31 juli 2019

Een merkwaardig insect en een pastamachientje

Een mij voorheen onbekend insect
Vanmorgen was het eindelijk weer eens een beetje koeler; een windje waaide door de flat; fijn gevoel na al die warmte van de laatste dagen. Er is zelfs een beetje regen voor vandaag voorspeld. Roos epte dat haar afspreaak niet door was gegaan; alle reden om even langs te gaan en koffie te gaan drinken. Ik had twee varkenswangen, het boek van Mollo en kersenpitten voor haar kussentje meegenomen.
Na de koffie ging ik even bij moestuinier Theo langs; even kijken wat hij zoal in de aanbieding had en dat was niet mis. Hij was bezig met de sperzieboontjes te plukken en op te ruimen; ik hielp hem daar graag bij; ik vind het zulk leuk werk in de moestuin. Uiteindelijk ging ik met wat snijbonen, sperziebonen, bieten, uitjes en wat sla naar huis.
Op de trap in de flat was het nog erg warm, alle reden om boven alles open te zetten met de voordeur open zodat alles af kon koelen. In de keuken op het raam zag ik een merkwaardig insect; ik fotografeerde het en stuurde de foto naar Jap met de vraag of hij het insect op naam kon brengen van de foto. In de loop van de dag stuurde Jap het antwoord: "scherphoekvedermot".
lk ging de bonen wassen en invriezen, de sla wassen en snijden en opeten; de bieten koken. Intussen kwam Roos nog langs om de door mij vergeten smartphone langs te brengen; gelukkig maar, want ik wilde Marjorie bellen. Zij is vorige week geopereerd aan haar knie en moet van de operatie herstellen; enige afleiding in de vorm van een telefoontje met haar schoonvader is dan op z'n plaats. En dat telefoontje duurde meer dan een uur; we hebben van alles en nog wat de revue laten passeren. Zo vertelde ze dat ze met Hugo gepland hadden om naar Florence te gaan en o.a. in Toscane een boerderij te bezoeken en daar een kookworkshop te gaan doen; ze zou daar leren hoe je zelf pasta kunt maken: "jij krijgt van mij een pastamachientje en ik leer je wel hoe je pasta kunt maken". Direct na het gesprek ben ik naar de kookwinkel "Kooklust" hier in het dorp gegaan; daar kom ik graag en nu had ik weer een goede reden. Voor mezelf kocht ik een lardeernaald en een klein bakblik om kleine quiches te kunnen maken. Voor Marjorie een pastamachientje. Ga ik volgende week langsbrengen.

30 juli 2019

Naar Debbie

Dinsdagmorgen is iedere week de groepsles Pilates van Debbie. De laatste weken heb ik een paar keer meegedaan met Pilates op de woensdagavond, maar nu wilde ik ook wel eens op de dinsdagmorgen. Naar mijn verwachting zou Roos er ook zijn, maar ze verscheen niet; ze stond ook niet op de lijst van Debbie. Daarentgen was ze aldus zeggen gisteravond wel geweest maar toen ging het niet zo lekker. Ik was een beetje ongerust; ze is nog herstellende van die merkwaardige duizeligheidsaanval van ruim een week geleden, maar het gaat eigenlijk heel redelijk met haar. Na af loop ging ik dan ook even langs; ze deed inderdaad kalmpjes aan, maar dat mag ook wel; we worden een daggie ouder en gisteren hebben we ook een stevig stuk gelopen al met al.
In de loop van de middag ging ik nog even aan de wandel en voelde best dat ik bij de Pilatesles stevig te pakken was genomen; ik voelde me best wat moe toen ik weer op de flat zat. Volgens Hisso was het vandaag wel zo'n beetje voorlopig de laatste dag met 30 graden; dat voel je hoor.
Roos wilde nog even een ommetje maken en daar heb ik aan voldaan; heerlijk uitzicht over het korenveld bij ons bos, gezeten op een bankje zoals het twee jongere ouderen betaamt.  

29 juli 2019

Langs de Geul

Mijn voorstel was om met volle bepakking op onze rug van Valkenburg naar Meersen te wandelen; een niet zo gek lang stuk en zo zwaar is onze "volle bepakking" niet. Na het bekende overvloedige ontbijt bij de Schaepkens namen we afscheid. Eerst naar de slager, waar we inmiddels als oude bekenden worden begroet; twee van die heerlijke rijk belegde halve stokbroodjes voor de lunch besteld. En een lekker stuk zelfgerookt spek voor de quiche en de pannenkoeken; paste nog prima in de rugzak.
De wandeling langs de Geul was nieuw voor ons; onderweg nog koffie gedronken bij een leuk hotel. Door naar Meersen en vlot met de stoptrein naar Maastricht en door naar Utrecht. Zo rond vijven waren we weer op honk. Roos ging zelfs nog naar de Pilatesles van Debbie; vond ik wel stoer van haar.
Ik zat lekker op mijn balkonnetje en sprak met buurman Hisso zo over de balkons heen. Ik nodigde hem uit voor een biertje; moest ik eerst nog even halen bij Albert Heijn, maar dat kwam dik voor elkaar.
We spraken uiteraard - Hisso is een van de weermannen bij het KNMI - over het klimaat. Vorig jaar had Hisso al omineuze opmerkingen gemaakt toen het zo ontzettend heet was; en dit jaar is het record van de maximum temperatuur zelfs al twee keer "verbeterd". Het noordpoolijs is aan het smelten en er is geen uitzicht dat de mensheid er veel aan gelegen laat liggen om de CO2 uitstoot te verminderen.
Maar ook vrolijker onderwerpen passeerde de revue zoals de planeten en de sterren die we vanaf het balkon konden aanschouwen zij het dat ik wel mij Swarovski moest inzetten want anders zag ik Saturnus toch echt niet.

28 juli 2019

Bijna eerste

Alweer onze laatste volle dag in Valkenburg; het wordt een regenachtige dag; Roos wil vandaag rustig aan doen en in het hotel blijven; ik heb zin in een stevige wandeling en wil van Slenaken terug naar Valkenburg lopen. En zo zou geschieden.
Met de trein naar Maastricht en vanaf Maastricht met bus 57 naar Slenaken; bekend plaatsje waar ik al sinds mijn kinderjaren over gehoord heb en waar ik al meer dan veertig jaar kom. De eerste kerst die ik met Anneke doorbracht was hier in Slenaken. En juist voor dat restaurant, waar we veertig jaar geleden hebben gegeten, begon de wandeling. Slenaker Hof heette het naar ik meen.
Het pad langs het beekje "De Gulp" - een naam die mij als kind tot lachen aanzette - had ik snel gevonden. Het regende inderdaad behoorlijk, maar daarom niet getreurd; het was een lekker temperatuurtje en dan deert een beetje regen helemaal niet. Ik vond mijn weg met behulp van Komoot, het onvolprezen programma dat Dick mij heeft geadviseerd. Je kunt er foto's mee maken die dan goed geplaceerd en gedateerd zijn; vind ik handig.
Was fijn om weer door het Hoge Bos te lopen; oud bekend gebied; het pad dat hoog boven de Gulp voert, door de weilanden met koeien, bloesem; heerlijk om hier weer te zijn. Vlot bereikte ik Gulpen, waar Roos en ik gisteren met wandelen waren begonnen. Ik liep een andere route terug naar Schin; via Berghof en het piepkleine paadje dwars door de akkers kwam ik aan bij Hotel - hoe was de naam ook weer? - "Bemelmans", - weet u nog lezer, Toon Hermand met zijn act als goochelaar: "jack Bemelmans", zijn antwoord was: "nooit van gehoord". Daar moet ik altijd aan denken als ik bij dit hotelletje langs kom.
In Schin aangekomen liep ik opnieuw langs die prachtige mergelrotspartij; nu klom ik wel omhoog om deze weer van nabij te zien.
's-Avonds was de laatste bridge-avond; we speelden de sterren van de hemel; de bridgeleider kwam naar mij toe en fluisterde me in dat we in de vijfde rond van de 6 op de eerste plaats stonden. We moesten echter nog tegen het kampioenspaar. En laten we die nou met twee keer 100% verslagen hebben. Desondanks werden we tweede die avond, maar ook in het algemeen klassement van het hele weekend en daar waren we gepast trots op har har.

27 juli 2019

Van Gulpen naar Schin

Een beetje rustig aan, zo hebben we afgesproken. De wandeling van Gulpen naar Schin of Valkenburg is niet zo gek ver en dat kan Roos prima aan. Na het ontbijt vertrokken we en namen bus 54 naar Gulpen. Met behulp van Komoot vonden we de juiste richting; na enige aanvangsstrubbelingen kwamen we goed op uitgezette paden zoals Roos had bedacht. Een hele leuke route rolde zich voor ons af. Na enige tijd kwamen we op bekend terrein en bij Wijlre kwamen we bij het prachtige kasteel aldaar; het was open gesteld en voor MJK houders waren tuin en gebouw vrij toegankelijk. Overigens niet het kasteel; dat wordt nog particulier bewoond. In de tuin tal van kunstwerken maar vooral een prachtig onderhouden keur van struiken en bomen. We genoeten er echt van.
Vanaf Wijlre langs de Geul net als de vorige keer; de Rode Geuzen, die stoere rood bonte koeien stonden ons op te wachten. We liepen zo'n beetje de zelfde route als de vorige keer terug naar Schin. Daar stelde ik Roos voor om de trein te nemen naar Valkenburg; ik wilde zelf gewoon terug naar Valkenburg lopen en daarbij "ontdekte" ik dat die kalkrots partij eigenlijk bij Schin ligt en niet tussen Ransdaal en Schin zoals ik dacht. Verder vond ik in Valkenburg zelf een leuke wandeling langs de Geul naar de binnenstad; daar had ik weer met Roos afgesproken om te gaan lunchen bij de slager. Ik belde haar op; Roos liep naar het centrum vanuit het hotel en we ontmoetten elkaar bij de slager en aten daarons heerlijke halve stokbroodje als vanouds!
's-Avonds weer lekker gespeeld; ging weer heel redelijk. We lijken wel beter te worden.

26 juli 2019

Leek wel Griekenland

Weer een bridgeweekend met Dekker Bridge; we vinden dat een leuk concept; met name wanneer er weer in Valkenburg wordt gebridged in Hotel Schaepkens van St Feith dan zijn wij graag van de partij. Het eten is daar van hoge kwaliteit; de wandelomgeving is er fantastisch en's-avonds lekker bridgen. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik het bridgen weer eens steeds leuker ga vinden; gebeurt me wel vaker, maar het Dekker concept bevalt mij en zeker Roos prima. We zijn van plan om ook andere aantrekkelijke omgevingen op deze manier te gaan verkennen.
Maar vandaag weer op weg naar Valkenburg; snoeihete dag; het kan niet op tegenwoordig. Tot mijn verbazing hadden we geen enkele vertraging ondanks de hitte waarbij nogal wat materiaalstoring ontstond bij NS; het is ook geen wonder; het is snikheet de laatste dagen; het hitterecord is tot twee keer toe verbroken?!
Toen we in Maastricht uit de eerlijk gekoelde Intercity stapte had ik het zelfde gevoel als wanneer je in Griekenland of Spanje uit het vliegtuig stapt; de hitte valt als een deken bovenop je. Met de stoptrein naar Valkenburg. In het hotel voelde het redelijk koel aan, maar 's-avonds in de bridgezaal was het om te smoren. De ontvangst was weer genoeglijk en het eten was prima als vanouds. Bij het bridgen werd het veld ontzettend uit elkaar getrokken; er was één stel bij dat wel zo ontzettend veel beter speelde dan het veld dat het grootste deel onder de 50% scoorde; wij werden vierde met iets van 52% en waren de eerste van onderen die boven de 50 stonden. Het eerste paar scoorde met 75%; dat heb ik nog nooit meegemaakt. 

25 juli 2019

Aardappelkoekjes gebakken

Eindelijk aardappelkoekjes
Wat een ongelooflijke hitte vandaag?! Vriend Dick houdt me regelmatig op de hoogte van de temperatuur stijging in Zuid Limburg; hij kan er zo slecht tegen. Voor het eerst werd in NL de 40 graden bereikt! Geen zaak om blij van te worden; allemachtig wat een snoeihitte.
Ik heb me vanmorgen uitgesloofd in de moestuin van Theo; ik heb de snijbonen voor hem geplukt; het was om half tien al smoorheet. Desondanks ben ik aan de wandel gegaan van kwart over elf tot half twee; ik kwam doorgekookt thuis. Een rare ervaring had ik dat de lucht die ik door mijn neus inademde warmer was dan de neus zelf; net als in de droge sauna. Toen ik thuis kwam om half twee was het 38 graden volgens de weermannen. Ik heb me afgesponst en ben wat gaan eten en vooral drinken; water met een klein beetje zout heb ik genomen vanwege het zweten.
Het werd hier binnen uiteindelijk ook 31 graden volgens de precisie thermometer van de vader van Roos, Leen van der Burg.
Gisteren had ik aardappelkoekjes gebakken. Ooit had mijn moeder die een keer gebakken en ik vond dat zo lekker; is er nooit van gekomen. Maar gisteren had ik peterselie in huis en heb ik op internet opgezocht hoe ik dat moest toebereiden. Viel me reuze mee en ze waren nog lekker ook.
Voor vandaag had ik er nog twee in de koelkast en die heb ik gebakken en met smaak verorberd.

24 juli 2019

Lust je nog peultjes?

Dat er zo langzamerhand ècht iets veranderd is aan ons klimaat zal toch de grootste ontkenner niet meer ontkennen. Vanmorgen vroeg ben ik aan de wandel gegaan om de middaghitte niet te hoeven trotseren zoals Roos en ik vorig jaar bij - wat later bleek - de heetste dag van het jaar met 38 graden, wèl hebben gedaan. "Is het nog niet warm genoeg", was toen ons deel toen we het einddoel hadden bereikt. Met die woorden werden we aangesproken door een meneer in zo'n rijdende leunstoel; een scootmobiel.
Bij Dick in Vaals is het nog warmer en ik hoorde van Hugo ook al dat het buiten werken, zoals hij vaak moet doen, eigenlijk niet meer te doen is; bij 38 graden met broek, shirt, helm en oranje overshirt, volop in de zon, valt niet mee?!
Al vele jaren vraag ik mij af - en zo ook hedenmorgen tijdens mijn ochtendwandeling - waarom wij als weldenkende soort niet veel en veel eerder maatregelen hebben genomen om de huidige situatie te voorkomen. De eerste aanwijzingen, zij het nog zeker geen klimaatverandering, waren er al 45 jaar geleden. Bekend was het broeikaseffect van CO2; bekend was de toename van atmosferische CO2 sinds de aanvang van de industriële revolutie in Engeland. Waarom hebben we toen niet als behoorlijk rijk land een masterplan ontwikkeld voor de ontwikkeling van duurzame energie; waarom moest het zo ver komen dat uiteindelijk China decennia later dat voortouw heeft genomen; waarom geen ontwikkelingen op het gebied van opslag van energie?
Maar zelfs nu het effect van het menselijk handelen op het klimaat niet meer te ontkennen is, gaat de mensheid, zeker hier in het westen, gewoon door. Ik heb nog niemand gehoord over het weg doen van de auto vanwege de CO2 uitstoot of niet meer te gaan vliegen. In tegendeel, het was de rechter, ja ja, de juridische macht en niet de politiek die onlangs een halt heeft toegeroepen aan de uitbreiding van wegen en industriële activiteit vanwege de groene beleidsvoornemens die halfslachtig genomen zijn door de politiek.
Het is bijzonder goedkoop om "de politiek" de schuld te geven; dat doe ik ook niet. We zijn het collectief zelf; de mensen gedragen zich collectief heel anders dan zij individueel wenselijk achten; ook in het stemhokje en zeker niet alleen in NL; overal gaan we gewoon door op de 200 jaar geleden ingeslagen weg en dat feitelijk ook nog eens steeds meer en sneller. Vorig jaar is meer CO2 uitgestoten dan ooit?! Lust je nog peultjes.
Geeft allemaal niks; moeder aarde lost ons probleem zelf wel op. 

23 juli 2019

BWV 106 voor schoonmoeder Geertje

Gisteren werd mij pas echt duidelijk wat het geloof voor mijn voormalige schoonouders heeft betekend toen ik de tekst las van haar lievelingslied. Die tekst was zo geheel en al vol vertrouwen dat door Gods' handelen alles goed af zou lopen met alles en iedereen. Ik ben daar over door blijven malen en weet eigenlijk niet te verwoorden wat ik ermee moet. Uiteindelijk heb ik de requiem cantate BWV 106, de Actus Tragicus die helemaal conform dit gevoel is gecomponeerd door de grote Johann Sebastian vanmorgen beluisterd en daarbij intens aan het sterven en aan mijn voormalige schoonmoeder Geertje gedacht. De prachtige strofe: "Heute wirst Du bei mir im Paradis sein", daarvan hoop ik zo dat die voor haar bewaarheid is.
Misschien was dit wel mijn persoonlijk afscheid van haar met wie ik het goed kon vinden ook al waren we zo volmaakt verschillend. Tijdens het afwassen konden we altijd samen zo lachen!

Ik heb expres de in mijn oren mooiste uitvoering opgezocht op mijn harde schijf en daar intens naar geluisterd; voor mij is dat de uitvoering door louter solisten onder leiding van Jan Pieter Leusink in het kader van de Kruidvatserie.
Wilt u deze cantate ook beluisteren zet dan een goede koptelefoon op en klick deze link naar Youtube. 

22 juli 2019

Afscheid van oma Geertje

Tijdens de receptie
Pas afgelopen donderdag kreeg ik de rouwkaart; ik had al van de kinderen begrepen dat oma Geertje inmiddels was overleden op 96 jarige leeftijd en op het laatste niet meer echt aanspreekbaar. Voor haar de zo verdiende rust na een zwaar leven.
Doordat ik zo ben afgevallen kon ik gelukkig die dunne keurige broek aan die zo geschikt is om op dit soort gelegenheden te dragen. Natuurlijk was ik weer veel te vroeg en nam daarom maar de bus in plaats van de tram vanuit station Lelylaan. Er stapte een dame in die ook bij de begraafplaats uitstapte en die ik in de ontvangsthal ontmoette; een dochter van een zuster van voormalige schoonmoeder Geertje.
Bij de ontvangst zag ik een ouder echtpaar staan en verbeeldde me dat de meneer mij toezwaaide; ik herkende hen pas bij tweede blik; waren Lien en Ko, mijn eerste echtgenote, inmiddels al jaren goed bevriend met Anneke.
In de ontvangstruimte kende ik niemand; ik zat er wat in m'n eentje toen een vriendelijke meneer, ook een neef naar later bleek, bij mij kwam omdat ik zo alleen zat. Ik kon mij kenbaar maken als "de vader van vier van de kleinkinderen van Geertje", en toen kon hij mij plaatsen als de "ex" van Anneke. Bij de begrafenis van opa was ik door toeval in de familiekamer terecht gekomen en daar kende ik natuurlijk iedereen.
De begrafenis was een harmonieus familiegebeuren. Anneke leidde als oudste van de kinderen de plechtigheid. De kleinkinderen speelden een rol, zelfs achterkleindochter Evi, mijn kleindochter dus speelde haar rolletje namens alle 7 achterkleinkinderen; lief gezicht hoor zo'n klein meisje. Ook Achterkleindochter baby Jessy van Rosita was aanwezig. Dat vind ik zo symbolisch bij een begrafenis als er ook nieuwe kleintjes aanwezig zijn. Het leven gaat door; daar moest ik aan denken.
Joke sprak, zwaar geëmotioneerd; ik dacht dat ze verkouden was, maar ze kon zich niet helemaal in het gareel krijgen. Uiteindelijk een heel leuk verhaal. Arja las een gedicht voor. Ook Lida's kinderen hadden een inbreng. Tussendoor nog wat zang van Rob de Nijs en Gordon. Anneke liet de "Lark" van Vaughan Williams ten gehore brengen; heel symbolisch voor de geest die het heden ontstijgt.
Onder leiding van een pianist werd gezongen; het lievelingslied van Geertje :"Wat zal de wereld mooi zijn op die dag". Ik kende het niet, maar na het voorspelen door de pianist en het eerste couplet kon ik uit volle borst meezingen. Ik besefte op dat moment pas in de volle breedte wat het geloof voor haar had betekend en heb daar vanaf dat moment voortdurend bij stil gestaan.
Tot slot de feitelijke teraardebestelling; de kleinkinderen duwden de baar tot het graf. Daar werd nog gesproken en het "Onze Vader" in gezamenlijkheid gebeden. Ik merkte dat het mij meer deed dan ik voor mogelijk had gehouden; toen ik bij de kist was aangekomen om even te gedenken en wat bloemblaadjes ten afscheid op de kist kon werpen kon ik me nauwelijks beheersen. Kennelijk was dat op mijn gezicht te zien want direct kwam zoon Peter achter me aan toen ik wegliep en troostte mij; goeie goser; ook Hugo kwam er bij. Fijne zonen hoor.
De receptie is in zo'n geval toch vooral een laatste familie reünie, althans zo heb ik dat meermaals ervaren. Ik werd allerminst vergeten of opzij gezet als "het zwarte schaap", maar sprak met velen waaronder mijn voormalige zwagers.
Uiteindelijk brachten Joke en Pieter mij naar station Lelylaan terug.
En 's-avonds nog Pilatesles gedaan bij Debbie.

21 juli 2019

Rondje kersenboomgaard

Voor een grote wandeling hadden we geen puf; Roos moet echt nog herstellen van haar duizeligheidsaanval van twee weken geleden; dat hakte er behoorlijk in! We hebben ons voorgenomen om naar Wilp te gaan voor kersen, maar door allerlei omstandigheden komt dat er gewoon niet van. Maar ook bij ons in de buurt is een kersenboomgaard en wel op fiets afstand. Dus met de fiets richting Rhijnauwen en de fietsen geparkeerd. Lekker stukje gelopen en onderweg de kersen ingekocht. Ik had een pond omdat mij maandag was gebleken dat een half pond echt te weinig was; die had ik al voor de helft op voordat ik weer terug was bij de Kromme Rijn, vlakbij de boomgaard. Roos sloeg zelfs een hele kilo in; dus ook een deel voor later.
En we spraken maar steeds over de ontmoetingsdag van gisteren; het blijft toch wel heel bijzonder hoor; dat proces van die nieuwe kinderen met alle reuring en emotie daar omheen brengt nogal wat teweeg in onze breinen. Ik doe m'n best om daar een beetje van los te komen, maar dat lukt nog niet erg.
Morgen ga ik naar de begrafenis van m'n schoonmoeder; de oma van mijn viertal. Dat speelt ook behoorlijk in me; bij de teraardebestelling van schoonvader heb ik haar gelukkig nog gezien en gesproken. Toen had ik al het idee dat dat zeker onze laatste ontmoeting zou worden; ze is 96 geworden. Dat ze na haar zware eerste 5-6 decennia nog zo veel jaren heeft gekregen heb ik haar zo gegund.

20 juli 2019

Jessy's kennismaking

Tafel vol lekkers
Vandaag vond de kennismaking tussen Jessy en de andere donorkinderen plaats.
Via de WhatsApp groep "groep van 11", inmiddels "Half 11" genaamd, had ik gemeld dat Roos en ik vanaf koffietijd, pakweg een uurtje of 11 klaar zouden zitten voor de ontvangst. Jessy was de eerste die aanbelde rond half twaalf; ze had een lief mandje voor ons meegenomen met plantjes. Ze had er eigenlijk nog een paar verse eitjes van de kippen bij haar thuis bij willen doen. Had ik zeker heel leuk gevonden, maar deze attentie vond ik al heel wat!
Niet veel later kwam Martijn die onderweg vanuit Antwerpen zijn Margot had afgezet in Roosendaal; hij had een doos Belgische bonbons meegenomen waaruit ruimschoots geput zou worden vandaag. Mariska epte dat ze last had van de file; zij kwam van haar vakantieadres uit Valkenswaard; Nathalie had de grootste onderneming, zij kwam met Kees helemaal uit Groningen. Gisteren had ik Peter gesproken en die wilde ook best "even" langs komen; hij had toch "iets" in Doorn. Ik overlegde vanmorgen nog met hem of Hugo het misschien ook leuk zou vinden om langs te komen; Arja bleek niet te kunnen op zo'n korte termijn.
Na afloop buiten nog een groepsfoto gemaakt
En ook Hugo kwam met Marjorie op zijn rug; zij wordt volgende week geopereerd aan haar knie en kan al die trappen niet op; toch ergens goed voor dat Hugo al jaren zo fanatiek sport.
Dus uiteindelijk werd het een forse bijeenkomst die bijzonder genoeglijk verliep.
We hadden alle eetwaar op tafel uitgestald en borden en bestek op de andere tafel zodat iedereen zich zelf kon bedienen toen er eenmaal gegeten ging worden. Roos en ik zorgden voor thee en koffie.
Ik denk nog met zo ontzettend veel genoegen terug aan deze dag en ook aan de voorbereiding ervan. Het was allemaal zo warm en harmonisch! Vooral het "kring gesprek" vond ik buitengewoon. Met Jessy in het midden werd door de "halfjes" vragen gesteld van uiteenlopende aard. En daarna vroeg Jessy aan met name Hugo en Peter hoe zij het hadden ervaren. Was verhelderend allemaal, zeker voor mij als donorvader en gezinsvader.
Zo tegen vijven namen de laatsten afscheid; Jessy werd opgehaald door haar beste vriendin Priscilla en haar partner Hans; haar hele omgeving leeft ontzettend mee met het proces van het "vinden van de donor"; het is natuurlijk ook iets heel bijzonders. Wij liepen daarom ook mee naar beneden en hebben ons aan het tweetal voorgesteld en nog even met hen staan praten; ontzettend leuke mensen!
Uiteindelijk hebben we 's-avonds nog even bij Roos nagezeten en de eerste fles Cahors open getrokken; deze was net vanmiddag met DHL bezorgd. Om half tien al kon ik van vermoeidheid nauwelijks meer uit mijn ogen kijken. Maar dat vond zelfs Roos te vroeg om te gaan slapen. Uiteindelijk werd het tien uur; ik ben werkelijk in slaap gevallen terwijl mijn hoofd op weg was naar het kussen; wat een fijne dag was dat!

19 juli 2019

Tot slot de appeltaart

Jessy had laten weten dat ze nogal gek was op stukken taart; ondanks dat ze een verstandig en matig eter is mag ze graag een paar stukken taart eten, aldus zeggen. Het was erg lang geleden dat ik appeltaart had gemaakt ondanks dat Roos daar herhaaldelijk op had aangedrongen. Volgens haar is mijn appeltaart te lekkerste die ze ooit "gehad heef". En zo ingewikkeld is dat eigenlijk niet; gewoon het recept dat op het pak van Koopmans zelfrijzend bakmeel staat hoewel ik in het appelmengsel geen suiker extra toevoeg maar wel gehakte walnoten; misschien is dat het "verschil van het onderscheid" met andere appeltaarten zoals die van Kobus Kuch.
Ik had twee grote appels ingeslagen en die verwerkt, d.w.z. geschild en in kleine stukjes gesneden, gemengd met gewelde rozijnen, kaneel en de gehakte walnoten. Het deeg had ik "lege artis" toebereid en te rusten gelegd in de koelkast. Het was zo veel deeg dat ik er uiteindelijk twee kleine appeltaartjes van kon maken; ik heb niet zo'n enorme springvorm als kennelijk de bedoeling was.
In de koelkast gezet zodat ik ze morgenochtend alleen maar in de oven hoef af te bakken.

18 juli 2019

Spektaart voor het grote feest

Intussen moet hoognodig mijn vriesruimte leeg; ik wil beide vriezers ontdooien en schoonmaken en begin augustus komt er weer een lading varkensvlees uit Zelhem van Veldvarkens, de boerderij waar de varkens hun hele korte leven, van geboorte tot slacht lekker buiten kunnen lopen; een varkensleven zoals ik al die andere in de megastallen zou gunnen!
Maar dat vriesmanagement houdt in dat ik zo veel mogelijk van wat er allemaal is ingepropt ook à tempo moet worden opgenuttigd. En ik heb onder andere een zooitje ganzeneierproducten staan: dooier, wit en struif. Daarom heb ik voor vandaag, in het kader van het feestje van aanstaande zaterdag een spektaart gepland; kun je een hoop dooier in kwijt!
Room en geraspte kaas ingeslagen bij AH en weer eens een lekkere spektaart gemaakt. Hij rook weer de keuken uit tijdens het bakken; het water liep me in de mond. Toen hij was afgekoeld heb ik een piepklein stukje geproefd; tadelos! 

17 juli 2019

Expres de kleine rugzak meegenomen

Deze hele week staat toch wel in het teken van de bijeenkomst van de "extended family" aanstaande zaterdag. Vanwege de komst van Jessy als vijfde donorkind is alle reden om weer een ontmoetingsdag te organiseren en ik heb aangeboden om dat weer hier bij mij thuis te organiseren.
Toevallig heb ik een week geleden een paté gemaakt; afgelopen maandag heb ik bij Kazerij Stalenhoef stevig ingeslagen in combinatie met een stevige wandeling door Utregs dreven. Gisteren bij Mariska in Nijnsel en vandaag had ik de Hanos gepland.
Om te voorkomen dat ik weer veel te veel in zou slaan - ik kan dat nooit laten?! - had ik m'n kleine rugzakje meegenomen voor de boodschappen; eigenlijk ging ik alleen maar om zalm en paling in te slaan, de traditionele onderdelen van de vreet- en slemppartij. Overigens hebben we nooit alcoholica geschonken tijdens deze bijeenkomsten.
Ik had een vlotte verbinding naar de Hanos; altijd weer fijn om in die enorme culinaire omgeving te zijn. Een pot picalilly lag verleidelijk te zijn en verdween in de mand. Met geweld moest ik mij bedwingen om geen fles Gewürztraminer mee te nemen bij de wijnafdeling. Snel naar de vis en daar zalm en paling en nog iets te kopen waarmee het rugzakje al aardig vol zou worden. Bij de vleesafdeling zag ik een paar eendenpoten liggen die ik echt niet kon laten liggen en daarmee was het tasje echt helemaal vol; een enorme zwezerik hield ik vol verlangen in m'n handen, maar die paste echt niet meer. Ik rekende af; toen ik buiten stond zag ik dat ik met enig geluk de bus terug kon halen en ja hoor, ik zag hem in de verte aankomen. De chauffeur was zo vriendelijk om mij op te pikken toen ik hem smekend, met de OV-chipkaart in de hand wenkte. En zo was ik in anderhalf uur uit en thuis met al dit lekkers.
De eendenpoten heeft Roos onder haar hoede genomen en heerlijk toebereid met zelf gesneden snijbonen uit de moestuin van Theo.

16 juli 2019

Op naar Rooi

Doorkijkje bij de Moerputten
Zo heet St Oedenrode in het Braboos. Voor vandaag stond een fraaie wandeling op het programma; deze had ik als advies van RiMo, alias vriend Dick gekregen; was een wandeling van een van zijn Komoot volgers. De wandeling begon in Nijnsel, een kleine voormalige gemeente. nu opgenomen in Rooi en liep onder andere langs de Dommel en de Moerputten. Ik had deze wandeling eigenlijk gekozen omdat hij redelijk in de buurt van Vorstenbosch loopt en dan kan ik het combineren met een koffieafspraak met Mariska.
De wandeling was tadelos mooi! Ik heb de schoonheid van het Brabantse landschap eigenlijk nooit zo goed leren kennen; slechts de Strabrechtse heide ken ik een beetje, maar Brabant heeft duidelijk veel en veel meer. Bij deze wandeling zag ik nog andere zijpaden die de moeite waard leken. Maar de hoogtepunten waren toch wel die Dommel en de Moerputten; schitterende stukken natuur met bijzondere vegetatie.
Korenveld met klaprozen
Uiteindelijk troffen Mariska en ik elkaar ook keurig volgens afspraak bij de rotonde bij Rooi en gingen we met z'n viertjes, kindertjes achterin naar de speeltuin. Op de schommel en een kopje koffie resp. appelsap en de dag kon niet meer stuk. Mariska en ik kunnen altijd wel met elkaar kletsen en het gaat ook nog eens ergens over! Was weer heel gezellig.
De terugreis liep vlot; Mariska bracht me naar Uden busstation en van daaruit met bus naar den Bosch en weer naar huis.
Een rozijnennotenbroodje gemaakt en nog een uurtje gebridged met Roos; toen had ik het ook wel gezien voor vandaag.

15 juli 2019

Kaas halen

Bij de brug over de Biltsche Grift
Voor vandaag had ik een stevige wandeling in gedachten, en aangezien ik graag dingen combineer leek het mij een goed idee om een wandeling te maken naar Utrecht en dan bij die voortreffelijke kaaswinkel Stalenhoef lekker verschillende kazen in te slaan. Dat wandelen doe ik in combinatie met zeer matig eten; dat is nog steeds om af te vallen; het gaat naar wens; inmiddels weeg ik 77,5 kg; ik had niet verwacht dat ik dat ooit nog zou kunnen bereiken.
Die wandeling naar Utrecht via de Visserssteeg en over de snelweg via de dubbele kurketrekkerbrug liep ik in 2003, bij de vorige intensieve afvalexcercitie iedere dag; en dan niet alleen 's-morgens vroeg heen, maar ook 's-avonds na het werk weer terug; totaal 30 km. Dat red ik niet meer; toen ik eenmaal bij de kaaswinkel had ingeslagen en weer bij het station was, geloofde ik het verder wel en nam lekker de bus terug naar huis.

14 juli 2019

The pianist

Afgelopen dinsdag was ik bij vriend Dick in Vaals; we hebben de fraaie wandeling bij Schin op Geul langs de kalkrotsen gemaakt en een lekker frietje gescoord bij An en Piet. En 's-avonds hebben we traditie getrouw een film bekeken; "The pianist", had ik van gehoord maar wist niet precies wat voor film het was. Het was een oorlogsfilm die speelde in WO II, in Warschau en in het getto.
De film was gebaseerd op de biografie van de Pools-Joodse pianist Szpilman; een zeer aangrijpend verhaal en indringend verfilmd. Er komt een scene in voor van de bevrijding van een concentratiekamp; je ziet dan de gevangenen in de akelige kampkleding achter het prikkeldraad staan. Ik dacht nog: "in werkelijkheid waren die gevangenen uitgemergeld van de honger die ze hadden geleden"; maar natuurlijk is dat niet in deze tijd te verfilmen.
Gisteren was ik in de fitness en daar kwam tot mijn stomme verbazing een jongen in gymkleding om ook te gaan sporten die wel zo dun was dat hij wel degelijk in genoemde film in die rol van gevangene had kunnen figureren; en dat kwam niet omdat hij zo slecht te eten had gekregen gedurende zijn pakweg 13-14 jarig leventje maar veel en veel te weinig beweging had genoten. Spillepootjes en onontwikkelde armspieren; heel smalletjes. Hij kreeg met de gewichten en de apparaatjes die hij duidelijk met tegenzin een beetje optilde nauwelijks iets voor elkaar en had er al snel genoeg van; liep wat verveeld heen en weer.
Ik had zo het gevoel dat buggy, bakfiets en auto hier de schuld van droegen; een kind is van nature altijd graag in beweging en dat was dit jongmens niet beschoren geweest. Ik had met hem te doen, want dat krijg je er niet meer aangetraind, zeker niet als je door gebrek aan beweging in je jonge jaren tegenzin in beweging hebt gekregen. 

13 juli 2019

Sentimentele ouwe zak

Ja ja; mijn jongste broer, Henk, verwaardigde zich om mij zo te benoemen vanwege mijn soms wat nostalgische neigingen, Het is niet te geloven, maar zelfs nu bij zoveelste lezing van het boek "Narziss en Goldmund", van Hermann Hesse ontsnapte mij vanmorgen een traantje bij een wel heel intiem beschreven warme gebeurtenis. Broeder Anselm, een oude ziekenverzorger in het klooster Mariabronn, waar zich dit boek afspeelt, zit wat te dommelen naast het ziekbed van Goldmund in de ziekenboeg van het klooster. Wanneer de novice wakker wordt van zijn flauwte ten gevolge van de catharsis na het gesprek met zijn hartevriend Narziss, blijkt dat het allemaal wel meevalt met zijn "koliek" en drinken de oude en de jonge man gezamenlijk het kruikje warme wijn, dat klaarstond voor als de zieke bij zou komen, leeg.
Bij misschien wel de tiende lezing van dit boek, waarvan de laatste twee keren nu onlangs binnen 14 dagen heb ik de kwintessens van het boek door. Misschien wel veroorzaakt door alle gebeurtenissen in mijn persoonlijk leven rond de donorkinderen, heb ik nu pas door dat Goldmund niet de biologische zoon moet zijn van de vader die hem bij aanvang van het boek naar het klooster heeft gebracht als zoenoffer voor de "wandaden" van zijn echtgenote, een levenslustige vrouw zoals verder in het boek duidelijk wordt.
Terwijl dit besef tot mij doordrong moest ik weer denken aan wat een vreugde het hele proces van kennismaking van donorkinderen en donor teweeg kan brengen; nu weer met Jessy, maar vooral ook de "kennismaking" van de halfjes via WhatsApp in de "Groep van 11".

12 juli 2019

Heb je een paraplu bij je?

Al die oude en vrij recente familiefoto's
Eerst maar eens de rommel in de kamer wegwerken. Roos ging stofzuigen terwijl ik intussen de afwas deed. De keuken nog een beetje schoonmaken, vloer nat afnemen en de vieze vlekken verwijderen. Roos ging nog even naar haar huis en ondertussen maakte ik de WC schoon en tot slot lekker douchen en scheren. De oude familiefoto's maar weer eens tevoorschijn halen en uitstallen;
Vandaag zou Jessy bij ons op bezoek komen om de kennismaking te verdiepen en ja, als er een dochter langskomt dan wordt er gekuist.
Terwijl ik wat zat te lezen hoorde ik gerommel buiten; kennelijk was er onweer op komst. Zo tegen twaalven begon het echt te knetteren en al een beetje te regenen. Ik appte naar Jessy met de vraag of ze wel een paraplu bij zich had; "was niet nodig", luidde het flegmatieke antwoord. Roos kwam binnen en vrijwel tegelijk ging de bel: "daar is ze al", en op dat moment begon het keihard te regenen. Ze was precies voor de bui binnen.
Direct bekeek ze de inhoud van mijn rariteitenkabinet met alle parafernalia uit mijn verleden; de pet van mijn opa, de horloges en al die andere dingen. Frappeerde me; ze bleek zelf ook een dergelijke verzameling te hebben opgebouwd.
Nog enigszins onwennig, maar al een stuk relaxter dan maandag gingen we aan de koffie; we bekeken de foto's en natuurlijk praatten we over de dingen die we belangrijk vonden; over de gelijkenissen. Zo bleek ook Jessy vroeger nagels te hebben gebeten en beperkte ze zich nu tot een enkele vinger, zoals ik slechts mijn rechterduim nog steeds afkluif en mijn moeder destijds haar twee pinkies. We kunnen beiden niet tegen kietelen onder de voeten. Ik vind dat zo geestig dat dit soort kleine dingen altijd naar voren komen als persoonlijke eigenschappen. "Heb ik dat nou van mijn vader of tòch van mijn moeder?", dat zijn de vragen voor de donorkinderen.
Maar natuurlijk ook en vooral over scholing, toekomst, mogelijke opleiding; hoe reageert de omgeving erop en dan is het leuk te horen dat haar omgeving het leuk vindt en erin meegaat.
We gingen aan de lunch; ik had wildragout uit de vriezer gehaald en twee pasteibakjes afgebakken voor de dames. Gezien mijn lijn-exercitie beperkte ik me tot een klein stukje van het meer dan voortreffelijke rozijnen-notenbrood dat ik gisteren nog had gebakken. Beetje boter erop en volgens Roos was het brood nog nooit zo lekker; ze had gelijk!
En na de lunch spraken we verder; het gesprek verstomde geen moment. Ik gaf haar een exemplaar van mijn proefschrift mee; had nooit gedacht dat ik daar ooit nog exemplaren van zou kunnen weggeven; doet me bijzonder veel genoegen!
Uiteindelijk ging ze er weer vandoor; was een bijzondere dag voor ons alledrie. Erg leuk was dat Martijn tussendoor nog had geïnformeerd hoe het ging; attente vent hoor!
Roos ging naar haar huis en ik heb nog een boswandeling gemaakt. Het was gelukkig weer droog; het bos rook verrassend lekker; een nieuw begin.

11 juli 2019

Een prachtig citaat

Dat naar mijn mening zo prachtige boek van Hermann Hesse, "Narzis en Goldmund" bevat een citaat waar ik telkens weer met begrip om moet lachen. Zeker, nu ik wat ouder en ervarener ben dan toen ik het voor de eerste keer las, tovert dat citaat ,met enige gevoelens van weemoed een glimlach op mijn gezicht.

Context is dat de intellectueel niet zo bijzondere abt Daniel een woordenstrijd tussen de briljante intellectueel Narziss en zijn meerdere, Lorenz beslist in het voordeel van de meerdere; niet omdat deze gelijk heeft, maar omdat het om "de orde" gaat.
Hier het citaat:
"En ik wens jullie jonge geleerden beiden toe, dat het jullie nooit zal ontbreken aan meerderen die dommer zijn dan jullie; er is geen beter middel tegen hoogmoed."

Ik heb vaak aan dat citaat moeten denken tijdens mijn arbeidsloopbaan. Het is zo wijs!

10 juli 2019

Bronnetjes in Limburg

Bijzondere natuur bij Seffent
Met Roos was ik jaren geleden in Paderborn; daar wordt de rivier de Pader inderdaad geboren; in een groot aantal bronnen langs de oever voert het achterland haar tranen zodat uiteindelijk een stevige stroom kraakhelder water het riviertje vormt.
Enige tijd geleden zag ik op de wandelsite van Dick dat hij bij hem in de buurt ook een dergelijke structuur had ontdekt en ik meldde  dat ik die graag wilde gaan zien en dat hebben we vandaag gedaan.
Vanmorgen lekker vroeg opgestaan; eerst wat in de NRC van zaterdag liggen lezen totdat Dick zich in de keuken roerde en toen opgestaan. Die NRC heb ik in mijn rugtas gestopt voor onderweg in de trein. Na het ontbijt gingen we weer vroeg op stap; enkele honderden meters bij Dick vandaan staken we een beekje over en waren we in Duitsland. De "Schneeberg" op richting Seffent, de plek waar de bronnetjes zich bevonden. Stevige klim de berg op door een schitterend landschap, mij best bekend van alle wandelingen die ik hier eerder met Dick heb gemaakt. Uiteindelijk kwamen we bij Seffent, althans bij het fraaie natuurgebiedje met het schone bronwater. Er komen hier zeer zeldzame planten en waterdiertjes voor die slechts gedijen in voedselarm, schoon water.
Ik heb in stille bewondering van deze plek genoten en er even zeer aandachtig bij stilgestaan dat hier vanaf oeroude tijden mensen van het water hebben gebruik gemaakt.
We liepen weer terug en waren om een uur of twaalf weer op honk. Even later vertrok ik richting Gulpen; lezer u begrijpt wel waarom; opnieuw een heerlijk frietje van An en Piet naar binnen geslokt zodat ik nog keurig op tijd de bus naar Heerlen kon halen. Dankzij de meegenomen NRC verliep de treinreis razendsnel. Tegen vijven was ik weer bij Roos; het regende onderweg; in Limburg had ik geen drup meegemaakt, maar hier was weer een verfrissend zomerbuitje gevallen.
's-Avonds nog een uitgebreide WhatsApp sessie over de groepsapp en uiteindelijk een tweede ontmoeting afgesproken met Jessy.

09 juli 2019

Lekker naar Limburg

Onderweg zo'n fraai kapelletje dat me
sterk aan "Narziss en Goldmund" deed denken
Wat was ik moe gisteravond na een toch best heel emotionele dag; zo'n eerste ontmoeting met een donorkind hakt er behoorlijk in; het is ook niet niks voor allebei! Ik lag er dan ook behoorlijk vroeg in. Om vier uur werd ik wakker en bedacht mij dat ik een berichtje van Frans mocht verwachten of we vandaag zouden gaan wandelen; ik had voorgesteld om vandaag van Soest naar Den Dolder of Bilthoven te gaan wandelen; Frans is geen ervaren wandelaar en wil best wat opsteken over lange afstands wandelingen en dergelijke. In mijn mailbox inderdaad een mailtje dat hij inmiddels bezet was dinsdag en woensdag. Dat gaf mij de mogelijkheid om vandaag naar Limburg te gaan; ik wilde erg graag dat mooie stuk bij Schin, dat ik met Roos had ontdekt terugzien.
Het was nog best heel vroeg, maar ik ging aan de thee en stuurde een mailtje naar Dick met de vraag of ik eventueel bij hem kon overnachten; we hadden elkaar al weer even niet gezien en een avondje bijkletsen is altijd gezellig.
Met de stoptrein van 6.13 naar Utrecht CS en met de intercity door naar Eindhoven en daar overgestapt op de Intercity naar Heerlen. Onderweg kreeg ik een WhatsApp van Dick dat hij wel mee wilde lopen en als hij zich zou haasten zou hij de bus op tijd in Heerlen zijn om samen met mij de stoptrein naar Klimmen-Ransdaal te nemen. En dat liep gesmeerd.
En we leuterden weer wat af van het moment van instappen instappen tot 's-avonds laat. Het was voor Dick best verrassend die prachtige hellingen boven Schin op Geul; hij heeft een handige app, net als Roos om de planten te determineren; en daarvan staan er zo veel verschillende hier in dit natuurgebiedje; dat is ook de reden waarom ik hier wilde terugkomen.
Bij Schin liepen we langs de Geul en verderop de Keuterberg op via de Berghof naar Gulpen. Daar aten we bij "An en Piet" een overheerlijke friet; hoefden we 's-avonds ook niet meer te eten, afgezien van een bak yoghurt met blauwe bessen.
We waren alweer om een uur of 2 bij Dick in Vaals op de flat; lekker in het zonnetje; het was niet te heet. We klooiden nog wat met het programma Komoot en 's-avonds keken we een film en naar de opera Figaro van het Royal Opera House. Weer bijtijds meuren; kon m'n ogen niet meer open houden.

08 juli 2019

Jessy

Daar staan we dan
Vandaag was de spannende dag die ik vorige week in deze blog al had voorzien; kennismaking met donordochter Jessy. Gelukkig was Roos ,tegen onze verwachting in, alweer zodanig opgeknapt van haar duizeligheidsaanval van zaterdag, dat ze mee kon gaan naar den Bosch, waar ten kantore van FIOM de kennismaking plaats zou gaan vinden.
Eerst ging ik vanmorgen vroeg naar de bloemist om de zaterdag al bestelde witte roos voor Jessy op te gaan halen; is inmiddels traditie. Iedere donordochter krijgt van mij bij de kennismaking een witte roos. Voor Martijn had ik vorig jaar iets anders.
Ik was weer vroeg terug en stelde Roos voor om maar alvast te vertrekken. Het gevolg was dat we al om kwart over tien zo'n beetje bij het kantoor van FIOM konden zijn. Dat vond ik wat al te dol en daarom liepen we eerst nog wat rond in het centrum van den Bosch. Om half tien belden we toch maar aan; veel te vroeg nog steeds. Later bleek dat Jessy eigenlijk om half tien had afgesproken bij FIOM maar eveneens behoorlijk te vroeg was; we hadden elkaar dus inderdaad voor de deur kunnen treffen; zou een anticlimax zijn geweest.
Met Melanie en Roos er bij
In de wachtruimte zat een jonge vrouw eveneens te wachten. "Zou zij het misschien zijn?", schoot even door mij heen, maar dat leek mij onwaarschijnlijk. Naar later bleek was zij het nichtje van Jessy dat met haar mee was gekomen.
Even later kwam Fred naar beneden om ons te verwelkomen en bracht mij naar de ontvangstkamer waar Jessy al zat te wachten. Ik zag een jonge vrouw met bekende trekken. De kennismaking verliep vlot en de belangrijkste vraag die zij had betrof mijn motivatie om destijds te doneren. Het bekende verhaal dat ik het ouderschap ook zo aan anderen gunde ontsnapte aan de haag van mijn tanden. Dat was echt mijn oprechte bedoeling; dat er (een kleine) financiële vergoeding tegenover stond was mij bij melding helemaal niet bekend en verbaasde mij zelfs. Ik kwam natuurlijk uit de bloedtransfusiewereld waar vergoeding uit den boze was omdat het de verkeerde bloeddonoren aantrok.
Roos en Melanie, de nicht van Jessy werden binnen gevraagd en al snel zaten we nader kennis met elkaar te maken. Het gesprek verliep vlot.
Toen Fred weer binnenkwam om te kijken of alles goed verliep konden we het einde van de sessie dan ook aankondigen en maakten we een serie foto's. Tot slot gingen we met z'n viertjes een kleine lunch genieten op het plein van den Bosch.
Intussen had ik via "de groep van Elf", de onderlinge WhatsApp groep van de donorkinderen  de andere donorkinderen verwittigd van de komst van Jessy. Vanaf dat moment heeft WhatsApp het druk gehad; een zeer geanimeerde uitwisseling vond plaats. Ik heb alles met een glimlach zitten lezen. Binnenkort komen ze met z'n alles lekker nassen hier bij mij op de flat. Roos en ik gaan allerlei lekkers inslaan en dan gaan we er weer ouderwets tegenaan!
Wat was het weer een heerlijke dag!!

07 juli 2019

1969

Ik las in de Trouw van gisteren dat het precies 50 jaar geleden was dat er voor het eerst een mens op de maan stapte; Neil Armstrong; iedereen van mijn generatie kent die naam. Een man die de legendarische woorden sprak dat het een kleine stap was voor een mens, maar een hele grote voor de mensheid. En als ik nu die welk een technologisch hoogstandje dat geweest moet zijn en wat er feitelijk een "mission impossible" tot een verdraaid goed einde is gebracht dan had hij wel gelijk met die woorden.
Grappig genoeg waren en zijn er mensen die niet geloofden dat de mensheid ècht op de maan was geweest en dat we naar "fake"-beelden zaten te kijken. Ook mijn grootvader geloofde niet dat het echt had plaatsgevonden. Het was ook wel een technisch bijzonder sterk staaltje begrijp ik nu.
Als ik lees wat een onwaarschijnlijke hoeveelheid vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof is ingezet, met wat een precisie die baan om de maan moest worden ingenomen dan is het ongelooflijk wat er hier is gepresteerd. Zou in deze tijd van veiligheidsnormen ondenkbaar zijn geweest aldus de Trouw.
In die tijd dacht je dat alles mogelijk was; toen Apollo 13 bijna verongelukte twijfelde niemand er aan dat het wel weer goed af zou lopen. Nu begrijp ik dat het hele Apollo project voortijdig is stop gezet omdat de risico's gewoon te groot waren. Destijds werd gesuggereerd dat de sterk tanende belangstelling van het Amerikaanse publiek daarvoor de reden was.
Het was een bijzonder jaar; in 1969 bereikte ik de 21-jarige leeftijd, volwassen dus; en trad ik voor de eerste keer in het huwelijksbootje, echt volwassen dus. Mijn volwassen leven - en dat realiseerde ik mij gisteren bij het  over die eerste maanreis - heeft zich tussen die legendarische gebeurtenis en het heden afgespeeld.

06 juli 2019

Dan toch maar rozijnen/notenbrood bakken

Ik kan soms zo in dubio staan wat ik wel zal gaan doen; dat heb ik deze week al een aantal dagen. Natuurlijk mede vanwege de spannende gebeurtenis die ons volgende week te wachten staat maar ook door de akelige rugpijn die Roos sinds maandag kwelt; dan laat ik haar toch liever niet in de steek.
Maar sinds gisteravond gaat het eigenlijk best goed met haar rug; daarom begon ik alweer aan allerlei mogelijkheden tot daginvulling van vandaag te denken zoals vroeg naar Klarenbeek en richting Wilp om kersen en wild in te gaan slaan, maar ook gewoon lekker naar de fitness. Ook wilde ik rozijnen/notenbrood gaan bakken omdat ik volgende week met Frans ga wandelen en binnenkort ook weer een dag naar Dick hoop te gaan. Verder komen Martijn en Margot als ze gelegenheid hebben deze kant op of gaan we hen elders ontmoeten.
Maar het Lot gaf duidelijkheid. Roos werd hedenmorgen plotseling overvallen door een akelige aanval van duizeligheid; haar rugpijn was kennelijk nog niet genoeg, nu ook nog een zodanige aanval dat ze er helemaal paniekerig van werd. Ik stond in de keuken en zag haar tot mijn schrik in de gang op haar knieën proberen het bed te bereiken; ze had gewoon geen energie om mij te roepen. Natuurlijk hielp ik haar in bed; ze wilde beslist dat ik - net als wat zij zojuist gedaan had - internet consulteren op draaiduizeligheid. Zij was daar duidelijk meer over in paniek dan ik. Maar door de enorme draaierigheid moest ze braken; geen koorts, maar zo te voelen een lage bloeddruk met normale hartslag en zweterig. Ze had het koud.
Ik ben dus toch maar aan het brood bakken geslagen; had eigenlijk niet genoeg melk meer in huis, maar dat komt vast goed. Afwachten maar even.
Gelukkig herstelde ze heel behoorlijk gedurende de dag.

05 juli 2019

Duitse apps

Ja ja, de eerste foto met mijn nieuwe
Samsung lukte direct?!
Inmiddels beschik ik alweer enige jaren over zo'n "smartphone; merk onbekend. Die heb ik destijds primair aangeschaft vanwege de Flixbus app; wanneer we ergens in het buitenland een reisje wilden flixen dan moesten we met mijn groompie boeken en dan ingewikkeld in een hotel vragen of we daar de tickets uit mochten printen. Dat begon mij te vervelen; ik zag mensen heel eenvoudig met hun telefoon - die noemde ik altijd "ielepiel" vanwege dat eeuwige pielen dat de meesten ermee zitten te doen - inchecken; dat wilde ik ook. Maar al snel gebruikte ik ook WhatsApp en inmiddels doe ik er zelfs bankzaken mee. Maar de capaciteit, de opslagcapaciteit begon me parten te spelen. Daartoe aangezet door vriend Dick maak ik inmiddels ook gebruik van - net als Flixbus - een Duitse app voor navigatie, Komoot genaamd. Je kunt daar off-line kaarten van de hele wereld mee downloaden en aanspreken; werkt tadelos alleen kon ik er na Holland en Utrecht te hebben gedownload niet meer bij hebben; de capaciteit was te laag. De telefoonwinkel bood even soelaas door e.e.a. aan overbodigs te verwijderen maar meldde mij tevens: "volgend jaar komt u terug voor een telefoon met meer opslagcapaciteit". En dat was ik ook van plan tot hedenmorgen. "Waarom tot volgend jaar wacht?!", vroeg ik ons af, meneer Sonneberg. En zo toog ik nadat ik een wandeling had gemaakt van Soest naar Den Dolder direct door naar winkelcentrum "de Kwinkelier", waar de telefoonwinkel zo langzamerhand nog de enige publiekstrekker is.
Een allervriendelijkste jonge meneer hielp mij, gaf mij advies en installeerde mij als een moderne tovenaar de nieuwe SmartPhone, een echte Samsung voor een allerredelijkste prijs! Duurde even en intussen kon ik even wat boodschappen doen bij de AH in de Kwink.
Inmiddels ben ik er zelfs in geslaagd om op even magische wijze de bank app van RaBo over te zetten naar m'n nieuwe telefoon. Ik geloof dat ik er goed mee uit de voeten kan. Heb er zelfs al een proeffoto mee gemaakt, die ik ga proberen over te zetten in deze blog.
Grappig dat ik zowel mijn eerste phone als mijn tweede heb aangeschaft vanwege een Duitse functionaliteit. Heb inmiddels heel NL op m'n geheugen staan. Lekker voor het wandelen in nieuwe gebieden.

04 juli 2019

Narziss en Goldmund

Het is meer dan veertig jaar geleden dat ik dit boek van Hermann Hesse heb gelezen; volgens Thomas Mann het beste boek dat Hesse heeft geschreven; ben ik wel met Mann eens hoewel ik Demian ook van een betoverende, magische schoonheid vind.
Ik weet niet meer waarom, maar enkele weken of misschien wel maanden geleden heb ik het bij de bibliotheek besteld en deze week was het beschikbaar. Heel benieuwd hoe ik het zou vinden begon ik aan mijn oude favoriet; het klooster Mariabronn met haar karakteristieke kastanjeboom; daar moest ik vaak aan denken wanneer we "Der Lindenbaum" van Schubert uit de Winterreise zongen. Narziss, de ingetogen mensenkenner die Goldmund leer om zichzelf te zijn zodat deze uiteindelijk zijn zwerftocht door het land gaat doen.
Die wil tot vrijheid, hoe ellendig ook vaak; het afzweren van materialistische gedachten; de liefde boven alles stellen, het komt allemaal weer terug als ik dit boek lees. Ik zit er tegen mijn verwachting in weer enorm van te genieten.

01 juli 2019

Eikenboomsla

Van achter de courgette torent de
eikenboomsla omhoog
Vanmorgen eerst maar weer blauwschokkers uit hun jas helpen; ik had wel zo'n vijf kilo bij Theo ingeslagen en dan staat je als moestuineter wat te wachten; pellen en nog eens pellen. Ik deed dat met de koptelefoon op en Mahler; ook vanmorgen weer. Maar nog een pondje te gaan was ik het zat en ik gunde Roos ook nog een tweede portie dus kordaat gestopt en onderweg naar Theo bij Roos koffie gedronken en de zak met capucijners overgedragen. Helaas bleek dze wel zo'n last van haar rug had dat ze vandaag niet veel kon doen. Ik heb haar zo veel als mogelijk bijgestaan, o.a. de was gedaan en opgehangen bij mij want haar badkamer is nog steeds "out of order".
Bij Theo wilde ik sla halen; door de warmte is het allemaal doorgeschoten maar daar smaakt het niet minder om; de bladstructuur is zelfs iets steviger en dat bevalt mij wel. De botersla ziet er nog redelijk uit, maar de eikenbladsla is enorm omhoog geschoten. Ik zei al tegen Theo: "je kunt het beter eikenboomsla noemen", zo hoog staat het. Ik zal er nog een foto van plaatsen.
's-Middags ben ik er bij de fitness heel stevig tegenaan gegaan, zodanig dat de computer aangaf dat ik had getraind als een sportman?!
Ik heb me die middag op de terugweg bij Roos nog even gewogen en tot mijn en haar groot genoegen woog ik 79,0 kg; dat is verdraaid lang geleden dat ik zo weinig woog. Die wedstrijd met Mariska stimuleert enorm. Als ik zo doorga haal ik nog mijn wensgewicht van 78 of misschien zelfs 75 kg. In die moestuin van Theo staan al die laag-calorische dingen als sla, courgette en wortels ruimschoots ter beschikking; en ze zijn ook nog eens zonder kunstmest of landbouwgif groot gegroeid!