Hasta la proxima

De rustige fitnessruimte van Guillermo

Vandaag toch vooral afscheid genomen van de diverse mensen en locaties die ons dierbaar zijn geworden. Gisteren was ik al bij het Duitse bakkertje. De vriendelijke dame die me de laatste weken vrijwel dagelijks van verse broodjes heeft voorzien had me al eerder verteld dat de winkel ging verhuizen naar de winkel naast de huidige; dit hield in dat de winkel 14 dagen dicht moest; niet vanwege de verhuizing maar vanwege "de papieren" die met een verhuizing en overheid gepaard gaan.
Natuurlijk eerst Imanis waar in de ochtend Alex altijd dienst heeft; na de onvermijdelijke cafe Americano en cafe con leche namen we hartelijk afscheid. We liepen door naar de volgende plek, de fitness van Guillermo waar we beiden van de Pilates lessen hebben genoten. Naast Pilates kun je ook yoga en tal van andere activiteiten als massage en zelfs fysiotherapie hier genieten. Na nog even wat gepraat te hebben namen we ook van hem hartelijk afscheid.

En dan loop je nog maar eens de boulevard langs

Tja en dan loop je samen nog eens de boulevard langs en langs het smalle pad betraden we de onderkant van de Ifach, de grote kalkrots die zo kenmerkend is voor Calpe en die verantwoordelijk lijkt voor de stroming die voor een zandstrand heeft gezorgd langs de kust. Er stond overal Unas de gato. Enorme brokken kalk lagen in het water, duidelijk in vroeger tijden afgebroken en te water gegaan; de niet aflatende kracht van het wat breekt langzaam maar zeker al die kalkrotsen af.
Terug over de boulevard waar we nog wat op een bankje van de zee genoten; een wonderlijk voertuig voor twee personen passeerde ons; we hebben er nog een foto van gemaakt. Thuis gekomen het restje nassi met een eitje verorberd met de onvermijdelijke sinaasappel als nagerecht.

Aan de bridgetafel met Eddie en Wiske en 93-jarige Jan als meekijker

Tot slot de NLse club waar we van 14.00 uur tot 17.30 genoeglijk hebben zitten bridgen; we werden tweede maar verlieten voortijdig de club na (opnieuw) hartelijk afscheid te hebben genomen; we moesten nog langs bij het restaurant waar de andere deelnemers aan het Overwinteren het afscheidsdiner genoten. We schoven nog even aan vooral ook om te horen hoe laat we morgenvroeg zullen vertrekken naar het vliegveld. We namen van iedereen afscheid; velen van onze reisgenoten vertrekken morgen om de zelfde tijd als wij en dus kunnen we nog nader afscheid nemen.
Wij gingen wat eten bij Imanis; tapas van de bar en dat was toch een portie lekker!! Gevulde paprika's en kippenvleugels in een wel zo lekkere saus, boquerones in aceite. Biertje erbij en koffie  met dulce de leche als nagerecht. We konden het niet eens helemaal op. Bij thuiskomst checkte Roos ons in; het vliegtuig zit helemaal vol; we kunnen niet eens meer naast elkaar zitten.

Onze reisgenoten hadden zojuist hun maaltijd beëindigd. Wij gingen
bij Imanis wat tapasjes eten.

We zijn ons in die zes weken helemaal thuis gaan voelen hier in Calpe; niet alleen de activiteiten van "Loopend Vuurtje", maar ook het bridgen in de NLse club, het lopen van de VVV wandelingen en de fitness. Alle reden om hier nog eens te komen overwinteren.

De lekkerste koffie in de refugio

Zicht op het stuwmeer van Rio Guadalest

Ditmaal plaats genoeg; er was regen voorspeld en desondanks hadden Marion en Rafa besloten om de geplande wandeling van vandaag door te laten gaan. Degenen die donderdag gaan vertrekken hadden prioriteit, maar uiteindelijk bleek de achterbank van het busje onbezet te blijven; we waren met vijf wandelaars en Rafa. Greet en ik persten ons op de voorbank naast Rafa en met z'n drietjes zaten we gezellig te praten; ach het regende wel, maar voor ons NLers was dit heel acceptabel.
We liepen rond om het stuwmeer van de Rio Guadalest; niet spectaculair maar een goede gelegenheid om tòch nog een wandeling te maken op deze regenachtige dag; de hellingen worden behoorlijk slippery en je hoeft het niet te overdrijven.

Een knetterend houtvuur wachtte ons op

We kruisten het stuwmeer bij de brug en vanaf de parkeerplaats had Rafa een bijzondere verrassing voor ons; we klauterden wat moeizaam naar boven en daar was een verrassing voor ons; een berghut, refugio waar we de lekkerste koffie van deze regio kregen geserveerd; een sfeertje met een houtkachel en honden; gezellige, niet opdringerige muziek. Een grote pot sterke koffie en kannen hete melk resp. heet water maakten een echte koffietafel. Ik heb me de cafe con leche goed laten smaken; zulke lekkere koffie heb ik nog niet eerder mogen smaken in deze vakantie! Een bijzondere afsluiting van onze wandelavonturen. Na afloop kwamen we nog bijeen bij Imanis en hebben we collectief Rafa bedankt voor alle moois.
`sAvonds zouden Marion en Anne-Marie nassi komen eten. Die arme Anne-Marie lag helaas met koorts in bed maar Marion heeft het zich goed laten smaken. Was een genoeglijk samenzijn.
Het is ongelooflijk zoals dit griepvirusje onze groep heeft geteisterd gedurende de weken; vrijwel iedereen is te pakken genomen. De een krijgt het meer voor zijn/haar kiezen dan de ander; Roos en ik hebben vooral moeten hoesten maar anderen hebben behoorlijk koorts gehad en soms zelfs het bed moeten houden.

Een heerlijke pot sterke koffie met een kan hete melk. En natuurlijk
een lekker cakeje

Twee honden liepen vrij rond in de zaak. De familie zat achter ons lekker te eten

Lia maakte deze foto van mij

Ruta de fruta

Hier de dames die mee hebben gelopen met Marion

Vandaag heeft Roos de "Ruta de fruta" gelopen onder leiding van Marion terwijl ik mij onledig heb gehouden met boodschappen doen, zonnen en nassi goreng voorbereiden.
Toen Roos thuis kwam lag ik lekker in het zonnetje op het balkonnetje; ik had genoeg zon gehad en nadat ze me duidelijk had gemaakt dat ze het naar haar zin had gehad met de groepswandeling nam zij mijn plek in de zon over en ging ik verder aan mijn kokstaak. Nassi op basis van pluma is bijzonder smakelijk; omdat Anne-Marie geen vlees eet had ik er ook een flinke zak gepelde garnalen doorheen gebakken. Achteraf blijkt dat een flinke verrijking van dit gerecht; zal ik vaker doen; zal ook eens proberen of ik die gedroogde, indische garnalen kan inslaan bij de toko in Amsterdam.
Roos vertelde dat zij een gepensioneerde leraar had gesproken die als hobby een sinaasappelboomgaard onderhield; hij had in die boomgaard bijzonder oude bomen staan die dankzij zijn niet aflatende inspanning nog steeds goed vrucht droegen. Hij offreerde aan de groep een kist met sinaasappelen. Verderop werd de groep wandelaars uit/toegelachen door een jonge vrouw die het zo merkwaardig vond dat er een groep wandelaars op deze plek langs kwam. Roos kreeg van haar ook een sinaasappel die ik overigens heb opgegeten; bleek zo zuur te zijn als mijn moeders favoriete, Spaanse sinaasappelen vroeger waren; worden volgens mijn groenteman Ed Messu heden ten dage niet meer verkocht in NL. Met een van de zurigheid dicht geknepen oog heb ik, denkend aan vroeger tijden deze sinaasappel verorberd.

Alweer (bijna) voorbij

Een laatste gesprek van de twee vriendinnen, Teresa en Roos

Teresa had ons een enorme zak sinaasappelen gegeven; het is zo onaardig om een geschenk niet in haar geheel te accepteren maar hoe we meer dan vijf kilo sinaasappelen mee naar huis moesten nemen was mij ook niet duidelijk. Over dat en over die snijdende koude in NL had ik wakker gelegen. Maar de sinaasappel-problematiek was door de dames allang opgelost; wat er nog stond nam Teresa weer lekker mee naar Madrid, vier uur rijden van Calpe! Spanje is zo onvergelijkbaar veel groter dan NL; dat heb ik me wel gerealiseerd met de komst van Teresa.
Na het ontbijt gingen we naar Exotic waar de zondagskoffie van onze groep om 10 uur bijeen was; een terras aan zee was de wens van Teresa en daar voldoet Exotic aan. Roos en Teresa gingen apart zitten en een laatste gesprek aan; de twee dames zijn goede vriendinnen ook al zien ze elkaar niet erg frequent. Een afspraak voor een volgend bezoek, hetzij in NL, hetzij in Spanje ligt inmiddels vast.

Ons kluppie op het terras van Exotic aan de koffie

Na exotic brachten we Teresa terug naar de auto en namen hartelijk afscheid. Grappig genoeg had Teresa er een beetje over ingezeten of we elkaar nog wel zouden herkennen; nou, dat was geen enkel probleem geweest en we hadden het allen ontzettend fijn gevonden. Bij het ontbijt had ik weer alle praats en het Spaanse ging me al vlotter af; gisteravond was ik helemaal afgedraaid.
We zwaaiden haar uit; het was weer een prachtige dag; we hebben overdag wat gekuierd, in ons naakie in de zon liggen braden en
Om 14.00 uur was er een jeu de boules toernooi georganiseerd door Marjon. Even over drieën gingen we eens even kijken hoe de felle strijd zich had ontwikkeld; we vielen met onze neus in de boter voor de halve finale. Naar ik begreep hadden de Hollanders twee van de vele banen alhier in Calpe ingepikt van de Engelsen; die spelen hier het spel van de ballen al vijftien jaar op de zondagmiddag en dat hadden die brutale Hollanders toch kunnen weten! Maar even dreigen met Michiel de Ruyter en het noemen van Chatham waren kennelijk voldoende geweest om het veroverde terrein - tijdelijk - te mogen gebruiken. Overigens kon je de routine van de Engelsen wel degelijk zien; wat vijftien jaar oefenen niet op kan leveren?!

De twee kampioenen

Maar de leut van "ons" Hollanders droop eraf; gejuich bij iedere slimme worp was deel van het plezier. Uiteindelijk werden de jarige Greet en haar strijdgenoot Jeanine kampioen!
Wij gingen terug naar het appartement en kwamen daarbij langs de winkel waar Roos een paar leuke sandaaltjes had gezien; natuurlijk was het bedoelde paar niet in haar maat beschikbaar, maar enkele andere zomerschoentjes gelukkig wel. Uiteindelijk

Roos met een paar van haar nieuwe schoenen

heeft ze twee paar zomerschoentjes/sandaaltjes gekocht; maat 41 leek een heel probleem maar uiteindelijk is ze goed geslaagd bij de rad Spaans sprekende verkoper.
Op mijn voorstel gingen we bij het Indiase restaurant luisteren; vooral de muziek vonden we heel bijzonder. Best aardig gegeten, waarbij het nagerecht - een fantasie in mango en gestampte amandelen - ons verraste. Toen we de maaltijd hadden beëindigd kwamen er twee bekenden binnen gestruind, Marjon en Anne-Marie, de eigenaren van "Loopend Vuurtje", de organisatie waarmee we hier van het product "Actief overwinteren" genieten. Ze hadden ons helemaal niet in de gaten totdat een: "hallo meisjes", hen aan onze tafel deed aanschuiven. Ze zijn hier duidelijk "oude bekenden" merkte ik aan de bediening. We lieten ons een biertje brengen en zaten genoeglijk te praten waarbij Roos en ik nogmaals aangaven dat we zo genoten van het hier in Calpe zijn en vooral zo tevreden waren over het aanbod aan activiteiten door "Loopend Vuurtje". Natuurlijk zijn Roos en ik - door het initiatiefrijk gedrag van Roos moet ik eerlijk bekennen - ook zelf krachtig aan de slag geweest met initiatieven, maar het zijn toch vooral de wandelingen met Rafa en Marjon alsmede de talloze excursies die onze weken tot een succes hebben gemaakt, de kwaliteit van het appartement niet te vergeten! Na het instellen van de verwarming, de reparatie van het fornuis en ons herstel van de griep hebben we het hier tadelos naar ons zin gehad. Wat mij betreft doen we dit volgend jaar opnieuw.
Daar konden de dames het mee doen. Bij ons vertrek waren ze alweer zodanig in elkaar verdiept dat onze afscheidsgroet niet meer tot hen doordrong.
Na een uurtje lezen gingen de luikjes om half tien dicht.

De VVV wandelingen met Teresa gelopen

Lekker gegeten met z'n drietjes in Casa Miguel

Vanochtend vroeg geen vier maar zes broodjes gehaald bij de Duitse bakker; na een kopje koffie bij Imanis - wat zal ik dat volgende week missen! - lekker met z'n drietjes ontbeten. Van Teresa een nieuwe methode gezien om een sinaasappel van schil te ontdoen en ook een grappige combinatie van sinaasappel met zout en olijfolie geproefd; smaakt verrassend lekker; natuurlijk is de combinatie van zoet, zout en de vettigheid van olie het proberen waard!
Na het ontbijt nog een kopje koffie bij Imanis en met de taxi naar de Ermita San Joan voor de VVV wandelingen. Eerst het oranje rondje gemaakt dat zo'n mooi uitzicht geeft over de bergen rondom dit gebied; Teresa was er weg van en gaf aan dat ze hier terug wilde komen met familieleden om te gaan wandelen; ze was ook direct in de VVV kaart geïnteresseerd. Na de oranje wandeling gingen we via een uitstapje over de blauwe en de groene terug naar de Ermita en van daar de roze wandeling; daar ging het mij om; ik wilde Teresa graag de overgang met het kristalheldere water van de barranco laten beleven. Nou, dat was niet aan dovemansoren gezegd; Teresa - zij is musicus en geeft pianoles - is erg op geluid gericht en stond na de schoonheid van dit stukje Spanje met aandacht, met de handen achter de oren te luisteren naar het zachte getwinkel van het stromende water. Ze had gelijk; ik hoor niet zo best meer en heb daarnaast ook erg kleine oren; fascinerend dat geluid van het beekje!
We liepen de roze verder af en gingen over naar de blauwe en vervolgens de groene waarbij we bij Calpe aangekomen de verkeersweg overstaken en de groene vervolgden tot we echt in Calpe aan kwamen. Daar wist ik van een vorige keer de weg naar Casa Miguel feilloos te vinden. We hebben er heerlijk gegeten; gevulde paprika, knoflooksoep, varkenspootjes, conejo con ajillo, pan de Cantabria, alles even lekker! Biertje erbij en het leven was weer helemaal goed. Ik droeg onze VVV kaart "plechtig" over aan Teresa; wij kunnen wel weer een nieuwe verwerven.

Carmen Paula Romero, aan de piano begeleid door Viviana Salisi

Terug naar het appartement met de bus. Zo tegen half zeven iets kleins gegeten en met de bus van half acht - die tot mijn grote verbazing ook echt reed! - naar het centro cultural voor een recital van een spaanse, beeldschone sopraan, Carmen Paula Romero, aan de piano begeleid door Viviana Salisi.
De dames vergastten het enthousiaste publiek op een verrassend afwisselend programma.
Een vrolijke, sexy voorstelling waarin een "Verborgenheit" van Hugo Wolff toch wonderlijk genoeg ook paste. We hebben er erg van genoten.
Teresa mist overduidelijk "El mar", zodat er geen sprake kon zijn van een taxi maar dat we, met de koude wind in de rug naar het appartement terug liepen over de boulevard. Ik was hondsmoe, minder van al het wandelen dan wel van het almaar Spaans proberen te begrijpen dan wel - nog veel moeizamer - om me in het Spaans uit te drukken. Ook Roos, en vooral haar keel had het moeilijk aan het eind van de dag maar het was een heel fijne dag geweest.
We namen nog een paar glaasjes wijn alvorens we gingen slapen.

Nog maar net op tijd

Op ee fotogenieke plaats moest iederee een foto maken.
Stom genoeg had ik geen fototoestel of GSM bij me.
Foto verkregen van Anet per WhatsApp.

Marjon kwam eraan gelopen met een groep wandelaars op het moment dat ik Imanis verliet om me naar het ontmoetingspunt te begeven. Dat was allemaal op het nippertje; Marjon gaat altijd precies op tijd op stap; ik was niet aanwezig op het vertrekpunt waar ook Anne-Marie aanwezig was. Het bleek dat indien er meer deelnemers zouden zijn zij ook zou rijden; ik paste nog maar net in het busje dat met mijn deelname precies vol was.
De rit naar het beginpunt was werkelijk prachtig; we staken een pas over naar het volgende dal; er stond een restaurant dat we na afloop zouden gaan bezoeken, aldus Marjon. In de verte kon je de contouren van de bergen bij Guadalest goed zien met het observatiecentrum en het kasteeltje. Ook zag ik twee grote roofvogels zwevend speuren.
Hoewel een pittige wandeling was aangekondigd was het niet alleen een vrij korte, maar ook bijzonder relaxte wandeling en het weer werkte ook nog mee; kortom, lekker en vooral ook gezellig gewandeld; ik was de enige vent in het gezelschap van verder allemaal dames. Charmant in korte broek met lange thermobroek eronderuit kon ik met korte mouwen toch warm blijven. Soms koelde het behoorlijk af in de wind, maar de hele dag volop zon.
Na afloop van het wandelen heb ik in het bergrestaurant een lekker biertje gedronken en de anderen Apfelstrudl gegeten. Vervolgens gingen we naar een bodega waar ik  een goede fles wijn heb gekocht; el mejor de la casa; kon niet beter.

Ontzettend gezellig om elkaar weer te ontmoeten na
zo veel jaren. Teresa tussen haar twee NLse
vrienden. Was erg fijn om elkaar weer te zien!

Tot slot bij Imanis nog een koffie gedronken en toen naar huis. Bij aankomst liep ik bij de lift Roos tegen het lijf; zij ging Teresa ophalen bij hotel Esmeralda. Ik ging douchen; toen ik uitgedoucht was hoorde ik de bel en droogde me snel af: "zal Roos wel zijn", dacht ik en terecht. Haar electronische sleutel voor de deur functioneerde niet meer, dus ze kon er niet meer in. Snel een handdoek omgedaan. Was een hilarische ontmoeting met Teresa, gekleed in handdoek en met een natte kop. Na de eerste gedachten wisseling bleek dat Teresa dolgraag langs de zee wilde lopen; hebben we uiteraard direct gedaan; lekker over het strand naar de haven van Calpe en via de boulevard ook weer terug naar restaurant La Fosa. Daar hebben we Zarzuela gegeten; was heerlijk.
Bij thuiskomst een glaasje wijn gedronken. Onder andere over de nieuwe dochters gesproken. Al pratend merkte ik dat het toch wel een heel ingrijpende gebeurtenis voor me is geweest; deze zes weken hebben veel rust in m'n hoofd gebracht.

Kattenagels in de salade

Kattennagels, of racimo de pastor, herdersdruif

Vandaag opnieuw een luie dag. Het was koud. Boodschappen gedaan, koffie gedronken, ontbeten. En natuurlijk voor de laatste keer gebridged in de NLse club. We werden vijfde deze keer.
Over de boulevard gewandeld en het restaurant La Fosa bekeken. Gaan we vrijdag met Teresa eten.
Rafa heeft ons bij een van zijn wandelingen een eetbaar plantje getoond dat goed verwerkt kan worden in een salade. Het is een soort vetplant die hier en daar in grote hoeveelheden in, op en tussen de kalkrotsen groeit. We hebben er al een aantal keren flink van geoogst en Roos verwerkt het als gezegd door de salade. Het heet unas de gato, kattenagels (er hoort nog een "tilde" op de n maar dat weigert deze PC te maken har har.
Alvorens de blaadjes van dit plantje te verwerken dien je ze een nacht in de olie met zout te laten staan; vers zijn ze niet lekker. Maar bewerkt is het een smaakbrengende component van de salade. Wij houden ze erin zolang we nog in Spanje zijn.

De twee bogen

Zicht op de twee oeroude bogen ooit uitgesleten door zeegang

We zijn hier nu al zo lang dat bepaalde wandelingen voor de nieuwkomers herhaald worden en dus voor ons oude rotten een tweede keer worden aangeboden. Zo liepen we vandaag opnieuw die prachtige wandeling naar de twee bogen; als ik het goed heb geconcludeerd uit het landschap dan zijn het de overblijfselen van zeegang aan de kalkrotskust, miljoenen jaren geleden; vergelijkbaar met de formaties die ik ooit in Normandië heb gezien. Aan de sporen kon je zien dat er vroeger een kust was geweest waarin deze twee bogen hadden gestaan; daarna waren de rotsen enigszins scheef omhoog gedrukt door de tektoniek. De video's van de BBC, beschikbaar gemaakt door vriend Dick hebben mij deze "(waan?)wijsheid" verschaft.
Na afloop hebben we met de club bij Imanis nog lekker een biertje gedaan.

Inhalamos, exhalamos

Dit was een behoorlijk luie dag; we hebben van de zon genoten op ons grote balkon; lekker braden en vooral niet te lang achter elkaar. Maarrrr...

Guillermo van wellnesscentrum Ilanga in Calpe

...'s avonds hebben we bij Guillermo Pilates gedaan. Valt niet mee om precies te begrijpen wat de bedoeling is als je de taal niet goed begrijpt. Maar Guillermo is van goede wil en hielp me telkens weer de brug over terwijl Roos me in het Nederlands probeerde te souffleren. Soms zijn de houdingen waarin je je armen moet houden zo ingewikkeld dat ik het maar nauwelijks voor elkaar krijg; dan moet Roos altijd een beetje om me lachen; heb ik bij Debbie soms ook.
Maar wat ik echt hilarisch vond is de consequente manier van ademhalen die Guillermo hanteert; bij inspanning uitademen en bij ontspanning inademen; misschien wel omgekeerd maar ik weet het niet zo precies en dat speelt mij steeds parten. En dan moet je ook nog vertalen: inhalamos, exhalamos. Vertaling: wij ademen in, wij ademen uit. Die coördinatie valt me niet mee, maar ik voel dat het goed voor me is, want ik houd er meer spierpijn van over dan van al dat klimmen dat we met Rafa doen. Het is dan ook de klassieke vorm van Pilates, waarin Guillermo les geeft.
Toen ik de volgende morgen nog even langs ging bij het fitness centrum om te kijken of ik mijn riem had vergeten moest ik ook direct weer denken aan dat: inhalamos, exhalamos. 

Voor de tweede keer

Een paisano met Roos in gesprek

Vandaag weer een wandeling met Rafa. Ik smaakte het genoegen om voorin te kunnen zitten op weg naar de wandeling van vandaag. Ach, dit soort zaken laat ik altijd lekker over me heen komen: "ik zie wel wat er gaat komen". Neemt niet weg dat ik daardoor zowel de heenrit als de terugrit met Rafa heb kunnen praten over verschillende aspecten van de Spaanse maatschappij en niet alleen maar over het wandelen.

We gaan op weg. Eerst instructie van Rafa

De rit voerde langs veilig afgezette bergwegen met scherpe bochten en schitterende uitzichten op bergen en diepe dalen; het is toch wel een heel mooie omgeving als je het binnenland ingaat. Op zeker moment zag ik een reclamebord waarop paella werd aangekondigd: "dat bord herken ik", en inderdaad, hier waren we al eerder geweest met een wandeling door Marjon geleid. Bij aankomst werd ik aangesproken door een spaanse meneer; vermoedelijk een landarbeider op leeftijd. Ik riep Roos erbij; de meneer had duidelijk behoefte aan een praatje en realiseerde zich niet dat ik hem niet kon verstaan. Een vriendelijke meneer die met trots over deze omgeving sprak met haar vele wandelingen en mooie verten.

De verlaten terrasjes waar vroeger de landbouw op werd bedreven.

Vandaag dus die wandeling die we al eerder deden; het was die wandeling waarin we telkens weer verrast werden door een oefening met een helikopter. Nu niet, we liepen rustig in ganzenpas door het zonovergoten landschap; we boffen met het weer; lekker in korte broek door het struweel. Er werd rustig aan gelopen; alle tijd om om me heen te kijken; ik maakte wat foto's van de oude landbouw infrastructuur; de terrasjes met de verzamelde stenen als muurtjes om de aarde bij elkaar te houden. Het leven van een bergboer bestond voor een belangrijk deel uit stenen sjouwen. Ik sta vaak verbaasd over de hoeveelheid stenen die in de loop van de eeuwen moeizaam uit de landerijen zijn verwijderd en in muurtjes of in hopen zijn neergelegd. In NL hebben we de dijken met moeite aangelegd en in dit soort landen als Spanje en Griekenland is het een kwestie van stenen verplaatsen.

Roos ruikt aan de overvloedige amandelbloesem

Het is wel grappig dat je van zo'n wandeling zo weinig herinnert; bij het restaurant aan het begin herkende ik de plek; ook bij de eerste stukken was er herkenning. Maar bij een cruciale afslag was ik ervan overtuigd dat we de vorige keer linksaf waren gegaan en Rob eveneens, maar nee hoor, uiteindelijk herkende ik een bepaalde opgang weer en de plek waar we de vorige keer hadden geluncht en het is hoogstens twee weken geleden. Je kunt zo'n wandeling rustig vaker lopen want verrassend blijft het altijd.

Rafa spreekt de groep toe

En om 18.00 uur zijn we nog naar de Pilatesles van Guillermo geweest. Door al dat wandelen dat ik doe heb ik toch wel erg stijve spieren merk ik. Ik zal toch weer eens wat vaker naar Pilates moeten gaan; vind het wel leuk om dat hier in Calpe ook te doen. We hebben een heel programma zo al met al met bridgen, wandelen en alle activiteiten van "Loopend Vuurtje" en dan nu ook nog cultuur, Pilates en woensdagavond zingen. Het bevalt me hier uitstekend en ik zal Roos proberen over te halen om volgend jaar weer te gaan overwinteren in deze zonnige omgeving met activiteiten. Ik kan het eenieder aanbevelen.
Voordat we vertrokken hadden vrienden het over "zelfgekozen verbanning" of maakten van die opmerkingen als: "een hele oude tante van mij deed dat vroeger ook", daarmee wel de toon versterkend die ik zelf ook een beetje voelde: het is iets voor oude mensen; eerlijk gezegd zie je hier ook meer rollators en van die gemotoriseerde leunstoelen dan kinderwagens. Maar de combinatie van lekker veel zonlicht en warmte maar vooral die activiteiten en het groepsproces maken deze zes weken tot een feest. Al dat beton neem ik op de koop toe en daar kijk ik zo langzamerhand ook wel omheen.

De rode wandeling naar de Olta

Gezellig met Roos en Annet aan de wandel

We hadden Annette gevraagd of ze het op prijs zou stellen vandaag met ons mee te lopen zodat ze de opgang naar het wandelnetwerk van de VVV kon vinden. En zo zaten we gedrieën om 11.00 uur na de gezamenlijke koffiebijeenkomst op de bus te wachten. Het plan was om "de rode wandeling" te gaan doen. Dus uitgestapt bij het busstation en via de grote weg naar de wegwijzer gelopen en rechtsaf de groene wandeling gelopen tot de volgende wegwijzer; daar linksaf en goed opgelet het paadje van de rode wandeling ingeslagen. Ik had hier vorige week in de regen al lopen soppen en hier ergens mijn broodje opgeknaagd op een droog plekje onder een boom. Nu was het lekker droog en niet te warm.
We liepen duidelijk door het bed van een droge barranco; allemaal rolstenen maakten het tot een relatief lastig stuk. Onderweg duidelijke markering totdat we linksaf moesten uit de bedding en bij het verkeerscircuit kwamen. Daar hebben we wat lopen klooien maar met behulp van kaart, GPS en goed nadenken vonden we de juiste richting en ja hoor, daar was weer een - enigszins verweerde - markering. Een stuk asfaltweg en toen weer het struweel in en lekker door het bos. Was goed gemarkeerd totdat we een verwarrend stuk tegenkwamen bij de spoorbaan. Op dit moment is er van spoorbaan niets te zien; rails en bielzen zijn volledig verdwenen. Hier raakten we in verwarring door de markering die niet eenduidig was en door ons verkeerd werd geïnterpreteerd; we liepen een stuk rechtsaf over het voorheen spoortalud totdat ik concludeerde dat dit niet kon kloppen. We liepen terug en daar namen we het - achteraf gezien logische - ongemarkeerde paadje rechtdoor en even verderop was weer een markering. De rest was alleen maar zwaar; behoorlijk steil, glibberig en stenig maar we liepen het met plezier en bereikten een picknickplaats waar ook een gezin met kinderen zat te eten. Na de lunch de zelfde route terug gelopen en met de bus naar Esmeralda Suites, ons appartementencomplex.
Om 17.00 uur afscheidsborrel van Rien en Ria en om 18.00 uur bridgen in de Engelse club. En laten we daar nou (gedeeld) eerste worden; we waren zo trots als een hond met zeven staarten!
meegenomen.
'sAvonds naar de Engelse club en lekker gebridged. Om half tien alweer thuis.

Winterreise in Calpe

Vincent Antequera, bariton en aan de piano Oscar Oliver voeren Winterreise van Schubert op

Roos had de Informacion Calpe meteen aan het begin van ons bezoek alhier bezocht. Ze had gevraagd naar wandel mogelijkheden en wat er zoals verder nog te doen was in Calpe en omgeving. Zo verkreeg ze de kaart met wandelingen die voeren over de oude paden van de landarbeiders die daarmee de terrasjes met amandelbomen, olijven en druiven konden bereiken. Wandelingen waarvan we inmiddels de meeste al hebben gelopen en die verrassend plezierig zijn.
Maar ze kreeg ook een folder met de voorstellingen van het Casa Cultural en daaruit bleek dat er vanavond een uitvoering zou zijn van Schuberts' Winterreise. Deze prachtige liederencyclus hebben Roos en ik jarenlang samen gedaan; Roos zong en ik begeleidde haar achter de piano of vleugel.
In die tijd hebben we ook eens een uitvoering gegeven van de cyclus voor zover het de liederen betrof die we goed beheersten, d.w.z. die ìk goed kon spelen, want Roos had geen moeite met de liederen. Het was een uitvoering voor de bewoners van een bejaardentehuis bij ons in Bilthoven/De Bilt. We fietsten door de regen, maar dat mocht de pret niet drukken. Roos kondigde de cyclus aan waarop een oudere heer riep: "kan ie wat harder?" Hij verwachtte duidelijk geluidsversterking maar die kent het klassieke lied niet.
Na afloop verkondigde die zelfde meneer luid en duidelijk zijn mening over de cyclus: "Geef mij maar Vader Abraham". Ik moest om die opmerking inwendig wel zo verschrikkelijk lachen; de bekendste liederencyclus en dan dit?!. Maar er waren ook twee dames die aandachtig hadden zitten luisteren en geroerd waren dat hun dit voorgeschoteld was geweest; zij bedankten Roos en mij bijna met tranen in hun ogen.
We hadden onze groepsgenoten op de hoogte gesteld via WhatsApp; er was slechts één geïnteresseerde, Rixt die met ons mee wilde.
Roos had haar tijd nog nuttig gemaakt met het volgen van de "risotherapia",  lachtherapie; ik had afgezien van wat boodschappen doen de hele dag een beetje lopen of beter gezegd, liggen lummelen op het balkon in de zon en moest nodig wat wandelen. Dus ging ik bijtijds aan de wandel naar de Casa Cultural. Roos zou met Rixt met de bus komen. Ik stond hen op te wachten en daar kwam Roos in haar eentje aangelopen; Rixt had de bus gemist.
De bariton Vincent Antequera en aan de piano Oscar Oliver hebben ons op een fijn concert onthaald; het was nog gratis ook! De niet zo grote zaal was niet eens vol ondanks al die toeristen hier; de culturele belangstelling is niet erg groot onder overwinteraars en Calpenaren. De uitvoering vond ik roerend; het gaat ook om een weergave van een emotionele wandeling van een verliefde jongeman die zich afgewezen voelt. Liederen uit de romantiek, dus qua tekst wat emotioneel triest beladen maar door Schubert op weergaloze wijze muzikaal ondersteund. Ik genoot er van. We kennen die liederen tot iedere noot en dan kun je er nog extra van genieten.
De "laatste bus" bleek slechts in zomertijd te rijden en aangezien ik te gierig ben om een taxi te nemen hebben we de dag afgesloten met een ontspannende nachtwandeling over de boulevard. Uiteindelijk lagen we er pas om 00.30 in; bijzonder laat voor ons hedendaagse doen.

Zicht op Guadalest

Rafa instrueert de groep vooraf

Gisteravond kreeg ik een eppie van Anne-Marie dat Marion zich had verteld en dat er nog een plaats voor mij was bij de wandeling met Rafa. "Niet zo zwaar" was de categorie waarin Rafa deze wandeling plaatste. De meesten van ons groepje hadden weinig moeite met de klim en de afdaling; het ging dit keer over een pad dat Rafa had ontdekt en dat feitelijk ongemarkeerd was. Vogelgekwetter en bloemenpracht vielen vielen ons ten deel en boven gekomen hadden we een mooi uitzicht op het stuwmeer en op Guadalest en enkele andere bergdorpjes; ook de hoge pieken met sneeuw erop en het observatorium bovenop de berg konden we ondanks de lichte nevel goed onderscheiden. Het kleine kasteeltje op de rots, uit de tijd van de Arabieren kon ik met de kijker goed zien.
Al met al heb ik ontzettend genoten van dit onverwachte uitstapje. Bloeiende planten alom; gaspeldoorn en rozemarijn kende ik wel maar het mooi blauw bloeiende plantje niet.  Ik laat de foto's voor zich spreken.

Een mij onbekende blauwbloeier

Rozemarijn

Gaspeldoorn

Worstelend op het mooie bergpad

Roos op de mirador

Roos aan de appelkruimeltaart

Ochtendgebed bij Imanis

Alex van bar restaurant Imanis

Roos wilde vanmorgen om 9.30 bij de Pilates les zijn; om half acht werd ik wakker; te laat om de eerste "thuisgangers" uit te zwaaien, maar ruimschoots op tijd om bij het Duitse bakkertje broodjes te gaan halen. Probeer ik mij in mijn beste Duits verstaanbaar te maken daar blijkt dat de dame voortreffelijk NLs spreekt; zij heeft enkele jaren in NL gewoond. En dus nam ik afscheid met: "doei", de uit Brabant overgewaaide modernistische afscheidsroep.
Lekker  met z'n tweetjes ontbeten en toen naar Imanis voor de koffie. Ik voelde hem al op komen zetten en moest na binnenkomst direct naar de gebedsruimte voor mijn ochtendgebed; het dieet van bonen en sinaasappels stimuleert dat hier in Spanje in hoge mate! We hadden ons eerste bakkie nog maar nauwelijks op of ook Roos moest gevolg geven aan haar gebedsdrang.

Aan het ontbijt

Grappig genoeg kwam degene waarvan ik de uitdrukking "ochtendgebed" heb, Henk de Kater, gisteren nog ter sprake toen Roos mij vroeg of ik de gisteren op 93-jarige leeftijd overleden huisarts Nico van Hasselt kende. Dat was het geval, beide heren kende ik uit mijn tijd als hoofd van het huisartsenlab, de SAL te Utrecht.
Na Imanis ging Roos naar Pilatesles; ik ging wat boodschapjes doen; jamon, melk, bananen en agua con gas voor Roos. Toen ik thuis kwam zat Roos pontificaal op de bank; de Pilatesles was niet doorgegaan wegens migraine van de lesgever. Jammer, maar helaas?!

Scheermesjes voor Roos.
Taai als jarretels?!

Op dringend verzoek van Roos gingen we 'smiddags naar een visrestaurant bij de haven van Calpe; Roos had daar haar oog reeds op laten vallen toen we voor het eerst bij de haven liepen te kijken. Dom genoeg bestelden we zowel voor- als hoofdgerecht. Na het voorgerecht - gefrituurde vis - zat ik feitelijk al vol en daarna kwam een oude wens van mij: Zarzuela, een visschotel in bijzondere saus. Hier zit een anekdote aan verbonden die ik graag in deze blog wil ventileren. In vroeger tijden - ik was nog met Lien getrouwd - gingen we bijzonder vaak uit eten, in Amsterdam was dat. Bij een van die vele gelegenheden aten we in een visrestaurant en ik at daar zarzuela. Dat was wel zo onbeschrijfelijk lekker; vooral die geurige, rode, smaakvolle saus was "goddelijk". Jarenlang heb ik geprobeerd om die smaak ook zelf te bereiken; het mosselsap als basis, ik probeerde van alles maar het lukte me nooit. Deze vakantie heeft Roos ook zarzuela gemaakt, althans wat er volgens haar voor door moest gaan. Ik hield het er maar op dat ik me toen niet zo lekker voelde, maar de smaak haalde het lange na niet bij wat ik me ervan herinnerde en enigszins van had voorgesteld. Maar nu dan in Calpe.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het lekker was ondanks dat ik feitelijk al behoorlijk vol zat, maar het haalde niet bij mijn herinnering uit die jaren zeventig in dat kleine Spaanse restaurantje in Amsterdam. Later heb ik nog eens woorden gehad met Roos over het woord "Zarzuela"; volgens mij was het een visgerecht en volgens Roos was het een Spaanse dans. Moeten we maar vergeten; het betekent beide ha ha; zoals meestal had Roos gelijk.
Roos nam vooraf een gerecht met schelpdiertjes die wij in NL scheermesjes noemen; de Spaanse naam is mij ontschoten. Ze wilde dat altijd al eens proberen. Wel, zag er leuk uit zo'n schotel met zes van die langwerpige schelpen met daarin een langwerpig stukje schelpdier, maar het mondgevoel was dat van het kauwen op een stuk rubber; zo stel ik mij voor dat je op jarretels zit te kauwen. Ter compensatie hielp Roos mij met de berg gefrituurde vis. Haar hoofdgerecht was heerlijk zo vernam ik terwijl ik mij door de enorme pan zarzuela heen werkte. Gelukkig stelde de ober voor om de rest, inclusief de lekkere saus mee te nemen in een bakje. Alzo geschiedde.
En om de dag af te sluiten hebben we nog lekker gebridged in de NLse club hier in Calpe; we werden net als vorige week vierde; niet slecht. Had helaas geen fototoestel bij me om dit vast te leggen.

Zwijnenjacht

Deze markering had ik maandag in de regen over het
hoofd gezien. Roos zag hem zelfs uit de verte?!

Rien had een leuk gedicht gecomponeerd voor deze laatste ochtendkoffie voor degenen die morgen vertrekken; leuk zoals hij de sfeer versterkt; we zullen hem gaan missen als hij vertrekt; een echte Brabantse grappenmaker. Bedankt Rien en natuurlijk ook Ria!
Marjon lichtte het programma voor de volgende week toe terwijl de altijd storende bediening er gewoon doorheen kakelt wie er "Americano" of "Cafe con leche" wil hebben; ik kan gewoon mijn lachen niet meer inhouden zo hilarisch vind ik dat storend gedoe.
Terwijl de club uiteen ging liepen Roos en ik naar de bushalte; we wilden de groene wandeling helemaal aflopen te beginnen bij het busstation van Calpe. Begon al snel behoorlijk mooi; met een klein tunneltje onder de snelweg door en verder door het groen vrij dicht langs de snelweg. Bij de brug onder het spoor trokken we onze warme kleding uit; dit was een onvervalst warme dag; hiervoor zijn we toch aan het overwinteren! Even verderop moesten we helaas keren; een ketting met een bordje en daarop geschreven: "atención, cacería de jabalí" met de datum van vandaag: wilde-zwijnenjacht!

Caceria de jabali

We hadden geen zin in een verdwaalde kogel dus we keerden, en liepen de route die ik afgelopen maandag in de regen had gedaan; was voor Roos deels nieuw. Lekker door het groen en zo dicht bij Calpe. Toch weer 12 kilometer en Roos zei dat ze best moe was; ik voelde misschien mijn bilspieren nog van het klimmen van gisteren, maar verder niet echt moe.
Terug op het appartement wat gegeten en vervolgens naar de afscheidsborrel van degenen die morgen terug naar NL gaan. Gezellig bij Imanis. "Men" vroeg naar onze wandelingen in de buurt; ik haalde de kaart en kreeg het merkwaardig commentaar: "die kaart hebben wij ook; daar kunnen we niks mee". Tja, aan wie zou dat aan liggen vroeg ik mij hardop af; niet aan de kaart in ieder geval want wij lopen er met veel plezier op.

Om de Puig Campana gelopen

Prachtig zoals deze rots zich aftekent tegen de strakblauwe hemel

Dit was wel weer een heel schitterende wandeling die Rafa ons voorschotelde! Een drie kwartier rijden van ons onderkomen vandaan werd de bus geparkeerd en met een man of 12 ging het de berg op. Het weer werkte ook mee; mooie heldere blauwe lucht waartegen de kalkrotsen zich fraai aftekenden. Het geheel zou 12 kilometer wandelen betekenen; voor ons laaglanders nauwelijks een stevige wandeldag te noemen, maar hier in de bergen is het toch wel "different cook". In zo'n driedimensionaal landschap begin je strijk en zet met stevig stijgen. En dat hebben we geweten; zeker twee uur lang was het stijgen geblazen; lekker zweten en steeds meer warme kleding in de rugzak. In korte broek zou ik vrijwel de hele wandeling afleggen. De volgende dag zou ik tot mijn verbazing constateren dat ik forse krassen had opgelopen van de struiken die het pad omzoomden. We kwamen vervolgens in het schaduwdeel van de berg; we waren inmiddels ook zo ver gestegen dat de grond zelfs nog bevroren was. De lucht was inmiddels voldoende opgewarmd om het niet koud te hebben; overigens had ik wel mijn charmante blauw/groene muts opgezet om de kaalheid te compenseren; ik heb een hekel aan een kouwe kop.

GroepsgenootAnna maakte deze foto van mij bovenop de berg;
ik liep lekker in korte broek en zonder hoofddeksel

De uitzichten waren zo mooi; het pad was heel goed te belopen; hier en daar wat geitebokkenwerk maar in het algemeen heel goed te doen. Steile hellingen waar ik inmiddels niet meer voor opzij ga; sinds onze griezeltocht op Kreta ben ik mijn hoogtevrees behoorlijk kwijt gelukkig.
Daarna het afdalen; duurde ook uren en ik realiseerde me goed dat we dat hele stuk dus ook gestegen hadden. Het deed me ontzettend veel plezier om te kunnen constateren dat mijn conditie weer helemaal op peil was; wat een verschil met een dag of tien geleden toen ik helemaal achteraan de groep bleef hangen samen met Corrie; ik kon toen gewoon niet meer; was toch de griep die de hele groep hier teistert of geteisterd heeft.
Uiteindelijk kwamen we weer bij de auto's; de terugtocht ging in stilte; iedereen was hardstikke moe; alleen de sonore bas van Rafa hoorde ik nog zo af en toe.
Afsluiting met een borrel bij Imanis. Roos heeft de bonensoep toebereid terwijl ik uitgebreid heb gedouchet; ik had behoorlijk lopen zweten. Lekker gegeten, gesnaaid en niet eens zo vroeg in de koets; wel gezellig zitten eppen met deze en gene.

Door de regen

Huib had voor mij de elektronische kaart van dit gebied voor gebruik in de GPS opgestuurd; Theo had een kabeltje en zo kon ik uiteindelijk toch optimaal gebruik maken van mijn GPS apparaat. Ik had de oude track gewist en hij was nu echt gebruiksklaar. Dank aan beide heren!
Er wordt geklaagd over het weer; niet door de lokale mensen maar vooral door de overwinteraars. Nou, mij hoor je niet klagen hoor; het is hier een stuk warmer dan in NL en een beetje regen is goed voor de droge landerijen hier. En als de zon schijnt is het heerlijk toeven hier; gisteren heb ik zelfs in korte broek gewandeld!
Dat was vandaag niet het geval. Na het bridgen van gisteravond in de Engelse club was het laat geworden voor ons Spaanse doen; ja ja, 23.00 uur. Dat kwam niet alleen door het bridgen, want dat was eigenlijk best vroeg afgelopen maar door het gezellige ep-je van Jantine uit het verre Connecticut waar het overigens nog veel kouder is dan in NL! Natuurlijk moest dat uitgebreid beantwoord worden. Maar goed, we werden pas om - ik schaam me bijna om het te vermelden - half tien wakker. Snel uit bed en lekkere broodjes gehaald bij de Deutsche Bäckerei; ontbeten op ons dooie gemak en vervolgens  samen koffie gedronken bij Imanis. We zagen telkens bussen voorbij rijden en ik realiseerde me dat het al laat was eigenlijk. Voor 'smiddags was regen voorspeld; Roos wilde haar voeten, althans haar enkels even een dag rust geven en ze moest haar gerepareerde bril om half vijf ophalen, verder wilde ze om 18.00 uur naar de Pilatesles.
Uiteindelijk nam ik de bus van 13.00 uur en beladen met leeftocht en regenspullen ging ik op weg naar het busstation om vandaaruit de VVV wandeling te gaan lopen. Het heeft inderdaad gedurende vrijwel de gehele wandeling wat geregend; lichte regen zouden we in NL zeggen, maar voor hier was het toch wel een stevig buitje. Ik trok me er niets van aan; heb mijn bammetjes opgeknaagd in de droogte onder een boom en via de kaart en vooral via de GPS mijn weg gezocht. Heerlijk gewandeld en geëindigd, hoe kan het anders bij Casa Miguel en een biertje met calamaris genuttigd.
Ik nam de bus van kwart voor vijf aldaar en hoopte maar dat Roos bij het plaza Colon zou instappen hetgeen het geval was. Was ze gelukkig op tijd voor Pilates en ze had haar nieuwe bril op; keurig gerepareerd. Nog een koffie bij Imanis en naar het appartement. Een warme douche en droge kleren maakten deze dag compleet.

Dankzij de VVV van Calpe

Het vrolijk klaterend stroompje van de barranco. Het water is zo helder dat je het niet ziet op de foto

Loopend Vuurtje, de organisatie waarmee wij hier overwinteren verzorgt een behoorlijk uitgebreid programma aan wandelingen en andere excursies. Desondanks zijn er dagen die we dan natuurlijk zelf moeten vullen. Had ik mijzelf eerst wijs gemaakt dat ik met de wandeling naar en/of van Moraira mijn lege dagen wel zou kunnen volwandelen daar had Roos via de VVV Calpe een heel wat aardiger alternatief gevonden; een kaart van de omgeving met daarop aangegeven allerlei wandelingen die in het veld ook gemarkeerd blijken te zijn; echt gemarkeerd en niet op zijn Spaans d.w.z. nagenoeg afwezig.
Ook vandaag begonnen we bij Ermita San Joan; taxi besteld en voor 13 eurootjes kwamen we op ons beginpunt aan, Vandaag de roze wandeling. Afgezien van de afslag over de baranco verliep het eigenlijk helemaal goed; de markering was overal goed te vinden. Dat we die afslag over de baranco pas in tweede instantie vonden was meer een kwestie van onjuiste interpretatie van de kaart en de afstanden want in tweede instantie begrepen we eigenlijk niet waarom we de markering over het hoofd hadden gezien. Grappig genoeg ontmoetten we een hond die ons bijzonder kwaadaardig bejegende toen er een hek tussen stond; toen we na een omweg door zijn tuin liepen deed hij niks?!
Het mooiste onderdeel van deze wandeling was wel de oversteek over de baranco; hadden we het water al van afstond horen stromen daar stonden we nu bij het stroompje. Een ceti zanger liet van zich horen; is een piepklein vogeltje met een keihard geluid. We maakten foto's bij de oversteekplaats en vervolgden de prachtige wandeling.
Het was gewoon warm; ik verkleedde mij in korte broek; rugzak stond bol van alle warme kleren die erin moesten. Overigens was dat maar van korte duur want na drie uur begon het weer snel af te koelen.
Uiteindelijk kwamen we bij het busstation van Calpe uit. Dat betekent dat we het padencomplex makkelijk via de bus kunnen bereiken; ga ik morgen maar eens proberen. Nu liepen we naar het plaza Colon, dronken nog een café con leche en namen de bus terug naar het appartement.
'sAvonds hebben we nog gebridged op de Engelse club; ongezellige zaal, veel te koud maar wel leuk gebridged. Ik was niet erg in vorm en we hebben dan ook slecht gescoord; maar daarom nog niet getreurd; volgende keer beter.

Gebroken pootje

Lekker lunchen bij Casa Miguel met een pittig Turia biertje. Roos onherkenbaar met mijn leesbril als
tijdelijke prothese

Gisteravond, bij het afdoen van de bril voor het slapen gaan brak het kwetsbare titanium pootje van Roos' bril af. Zij heeft een bril, nou ja bril; het zijn twee brillenglazen die door subtiele verbindingsstukjes en neussteuntje tot een brilloïde structuur zijn gemaakt. Maar dankzij de enorme taaiheid van het metaal Titanium heeft de constructie het zes jaar uitgehouden. Maar nu gaf het toch de geest en toen ik de brokstukken overzag had ik toch wel ontzag voor de ingenieurs die dit kunstwerkje ooit draagbaar hadden doen zijn.
Maar 'snachts zat ik er toch wel over in hoe dat nou de komende drie weken verder zou moeten; zonder bril over die enge paden door de bergen lopen leek mij niet handig. Mijn leesbril bood gelukkig enig soelaas; die bril heeft een mindere sterkte dan mijn normale bril en zit meer in de richting van wat Roos nodig heeft. En zo liep zij vandaag met mijn donkere leesbril op; eerst koffie gedronken bij Imanis en daarna onderweg naar Calpe town om een opticien te vinden die misschien een oplossing zou bieden. Een eerste opticien kon ons niet helpen maar verwees ons naar een collega opticien die het type bril dat Roos had, voerde. En inderdaad, de twee dames aldaar kunnen de glazen van Roos' bril overzetten op twee nieuwe poten van het zelfde merk. Maandagmiddag kunnen we het herstelde montuur op gaan halen. Tot die tijd zal Roos zich moeten behelpen met mijn leesbril.
We hebben vervolgens heerlijk geluncht bij het restaurantje annex café tegenover het centro de salud: Casa Miguel. En we hebben er toch opnieuw zo heerlijk gegeten. We kozen de zelfde gerechten voor de lunch: estofado, een heerlijk stoofschotel/soep met vlees van wild zwijn en vervolgens conejo con ajil. Nog een lekker dessert en koffie en we gingen geheel verzadigd met de bus terug naar ons appartement.

Guadalest

Marion stelde het voor als "Valkenburg"; erg toeristisch maar best mooi. Eerlijk gezegd vond ik dat ze het plaatsje daarmee tekort deed. Is Valkenburg niet veel meer dan een museaal grottencomplex met een paar straten die naar bier stinken en een schitterend NS station, daar straalde Guadalest een oude grandeur uit. Uit de tijdstabel op het infobord viel op te maken dat het is gesticht door de Arabieren. Na een 200 jaar is het definitief overgegaan in handen van de verschillende heersers in Spanje, waaronder de reyes Catholicos natuurlijk maar ook Filips II en zelfs Franco en uiteindelijk koning Juan Carlos.

oude werktuigen

WIj bezochten het museum met de uitstalling van de oude boerencultuur in deze bergstreek. Leuke films uit vroeger tijden met de activiteiten; een stal binnenshuis, een oliepers, een watermolen en nog veel meer.

Natuurlijk bezochten we ook het woonhuis en het kasteel van de voormalige heersers; dit was ingericht als museum en bevatte een bijzondere bibliotheek; van die oude boeken zijn we altijd onder de indruk. Het werk van Vergilius in van die oude banden; schitterend om te zien. Al die familieportretten met trotse adellijke koppen; oude grandeur. Ik vond het imposant alles bij elkaar. Was gelukkig niet erg druk met bezoekers; je moest ervoor betalen en dan komen al die dagjesmensen niet had ik de indruk; krentenkakkers har har.
Bij vertrek kochten we olijfolie voor de salade en ik kocht een mandje voor kleinzoon Bram indachtig het succes ooit met het mandje uit Madeira voor de kinderen van Arja.

oude geschriften

oude

oude mensen

Heen- en terugweg met de auto waren prachtig; het landschap hier is verrassend van schoonheid; geologisch allemaal kalk van zo'n 150 miljoen jaar oud; stijl afgesleten vaak.
Weer terug op het appartement heeft Roos nog even flink gehapt in het restje boerenkool van gisteren; zij ging na de vrijdagafscheidsborrel door naar de Pilatesles en moest toch wat gegeten hebben voor die tijd. TIjdens de borrel had Roos een bijzonder gesprek met Rafa over de huidige ontwikkelingen in Spanje. Ik zat met deze en gene wat te babbelen over het overwinteren in Spanje.
Ik ging naar het appartement om de tas te halen om wat boodschappen te doen. Met boodschappen nog even terug naar Imanis voor een kop koffie en nog genoeglijk nagepraat met Greet.

Over de graat in Benimaurel

Samen bovenop de graat. Voor de gelegenheid had ik m'n zondagse muts afgezet!

Een schitterende klauterpartij vandaag; eerst met de auto naar Benimaurel - een klein bergdorpje - en van daar uit omhoog via een schitterend bergpaadje naar de top van de graat. Daarna begon het hogere berggeit wandelen. Met handen en voeten over enorme rotsblokken klimmen. Later werd het wat rustiger, maar het bleef een spannend pad. Marion heeft er een filmpje van gemaakt, d.w.z. dat ze de foto's door haar iPhone aan elkaar heeft geplakt en van muziek voorzien. Misschien kan ik die nog eens aan deze blog koppelen. Eén van onze groepsgenoten maakte een leuke foto van Roos en mij terwijl we ergens bovenop de graat zaten te lunchen.
We klauterden weer verder en uiteindelijk ging het naar beneden, terug naar het dorp. Het was zo'n heldere dag dat we in de verte het eiland Ibiza konden zien liggen. Ik had, wijs geworden mijn verrekijker meegenomen en kon heel duidelijk de contouren van het eiland zien alsmede de bootjes die tussen eiland en vaste land voeren. Even verderop kon ik ook wat vogels ontwaren in de schitterend bloeiende amandelboomgaarden; een zwartkop met een groengrijze borst.
Op het terras in het dorp een Turia gedronken; is een bier uit Valencia met een stevige bite; erg lekker biertje.
'sAvonds hebben we met vereende krachten boerenkool gemaakt van de struiken uit Jesus Pobre en pluma in plaats van rookworst; Roos nam aardappelen en boerenkool voor haar rekening en ik de pluma. Het werd absoluut smullen!!

Ook dit is/was Calpe?!

Koffieochtend met de club bij Exotico

Een afwisselende dag! Eerst koffie gedronken met de hele club bij Exotico en daarna met de taxi naar Hermita San Juan en van daar uit een wandeling die Roos bij de VVV had gescoord. En dat was echt bijzonder! Goed gemarkeerde paden; eerst de oranje rondwandeling vanuit de Hermita zelf; een landbouwbedrijfje met nog de inrichting zoals dat "vroeger" was; niet voor de toeristen maar gewoon een restant.

De binnenplaats van de Hermita San Juan

Terug bij de hermita eerst wat geluncht en toen de volgende serie stukken van de wandelingen van de VVV. Goed gemarkeerd, door de groene omgeving van Calpe; het verraste ons ongelooflijk hoe fraai de vrij nabije omgeving van dit Spaanse "Betondorp" er (nog?) bij ligt.

Zicht op Calpe geheel zonder die afstotende betontroep

Uiteindelijk kwamen we uit bij een geïmproviseerde brug over de barranco (beekje); Roos vond dat de route daar niet over kon lopen; ik was van mening dat dat wel zo was en waarschijnlijk had ik gelijk. We zijn daar eigenlijk gestopt met de gemarkeerde wandeling maar gaan het later nog eens proberen, wellicht samen met Rafa die geïnteresseerd blijkt te zijn in de wandelingen rond Calpe.

Onderweg een oude wasplaats. Ik heb daar voor de foto mijn
jas goed staan schrobben.

Wij liepen naar de oude stad en door naar het barretje/restaurant waar ik gisteren de pitstop had gehouden maar waar zoveel lekkers lag uitgestald. En inderdaad, niet alleen het heerlijke Thuria biertje was van grote kwaliteit maar ook het lekkers: inktvis, sardinas, gevulde paprika en lomo smaakte zoals ik had verwacht!



Met de bus naar ons appartement en ons voorbereid op het volgende programma onderdeel van deze afwisselende dag; de bridgedrive in de NLse club! Roos wilde erg graag en het leek mij ook gezellig; gisteravond hadden we Francois en Susan ontmoet en die hadden aangegeven dat we absolut welkom waren om vandaag te komen bridgen. Gezellig; lekker gespeeld en als vierde geëindigd. Roos had weer een stel verrassende eindbiedingen.