Geen boottocht maar een Klooster bezocht

Kerk van Evangelistria, gefotografeerd vanuit een raam
in het museum.

Roos wilde graag een boottochtje maken. We hadden voor vandaag tickets besteld maar bij aankomst bleek dat de toch was gecancelled omdat de kapitein ernstig ziek was geworden, naar we begrepen had hij een beroerte gekregen. Vervelend voor ons maar nog veel vervelender voor de betrokkenen.
Wij gingen aan de haven uit arren moede maar een kop koffie drinken op een terras met wel heel erg lekkere zachte stoelen. Na daar uitgebreid van genoten te hebben besloten we om een taxi te nemen en ons naar het klooster Evangelistria te gaan bezoeken. Onderweg met de taxichauffeur uitgebreid gesproken over de (gif)slangen in dit gebeid; iedere keer als hij het woord "snake" uitsprak ging hij zich uitgebreid, tot wel drie keer toe bekruisen om het onheil af te wenden. Ik vroeg hem of het echt waar was dat er hier kwik in het drinkwater zou zitten, Mercury dat hier uiteraard Hydrargyrum, vloeibaar zilver, kwikzilver genoemd wordt. Leuk om dat woord hier in haar oorspronkelijke naam te horen; als chemicus ken ik natuurlijk het symbool Hg voor kwik, maar het woord Hydrargyrum hoor je nooit; het is altijd Mercury.

Even het oude zonnehoedje van m'n vader, dat ik nog altijd
draag nat maken voor de nodige koelte op m'n hoofd.

Welnu, het klooster was zoals Griekse kloosters altijd zijn; mooie plek met een bronnetje in de buurt, in dit geval een wel zeer fraaie kerk erbij, de refter, het weefgetouw waarop ooit de eerste, de protovlag van Griekenland werd geweven. Rust, stilte, devotie; een enorme olijfpers. En toen liepen we weer terug.
Oplettende Roos zag een voetpad richting Skiathos en dat hebben we gelopen. Kwamen we het beekje tegen dat ook het klooster van schoon water voorzag. Zo'n droog land en dan toch stromend water; alsof het land zich uitperst. Hebben we zelfs een keer in het kurkdroge Malte gevonden; zou je niet verwachten.
Was een leuke wandeling, onze tweede wandeling langs een zeer goed gemarkeerd pad. Skiathos mag zich met recht een wandeleiland noemen; hebben we niet eerder meegemaakt, noch in Griekenland, noch in Spanje!