Aardbeitjes halen voor Gijs

Arja, trots met haar kids

Voor de zekerheid had ik de wekker maar op 7.00 uur gezet, maar ik kon het toch niet laten om nog een paar bladzijden te lezen in de NLse vertaling van het weergaloze reisverhaal van Patrick Leigh Fermor dat ik bij de bieb had opgehaald. Ik zou Arja gaan halen van Utrecht CS; Gijs ziet dat laatste stuk in de bus naar Bilthoven niet meer zitten en met opa is dat natuurlijk veel "leuker". En ja hoor, daar kwamen ze aangehold op perron 12b. Arja is zo'n leuke jonge moeder die gewoon meespeelt met haar kleintjes; enig om te zien als opa. Gijs was weer zo blij om me te zien; doet m'n ouwe hart goed; lekker joch en Evi lag in de bak te slapen. Arja had weer van alles bij zich natuurlijk; zwaar beladen kinderwagen. Op naar de bus: "zoek maar een mooi plekje uit Gijs", en pontificaal ging hij op de hoge plaats direct achter de chauffeur zitten. Opa was niet zo goed of hij heeft de hele rit naast kleinzoon gestaan. De scheet aaide over m'n wang en zei: "ouwe boef", waarbij hij trappelde van plezier. We zijn gek op elkaar dat kan ik aan alles merken. Een paar haltes verder naar de kippen van Peter. Die waren wat schriks, waarschijnlijk door al het geknal. En Gijs was meer geïnteresseerd in het hok dan in die slome kippen.

Onschuldig kijkend er een rotzooitje van maken; dat is
pas pret hebben!

We waren nog niet in m'n flat of Gijs vroeg om aardbeitjes; die heb ik inderdaad altijd voor hem in huis, maar nu nooit aan gedacht. Ondanks de protesten van Arja ben ik natuurlijk direct aardbeitjes gaan kopen bij de groenteman om de hoek; die is altijd uitstekend voorzien. De aardbeitjes hadden overigens geen smaak. Aardbeien in de winter is ook onzin; niet meer doen dus.
Bedjes uitgezet; ik liep wat ongecoördineerd rond (als een drol in een pispot zou m'n moeder zeggen) en was maar bang dat ik het niet iedereen naar 't zin kon maken. Kortom, chaos in huis. Was heel gezellig met die kleintjes over de grond, broodje pindakaas, fruit, snot en vieze handjes; heerlijk vind ik dat. Natuurlijk niet slapen maar naar buiten kijken en daar gingen ze weer door naar vriendin Suus om daar met vrienden het ouwejaar uit te luiden.

Gezellig met m'n kleindochter op schoot

En ik weer oliebollen bakken voor ons inmiddels traditionele ouwejaar bij Trees.
Was ook weer heel gezellig om daar te bridgen maar zo bij het 23e en voorlaatste spel, dat ik zelf moest spelen wist ik niet eens meer wat troef was, zo moe was ik van die dag. Het mes werd gelukkig van tafel gehaald en desondanks hebben we opnieuw verloren, nu van Trees en Ad, een gelegenheidskoppel maar uit het goede hout gesneden.

Helemaal ingemaakt en toch gezellig

Wat een drukte allemaal voor een ouwe vent. Vanavond bridgen bij Margreet met Beatrijs en Roos natuurlijk. Morgen komt dochter en moeten we 'savonds weer bridgen; moet ik nog oliebollen voor bakken, druk druk druk. Dus een dag eerder dan normaal oliebollen gebakken. Waren er wel wat weinig en ze verdwenen snel; buurvrouw Kaat twee stuks die ze, aldus het briefje dat ik vond (z0 communiceren wij meestal) erg lekker had gevonden. Maar ik ben er zelf ook gek op. Dan morgen nog maar een keer bakken. Huis opruimen omdat de kleintjes komen.
Bij de paasdrive van enkele jaren geleden had ik erg veel positieve reacties op het zelf gebakken rozijnen/notenbrood gekregen. Zelfs nu komen er nog wel eens mensen op af. Zo ook bij de afgelopen kerstdrive; uiteraard lag er kerstbrood; Margreet kwam naar me toe en vroeg vol verwachting of ik dat misschien had gebakken; ze had het zo lekker gevonden.
Nu had ik mij destijds ontzettend vermaakt om de twee keurige oudere dames die gretig, bijna boefachtig van de laatste kruimels hadden gesnaaid. Ik hoefde me niet af te vragen of het lekker werd gevonden. En nu met die Kenwood machine is het geen enkele moeite meer om een dergelijk broodje te bakken en dus bood ik Margreet aan om voor haar zo'n broodje te bakken. "Met spijs", vroeg ik nog, waarop het antwoord een gretig: "ja graag" luidde.
En vanavond zouden we het brengen en lekker gaan bridgen. Was een ontzettend gezellige avond Waarbij Roos en ik helemaal werden ingemaakt; mocht de pret niet drukken. Morgenavond bij Trees in de herkansing.

Kunst uit eigen provincie

Behoorlijk last van m'n rug; heb contre coeur een pil diclofenac genomen na het ontbijt. Daarna naar de fitness om te gaan zwemmen; altijd goed voor je rug. De pijn was inderdaad weggetrokken dankzij de pil. Na de lunch met Roos een lekkere wandeling gemaakt en daarna naar de tentoonstelling van Kunst uit eigen Provincie die in het verenigingsgebouw van WVT jaarlijks wordt gehouden.
Het was er behoorlijk druk; een geanimeerde sfeer met een zangeres die zong als Rita Reijs met Pim Jacobs op de guitaar. Gezellig en dat niet alleen; het tentoongestelde werk was vaak van behoorlijke klasse met een paar uitschieters die je rustig schitterend mocht noemen. Niet te geloven wat er onder amateurschilders wordt gepresteerd. Het werk was, voor zover te koop, heel vriendelijk geprijsd. De moed zonk mij een beetje in de schoenen omdat ik van plan ben om zelf ook wat met verf te gaan knoeien. Maar zoals ik al tegen Roos zei op de terugweg: "je hoeft niet te denken dat je wereldkampioen bridge wordt als je een bridge cursus gaat doen". En zo is het met schilderen natuurlijk ook. Je moet het voor je plezier doen en niet voor het resultaat alleen.

Oliebollen zonder rozijnen?!

Vandaag weer eens riet geruimd met de natuurwerkgroep Kwadijkse Vlot. Dus gingen Roos en ik al om 8.00 uur van huis, met de trein naar Utrecht CS, door naar Amsterdam CS en met bus 308 naar de halte Vurige Staart (waar ik nog eens zo'n malle chauffeur heb meegemaakt). Vanuit de bus zagen we al een aantal werkgroepleden actief aan het werk. Ook wij togen direct aan het werk; het was een groot terrein dat geruimd moest gaan worden; ik kende het al, het was al m'n vierde keer dat ik op dit terrein aan de slag kon. De laatste keer van het jaar 2013, dan heeft Ben altijd oliebollen bij de koffie. Dus toen Henk met het bekende autootje en de koffie kwam pakte Ben de oliebollen uit. De poedersuiker was apart en de "oliebollen" hadden geen rozijnen of krenten?! Ik vroeg Ben: "heb je ook een zakje met de rozijnen?" Raar, tegenwoordig worden gebakken meelballen verkocht als oliebollen en de klassieke oliebollen als "krentenbollen". Nou ja, het zal mij worst wezen; ik bak ze altijd zelf en dan wel mèt rozijnen, sucade en appel door het beslag.
Om 14.00 uur had ik het helemaal gehad. Gelukkig konden we met Adriaan mee terug rijden tot Amsterdam Amstel. Om 16.00 uur was ik thuis en wel zo ontzettend moe en met pijn in m'n rug dat ik maar even op ben ben gaan liggen. Daarna lekker haas gegeten met Roos.
De volgende morgen had ik nog last van m'n rug. Ik ben bang dat m'n ischias weer opspeelt. 

Mijn naam is Asher Lev

Vorige week vrijdag, voordat ik boodschappen ging doen op de markt, ging ik naar de bibliotheek; makkelijk dat deze na de verhuizing zo dichtbij is komen te liggen! De nieuwe uitstalling van de uit te lenen boeken vond ik maar lastig en nieuwlichterij, maar inmiddels realiseer ik mij de voordelen. Niet meer alles fantasieloos op alfabetische volgorde van de schrijvers, met de verticaal beletterde achterzijde op zicht, maar voor een deel ook gewoon goed zichtbaar op ooghoogte. En dat laatste brengt je dan op een idee; dat zal ook de bedoeling zijn van dit nieuwe systeem. En zo zag ik een mij onbekend werk van Chaim Potok, de amerikaans-joodse schrijver waarvan ik in het verleden een paar boeken heb gelezen: "Mijn naam is Asher Lev". Het boek is, net als de andere boeken die ik van Potok las op een vanzelfsprekende manier doordrenkt met het joodse geloof; een verklarende woordenlijst maakt het je als goj mogelijk om enig idee te krijgen van wat er zich zoal afspeelt binnen het gevoelsleven van de orthodox joodse omgeving van Asher Lev, een jonge man die zich vanaf de leeftijd dat hij een potlood kon vasthouden kon tekenen, een gave die hem onbedwingbaar doet scheppen; hij tekent voortdurend, zelfs in de heilige geschriften gedurende de lessen op school. Dit houdt hem af van het "lernen" oftewel het bestuderen van al die oude boeken uit de bronstijd die voor de orthodoxen nog steeds het kompas van hun leven vormen; een voor mij als agnost volstrekt niet invoelbaar fenomeen. Tekenen en schilderen en zeker van gojse symbolen als de lijdende christus zijn zaken van het kwaad. Desondanks komt hij door bemiddeling van de wijze rebbe in aanraking met een ander creatief, joods genie en krijgt hij de gelegenheid tot een internationaal bekend kunstenaar.
Met groot respect creëert Chaim Potok deze leefwereld maar ook de wereld van de kunst en die van de beeldend kunstenaar waarin Asher Lev langzaam maar zeker verandert binnen zijn joods zieleleven. Het boek heeft mij zodanig geboeid dat ik het binnen 24 heb uitgelezen maar ook dat ik erover begin te peinzen om na bijna 45 jaar ook zelf weer eens te gaan kliederen met verf oftewel ga proberen te schilderen met olieverf; ik droomde er zelfs van!

Toch weer een nieuwe route

Roos daalt de ons onbekende helling af

We waren zo lang niet meer in Kalter geweest dat ik gewoon de weg niet meer zo precies wist. Via de beek kwamen we bij Höfener Mühle, waar we een kop soep hadden willen nemen, maar het was gesloten helaas. We sloegen een weggetje in waarvan ik dacht dat het de juist richting was. Maar op een gegeven moment maakt Roos de opmerking: "dat lijkt Kalterherberg wel met die dubbele torenspits". Ze had gelijk, dus de GPS erbij gehaald; we zaten helemaal verkeerd. Toen hebben we ons maar afhankelijk gemaakt van de techniek en niet zonder plezier; De GPS wees ons een onwaarschijnlijk smal paadje (stond dus op de elektronische kaart tot mijn verbazing), prachtig over een helling en eindigend bij een ons bekend bruggetje over de Perlenbach. We hebben onze wandeling vervolgd over onbekende paden; met een GPS kun je je behoorlijk onafhankelijk van verdwaalmogelijkheden opstellen zal ik maar zeggen. En uiteindelijk weer naar Kalter terug. Die Eifel blijft, zelfs op plekken waar je al jaren komt een fantastisch mooi wandelgebied.

In gepeins naar het stromende water van de Perlenbach kijkend

Het stelt toeristisch niet zo gek meer voor; de meeste mensen gaan liever naar de zon, naar oorden waar je voor een habbekrats heen kunt vliegen. Ach, dat doen wij ook wel, maar dat oude vertrouwde vakantiegebied blijft ons toch trekken! Mijn ouders kwamen hier al vanaf de zestiger jaren; Dick en ik vanaf de tachtiger jaren en daarna is dat gebleven wat mij betreft.

Alweer 28 jaar geleden

Gedenkteken aan de kruising naar Kalterherberg

Gisteren schreef ik al dat de omgeving van Kalterherberg voor mij een Terra Nostalgica betekent. Vooral de keren dat ik daar met m'n kinderen was, met name tussen kerst en oudjaar staan mij vast in het geheugen gegrift. Meestal begonnen we in Monschau en wandelden dan via de Perlenbach, de Talsperre van de Perlenbach naar de Höfener Mühle en dan via het dal van een andere beek en "het hutje van Arja" naar Kalterherberg. Vlak voor Kalter, zoals we Kalterherberg meestal noemden was er een helling; wanneer het wat regende, hetgeen meerdere keren plaats vond, dan kwam je op die helling door de sneeuwgrens. Kalter ligt hoog en daar is het kouder dan in het dal. En dan kan het dus gebeuren dat de 0-graden grens precies op die helling ligt, waarvan acte. Even verderop is dan het echo-dal. Als je daar een kreet geeft, weerkaatst deze en hoor je hem een halve seconde later opnieuw. Grappig; natuurlijk kon ik het ook nu niet laten om even te schreeuwen. En dan, vlak voordat je Kalter echt binnen komt is daar het gedenkteken van iemand die daar op 29 december 1985 tijdens het wandelen aan een hartaanval is gestorven. Het toeval wil dat Hugo en ik daar op 29 december 1995, dus precies 10 jaar na het overlijden van deze meneer waren. Er lag toen een dik pak sneeuw op het gedenkteken. We hebben daar toen een 10 in de sneeuw geschreven; een gedenkwaardig moment. Daardoor weet ik ook precies dat we daar in 1995 waren; Hugo was toen dus 11 jaar oud en we kwamen er al heel wat jaartjes. Als ik hier langs kom sta ik altijd weer even stil bij de tijdelijkheid van alles.

Heiligen Abend in Kalterherberg

Tijdens het diner

We komen al zo'n 20 jaar in Kalterherberg. De eerste keer dat ik er doorheen kwam was samen met Dick en Hugo. Hugo was nog zo jong dat hij niets hoefde te dragen. We hadden toen wild gekampeerd ergens langs de Fuhrtsbach en gingen richting Eupen; de route voerde door Kalterherberg. Bij die gelegenheid had ik gezien dat er een groot hotel was: Hotel Hirsch. We waren toen verder het Hoge Veen op gegaan. Later kwam ik er met Roos bij een wandeling over de Hoge Venen waarbij we door de hitte en het zweten zoveel zout hadden verloren dat we er beiden helemaal beroerd van waren geworden; in een restaurantje hebben we soep besteld en ongehoord veel zout resp. maggi gebruikt. Later ben ik heel vaak in Hotel Hirsch geweest met het gezin, de kinderen en met Roos; de Hoge Venen waren jarenlang en eigenlijk nog steeds een favoriet wandelgebied en Hotel Hirsch een eenvoudig familiehotel waar het goed toeven was.
Zeer genoeglijke herinneringen heb ik aan de bezoeken tussen kerst en oudjaar. Die keer dat ik met Hugo en Peter was en dat we ons klem hebben gegeten aan ganzenbout.
Telkens wanneer ik met de bus in de richting Monschau rijd moet ik aan die keer met Arja denken. Ze was toen een klein meisje van een jaar of 8 à 10 schat ik, de enige keer dat ik haar alleen heb meegenomen op een wandeling in de Eifel. Op de heenweg hadden we ontzettend pech met de bus; de bus van Maastricht naar Aken deed er eindeloos over. We hebben toen maar een uur genomen in Aken want ze moest echt even van de bus bijkomen. In de bus naar Monschau schreef ze iedere plaats waar we doorheen kwamen op in een schriftje; vond ik zo lief en daar moet ik altijd aan denken als ik door Imgenbroich kom met de bus; ik zie haar nog schrijven dat kleine dochtertje van me.

Het hutje van Arja

Ook moet ik vaak denken aan dat hutje waar ik met haar heb geschuild bij die wandeltocht vanwege een onweer: het hutje van Arja. Ze heeft toen met haar regenjasje aan en haar laarsjes aan zitten plassen bij dat hutje; vond ze maar gek zo in de regen.
En nu met Roos kwam ik er weer langs en heb er een foto van gemaakt. Het was deze keer helemaal een tocht vol herinneringen zo richting Höfener Mühle; was ik al zeker 10 jaar niet meer langs geweest: het gedenkteken, de helling met de echo, de overgang van de sneeuwgrens.
Terug in het hotel een lekker glaasje van de lokale Schnaps, Els geheten en Roos een biertje. Even lezen en opknappen voor het diner waarmee de Heiligen Abend wordt ingeluid. Het was reuze gezellig en we hebben heerlijk gegeten. Management en personeel deden ontzettend hun best om het iedereen naar 't zin te maken. Fijne avond en we rolden voldaan het bed in.

Op weg naar Terra Nostalgica

We hadden een paar dagen gepland om naar de Eifel te gaan. Met broer Henk en zijn Charlotte had ik afgesproken dat we op de heenweg koffie zouden komen drinken bij hen; zij zaten met hun kinderen in een huisje in Valkenburg. Voor ons makkelijk bereikbaar per trein.
We waren al om 6.30 vertrokken met de trein uit Bilthoven. Op het station ontmoetten we Victor; ik ken hem al vele jaren vanuit de trein en vanuit de politiek; onze toenmalige echtgenotes waren actief in de lokale politiek. Niet te geloven, maar we zaten in de zeer vroege ochtend al te praten; niet luidruchtig, maar wel actief!
Met de vrijwel lege Intercity door naar Heerlen; iedereen heeft kennelijk vrijaf genomen behalve die arme Victor. We waren al om 9.30 bij het huisje van Henk en Charlotte; ze zaten nog te ontbijten! Leuk om mijn zwangere nichtje Petra te zien en kennis te maken met de schoonkinderen van m'n broer en schoonzus. Natuurlijk kwam het gesprek weer over "opa en oma", oftewel mijn en broer Henks' ouders.
Daarna met de trein naar Heerlen. Toen een heel gedoe om te proberen een 4-stufen kaartje te kopen voor trein en bus?! Uiteindelijk kocht Roos op station Valkenburg twee kaartjes van Herzogenrath naar Aachen. Tegen de zon in had ze per ongeluk het knopje Herzogenrath gedrukt ipv Heerlen. We hebben toen iets alternatiefs bedacht en hebben de trein naar Kerkrade genomen en toen (het was nog prachtig weer!) van Kerkrade naar Herzogenrath gewandeld. De GPS wees ons precies de weg. Daar een heerlijke Reibekuche mit Apfelmuss gegessen; daar ben ik dol op. En met drie bussen door naar Roetgen, Monschau en Kalterherberg, het mij zo vertrouwde plekje waar ik al 20 jaar kom: Hotel Hirsch, niks bijzonders, maar toch wel het centrum van Terra Nostalgica.
Nog even rond gelopen in het dorp; het waaide en regende een beetje en vervolgens aan het bier, lekker gegeten en vroeg naar bed.

Op verjaardag bij m'n zoon

Peter was vandaag jarig; vaak heb ik zijn verjaardag vergeten, maar dit jaar zijn Roos en ik zelfs even op verjaarsvisite geweest. Voor ons doen waren we niet zo vroeg, maar "het spul" zat nog aan het ontbijt toen we arriveerden. Hij had nog een bevriend stel op bezoek; Ronald met z'n vriendin. Ronals ken ik nog wel van de tijd dat ze samen op het middelbaar zaten; inmiddels een man, net als Peter. Gezellig met elkaar gesproken.
Wij zouden naar het Joods Historisch museum gaan. Ik kwam daarover aan de praat met Esther en tot mijn genoegen kende zij zowel Schönberg, de componist als Kandinsky, de schilder wier werk in het Joods Historisch museum met elkaar in verband worden gebracht.
Toevallig heb ik dezer dagen het boek "Mijn naam is Asher Lev" van Chaim Potok gelezen; ben dus helemaal ondergedompeld in alles wat het Jodendom onderscheidt van andere religies. Tegen die achtergrond ben ik nog steeds heel benieuwd naar deze tentoonstelling. Want helaas, we zijn er niet gekomen deze dag. Allereerst reed onze trein naar Utrecht niet om onduidelijke redenen en toen we met een volgende trein van een half uur later op  station Utrecht CS kwamen bleek ook de trein naar Amsterdam niet te rijden en reed vervolgens de trein naar Leiden voor onze neus weg. We hadden er de ju in en zijn toen maar naar huis gegaan. Andere keer beter want die TT van Schönberg en Kandinsky zal mij niet ontgaan.

Jagtlust

Nee, niet een Blog over het oude stadhuis van De Bilt met de naam Jagtlust, maar het debuut (1998) van onze inmiddels gerenommeerde NLse schrijver Annejet van der Zijl. Haar boeken "Bernhard" en "Sonny boy" las ik al eerder. Het boek "Jagtlust" gaat over een trendsettende verzameling van mensen eind jaren vijftig en jaren zestig; een soort voorlopers van de grote culturele en sociale verandering die NL onderging eind jaren 60. Het draait voor een belangrijk deel om een rijk getalenteerde vrouw, Fritzi ten harmsen van Beek, zelf product van een ongewoon bohémien-achtig echtpaar, die spontaan een vrijplaats heeft gecreëerd rond het huis Jagtlust in Laren.
Het is weer zo'n bijzonder product van een zeer getalenteerd schrijver die als historicus de precisie weet in te zetten en er toch in slaagt om een bijzonder leesbaar boek te schrijven. Het is niet te geloven dat dit haar debuut was. Ik vind haar boeken nog beter dan die van de door mij eveneens bewonderde Geert Mak.
Het leesadvies kreeg ik van vriend Peter C., waarvoor dank. En als gewoonlijk kan ik het eenieder aanraden. Heb het in een middag en een halve avond uitgelezen en tussendoor nog rozijnen-notenbrood gebakken ook!

Dat was sjouwen

Allemachtig, wat heb ik vanmorgen lopen sjouwen. De dag begon merkwaardig; om half zes kreeg Roos, normaal niet wakker te krijgen 'smorgens, het op haar heupen: ze stond op om naar Limburg te gaan. Ze lag al enige tijd wakker en wilde naar Haelen om daar in het prachtige weer dat werd verwacht te gaan wandelen in een beekdal. Ik moest nog wat bijkomen van het diner met het bestuur van de avond tevoren en was absoluut niet gedisponeerd om vroeg op te staan. Bovendien moest ik de ingrediënten inslaan voor al dat brood dat ik moet bakken de komende dagen. Het meel voor het brood koop ik doorgaans op de markt bij de Veenendaalse Reformkraam. Ik kocht 5 kilo meel en een grote pot honing. Bij John kocht ik 2 kg eigenheimers en een kilo uien en bij de notenkraam enkele ponden noten en rozijnen. Tot slot nog 12 perssinaasappelen en 4 van die sappige peren en ik kreeg de enorme tas die ik van Cool Blue heb gekregen nauwelijks meer van de grond.
Thuis gekomen maar direct een fors deeg aangezet voor het rozijnen-notenbrood; uiteindelijk zijn dat er drie geworden. Het doet me goed dat de mensen het zo lekker vinden, maar het moet niet op werken gaan lijken als ik dat allemaal moet gaan maken. Ik heb met Hugo ook al afgesproken dat ik wekelijks een gewoon volkoren brood voor hem zal bakken. Moet nog even routine worden.

Psalm Krentenbrood

Vers geef me nog een sneetje. Een "goede" gereformeerde uitdrukking uit de familie van Roos. Een enigszins gewaagde opmerking waar je wel (besmuikt?) om mocht lachen. Net als: "dit gebakje is zo groot, daar moet je eigenlijk voor bidden", een opmerking van Coby dB mijn eerste hoofdanaliste, eveneens van gereformeerde huize. Zij karakteriseerde het gereformeerd milieu als volgt: "het mag wel leuk zijn, maar niet te!". Ik moest altijd om haar lachen met die grappen.
Maar ik dwaal af, het gaat mij om het krentenbrood. Toen we dinsdag de kerstdrive hadden van de Bridgeclub Groenekan stond er op de prijzentafel uiteraard een forse hoeveelheid kerstbrood. "Heb jij dat gemaakt?", vroeg Margreeth G. mij. Ze hoopte dat, vertelde ze omdat ze die keer dat Roos en ik de paasdrive hadden georganiseerd, waarvoor ik rozijnen-notenbrood had gemaakt, zo had gesmuld. Ook Angelina van boerderij Boom en Bosch vindt mijn rozijnen-notenbrood zo lekker en vraagt er ook regelmatig om. Ach, met die Kenwood is het ook niet meer zo'n probleem. Ik beloofde Margreeth om voor haar een brood te bakken.
We gaan voor de kerst nog naar m'n jongste broer en die lust het ook zo graag; zal voor hem ook een broodje bakken.

Wat een heerlijk winterweer

Ooit ontstaan bij een dijkdoorbraak; nu een fraai natuurgebiedje

We mogen helemaal niet mopperen over het weer van de laatste tijd. De zon laat zich geregeld zien, het is niet echt koud, het waait niet al te gek hard en merkwaardig genoeg regent het nauwelijks. Misschien niet zo goed voor de natuur na zo'n droge zomer maar wel heerlijk om door die natuur te wandelen.
Wanneer ik wil wandelen bekijk ik natuurlijk wel het weerbericht en zo besloot ik afgelopen weekend om de maandag richting Wilp te gaan om de twee hazen die ik besteld had bij "de Jager" op te gaan halen. Vanuit Klarenbeek, via het Marskramerpad richting Deventer kom je langs Wilp.
Ik realiseerde me dat ik met de eerste gelegenheid naar Klarenbeek, d.w.z. om 6.30 inchecken in Bilthoven (anders geldt m'n Dalvrij abonnement niet) al om 7.45 in Klarenbeek zou staan; niet echt handig want nog helemaal donker. Roos zei: "je kent de weg toch wel". "'t Is goed", dacht ik bij mezelf. Maar ik had iets slims bedacht waarbij ik niet op een koud station tot de zonsopkomst hoefde te wachten; gewoon via Zwolle naar Zutphen en dan de stoptrein naar Apeldoorn. En toen was ik om 8.45 op Klarenbeek; zon was keurig opgekomen als afgesproken (har har) en het was helder weer. Op naar Deventer. In dit gebied had ik twee jaar geleden al eens met Ab gewandeld. Nu volgde ik de route van het Marskramerpad tot ik moest afslaan naar Wilp. Het liep voor een deel over oude dijken; het stemde mij trots om te zien hoe onze voorouders het water de baas waren geworden. Hier en daar accentueerden poelen en omleggingen van de dijk de strijd waarmee dit gepaard was gegaan; de littekens van doorbraken van de rivier. Nu zijn dit fraaie natuurgebiedjes; zo met die laagstaande zon heb ik van dit uitzicht staan genieten ondertussen happend in een boterham met ganzenborst (geschoten in de uiterwaarde vermoed ik).
En vandaag heb ik met Huib gewandeld door het Noord-Hollands Duinreservaat, het voormalig wandelgebied van m'n vader; zijn startplaats, de Johanna's hoeve hebben we niet aangedaan, maar des te meer hebben we van de natuur in dit prachtige gebied genoten. Het weer was opnieuw schitterend: droog en volop de (laagstaande) zon.
Rivierlandschap en de duinen binnen een week en vorige week Zuid Limburg; de mooiste landschapstypes die ons land rijk is. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik hier zo van mag genieten.

Middelbare Meisjes School

Sinds vorige week ben ik van provider veranderd; van ACN, de firma die Hugo me had aangeraden enkele jaren geleden toen hij daar "vertegenwoordiger" van was, naar T-mobile, mij aangeraden door het telefoonwinkeltje op de Kwinkelier; ACN was zonder duidelijke reden gestopt met haar services; ik was altijd wel tevreden over die club.
Vandaag kreeg ik een enorme kaart met drie vriendelijk lachende jonge mensen erop die mij vertelden dat ik me snel thuis moest voelen bij T-Mobile?! Lever gewoon goeie service zou ik me bedenken, heb ik genoeg aan. Op amicale wijze, op de voor mijn generatie toch wel enigszins storende tutoyeertoon werd mij duidelijk gemaakt dat mijn keuze voor T-mobile toch wel de juiste was. Op de achterkant een in piepkleine lettertjes geschreven prijslijst met voor mij althans volstrekt onduidelijke zaken als Mms dienst. Dus maar snel aan dochter Arja voorgelegd wat dat wel betekende. Volgens haar het versturen van foto's met je telefoon. Had ik natuurlijk ook zelf even kunnen opzoeken en inderdaad, het staat uitgebreid op Wikipedia: het versturen van multimedia producten als geluid, beeld, foto's via een service.
Wie van de huidige generatie zou nog weten wat MMS betekende: Middelbare Meisjes School; nu ondenkbaar in het kader van de emancipatie en gelijkheid van behandeling. In mijn tijd bestond de MMS al nauwelijks meer. Ik geloof dat één van mijn klasgenotes daarheen ging na de derde klas van het Lyceum omdat ze zo'n moeite had met wiskunde.

Onze westerse cultuur

Zat ik vorige week met Roos bij de uitvoering van Medea door Opera2day daar zit ik terwijl ik dit schrijf naar de prachtige aria uit "Dido an Aeneas" van Purcell te luisteren. Beide gebaseerd op die oeroude verhalen. Ken ik het verhaal van Jason en Medea uit "de argonauten", ons overgeleverd van de hand van Apollonius van Rhodos, daar is het liefdesverdriet van Dido, de koningin van Carthago ruim 2000 jaar geleden uit de pen van Virgilius gevloeid. En die beide mythische verhalen weten me nog telkens te ontroeren en niet alleen vanwege de prachtige wijze waarop Cherubini en Purcell die hebben getoonzet. Het zijn niet voor niets eeuwenlang overgeleverde en voor diegenen die daar voor open staan nog steeds aangrijpende en betekenisvolle verhalen die onze cultuur gevormd hebben tot wat zij heden nog steeds is.

Het is nu ruim 10 jaar geleden dat ik mij geroepen voelde om me te verdiepen in "de klassieken" en ik kan niet anders constateren dan dat het mijn cultureel bewustzijn sterk heeft beïnvloed. Ik kan het eenieder aanbevelen om dit te doen; levert je meer op dan TV kijken of de krant lezen har har.

Groene zeep

Het reinigen van m'n flat is nou bepaald niet één van mijn favoriete bezigheden; voortdurend stel ik het uit en denk: "komt de volgende keer wel". Met het gevolg dat het hier en daar, zonder dat ik het nou echt zelf in de gaten heb behoorlijk vervuilt. Zo kwam Roos onlangs met een vinger, beladen met stof en andere zwartigheid uit m'n badkamer?! Zo'n natte ruimte kan kennelijk ook behoorlijk smerig worden in de loop der tijd. En toen ik onlangs in het toilet een zilvervisje zag wegkruipen en het probeerde te pakken te krijgen zag ik tot mijn schrik en schaamte dat er veel stof lag. "Dat gaan we binnenkort maar eens aanpakken", zo had ik mij voorgenomen. Deze week kwam het er niet van; pensionado's hebben de neiging om hun agenda behoorlijk vol te proppen en daar had ik mij deze week ook schuldig aan gemaakt.

Vandaag, zondag zouden Roos en ik naar Deventer gaan voor een Dickens manifestatie. Maar de rotzooi in de keuken en mijn voornemen om schoon te maken wonnen in dit geval de prioriteitsprijs, ondanks het prachtige weer. Eerst maar eens de plee aangepakt. Een lekker warm sopje gemaakt met groene zeep. Dat had ik ingeslagen vanwege het schoonmaakvoorschrift voor het nieuw gecoate voorbalkon van m'n flat. En daar kwam toch een ouderwetse lucht vol van herinneringen naar boven; het huis van m'n grootouders in Zaandam rook altijd naar groene zeep. Het wordt nog steeds verpakt in zo'n rond doosje, zij het dat dit tegenwoordig van plastic is en vroeger van geïmpregneerd karton, maar inhoudelijk is het nog het zelfde; het voelt ook zo lekker aan als je met je vingers een kluitje uit het doosje neemt. Vanaf heden ga ik dus ook met groene zeep afwassen!, net als m'n lieve grootje in Zaandam altijd deed.

Gewoon wat rustiger aan doen!

Die uitslover ben ik, aldus Ab

De laatste keer dat ik riet had geruimd in het kader van het natuurbeheer was ik zo verschrikkelijk moe, om niet te zeggen uitgeput, dat ik er twee dagen beroerd van ben geweest. Na het werken kon ik alleen maar gapen en eenmaal thuis alleen maar uitrusten in bed. Eerlijk gezegd was de lol er wel een beetje van af. Maar vandaag heb ik me desondanks vermand en ben weer aan de slag gegaan met de werkgroep Kwadijkse Vlot. Ab had me op het hart gedrukt om gewoon tussendoor af en toe even rustig aan te doen en dat heb ik me ter harte genomen.

Ik heb al een paar dagen thuis geen internet dus ik had dan ook niet naar het weerbericht gekeken. Eenmaal in de trein kreeg ik een SMS-je van Joke. Ze vroeg zich af of ik wel genoeg regenkleding bij me had want het zou vreselijk nat weer worden. Ik had alleen maar een plu. Nou ja, zal wel zien dacht ik. Bij het Amstelstation stond Adriaan me al op te wachten; er zaten al vier man in de auto. Het was dus maar goed dat Roos thuis was gebleven want we hadden er niet allemaal in gekund; zou ik er wel de schurft in hebben gehad overigens!

Maar het was prachtig weer; ik heb weer heerlijk gewerkt en inderdaad rustiger aan gedaan dan anders en ik zit hier nu welgemoed dit Bloggie te schrijven.

Eng op zo'n nieuwe fiets

Eng hoor zo'n grote fiets

Vandaag is Gijs 3 jaar geworden en dat moet worden gevierd. Dus wij op weg naar Den Haag. We waren "besteld" voor 15.00 - 17.00 uur. We waren al vroeg weggegaan uit Bilthoven. We wilden nog naar Leiden om het Museum van Oudheden te bezoeken; volgens Toos van de bridgeclub was daar een fraaie TT over de oude woestijnstad Petra.

We hadden geen aansluiting en waren toen maar op weg gegaan naar Den Haag. Onderweg stelde ik voor om naar Gouda te gaan. Roos had me een paar weken geleden gezegd dat daar een TT was van een Franse schilder; naam wist ze ook niet meer, maar dat mocht niet deren.

Toevallig was het lichtjesavond deze dag in Gouda. De VVV dacht dat we daar speciaal voor waren gekomen zoals kennelijk veel dagjesmensen. Maar wij kwamen voor het museum. Die schilder vond ik maar matig interessant; de vaste expositie daarentegen mocht me zeker bekoren en vooral ook het gebouw. Gouda zelf is ook een aantrekkelijke stad en heeft uitstekende OV-verbindingen.

En daarna naar de grote Gijs. We zorgden ervoor precies op tijd te zijn. Kleine Evi stond voor het raam. Gijs lag nog in bed en had moeite om bij de wereld te komen. Dochter Arja had een taart gebakken waar we natuurlijk van genoten hebben. Was gezellig dat jonge gezin. Walter was er ook en we spraken over zijn nieuwe baan en over de vaderlandse geschieden van Johan de Witt en Johan van Oldenbarnevelt. Ik moet altijd zo lachen om die hectiek in zo'n jong gezin; politiefiets was het centrale cadeau; Gijs vond het nog maar een beetje eng om erop te zitten en te rijden. Kostelijk toch! Zij vertrokken naar het pannenkoeken restaurant en wij hebben nog heerlijk gegeten bij een ons onbekend Indonesisch restaurant. Beviel ons prima. In de trein heb ik een tukkie gedaan.

Valse pathos?

Prachtig weer vandaag, maar bij toeval een volledige "binnenzitdag". 'sMorgens hadden we een verjaardagsvisite bij Roos thuis. Heel genoeglijk waren haar jarige zus en zwager op bezoek; die moesten die middag in Utrecht op hun kleinkind oppassen, vandaar. Zwager Pieter houdt ook van koken. Ik kon hem verblijden met een haas uit de vriezer.

Voor m'n gevoel moest ik me vervolgens rot haasten om op tijd bij de bridgeclub te zijn. Viel reuze mee, maar ik ben zo'n zenuwelijer waar het op tijd komen betreft.

We speelden voor mijn gevoel maar heel matig; ik verwachtte niet meer dan 45% gehaald te hebben. Tot m'n schaamte bleken we tweede of derde te zijn in onze lijn met iets van 55%. Ik heb m'n excuses gemaakt tegen Roos dat ik zo pessimistisch was. Ik had echt niet zo'n resultaat verwacht en het is zeker geen valse bescheidenheid, maar echt een wat negatief verwachtingspatroon.

In m'n studententijd had ik dat ook, maar daar was merkwaardig genoeg ook het tegenovergestelde vaak het geval. Wanneer ik thuis kwam en aan m'n moeder vertelde dat ik een tentamen goed had gemaakt dan hield ze haar hart vast want vaak viel dat dan tegen en was ik gezakt. Zei ik daarentegen dat ik het slecht had gemaakt dan was ik uiteindelijk vaak wel geslaagd. Dat was inderdaad waar. Maar wijselijk zal ik m'n bek maar houden wanneer we gebridged hebben en Roos denkt dat we het wel aardig hebben gedaan; zij heeft het eigenlijk altijd wel bij het juiste eind.

Je moe nie zeur nie

Met Huib en Peter in de raadzaal (Dudok) van het
H'sums stadhuis.

Dit zijn woorden die ik soms tegen anderen gebruik maar in dit geval vooral tegen mezelf! M'n Blog van gisteren staat bol van volstrekt onterechte ontevredenheid. Eigenlijk had ik gisteren moeten bridgen, maar .....  Er lag maandagavond een enveloppe in de bus met een DVD van Dick. Het was prachtig weer geweest en ook voor dinsdag was mooi weer voorspeld; ik moest gewoon weg. Het bridgen heb ik in overleg met Roos overgeslagen en ik ben dinsdagmorgen welgemoed om 5.00 uur opgestaan. Zo'n Blog reageert ook wel lekker af; inmiddels had ik zo'n zin om naar Limburg te gaan. Rustig in de trein met m'n e-reader en een goed boek erop. Dan ben je ook in een oogwenk in Heerlen en door met de bus naar Vaals. Via de sporgoedkope markt van Vaals lekker met Dick gewandeld. Hij lachte me uit toen ik zei dat ik voor m'n gevoel tot niks kwam; hij leest iedere dag mijn Blogs en weet dus dat ik maar weinig stil zit. Rond een uur of negen was ik weer thuis; lekker biertje gedronken bij Roos en heerlijk geslapen.
Vandaag was ook een dag die in het teken van m'n vrienden stond. Samen met Huib en Roos heb ik een architectuur wandeling mogen meemaken met Peter als gids: een Dudok tour. Peter weet ontzettend veel van de architecten en dus ook van Dudok. Huib had vertraging, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was wel koud maar prachtig helder weer met een knetterend heldere laagstaande zon; de foto's zijn daardoor allemaal van bedenkelijke kwaliteit.
We namen zo rond vier uur afscheid van elkaar op station Hilversum. Was een heerlijke dag.

Die donkere dagen voor de kerst

Twee enorme hazebouten; koken is een
leuke bezigheid

De laatste dagen kom ik voor m'n gevoel tot niks; ik zit maar de hele dag te lezen. Het is heel gek, maar nu de periode van 10 jaar na het overlijden van m'n vader is verstreken, een periode waarvan ik me had voorgenomen om eruit te halen wat er in zat, moet ik weer een nieuwe drive vinden. De jaren beginnen ook wat te tellen merk ik; het eindeloos wandelen word ik langzaam maar zeker en beetje zat; zo heel ver en lang met de trein reizen wordt me te gek; om 5 uur opstaan heb ik, zeker 'swinters geen zin meer in. Ik word misschien wel wat huiselijker?! Niks voor mij eigenlijk.

Aan de andere kant, ik moet toegeven dat ik het koken een ontzettend leuke bezigheid vind; het inslaan van lekkers om mee te koken; het samen met Roos, kinderen en vrienden opsmikkelen van het gekookte vind ik leuk en gezellig. En dan natuurlijk dat lezen; een bezigheid die ik al vanaf m'n prille jeugd als onmisbaar beschouwde. Als kind van 7, ik kon nog maar net lezen, kreeg ik een dikke kinderbijbel (ik heb hem nog steeds). Die heb ik in exact een jaar van kaft tot kaft uitgelezen; achteraf toch wel een topprestatie. Maar nog steeds kan ik smullen van een goed boek.

Deed ik dat vroeger altijd in de trein, op weg naar "verweggisthan", daat doe ik dat tegenwoordig op de bank of zelfs lekker lui op bed onder de dekens (met de elektrische deken op stand 1 har har).

Wellicht komt het ook wel van deze sombere dagen voor de kerst; het is zo laat licht, de zon blijft zo laag en gaat weer zo vroeg onder; ik word er bepaald mistroostig van; had ik vroeger ook altijd wel een beetje last van, maar als je werkt heb je het kennelijk minder in de gaten. Ik zag ook altijd uit naar de kerstdagen en vooral ook naar die dagen tussen kerst en nieuwjaar. En nu vind ik die dagen maar taai ongerief eigenlijk. We gaan meestal maar weg met de kerst en met oudjaar gaan we bridgen met Trees.

Neemt niet weg dat ik een nieuwe drive ga zoeken voor het volgende decennium. Ik weet nog niet wat het precies gaat worden.

Volledige abstinentie

Waar het aan ligt weet ik niet, maar vanmorgen deed noch m'n vaste telefoon het meer, noch m'n internet. Moet dus aan het (gloednieuwe) modem liggen of aan het telefoonnetwerk. Ik wacht maar even af. En dan realiseer je hoe verweven Internet tegenwoordig al is met je dagelijkse bezigheden, zelfs als pensionado. Je bent zo gewend om snel even iets op te zoeken. De vaste telefoon van Roos doet het ook niet en haar GSM heeft ze zelden aan staan, dus ik kan haar ook niet bellen. Tot overmaat van ramp heb ik sinds zaterdag ook een nieuw GSM nummer gekregen.

Maar heel eerlijk gezegd vind ik het ook wel lekker rustig. Straks ga ik even naar Roos met m'n groompie om via haar netwerk te kijken of er nog mail is en de hier off-line geschreven bloggies weg te sturen. Maar al dat overbodige geneuzel waar je je als oudere toch ook wel schuldig aan maakt, zij het aanzienlijk minder dan de treinreizende jongeren, neemt toch wel veel van je aandacht weg. Gewoon lekker rustig dus net zoiets als geen krant hebben (die lees ik trouwens wel stiekem in de bieb hoor als ik er toch ben). Wie weet doe ik telefoon en Wifi ook nog wel eens aan de kant; kan ik me nu nog niet voorstellen, maar wie weet?!

Medea in Alkmaar

De cast van Opera2day bij het eindapplaus. We waren zwaar onder de indruk. Gaan we meer van horen.

Het was laat geworden dus pas tegen negenen serveerde ik een (uitgebreid!) ontbijt op bed. Daarna een drietje gewandeld met z'n tweetjes en ons opgemaakt om naar Alkmaar te gaan. Eerst naar het museum, daarna lekker uit eten en ten slotte waar we feitelijk voor kwamen: de opera Medée, de franse vertaling van Medea, een Griekse tragedie in  operavorm gecomponeerd door Cherubini. Ik houd niet zo van opera vanwege die meestal lullige verhaaltjes die eronder spelen (net als ballet trouwens). Maar de klassieke Medea wilde ik graag zien. We hebben genoten; het thema is natuurlijk echt drama maar was door tekstschrijver en componist wel heel erg goed vorm gegeven. Muziek grijpt mij altijd erg aan, maar ik werd zo door medelijden met Medea gegrepen dat ik bij het vallen van het doek voor de pauze een brok in m'n keel had en niet goed kon praten.

Maar het museum was ook van grote kwaliteit. Een zeer helder opgezette (permanente?) tentoonstelling met video toelichting over de bezetting van Alkmaar en het  begin van de victorie. Maar ook mooie 17e eeuwse schilderijen en een tijdelijke tentoonstelling van "De Bergense school". Afgezien van Charley Toorop sprak het mij niet zo aan, maar het geheel vonden wij een herbezoek meer dan overwegenswaardig.

Het diner had wat voeten in de aarde. Roos had al enige tijd tevoren een restaurantje uitgezocht en plaatsen besproken. Maar we konden het maar moeilijk vinden. En toen we er dan uiteindelijk voor de deur stonden dachten we eigenlijk dat het nog gesloten was; het was nog donker er brandde nauwelijks  licht. Maar het was wel open; de radio stond aan; het leek wel een kantine en ik had er direct een onprettig gevoel bij. Maar we hadden besproken en Roos het het uitgezocht. Maar ik vond het er afgrijselijk en moest gewoon weg. Dus zijn we toch vertrokken en vervolgens hebben we een leuke bistrot gevonden: "De dertien balken", vlakbij de brug naar het NS station en daar hebben we, voorafgaand aan de voorstelling heerlijk en gezellig gegeten. Was ook helemaal niet nodig om te reserveren.

Het was een hele onderneming en we waren behoorlijk moe bij thuiskomst; ik kreeg vlak voordat we thuis waren nog een lekke band ook?! Maar het was een verrukkelijke dag geweest.

Een schone oven met de Sinterklaas

Hugo en Marjorie

In de keuken stond een grote pan met hertenragout; beetje veel voor m'n eentje. Dus naar slager van Loo gegaan waar Hugo op zaterdag altijd aan het werk is. En ja hoor, hij had er wel oren naar om te komen eten en hij zou Marjorie vragen of ze ook kwam. "Gaan we eerst aan je keuken beginnen met schoonmaken pap!". Had ie de hele dag gewerkt maar na een kop thee ging hij direct weer aan de gang; Hugo kan werkelijk werken als een paard. Hij had schoonmaakspul meegenomen van de slager om m'n oven te ontvetten en schoon te maken; ik had schoonmaakspullen bij elkaar gezocht; gelukkig had alle benodigdheden en was zoonlief heel tevreden over wat z'n oude vader allemaal aan artikelen in huis had. Na een uurtje was de oven onherkenbaar schoon; je kon weer wat door het raam zien en de meeste zwartigheid was verdwenen. Intussen waren Roos en Marjorie ook gearriveerd. Aan tafel en de ragout met rijst geserveerd; dat ging er wel in.

We hadden nog  een Sinterklaas kadootje voor beiden; Roos had de gedichten al per e-mail verzonden met de oproep om bij mij langs te komen. Het kwam dus allemaal goed uit. Hugo vertaalde het gedichtje voor Marjorie en pakte zijn eigen pakketje uit; een broodplank met broodmes. Een homp zelf gebakken brood kreeg hij nog mee. In het vervolg zal ik ook voor Hugo brood bakken en zaterdags bij de slager langs brengen; daarvoor heeft hij plank en broodzaag gekregen.

De afgelopen honderd jaar in Iran

Een heel prettige manier om geïnformeerd te raken over een bepaalde periode is toch wel in de vorm van een roman. De Lanny Budd serie is daarvan een voorbeeld; hierin wordt de aanloop naar WO I en de geschiedenis daarna inclusief zelfs een stuk van de koude oorlog beschreven. "Het ijzig hart" van Almudena Grandes beschrijft van binnenuit wat de Spaanse burgeroorlog voor de bevolking van Spanje heeft betekend. Jean Auel beschrijft op zeer toegankelijke wijze hoe het leven in de pre-historie geweest zou kunnen zijn. Ik vind dat een prettige vorm van geschiedenisles.
En zo las ik in één adem het boek "Eskandar" van de hand van Siba Shakib. Het geeft op bijzonder boeiende wijze inzicht in de geschiedenis van Iran vanaf het moment dat daar aardolie wordt ontdekt. Net als Lanny Budd komt de hoofdpersoon, Eskandar, genoemd naar koning Alexander, de Macedonische wereldveroveraar, overal op het juiste moment en maakt daardoor alles mee. De positie van de vrouw in Iran komt goed uit de doeken; familieverhoudingen en andere maatschappelijk interessante zaken. Ik kan dit boek van harte aanbevelen; ik las het niet voor niets in één adem uit. Bij toeval kwam ik het tegen in de bieb van Bilthoven.

Het Sinterklaasfeest onder vuur genomen

Sinterklaas in het cultuurhuis
van de Bilt

Sinds enkele weken hebben we hier in De Bilt een cultuurhuis; een prachtig gebouw waarin allerlei maatschappelijk-culturele activiteiten zijn gehuisvest waaronder de openbare bibliotheek. Elke verandering roept natuurlijk weerstand op en ik liep dan ook te mopperen bij het eerste bezoek; kon niks meer vinden totdat ik het historische hoekje vond. En daar niet alleen boeken over de oorlogen maar ook over de zeventiende eeuw. En zo nam het boek "Gouden Eeuw" met ondertitel: "Het raadsel van de Republiek" mee ter lezing. Een intensieve beschrijving op détail niveau van het hoogtepunt van onze vaderlandse positie in de wereld. Maar wat een onrust allemaal als je dat leest. Niet alleen de oorlog tegen Spanje, maar de maatschappelijke onrust; de reformatie, de situatie c.q. onderdrukking van de katholieken. En daar hoorde ook het verbod op het vieren van Sinterklaas bij; niets nieuws onder de zon.
Het is grappig maar wanneer niet-katholieken voor het eerst iets via krant of TV iets zien van de kermis rondom het pauselijk gebeuren, dan denken ze direct aan Sinterklaas. Daarentegen zal vrijwel niemand bij het zien van Sinterklaas de associatie met de katholieke kerk leggen. Misschien dat het woord bisschop een keer valt, maar daar houdt het wel mee op. Goedheiligman is ook voorbehouden aan Sinterklaas, net als die enorme baard en dat witte paard en het rijden op het dak en het glijden door de schoorsteen, kortom, folklore voorbehouden aan het kinderfeest.
Ook de associatie met de slavernij is weer zo ver gezocht. Maar helaas staat het kinderfeest heden zelfs internationaal in een kwaad daglicht. Ook onze "medelanders" zullen er wel weer moeite mee hebben, net als destijds de Gereformeerden. Maar ik vermoed zo dat Sinterklaas ook deze storm wel zal overleven. Wij gaan het ouderwetse feest vanavond in ieder geval vieren met gevulde speculaas en gezelligheid. De wind waait terwijl ik dit schrijf al stevig door de bomen. Het heerlijk avondje zal dus gerust wel komen! 

Toch wel leuk

Morgen is het Sinterklaas dat zal geen enkele autochtone Hollander zijn ontgaan; zwarte Piet mag dan wel in het hoekje van de stoute kinderen zijn geplaatst en misschien wordt hij binnenkort wel voor eeuwig naar Spanje terug verwezen, maar de goedheiligman is niet weg te denken uit onze cultuur. Overigens staat op het schilderij van Jan Steen waarop Sinterklaasavond wordt afgebeeld geen Sinterklaas evenmin als een Zwarte Piet, wel een roe; vermoedelijk zijn deze twee personen pas in later jaren van het dak afgedaald en waren ze voordien mythische figuren zoals we die ook kennen van allerlei religies als goden en engelen.
Als kind vond ik het Sinterklaasfeest met de kerstviering toch wel altijd iets heel bijzonders hebben; zo in die donkere dagen die familiaire warmte. Terugdenkend aan die tijd zie ik een paar houten schaatsen en vooral taai-taai. In ons gezin was het niet zo van de surprises; niemand was erg creatief; de gedichten hoorden er wel bij. Mijn lieve oma ten Brink was meestal van de partij en schreef altijd "van de ouwe Sint" op de pakketjes. Eén keer vierden we het bij mijn grootouders in Zaandam; een hilarische gebeurtenis waarover ik al eens eerder een Bloggie produceerde.
Later had ik het wel gezien met dat kinderfeest. Alleen met Anneke, toen we net in het huis op de Hoflaan woonden heb ik een keer Sinterklaas gevierd. We werkten beiden bij het Huisartsenlab in Utrecht en hadden het hardstikke druk. Op de avond zelf hebben we nog cadeautjes voor elkaar gekocht, gedichten geschreven en surprises gemaakt, dingen verstopt in het huis en ontzettend gezellig chocolademelk met banketstaaf gegeten; een heel dierbare herinnering. Later met de kinderen hebben we natuurlijk altijd Sinterklaas gevierd. Ik weet nog dat de drie oudsten tegen Peter hadden gezegd dat hij niet mocht vertellen dat hij niet meer in Sinterklaas geloofde omdat we het dan niet meer zouden vieren. Onzin!
Surprises waren er ook al bij waarbij wel gezegd moet worden dat Aernout, een vriendje van Joke de allermooiste maakte; hij was dan ook niet voor niets kunstenaar. Op het laatst was ik het wel zat dus al vijftien jaar geen Sinterklaas voor mij.
Maar dit jaar wil Roos, altijd al een groot liefhebber van Sinterklaas de viering weer in ere herstellen. Monkelend gaf ik aan dat ik er niet zo'n zin in had maar wel voor de koek en zopie zou zorgen. Maar .......... ik kreeg de smaak te pakken en eigenlijk vond ik het toch weer verdomd leuk om gedichtjes te schrijven, net als vroeger. Ik verheug me op morgenavond!

Naar de Lepelaarsplas

Van vogeldagboek.nl heb ik deze prachtige foto van de brilduiker geplukt.
Vanmorgen weer om 5.00 uur opgestaan. Eigenlijk veel te kort geslapen want ik moest gisteravond het brood nog afbakken.
We zouden vogels gaan kijken bij de Oostvaardersplassen, om precies te zijn de Lepelaarsplas bij Almere. Dus met de trein naar Almere Centrum. Op de GPS had ik nog een waypoint staan van de vogelhut waar ik vorige winter met Adriaan een aantal keren vogels heb gekeken. Dus eigenlijk konden we er vlot naar toe lopen. Alleen was er een wisselstoring zodat we over de heenreis wat lang hebben gedaan; maar een kniesoor die daar om treurt. Onderweg vast een bakkie koffie; ik had een thermosfles met dat bruine vocht meegenomen. Het was een wandeling van zo'n drie kwartier voordat we bij de vogelhut waren. En daar was helaas niet zo gek veel te zien. Het was prachtig weer en op een eilandje in de plas stonden twee aalscholvers met uitgespreide vleugels de veren te drogen zoals dat ali's (uitdrukking van Ab en Dick) betaamt. Verder nog een kuifeend en een zwaan. Het was wel leuk om daar zo met z'n tweetjes in die hut te zitten, opnieuw aan de koffie en knagend aan een bammetje met gebakken ei.

Samen vogels kijken vanuit de Lepelaarshut

Na een poosje weer terug naar station Almere Parkwijk, een stuk dichterbij en makkelijker voor een volgende keer. We liepen langs een vaart met vogels en natuurlijk even kijken. We zagen een onbekende vogel, een eend met een donkere kop en twee witte "wangen", een korte snavel, witte vleugels, hals en borst en een donkere bovenkant. Thuisgekomen kon ik hem thuis brengen als een brilduiker, volwassen mannetje, een wat schuwe vogel, zoals we al hadden gemerkt. Die blijft nu wel "hangen", d.w.z. dat ik hem een volgende keer wel herken. Leuke hobby dat vogelen, alleen hindert die kijker me bij het wandelen.

De laatste trein

Roos op de brug over de Dinkel

Het was niet werkelijk de laatste trein naar Bad Bentheim die we namen. Het boemeltje van Oldenzaal naar Bad Bentheim wordt zo weinig gebruikt dat het uit de dienstregeling wordt gehaald; de kosten wegen niet op tegen het aantal passagiers. Camiel S. had ons erop attent gemaakt dat het lijntje in december zou verdwijnen; na dit weekend is het afgelopen. Natuurlijk kun je nog wel met de Intercity vanuit Amersfoort naar Bad Bentheim en dat zullen we ook zeker doen als we nog eens terug gaan om het kasteel te bezoeken, maar met het boemeltje is gewoon veel "echter".
Roos wilde ook de wandeling van Bad Bentheim naar Oldenzaal maken, etappe 1 van het Marskramerpad en dat hebben we vandaag gedaan. Het was uitgelezen weer; de zon scheen volop; het voelde zelfs een beetje warm toen we op een bankje zaten te eten,
Maar eerst hadden we natuurlijk Kaffee mit Kuche gegeten bij een café in de buurt van het kasteel. Vanouds lekker dat Duitse gebak en ook niet zo'n lullig bakkie koffie maar een stevige mok. Daar konden we op lopen. Na 8 kilometer hebben we ook in Gildehaus nog een bakkie gedaan.
Een prachtige, uit Bentheimer Sandstein opgetrokken molen stond bij het hooggelegen pad. Onmiddellijk barstte ik in "Eine Mühle seh Ich blicken" uit, een lied uit de cyclus van Schubert. Sinds ik Ian Bostridge heb gehoord verlaat die cyclus gewoon mijn hoofd niet meer. Maar in die cyclus gaat het natuurlijk om een watermolen; een kniesoor die daar wat van zegt.
Voort door de Duitse dreven tot de Dinkel. De brug over de Dinkel markeert zo'n beetje de grens met Duitsland. Ook het Twentse landschap mocht ons bekoren. De tijd begon een beetje te dringen en we bekortten de route door iets voor Oldenzaal de bus te nemen. De terugweg liep gesmeerd en om half zes stonden we weer op station Bilthoven. Heerlijke dag!

Op bezoek bij dochter en kleinkinderen

Aandachtig kijkende kleindochter aan de rijstewafel

Dat was weer een ontzettend gezellig dagje vandaag. Ik had van Arja begrepen dat we niet al om half elf voor de deur moesten staan; dat waren we ook niet van plan, maar half twaalf leek ons een prima tijd. Nou, daar was Gijs het helemaal niet mee eens; toen we arriveerden bleek dat hij al "een half uur" voor het raam had staan wachten. En toen we dan werkelijk voor het raam stonden was hij er niet meer; Evi zat in haar kinderstoel en keek met haar grote kinderogen naar die twee koppen voor het raam. Natuurlijk moest ik even zwaaien en ja hoor, zij zwaaide terug met haar hele armpje; lieverdje.
We klopten op de deur en daar stond Gijs ons enthousiast op te wachten: "daar is opa boekje, daar is Roos". Heerlijk die armpjes om je nek; hij vindt het zo fijn als we op bezoek komen en ik vind dat ook zo ontzettend leuk die kleintjes. Arja wilde net met de kids gaan eten dus zaten we om twaalf uur ook aan tafel met een broodje en een glaasje vers uitgeperst sinaasappelsap; gezond hoor dochter! De kleine Evi, inmiddels alweer 10 maanden zat te eten als een hongerige wolf; ze moet ook nog zo veel groeien en ze is al zo groot geworden; wat gaat het toch snel. Na het eten ging ze even een tukje doen. Gijs ook. Lekker kopje koffie en gebabbeld met dochter over de kinderen en over de viering van de kerstdagen. Nog een paar weken en het is weer zo ver.

Gijs leest bij het wakker worden

De kinderen werden snel weer wakker; ik hoorde niks maar Arja merkte het als goede moeder natuurlijk direct en daar kwam een wakker meiske uit bed. Meteen weer eten; een rijstewafel. Ik kon het niet laten om een aantal foto's van haar te maken (zie boven). Van die kinderen wordt in één maand meer foto's gemaakt dan in onze generatie in de hele kindertijd.
Gijs was ook wakker en zat in bed een boek te lezen dat hij van mij had gekregen: "Superworm", hij is er helemaal enthousiast over en kent de tekst uit zijn hoofd. Die boeken voor Gijs koop ik steeds bij de kinderboekenwinkel in Utrecht. Daar krijg ik telkens kennelijk zo'n goed advies want Gijs is aldus Arja steeds erg enthousiast over de boeken. Alleen "De Wortelkindertjes" daar heeft hij absoluut geen belangstelling voor, maar ja, die heb ik ook zelf uitgezocht omdat mijn eigen kinderen daar zo gek op waren. "Komt nog wel", aldus Arja.

De landelijke dag van SOVON

Ab (rechts) en Jap, mijn twee boswachtervrienden
bij de landelijke dag van SOVON  in gesprek

Ab had me erop attent gemaakt dat SOVON, vogelonderzoek Nederland haar landelijke dag vandaag hield. Dat leek me wel wat dus vanmorgen vroeg naar Ede-Wageningen waar de dag plaats zou vinden in het congrescentrum de Reehorst, mij goed bekend van allerlei clubs die daar vergaderen. Het ligt mooi centraal in het land en heeft naast een grote congreszaal ook een flink aantal kleinere zalen.
Na een welkomstwoord van de directeur van SOVON sprak één der oprichters over het gedrag van de gierzwaluw in de periode van zonsondergang tot zonsopgang. Terwijl de vogels weinig kunnen zien vanwege de duisternis vertonen ze heel duidelijk zwermgedrag waarbij ze niet op elkaar botsen en naar het lijkt de beweging van de muggen volgen; bij zonsondergang omhoog en langzaam omlaag en bij zonsopgang langzaam omhoog en dan pijlsnel weer omlaag. Het karakteristieke gekrijs van de gierzwaluw zou hypothetisch het signaal vormen om enerzijds bij elkaar te blijven in de voedsel (lees muggen) rijke plekken boven het IJsselmeer waar dit verschijnsel d.m.v. radar detectie werd waargenomen. Leuk eerste verhaal.
Daarna ben ik naar Studio 2 gegaan waar onder voorzitterschap van Prof. Dr. Henk Siepel een meer ecologisch getint aantal verhalen werd gehouden. Daarvan trof een enkele mij bijzonder en wel degene die de lotgevallen van de tapuit beschreef, een vogel van open landschappen die heden een enorme teruggang ondergaat. Het onderzoek betrof de achtergrond van deze achteruitgang en de resultaten stemden mij niet vrolijk.
Het was niet vanwege het ontbreken van konijnen(holen) die voor het broedgedrag van de tapuit noodzakelijk werden geacht. Er was geen relatie met de aantallen konijnen in een aantal gebieden en het aldaar voorkomend aantal tapuiten. Predatie bleek evenmin een belangrijke factor te zijn. Wat eigenlijk het meest in het oog viel was toch wel het broedsucces; erg veel eieren kwamen gewoon niet uit. Daar is verder onderzoek naar gedaan waarbij twee resultaten werden getoond: een misvormde ei-inhoud, waaruit onderzoeker de conclusie trok dat het vrouwtje in onvoldoende conditie verkeerde, kortom ziek was. Maar wat ik werkelijk een vreselijke waarneming vond betrof het plaatje van een embryonaal vogeltje dat misvormd was; op het amnionvlies was sprake van een soort huidontwikkeling met zelfs veertjes; die horen daar helemaal niet; het leek wel een teratoom. De aanwezigheid van gif werd als oorzaak aangenomen en kon ook in de eieren worden aangetoond. Een relatie met het voorkomen van gif in de prooidieren van de tapuit is aannemelijk. En het betrof hier tapuiten in natuurgebieden; zelfs in die gebieden is dus een voor deze vogels bedreigende hoeveelheid gif in de biosfeer; dàt stemde mij niet vrolijk en niet alleen vanwege de vogels maar zeker ook vanwege onze eigen soort, de homo sapiens sapiens.
Na afloop stonden Ab en ik nog wat te praten en ook Jap, mijn ouwe maat, voorzitter van de sectie Thijsse sloot zich bij ons aan. Leuk om m'n twee boswachtervrienden bij elkaar te fotograferen en deze Blog daarmee op te luisteren.

De gootsteen loopt door!

Zolang ik hier op de flat woon vond ik dat de afvoer van de gootsteen maar zeer matig doorliep. Je raakt eraan gewend, maar echt fijn was het niet. Ik probeerde van alles zoals door laten spoelen met heet water en afwasmiddel. Ook had ik er een professioneel loodgietersbedrijf bij geroepen; een advies van onze flatbeheerder nota bene. Er kwamen twee kerels en die constateerden dat het allemaal kwam door en te kleine diameter van de afvoerpijp en dat er geen sprake van verstopping was. Voorrijkosten en het schoot niks op.
Afgelopen zaterdag, ik schreef het al, was Hugo hier en die zou wel even afwassen. Dat is er niet van gekomen. Hij constateerde eveneens dat het met het doorlopen van de afvoer bijzonder matig gesteld was en draaide de zwanenhals los (toch wel handig dat hij zo sterk is geworden want dat was mij bij eerdere pogingen niet gelukt). Hij haalde een hele vracht rotzooi uit de afvoer van de gootsteen via de zwanenhals; maar het bleef knudde en we konden niet anders constateren dat de afvoerpijp behoorlijk verstopt was. Ook daar wist Hugo raad op.
Hij kent iemand via zijn werk bij de slager die werkzaam is in een loodgietersbedrijf, naar bleek van zijn vader: Nick. En Nick is gisteren geweest en heeft het fantastisch verholpen. Ik weet gewoon niet wat me overkomt. De dag was dus nog succesvoller dan ik gisteren al Blogte!
Ben de hele dag al in de keuken bezig met het voorbereiden van het maal voor morgen als Ab komt eten en tussendoor maak ik nog vissoep voor een andere keer. Het is een waar genoegen om iets af te spoelen; kolkend loopt het water weg. Hebt u nog een goede loodgieter nodig hier in Utrecht e.o. dat kan ik u de firma Spronk van harte aanbevelen! Die doen tenminste waar ze voor staan. Ik kreeg nog het advies om maandelijks even te spoelen met heet sodawater dan verwijder je alle vet, de veroorzaker van de meeste verstoppingen.

Een succesvol dagje

Trotse bezitter van een grote Creusetpan voor wildschotels

Allemachtig wat ging het bridgen de afgelopen weken ontzettend slecht. In de donderdag club haalden we de laatste keer 41% en bij de open Biltse kampioenschappen eindigden we als vierde van onderen. Ik kreeg ook geen goede handen zoals dat heet en de inspiratie bij ons beiden was verdwenen; we maakten fouten die we niet konden verklaren; de lol was er een beetje af aan het gaan. Ook in de dinsdag club ging het zeer matig.
En deze week begon de kentering. Tot onze verrassing waren we ondanks het slechte resultaat van de laatste competitiemiddag gepromoveerd in de donderdagclub en afgelopen dinsdag hebben we het heel goed gedaan en eindigden we onze lijn als derde na de twee kampioensparen van onze club! En vanmiddag zelfs als tweede in de B-lijn. We kunnen het nog!
Waar ik me een beetje voor schaam is dat ik vanmiddag veel te vroeg bij de club was; ik dacht dat het om 12.30 zou beginnen, maar het was een half uur later zoals altijd?! Toen ben ik maar een beetje in de buurt gaan fietsen en kwam eigenlijk bij toeval bij Kooklust, het gezellige kookwinkeltje op de Hessenweg. En daar heb ik voor Hugo een broodmes met broodplank gekocht en voor mezelf een mooie grote Creusetpan; die wilde ik al zo lang hebben.
Na afloop van het bridgen hebben we de pan opgehaald! Mijn dag kon niet meer stuk.

(N)ergens spijt van hebben

Bij het bezoek afgelopen zaterdag van m'n zonen en hun dames kwam het gesprek op "vijf dingen waar je spijt van hebt". Het ging om een "onderzoek" bij mensen die op hun sterfbed de vraag voorgeschoteld kregen welke dingen ze anders zouden doen als ze het opnieuw mochten doen. Ik zonk direct in gepeins weg; ik kon met de beste wil van de wereld niet één ding bedenken dat ik anders zou hebben willen doen. Niet dat deze vraag zo onverwacht mijn pad kruiste dat ik misschien gebeurtenissen over het hoofd zag, maar nee, ik heb me deze vraag zelf vaker voorgehouden.

De breuk in mijn carrière misschien, tot twee keer toe? In 1975 besloot ik om van een vaste aanstelling bij de Vrije Universiteit een onzeker bestaan in te duiken bij het CLB in Amsterdam; heb ik daar spijt van? Nee, absoluut niet. In 1977-1979 ging m'n leven finaal over de kop, zowel qua werk als qua relatie c.q. huwelijk. Uiteindelijk eindigde het ermee dat ik met Anneke verder ging en dat ik besloot om het aantrekkelijke contract voor verder wetenschappelijk onderzoek in de VS aan me voorbij te laten gaan. Opnieuw koos ik voor een sprong in het onzekere en ging ik bij het Huisartselab Utrecht aan de slag. Dat eindigde na enkele jaren nogal pijnlijk met ontslag vanwege een grote inkrimpings-operatie waaraan ik als leidinggevende had meegewerkt natuurlijk. De vakbond (mijn eigen vakbond nota bene) eiste dat naast het "massa ontslag" ook ik zou worden weggebonjourd. Had ik overigens alle begrip voor. Achteraf toch spijt? Nee, absoluut niet want de trein denderde gewoon gezellig verder.

Natuurlijk heb ik met die keuzes de mogelijkheid om hoogleraar te worden teniet gedaan en eigenlijk was dat wel een grote wens van me; spijt? ach, het knaagt een beetje, maar spijt is een veel te groot woord met name omdat de keuzes die ik maakte garant stonden voor een behoorlijk relaxed bestaan.

Alleen m'n laatste stap in het werkend bestaan, de overgang van non-profit naar profit; dat was een buitengewoon zwaar moment; ben er zwaar overspannen door geraakt en daardoor uiteindelijk jaren eerder in het niet-werkend bestaan terecht gekomen. Ook mijn tweede huwelijk liep in die tijd op z'n eindje; was wat veel allemaal bij elkaar. Spijt? Die maanden van overspanning waren afschuwelijk, maar veel eerder het niet-werkend bestaan in kunnen stappen heeft dat ruimschoots gecompenseerd en op mezelf wonen wenste ik al vanaf het moment dat ik me realiseerde dat het samen blijven geen voorwaarde is na een huwelijk zodra de kinderen volwassen zijn. En zo geschiedde.

Nu heb ik gelukkig een groot aantal goede vrienden en veel hobbies en een lieve LAT-relatie die het niet-werkzaam leven "dragelijk" maken.

Het enige dat ik anders zou doen indien ik het leven mocht overdoen zou roken en alcohol gebruik betreffen. In mijn adolescentenjaren heb ik gerookt en zoals in die tijd gebruikelijk was ook zeer stevig gedronken. Dat zou ik zeker niet meer doen, maar ook hier is spijt een te groot woord.

Den Briel

Antieke vuurtoren en
vestingswerk met kanonnen

Hij eindigde 300 jaar voordat ik werd geboren: de tachtigjarige oorlog; bevrijdingsoorlog van de lage landen tegen Spanje de souverein van Nederland. Karel V, Philips II, in onze ogen ursurpators; de Spanjaarden zelf dachten daar natuurlijk heel anders over en beschouwden die Nederlanders als opstandelingen. Die oorlog c.q. opstand duurde van 1568 tot 1648 en werd besloten met de vrede van Münster. Merkwaardigerwijs waren die jaren voor die zelfde lage landen ook jaren van voorspoed. De 17e eeuw, de glorie eeuw van de Nederlanden was voor een deel tijdens die zelfde oorlog. Het twaalfjarig bestand betekende handel en voorspoed; er was zelfs handel met de vijand Spanje. Niets nieuws onder de zon.

In die oorlog speelden "de Oranjes" een belangrijke rol. Willem de Zwijger, de vader des vaderlands genoemd, was de aanvoerder. Zijn broers Frederik Hendrik en Maurits waren na hem ook legeraanvoerders. Het waren geen geregelde troepen zoals Machiavelli dat noodzakelijk acht voor het voeren van een oorlog, maar huurtroepen of halve bandieten zoals de Watergeuzen die den Briel op slinkse wijze bij toeval op de Spanjaarden veroverden. En in dat Den Briel waren Roos en ik vandaag om verder te gaan met het Deltapad dat loopt van Hoek van Holland naar Bergen op Zoom. 

Maasvlakte met kolencentrale

Met de bus opnieuw langs de enorme destillatie installaties van de Botlek; door de landerijen van Voorne met aan de overkant de rokende pijpen van allerlei fabrieken en dan de karakteristieke plompe toren van Brielle zoals Den Briel heden heet. Uitgestapt en verder waar ik gisteren was gebleven.

Eerst maar eens koffie met appeltaart zoals dat hoort en toen verder door het fraaie oude stadje. Een gedenkteken voor Jacob van Maerlant die hier koster was; fraaie gevels uit vervlogen tijden; verder richting van Oostvoorne langs de Brielse Maas. Was best een aardig pad maar de industrie domineert hier de omgeving wel heel sterk; het stinkt overal een beetje. Aan het eind van de wandeling was de tegenstelling tussen links en rechts van de wandeling wel heel groot. Rechts in de verte de Maasvlakte met een enorme kolencentrale en een forse herrie die overal doordrong; links prachtig duinlandschap met duindoorns en veel ander struikgewas. Werkelijk prachtig. In Oostvoorne hebben we bus 103 naar Spijkenisse genomen en verder weer terug naar Utrecht waar we een lekker harinkje hebben gegeten.