31 januari 2016

Zo maak je stront nog lekker

Tovermiddel
Onlangs zag ik bij Roos in de voorraadkast een zakje met bruine bonen die er wel zo goed uitzagen dat ik haar heb gevraagd of ik ze mocht hebben en waar ze deze had gekocht. Ze was ervan overtuigd dat ze bij "de molen in IJsselstein" vandaan kwamen. Maar toen ik daar afgelopen vrijdag kwam bleek dat niet het geval te zijn. In de tram terug bedacht ik mij dat er in Groningen een bedrijf was dat gespecialiseerd is in peulvruchten: "De gezonde apotheker". En aangezien we van plan waren om zaterdag naar Groningen te gaan voor de TT van David Bowie leek me dat een gelegenheid om e.e.a. te combineren.
Echter, toen ik de website bekeek zag ik dat je, hoe kan het ook anders tegenwoordig, gewoon kon bestellen. Zo gezegd, zo gedaan en zaterdagavond had ik de doos met 5 kg bruine bonen, 2 kf spliterwten en verder nog grauwe erwten, capucijners en kikkererwten in huis.
Natuurlijk direct wat bruine bonen in de week gezet en vanmorgen alvast gekookt. Wat ik ermee zou gaan doen wist ik nog niet zo precies. Maar vanavond heb ik een groente saus gemaakt: 2 uien gesnipperd en met 5 teentjes gesnipperde knoflook gebakken in de boter. Een half pond varkensgehakt mee laten bakken en met deksel erop laten sudderen. Ondertussen een ontdooid bakje groenlof (lijkt op spinazie) goed uitgeknepen en nog wat fijner gesneden en door het uien/gehaktmengsel geroerd. Wat geraspte kaas erdoorheen geroerd en tot slot een pakje "panna", dikke room van de firma Parmalat, het tovermiddel waarop de kop van deze blog slaat; met zout op smaak brengen. In een diep bord een bodempje bruine bonen en een flinke hoeveelheid van de dikke saus; even opwarmen in de magnetron en ik heb toch gesmuld.
Deze panna kun je hier op de markt kopen bij de Italiaanse kraam. De wat grove uitdrukking is van mijn grootje die dat altijd zei over room: "daar kun je stront lekker mee maken". Dat heb ik nooit geprobeerd, maar een saus kun je er buitengewoon smakelijk mee maken, dat wel.
Intussen heb ik genoeg peulvruchten om het komend jaar mee door te komen; vind ik een stuk lekkerder dan al die Italiaanse pasta-zooi en aardappelen en zit gezond vol vezels.

30 januari 2016

Dandy uit het Noorden

Inmiddels heb ik ook het tweede boek uit de serie van Jan Guillou, de Bruggenbouwers uitgelezen. Het derde, "Tussen rood en zwart" heb ik ook al binnen van de bieb. Maar tussendoor heb ik ook nog HhhH gelezen en heb ik eigenlijk even genoeg van WO II met al zijn wreedheden.
Het boek van Guillou speelt zich af van de aanloop van WO I tot het eind van de grote oorlog. Het hoofditem is wel de houding van het Engelse publiek tegenover homosexualiteit en tegenover Duitsland. Daarenboven wordt op ironische wijze de stommiteit van de Engelse officieren geschetst en de idiote houding van Frankrijk en Engeland na afloop van WO I die slechts dankzij de Amerikanen werd gewonnen.
Een verfrissende onderdeel van dit boek is de openhartig positieve visie van schrijver op de vooroorlogse positie van Duitsland met name in haar koloniën maar ook op het gebied van techniek en onderwijs. Verder ook een behoorlijk kritisch geluid jegens Albion. Dat is toch wel nieuw in de literatuur. Zo wordt even fijntjes vastgesteld dat Frankrijk en Engeland aanzienlijk meer oorlogen zijn begonnen dan Duitsland. Had ik me niet zo duidelijk gerealiseerd hoewel het natuurlijk wel Napoleon was die de waanzinnige oorlogszucht die Europa 150 jaar heeft geteisterd heeft ingezet en dat de oorlog van 1870 door Frankrijk werd begonnen.
Nu weet ik dat Engeland bepaald onfris was tijdens de boerenoorlog en het wapen van uithongering van vrouwen en kinderen in concentratiekampen, waarvan zij de uitvinder was niet schuwde, integendeel daardoor kreeg zij de onoverwinnelijke boeren uiteindelijk plat. Ook België krijgt onderuit de zak vanwege haar ongehoorde wreedheden jegens de autochtone bevolking van Congo. Was mij ook bekend uit het boek van van Reybrouck. Al met al moet ik even bijkomen van alle oorlogsellende.

29 januari 2016

Burgemeester Nairac

Portret van burgemeester Nairac.
De naam "Nairac" had ik tot voor kort nog nooit als achternaam gehoord. Het Nairac museum in Barneveld is naar haar burgemeester genoemd; niet zomaar iemand; hij was vanaf zijn 26e tot zijn dood op 68-jarige leeftijd burgemeester van deze stad en heeft ontzettend veel betekend voor de stad en de streek met name op het gebied van oudheidkundig onderzoek. Het museum is dan ook niet zomaar naar hem vernoemd.
Wat ik treffend vind is dat hij een schaapherder die eveneens oudheidkundige belangstelling had destijds als gemeentebode heeft aangetrokken. Was ook niet zomaar iemand; deze schaapherder, Bouwman was zijn naam meen ik heeft boeken geschreven over de oudheid op de Veluwe.

28 januari 2016

Van Waardenburg naar Heesselt

Het witte kerkje van Waardenburg
Het weer was weer goed voorspeld door weeronline: een 9! Een strakblauwe lucht de hele dag en daar maakten we weer goed gebruik van. Best leuk om zo'n wandeling helemaal af telopen, althans dat hebben Roos en ik afgesproken v.w.b. het Maarten van Rossumpad. Erg grote étappes maken we niet, ook vandaag niet. Het zou uiteindelijk weer niet meer dan een kleine 15 kilometer worden, maar het was weer een bijzonder mooi traject langs de loop van de Waal.
Zo zaten we weer als enige passagiers om kwart over tien in een buurtbusje met een gezellige dame achter het stuur op weg naar Waardenburg. Het stuk over de brug van Zaltbommel hadden we maar overgeslagen. Het mooie witte kerkje van Waardenburg dat we al vanaf de overkant van de Waal hadden gezien toen we van Rossum naar Zaltbommel liepen schitterde gewoon in de laag staande zon.
Schitterende molen
Even verderop aan de dijk een molen en aan de rivierkant een ooibos met eenden en wilgen die in het water stonden. Een fraai kasteel waarnaar het plaatsje Waardenburg is genoemd; eerder had het de merkwaardige naam: "Hier". Roos zei al: "Waar woon je? nou Hier". Een kunstmatig aangelegde rivierkant waaraan de kribben waren gebouwd liepen we op, maar we moesten weer onverricht omkeren toen bleek dat we verderop niet over het water konden; vanaf mei wordt het bruggetje weer gemonteerd. Nou ja, was wel bijzonder om zo in de rivier te wandelen over een lange dijk door het water.
Kasteel Waardenburg


In Oppijnen bij een snackbar die voor ons open ging een uitsmijtertje gescoord en toen het laatste stukje naar de wereldplaats Heesselt waar we beiden nog nooit van hadden gehoord maar waar wel de buurtbus komt. Het is niet te geloven hoeveel kleine plaatsjes hier liggen en soms nog een zelfstandige gemeente zijn.
Rozerig van de hele dag buiten in de trein wat zitten dommelen. In Utrecht een harinkie gegeten. Lekker wandeldaggie weer.

27 januari 2016

De waterspitsmuis

Foto 1. Voorpoot van de waterspitsmuis met lange haren om
het zwemvermogen te vergroten
Met de twee werkgroepen waar ik nog wel eens mee ga om riet te ruimen in de veenmosrietlanden vinden we regelmatig de vrij zeldzame Noordse woelmuis, een beestje van natte gebieden waar hij de concurrentie met andere kleine knaagdieren als de spitsmuis aankan. 
Een ander zoogdiertje van deze gebieden is de waterspitsmuis, ook een beestje van meren en moerassen zoals in de Eilandspolder en omstreken, kortom de gebieden waar wij onze noeste arbeid verricht(t)en (ik kom niet zo vaak meer de laatste tijd nadat ik erdoorheen gezakt was). Uit de verslagen van de afgelopen werkzaamheden zoals Ab die meestal schrijft had ik gezien dat er tot drie keer toe een waterspitsmuis was gezien en zelfs gevangen en gefotografeerd. Het jaagt onderwater en kan dan zelfs visjes vangen. Voor een leek is direct al aan het witte vlekje achter het oog te zien dat dit geen bosspitsmuis is! Ik vroeg mij al af of hij als een soort mini-otter ook zwemvliezen had ontwikkeld; dat blijkt niet het geval, maar de natuur heeft iets anders uit de evolutionaire kast gehaald. Lees verder de informatie die Ben Brugge naar de werkgroepleden heeft verstuurd.

Op de eerste foto zie je de voorpoot van het beestje. Hierop zijn de lange haren tussen de tenen zichtbaar; die worden gebruikt om te zwemmen. Andere soorten spitsmuizen hebben die haren veel minder.
Op de tweede foto zie je de lange haren op de staart; deze blijft drijven en wordt als roer gebruikt bij het zwemmen. Verder zie je de opvallende zwart/wit overgang; bij de veel minder zeldzame bosspitsmuis die we hier vaak aantreffen  is die overgang veel vager en bruinachtig behaard. 
Foto 2. Lange haren op de staart vergroten het drijfvermogen
Op Texel komt/kwam een variant van de waterspittsmuis voor die bruin behaard op de buik omdat die gewoon op het land leefde en niet aan waterrijke habitats gebonden was, door het ontbreken van concurrerende andere muizensoorten. Met de komst van de huisspitsmuis op Texel nu 15 jaar geleden is de waterspitsmuis op Texel zo goed als verdwenen; overal zitten nu huisspitsmuizen. Gevolg is dat de kerkuil die bij voorkeurs spitsmuizen vangt nu ook op Texel voorkomt. 

26 januari 2016

Museum Nairac in Barneveld

Minutieus uit vezeltjes opgebouwd werk
Het is inmiddels bijna twee jaar geleden dat ik mij vast had voorgenomen om eens naar museum Nairac in Barneveld te gaan. Bij mijn wandeling over het Kootwijkerzand had ik op een informatiebord gezien dat er opgravingen waren gedaan van middeleeuwse nederzettingen en dat de overblijfselen in dat museum konden worden bezichtigd. Het was er (nog) niet van gekomen tot vandaag. Aanleiding was een speciale tentoonstelling aldaar waar ik naar het idee van Cyria heen ben geweest: "Animals in art" uit de collectie van het collectioneurs-echtpaar De Heus-Zomer. Enkele fraaie werken waaronder een minutieus van dunne vezels opgebouwd beeld van een pauw; prachtig om te zien.
Mijn belangstelling ging toch vooral uit naar die opgravingen en dat viel me niks tegen. Naast opgegraven artefacten ook een videopresentatie van het proces waarmee in die middeleeuwen ijzer gemaakt werd uit het aldaar voorkomende ertsen. Een geweldige klus om een klein stuk ijzer te bemachtigen. Op de Veluwe zijn nog veel sporen gevonden van die oude industriële activiteiten.
Wat mij ook nogal fascineerde was het voorkomen van mensen, rendierjagers zo'n 10.000 jaar geleden; de tijd dat hier op de Veluwe ook mammoeten en aanverwanten voorkwamen. Met verwondering moest ik constateren hoe ook in onze landen de aarde een telkens wisselende populatie van bewoners mag begroeten en onderwijl gewoon haar geofysische gang gaat met klimaatveranderingen als ijstijden, vulkanisme, overstromingen en noem maar op. Dat ging er door mij heen terwijl ik voor de vitrine stond te kijken.

25 januari 2016

Van Rossum naar Zaltbommel

Voormalig stadhuis van Rossum. Kasteel van
Maarten van Rossum?
We hebben de smaak te pakken; vandaag weer een étappe van het Maarten van Rossumpad. De weersvoorspelling was naar wens en inderdaad, het werd een prachtige dag. Een helder blauwe hemel boven de rivier: wat hebben we toch een prachtig land met al die afwisseling. We konden uiteindelijk niet kiezen wat we nou het mooiste vonden om te wandelen, de duinen, het polderlandschap, de bossen, langs de rivieren, het is eigenlijk allemaal prachtig. Vandaag genoten we weer heel erg.
Met het buurtbusje kwamen we keurig om half elf aan in Rossum, op de plek waar we zaterdag waren gebleven. We begonnen bij de plek waar het kasteel, het slot van Maarten van Rossum had gestaan. Een vriendelijke jonge vrouw zei dat het voormalig stadhuis het kasteel van Maarten zou zijn geweest. Het stadswapen van Rossum is het oude familiewapen van Maarten met een drietal vogels erin waarvan niet duidelijk is of het papagaaien of andere vogels zijn. Wat een mannetjesputter trouwens; hij heeft wat slag geleverd in zijn tijd; niet te geloven. Lees de Wikipagina maar eens.
Daar waar trage stromen door oneindig laagland gaan
Wij gingen verder door de vriendelijk voor ons geopende achterdeur van het inmiddels tot bedrijfsterrein omgebouwde voormalig stadhuisplein. We kwamen op de rivierdijk die we de hele route zouden volgen. Direct een prachtig uitzicht over de rivier. Schepen met allerlei vracht trokken over de reusachtige rivier de Waal; imposant gezicht.
Een eerste kop koffie hadden we alvast genoten bij het slot; een uitnodigend bankje in de zon. Lekker stukje vers rozijnen/notenbrood erbij; dan is het leven nog niet zo kwaad voor een wandelaar. Na een uurtje wandelen kwamen we op een plek met fraai uitzicht en weer een bankje dat vroeg om er een kop koffie te drinken. Een voormalige steenfabriek waarvan alleen de schoorsteen nog stond; piepkleine dorpjes waarvan we naam nog nooit hadden gehoord. De Bommelerwaard is echt een "place to be".
Restant van een steenfabriek
En het was toch warm; het leek wel lente. Ik was wel veel dunner gekleed dan zaterdag, maar toch nog te dik. Met de jas wijd open en m'n overhemd losgeknoopt was het uit te houden. Het was maar een kleine étappe die eindigde in het fraaie Zaltbommel. Ooit heb ik in die plaats, althans bij een firma die op het industrieterrein aldaar mijn carriëre afgesloten; was geen prettig einde zoals degenen die mij kennen wel weten. Dit was eigenlijk voor het eerst dat ik hier weer kwam en het deed me niks; mooi plaatsje aan de Waal. Heb er wel eens geluncht met relaties. Het pad liep kris kras door Zaltbommel en uiteindelijk sloegen we af naar het station. Iets meer dan 13 kilometer. Was een heerlijke wandeldag.

24 januari 2016

Kirchner expositie in het Singer museum te Laren

Deze houtsnede, voorstellende
een zelfportret, trof mij direct
Met Peter C. had ik al iets gezien van de moderne Duitse schilderkunst; in de ogen van de critici van de dertiger en veertiger jaren aldaar verdoemd tot "entartete Kunst". Zo ook het werk van Ernst Luwig Kirchner die overigens vooral in Zwitserland heeft geschilderd. Hij was dermate getraumatiseerd uit de loopgraven van WO I gekomen dat hij moest worden opgenomen vanwege ernstige psychische problematiek; hij was bij vlagen psychotisch. Veel van zijn werk komt uit het Kirchner museum in Davos. En van dat werk was een behoorlijk grote expositie samengesteld hier in Laren. Ook enig werk van Wiegman, een NLse volgeling van Kirchner hing hier.
Palucca, een danseres. Geschilderd in 1930
Of ik het werk allemaal kon waarderen ben ik nog niet met mezelf eens; ik merkte dat ik bij tweede en derde ronde in toenemende mate onder de indruk was van vooral zijn latere werk en zeker van zijn houtsneden. Een zelfportret in de vorm van een houtsnede vond ik vanaf de eerste confrontatie schitterend.
De afbeelding van Palucca, een in die tijd bekende danseres in de eigen stijl van Kirchner vond ik ook meesterlijk en zeker van de kwaliteit van Picasso. In alle zalen van  de expositie werd relevante informatie over de ontwikkeling van deze schilder aan de muur gepresenteerd. Ik ben blij dat ik het gezien heb en ga er wellicht nog wel een keer naar toe.


Berglandschap. 


23 januari 2016

Op naar Rossum

Verrassend mooi uitzicht over de Maas
Roos en ik hadden het vermetele plan opgevat om het Maarten van Rossumpad te gaan lopen; een kleine 400 km lang, gemarkeerd wandelpad, beginnend in Den Bosch - waar Maarten ooit begraven werd - naar Steenwijk en dat via het rivierengebied, de Veluwe - waar we het pad vorig weekend hebben gelopen vanuit Nol in 't Bosch - Overijsselse Vechtstreek en Drenthe naar Friesland. Vandaag liepen we de tweede étappe; de eerste hebben we per bus gedaan want die liep dwars door deze niet echt interessante stad. We begonnen vlakbij de Maas aan het randje van Den Bosch en liepen via dijken en vooral kleiïge paden langs de Maas. Oude doorbraken waarbij de bekende ronde meertjes, de zgn. wielen zijn ontstaan; nu fraaie natuurgebieden. Bij een daarvan, op een bankje dronken we de meegenomen koffie met een snee van het bekende rozijnen/notenbrood. Even verderop een leuk restaurantje, "de blauwe sluis" aan de dijk waar we ons hebben laten verwennen met resp. een "twaalfuurtje" en een vissalade; ontzettend genoeglijk met een viertal gezellig causerende dames achter ons.
De kleitroep zat tot achter m'n oren. Had liever
over de dijk gelopen, maar ja, Roos' wil is wet?!
En toen weer verder door de klei geworsteld i.p.v. over de dijk zoals mijn voorkeur had; onze schoenen en broeken zijn ontoonbaar geworden. Met een pontje over de Maas en toen het laatste stuk naar Rossum. Nog even gekeken naar een drietal jagers met een goed getrainde jachthond; fascinerend om te zien. Achter een steenfabriek langs en toen Rossum in. Ik wist in welke straat de bushalte was en die straat vonden we gelukkig direct; zo groot is Rossum ook niet. "Zou er een bus zijn", was onze grote vraag. Even verderop zagen we de gezochte bushalte en tot ons grote genoegen kwam er precies op dat moment een busje de hoek om zeilen en dat ging direct naar station Zaltbommel; dat was dus een ontzettende meevaller; de jonge chauffeuse deed haar uiterste best om ons de aansluiting op de stoptrein naar Utrecht te doen halen. Dat zou gelukt zijn geweest ware het niet dat de conducteur 2 minuten te vroeg vertrok. Toen zijn we maar de andere richting op gegaan, naar den Bosch en hebben de Intercity genomen naar Utrecht.
Thuis een bakkie vissoep en een liter thee. Heerlijk soezerig dit Bloggie geschreven.
Het pontje voer af en aan zelfs voor een enkele auto of twee wandelaars!

22 januari 2016

Bruggenbouwers

Een goed leesadvies van Huib en gelukkig aanwezig in onze bieb: Bruggenbouwers van de pen van de Zweedse schrijver Jan Guillou. Heb het boek met z'n 537 pagina's ruim binnen een week uitgelezen daarbij aangetekend dat ik na een eerste aanloop 'savonds voor het slapen gaan toch vooral in de trein van en naar Maastricht aandachtig heb kunnen letters vreten.
Het heeft de opbouw van een klassiek jongensboek; emotioneel begin en vervolgens is iedere stap succesvol; als een deus ex machina treedt een reddende engel in het door ongeluk geslagen gezin binnen en geeft de drie getalenteerde, maar nog wel erg jonge broers de gelegenheid om zich vanuit een godverlaten eiland waar hun familie al duizend jaar - met nadruk vanuit de vikingtijd - woonachtig is te ontwikkelen tot de technische bloem van Noorwegen. Met een wonderschone jonge weduwe als moeder die verder in het boek een moralistische bijrol vervult.
Zeer succesvolle twee oudste broers die respectievelijk in Noorwegen en Afrika hun vleugels uitslaan. En daar komt dan toch wel de echte kracht van de "populairste schrijver van Zweden" - aldus de achterflap - naar voren; een gedurfd inzicht etaleren in de Europese voorgeschiedenis van de twee rampen die de 20e eeuw hebben gekenmerkt: WO I en WO II. Het 7 decennia lang verguisde Duitsland wordt in dit boek terecht beschreven als de grote wetenschappelijke en technische voorlopersstaat zoals tegenwoordig de VS. Engeland daarentegen als de afgunstige en wrede koloniale heerser met een oersterke marine; lees in die zin ook maar eens het boek over de Boerenoorlog om maar niet te spreken over de onwaarschijnlijke wandaden die in naam van koning Leopold van België werden bedreven in Congo. Maar ja, wie overwint krijgt altijd het gelijk van de geschiedenis; denk daarbij ook maar eens aan keizer Karel de Grote.
Kennelijk heeft dit boek nog een tweede deel; nu begrijp ik beter waarom de derde broer die vanwege zijn homofilie naar Engeland is gevlucht met zijn minnaair in dit eerste deel buiten schot is gebleven; dat wordt kennelijk bewaard voor het tweede deel dat ongetwijfeld over de aanloop van WO II zal gaan.

Ik vind deze vorm van geschiedbeschrijving ontzettend prettig; het leest fijner dan een puur leerboek omdat het een context kent als een soort leidraad. Daarom ben ik ook zo gek op de enorme Lanny Budd serie van Upton Sinclair en op - ik durf het haast niet op te noteren, laat staan schriftelijk - Jean Auels' Stam van de Holenbeer, oftewel de Ham van de Bolensteer.

20 januari 2016

En 'savonds weer thuis

Zomp op het veen
Ik had me vast voorgenomen om vandaag naar de Hoge Venen te gaan; het weer voor Monschau was voorspeld met een 9; er lag sneeuw en ik was er al lang niet meer geweest. Maar door onze rot ervaring gisteren met "het koffertje" was het laat geworden. Toen ik dan ook om 4 uur middenin de nacht wakker werd voor de sanitaire stop dacht ik: "ik ga wel wat later". En zo zat ik om vijf voor half negen in bus 77 naar station Utrecht CS; om 9.07 uur in de Intercity naar Maastricht, met bus 50 op een Euregio-ticket goede aansluiting naar Aken en daar een perfecte aansluiting met bus 163 naar Roetgen en vervolgens 66 naar Konzen Bahnhof. En zo stond ik om 1.15 uur in de sneeuw. Onderweg had ik genoten van het boek: "De bruggenbouwers", een prima leesadvies van vriend Huib. Dan valt zo'n lange reis ontzettend mee; of je nou thuis op de bank zit te lezen of in zo'n rustige buitendespits Intercity naar Maastricht, dat is reuze gerieflijk.
De verlatenheid van de Hoge Venen. Het knuppeltjespad
Naar het bekende hutje gewandeld waar ik in geen jaren was geweest en het Steinley ven op. Echter, het knuppeltjes pad is behoorlijk versleten inmiddels, het water stond hoog; ik durfde het niet aan om het hele pad te gaan lopen en heb toen maar het alternatieve, wat bredere pad gekozen. Was ook prachtig en liep uit in het smalle paadje langs smalle klaterende beekjes en moerassige delen die natuurlijk strak bevroren waren. Het zonnetje liet zich overigens niet zien, maar er was ook geen neerslag; prima venenweer dus. Het eindigde weer met een wrak knuppeltjespad. Daarom keerde ik maar terug, het zekere voor het onzekere nemend.Weer terug bij het hutje heb ik de liter erwtensoep uit thermosfles opgelepeld en van dat gebeuren een "selfie" gemaakt met de tijdontspanner; heerlijk om daar weer te zitten zoals zo vaak met Hugo en/of Dick; memory lane dus.
Snert etend in het hutje bij het Steinley ven
Terug naar de splitsing en toen richting Mützenich lopen. Ondertussen had ik nog steeds niet besloten wat ik verder zou gaan doen; een naggie overblijven in Monschau of Mützenich of gewoon maar weer terug naar huis. Ik besloot uiteindelijk voor het laatste; had ook gewoon zin om weer in dat boek te gaan lezen. "Ik ga volgende week gewoon weer een dag als het mooi weer is; met zo'n Euregiokaartje is het reizen in deze regio gewoon het makkelijkste; je kunt onderweg ook besluiten om naar Eupen of wat dan ook te gaan, want het ticket is overal in de regio geldig; echt makkelijk.
Toen Roos mij om half tien 'savonds belde met de vraag waar ik mij bevond kon ik dan ook tot haar verbazing zeggen: "In station Utrecht". En zo zaten we gisteravond aan een glaasje wijn terwijl ik krachtig tegen de slaap vocht. Ik geloof niet dat ik meer dan een minuut wakker heb gelegen voordat ik insliep.



19 januari 2016

Een rot streek

Binnen een bridgeclub heb je naast het wekelijkse bridgen meestal ook een gelegenheid om in competitie thuis te spelen; dat gaat dan met "een koffertje" waarin een 20-24 tal voorgeschudde spellen met scorebriefjes ter beschikking worden gesteld aan de leden; je kunt dan al dan niet met andere leden van de club deze spellen spelen. Na een aantal rondes wordt de score opgemaakt door de beheerder van het koffertje, worden de scores vergeleken en wordt een winnaar bepaald. Zo ook in onze club. Nu had degene die dat al tien jaar had gedaan onlangs aangekondigd dat hij wilde stoppen met de vraag wie dat over zou willen nemen. Nou, daar hoefden Roos en ik niet lang over na te denken; we hadden onafhankelijk van elkaar het gevoel dat we wat voor de club moesten betekenen; we bleken de enigen te zijn die het hadden aangeboden.
En zo zaten wij vorige week maandagavond laat met z'n tweetjes voorbereidingen te treffen om de volgende dag "het koffertje" gereed te hebben. Alle 24 spellen zorgvuldig, volgens de regels van de Nederlandse Bridge Bond - d.w.z. minimaal 7 keer wassen voordat ze worden gedeeld - gedeeld en gecontroleerd op punten zodanig dat er geen overduidelijke "rondpas verdelingen" bij zaten en zodanig dat niet alleen de N-Z of de O-W handen de punten kregen; verder niet gestoken. Dus feitelijk zoals dat ook gaat binnen de club wanneer met de schudmachine wordt gedeeld, als heden gebruikelijk.
We hadden het erover met deze en gene en een van onze tegenspelers wilde het koffertje wel gaan spelen. Zo gezegd, zo gedaan, ze nam het koffertje onder haar hoede.
Dus toen we vandaag naar de club gingen waren we benieuwd naar de bevindingen met het koffertje. Toen ze binnen kwam begroette ik haar direct enthousiast en toen kwam de krankzinnige domper. Ze hadden 8 spellen gespeeld en toen de rest maar overgeschud; of je in je gezicht gespuugd wordt. Voor ons was de lol er wel direct af. De vorige beheerder was net als wij "des duivels" en had zoiets in die tien jaar ook nog nooit meegemaakt. 

18 januari 2016

Katholiek netwerk

Dat boek "De stamhouder" noemde ik al eerder. Het is een meer dan fascinerend boek dat inzicht geeft in een groot aantal onbekende hoeken van de europese geschiedenis. Een waffen-SS strijder die zijn Baltisch land wil heroveren op de Bolsjewisten bijvoorbeeld. Was geen misdadiger, maar in zijn eigen ogen althans een vechter voor de rechtvaardige zaak. En dan uiteindelijk terecht komen in het veroordelend NL; vermorzeld door het tijdsgewricht met een oorlogstrauma dat zijn weerga niet kent. De vernielingen die een oorlog op individueel niveau aanricht wordt pijnlijk precies beschreven wanneer de jonge Alexander de vader moet aanschouwen van z'n nieuwe vriend Hans in Duitsland; een half weggeschoten gelaat op een eveneens half weggeschoten lichaam in een rolstoel, merkwaardige geluiden uitstotend, maar bij het volle verstand. Het gaat je begrip te boven.
Maar wat me bovenal intrigeert is het bestaan van een katholiek netwerk in NL., nauw gerelateerd aan het vaticaan. Mijn goede vader had dat al door en had mij erover verteld. Alexander Münninghoff verhaalt er "unverfroren" over hoe zijn uiterst katholieke vader als een marionettenspeler via zijn katholieke relaties tot op het allerhoogste niveau voor elkaar krijgt wat hij wil. Zijn grootvader, feitelijk de tweede hoofdrolspeler in dit boek naast Alexander zelf is een onwaarschijnlijk getalenteerde manipulator die verder ook precies weet wat hij wil; de familie in stand houden middels een stamhouder, Alexander M. dus, schrijver van dit boek.
Wat ik ook leuk vind in dit boek is de bijna als logisch opduikende vriendschap tussen één van de uitermate verwende en rijke zonen van deze grootvader, Jimmy en de even verwende en rijke Hein uit het boek Jagtlust van Annejet van der Zijl. Nogmaals: lezen dit boek, of beter, deze twee boeken.

17 januari 2016

Maarten van Rossumpad

De sneeuw was blijven liggen in de tuin van
Hotel Nol in 't Bosch
Vanmorgen eerst Roos naar de bus gebracht in Renkum en toen bij Nol in 't Bosch het Maarten van Rossumpad gelopen richting Wageningen. Het pad ging eerst door het bos en vervolgens over de Wageningse Berg langs de Rijn. Schitterend uitzicht over die enorme rivier. Gisteravond tijdens het diner zat ik naast iemand die haar hele leven in de buurt van de grote rivieren heeft gewoond; merkwaardig genoeg ben ik als echte Hollander nauwelijks bekend met onze rivieren en dat terwijl ons land gewoon helemaal gevormd is door die enorme waterstromen waardoor de grote hoeveelheden vruchtbaar sediment ons land voor een groot deel hebben gevormd. Dat heb ik dan vandaag goed gemaakt. Ik heb op de restanten van een bankje zelfs wat over het water uit zitten peinzen; zo'n enorm stromend meer van water dat haar weg naar de zee zoekt; imposant.
Lekker comploeteren op de hotelkamer
De sneeuw van vannacht was blijven liggen; er zat zelfs wat vorst in de grond zodat de modder wat stevig was geworden; bleef toch een kledderzooi in het bos. Maar wel mooi met dat kleine beetje sneeuw. Was een fijne wandeling.
Weer aangekomen op de hotelkamer lekker muziek geluisterd en gekeken naar een BBC-reportage over het Louvre die ik van Dick had gekregen. Muziekje erbij in plaats van het opgewonden commentaar; er zaten toch ondertitels bij. Genoten hoewel af en toe mijn ogen enigszins dicht vielen. Roos belde; ze zou zelfs door een van de mede-wandelaars hier voor het hotel afgezet worden.
Gelukkig hebben we goed gespeeld en gescoord

16 januari 2016

Membrillo in Wageningen

Fantastische sortering in kaas hebben ze daar bij
't Zuivelhoekje in Wageningen
Gisteravond bereikten we tot onze niet geringe teleurstelling de laatste plaats; dat was ons bij de laatste gelegenheid in dit établisement eveneens gebeurd maar toen hebben we dat later ruimschoots goed gemaakt. Dus vol goede moed keken we uit naar hedenavond.
Eerst maar eens de halte voor de bus naar Wageningen opgezocht; Roos moet morgenochtend naar Bunnik voor een wandelafspraak met haar Albanië-wandelgroep. Met die bus ook naar Wageningen gegaan en daar weer wat rondgelopen. Eerst naar de molen waar we wat kochten bij de neef van Huib die daar al jaren op zaterdag in de winkel werkt. Er was markt in het centrum; een gezellig plein vol kraampjes. Bij een tweedehandskledingzaak heeft Roos zelfs nog e.e.a. gekocht en ik een paar boeken. En natuurlijk die fantastische kaaswinkel aldaar. Ik hield mij in, zoals ik al weken doe en kocht niets. Roos kocht een stukje bergkaas en zag toen tot haar grote vreugd "membrillo" liggen; kweeperengelei waar ze dol op is en kocht twee stukken.
Daarna terug naar het hotel en nog wat muziek geluisterd tot het diner. En na het diner opnieuw bridgen; verliep opnieuw desastreus; ik vrees dat Venray er wel bij in zal schieten; mijn enthousiasme voor bridgeweekend begint in ieder geval stevig te bekoelen. Eén keer in de week op de club vind ik voorlopig wel voldoende.

15 januari 2016

Loghem en Venray

Wat hebben die twee oorden met elkaar te maken? Welnu, we zijn vandaag naar een bridgeweekend van Nol in 't Bosch. Eerst nog 'smorgens alle etensresten verwerkt zodanig dat ik ze in kon vriezen dus karnemelkse gortepap gemaakt van de karnemelk die al een week in de koelkast stond te wachten en het restje hutspot, gemaakt van de wortelen en de pastinaak uit de tuin van Theo ingevroren. Terwijl ik druk in de keuken bezig was had Roos mij gebeld maar dat had ik niet gehoord; zo tegen half één kwam ze binnen en op verontwaardigde toon meldde ze dat ik onbereikbaar was; tja, een schande in deze tijd van communicatie; zowel telefonisch als per e-mail onbereikbaar zijn, dat kan echt niet meer! Maar goed, ik werd op vriendelijke toon gesommeerd om de bus van enkele minuten over enen te gaan halen. Dus razendsnel tas ingepakt en naar de halte. Roos kwam ook net aangewandeld met haar nieuwe roze skibroek; eindelijk warme benen in de winter!
Roos in de deuropening van onze kamer
bij de tuin op de begane grond.
Met het buurtbusje uit Wolfheeze kwamen we op een flinke steenworp afstand van Nol aan; leuk om het weer te zien. Gezellig gegeten met de bridgetegenstanders van de komende drie avonden. En zo kwamen we in gesprek over leuke mogelijkheden van zo'n bridgeweekend. Eigenlijk viel "Dekker" een beetje af. Ook onze ervaringen zijn niet altijd even goed geweest; de bridgeleiding is altijd prima, maar de hotelfunctie en vooral het verstrekte diner zijn toch wel vaak wat ondermaats, Den Helder uitgesloten overigens.
Ons werden vooral de hotels aanbevolen die het bridgen zelf organiseren zoals Nol in 't Bosch, waar wij zelf overigens nu al voor de derde keer komen.
Genoemd werden "De Hof van Gelre" in Lochem en "Asteria" in Venray. Gaan we ook maar eens proberen.

14 januari 2016

De stamhouder

Alexander Münninghof heeft werkelijk een meesterwerk geschreven in de vorm van de in de titel van dit Blog genoemd boek; geen roman maar een daadwerkelijk gebeurde geschiedenis en dat met een doorlopende verhaallijn zoals Homerus, Tolstoj en Nabokov om maar eens een stel collegae van Alexander te noemen dat konden. Na het lezen van Dokter Zjvago van Pasternak, dat speelt in het interbellum en het boek over de teloorgang van de Russische adel door toedoen van het bosjewisme, een ontwikkeling die voor Rusland nog vreselijker uitwerkte dan het nazisme van Adolf Hitler en een biografie over Stalin is dit verhaal uit het hart van de realiteit een belangrijke invulling om begrip te krijgen van de 20e eeuwse europese geschiedenis. Fantastisch boeiend boek en een leesadvies bij uitstek.

13 januari 2016

Commissievergadering VvE

Dat was lang geleden; een commissievergadering bijwonen. Het enige bestuur waar ik heden lid van ben nam deel aan een gecombineerde vergadering, op verzoek van de "kleurencommissie" van de Vereniging van Eigenaren. Ontzettend leuk; moet je in het algemeen een commissie opporren om de in de ledenvergadering afgesproken werkzaamheden ook uit te voeren daar porde nu feitelijk de commissie het bestuur op om het door haar geformuleerde voorstel ook uit te doen voeren; zul je niet vaak meemaken, heb ik althans in mijn bestuurlijk verleden nooit meegemaakt.
Het geeft mij ook wel het gevoel dat ik nu met mijn 67 jaar ook wel kan stoppen met bestuurlijk werk; het is niet mijn forte en je voelt gewoon dat het moeilijk is om zaken te onthouden en af te ronden. Sonneveld zou zeggen: "Ik word te oud voor die rotzooi". Ik heb sterk het gevoel dat de jonger enthousiaste mensen het bestuurswerk graag van me over zullen nemen en zo hoort het ook. Als oudere moet je gewoon plaats maken.

12 januari 2016

Archibald

Een bizar verhaal uit de bundel "Mammoet op zondag" van de pen van Maarten 't Hart beschrijft hoe een stommiteit van iemand uiteindelijk tot grote ellende kan leiden. Maarten is niet alleen bioloog en schrijver, maar ook een groot deskundige op het gebied van stekelbaarsgedrag en ratten. En in die hoedanigheid van rattenkenner beschrijft hij hoe hij werd gebeld door een mevrouw met de merkwaardige vraag of zij de ratten die in haar tuin verschenen vanuit een rioolbuis nou een boterham met pindakaas of met rookvlees moest geven. Op het advies van Maarten om de gemeenteafdeling ongediertebestrijding te bellen wilde zij niet ingaan. Maarten kwam er niet onderuit en was zo onverstandig om met de mevrouw mee te denken. En zij bleef hem bellen en op de hoogte houden hoe haar ratten-menagerie zich ontwikkelde. Let wel, het ging dus over wilde en niet over tamme ratten!
Trots meldde de dame dat ze die vieze beesten zelfs kon aaien en dat ze zo lief waren; ze wilde er zelfs eentje in huis nemen zo leuk vond ze het maar haar echtgenoot vond dat niet goed. Maar deze wat minder onverstandige man zwichtte uiteindelijk en zo kwam Archibald, een manlijke wilde rat in huis en al snel was het uit met de pret en terroriseerde hij de boel. Hij achtervolgde uiteindelijk de dame in kwestie waarbij Maarten, die voortdurend telefonisch op de hoogte werd gehouden paringsbehoefte constateerde; dat hield hij maar wijselijk voor zich en vertelde het de mevrouw maar niet.
Uiteindelijk bivakkeerde het monster in de slaapkamer van die mensen en sliepen ze zelf op de bank in de huiskamer en toen was het genoeg. Maarten werd gebeld door de zoon van het echtpaar en bars gesommeerd om nu hij het zover had laten komen ook maar voor een oplossing te zorgen. Dreigementen en uiteindelijk maakt hij een plan en met een bak tamme, tochtige rattenvrouwtjes gaat hij op weg. Angstig, met dichtgebonden broekspijpen staat hij uiteindelijk in de slaapkamer waar blijkt dat het ondier angstig in een hoekje zit. Maarten opent uiteindelijk de kooi met vrouwtjes; één van de vrouwtjes klimt uit de kooi, benadert Archibald; na enig snorhaarcontact loopt ze terug naar de kooi, gevolgd door een makke Archibald en klimmen ze in de kooi die uiteraard door Maarten met opluchting wordt dichtgeklapt. Dan springt hij woedend in het rond, maar hij is gelukkig gevangen. Verder gaat het verhaal niet maar ik vermoed zo dat Archibald het niet lang meer heeft gemaakt.
Het hele verhaal doet me ergens aan denken.

11 januari 2016

Bacalhao a Portuguesa

Ach, dat ouwe boek van Wina Born. Ooit kocht ik met Lien, toen we nog op de Overtoom woonden een eerste exemplaar van het boek:  "Beroemde gerechten uit de wereldkeuken". Het was in onze arme tijd; we woonden op een niet te verwarmen zolderkamer vier hoog op de Overtoom. Uit arrenmoede gingen we aan de wandel en stapten een Bruna boekwinkel binnen en kochten dit boekje. Lekker eten hielden we toen al van; uit die tijd herinner ik me een heerlijk gerecht van Lien: "kip in kruidige roomsaus"; zou ik ook wel weer eens willen proeven. We gingen dat boekwinkeltje vooral binnen om een beetje warm te worden.
Dat boekje is ons vanwege deze herinnering erg dierbaar geworden; uiteindelijk was dat het enige dat we echt allebei wilden hebben toen we gingen scheiden, de koffievlek die er op de Overtoom al in was gekomen ten spijt. Ik heb er uiteraard van afgezien. Tot mijn verbazing bleek niet veel later toen ik weer in een Bruna-achtig winkeltje kwam dat er een nieuwe uitgave van dit boek was verschenen en de geschiedenis herhaalde zich. Anneke en ik schreven er altijd in welke gerechten we hadden gegeten en ook dat exemplaar heb ik bij de scheiding achtergelaten. Maar ....... bij het doorlopen van de boeken uit het ouderlijk huis nadat beide ouders waren gestorven leverde een derde exemplaar op! nog met kleine aantekeningen van mijn vader erin. En uit dat boek heb ik dan nu eindelijk eens die Portugese stokvis bereid met die stokvis uit Bilbao zoals ik al in mijn Blog van gisteren aankondigde.
De stokvis 12 uur laten weken in water; af en toe verversen. Enkele uien in plakken gesneden, een prei in plakjes en flink wat knoflooktenen in groffe stukken lekker bakken met een ferme hoeveelheid olijfolie. Zodra de uien wat beginnen te kleuren een blik gepelde tomaten en wat water en dan een half uurtje laten pruttelen. Dan niet al te veel geschilde aardappelen in flinke dobbelstenen snijden en een uurtje mee laten pruttelen zodat alles gaar is. En het resultaat is toch lekker!
Als ik het zo in gedachten over de tong laat glijden denk ik dat wat varkensvlees er doorheen het gerecht nog lekkerder doet zijn. Misschien iets om eens te proberen; ik heb nog wat geweekte stokvis in de vriezer staan.

10 januari 2016

Bacalao bij de vrachtwagenkeuken

Eenvoudig, maar adequaat kooktoestel naast de vrachtwagen
Op de parkeerplaats even over de grens van België en Frankrijk moest de FLixbus op de heenweg even stoppen. Was geen gezellig restaurant; alleen maar wat snacks bij de garagist. Wij liepen wat rond op het parkeerterrein om de benen wat te strekken na de stijfmakende rit.
Bij een vrachtwagen was een chauffeur een maaltje aan het bereiden. Hij had een heel kookapparaat en van alles aan keukengerei in de zijvakken van de vrachtwagen. Ik was nieuwsgierig en ging naar hem toe en vroeg toestemming om een foto te maken. En al snel kwamen we aan de praat. Hij was portugees; ja dan is het duidelijk; de fransen weten wat koken is, maar de portugezen spannen toch echt de kroon. Ik kon me dan ook goed voorstellen dat hij zelf zijn maaltje bereidde. Je kunt het op deze foto niet zien maar in de pan zaten stukken stokvis, koolbladeren, uien en ongetwijfeld ook tomaten en ander lekkers; het rook heerlijk.
Toen realiseerde ik me dat ik ook nog een groot stuk stokvis in de koelkast had liggen; nog van onze trip naar Bilbao. Zal ik maar eens snel Bacalao a la Portuguesa uit het boek van Wina Borm gaan maken!

09 januari 2016

Leek wel contemporaine kunst

Zo leuk; tussen de antieke kunstvoorwerpen stond af en toe ook een voorwerp dat zo ontzettend modern aandeed. Ik kon het niet laten om een drietal daarvan een foto te schieten om die hier in de Blog te plaatsen.




08 januari 2016

En nu de schilderijen

De imposante Nike van Samothrace
Helaas had Roos nogal last van haar rug en dan valt zo'n dag slenteren door het museum en daarna nog zo'n lange busrit niet mee. Ik had met haar te doen. We waren weer op tijd present; nu hadden we eerst lekker in het hotel ontbeten. Het was weer rustig; je moet er kennelijk gewoon een beetje vroeg bij zijn; het museum gaat om 9.00 uur al open en als je een hotel zo dichtbij hebt is het geen probleem om tegen negenen aanwezig te zijn.
We gingen nu direct naar de Egyptische antieke kunst; die hadden we gisteren uiteindelijk niet bekeken. Ongelooflijk wat er allemaal aan enorme maar ook heel kleine kunstwerken waren uitgestald en alles goed zichtbaar. Enorme werken in hard graniet met een verbazingwekkend détail. Ik haal ongetwijfeld al die culturen door elkaar; naast de Egyptische hyrogliefen waren er ook van die imposante kleitabletten met spijkerschrift.
Kleitablet met spijkerschrift
Voor die kleitabletten was het een zegen voor de archeologen als ze aan brand waren blootgesteld. Dan waren ze gebakken en voor de eeuwigheid geconserveerd. Ik heb een eindeloze hoeveelheid foto's geschoten om later nog eens te kunnen bekijken en zal er hier een stel plaatsen.

Het stuurse gelaat van keizer Caracalle,
beslist geen lieverdje

Roos moest regelmatig even gaan zitten vanwege haar rug.
Détail van een schilderij. Graf in de kerk.
Na de klassieke stukken gingen we naar de tweede étage voor de schilderijen van de Hollandse en Duitse meesters. En daar hing het originele schilderij van Albrecht Dürer waarvan we onlangs de copie hadden gezien in Nürnberg in het Albrecht Dürer museum. Het cirkeltje begint zich te sluiten. Een klein maar fijn schilderijtje van Vermeer van een kantklosstertje; een paar zelfportretten van Rembrandt en een Bethseba in bad. En verder was er zo veel te genieten.
Roos fotografeert de troon van Napoleon
Zo tegen de middag waren we wel verzadigd en vertrokken we richting Port Maillot voor een biertje en de bus. Onderweg een tweetal tentjes aangedaan voor koffie resp. een biertje en daar gingen we weer. Tot Antwerpen hebben we wat naar Bach zitten luisteren. In Antwerpen was er tijd voor een heerlijk Vlaams frietje met kipperagout. En vervolgens werd ik wakker toen we Utrecht binnen reden door de aankondiging daarvan door de prettige chauffeur.
Afscheid van Parijs, de Arc de triomphe

07 januari 2016

Eerste dag naar het Louvre

Een van de enorme vleugels van het Louvre met de groep
soldaten op patrouille met wapen in de aanslag.
We hadden de tickets voor het Louvre al vooruit besteld; het tijdslot ging om 9.30 in. We verlieten het hotel op tijd en Roos wist precies hoe we moesten lopen. Het was ontzettend rustig, zo rustig dat we in eerste instantie de glazen pyramide niet konden vinden. Uit een ander gebouw, onder een poort kwam een groep zwaar bewapende soldaten met het geweer in de aanslag; tja het is wel erg onrustig geworden in de wereld en in Parijs wel in het bijzonder na de aanslagen van vorig jaar.
Voordat we het museum konden betreden eerst door de beveiliging met poortje als op een vliegveld. Maar het liep ontzettend vlot allemaal; een ontzettend handig vestiaire systeem en al snel stonden we in het museum. Je staat de eerste keer wat verloren; welke kant moet je op? We wilden toch vooral de Egyptische antieke kunst bekijken maar raakten in een andere hoek verzeild. Gaf niet, want de Italiaanse beeldhouwkunst is ook schitterend.
Canova's Amor en Psyche
Direct werden we geconfronteerd met de prachtige Amor en Psyche van Canova. Misschien wat suikerzoet, maar ik vind het prachtig. Even verderop een klassiek beeld van iemand die een selfie schiet, althans dat was het eerste dat me tebinnen schoot toen ik het beeld zag.
We slorpten het schoons op en kregen de structuur van het enorme complex steeds beter door en vonden onze weg. Af en toe moesten we een suppoost consulteren, maar het liep eigenlijk vlotjes allemaal en we werden maar niet moe.
Zo tegen lunchtijd zochten we een plekje op om te eten; opnieuw foie gras voor mij; wat ben ik daar toch gek op. Een voortreffelijke salade; Roos had iets dergelijks maar dan met gerookte zalm; was ook lekker.
En daarna weer verder ploegen door al het fraais. De schilderijengalerij met de Italiaanse, Spaanse en Engelse prenten was weergaloos. Daar hing Caravaggio of het niks was en natuurlijk Leonardo da Vinci. Een hele meute voor de Monna Lisa; die ken ik zo langzamerhand wel. Een fraaie Turner bij de Engelse. Fijn om e.e.a. te herkennen.
Reeds in vroeger jaren werden selfies
gemaakt!
Tot onze verbazing werden we niet echt moe. Maar zo tegen vieren zijn we maar vertrokken; je moet ook wat voor de volgende dag bewaren nietwaar. En Roos kreeg last van haar rug.
We gingen eten in het restaurant waar we die morgen ook hadden ontbeten. En het was onbeschrijflijk lekker allemaal. Vooral mijn blanquette de veau was alsof het bekende engeltje. We lagen er weer vroeg in.

06 januari 2016

Vroeg op weg naar Parijs



Mijn eerste foie gras in Parijs. Er zouden er nog
twee volgen
Vandaag weer lekker Flixen oftewel met de Flixbus op reis; deze keer gingen we weer naar Parijs. Sinds de laatste cultuurontmoetingen in Londen, Hamburg en Kassel wilde ik per se naar het Louvre om daar de cultuurschatten die de Fransen verzameld c.q. ooit geroofd hebben te gaan aanschouwen. Na het voorproefje van gisteren in het RIjks zou me dat vast goed gaan smaken.
De afgelopen weken had ik mij al verdiept in een boek dat ik van de bieb had geleend over het Louvre; het voorheen paleis van de koningen dat na de Franse revolutie werd ingezet als museum voor het volk. Ook Roos had het boek een paar dagen doorgenomen zodat we enigszins voorbereid aan deze culturele wandeling konden beginnen, wandeling omdat naar ik begreep het Louvre van ongekende afmetingen was; er werd gesproken over mijlen aan uitgestald cultuurgoed. Zo'n eerste keer moet je dan rustig wandelend alles enigszins op je in laten werken hadden we ons voorgenomen.
Maar eerst de reis van vandaag. We waren ruim op tijd op de vertrekplek; tijd genoeg om nog ergens een bakkie te gaan doen. De bus was ruim een half uur te laat, waarvoor de chauffeur zich niet eens verontschuldigde; was dit keer geen prettige chauffeur; had de radio hard aanstaan wat mij altijd nogal irriteert. Voor ons zat een stel studenten uit Indonesië waarmee we nog even aan de praat kwamen.
Ik gebruik zo'n lange reis graag om muziek, cantates van Bach te beluisteren. In NL, België en Frankrijk heb je (nog) geen Internet in de Flixbus zodat het niet mogelijk is om Bloggies te schrijven; dat doe ik in Duitsland altijd wel graag. Dus urenlang naar de muzikale meester geluisterd.
Roos aan de maaltijd
Het was een droge dag zoals Weeronline al had voorspeld; de reis liep een stuk voorspoediger dan de vorige keer. We waren rond vier uur in Parijs op de Porte Maillot. Inmiddels kennen we de weg en al wandelend liepen we richting Ile de la cité waar we vlakbij het Louvre een hotel hadden geboekt, Timhotel, werkelijk op een steenworp afstand en helegaar niet duur!
Uiteraard waren we toch wel behoorlijk gaar van de reis en dan doet zo'n wandeling je toch wel goed. Over de Champs Elysées waar merkwaardigerwijs nog steeds de kerstmarkt aanwezig was; in de verte de Eifeltoren en de obélix die helemaal overschaduwd werd door een enorm verlicht reuzenrad. Laverend door de onwaarschijnlijke verkeersdrukte naar het hotel. Vlakbij het hotel nog even gekeken naar restaurantjes. Nou, die waren er volop en onze keuze was direct gemaakt op een restaurant dat zich afficheerde als origineel Frans. Op de hotelkamer even gestrekt; Roos had last van haar rug. Zo tegen zevenen aan de maaltijd en die was verrukkelijk; we hebben heerlijk gegeten met een goed glas Médoc. En vervolgens geslapen als de bekende rozen!

05 januari 2016

Een flashmob op z'n Arabisch

Terwijl wij op bezoek waren en de champagnefles open trokken ter gelegenheid van het nieuwe jaar voltrok zich op het stationsplein in Keulen een afgrijselijk schouwspel; duizend Arabische mannen die op afspraak met elkaar de daar toevallig aanwezige vrouwen omsingelden en sexueel belaagden. Een aanslag op de rechtsstaat, zo heb ik het ervaren. Des duivels ben ik. Mensen die met alle égards welkom werden geheten en die dit uitvreten; de hand bijten die je te vreten geeft en dan nog een graadje erger.
Wat ik vooral zo vreselijk vind is dat er kennelijk duizend, en wellicht nog meer van die gasten op de hoogte waren en dat geen van hen zo veel gewetensfunctie had om de politie in te lichten wat er stond te gebeuren.
Protest alom; revolutie op Europese schaal dreigt zelfs; nog zo'n incident na Parijs en de pleuris breekt uit. Onze rechtsstaat, in de laatste 7 decennia op europese schaal zorgvuldig vorm gegeven kraakt als een oude eik in de winterstorm. De politiek staat vertwijfeld aan de kant; het valt ook niet mee om je mensbeeld aan dit fenomeen aan te passen maar het antwoord zal kei en keihard moeten zijn. Misschien met de rechtsregels die bij de daders in de thuislanden worden gehanteerd? Dat zou inderdaad het einde van onze rechtsstaat betekenen helaas. Ik weet het ook niet meer.

04 januari 2016

Even naar het Rijks

Van vriend Dick had ik een link gekregen naar een bijzondere presentatie over de heropening van het Rijksmuseum. Het enthousiasme van de presentator en het schitterende camerawerk hadden me zodanig geënthousiasmeerd dat ik een dringende behoefte voelde om het prachtigs dat ik eigenlijk tot nu toe bij mijn (vele) bezoeken aan het Rijks gemist had eens nader te beschouwen; je gaat toch anders kijken.
De maandag is een rustige dag en het museum is enorm groot; niet zo groot als het British museum, maar toch groot genoeg om de enorme publieke belangstelling te kunnen herbergen. 
En inderdaad zag ik de dingen die in de presentatie werden aangestipt nu ook beter; de achterkant van het admiraalsschip van de Engelsen dat boven de toegangsdeur hing van de zaal van de 17e eeuwse vloot, "onze" grote macht op de wereldzeeën. Maar ook de bijzondere opstelling van schilderijen van de 17e eeuwse meesters met spullen uit die tijd; de rijkdommen die door de burgerlijke machtigen waren verzameld; prachtige handwerksproducten. Maar ook de herkenning van de overblijfselen uit Smerenburg en natuurlijk "het behouden huijs"; heb ik als kleine jongen ook samen met mijn vader bekeken en de mutsen van Smerenburg heb ik samen met Joke en Hugo nog wel eens bekeken vele jaren geleden.
Natuurlijk ook langs de andere schilderijen, de gebroeders Maris, Breitner, Mauve, inmiddels mij veel beter bekend; genieten. Ik kon het niet laten om tegen een vrouwlijke suppoost te zeggen: "wat is er veel hè", ze adviseerde me om regelmatig terug te komen. En dat zal ik zeker blijven doen.
Nog bedankt Dick voor het stimulerende verhaal!

03 januari 2016

Cultuur en familiebezoek

Een ontzettend lieve foto van de
kleine Sjoerd met zijn vriendelijk gezichtje
Foto: Arja van Elven
Vandaag was de laatste dag van de TT in het Mauritshuis met de zelfportretten uit de 17e eeuw. Had ik nog niet gezien; Roos had bij haar bezoek wel de catalogus voor  me gekocht zodat ik de schilderijen wel kende. Doe ik tegenwoordig trouwens altijd; gewoon de catalogus aanschaffen; kost een paar centen, maar het is heel informatief. Die nieuwe hobby van cultuur snuiven begin ik steeds leuker te vinden.
Na het bezoek aan de TT ben ik nog even onverwacht langs gegaan bij Walter en Arja en de kleinkinderen. Toevallig was Walter alleen thuis met de kleintjes en was alleen de kleine Sjoerd nog maar wakker. Ik was lang niet geweest en het menneke vond mij - terecht - maar een vreemde meneer. Als Walter in de kamer was dan was er niets aan de hand, maar toen hij de kamer verliet kwamen de waterlanders; een heftig verdriet over zoveel onrecht hem aangedaan.
Even later kwam ook Evi uit bed: "ben jij opa boekje?", vroeg ze. Dat kon ik beamen. En ze kwam gezellig bij me zitten. Intussen was Sjoerd ook gekalmeerd met een korst van een boterham en lekker in zijn kinderstoel. Gezellig hoor dat kleine grut zo om me heen. Ook Arja kwam net thuis; was gezellig met een vriendin in de stad geweest. Toen ze haar hoofd om de hoek stak dacht ik echt even dat Anneke, haar moeder binnen kwam. Ze had lippenstift op en een ponny en de zelfde haarkleur; als twee druppels water!
Even later kwam ook Gijs uit een diepe slaap; kerst en oudjaar hadden hun tol geëist en hij moest nodig even bijkomen van alle emotie. Maar eenmaal bijgekomen klom hij op m'n schoot en moest hij wild springen. Damespaard is niet meer nodig en daarom heb ik de olifant maar geïntroduceerd. Het is maar goed dat ik mijn armspieren een beetje oefen op de fitness anders zou ik het niet volhouden dat gespring; leuk hoor. Evi wil geen damespaard: "vind ik eng"; zij houdt meer van opmaakspulletjes. Ze had een koffertje met kinderopmaakdingetjes gekregen en kon het maar niet vinden. Bleek later dat het onder het kleed van de kerstboom lag; tja dan kun je lang zoeken.
Was een gezellige middag!

02 januari 2016

Regenjas van Ab uitgetest

Ab moest even gek poseren voor een in
december bloeiende plant. Naam plant
is mij ontschoten
Keurig om 8.41 uur kwam ik aan op station Amersfoort waar Ab me al stond op te wachten. Aldus de weersvoorspelling zou het een regenachtige dag worden. Ab had zijn vrijwilligerskleding van Staatsbosbeheer aangetrokken omdat deze waterdicht zou zijn; hij wilde dat wel eens uittesten. Ook had hij een grote paraplu bij zich die hij de hele wandeling als een plechtstatige Engelse Lord zou hanteren als een soort wandelstok.
We zouden vandaag de wandeling van Klarenbeek naar Deventer zoals we die een paar jaar eerder maakten opnieuw gaan doen. De rollen waren wel gewisseld v.w.b. het gidsen. Nadat ik die wandeling met Ab vier jaar geleden voor het eerst had gelopen daar loop ik hem tegenwoordig regelmatig op weg naar de jager in Wilp. Ik wist nu dus wel de mooiere paden te vinden, overigens gewoon door het volgen van de wit/rood markering over de bandijk.
In Appen naar de beroemde ambachtelijke bakker Bril; Ab had erop gerekend dat hij daar zou kunnen inkopen voor de lunch: een pak gevulde koeken. Helaas was bakker Bril even weg, althans het winkeltje was gesloten en moest Ab toevlucht nemen tot een brok chocolade van toni Chocoloni voor zijn lunch. Een door mij aangeboden boterham met heerlijke paté van onze lokale délicatessenwinkel Ploeger was hem "te min" althans hoefde hij die niet.
Geen noemenswaardige regen heeft zich verwaardigd om de regenjas, noch de paraplu van Ab uit te testen; het bleef de hele dag droog ondanks dat weeronline had voorspeld dat het van 10 tot 13 uur zou regenen. Gelukkig maar, want het was bepaald fris, echt waterkoud.
Onderweg veel ganzen, en ook een buizerd, een torenvalk en heel leuk een goudvink gezien.
Aangekomen in Deventer bleek daar markt te zijn, aanleiding om een visboertje te zoeken voor een lekkerbekje. Ab had gesproken over de kwaliteit van de Volendammer visboeren daar in Edam e.o. en dat die slechts hoogkwalitatieve kabeljauw gebruikte voor de lekkerbek. Nou, hier in Deventer niet. De korst vond ik lekker en de vis heb ik voor het grootste deel opgegeten, maar deze visboer zou het in Edam nog geen uur hebben uitgehouden; hier in Deventer stond een rij te wachten op deze "tractatie".
Was weer een gezellig daggie met Ab. De volgende keer gaan we van Zutphen naar Deventer of omgekeerd lopen, afhankelijk van de windrichting. Ik zal uitzoeken wat daar valt te wandelen.

01 januari 2016

Nieuwjaarsdag in de mist

Was toch wel laat geworden, maar volgens afspraak zaten we om half tien met z'n viertjes aan het ontbijt. We zouden vandaag een wandeling gaan maken in de buurt van Mook. We hadden al gezien dat het behoorlijk mistig was; ik dacht dat dat door het vuurwerk van gisteravond kwam, maar eenmaal onderweg bleek dat het echt mistig was. Daardoor was het uitzicht misschien wat minder maar de stilte des te prettiger. Ik houd daar erg van die stilte van een mistige dag. We liepen door het geaccidenteerde terrein en onderweg weer genoeglijk met elkaar aan de klets; daar leent een wandeling zich uitstekend voor.
Het doel was een grappige uitspanning waar we wat zouden gaan nuttigen. Eerst een kop chocolademelk, die merkwaardig genoeg werd opgediend als een beker hete, aangezoete melk met een klein bekertje chocolade chips; "dat is toch geen chocolademelk", zei ik op verbaasde toon tegen de bediening. Het was kennelijk bedoeld als iets speciaals. Roos heeft de chocolade van twee porties door haar melk geroerd; het loste inderdaad wel op. Ik heb lekker de warme melk opgedronken. Nog een broodje gegeten. Het werd al drukker; een echt gezellig plekkie.
We reden terug en Paul zette ons af bij het station. De trein kwam al snel en om een uur of vijf waren we weer terug op station Bilthoven. "Laten we een haring nemen", zei ik plagerig tegen Roos. Natuurlijk is alles gesloten op nieuwjaarsdag, maar ik zag dat het restaurantje Bubbles & Blessings open was en wilde Roos verrassen en de dag afsluiten met een kop soep aldaar. Vond Roos nadat ze even wat had tegen gestribbeld vanwege de haring ook een leuk idee. Daarna liepen we door het donker via het bos terug naar huis.
Ik heb de avond besloten met het traditionele glaasje Everts' Roem, zoals ik mij jaren geleden heb voorgenomen. Was dan wel niet op 31 december, maar een daggie later.