Een stinkende pet

Het is misschien wel dertig jaar geleden dat mij het volgende overkwam. Het was de tijd dat ik heel veel wandelde met vriend Dick en dan vooral in Limburgs' dreven. We zaten dan op weg daar naar toe in treinen en bussen en we liepen weer of geen weer vele tientallen kilometers.
Op een keer zaten we in de trein op de terugweg, het had wat geregend en het stonk een beetje; ik dacht eerst dat het een van mijn medepassagiers in de trein betrof, zelfs even dat Dick een schone trui aan zou moeten trekken, tot ik mij realiseerde dat ik de lucht telkens rook als ik mijn hoofd bewoog. Het was de pet die ik op had en die ik altijd droeg met wandelen; door en door bezweet en dan weer opgedroogd. Nu door de nattigheid van de regen begon dat ding geweldig te stinken; moest nodig in de was.
En dat zelfde gebeurde me vorige week. Ik kwam bij Roos om koffie te drinken; het had wat geregend; ik had een paar lang gedragen oude handschoenen aan en een jas waarvan ik me niet kan herinneren dat ik die ooit in de was had gedaan. En daar rook ik weer die bekende vieze ouwe stinklucht: bah!, "vieze ouwe vent", schoot het door me heen. Zelfs m'n handen roken akelig; ik was gewoon vies van mezelf; heb nog wel koffie gedronken maar direct daarna naar huis, handschoenen in de container gegooid (waren gevonden handschoenen die ik uit zuinigheid al jaren droeg) en de jas in de machine. Ruikt nu weer lekker schoon.