Wat een vuurwerk!

 

Proost

Na nog een hoofdstukje uit het onwaarschijnlijk boeiende boek "Schorshuiden" van Annie Proulx toch maar de sponde verlaten. Had ik gisteravond na thuiskomst nog even melk ingeslagen bij AH daar moest ik nu wel aan het traditionele bakken van de oliebollen beginnen. De buren hadden vol verbazing gevraagd of ik dan geen vette keuken zou krijgen?! Daar hoorde ik mijn moeder vroeger ook altijd over, dat was de reden waarom zij nooit oliebollen bakte met oudejaar. Anneke wel, al die jaren dat we op de Hoflaan woonden bakte zij de oliebollen op een recept van haar vader, mijn schoonvader Willem. Hij raspte er altijd een appel doorheen en dat maakt de oliebollen inderdaad bijzonder sappig. Doe ik dus ook maar dan in het heel klein met 200 gram bloem, 170 ml melk mespuntje zout en een koffielepel gedroogde gist, geraspt klein appeltje en 30 gram gesmolten roomboter en 50 gram rozijnen/krenten. Goed mengen en een uur bij 30 graden laten rijzen. 

Dan afbakken in een pannetje hete olie. 
Om middernacht begon het spektakel, niet te geloven wat er zelfs in zo'n relatief kleine stad als de Bilt wordt afgestoken, het leek wel zo'n ouderwets vuurwerk dat vroeger op 5 mei werd afgestoken in Amsterdam bij de Sloterplas, het hield niet op, met af en toe ook donderslagen of er een granaat ontplofte. 
Klokslag 12 uur kusten we elkaar met de beste wensen voor het nieuwe jaar. Voor het eerst hield ik mij aan een oude voornemen en nam ik een borreltje van mijn oude destillaat "Everts' roem", vele jaren geleden gemaakt van pruimenwijn. Het destillatieproces had ik goed onder de knie destijds en dankzij broer Henk had ik de beschikking over een adequaat destillatieapparaat dat ik overigens zelf had ontworpen maar Henk was zo goed om het in elkaar te solderen.

Vier dagen droog gewandeld

 

Een prachtig kruisbeeld onderweg

En ook vanmorgen keek ik bij wakker worden (om kwart voor negen?!) naar buiten en zag dat het alweer een droge dag zou kunnen worden, althans het regende niet en het zag er ook niet naar uit dat het de komende uren zou gaan regenen. Dus aangekleed en naar de ontbijtzaal voor het laatste ontbijt van deze heerlijke dagen in Valkenburg bij "het Schaep" zoals wij inmiddels het fijne hotel "Schaepkens van St. Fijth" noemen. Bij het ontbijt nog even gesproken met de dame van 77 jaar die ook vandaag weer naar haar moeder van - houd je vast lezer- 104 jaar is en nog volledig bij de tijd! Ook wensten wij Jeroen en Elviera een goede thuisreis want de geplande midweek "Bridgen met Dekker" was nu echt ten einde. We pakten de rugzakken in en gingen op weg via een door Roos geproduceerde Komoot track naar bushalte Ingber. En merkwaardig genoeg opnieuw onbekende paden. Limburg blijft verrassen met al haar prachtige wandelpaden. Misschien ook door de verschillende seizoenen want het Gerendal zag er echt anders uit dan bij andere gelegenheden, maar het blijft een groot genoegen om hier vier dagen rond te lopen. Een grote verrassing was op het eind van de wandeling toen we de bushalte naderden. Roos wist "zeker" dat we naar links moesten naar Maastricht terwijl we volgens mij naar rechts moesten."Ze zal wel gelijk hebben" dacht ik ten onrechte want de bus raasde net voorbij en de tegenbus die ik even later zag droeg opschrift "Maastricht" en toen ik voor de zekerheid testte of de richting inderdaad was zoals ik eerder vermoedde waarschuwde ik Roos, die inmiddels een winkel met snuisterijen binnen was gegaan dat we zo moesten vertrekken. De bus gaat hier gelukkig vier keer per uur zodat we even later weer in konden stappen. En niet te geloven, we waren nog maar net op weg naar Maastricht of het begon te regenen. Wat hebben we een geluk gehad met het weer, daar waar het in NL toch best veel heeft geregend hebben wij geen spatje gevoeld tijdens onze vier dagen wandelen. Overigens waaide er een best koude wind vandaag recht in ons gezicht, maar dat was goed te hebben. In den Bosch namen we afscheid na een fijne midweek bridgen en vier dagen wandelen.

Het dichtst bij de 50%

 

Watermolen bij Gulpen

Ondanks het gesnurk van Roos werd ik volkomen uitgerust wakker zo tegen half negen. Rustig gedoucht en naar beneden voor het ontbijt waar we ons weer veel  te vol propten met alle lekkers dat daar telkens weer wordt geserveerd. Croissantjes als in Frankrijk, allerlei fantasieën in ei, gebakken spek, tal van soorten broodbeleg en kaas, en noem maar op, fruit, yoghurt, het kan niet op. Uit ervaring weet ik inmiddels dat twee van die ontbijten het maximum zijn, dan pas begin ik me te matigen, dus morgen beter, c.q. minder. En na het eten natuurlijk aan de wandel. Ik wilde graag naar Slenaken toe, was wel niet de goede richting wanneer we verstandig rekening zouden houden met de windrichting, maar wat betreft OV kwam het wel goed uit want het treintje naar Schin op Geul zou over een kwartiertje vertrekken, En zo begonnen we als vanouds in Schin. Op station Valkenburg kwamen we nog leuk in gesprek met een tweetal mensen die ons aanspraken en opmerkten dat wij "echte" wandelaars waren gezien onze stoere schoenen, Zij gingen naar Vaals en Heerlen om wat inkopen te doen. Lief stel dat bij een groep hoorde die in ons hotel verblijft. We gingen bij hen zitten en namen even later afscheid in Schin. Daar gingen we nog even naar "mijn bankje" en gingen op stap langs de Geul en verder op geleide van "Truus" en een track die Roos voor de gelegenheid had geconstrueerd. Het waaide flink en we moesten er tegenin, in de dalen ging dat nog wel, maar op de hogere delen vond ik het af en toe niet erg verantwoord vanwege het mogelijk gevaar van afwaaiend ongetakte, maar gelukkig werden we daardoor niet geplaagd. Vooral door bossen leidde onze route richting Gulpdal en Slenaken. De reisplanner meldde dat we met enige tempo verhoging de bus richting Maastricht zouden kunnen halen en dat was inderdaad het geval, Niet in dorpje Slenaken maar bij de halte bij het bruggetje over de Gulp, halte Beutenaken meen ik. Eenmaal in Maastricht bleek dat de zomerdienstregeling was ingegaan en dat we bijna een half uur zouden moeten wachten, alle reden om even te kijken of er een bus naar Valkenburg zou gaan, en ja hoor. Kwam goed uit want daardoor konden we in het centrum van Valkenburg uitstappen want Roos moest heel nodig even naar de tweedehandszaak voor een blouse. Intussen ging ik even naar de slager voor een broodje, helaas waren er geen broodjes meer, maar intussen moest ik ook heel nodig terug naar het hotel. Daar heb ik mij even later na wat zittend werk ook even ter ruste gelegd en acuut in slaap gevallen totdat Roos aan de deur van de kamer klopte. Na het diner gingen we op voor de laatste ronde bridge en net als de vorige avonden belandden we na 6 prettige rondes zo'n beetje halverwege het "veld" met rond de 50%. We hadden elkaar goed begrepen en lekker gespeeld en ik had eigenlijk voortdurend met veel plezier zitten spelen, eigenlijk alle drie de avonden wat voor mij best uitzonderlijk was. Meestal had ik de derde avond absoluut geen zin meer. Grappig genoeg waren degenen die gisteravond als laatsten eindigden met een belachelijk lage score van nog e=geen 30% vanavond eerste geworden. Leuk! We hebben na afloop nog gezellig met hen doorgepraat en min of meer afgesproken om nog een keer later af te stemmen om ergens met Dekker te gaan bridgen hetzij Nunspeet, hetzij elders.

Berg en Terblijt

 

Na ons eerste ontbijt weer in "het Schaep" gingen we op weg naar het station. Geheel tegen mijn gewoonte in hadden we niets voorbereid van wat we vandaag zouden gaan wandelen en lieten het een beetje aan het toeval over. Eigenlijk had ik misschien wel mijn oorspronkelijk plan van gisteren om van Gronsveld naar Valkenburg te gaan lopen willen doen vanwege de Zuid Westen wind in de rug, maar ja, vanuit Valkenburg kun je zo veel richtingen op en bij het station stond een bus 4 richting Maastricht en waar zou die heen gaan? In ieder geval naar het Oosten en dus goed voor het westelijk stuk van de Zuid Wester wind die behoorlijk krachtig van zich liet voelen. Dat werd dus Berg en Terblijt en de track van Roos deed de rest, kortom weer een verrassende zig-zag route door het Limburgse landschap over paden die we voor een deel nog niet eerder hadden betreden. Maar op zeker moment herkende ik de omgeving en inderdaad daar kwamen we bij het trapveldje van de Terblijtse boys, een voetbalclub van vlak na de oorlog aldus het informatiebord dat nu leesbaar in deze blog is ingevoerd. Een prachtig wandelgebiedje vlakbij Valkenburg feitelijk en met veel ups en downs. Uiteindelijk belandden we via het openluchttheater van Valkenburg in het midden van de stad. Ik scoorde nog een lekker broodje paté bij de bekende slager die ik nog kende van de vorige bezoeken. "Wat een gekkenhuis is het hier", merkte ik op. Valkenburg is van een rustige toeristenplaats veranderd in een luidruchtige, van frituur walmende kermis met een continue stroom van langzaam door de winkel en terrasjes route achter elkaar aan slenterende massa, al dan niet vretend maar zich vooral vervelend kreeg ik het gevoel. Grappig genoeg kom je dan in die paar achterafstraatjes geen mens tegen, iedereen loopt als een troep schapen de zelfde route. Heb ik ook gehoord over bezoekers van de grootste kermis van Europa, Venetië, zelfs daar heb je verlaten pleintjes en doodlopende straatjes. Ik deed mee in die melée en knaagde mijn heerlijke broodje weg en ging rustig terug naar het hotel. Daar dineerden we als vanouds en bridgeten met plezier en eindigden rond het midden met ongeveer 50% en helemaal tevreden. 

Ongepland op weg

 

Geologisch monument Julianagroeve

Naar Maastricht en liefst naar Gronsveld aldus was het plan voor vandaag; we gaan weer eens vier dagen wandelen en drie avonden bridgen met Dekker bij Hotel Schaepkens van St Fijth in Valkenburg. We gaan natuurlijk vooral vanwege de wandelmogelijkheden in het fraaie Zuid Limburg, ik krijg daar nooit genoeg van. Mijn grootouders kwamen hier al vanaf de vijftiger jaren en toen ik een jaar of tien was mocht ik een keer mee, ik kom hier dus al meer dan 60 jaar en nog steeds met groot genoegen. Vandaag was droog maar wel winderig en koud weer. De voorspelling was dat het in de loop van de week erg wisselvallig zou zijn en dat de temperatuur ongewoon hoog zou worden aan het eind van de week. Dus had ik mij voorzien van veel verschillende laagjes kleding zodat ik van -5 tot 15 graden in staat zou zijn om aan de wandel te gaan. Maar de reis voorbereiden had ik achterwege gelaten zodanig dat ik buitengewoon onhandig begon in Utrecht waar de trein naar Maastricht net was vertrokken en de trein van een half uur later naar Maastricht die ik in Eindhoven nam sloot uiteraard niet aan op de bus naar Gronsveld. Nou ja, dan de plannen maar omgegooid en zo begon ik in Cadier op de halte Vendelstraat en liep een klein stukje door het Savelsbos en stak de provinciale weg over en liep met de wind achter richting Valkenburg. Het was koud en guur maar niet nat, dus prima wandelweer. Ik weet niet wat er met me aan de hand was maar ik kwam doodmoe aan in Valkenburg precies op het tijdstip dat Roos vanuit Heerlen ook daar arriveerde, dus liepen we gezamenlijk naar het hotel. Ik was rozerig van de koude wind maar ook doodmoe. Knapte wel op toen ik even op bed was gaan liggen en zeker na het eten van het zoals altijd heerlijke diner bij "het Schaep", zoals we dit voortreffelijk hotel oneerbiedig betitelen.
Maar eerst om 5 uur de kennismakingsbijeenkomst van de bridgegroep. Gezellige mensen zo te zien en dat zou ook de komende dagen blijken. We eindigden iets boven de 50% en hadden heerlijk gespeeld. Het was echt gezellig en we hadden zelfs een nazit met een stel mensen.

Ruth Holton

 Inmiddels ben ik voor m'n gevoel al een jaar bezig met het zelf bedachte project "alle cantates van Bach beluisteren" en wel de versie die door Ton Koopman is geproduceerd. CD na CD luister ik hetzij in bed, hetzij met een boek in m'n leunstoel. Sinds Pieter Jan Leusink al die cantates met zijn vaste solisten en het koor uit Elburg heeft opgenomen heb ik mij jarenlang verlustigd aan deze prachtige muziek. Ook van Gardiner heb ik een behoorlijk aantal uitvoeringen beluisterd en ook van Japanse uitvoeringen. En dan ga je verschillen horen, dan ga je kritisch worden en wat dan?
De kooruitvoeringen van Ton Koopman zijn naar mijn meningen niet te verbeteren. Maar voor de solisten acht ik dat anders, daar vind ik met name de sopraan die zover ik weet alle partijen voor Leusink heeft ingevuld buiten kijf de mooiste uitvoeringen heeft verzorgd die ik ooit gehoord heef. Ruth Holton. Met name de minder beroemde cantate "Was frag Ich nach der Welt", met aan het eind die in mijn oren zo prachtige aria van de sopraan daar vind ik Ruth Holton ongeëvenaard mooi zingen; strak, helder zoals het idealiter zou moeten klinken. Daarentegen vind ik het koor van Leusink weer aanzienlijk minder dan dat van Koopman. Tis 't ien of 't aender zou ik zeggen, maar de composities van de grote meester blijven weergaloos. Ik zal doorgaan met het beluisteren.

Lekker gezongen en piano gespeeld

 

Mooi kerststukje van de buurvrouw gekregen

Als ik bij Roos overnacht dan slaap ik altijd zo lekker vooral omdat het bij haar zo rustig is, je hoort vrijwel niets van verkeer, CV of wat dan ook. Vanmorgen werden we dan ook heerlijk uitgerust wakker, het was al half negen zag ik. Lekker ontbeten en koffie gedronken. We wilden op mijn voorstel voor de afwisseling een stukje gaan lopen bij Dalfsen waarna ik dan terug zou reizen naar de Bilt, maar het was nogal regenachtig althans geen lekker wandelweer. Tot mijn verrassing stelde Roos voor om samen wat muziek te gaan maken, zingen en piano spelen. Zo gezegd, zo gedaan en samen onze oude liefhebberij weer eens van stal gehaald. Natuurlijk de liederen van Schubert die wij vele jaren samen hebben gedaan. Roos was goed bij stem, mijn vingers hadden er meer moeite mee om de juiste accoorden aan de vleugel te ontlokken, maar het ging toch redelijk. En het was weer heerlijk om samen te doen. Op zeker moment speelden we het lied waarin de Müller afscheid neemt van de beek, van het leven en dat is door Schubert wel zo ongelooflijk mooi in klanken gecombineerd met deze tekst dat ik gewoon moest snikken van emotie, zelfs toen ik het nog een keer speelde kon ik me niet inhouden, muziek komt bij mij vaak zo intens binnen?! Op zeker moment had Roos het wel gehad met zingen en stelde voor dat ik zou gaan zingen en zij begeleiden. Dàt had ik lang niet gedaan!
Heerlijk gewoon, ze had ook boek I van Schuberts' liederen voor de tiefe Stimme, en dat kon zij goed spelen en dus kon ik er tegenaan. Dat was genieten!
Daarna nog een kop thee en namen we afscheid en nam ik de trein terug naar de Bilt. Bij thuiskomst kreeg ik van de buurvrouw een prachtig kerststuk, haar specialiteit. Ze vertelde dat ze dit jaar meer dan 20 kerststukjes had gemaakt voor deze en gene en voor de organisaties waarvoor ze vrijwilligerswerk doet. Petje af hoor.

Het fresco uit Pompeï

 

De prachtige fresco van het echtpaar

De voorpagina van de laatste Kunst&Museumkrant van 2022 was gesierd met dit prachtige portret van een Romeins echtpaar, het sloeg op de tentoonstelling die heden getoond wordt in het Drenths Museum onder de werknaam "sterven in schoonheid". En niet te geloven maar dit iconisch beeld was inderdaad aanwezig in dit museum; niet te geloven, ik had niet verwacht dat ik dit, mij al vele decennia bekende kunstwerk ooit in werkelijkheid zou kunnen bewonderen, maar vandaag was het zo ver. 
Roos en ik hadden besloten om naar Assen te gaan voordat de tentoonstelling voorbij zou zijn dus zaten we vanmorgen al bijtijds in de trein. En daar waar ik verwacht had dat het dringen zou worden bleek het juist heel rustig te zijn in de ons zo bekende grote expositiezaal van dit museum dat ons telkens weer weet te verbazen met haar bijzondere tentoonstellingen, in Assen nota bene?!

Afgietsel van een dode, omgekomen in Pompeï

Met goede indormatieborden aan de wanden was het weer als vanouds boeiend afgezien van het vervelende achtergrondgeluid dat nodeloos de rust verstoorde, maar ook dat wende in de gloed van de schatten die waren uitgestald. Het begon al met een in rode belichting uitgestald afgietsel van een gevonden dode. De mensen waren bij de ontploffing van de Vesuvius behoorlijk verrast en konden niet allemaal vluchten voordat de enorme explosies met de alles bedekkende en verwoestende asregen te ontlopen. Degenen die niet weg kwamen stierven door verbranding of verstikking en hun afdrukken bleven al die 20 eeuwen in de aslaag verborgen. Bijzonder om dat hier in werkelijkheid te zien liggen. Maar verder ook vele voorwerpen die vaak zonder beschadiging opgegraven konden worden uit Pompeï en Herculaneum, de twee steden die in het jaar 79 werden bedolven. Een fantastische expositie waarvoor ik mijn dank aan het Drenths museum zou willen uitspreken. 
Na het bezoek aan het museum gingen we nog gezellig de markt van Assen op en deden ons tegoed aan een enorm stuk gebakken vis, verder sloegen we nog een en ander in voor vanavond en Roos moest heel nodig een stuk steen kopen met daarin een afdruk van een fossiel, tja je zult er maar om verlegen zitten har har. Leuke markt die we vaker moeten combineren met een bezoek aan het museum in Assen.
 

Winterse omstandigheden

 De winter manifesteert zich deze week behoorlijk, er is zelfs geschaatst en het is behoorlijk koud. Zo reed ik gisteren met de trein door mistig landschap langs het Amsterdam Rijn kanaal, en dat was zo mooi mysterieus, echt een kunstwerk van de natuur op een ondergrond van cultuur met al die bomen kunstmatig in een rij en allemaal even hoog, ik was er echt door gefrappeerd.
Die koude is ook wel iets met een schaduwzijde zeker nu in de tijd van energieschaarste en in het kader van de energietransitie. Zo probeer ik het gebruik van energie zo veel als mogelijk te beperken, de CV doe ik slechts aan wanneer ik bezoek heb in casu wanneer Roos bij mij is, zij kan heel slechts tegen kou, veel slechter dan ik, maar hier op de flat begint het bij het vriesweer toch soms wel akelig fris te worden. Maar daar heb ik mee leren omgaan door met winterjas aan en warme trui over de knieën lekker muziek te luisteren of op de computer te bridgen. En natuurlijk die onvolprezen Inventum elektrische deken in bed!

Met twee kleuters op stap

 

Ronja als kerstengel

22 december ervaar ik om verschillende redenen als een bijzondere dag, allereerst omdat er dan twee jarigen zijn, zoon Peter en schoondochter Margot, ik heb beiden dan ook gefeliciteerd met hun resp. 35e en 32e verjaardag, maar ook het feite van de midwinterzonnewende acht ik als een belangrijke jaarlijks weerkerende gebeurtenis. Natuurlijk is dat ook het "heidense" feest geweest waar "de kerk" destijds het kerstfeest bovenop geplant heeft, de terugkeer van de zon, het licht. Zo ervaar ik het echt.
Maar vandaag stond toch vooral in de huzarenklus om de twee kinderen van Joke van school te halen en op tijd weer terug naar school te brengen. Joke had mij vorige week gevraagd met een ingewikkeld verhaal of ik dit wilde doen; zij moest voor "het kerstspel" op de school van de kinderen schminkwerk doen en nog meer voorbereidingen, haar eigen kinderen moesten opgehaald worden en weer op tijd op de school zijn om het kerstspel bij te wonen.
Dus keurig op tijd kwam ik vanuit station Gouda bij de school; voor de zekerheid had ik een track gemaakt in Komoot zodat ik het makkelijk zou kunnen vinden. Uiteraard was ik ruim op tijd en kwam ik terecht in de melée van ouders en kinderen die opgehaald werden net als in de tijd dat mijn eigen kinderen nog van school gehaald moesten worden, allemachtig wat een gedoe. Overigens zag ik verscheidene "opa's van dienst", maar toen ik er eentje als zodanig aansprak leek hij dat geen leuke betiteling te vinden, enigszins mopperig zei hij dat hij dat elke week deed, nou ik niet gelukkig, bedacht ik mij, zou ik geen zin in hebben. Maar daar ging de klas van Ronja uit en ik meldde mij bij de juf dat ik de opa van ROnja was. En ja hoor, daar kwam kleindochter gedecideerd aangelopen. Even later was Joke er ook en gingen we met z'n allen Bram afhalen. Beiden moesten eerst wat eten en daar gingen we op weg naar het station om de bus naar het huis van Joke en Pieter te gaan. Reuze spannend maar we waren vlot aldaar en ze gingen nog wat eten en spelen. Het kerstspel zou om 15.30 beginnen, althans om die tijd moest ik de kids weer afleveren bij de school. Om tien voor drie keek ik bij de reisplanner hoe laat de bus kwam en dat was tien minuten later, dus moesten we direct op weg. Joke had mij gewaarschuwd dat Bram nooit zo snel was, maar ook hij was razendsnel zo ver om te gaan en zo stonden we nog ruim op tijd op de bushalte en waren we keurig om half vier op de school. Joke gaf nog aan dat ik ook best naar het kerstspel mocht kijken, maar onder het mom van dat ik moe was kwam ik eronderuit; ik heb genoeg van dat soort schooloptredens gezien in de jaren dat m'n kinderen op school zaten en had het ook wel een beetje gezien. Als 70-plusser word je toch best moe van dit soort dingen met verantwoording voor andermans kinderen ook al zijn het je eigen kleinkinderen.

Merkwaardig toeval

 

Oude aantekeningen

Deze week haalde ik uit de binnenzak van een weinig gedragen winterjas een papier met wat oude aantekeningen. De namen van een voormalig leraar van de middelbare school maar ook de naam van de weduwe van een andere leraar van de middelbare school, Greetje den Ouden-Dekkers stond er op. Deed mij herinneren aan het bezoek dat ik jaren geleden samen en op instigatie van vriend Peter C. aan deze mevrouw den Ouden hebben gebracht omdat wij zulke indringende herinneringen hadden aan haar man, Jan den Ouden die in de jaren 60 van de vorige eeuw ons les heeft gegeven in aardrijkskunde. Zij had bij die gelegenheid veel verteld over zijn leraarschap en vooral over zijn studiereizen in het kader van zijn onderzoek aan de kastensystemen in India. Ik zag de naam en realiseerde me dat ik best nog veel herinnerde van het bezoek dat wij ergens in de zomer van 2010 aan haar hebben gebracht. 
En enkele dagen later kreeg ik een Volkskrant in handen die mijn buurvrouw voor mijn deur had gelegd omdat ze geen tijd had om te lezen en wat kwam ik daar tegen, een rouwadvertentie waarin het overlijden van mevrouw Greetje den Ouden Dekkers op 82-jarige leeftijd werd aangekondigd. Zo te zien is zij overleden op de dag dat ik die oude aantekening terugvond in mijn winterjas. Een merkwaardig toeval waarover ik dan ook heb gerapporteerd aan mijn vriend Peter C.

Een nieuwe kroon op m'n kies

 Eigenlijk wist ik wel dat er iets met mijn kies links onder achter niet helemaal in orde was, maar stilletjes hoopte ik dat het wel vanzelf over zou trekken; bij het bewerken van de spleet tussen mijn achterkiezen met een tandenstoker voelde ik iets wat niet zo hoorde, maar verder geen last. Ook mijn tandarts merkte in eerste instantie bij de controle geen afwijkingen maar omdat het weer tijd was maakte ze ook foto's en ja hoor, daar werd het euvel ontmaskerd en besloten dat er een nieuwe kroon geplaatst moest worden. En vandaag was het eerste consult voor die behandeling gepland en wel bij een voor mij nieuwe behandelaar in de praktijk omdat degene die mij zeker een jaar of tien behandeld had besloten had om wat anders te gaan doen.
Dus maakte ik vandaag kennis met mijn nieuwe behandelaar, opnieuw een jonge vrouw en op bijzonder vriendelijke en duidelijk deskundige en moderne wijze werd mij kies ontdaan van de oude kroon en behandeld en uiteindelijk een tijdelijke kroon geplaatst en die past wel zo wonderlijk goed dat het wel een definitieve kroon lijkt.
Mijn vader had mij vroeger al verteld dat het goed is om een jonge tandarts te hebben vanwege de stand van de techniek en een oudere huisarts vanwege de ervaring. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben!

De saucijzenbroodjes van bakker Bril

 

De ruïne van "De Nijenbeek"

Al een poosje geleden hadden Ab en ik afgesproken om vandaag aan de wandel te gaan en wel richting Klarenbeek en met name naar bakker Bril in Voorst. Ab is altijd vroeg dus om 8 uur ging de bel en gingen we aan de thee. En als altijd hadden we geen gebrek aan gespreksstof. Ik had een boek waarvan ik vond dat het typisch een boek voor Ab was, Revolusie van David van Reybrouck en dat overhandigde ik hem, ben benieuwd of het hem bevalt, hakt er behoorlijk in wat "wij" destijds in Indonesië, de keten van smaragd hebben uitgevreten met de oorspronkelijke bevolking aldaar. Ik schaam mij ervoor en zou een wat ruimhartiger samenwerkingsbeleid - indien ook gewenst door Indonesië - wenselijk vinden. Maar goed, daar ging het vandaag niet om, vandaag ging het om de saucijzenbroodjes van bakker Bril. Dus na ruime inname van thee gingen we op weg. Gelukkig was er op het urgentste ogenblik een benzinepomp waar we beiden de thee, althans het fysiologisch restant daarvan konden achterlaten en voort reden we tot station Klarenbeek. Daar parkeerde Ab de auto en gingen we op weg. Via de bekende weg naar Voorst en naar ons doel voor vandaag, bakker Bril. Eigenlijk had ik op de manier van Obelix de saucijzenbroodjes willen bestellen, zo van: "twee saucijzenbroodjes alstublieft" en dan argeloos, "ik ook graag twee", maar ik bestelde er uiteindelijk gewoon vier en die hebben we als twee zwervers, schuilend voor de lichte regen tegen een belendende muur staand opgesmuld. Die lekkernij daar is echt bijzonder en middels een magnetron met IR verwarming dubbel opgewarmd en dus knapperig, heerlijk gewoon. Vervolgens liepen we verder naar de prachtig opgeknapte ruïne van Nijenbeek, daar konden we even uit de motregen schuilen en een foto voor de blog maken. De imposante zwarte populier stond te pronken naast dit oude bouwwerk dat naar ik begreep in de WO II nog eens krachtig is beschoten, vast niet vanwege de strategische waarde, maar waarom dan wel? 
We overwogen nog even of we via Zutphen of direct naar Klarenbeek zouden gaan en kozen voor dat laatste. Het werd uiteindelijk een kleine 15 kilometer na een weer bijzonder gezellige dag wandelen met mijn goede vriend Ab! 

Byblos

Steen met teksten

Al enige tijd word ik door het RMO bestookt met aansporingen om naar de tentoonstelling over de oude havenplaats Byblos te komen. Byblos, een plaatsje in het oude Libanon dat door de aanwezigheid van een waterweg, een rivier/beek en uitgebreide bossen met cipressen havenstad werd met als belangrijk product het hout van deze bomen. Handel met Egypte en derhalve uitwisseling van kennis, kunstproducten en cultuur. Daarover had het RMO inderdaad een imposante expositie gemaakt met tal van mooie stukken. 

Douwe en Ana komen eten

Kersttukjes

 "Komen ze ook eten?", had ik Roos gevraagd toen zij zeer onlangs aankondigde dat Douw en zijn verloofde, Ana vandaag bij ons langs zouden komen voor "een borrel". En ja hoor, "op Braziliaanse tijd", dus pas om 19.00 uur zouden zij komen voor het eten.
Nu wist ik dat Douwe - best een kieskeurig man met eten - wel van ouderwetse erwtensoep hield dus had ik een forse pan van dit heerlijks gemaakt en vanmorgen eerst maar eens voorgeproefd, smaakte als goed gelukt! Roos had zich ook uitgesloofd en had een keur van kazen ingeslagen bij haar Zutphens' kaasadresje en voor de zekerheid ook maar een zoet nagerecht, tiramisu. Kon dus niet misgaan. Ik had doorgegeven dat mijn bel kuren had en dat ze even moesten appen wanneer ze voor de deur stonden. Om 19.10 werd inderdaad geappt door Ana die in haar eentje boven kwam; Douwe moest op zoek naar een "laadpaal" om de Tesla van energie te voorzien. Even later appte ook hij dat we maar vast met het eten moesten beginnen want hij was al enkele palen afgeweest en alle waren bezet. Maar zo tegen half acht was hij daar en begon onze vreetpartij. Douwe was onverzadigbaar en liet het zich de erwtensoep goed smaken maar ook de kaas ging er bij ons allen goed in en tot verrassing was er ook nog tiramisu wat Ana ontlokte dat een maaltijd in Brazilië altijd eindigt met een zoet nagerecht. Dat hadden Roos en ik ook al regelmatig ervaren bij Hugo en Marjorie.
Zo tegen half elf gingen ze er vandoor, Douwe activeerde vanuit de flat de verwarming in de Tesla voor zijn "tropische geliefde" sprak hij geestig. We namen afscheid en wensten hen een fijne kerst in het verre Brazilië.

Peter alweer 35 jaar

 

Peter met Marijn op schoot

Peter had gevraagd of Roos en ik vandaag aanwezig wilden zijn bij de viering van zijn verjaardag. Hij weet dat ik niet zo'n liefhebber van verjaardagen ben hoewel ik moet toegeven dat ik altijd wel ga indien ik word uitgenodigd en het dan vaak ook best naar mijn zin heb en zo togen wij hedenmorgen na het ontbijt richting Papendrecht. De OV-app hielp ons daarbij maar de beperkte capaciteit van onze blaas dreigde roet in het eten te gooien maar een snel bezoek aan het toilet op Utrecht CS hielp ons uit de nood. Met bussen en trein kwamen we op station Sliedrecht Baanhoek en liepen we langs de ijspret en zelfs een stuk over een tiendweg naar het huis van zoon en schoondochter met hun zonen.

De neefjes Bram en Joris

We werden hartelijk ontvangen door het complete gezin en dronken koffie met een stukje vlaai. Het was inderdaad een gezellige boek en het gezelschap groeide langzaam uit waarbij Anneke en Carlos maar ook Joke en Pieter met Ronja en Bram aankwamen en later ook nog een stel vrienden van Peter en Jessica en natuurlijk Bea en Kees waarmee alle 6 opa's en oma's van Joris aanwezig waren. Ronja kroop gezellig bij oma Roos op schoot en babbelde honderduit met haar, deed me veel plezier. Ik sprak eveneens met deze en gene en vond het heerlijk zon groot gezelschap. At lekker van de worst en appeltaart alvorens we huiswaarts keerden met bus bus en bus. Mijn OV kaart moest duidelijk worden aangevuld!

IJspret maar geen Elfstedentocht

 

IJspret alom

Mijn buurman Hisso werkt bij het KNMI in de Bilt en vanuit zijn functie contactpersoon van het KNMI voor de organisatie rond "de tocht der tochten". Nu er deze week eindelijk weer eens sprake is van een stevige ijslaag op plas en sloot kon er in ieder geval weer geschaatst worden. Ik had er al een grapje over gemaakt naar Hisso want de kans dat de Elfstedentocht ooit nog plaats zal vinden is volgens insiders minimaal, maar ja alles begint zoals deze week.

Buurman Hisso op het ijs

En zo stuurde Hisso mij vandaag een foto dat hij lekker aan het schaatsen was met een stel vrienden.
Maar overal is er deze dag sprake van ijspret en dat blijft toch wel een heel aardig en vrolijk gezicht ook al schaats ik al jaren niet meer, niet vanwege de kou, maar gewoon vanwege de leeftijd. Zo rond mijn vijftigste heb ik mijn schaatsen aan de wilgen gehangen evenals mijn hardloopschoenen. Alleen de wandelschoenen houd ik in ere.

Recital in Amsterdam

 

Hier de zangers en pianisten na afloop

Al maanden geleden had ik Roos mij dringend verzocht om deze middag in mijn agenda te reserveren voor "opera". Overigens ging het niet om de uitvoering van een opera maar om een optreden voor leden van de vereniging "Vrienden van de opera" waarvan Roos al jaren deel uitmaakt. We waren aan de vroege kant zodat we een prima plaats konden bezetten. Was voor mij best alweer een tijd geleden dat ik in deze Hal van Cultuur kon komen genieten. 
En genieten was het. Het betrof een optreden van de jonge zangers die het afgelopen jaar hun opleiding hier voor de opera hadden afgerond, dus vanaf heden volop mee kunnen draaien op het grote toneel. Het programma was zeer gemêleerd, dus heel afwisselend. Ook de zangers wisselden elkaar telkens af wat het aanhoren van de muziek bijzonder aantrekkelijk maakte. Ik was van enkele liederen zwaar onder de indruk, een aria uit de Messiah van Händel, had ik lang niet gehoord en bleef maar door mijn hoofd gaan de volgende dag. Maar tijdens de voorstelling kon ik mijn emotie bijna niet in de hand houden toen het duet uit "de Parelvissers" preachtig ten gehore werd gebracht, ik had het nooit eerder live mogen aanhoren maar ken het duet al vele jaren, het kwam keihard binnen, is ook wel erg direct emotioneel vind/voel ik. En tot slot het kattenduet dat eindigde met knetterhoog maar zuiver en mooi geluid van de sopranen. Ik genoot volop en was blij met de uitnodiging van Roos voor het bijwonen van dit besloten concertje.
Na afloop gingen we nog een hapje eten bij "de Surinamer" in het metrostation, smaakte uitstekend en daarna naar de flat.

De Hamburger

Schamel restant

 In de tijd dat Dick en ik vaak in de Eifel wandelden begonnen we onze wandeling bij voorkeur met een smakelijk broodje Fricadel, nee, geen frikandel maar een balletje gehakt op een broodje. Wanneer we in Monschau begonnen dan sloot onze busreis precies aan bij het serveren van warme fricadellen en smaakte het extra lekker. Zo is destijds ook het broodje Hamburger, later gewoon "Hamburger" genoemd en tegenwoordig zelfs alleen maar "Burger". In een van de grote plaatsen van de VS verkocht een voormalig slager (waarschijnlijk) uit Hamburg broodjes Frikadel. Zo kwam de Hamburger aan zijn naam.
Onlangs at ik bij Mariska zo'n lekkernij met gebakken ui, mayo en ketchup, zo wordt de "Hamburger" al sinds jaar en dag geserveerd en ben ik er ook dol op. At het tot voor kort overigens vrijwel nooit, maar dat veranderde met name door het bezoek aan Mariska. In mijn vriezer lag een tweetal gekochte Hamburger op consumptie te wachten, maar niet zo lang. 
Eveneens in mijn vriezer lag al enige tijd een half pond rundergehakt te wachten en sinds een paar weken eveneens een half pond varkensgehakt. En aangezien mijn vlees in de vriezer begon op te raken moest ik maar eens met dat gehakt aan de gang al was het maar om wat ruimte te maken in de vriezer. Sinds ik mijn grote vriezer heb uitgeschakeld moet ik wat efficiënter omgaan met het resterend vriesladevermogen van mijn koelkast, werkt overigens het overzicht zeer ten goede. Maar ja een pond gehakt (of misschien was het wel een kilo) tot ballen verwerken?! wat moet je er mee en m'm creuset is ook niet groot genoeg. Ik heb toen een zestal ballen gebraden en de rest gebakken als Hamburgers en nu eet ik zeer regelmatig een voor een die stapel Hamburgers weg. Bevalt me uitstekend!

Door sprookjesland naar de Vennerij

Prachtige winterbeelden, rijp op de takken

We waren aan de late kant en de trein die we hadden gepland had ook nog eens 20 minuten vertraging zodat we de aansluiting naar Dalfsen niet haalden, daarom niet getreurd maar gewoon op weg naar de Vennerij voor eieren en boerenkool en vooral voor de prachtige wandeling, lekker met z'n tweetjes. We bereikte de Vennerij voor mijn gevoel eerder dan anders, maar dat was verbeelding natuurlijk. De boerenkool en eitjes stonden klaar voor ons. We aten onze lunch-bammetjes en op Roos' initietief liepen we via een voor ons nieuwe overweg naar de andere kant van het spoor en liepen door grotendeels onbekend gebied terug naar Dalfsen. De natuur was door de rijp op alle takken en de velden werkelijk wonderschoon, Roos kon het niet laten om voortdurend foto's te maken totdat ik het zat werd om telkens te moeten stoppen. Uiteindelijk moesten we ons nog enigszins haasten om de trein in Dalfsen op tijd te halen, die had in het zicht van het perron een zodanig groot oponthoud dat Roos de aansluiting miste en ik maar net op tijd de stoptrein naar Utrecht kon halen. We moesten haastig afscheid nemen.
Mijn fiets stond te wachten maar tot mijn verbazing kon ik eerst mijn portemonnee niet direct vinden en tot mijn nog grotere verbazing vond ik mijn fietssleuteltje ook niet, dus maar naar huis gegaan met de bus. Morgen maar met het reservesleuteltje op pad.

Met nicht Margreeth op pad

 

Keizeramaniet

Ruim op tijd ging ik naar het station om de trein van 9.13 te halen zodat ik op tijd in Rheden kon zijn waar ik met Margreeth had afgesproken om een wandeling naar Dieren te maken. Ik was wel bijtijds op het station zelfs zodanig dat ik de vertraagde Intercity naar Arnhem kon halen en uiteindelijk nauwelijks hoefde te wachten op de aansluitende stoptrein waar Margreeth vanuit Wychen al in zat. Dus genoeglijk samen verder naar Rheden. Margreeth heeft enkele jaren in dit prachtige gebied gewoond en zou vandaag dan ook gidsen. Het gebied rond de Posbank is ontzettend fraai en nu zeker met dat winterse aspect was het telkens weer van het uitzicht genieten wat de klok sloeg. Dat vergeet ik nogal eens maar Margreeth maakte me er telkens weer opmerkzaam op. Ik loop eigenlijk meestal in m'n eentje en dan let ik vanzelf op de omgeving waarbij "Truus" me gidst, maar loop ik met iemand dan let ik meer op het gesprek dan op de omgeving. En een gesprek met Margreeth is altijd interessant, natuurlijk vaak over onze gezamenlijke familie maar daarnaast over tal van onderwerpen. Tot mijn verbazing zagen we een paddenstoel die veel weghad van de vliegenzwam, maar die zijn al weken verdwenen. Margreeth maakte een foto om hem te doen determineren. Het bleek een keizeramaniet te zijn; we hebben hem maar niet geproefd har har.
Veel kilometers hebben we niet gelopen, 12 km geloof ik maar we hebben er wel lang over gedaan omdat we ook genoeglijk waren neergestreken bij twee uitspanningen resp. bij de Posbank en bij de Carolinahoeve. Doe ik zelden maar voor velen, waaronder Margreeth hoort het er kennelijk bij, vooruit dan maar.
Aangekomen in Dieren hebben we gewacht totdat mijn Intercity naar Wijhe eraan kwam en namen we afscheid. Die Intercity zou met allerlei vertragingen te maken gaan krijgen volgens de aanwijzingen in Dieren en ook in Zutphen, maar niets daarvan want de trein reed "geheel volgens dienstregeling"  door naar Wijhe waar ik met veel moeite mijn stalen ros terug vond in de fietsenstalling waar hij enkele dagen tevoren door mij was achtergelaten.
Bij Roos aangekomen lekker gegeten, daarna moest Roos naar een bestuursvergadering en kon ik een door haar aanbevolen hoofdstuk van het bekroonde boek van Anjet Daanje, "Het lied van ooievaar en dromedaris" gaan lezen. Inderdaad heel bijzonder. Toen Roos thuis kwam heeft ze nog een wijntje gedronken en daarna hebben we heerlijk geslapen. Morgen wandelen naar de Vennerij.

Lied recital 10 december VvhL

 

Claire Lees en Lies Braakman

Precies om 19.35 kwam ik aangelopen bij "de Zeven Linden", de gebruikelijke locatie waar de afdeling Utrecht van de Vrienden van het Lied hun recitals doen plaatsvinden. Bij binnenkomst was pianiste Lies Braakman nog wat aan het inspelen terwijl Claire Lees, sopraan zich kennelijk al aan het kleden was voor het concert van hedenavond. De zaal liep goed vol hetgeen de contactpersoon van regio Utrecht, Robert Koch met genoegen constateerde toen hij de aftrap gaf. Daarbij gaf hij ook aan dat de volgorde van de liederen, zoals deze op de uitgedeelde programma's werden gepresenteerd behoorlijk af zou wijken. Het duo kwam binnen onder applaus. Lies gaf een introductie over het programma dat wordt gepresenteerd onder de titel "Lass uns wieder von der Liebe reden", een buitengewoon romantisch programma dat zeker voor de pauze met de 19e eeuwse componisten, het echtpaar Schumann gevolgd door de "Dritte im Bunde", Johannes Brahms. Na de pauze Felix Mendelssohn en 20e eeuwer Richard Strauss. De gekozen volgorde was best logisch, eerst Robert, dan Clara en tot slot Johannes.
En over romantisch gesproken, het eerste lied was het overbekende, uiterst romantische "Widmung", waarover ik wel eens gehoord heb dat Robert het heeft gecomponeerd op de nacht voordat hij eindelijk met Clara in het huwelijk mocht treden, het grote moment in hun beider leven. Het werd vol vuur gezongen en gloeiend begeleid door Lies. De zaal is misschien wat klein voor een dergelijk vocaal geweld, maar ik, zittend op de voorste rij genoot er best van. Ook de volgende liederen uit de cyclus "Myrthe" klonken heerlijk. Een hartelijk applaus volgde natuurlijk. En toen Clara's liederen, ik wist niet wat ik hoorde, het eerste lied, "Er ist gekommen in Sturm und Regen" had toch een muzikale impact, ik kreeg er kippenvel van, had het ook nooit eerder gehoord, schitterend lied en ook weer vol dynamiek gebracht door de dames. Naar ik zo vermoed heeft Clara dit gecomponeerd met haar geliefde Robert in gedachten.
Tot slot voor de pauze vier liederen van Brahms uit zijn cyclus "Von ewiger Liebe, op. 43 no.1". Romantisch en "Der Jäger" was ronduit grappig. Daarna even pauze voor een kopje koffie of thee.
En na de pauze eerst Felix Mendelssohn Bartholdy die ik eigenlijk slechts ken van zijn"Lieder ohne Wörte", liederen die ten principale niet bij de concerten van de VvhL worden uitgevoerd, maar nu waren het 6 liederen die bijzonder aardig in het gehoor lagen maar verder weinig indruk hebben gemaakt zij het dat ze zoals het hele programma met veel vuur werden gebracht. En tot slot de in mijn ogen toch wel hele grote van de 20e eeuw, Richard Strauss waarvan ik vooral de met orkestbegeleiding gezongen liederen ken maar onlangs ook een heel recital met pianobegeleiding heb gehoord met Lenneke Ruiten en nu dan weer. Is toch wel magistraal hoe de vleugel kan klinken in die orkestliederen. Het begon met "Ich wollt' ein Straüslein binden" dacht ik, althans ik hoorde die schitterend gecomponeerde begin strofe met dat voor de zangeres bijzonder moeilijke loopje dat je in de pianopartij telkens terughoort. Allemaal prachtige werken die mooi werden uitgevoerd en tot slot het indringende "Morgen", een lied dat ik heel vaak neurie wanneer de dag weer ten einde loopt, zeker na een wat druilerige dag: "Und Morgen wird die Sonne wieder scheinen". Een welverdiend applaus beëindigde deze heerlijk avond vol van romantische muziek waarvoor dank!
Ferry van Elven, afdeling Utrecht

Een erudiet man is heengegaan

 

Peter aan het woord

Het is alweer een dikke maand geleden toen ik uit m'n brievenbus een envelop haalde met rouwranden, de aankondiging van een begrafenis althans een overlijden. Het adres was gericht aan de heer dr. E.H. etc. ik schrok me rot! De enige die mijn doctors titel zouden gebruiken bij een adressering is de cirkel rond mijn goede vriend Peter C. dus met zeer bedrukt hart opende ik de envelop; het betrof niet Peter maar zijn jongere broer Jaap die op 73 jarige leeftijd was gestorven, dat wist ik al want Peter had me direct van de droeve gebeurtenis laten weten. De begrafenis had al direct plaatsgevonden in Turkije daar waar Jaap vertoefde. In de envelop zat een uitnodiging om deel te nemen aan de herdenkingsbijeenkomst die vandaag, 10 december in Amsterdam op de begraafplaats Westgaarde plaats zou vinden. Ik had de bus van 11.45 naar Utrecht en via Amsterdam Zuid, Lelylaan en tram 1 kwam ik in de buurt van Westgaarde, kwartiertje lopen en daar werd ik buitengewoon vriendelijk en efficiënt ontvangen. Jas opgehangen en daar zag ik Peter staan, hij was blij dat ik was gekomen en ik was blij hem weer te zien onder deze droeve omstandigheden. Ik zag ook zijn dochters met hun jonge kinderen, enig om te zien. Ik werd hartelijk begroet. Zoon Florian van Jaap zag ik in de melée en ik sprak hem aan, hij kon me niet direct plaatsen maar herkende me wel van al die partijtjes die Peter en zijn Urdice hebben georganiseerd de laatste decennia. Bij die gelegenheden ontmoette ik ook Jaap, slechts één keer hebben we elkaar persoonlijk op afspraak ontmoet bij hem thuis in Amsterdam. Bij die gelegenheid heb ik onder andere zijn enorme boekenverzameling gezien, een kelder vol en allemaal keurig in een forse stelling weet ik nog.
In de uiteindelijke zaal waar de plechtigheid met toespraken zou worden gehouden was een fraaie opzet gemaakt met een groot portret van Jaap en stapels boeken met kaarsen. Toen iedereen gezeten was begonnen de toespraken. Ik was op aanwijzing van de organisatie aan de kant gaan zitten waar niemand intuïtief voor koos met als gevolg dat die later door optredend ruimte gebrek helemaal volliep. Zo kwam ik heel gezellig te midden van Peters Kinderen en kleinkinderen te zitten. Lollig om te zien hoe een driejarige zich keurig wist stil te houden ondanks dat het wel erg lang duurde voor zo'n kleintje.

Eerst Jaaps' echtgenote die gedecideerd een mooi overzicht gaf over zijn leven, hoe ze elkaar in een vliegtuig hadden ontmoet en hoe hij haar hart op kordate wijze had veroverd. Daarna Peter als degene die Jaap ongetwijfeld het langste had gekend van alle aanwezigen maar die er ook zo te zien de meeste moeite mee had om zijn broer, vriend en maatje te moeten missen. Hij vertelde lieve détails die hij natuurlijk van zijn moeder had gehoord maar ook hoe Jaap door oorinfecties uiteindelijk doof is geworden, ik heb hem inderdaad alleen maar als bijzonder slechthorend meegemaakt. Des ondanks hebben de twee broers na het overlijden van hun vader het architectenbureau overgenomen en uitgebouwd in opperst harmonische samenwerking en taakverdeling.De twee zonen van Jaap hielden toespraken die duidelijk maakten hoe erudiet hun vader was en zijn eruditie bijna dwingend ventileerde naar zijn kinderen maar hen ook de wereld daadwerkelijk heeft laten zien met verre reizen. Fijn om te horen hoe Jaap zijn kennis heeft gedeeld en altijd las. Ik heb ook al dan niet via Peter menig voortreffelijk leesadvies van Jaap mogen ontvangen, de boeken leende ik dan van de bibliotheek. Het boek, overdragen van kennis dat waren de dingen die ik hoorde en die mij sterk frappeerden. Voor Jaap was lezen net zo belangrijk als (lekker) eten en dat herken ik als ook mijn belangrijkste eigenschap. Zo'n enorm bad van kennis is verrukkelijk en dat hoorde ik ook van andere sprekers, zij zeiden eveneens dat het genieten van kennis Jaap kenmerkte.
Na afloop werd het gezelschap verzocht om naar een andere zaal te vertrekken waar lekkers stond opgesteld en om verder met elkaar te praten. Er was heerlijke paling en haring, want daar hield Jaap van. Verder werd iedereen verzocht om toch vooral van de uitgestalde boeken mee te nemen, voor de gelegenheid werden bladleggers uitgedeeld. Ik had helaas geen tas bij me want ik had zeker graag van de verzameling wat meer willen lezen.
Ik nam afscheid van vriend Peter en merkte dat hij er ontzettend doorheen zat, ik zou hem graag willen helpen. Ik ging terug naar de flat om snel nog iets te eten alvorens naar het concert van de VvhL te gaan.

Weer verloren

 Heb 's-avonds om 8 uur naar de kwartfinale van NL tegen Argentinië gekeken. Na het eerste doelpunt van Argentinië had ik het weer helemaal gezien. In 1974 en 78 heb ik veel wedstrijden bekeken en kan mij nog goed de nederlaag van NL tegen Duitsland herinneren, met Cruijff die in de eerste minuut al scoorde maar uiteindelijk verloren "we" toch met 2-1, was trouwens niet mijn eerste WK finale, dat was in 1966 Engeland tegen Duitsland, een wedstrijd die Duitsland uiteindelijk verloor, ik meen zelfs in de verlenging. Ik was toen samen met mijn schoonvader Roelof in een kroeg neergestreken in Norg waar we toen met vakantie waren. Roelof was gek op voetbal, met hem heb ik best veel "Sport in beeld" afleveringen gezien. De interesse voor passieve sportbeleving was in mijn twintiger jaren snel uitgedoofd tot 1974, toen Cruijff met ongeëvenaard voetbal de beeldbuis veroverde. 

Nederland tegen Argentinië was in 1978 de finale wedstrijd die NL eveneens verloor. Ach, die misser van Rensenbrink, dat schot tegen de paal, ik zie het nog voor me. En dan nu, ik heb ff gekeken, maar de uitslag hoor ik nog wel. De ploegen spelen zeer rationeel voetbal en zijn aan elkaar gewaagd, maar wanneer een ploeg achter staat moet ze wel meer risico nemen dus heeft NL mijns inziens geen kans meer om te winnen. We gaan het zien.

Heb toch nog even stiekem gekeken en zag dat NL was langsgekomen met 2 - 2, Strafschoppen, een flauwekul beslissing, doe dan gewoon kop of munt. Net als in 1978 heeft Argentinië uiteindelijk "gewonnen". 

Van Wierden naar Vriezenveen

 

De berkceuse van Vriezenveen

Was ik gisteravond pas om half twaalf 's-avonds bij Roos aangekomen daar ging de wekker vanmorgen al om kwart voor acht. Volkomen uitgeslapen stond ik lekker op tijd naast het bed en al snel had ik thee gezet en ontbeten we met een lekker vers gekookt eitje. Roos was weer behoorlijk opgeknapt van haar verkoudheid en durfde het zeker aan om vandaag aan de wandel te gaan. De dag begon wat grauw en mist kenmerkte dan ook de treinreis naar Wierden waar ik bij aankomst net zo hard een herentoilet nodig had als de vorige keer dat we hier aan de wandel gingen. De trein van Zwolle naar Enschede is niet voorzien van toiletten en dat wist ik wel maar geen actie ondernomen. Maar daarom niet getreurd, ik vond mijn heil in de heg van de parkeerplaats terwijl Roos bij een ICT bedrijf tegenover het station terecht kon. Volgende keer rekening mee houden!
De aanloop was bepaald vervelend, door het dorp en vooral veel langs wegen met autoverkeer, maar uiteindelijk toch weer landelijk en hier en daar zelfs stukjes die we herkenden van een vorige keer zoals de plek waar men met berkenbomen een soort berceuse had gebouwd. Daar heb ik dan ook een foto van gemaakt die ik op deze blog zal plaatsen.
We kwamen aan in Vriezenveen en ik wilde graag een stuk bakbloedworst kopen bij de slager waar we dat eerder insloegen alleen realiseerde ik me dat dat destijds in Vroomshoop was maar geen probleem want er was een meer dan uitstekende slager vlakbij het station waar ik niet alleen bloedworst maar ook een prachtige lap ribeye kocht; die lag zo te pronken in de vitrine dat het leek of hij smeekte om door mij te worden gekocht en opgenuttigd. Daar zal ik maar aan toegeven.

Lekker rustig bij Mariska op bezoek

 

Mariska neemt het over van Guusje

Hadden we aanvankelijk afgesproken dat ik vrijdag zou komen daar bleek het bij nader inzien voor ons beiden beter uit te komen dat ik vandaag langs zou komen en dat werd een uitermate genoeglijke en rustige dag. Mariska moest wel tot een uur of elf in de ochtend werken, ik stond om 13,00 uur wijfelend voor de deur om voor de zoveelste keer te vragen op welk nummer ze precies woonde toen ze me open deed en spottend vroeg of ik het nummer weer niet wist. Even later zaten we aan de koffie met een stuk quiche, spektaart die ik gisteravond expres voor vandaag had gebakken, Mariska is daar liefhebber van.
Ik wilde graag mijn plan voor de viering van m'n 75e verjaardag voorleggen. Ik wil daar al m'n kinderen, kleinkinderen, schoonkinderen, stiefkinderen en bonuskinderen bij vragen. Had ik al met m'n 70e jaardag willen doen maar toen was de tijd daar nog niet rijp voor. Nu vinden allen die ik het heb voorgelegd een uitstekend idee om de hele bups eens bij elkaar te vragen. Het toeval wil dat Mariska en Gideon zo rond de tijd van mijn verjaardag - ik ben op 12 mei 1948 geboren - te gaan trouwen, maar dat zou een week later zijn. Een ander toeval is dat Martijn en Margot met de kleine Emily van plan zijn om eind februari voor enige tijd naar NL over te steken en het leek mij een leuk idee om mijn partijtje te organiseren op een zondag in de tijd dat ze hier zijn. Dat vond positieve weerklank ook later bij Martijn. Ik had eerlijk gezegd ook niet anders verwacht. Nu maar zien of de legpuzzel gaat passen.

Mariska aan de "Hamburger"

In de loop van de middag kwamen Lieva en Guusje van school en die gingen we ophalen, Lieva nam een vriendinnetje mee en die twee verdwenen direct "naar boven" om te spelen. Guusje liet zien hoe ze kon dansen en kwam bij me op schoot zitten met een boekje om te laten zien dat ze ook kon lezen. In plaats van naar TV kijken gaf ze de voorkeur aan een nauwkeurig werkje waarbij piepkleine kleurige stukjes moesten worden ingepast in een van cijfers voorzien patroon. Dat deed ze met veel overgave. Toen de dames even later werden opgehaald voor dansles gin Mariska verder met het gepietepeuter onderwijl wat babbelend met mij. Was een heerlijk rustig sfeertje al met al. Ondertussen lunchten we met een heerlijk hamburger die Mariska in "no time" klaar had.
Dus weer lekker rustig met z'n tweetjes over van alles en nog wat gesproken, deed ons beiden plezier, Behoorlijk laat kwam Gideon uit z'n werk en had op de terugweg de twee meisjes van de dansles opgepikt. Leuk om ook hem weer te zien en we hebben zeer uitgebreid en behoorlijk intensief met elkaar gesproken over de ontwikkelingen in NL. Was bijzonder verhelderend om dat te doen en een bijzondere aanvulling op wat er zo allemaal op Facebook rondgaat. Deed me veel plezier. Mariska bracht me uiteindelijk naar station Oss waar ik de directe trein naar Wijhe kon nemen waar ik overigens pas om 23.00 uur aankwam. Nog een loopje naar Roos en dat was het dan na een ontzettend plezierige dag!

Verjaardag 2023

 Eigenlijk vier ik mijn verjaardag helemaal nooit, slechts mijn 18e en mijn 50e verjaardag kan ik mij herinneren. Ook gebeurde het mij een keer tijdens een treinreis tijdens een korte vakantie in Duitsland met vriend Dick dat hij mij plotseling en onverwacht feliciteerde en ik verbaasd afvroeg waarmee dan wel; tja inderdaad, mijn verjaardag op de 12e mei, de dag van de verpleging nog wel har har.
Maar nu ik toch wel in de herfst van mijn leven verkeer bespringt mij het gevoel dat ik mijn misjpoge eens bij elkaar moet roepen om bijeen te zijn en dat te vieren, de precieze datum voor de partij doet er niet zo veel toe. En dat betreft al een stevig cohort van ruim 20 kinderen en schoonkinderen, met 12 kleinkinderen maar daarnaast nog een handvol bonuskinderen en bonuskleinkinderen, al met al zo rond 40 personen.
Ik heb zo hier en daar mijn plannen gesondeerd en iedereen reageert positief. Ik ga maar eens, net als Roos heeft gedaan voor de organisatie van het recital voor haar 70e verjaardag een draaiboek maken.

Inmiddels heeft voortschrijdend inzicht mij doen besluiten om niet zozeer mijn verjaardag te vieren maar middels een nog nader te bepalen bijeenkomst zowel m'n echtelijke kinderen als de donorkinderen met partners en eventuele kleinkinderen bijeen te halen. Daar lijkt de tijd nu rijp voor te zijn, het ijs is niet gebroken maar gesmolten.

Het familiewapen

 

Drie tandenstokers voor familiewapen

Eerder heb ik vaak vermeld dat mijn ouders woonden in de Josephus Jittastraat in Amsterdam. Daar hadden wij uiteraard buren, onze naaste buren waren aan de ene kant een militair met zijn gezin en aan de andere kant een muzikant, pianist op de grote vaart en zijn vrouw, de schrijfster Annie Ferwerda-van den Berg. Deze schrijfster verwerkte - zoals vele schrijvers - natuurlijk ook dingen die in haar omgeving kenmerkend waren en zo had zij over ons gezin als opmerking dat "de nagelvijl" in ons familiewapen voorkwam; of zij dit ook werkelijk in een boek heeft opgenomen weet ik overigens niet. Inderdaad kan ik mijn oude vader in zijn jonge jaren heel makkelijk op mijn netvlies toveren met zijn nagelvijl en voortdurend aan zijn vingernagels vijlend. Later is mij dat niet meer opgevallen. Dus best grappig die opmerking over de nagelvijl als familiewapen. Buurvrouw Annie was ook een bijzondere vrouw, een schrijfster als buurvrouw is ook bijzonder zeker in die 50er, 60er jaren.
Nu kom je bij mij op de flat overal tandenstokers tegen en dat deed mij aan het familiewapen denken. In mijn familiewapen moet de tandenstoker een prominente plaats hebben, zit er altijd mee tussen mijn tanden en kiezen te "kloken" (woord van mijn oude moeder, betekent onsmakelijk zitten peuteren).

WK leek wel 1974

 Toen ik las dat NL in het WK voetbal had gewonnen van de VS en nu een ronde verder tegen Argentinië gaat spelen wilde ik me er wel eens in verdiepen en keek wanneer die wedstrijd zou gaan plaatsvinden. Daarbij zag ik dat op dat moment - het was rond 20.00 uur - de wedstrijd van Brazilië tegen Zuid Korea gespeeld zou gaan worden, Het bleek doodeenvoudig om die wedstrijd via internet te volgen en dat heb ik gedaan, althans de eerste helft waarin Korea werd afgedroogd, toen geloofde ik het verder wel, maar Brazilië liet toch wel een staaltje Cruijff zien, vooral dat derde doelpunt was een beauty!
Daarna heb ik naar een reportage over Maurits Escher gekeken, een boeiende levensgeschiedenis waarin succes bepaald niet de boventoon voerde.

Dankzij marktplaats precies op tijd

 

Ronika en Sophie met de Pieten

Toen we vrijdag bij Joke waren kwam mijn wens om een exemplaar van het kinderboekje "de wortelkindertjes" te verkrijgen aan de orde. Bij het afscheid van mijn voormalige onderburen had ik Ronika beloofd dat ik voor haar een exemplaar van dit boekje zou komen langs brengen in hun nieuwe huis. Maar bij de boekhandel had ik aanvankelijk te horen gekregen dat het boek in december in herdruk zou verschijnen maar nu weer dat het pas maart zou worden en dat vond ik echt veel te lang duren. Joke had een adequate oplossing: marktplaats.nl en in "no time" had ze het gevonden en maakte ze het voor mij in orde zodat ik het vandaag tussen 13.00 en 14.00 uur kon ophalen op wandelafstand van De Bilt, namelijk in Zeist. En zo gingen Roos en ik om half twaalf op stap, door ons bekende Houdringhebos naar het adres in Zeist en kon ik het boek tweedehands maar onbeschadigd in ontvangst nemen. We gingen vervolgens naar Utrecht CS waar we afscheid namen, Roos naar Wijhe en ik besloot om direct en onaangekondigd naar Houten te gaan naar het adres van m'n voormalige onderburen.

Sophie bij mij op schoot

Onderweg in de bus en trein had ik mij bedacht dat het natuurlijk Sinterklaastijd was en dat ik net zou kunnen doen of Sinterklaas zich had vergist en een pakje voor Ronika op het oude adres had bezorgd en dat ik dat nu kwam brengen. De familie was gelukkig thuis en ik werd uitermate hartelijk ontvangen en bleek er tot mijn verrassing een hele Sinterklaas festiviteit op het programma te staan. Zo vertelde ik Ronika dat Sinterklaas een pakje voor haar had bezorgd en even later kwam het boekje over de wortelkindertjes tevoorschijn. Ik hoefde niets voor te lezen want ze kon prima zelf lezen en begon het hardop te lezen. Ik dronk thee en sprak wat met de ouders en niet al te veel later zei ze triomfantelijk: "ik heb het uit!". Moeder Shiwa fluisterde in mijn oor dat er twee Pieten langs zouden komen en nadat we flink wat liedjes hadden gezongen verschenen er inderdaad twee roetveeg Pieten voor het raam, ze kwamen binnen en strooiden pepernoten, ook Ronika mocht wat pepernoten strooien. Ook de kleine Sophie was inmiddels van de partij en kwam gezellig bij mij op schoot zitten. Vervolgens ging een van de Pieten met Ronika en vader Ayoub naar de zolder om te kijken of er misschien pakjes waren gebracht door Sinterklaas en ja hoor. Ronika pakte haar kado's uit en de Pieten praatten nog wat maar moesten natuurlijk wel verder voor andere kinderen die zaten te wachten. Niet veel later vertrok ik ook na een hartelijk afscheid van de familie die mij zo overduidelijk met open armen had ontvangen. Ronika beschouwt mij vanaf vandaag als haar derde opa en nu in Nederland: "noem me maar opa Eef", bood ik aan, 

Allemachtig wat een warm bad was dat voor mij, ik moest het gewoon afreageren en appte uitgebreid met Roos en sprak ook buurvrouw Kaat nog even aan over deze heerlijke middag. Ik was er gewoon confuus van.

Oma Roos leest voor

Roos leest voor aan ROnja en Bram

Na afloop van de plechtigheid gisteren namen we afscheid van de familie en gingen op visite bij Joke en de kleinkinderen, Bram en Ronja. Joke had al gezegd dat ze waarschijnlijk wat later thuis zou zijn en inderdaad zag ik niemand binnen en werd er niet open gedaan nadat ik had aangebeld. Daarom stuurde ik een whatsapp bericht dat we nog even een ommetje zouden maken, maar we waren nog niet onderweg of ik zag hen aankomen en de bocht naar de fietsenschuur inslaan. Dus liepen wij ook om en daar stond het drietal met fietsen voor de schuurdeur en gingen al snel naar binnen. De kinderen waren nog onder de indruk van het Sinterklaasfeest en Bram was helemaal koud geworden. Een warm kussen met kersenpitten ontdooide hem en ik probeerde ook om met mijn warme handen zijn voeten wat op te warmen. De kinderen hoefden verder niet te ontdooien, ondanks dat ze Roos nog maar weinig hadden ontmoet waren ze direct met haar vertrouwd en nadat ik de eerste voorleesexercitie had uitgevoerd nam Roos dat naadloos over tot genoegen van de kinderen. Daardoor kon ik in alle rust wat met Joke praten, altijd gezellig maar moet meestal telefonisch om dat ongestoord te kunnen doen. Overigens kunnen de kinderen uitstekend en in alle rust zelf aan de gang gaan, heerlijk hoe dat gaat zonder de herrie van TV of muziek, een rustig huishouden zoals dat volgens mij ook goed is voor jonge kinderen, voor opa's in ieder geval het aangenaamst.
Ik had Joke gevraagd of het goed was dat we thee kwamen drinken en in de loop van de middag maakte ik dan ook aanstalten om weer op te stappen, maar daar kwam niets van in, er werd verwacht dat we bleven eten en zo stonden Joke en ik samen aardappels te schillen voor boerenkool voor 6 personen, gezellig zo met dochter samen aan het werk. Bram klom bij Roos op schoot en liet zijn fantasie de loop zoals zijn moeder ook deed in haar kinderjaren.

Zo tegen etenstijd sloeg de gekte helemaal in de kinderen en werd er gehold en druk gedaan dat het een lust was. Op zeker moment liep Bram in z'n ondergoed te hollen: "man, je wordt helemaal koud", probeerde ik nog, maar de energie kon niet op en ook Ronja moest haar energie kwijt. Maar even later zaten we toch met z'n allen lekker aan tafel. Pieter zou pas laat thuis komen van z'n werk. Wij zouden de bus nemen en vertrokken uiteindelijk nogal abrupt, zij het ten onrechte want de bus die we dan zouden moeten nemen vertrok van een andere bushalte en ik had geen idee waar die halte zich bevond dus liepen we maar naar het station. Thuisgekomen zette ik direct de CV in werking, als ik bezoek krijg wil ik dat de flat aangenaam is, in m'n eentje stook ik niet om energie te besparen, met een muts op en veel kleren aan is het best uit te houden op de flat, het blijft altijd wel 15 tot 17 graden, niet echt warm maar uit te houden.
We namen we nog een borreltje en rolden uiteindelijk moe en tevreden het bed in, was een afwisselende dag geweest die ontzettend plezierig eindigde met het bezoek aan dochter en kleinkinderen.

Naar Gouda's begraafplaats

 Afgelopen week had Roos vernomen dat in haar uitgebreide familie een neef van haar was overleden en dat vandaag de herdenkingsplechtigheid in Gouda zou plaatsvinden. En zo togen wij vanmorgen na het ontbijt richting Gouda, Roos vanuit Wijhe en ik vanuit Bilthoven, we ontmoetten elkaar op station Gouda. Aangezien ik aanzienlijk vroeger in Gouda was dan Roos ging ik naar de stationshal waar ik wat gerieflijker voor de kou kon zitten. Tot mijn verrassing kwam ook hier een zeer aangenaam klinkend pianospel mij tegemoet terwijl ik door de onderdoorgang liep, en ja hoor, daar zat een jonge vrouw de sterren van de hemel te spelen op de slechts licht vals gestemde piano in de stationshal. Een echtpaar stond te luisteren en ik nam plaats op de bank vlak naast de piano en was gefascineerd door de techniek van deze jonge vrouw, haar vingers vlogen over de toetsen terwijl ze schitterende, mij onbekend werk van de grote meester, Johann Sebastian Bach ten gehore bracht. Ik bedankte haar voor de mooie vertolking. Kennelijk moest zij verder met de trein waar Roos uit zou komen want ik hoefde niet echt te wachten en daar kwam Roos aangewandeld.
We liepen door de stad Gouda, niet via mijn rechttoe rechtaan track maar via een track die mijn eigenwijs Roosje zelf had geconstrueerd en die dan ook door fraaie steegjes en straatjes liep. Zelfs in een stad weet zij aardige tracks te maken. En als laatsten en maar net op tijd arriveerden we bij de begraafplaats annex crematorium. Een sobere plechtigheid waarbij een van de vier zussen van de overledene een warme toespraak hield, een sobere beschrijving van de levensloop van de overledene. Daarna de gang van het hele gezelschap waaronder veel familieleden van de in mijn ogen reusachtige familie. Een sober afscheid voor het crematorium en terug naar de aula voor de receptie waar het weerzien van neven en nichten voor Roos het sluitstuk vormde. Ook ik sprak met deze en gene waaronder een kleinzoon van een van Roos' nichten. 

Achternamen van mijn betovergrootouders

 van Elven
van de Klok
van Mondfrans
van den Bor
Onrust
Taams
Swart
Keijzer
ten Brink
Bootsma
Veenstra
de Vrij
Fonteijne
Gilden
Landman
Ariese