Lekker aan de wandel

Een mooie wandeldag

Het was een heerlijk zonnige dag vandaag: "daar zijn we voor gekomen", zo dacht ik en zo voelde het ook aan. Lekker warm zonnetje; vrolijk atmosfeertje en vol energie gingen we met de club op stap.
'sMorgens had ik Roos uitgezwaaid; zij ging wandelen in Javea; ik ging eerst naar de gezamenlijke koffieochtend en daarna gingen we met een man of 12 aan de wandel.
Het was niet zo gek zwaar; na afgelopen maandag zag ik er een beetje tegenop om te diep te moeten gaan maar dat bleek ook helemaal niet nodig.
Prachtig uitzicht op de kalkformaties; mijn gedachten gingen steeds naar wat ik hierover had gelezen in het boek van Bill Bryson; de enorme hoeveelheden CO2 die in deze formaties is gefixeerd; daarbij vergeleken is de hoeveelheid die wij mensen doen ontstaan met het gebruik van fossiele brandstoffen een nietigheidje. Toen 65 miljoen jaar geleden die enorme meteoriet neerstortte is de kalksteen verdampt met als gevolg een enorme toename aan CO2; de dinosaurussen hebben het niet overleefd.

Leuk om hier bij stil te staan wanneer je door die enorme kalkafzettingen struint.
Het pad voerde omhoog en kwam bij een aangelegde bron; niet uit de Romeinse tijd maar aangelegd ten tijden van de Arabieren maakte ik op uit de informatie.
Even verderop een fijne plek om even te lunchen en daarna zijn we omgedraaid en terug gelopen naar de auto's. Was een fijne wandeling.
Na afloop nog gezellig ergens een glaasje gedronken. Thuisgekomen in het appartement heb ik snel nassi gekookt; Roos stuurde een WhatsApp dat ze ook al in Calpe was. Lekker samen nassi gegeten.

Op naar Moraira

Volle maan op het strand van Calpe

Eigenlijk hadden we gepland om het dorp Calpe te gaan verkennen vandaag; in de lift liepen we Theo en Saskia tegen het lijf; zij gingen naar Teulada en wisten ons te vertellen dat we om 10.15 uur de bus naar Moraira konden nemen. Eerst nog even geaarzeld maar toen de plannen omgegooid en de bus naar Moraira genomen. Theo en Saskia hadden met plezier de kustwandeling gelopen terug naar Calpe en dat waren wij nu ook van plan.
Moraira zag er een stuk aardiger uit dan Calpe, dat niet veel anders is dan een betonwoestijn met hier en daar een restaurantje en wat winkeltjes. Moraira was een laagbouw stadje met gezellige hoekjes. We vonden al snel een koffieplekje en daarna op stap. Het was wel even zoeken naar het wandelpad langs de klif, maar we vonden het eigenlijk best snel en makkelijk. Onderweg bankjes waar we lekker in de zon zaten. We hadden helemaal geen leeftocht bij ons maar een Duits tentje hielp ons aan een kop soep, een bratwurst en een Erdinger! Enkele kilometers verder zat Maarten met zijn twee dames; we sloten erbij aan maar werden helaas verjaagd door rokers even verderop; dat smerige gerook van al die Spanjaarden begint ons behoorlijk tegen te staan.
In een hoekje vonden we toch nog een rookvrij plekje; de gazpacho en de ensalata Russa smaakten ons prima.
Uiteindelijk best nog snel kwamen we weer in Calpe; nog even een afzakkertje zo was het plan, maar daar werd zelfs binnen - is dit Europa?? - gewoon gerookt of het de normaalste zaak van de wereld is?!
En in de lounge van het hotel stond de TV zo hard dat ik ook daar niet wilde zitten. Spanje valt ons niet mee?!
Na het eten - we stonden op het punt om nog wat boodscahppen te gaan doen - een WhatsAppje van Marion of we een wijntje kwamen doen in de lounge. Hebben we natuurlijk gedaan; was ff gezellig!
Weer heerlijk geslapen.

Kleindochter Evi is jarig

Rafael licht toe wat we vandaag gaan doen

Vandaag weer een stevige wandeling met Rafa. Twee busjes vol wandelaars vertrokken keurig om 10 uur vanaf hotel Esmeralda, Na ongeveer drie kwartier bereikten we het startpunt. Het was wat mistig; Rafael vreesde dat het wat zou gaan regenen - hetgeen overigens niet zou gebeuren - en we gingen op weg. Eerst door de boomgaarden met sinaasappelen en mandarijnen; fraai gezicht al die appeltjes van oranje in de bomen; een vrolijk gezicht.
Na twintig minuten begon de klim; in gezwind tempo begon de groep aan de forse stijging. Het ging mij redelijk af in het begin; maar de groep ging maar door en het tempo lag hoog, zeer hoog zelfs aldus Rafael. Ik deed het rustig aan en liep vrijwel achteraan; alleen Corry liep nog achter mij toen Rafael aan mij vroeg: "wacht jij op Corry". Nu hoef je dat aan mij nauwelijks te vragen; ik houd altijd rekening met anderen en zou ook ongevraagd bij de laatste van de groep zijn gebleven. Maar het zou anders lopen.
De groep ging maar door en rustte geen moment; het tempo lag hoog; mijn motor is niet zo geweldig sterk en ik begon te haperen. Corry en ik liepen achteraan met dien verstande dat zij op mij wachtte; ik moest echt af en toe even stoppen om weer bij te komen. Niet de adem of vermoeidheid, maar gewoon even bijkomen. Rafa kwam nog even terug om te kijken hoe het met de achterblijvers ging en gaf aan dat we vooral rustig aan moesten doen. De groep zat iets hoger te wachten terwijl een deel nog een rondje liep aldaar. Daar aangekomen dronken we de door Rafa meegenomen koffie en een stukje hartversterking in de vorm van chocolade; Theo had een koek voor me; verder had ik absoluut geen trek.

Evi is vandaag alweer vijf jaar geworden!

En toen ging het weer naar beneden; ik verbaasde me over de enorme afdaling; dat stuk hadden we dus helemaal geklommen; niet mis hoor. Ik kreeg zelfs weer praatjes en liepe koutend met Roos en anderen naar beneden. Rafa stelde voor om nog even ergens iets te gaan nuttigen en zo geschiedde; een ontzettend gezellige plek; ik bestelde naast cafe con leche een bocadillo con jamon en die smaakte me geweldig.
Eenmaal weer op het appartement aangekomen was ik zo door en door koud en behoorlijk vermoeid dat ik even de luikjes heb gesloten. Daarna gedoucht, opgewarmd en warm aangekleed. Kon er weer helemaal tegen.
Kleindochter Evi is vandaag jarig; een leuke serie foto's kreeg ik via dochter Arja. En een uitvoerige WhatsApp conversatie; wat is de wereld toch klein geworden.

Bridgen in Calpe

Gezellig bridgen rond de tafel

Vanmorgen eerst koffie met "de hele club". Een flinke vergadering zo met z'n allen. Maarten had nog twee wandelgenoten binnen geloodst; iedereen kent elkaar inmiddels goed, dus een drukte van jewelste. Het had vannacht krachtig geönweerd en geregend; maar het weer was in den positieve omgeslagen; niet meer zo koud, zelfs een lekker zonnetje. Na de vergadering gingen Roos en ik nog een wandelingetje maken langs de haven van Calpe en daarna naar het appartement. Het was inmiddels zulk heerlijk warm weer geworden dat ik in mijn blote bast van de zonnestralen ben gaan genieten. Na de lunch hebben we de flat een beetje opgeruimd; om half twee wordt er gebridged; en prompt om half twee ging de bel en stroomde het gezelschap binnen.
En binnen de kortst mogelijke tijd waren de vier dames genoeglijk aan het kaarten. Het was inmiddels wat te koud geworden om buiten te zitten; ik ging ook in de huiskamer zitten om wat te lezen. Gezellig om het kaarten zo aan te horen. Ik heb nog voor een koppie thee gezorgd.

Naar de markt in Xalon

Niet alleen maar lekkers te koop maar ook nog de restanten
van het zo fascistisch verleden van Spanje. Niemand staat
er gek van te kijken.

Dat was een leuke dag! Naar een marktje waar van alles en nog wat te koop is zoals gemalen komijn; precies wat ik nodig had voor de nassi goreng. Ook lagen er gedroogde spaanse pepers; voorzichtig gebruiken want die zijn loeischerp; de mevrouw waarschuwde me nog.
Ik herinner me nog een oud verhaal van mijn vriend Bram die een heel zakje van de gedroogde pepers door de nassi had gedaan; het geheel was zo oneetbaar scherp dat ze de pan boven de WC hebben omgekeerd; of het porselein het aankon vertelt het verhaal niet. Maar ik ben iig een gewaarschuwd mens.
Gezellig liepen we verder door deze twee-dimensionale winkel van Sinkel; een lint van uitstallinkjes aan de oever van een "rio". We kochten uiteindelijk nog van alles: een zak met goed uitziende knoflook, honing, gesuikerde amandelen, vijgen, walnoten en vast nog wel wat. Toen we het wel gezien hadden vonden we in het dorp een Hollands Hoekje; bij binnenkomst louter NLers en een onvervalste, donkere NLse dame die ons een verrukkelijke soep van zoete aardappel serveerde. Daar hadden we trek in.

Weer terug naar de stal en zelfs nog even op het terras van de zon kunnen genieten. Helaas was de verwarming weer uitgevallen; het is niet echt leuk meer allemaal.

Haven van Calpe. Mooie zonsondergang

Arme Jezus

Marktplein van Jesus Pobre

Je moet niet raar staan te kijken als nuchtere, voorheen misschien zelfs protestantse Hollander bij de namen die in dit nog steeds heel katholieke land vigeren. Zo bezochten we vandaag de woonplaats van Marion en Anne-Marie, Jesus Pobre oftewel arme Jezus.

We maakten een mooie wandeling in de omgeving van dit dorpje; het weer is duidelijk wat omgeslagen; we kregen zelfs enige regen te verwerken; niet veel, maar zeker niet niks; in ieder geval voldoende om de wandeling te onderbreken en een gezellig tentje binnen te vallen voor een koffie.

Roos had vanmorgen een stel lamskarbonaadjes voor me gebakken voor de lunch; daarvan smikkelde ik er een stel alvorens we het tentje binnen vielen. Smaakte voortreffelijk; ik hoefde eigenlijk niet meer te lunchen, maar het zou heel anders lopen.

Een lamskarbonaadje om mee te beginnen.

Na de koffiestop gingen we door naar een aldus de chica's chique badplaats hier in de buurt. Het idee was om te gaan lunchen en daar werd ruimschoots de tijd voor uitgetrokken. "Tjee, wat moet ik dan al die tijd doen", bedacht ik mij. Maar de chica's hadden een vermetel plannetje en "ontvoerden" mij naar een hen bekend restaurantje aldaar en ik was niet zo goed om hen de lunch aan te bieden. En we hebben toch gezellig zitten schransen. Ik koos de kleinste onderdelen van het menu, te weten gamba's con ajil, eendenborst en een lekker toetje, een soort wentelteefje, maar dan anders. De dames namen schaamteloos grote borden vol salade en ander lekkers. We lieten het ons goed smaken.

Geheel verzadigd knorden we met de hele groep weer terug naar Calpe. Om vier uur nog een gezamenlijke borrel. 's Avonds hoefde ik niet meer te eten.

Hoesten in canon

De "chica's" lieten zich de zarzuela goed smaken

Zo heerlijk warm is het helaas niet aan de costa blanca, zo genoemd naar de witte bloesem van de amandelbomen die hier vroeger rijkelijk bloeiden. Nu niet zo veel meer; slechts uit liefhebberij houden sommigen nog wat bomen aan, maar voor de productie wordt uitgeweken naar goedkope landen.
Wij waren vandaag gewoon ziek; niet alleen vanwege een hardnekkig hoestvirug maar ook vanwege de aanhoudende ellende met de verwarming van het appartement. Ook het fornuis viel uit; de technici van het hotel lieten ons misschien niet in de steek, maar echt goed functioneren deed het maar zelden; geen stevige basis voor een genoeglijk verblijf eerlijk gezegd.
De dames hadden met ons te doen en wilden de zaak natuurlijk voor hun gasten voor elkaar hebben. Ze kwamen ons  moreel steunen en voerden druk uit op het management van het hotel. Helaas blijf het allemaal een gammel zooitje, maar we zetten gewoon door. Het hoesten zal toch wel een keer overgaan.
Roos had een grote pan zarzuela gemaakt, maar daar hadden we inmiddels al een paar keer van gegeten; de rest konden we kwijt aan de dames. Kunnen we aan het vlees beginnen; in het vriesvak ligt overheerlijke pluma te wachten. De etenswaren hier zijn voortreffelijk.
We zijn er op tijd in gekropen en hebben de nacht met iets minder hoesten doorgeblaft.

De "verwarming" koelde?!

'sNachts hebben we het zo ontzettend koud; alle dekens, jassen, thermo-ondergoed, warme muts ten spijt moeten we er alles aan doen om warm te blijven. Waarschijnlijk daardoor zijn we beiden behoorlijk snotterig geworden. Vandaag was er weer een groepswandeling gepland waaraan wij hebben deelgenomen; Marjon en Anne-Marie begeleidden de deelnemers door het opnieuw zo imposant mooie landschap. Het was niet zo'n zware wandeling; Roos en ik liepen te snotteren en te hoesten, maar ach, dat zou wel weer overgaan (hoopten we). Voor de volgende dag was een "fikse" wandeling gepland onder leiding van Rafa; ik gaf me ervoor op, maar Roos deed dat voor de zekerheid maar niet; bleek achteraf niet onverstandig.
Was een gezellige groep waarmee we wandelden; ik heb vrij uitvoerig met Maarten gesproken en later na afloop van de wandeling ook het glas, de canja geheven. Bij de pauzes was het lachen niet van de lucht maar wel bij de vleet.
Bij aankomst bij hotel Esmeralda hebben we aangegeven dat onze verwarming het niet deed en dat we zelfs het gevoel hadden dat hij koelde. Daarna dronken we in de gezellige hotelbar een glaasje voortreffelijke Rioja; gaan we vaker doen; heerlijke stoelen en lekkere wijn in een goede rustige ambiance.
Teruggekomen op het appartement bleek dat de ontbrekende pit van het fornuis weer in orde was; even later ging de bel voor de monteur van de verwarming; bleek dat deze op 27 graden koeling stond en niet op verwarming?! Geen wonder dat er koude lucht uitkwam en dat we het zo koud hadden gehad. Vrijwel onmiddellijk knapte de atmosfeer op en werd het aangenaam warm.
We hebben de hele nacht in canon liggen hoesten en niezen; ik heb me helaas af moeten melden voor de wandeling met Rafa; niet leuk want ik had me er echt op verheugd. Marion informeerde nog of we wel genoeg dekens hadden en of de verwarming nu functioneerde: "helemaal naar behoren", kon ik haar melden.

Niet uit goedkoopte

Roos aan de Zarzuela

We zitten hier in een uitstekend appartement, voorzien van alles wat we thuis ook hebben. En aangezien we beiden graag koken en we niet onder de indruk zijn van restaurant eten hebben we besloten om iedere dag zelf te koken afgezien van de dagen dat "de club" iets gezamenlijks wil doen. Het is dus niet uit goedkoopte maar gewoon omdat we het lekker vinden en graag in de keuken staan. Overigens is dat er gisteren met die overweldigende vermoeidheid niet van gekomen; we hebben ons maal gedaan met het restant salade dat nog in de koelkast stond en zijn bijzonder vroeg in bed gerold.
Vandaag hadden we niet veel energie; stram opgestaan; lekker opgewarmd in de zon; plannen gemaakt voor onze keukendienst en vervolgens boodschappen gedaan. Roos heeft "Zarzuela" gemaakt, een visgerecht met een keur aan ingrediënten; was eigenlijk voor morgen bedoeld maar we hebben er uiteindelijk vanavond van gegeten en het was heerlijk! Complimenten voor de kok.

Voorafgaande heb ik een "fantasie in uit en vlees" gemaakt, oftewel een soort haché van rundvlees dat we al eerder hadden ingeslagen. Halverwege is Roos begonnen met de bereiding van de Zazuela en dat ging zo snel en rook zo lekker dat we het maar direct hebben geprobeerd; de zarzuela is zo veel geworden dat we er morgen opnieuw van kunnen eten; mijn fantasie in ui en vlees staat in de koelkast te wachten.
We liepen door de supermarkt en waren echt onder de indruk van wat er hier allemaal aan verse waar te koop is. Vooral op het gebied van vers vlees; konijn, pluma om maar wat te noemen; dat wordt dagelijks feesteten en naar ik inmiddels wel zeker weet; geen resto's.

Dat viel helegaar niet mee

Rafael noemde dit "de kers op de taart". Was inderdaad de moeite van de
enorme inspanning waard.  Naam: Els Arcs (de bogen op z'n catalaans)

Vandaag de eerste echte wandeling onder leiding van Rafael, onze Spaanse wandelgids. Eerst met het busje richting de bergen - er is hier sprake van een uitgebreid kalkmassief - en na het parkeren van de auto's opweg. Ruig terrein, geen "enge" paden met diepe afgronden, maar wel degelijk uitdagend terrein met hier en daar stukken waar een geit beter voor is uitgerust dan wij tweebenigen.
De stilte, de schoonheid van de uitzichten en het genoegen van de inspanning en dat overgoten door de kwaliteiten van de meer dan uitstekend wandelgids maakten het tot een memorabele wandeltocht.
Bij het keerpunt een prachtig natuurverschijnsel; een uitgesleten boog in de kalkrots zoals die bekend is van de kust van Normandië. Rafael noemde het de kers op de taart en hij had gelijk.

Rafael deel de heerlijke Turron (noga) uit

In deze buurt zijn grotten waar ook de Neanderthalermensen hebben gewoond aldus Rafael. En natuurlijk de Cromagnon die vooral bekend zijn van hun prachtige muurschilderingen. Daarna liepen we weer terug; lekker rustig tempo en af en toe even een rustpauze. Rafael houdt het allemaal goed in de gaten; onderweg geeft hij ook interessante zaken aan als bouwsels uit de tijd dat kastelen regelmatig overgingen van christelijke in arabische handen en omgekeerd.
Totaal ongeveer 15 kilometer en we hadden er al met al zo'n vijf uur over gedaan; Roos en ik hadden het helemaal gehad; ik was uitgevloerd. We hadden niet eens meer de puf om te gaan eten; we hebben ons beperkt tot een biertje resp. een glaasje wijn en de salade die er nog stond van gisteravond. Geslapen als een blok. Werd zo stijf als een plank wakker; was na een uurtje weer verdwenen.

Overwinteren

Ik hoor het vaker: "het leven van een pensionado valt niet mee". Heerlijk in het zonnetje; gevoelstemperatuur 30 graden; goed uit te houden!

Maar voor deze schoonheid zijn we hier ook!

Ronja en Calpe

Kleindochter Ronja

Gisteravond keurig op tijd geland in Alicante; volgens afspraak opgehaald door Rien en Ria, vrijwilligers van de organisatie "Loopend Vuurtje" waarmee we ons hier in Spanje gaan inspannen; lekker wandelen onder leiding van Rafael, een Spaanse wandelgids. Spannend hoor, want we hadden geen idee wat we konden verwachten; ons onderkomen bleek misschien wat koud - onze eigen schuld want er bleek wel degelijk verwarming te zijn! - maar buitengewoon gerieflijk; bijna zo groot als mijn flatje in De Bilt: "daar gaan we ons wel in thuis voelen Roos", begonnen wij ons avontuur van overwintering in Espagna. 

Vanmorgen om half twaalf - gelukkig niet zo vroeg want we werden pas laat wakker - werden we verwacht op de parkeerplaats voor de eerste wandeling, tevens wandelconditietest voor de leiding. Eerst met de auto door de betonwoestijn van Calpe naar de bergen; een indrukwekkend kalkmassief dat bijzonder goed toegankelijk bleek. We maakten kennis met Rafael en gingen op weg. De groep, die vooral uit dames bestaat ging op weg, genoeglijk koutend, hijgend en zwetend; het was absoluut niet koud en ik was veel te dik gekleed met een herfstbroek en thermo-ondergoed; enkele lagen deed ik snel in m'n rugzak, gelukkig maar, want Roos vond het maar koud en had te weinig kleren aan; zij kon mijn trui en overhemd er best bij hebben. Kwam dus helemaal goed uit. Ergens halverwege, zeker 2 uur gaans, splitste de groep zich, waarbij een klein deel verder ging naar de top. Roos ging niet mee; zij was de nacht tevoren erg aan het hoesten geweest en had het gevoel dat ze wat grieperig was. Ik had eerlijk gezegd überhaupt niet verwacht dat ze mee zou gaan vandaag, dus dat viel alleszins mee.

Not so lonely at the top

Op de top heb ik de foto gemaakt die deze blog siert; duidelijk is de verweerde kalkstructuur te zien; echte karstverschijnselen.

Toen we uiteindelijk na een uurtje of zes wandelen de auto weer bereikten had ik het ook echt wel gehad; was een heerlijke wandeldag geweest. De groep kwam weer bijeen in de "stamkroeg" waar we een borrel namen. Ik bekeek mijn Smartphone voor berichten en zag tot mijn grote genoegen dat dochter Joke mij meldde dat haar dochtertje Ronja die dag ter wereld was gekomen. Vergezeld van een foto was dit een wel heel vrolijk berichtje voor deze opa. Ik zal vragen of de foto ook in de blog geplaatst mag worden. De hele groep bracht een dronk uit op de boreling, de kleine Ronja.

Met Craig de diepte in

Zoon Peter en donordochter Mariska na de reddingsactie
van station Den Bosch

Gisteravond, na de slotscène van Tristan und Isolde ben ik in bed gekropen en heb het laatste hoofdstuk van Craig Venter gelezen. En daar kwam ik tot mijn grote opwinding een bevinding van deze geweldenaar tegen die helemaal aansluit bij mijn hypothese over het ontstaan van het leven. Samen met een olie-industrie heeft hij bodemmonsters tot op buitengewoon grote diepte op microörganismen, op DNA wel te verstaan heeft onderzocht; DNA dat hij - uiteraard - heeft "gesequenst". En overal konden organismen en hun DNA worden aangetoond en gekarakteriseerd.
De verscheidenheid aan soorten bleek aanzienlijk lager dan in de oceanen; opmerkelijk vond hij dat er soorten bij waren die erg leken op die van een archea die voorkwam bij de black smokers diep in de stille oceaan waar de continentale platen uit elkaar schuiven. Deze informatie was mij ontgaan maar ga ik inpassen in mijn verhaal.
Ik vreesde dat ik van de opwinding hieromtrent de slaap niet zou kunnen vatten, maar dat bleek niet het geval. Vanmorgen moest ik zelfs door de wekker om 7 uur worden gewekt.
Een Whatsapp-je van zoon Peter meldde dat hij bij Mariska had overnacht die zo lief was geweest om hem van station Den Bosch op te halen. Hij was daar gestrand na de storm die het treinverkeer volledig had ontregeld. Via Facebook had hij een noodoproep gedaan en Mariska was zo lief geweest om aan die oproep gehoor te geven.
Ik heb direct Whatsapp contact opgenomen met Mariska om haar te bedanken voor deze lieve reddingsactie van haar halfbroer die na een werkdag gestrand was en daar - aldus haar woorden - op een koud perron stond te kleumen. Broodjes en warme soep en een lief welkom vielen hem ten deel. Doet m'n vaderhart goed!

Tristan und Isolde

Richard Wagner

Vanmorgen stak de al enige dagen tevoren voorspelde storm in alle heftigheid op. Na mijn verkoudheid van de afgelopen dagen had ik juist vannacht weer eens heerlijk geslapen; om half negen gingen de luikjes pas weer open: "de wind gaat al behoorlijk tekeer", was zo'n beetje het eerste dat ik uitbracht. Roos maakte een lekker ontbijtje klaar, met eitje en thee. Beneden nog een koppie thee en koffie gedronken. Inmiddels zette de wind door tot een keiharde storm. Het was geen kinderspel; er zijn zelfs enkele dodelijke ongevallen gebeurd door de vreselijke storm; boom op auto en iemand werd geraakt door een vallende tak; een dak van een huis gewaaid en verder veel materiële schade. Het OV, inclusief het treinverkeer werd nagenoeg volledig stilgelegd. Veel schade ook aan de infrastructuur.
Wij zouden vanavond naar de opera gaan; Tristan und Isolde, de beroemde opera van Richard Wagner gebaseerd op een verhaal uit de middeleeuwen. We zouden niet alleen van de muziek gaan genieten maar ook van het diner dat gedurende de pauzes en voorafgaand aan de voorstelling wordt geserveerd; al met al een forse duit investering die teloor ging vanwege de storm; Amsterdam was voor ons onbereikbaar.
Mijn frustratietolerantie werd krachtig overschreden; maar internet biedt een surrogaat dat achteraf niet zo slecht bleek te zijn; op youtube staat een volledige en perfecte uitvoering van deze wel wat heel erg lang durende opera; meer dan vier uren; dat zou ik op zaal niet hebben kunnen verdragen denk ik.
De muziek is weergaloos, maar de scenes gaan zo langzaam als dikke stroop en dat houd ik op de lange duur niet vol. Waarschijnlijk was ik na de tweede acte naar huis gegaan net als bij Parsifal een jaar geleden.
We zijn maar gaan chinezen op mijn voorstel; was gezellig om nu eens te gaan eten bij het chinese restaurant waar we normaliter slechts komen om loempia's in te slaan die we dan thuis consumeren. Biertje erbij en alles was weer goed. En tussen de bedrijven door heb ik Tristan und Isolde ook kunnen beluisteren en bekijken. Af en toe een uurtje houd ik wel vol; vriend Dick stelde al voor om een dagelijkse portie van 1 acte te beluisteren; goed idee want de muziek van Wagner is wel wat "veul van het goede". Ik ga misschien wel de Ring van Wagner op die manier consumeren.
Overigens vind ik het bijna onmenselijk wat er van de artiesten wordt geëist in deze opera's van Wagner. Vooral de hoofdrolspelers, de dirigent en de mensen in het orkest moeten na zo'n voorstelling de uitputting nabij zijn. Maar wat een prachtige muziek! Ben inmiddels aan de derde acte begonnen te luisteren; volgens Dick de mooiste. De beginklanken komen me heel bekend voor! Ben benieuwd. De stem van koning Marke en van Isolde vind ik zo prachtig; het is meer dan fantastische muziek. En wat een schitterende enscenering; vooral het einde vind ik zo indrukwekkend. Deze uitvoering moet u beslist bekijken/beluisteren lezer!

Wat een kolerezooi op straat

Excusez le mot, maar het was zo'n rotzooitje op straat vanmorgen met die storm dat ik het slechts op deze puur Amsterdamse wijze kan omschrijven. Overal in de straten waar ik doorheen liep vanaf het huis van Roos waaide het plastic rond; bakjes, dozen, eierdozen, plastic verpakkingen van alles draaide rond in de storm. De bosjes lagen bezaaid met allerlei zooi; de moderne bakken met de opvallende oranje deksels waren voor een groot deel omver gewaaid; deksels open en het plastic afval kon vrij ontsnappen; dat was de oorzaak van deze chaos. Begint de troep van "oud en nieuw" dankzij de regen langzaam te verdwijnen daar krijgen we nu kennelijk het fenomeen van de plastic rommel in de bosjes. Daar heeft waarschijnlijk niemand bij stil gestaan. Grappig genoeg was de straat waarin ik woon, met haar flats gevrijwaard van de oranje deksels en dus ook van de rotzooi in de bosjes. "Wij" krijgen grote ondergrondse containers waar we het verpakkingsafval kunnen dumpen. Heden hebben we daarvoor ook een container staan; daar gooien Roos en ik ook ons plastic afval in weg. Ondanks dat wij ons best doen om daarvan zo weinig mogelijk te gebruiken door bij "de boer" en "Theo" zonder verpakkingsplastic te kopen hebben we toch een verbazingwekkende hoeveelheid daarvan.
In de boeken van Craig Venter las ik over zijn tocht over de oceanen; daarin spreekt hij ook zijn zorg uit over de plastic zooi in de zeeën; er was geen mijl op de enorme oceaanvlakte waarin je geen plastic afval kon waarnemen. Een filmpje op Youtube liet een tropisch eilandje zien, ver van alle continenten verwijderd, waar een zeeschildpad haar eieren legt op een strand dat bezaaid is met plastic rotzooi; de piepkleine zeeschildpadjes die over de plastic doppen en ander afval hun weg naar zee proberen te vinden.
Het is ontluisterend waar wij mensen de aarde mee opschepen.
Ondertussen waait het enorm hier buiten; wordt deels bepaald door de toegenomen en nog steeds toenemende concentratie CO2 in de atmosfeer, ook al veroorzaakt door de moderne mens door het verstoken van fossiele brandstof.
Waar moet dat heen en hoe zal het gaan? Waar die rotzooi vandaan komt, dat weten we inmiddels, maar ja, we doen er collectief geen donder aan.

Life at the speed of light

Dit is de naam van een tweede boek dat ik van Craig Venter lees; een geweldenaar op wetenschappelijk gebied en nog veel meer; een "Macher" die precies weet waar hij naar toe wil en daarbij fondsen en mensen om zich heen weet te verzamelen zodat hij het ook nog eens voor elkaar krijgt. Gaat allemaal bepaald niet vanzelf.
Dit boek draait vooral om de eerste schepping van synthetisch leven; leven dat overigens uit een levende cel wordt geperst door deze te voorzien van synthetisch DNA. Of je hier nu echt moet spreken over synthetisch leven beschouwt Craig zelf ook als een punt van discussie. De overeenkomst met een computer en programmatuur wordt snel gemaakt; DNA als programmatuur waarmee je een computer voedt; zonder operating system doet een computer niets met software dunkt mij. Blijft voor mij overeind dat ik het een biochemisch kunststukje van de hoogste orde vind. De problemen die Venter met zijn team met een jarenlange inzet het hoofd heeft geboden hebben uiteindelijk tot een bijzondere set van gereedschap geleid en een enorme vergroting van het inzicht in DNA en de cel. Ik ervoer het als een revelatie wat ik allemaal las in dit boek.
Bij de discussie over of dit nu echt synthetisch leven genoemd mocht worden kwam ook de biogenese, het ontstaan van leven aan de orde. Ook Venter spreekt hier feitelijk over een mysterie en sluit niet uit dat het leven vanuit het heelal is aan komen waaien. Wat zou ik hem graag kennis willen laten nemen van mijn bloggie hieromtrent omdat in mijn visie de levenssoep met alle enzymatische precursors hier al in worden gepostuleerd, daarbij de plaats voor een informatiedrager scheppend. Mijn hypothese lijkt zo beschouwd wel een beetje op zijn experiment waarbij synthetisch DNA werd ingebouwd in een functionerende cel zonder functionerend DNA. Leuke zijsprong.

Twee enorme tongen

Zeetongen wel te verstaan. Roos was afgelopen vrijdag naar de "boerenmarkt" in Utrecht geweest en had "hem er eens flink uit laten hangen", oftewel ze had eens stevig "in de bus geblazen", en bij Jan, de eerlijke visser twee enorme tongen ingeslagen.
Een poos geleden leefde ik in de veronderstelling dat deze lekkernij niet meer verkrijgbaar was; ik meende dat door de overbevissing die enorme en smakelijke vissen er gewoon niet meer waren totdat ik ergens las dat je in Amsterdam ,bij Piet de Leeuw nog wel degelijk van die reuzen kon bestellen en dat hebben we destijds ook een keer gedaan.
Maar ook op de markt bij de eerlijke visser kun je ze nog steeds inslaan. Ik wist niet wat ik zag toen Roos ze uitpakte: "één lijkt me wel genoeg met z'n tweeën", en zo aten we er maandag samen eentje en gisteravond de tweede. Roos heeft ze hier bij mij in de keuken gebakken; ik ben niet zo'n held met vis bakken; doe het te weinig. Stoven gaat me prima af, maar bakken lukt me niet goed. Overigens zag ik dat het niet echt moeilijk is; Roos deed het in een handomdraai en we hebben er opnieuw smakelijk van gegeten.

Wat een weersverandering

Het einde van de Kwinkelier?

Eerst wilde ik deze blog benoemen als "wat een rot weer". Maar wat voor de een rot weer is kan voor de ander juist noodzaak zijn. Daarom is het ook maar goed dat niemand het weer kan beïnvloeden; wat zouden daar een ruzies over ontstaan. Ik verwonderde mij er wel eens over dat boer Dirk, die ik inmiddels al enkele decennia ken over werkelijk van alles liep te mopperen om niet het "k-woord"  te gebruiken; niets deugde van de politiek of andere zaken, maar over het weer hoorde je hem nooit; kennelijk omdat niemand daar iets aan kon doen of veranderen. Maar laten we wel wezen; ik ben niet erg ingelaten met dit weer; word er somberig en rillerig van. Heb de CV ook maar stevig aangezet.
Dan zit ik hier mijn achterstallige blog bij te werken en intussen naar de prachtige orgelmuziek van Bach te luisteren.
Ik heb de blog van vandaag voorzien van een foto die ik vorige week heb gemaakt van de afbraak van het winkelcentrum "De Kwinkelier" in Bilthoven. Toen we hier net waren neergestreken was op deze plek sprake van een open terrein. Niet veel later werd er stevig gebouwd; pilaren met grappige vormen werden geplaatst en bleken later de fundering van het winkelcentrum te vertegenwoordigen. Heel modern onder het centrum met een enorme Albert Heijn zelfbediening een grote parkeerplaats. Met een lift kon je zo van de zaak in de parkeerkelder komen. Het was er zaterdags altijd ontzettend druk; wij maakten er ook altijd gebruik van ook toen we geen auto meer reden. Maar het verviel eigenlijk al snel; werd niet meer geverfdl het plaveisel barstte; er lagen plassen die met vorst voor gemene gladdigheid zorgden. Sinds een jaar of tien ging de loop er ook uit; er vertrokken winkels, te beginnen met de bakker. En nu is het niet meer te houden; een slager heeft het nog geprobeerd maar is vrij snel toch weer vertrokken; de juwelier is weg; de opticien strijdt moedig voort evenals de Spakenburgse vishandel die ook nog eens een stevige concurrent heeft gekregen uit Volendam. Het is gebeurd met de Kwinkelier vrees ik, alle goede bedoelingen van nieuwe vestigingen ten spijt. Mijn gevoelen dienaangaande passen wel bij het vreselijke weer van vandaag.

Nu wel langs de Steinbach

Enorme pollen (veen?)mos. Zie je slechts af en toe.
De meeste vegetatie betreft gras

Net als enkele weken geleden gingen we met de bus naar Eupen en door naar Ternell. Ook nu langs de Getzbach tot het koffiebankje. Er lag geen sneeuw dit keer, maar toch fraai en fijn om hier weer te zijn. Doodstil, maar wel veel fietsers en enkele wandelaars die van dit fraaie landschap genoten. We staken na het koffiebankje over de Getzbach in de andere richting dan de laatste keer, dus niet langs het Janssenkreuz maar richting het open Venn. Ik kon het malle boompje niet meer onderscheiden; het was fijn om hier weer door de drek te zwoegen; door de verdwenen vorst was de grond waarop we liepen gewoon veerkrachtig geworden; voelde grappig aan. Uiteindelijk kwamen we aan bij de bekende vijfsprong; Dick wist precies hoe we moesten lopen; een overzichtskaart hielp daar bij. Zo bereikten we de Steinbach; deze keer konden we deze wel volgen; er was geen jacht dit keer.

Anderhalf jaar geleden heb ik deze fraaie route, die ik ooit samen met Anneke heb ontdekt, nog gelopen met een jonge vent die aan een soort overlevingstocht bezig was en die ik kon wijzen op de pracht van deze omgeving.

Dick bestudeert de overzichtskaart

Ik kom hier al zo lang en vind het iedere keer weer schitterend om langs dit stuk van de beek te ploeteren; op bepaalde plekken is het altijd drekkerig en moet je uitkijken om niet met je achterste in de modder terecht te komen. Langs "die Rote Stein". met daarin de goot waardoor het water al die jaren stroomt en die daar nauwelijks zichtbaar van is uitgesleten; Kupfermühle waarvan Dick en ik ooit dachten dat daar een zijbeek in de Helle stroomde; we zaten er helemaal naast!? Langs de inlaat van de Weser, die in België is omgelegd; langs de resten van een watermolen, ploeterend door de modder.
Dick had het lijstje met vertrektijden van de bus; we haalden de zelfde bus als een paar weken geleden; in totaal een 15 kilometer gelopen. Was weer een fijne wandeldag.
Bij Dick nog thee gedronken en de tas ingepakt; met bus en trein naar huis. Om negen uur nog bij Roos wat geborreld en heerlijk geslapen.
Hier de wandeling als vastgelegd door Dick (na beginscherm even scrollen).

Bordje met nog enigszins leesbaar: Steinbach

Restanten van de watermolen die hier ooit functioneerde
in deze nu in België omgeleide Weser

Overloop van de Weser naar de Steinbach

Niet zichtbaar verder uitgesleten goot in "die rote Stein"

Plek met de naam "Kupfermühle"; ooit dachten Dick en ik
deze plek bij de Helle

Veld met verdorde varens

Een patatje bij An en Piet

Zandsteenblokken

Met de bus van half tien naar Utrecht CS; op weg naar vriend Dick in Vaals; we wilden dit weekend lekker aan de wandel; vandaag van Gulpen via een geologische route naar Vaals en morgen naar de Hoge Venen met een Euregioticket.
Nog maar nauwelijks op weg had ik al ruim anderhalf uur vertraging; nog op het perron van Utrecht CS kon ik Dick melden dat ik wegens een aanrijding met een persoon op het traject naar Den Bosch moest omrijden over Rotterdam. De waarschijnlijke wanhoopsdaad van de persoon blijft dan lange tijd in mijn gedachten; de wintermaanden zijn voor wanhopigen erg moeilijk.
Via Rotterdam, Breda en Tilburg kwam ik in Eindhoven en daar verder "normaal" naar Maastricht. Wachtend op de halte van bus 350 naar Aachen werden de wachtenden, waaronder ik, aangesproken door een meneer die een dagkaartje voor de bus had voor degene die dat wilde; merkwaardig genoeg was ik de enige en stonden de anderen te kijken of ze water zagen branden. Ik heb ook wel eens meegemaakt dat ik op de halte mijn voor mij overbodig geworden Euregiokaartje aan wachtenden wilde geven; ook toen stonden de wachtenden me stompzinnig aan te kijken alsof ik heb een onwaardig voorstel deed?! Maar ik kon nu zonder kosten zelfs doorrijden naar Gulpen, waar volgens afspraak vriend Dick zat te wachten met twee bakjes frites. Nu moet u weten lezer, dat volgens mij de lekkerste friet van NL, iig voor zover ik die ken hier in Gulpen door Piet en An wordt gebakken. En ook nu ging het er weer in als "gods woord in een weduwvrouw"!

De zandsteenblokken verklaard; door Dick de kiezen
van een reus genoemd met een heel
sprookjesverhaal eromheen

Dick had een route uitgestippeld die ons voerde langs allerlei geologische bezienswaardigheden met name een vuursteengroeve, grindgroeve en enorme stenen die hij had omgedoopt tot kiezen van reuzen of trollen?!
Dick heeft van onze tocht door Limburgs dreven een hele fotoserie gemaakt die je via deze link kunt bekijken. (In de openingspagina even naar beneden scrollen).
'sAvonds met veel moeite wakker gebleven bij het bekijken van een BBC documentaire die best interessant was maar die het uiteindelijk qua herinneringsvermogen bij mij niet gered heeft. Kathedralen, Frankrijk en bouwkunst staan mij nog bij. Maar ik heb heerlijk geslapen op de slaapbank bij Dick.

Romantische kunst uit het noorden

Detail uit een schilderij

Voordat wij gisteren bij Nathalie op bezoek gingen bezochten we in het Gronings museum de tentoonstelling van Romantische kunst uit het noorden. Lollig dat museum Groningen zich zo afficheert met haar noordelijke ligging; nog niet zo gek lang geleden was er ook een TT van kunst uit Scandinavië en ook nu weer. Kennelijk bestaan er goede banden tussen dit museum en de Scandinavische tegenhangers.
De natuur aldaar is natuurlijk een bron van inspiratie voor de schilderkunst; met name de romantiek liet zich inspireren door de natuur; daarbij denk ik natuurlijk aan Barend Cornelis Koekkoek; daar hing hier ook werk van. De namen van de Scandinavische schilders heb ik aan mij voorbij laten gaan; hun schilderijen echter maakten een diepe indruk op me. Waterpartijen tegen de achtergrond van ruige natuur met rotsen en omgevallen bomen; ijsschotsen in een grote beek. De moeite van een bezoek aan het noorden waard! Kan ik echt eenieder aanbevelen. Die noordelijke musea in NL hebben verrassend mooie tentoonstellingen zoals ik al eerder meldde.

Ruige waterpartij

IJsschotsen in een beek

Op bezoek bij Nathalie

Nathalie met haar twee katten.

Nathalie had ons uitgenodigd om eens van haar kookkunst te komen genieten en om haar woning te zien. We hadden afgesproken om zo rond drie uur bij haar te zijn. Aangezien Groningen een fraai museum bezit waar je toch niet zo snel "zomaar" naar toe gaat stelde ik Roos voor om vroeg naar het noorden te vertrekken en eerst naar het Gronings museum te gaan. Daarna liepen we naar het adres waar Nathalie en haar Kees inmiddels alweer een paar maanden wonen.
We konden het eigenlijk vrij makkelijk vinden mede dankzij de smartphone waar Roos sinds enkele dagen over beschikt; hulde!
Even over drieën waren we bij haar; gezellig met elkaar gebabbeld en thee gedronken en natuurlijk hun forse woning bewonderd; perfecte plek om zo met z'n tweetjes te wonen. Er liepen ook al twee katten rond; nauwelijks van elkaar te onderscheiden; bleken dan ook broer en zus te zijn en beiden "geholpen", dus geen katerstank en geen drachtige poes in de toekomst.
Nathalie had zich behoorlijk uitgesloofd en een uitgebreid maal geserveerd met courgettesoep vooraf, een risottoschotel waarbij ik haar nog mocht helpen bij de bereiding, groene salade en kaas voor dessert. Gezellig om zo bij onze nieuwe dochter te eten. Kees kon niet van de partij zijn; had iets laats van de school waar hij werkzaam is, althans een stage doet ter afronding van zijn studie en daarna een activiteit van zijn studentenvereniging.
Voor het vertrek bedacht ik mij nog dat er een foto gemaakt moest worden "voor de blog"; werd een foto met katten en een klein randje "Roos". Had beter gekund; so sorry.
Wij gingen zo rond acht uur naar het station en waren uiteindelijk pas om half twaalf thuis; is een hele rit zo naar het hoge Noorden, maar reuze gezellig.

Een drietje met Huib

Huib stelde voor om deze week weer een wandeling te gaan maken. Gezien mijn drukke week stelde ik voor om dat dan bij mij in de buurt te doen; gewoon een rondje door het Houdringhebos; een drietje zoals ik regelmatig doe. Ik merk zo langzamerhand toch de jaartjes die gaan tellen; zo'n drukke week met allemaal afspraken hakt er aanzienlijk meer in dan "vroeger".
Dus lekker laat opgestaan, ontbeten en koffie gezet. Ik had maandagavond nog een spektaart gebakken omdat dit zo langzamerhand traditie begint te worden; wandelen met spektaart. Ik had nog vulling staan in de vriezer en hoefde nog slechts de bodem te maken en de zaak af te bakken. Was vrij snel gebeurd.
In de loop van de ochtend kwam Huib; eerst koffie gedronken met het onvermijdelijke stuk taart; smaakte weer best! Dat recept heb ik zo langzamerhand goed in de vingers; oefening baart kunst! En lekker op weg; het bleef gelukkig nagenoeg droog. Ik had voor de zekerheid een extra paraplu voor Huib; was niet echt nodig achteraf.
Huib had eigenlijk met de fiets vanaf station Utrecht CS naar Bilthoven willen rijden; hij heeft hier vroeger ook gewoond en wilde natuurlijk langs zijn ouwe plekkies rijden. Helaas kon hij in Utrecht de fietsenstalling voor een huurfiets niet vinden en ook niemand kon hem de weg wijzen. Maar in het Houdringhebos vond hij toch ook weer bekende plekjes.
Huib en ik raken ook nooit uitgepraat met elkaar; was weer een gezellige dag geweest.

Het klimduin op

Jonge duinen van de Hondsbossche zeewering

Een poos geleden had ik met broer Jan het klimduin in Schoorl beklommen. Jan was toen veel zwaarder en hijgde halverwege zijn longen uit zijn lijf, maar hij kwam ondanks zijn gewicht een heel eind. We spraken toen af dat we later opnieuw een poging zouden doen en dat was vandaag.
Keurig op tijd was ik op station Enkhuizen en daar kwam Jan al aangereden in een chique witte auto.

Aan de voet van het klimduin

Gezellig koutend reden we door de kop van Noord-Holland om te eindigen bij de Hondsbossche zeewering. Jan was niet op de hoogte van de versterking van deze zeewering met zandsuppletie en was bij een eerder bezoek aan deze plek in verwarring en dacht dat hij verkeerd zat. Was ook wel een enorme verandering. Ik was wel op de hoogte maar had ook niet verwacht dat het effect zo groot was; een compleet nieuw strand met een duinenrij met helmgras om het zand vast te houden; zag er zo mooi uit; leek wel op de natuurlijke duinen van Schiermonnikoog en het strand was geheel verlaten. Als natuurliefhebber genoot ik er echt van.

Bovenop het klimduin, behoorlijk vermoeiend

En vervolgens door naar Schoorl. Deze keer geen bezoek aan "de Rustende Jager", de plek waar onze ouders altijd neerstreken en die zij uit hun begintijd kenden. Schoorl blijft altijd een soort bedevaartplaats voor mij en m'n broers; onze ouders hebben elkaar daar tijdens de oorlog leren kennen, vandaar. Zonder die ontmoeting waren wij er niet geweest.

Het is ook een hele hoogte!!

Maar nu gingen we niet voor de herinnering maar voor de krachttoer; de beklimming van het klimduin. Twee jonge kerels stonden beneden te wachten en een van hen maakte de foto voordat we startten. Daarna liepen we met stevige pas naar boven; halverwege voelde ik toch wel de wandeling van gisteren in m'n kuiten en boven gekomen stonden we beiden flink te hijgen, maar .........  we hadden het in één keer gered! Toevallig liep ons een mevrouw met hond tegemoet en die maakte ook een foto van ons beiden; trots en tevreden. Met onze mutsen op zagen we er natuurlijk niet uit, maar daar hebben "wij Elverens" volstrekt maling aan.

Jan aan het werk voor de fraaie auto

Toen we later in die chique auto van m'n broer terug reden merkte ik nog op dat we misschien wel aangehouden zouden worden; twee van die shabby kerels in zo'n dure auto; Jan moest lachen.
Maar boven gekomen hebben we een mooie wandeling gemaakt door de duinen; doordat we nu wel de GPS bij ons hadden konden we niet verkeerd lopen en dan probeer je gewoon wat en zo kwamen we door mooie stukken stuifduin en een duinmeertje, het vogelmeer; had ik nog niet eerder gezien en ik kom zo vaak in dit duingebied?!

Even tussendoor op een bankje wat zitten eten

Daarna terug; nicht Janneke kwam ook eten en nu ook Ingeborg met alle kleindochters; Tess en Fleur van Janneke had ik een paar weken al gezien maar van de kinderen van Ingeborg had ik alleen Nicky jaren geleden een keer gezien; was nu een hele meid van 7, vergezeld van haar twee zusjes Lizzy en Mily. Ook Frank kwam nog en Till, de moeder van Thea; een hele tafel vol. Lekker Chinees gegeten; was reuze gezellig.

Met de jongste telg, Fleur op schoot

Als kindervriend kreeg ik de kleine Fleur op schoot en heb ik aan tafel het vlees voor Nicky gesneden en met haar gesproken over school en zo. Had het reuze naar m'n zin. Jan bracht me naar de trein; thuis gekomen was ik zo moe als een hond; de jaartjes beginnen toch wel te tellen merkte ik, maar het was een fijne dag geweest.

Een gezellige tafel vol. Ik heb zelfs een keer "Aboe" gedaan met Jan tot grote
hilariteit van Janneke en Ingeborg