Terugblik op Fuengirola

Een opmerkelijk stukje straatkunst middenin Fuengirola

We logeren in een wel erg simpel hotelletje, maar dat mag de pret niet drukken. Het is er in ieder geval koel genoeg om te kunnen slapen. We werden laat wakker van het kabaal op straat. Op weg naar het centrum van de stad, eigenlijk dicht bij het hotel zag ik een "Churrería", een eetgelegenheid waar je de onvervalste Andalusische "Churros con chocolate" kon eten en dat hebben we natuurlijk direct besteld. Een hele dikke, gloeiend hete kop chocolade melk waarin je de Churros, een soort lang-gerekte oliebollen kunt dopen en opsmikkelen. Ze waren nog lekkerder dan de Churros in het busstation van Aracena, waar ik ook altijd Churros at bij aankomst.

Op dit nauwelijks herkenbare pleintje kocht Roos veertig jaar geleden
het boekje La hermana San Suspicio om zichzelf Spaans te leren

We liepen door naar de stad om de oude plekjes waar Roos had gewerkt te bekijken; het pleintje waar ze het boekje "La hermana San Suspicio" heeft gekocht waar ze de eerste beginselen van het Spaans mee onder de knie heeft gekregen; het hotel "Los Pirámides", vervallen maar in herstel en waar ze haar "gasten" in onder moest brengen. Roos heeft een poosje als hostess voor een reisorganisatie gewerkt in die tijd.

Het enorme Hotel Las Palmeras. 

We gingen binnen in hotel Los Palmeras, het andere, reusachtige hotel waar de overige gasten destijds logeerden. We gingen met de lift naar boven, naar het zwembad op de vijfde verdieping en daar lagen misschien wel 200 mensen te braden in de toch best wel felle en hete zon. Zwemmen deden alleen de kinderen. Ik vroeg me af waarvoor je dan naar het strand en de zee moet gaan; kun je net zo goed onder de zonnebank gaan liggen; maar ja, ik ben een ouwe zeikerd nietwaar.

Restaurant Repipi waar we gisteravond met José hebben gegeten
en nu weer hebben geluncht. Een aanrader!

Op ons richtingsgevoel zijn we met succes maar ook met behulp van een vriendelijke kiosk-houder bij het restaurantje van gisteravond aangekomen: visrestaurant Re Pi Pi, grappige naam, lekker eten! De kioskhouder die ons zo vriendelijk had geholpen kwam toevallig langs om zijn loten te verkopen; Roos kocht natuurlijk een lot voor een paar Euro en de zeer slechtziende man herkende haar aan haar stem.

We liepen via de lange boulevard naar het kapelletje dat Roos mij ook bij het eerste bezoek had laten zien en dat als enige wat detoneert tussen alle toeristenbeton; Fuengirole is een voorbeeld van overdadige betonbouw; enorme aantallen apartementen en hotelkamers voor de zon aanbiddende toeristen. Bij onze treinrit gisteren van Malaga naar Fuengirola heb ik me dan ook verbaasd over al dat lelijks dat hier verrezen is. Soms zie je oude foto's en heel soms ook een klein stukje van hoe het landschap hier vroeger was; dan is er toch wel veel moois verdwenen helaas. Maar ja, waar niet, sprak de cultuur-relativist in mij.

We liepe naar Los Boliches en zagen daar nog een paar van de karakteristieke kleine huisjes waar in Roos' tijd nog de armere mensen woonden. Het was inmiddels bijna avond en we hebben ook daar nog wat kleins gegeten.

Vooraan de caballeros op hun paarden. De Romeria komt eraan.

De door een os en een koe voortgetrokken wagen bij de Romeria van Fuengirola

Toen we terug kwamen in Fuengirola vielen we met de neus in de boter: de Romeria kwam voorbij: een versierde boerenwagen, getrokken door een koe en een os, met onder een baldakijn een Maria beeld zoals dat in een zwaar katholiek land betaamt. Achter de wagen een enthousiaste groep zangers die echt op z'n Spaans klapten en riepen. Voorop drie mannen met trommel en fluit zoals ik ooit meemaakte in Aracena; een plechtstatig geheel.

Leuk hè

Hier wat minder officieel; een klein jongetje, keurig aangekleed en voorzien van een fluit en een trommel liep ook voorop; om op te vreten zo leuk. Roos heeft hem mooi op de prent gezet voor deze Blog.

Deze toch ook weer volle dag af kunnen sluiten met koffie op een terras vlakbij ons hotel.