Luiheid (La paresse) Houtsnede, Félix Vallotton |
Die grote prenten waren erg "in" tijdens de zestiger en zeventiger jaren. Bij vele vrienden hingen die grote posters van Toulouse-Lautrec en anderen aan de muur of tegen deuren geprikt. Daarom wekt het bij mij en waarschijnlijk bij veel leeftijdsgenoten een vertrouwd, enigszins nostalgisch gevoel. En inderdaad, bij het betreden van de tentoonstellingsruimte werd ik getroffen door de bijna vertrouwd aandoende sfeer; enigszins art nouveau, meer fin de siècle, mannen met hoeden; uitdagend geklede dames; jonge vrouwen met oudere, rijke mannen, maar ook mooie natuurmotieven en enorme aanplakbiljetten die in Parijs aan de muren werden geplakt.
Een schoonheid |
Op de hogere verdiepingen waren de vaak enorme printen opgesteld die als aanplakbiljetten met advertenties voor o.a. de variété's van de Moulin Rouge werden geplaatst. Le chat noir, en andere iconen. Maar er was nog veel meer fraais, esoterisch werk van Redon, houtsnedes van Vallotton e.a. Op de hoogste verdieping werd de techniek van het printen uit die dagen getoond. Een enorme drukpers was opgesteld, maar ook audio-visuele apparatuur waarop de drie verschillende technieken, waaronder de houtsnede, steendruk en etsen werden getoond. Wat een gedoe voordat er een kunstwerk van de pers kan rollen. Ongelooflijk dat je met zo'n bewerkelijke techniek zulke mooie resultaten kunt bereiken. Kun je je niet meer voorstellen met de ver gaande technische mogelijkheden van tegenwoordig. Maar echt kunstenaarschap verloochent zich niet. Een fijne tentoonstelling zoals ik gewend ben van het van Gogh museum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten