De hoofdpersoon, de hond |
Vanavond was de absolute apotheose van zowel het voor mij relatief nieuwe fenomeen van de opera als een muzikale ontsluiting van de Russische ellende waar ik de laatste maanden zoveel over heb gelezen: A dog's heart, een opera gebaseerd op een novelle van de russische schrijver Michail Boelgakov; een satirisch verhaal over de tijd na de revolutie, de tijd van de nieuwe mens die tegen de menselijke natuur in werd doorkneed met de akelige desem van het bolsjewisme.
Een moderne opera, voor het eerst gepresenteerd tijdens het Holland Festival van 2010 maar nu in reprise. Ik ben Roos ontzettend dankbaar dat ze mij niet aflatend heeft geënthousiasmeerd voor deze kunstvorm en mezelf dat ik altijd nieuwe dingen wil onderzoeken want deze opera met haar moderne muziek en haar fantastisch vorm gegeven kritiek op het proces van het kneden van een "nieuwe mens" betekende veel voor me. Het boek "Ingenieurs van de ziel", van Frank Westerman kwam weer bij me boven drijven. Wat een gruwelijke tijd moet dit toch voor Rusland zijn geweest.
De zeer moderne muziek, het toneelspel, de zang, de regie, het was allemaal zo fantastisch in elkaar gezet. Speciaal was het gebruik van het klassiek Japanse bunraku poppenspel om hoofdrolspeler, de hond Sjarik vorm te geven.
Het einde, een harmonisch oplopende schreeuw in dissonanten, was wonderschoon gecomponeerd. Het publiek was razend enthousiast en dat deelde ik volkomen.
Ik zou zeggen: "lezers van dit blog, ga erheen zolang hij nog wordt uitgevoerd".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten