Overbodig lawaai

Geen blad te bespeuren en toch herrie maken

Motorfietsen met knalpijpen die niet dempen maar er vooral voor zijn om op te vallen; auto's die stationair draaiend blijven staan voor de winkel waar de chauffeur boodschappen moet doen (zie je veel in Spanje); dichtknallen van deuren; harde muziek in de openbare ruimte of in gezamenlijke woningen, het is van dat lawaai dat nergens voor nodig is en waarmee je een ander stoort; meestal zonder de bedoeling om storend te zijn, maar storend blijft het.
Bij mij aan de overzijde is een zorgcomplex voor demente bejaarden; rustiger buren kun je niet treffen. Maar kennelijk heeft de organisatie nogal wat geld voor onderhoud, althans voor het bijhouden van het schaarse groen rondom het enorme pand. Het gevolg is dat daar regelmatig blad wordt geblazen, onlangs zelfs door een snel rondlopende jongeman met zo'n kabaalkreng terwijl er werkelijk geen blad viel te bespeuren: malligheid. Dat vond ik nog eens overbodig kabaal.
Overigens lijkt de bladblazer wel een soort statussymbool te zijn geworden. Ook achter de flat zijn (particuliere) tuinen en een aantal van de eigenaren vindt het kennelijk heerlijk om urenlang gras te maaien of blad te blazen; op mooie droge dagen is het een herrie van jewelste.
Als ik Geert Mak moet geloven kan het nog veel erger; in de VS is een ware oorlog uitgebroken tussen de Mexicaanse bladblazende tuinlieden onderling die de bladeren van de ene tuin in de andere blazen. Lees: "Reizen zonder John". Overigens staat in datzelfde boek ook hoe de voelbare stilte was toen de enorme prairies van wat later de VS is gaan heten nog niet waren besmet met de producten van de industriële revolutie uit Europa als de stoommachine en de locomotief.
Wanneer we aan het wandelen zijn in verre streken dan kan ik ook zo genieten van de stilte; vind ik echt iets om van te genieten.