die zal de finale wel halen", dachten Roos en ik beiden hardop.
Ook Ellen Valkenburg, de enige NLse kandidaat van deze ochtend hoorden we zingen; stem uitermate geschikt voor het oratoriumwerk vond ik; mooie strakke stem.
Roos ging als echte dieheart nog door naar het concert van Stijn van Eeden in Bilthoven; ik moest nu werkelijk mezelf even krachtig uitlaten en heb een drietje gelopen in het zonnetje. Had Stijn graag horen spelen en ook graag even gesproken, maar je kunt slechts 1 ding tegelijk helaas.

La forza del destino

De enorme cast ontvangt na afloop het terecht ovationele applaus van het publiek

De voorstelling begon al om zeven uur; een lange zit dus deze opera van Giuseppe Verdi. Maar het verveelde geen moment; ik genoot ontzettend van de muziek. Natuurlijk weer zo'n dramatisch, onwaarschijnlijk verhaal met veel dooien maar ook heel geestige scènes. Ik ben zo blij dat ik de opera als kunstvorm heb leren waarderen. Ben Roos daar heel dankbaar voor.

Polyergus in "Fuscaland";

Inheems Afrikaans gezin met vee

Uit enkele van de voorgaande blogs moge duidelijk zijn dat het boek "Red Strangers" een grote indruk op me heeft gemaakt. Het boek speelt in wat tegenwoordig Kenya is en de bevolking betreft hier de stam van de Kikuyu's. Afrika, een destijds, zo rond de eeuwwisseling van de 19e naar de 20e eeuw "biologisch" functionerend continent, waarmee ik bedoel, in evenwicht met de natuur. Strijd om het bestaan van individu en vooral de soort maken daar het hoofdonderdeel van uit. "Primitieve" stammen die op leven en dood met elkaar strijden om bezit van territorium en vee; natuurrampen als droogte en sprinkhanen; ziekten bij mens of vee. Maar geen ongebreidelde groei; een ecosysteem inclusief de diverse mensenrassen en -stammen.

En toen kwam langzaam maar zeker de Europeaan opzetten; uiteindelijk grote rampspoed voor het systeem.

Inheems Afrikaanse vrouw

Het proces van verval deed mij zo denken aan de mierenwereld. Formica fusca is een grote sterke soort die zich merkwaardig makkelijk door slavenhoudende mieren laat beroven. Ik heb dat ook wel eens gezien; ze lopen dan in grote getale paniekerig rond, terwijl de formica sanguinea rustig poppen rooft uit het nest.
Heel anders doet Polyergus de klus; deze soort is voorzien van vlijmscherpe kaken waarmee de beroofde soort te lijf kan worden gegaan; werksters of koningin van de overvallen soort worden gedood en voor het echte werk als voedselverzamelen en het nest bijhouden worden slaven ingezet.

Zo hadden de Europeanen geweren waartegen de met speren bewapende Afrikanen natuurlijk niet bestand waren. En daarmee verdween hun eigen cultuur binnen twee generaties. Overigens was die cultuur bepaald niet onberispelijk zoals Rousseau wel suggereerde met zijn "edele wilde". Ik aarzelde om het boek verder te lezen toen de aldaar destijds volstrekt gangbare vrouwenbesnijdenis aan de orde kwam; een krankzinnige mutilatie die mijns inziens slechts past binnen een rite van onwaarschijnlijk sadisme. Dat deze gewoonte door de blanken onder dwang is bestreden en uiteindelijk grotendeels is verdwenen is een positieve bijwerking van de verder zo drastische cultuurverdwijning.

Het is overigens geen wonder dat dit continent nog steeds zo worstelt met haar manier van leven.

De foto's heb ik gemaakt tijdens de fantastische tentoonstelling van het werk van Salgado in Rotterdam. 

De berg kwam naar mij toe

Onze afspraak was nogal eens in het honderd gelopen door allerlei omstandigheden maar vandaag kwam het er toch van; mijn oude vriend Peter C. moest vanmorgen in Soest zijn en kwam vanmiddag op de koffie. Hij stommelde de trap op en zei halverwege: "als Mohammed niet bij de berg komt ... ", en inderdaad de laatste keer dat we hadden afgesproken had ik vanwege het prachtige (wandel)weer verzocht om het (weer) een paar dagen te verzetten. Ach, tussen oude vrienden is dat geen probleem want je pakt het gesprek onmiddellijk weer op waar je de vorige keer gebleven bent. En zo zwalkten we van "een klus" in de Amsterdamse haven - ja ja, mijn oude vriend doet nog steeds klussen! - en familiepaerikelen - mijn nieuwe dochters - , via zijn Japanreis naar een leesadvies dat ik dringend voor Peter had: "Red strangers" van Elspeth Huxley, een boek dat handelt in Afrika, een continent waar Peters' belangstelling in het bijzonder naar uitgaat. Hij was er meermalen ondanks dat hij er een keer doodziek van terug is gekomen; het blijft trekken. Hij bladerde mijn exemplaar door en wist direct dat het in Kenya speelde en hij kende de stam van de Kikuyu's waar het hele verhaal om draait. Hij had mensen van die stam leren kennen aldaar. Hij meldde mij dan ook later dat hij het boek via boekwinkeltjes.com had besteld.
Voor mij had Peter ook een dringend leesadvies: "De hel van 1812" van Funnekotter, dat handelt over de merkwaardige veldtocht van het grande armée van Napoleon naar Moskou met de meer dan rampzalige afloop voor Jan Soldaat.
En zo wisten we de middag wel weer vol te praten. Voor een volgende keer hebben we afgesproken om naar Alkmaar te gaan voor onze "stadswandeling met museum".

Aan de haverzemelen

De laatste dagen had ik veel te veel gezeten en merkwaardig genoeg ook te weinig gedronken en nauwelijks bewogen. Mijn ingewand begon daar heftig tegen te protesteren. Feitelijk ben ik daar de hele dag mee bezig geweest totdat opluchting mijn deel werd mede dankzij Roos en magnesiumsulfaat, bitterzout, een ouderwets middel.
En daarna heb ik het toch op een vezel met vocht direet gezet!

Thee halen in Zutphen

Zowel Roos als ik waren door onze "Oudemans"  heen, d.w.z. de theemélange die wij betrekken bij de koffie en theehandel "De Pelikaan" in de Pelikaanstraat te Zutphen. Dat boek van Elspeth Huxley brandt me continu in de aandacht; het heeft ieder ander boek, uitgezonderd de "Ilias"  naar een zijspoor gezonden; het is een ongelooflijk fascinerend boek. Grappig genoeg was het een "leesadvies" van Richard Dawkins'in een van zijn vele boeken die ik van hem heb gelezen noemde hij dit boek als zijn lievelingsboek; het enige exemplaar dat hij ervan bezat zou hij nooit aan iemand uitlenen. Daarom keek ik destijds op boekwinkeltjes.nl of ik daar een exemplaar kon verkrijgen en ja hoor, geen probleem. Eigenlijk was ik van plan om dat naar Richard Dawkins te sturen maar ik wilde het eerst wel zelf lezen, maar ........ het was in het Engels en ik dacht dat ik daar moeite mee zou hebben hetgeen overigens geheel niet het geval bleek te zijn, want ik heb het ter hand genomen en - figuurlijk gesproken - niet meer weggelegd. En ik wilde daarin verder lezen; maar lezen, zomaar, overdag?! dat wil ik niet; dan moet ik dat in de trein doen en daarom naar Zutphen; de thee was tenslotte ook bijna op!
En ik heb mezelf verwend bij het theehuisje bij "De Pelikaan"; heerlijke appeltaart en een koffie speciaal met een likeurtje, een glas water en een stukje Deventer koek. Ik voelde me echt verwend. Zal ik in het vervolg altijd maar doen als ik thee ga halen of om andere reden in Zutphen ben.

Sight seeing tour door Brabant

Vandaag afgesproken met Mariska in Vorstenbosch; weer even bijpraten. Met de trein naar Den Bosch en door naar Rosmalen en daar de buurtbus. En die maakt toch een slinger door Brabants' dreven; komt geen end aan. Maar uiteindelijk toch het bord Vorstenbosch. Op de heenweg eerst een wat zwijgzame chauffeur, maar halverwege een wisseling van de wacht met een chauffeur die naar bleek leraar geschiedenis was geweest op middelbare scholen. En dan heb je natuurlijk een gesprek over macht, over de triomf van de overwinnaar die in de geschiedenisboeken wordt afgeschilderd als een held en weldoener. Dat het van de kant van de verliezers anders wordt gezien vind je niet terug in de geschiedenisboeken; denk maar aan de politionele acties van NL in de gordel van smaragd. En zo kabbelden we rustig naar Vorstenbosch.
Onderweg ging m'n telefoon of ik de bus had gemist en realiseerde ik me dat ik de afspraak had veranderd zonder dat door te geven; leeftijd?! Toen we aankwamen werd ik opgewacht door de eregarde die op de bank bij de halte op me zat te wachten. Enthousiast werd "opa" begroet door de twee kleintjes en Mariska; het was lekker weer; toevallig was dame van de kinderopvang waar de kinderen door de week ook bij zijn ook aan de wandel bij de halte en met een hele stoet van kinderen liepen we naar huis.
Lekker in de tuin gezeten; koffie met een Brabants worstebroodje en maar babbelen; de dag vloog om. Lieva wilde niet slapen en deed haar uiterste best om wakker te blijven. Guusje niet, die smeerde zich eerst in met mayonaise maar wilde op een zeker moment graag slapen.
Met de laatste mogelijkheid om nog van mijn abonnement gebruik te maken, d.w.z. voor vier uur in te checken bij NS, nam ik de buurtbus terug en weer dat hele eind naar Rosmalen. Perfecte aansluiting en in anderhalf uur was ik weer in Bilthoven. Was weer een gezellige dag geweest!

De voorlaatste etappe

Mooi GR paadje op het Pieterpad

Het was weer zo mooi wat Weeronline voor vandaag had voorspeld en ik had weer zo de wandel kriebels dat ik vanmorgen weer richting Limburg ging, naar de plaats waar ik vrijdag was geëindigd.
Op het station de korte broek aangetrokken en op stap. Een stuk langs de snelweg en toen weer naar het zuiden; landbouw gebied, volop maïs en uien. Het terreintje voor modelvliegtuigen waar ik een keer gewoon weggevlucht was vanwege een razend snel vliegtuigje met straalmotor; doodeng! Nu niets aan de hand; een elektrisch aangedreven helicopter, een drone heet dat nu.
De route liep door steeds mooier landschap, zelfs door bos dat wel oerwoud leek. Bij Terstraten en verder was ik echt onder de indruk van de schoonheid van de omgeving. Een boomgaard met peren kom ik niet helemaal ongemoeid laten.

Ik heb me min of meer voorgenomen om hierna het Hollands kustpad te gaan wandelen. Kom ik weer eens in Zeeland; lang niet geweest.

Het leek wel een oerwoud in deze volle
bebladering van de zomer

Het was maar een korte etappe; na 13 km kwam Valkenburg al in beeld. Nog een kilometer naar het station en het zat erop voor vandaag. Wellicht deze week de afronding.

Een magische mix

Meestal lees ik meerdere boeken naast elkaar; heden zijn dat de Ilias van Homeros 'savonds voor het slapen, Red Strangers van Elspeth Huxley en "Lessen van Don Juan" van Carlos Castaneda in de trein en af en toe thuis.
Een wonderlijke combinatie van boeken waarin bovennatuurlijke verschijnselen een belangrijke rol spelen. In de Ilias wordt de oorlog tegen de Trojanen beschreven; de luimen en beloften van Zeus en de andere goden bepalen het verloop van de bloedige strijd. Red Strangers gaat over de cultuur van oorspronkelijke bewoners van Afrika; magie, luimen van hun goden, offers; een mix van handelingen en een geloof waar je als moderne westerling moeilijk een voorstelling van kunt maken.
Castaneda met een volmaakt onbegrijpelijk verhaal, waarin hallucinerende middelen een centrale plaats innemen. Een boek dat helemaal thuis hoort in de zestiger jaren; kon het niet echt serieus nemen; deed me in de verte misschien een beetje aan "Demian" van Hermann Hesse denken; magisch realistisch sfeertje, maar de facto is het vooral neo-modernistische kletskoek. Hij was zijn tijd vooruit.
Een vierde boek dringt zich naar boven: de serie van Jean Auel over De stam van de holenbeer. Ook hier magie, offers en hallucinerende middelen temidden van een godenwereld.
Is kennelijk van alle tijden.

Van Susteren naar spaubeek

Het mooie weer is teruggekeerd; ik had een sterke behoefte om een dag in m'n eentje aan de wandel te gaan, dus alle reden voor een Pietertje, oftewel de volgende etappe.
Gisteravond had ik al gekeken voor een aardig traject en was uitgekomen bij Susteren - Puth. Maar aangekomen in Nieuwstadt heb ik de bus genomen naar station Sittard en ben doorgelopen naar station spaubeek; was bij elkaar toch weer 23 km, niet slecht voor een ouwe vent.