De Wewelsburg

Tussen de zitelementen zie je nog het zonnenrad

Enkele jaren geleden, bij het lezen van al die oorlogsboeken kwam ik de Wewelsburg tegen, een kasteel dat tijdens WO II door de Nazi's werd omgedoopt tot centrum voor de nieuwe Germaanse cultuur. Hoewel aan het eind van de oorlog het kasteel zou zijn opgeblazen door de Nazi's was het inmiddels als herdenkingsmuseum ingericht. Een zaal met daarin een mytische vloerversiering was nog intakt. Alles wat met de wereldoorlogen te maken heeft lijkt wel mijn pad te kruisen, zeker de laatste tijd. Het boek van Frans Nieuwenhuis heb ik nauwelijks dichtgeslagen; ik moet nog vaak aan de Russische soldaten denken na het boek van Merridale en dan nu deze expositie.

Direct na de oorlog heeft een serie schilderijen
van een regionale schilder hier gehangen ter
nagedachtenis van de ellende op deze plek.

Met de bus naar het plaatsje Wewelsburg, halte Schule. Daar uitgestapt zagen we alles behalve een kasteel. De buschauffeur was zo vriendelijk om ons de weg te wijzen; even wat teruglopen en dan het pad volgen. En inderdaad daar zagen we het liggen, maar eerst koffie drinken bij de iets verderop gelegen "Bäckerei"; dat viel tegen want die nacht was er bij de bakker ingebroken en zelfs de koffiemachine was meegepikt, althans er kon geen koffie geschonken worden. We namen wat lekkers, dan maar zonder koffie. En toen naar het bijzonder imposante kasteel.

Bij onze wandeling vonden we nog een steengroeve
waar wellicht de gevangenen te werk werden gesteld

De expositie was imposant; moeilijk hoor voor Duitsland om met een dergelijk verleden om te gaan. Maar men ging niets uit de weg. Het werk dat nodig was om de Wewelsburg destijds in te richten naar de wensen van Himmler c.s. werd verricht door gevangenen in een concentratiekamp; keihard werken met onvoldoende voedsel, kleding en continu met het gevaar om mishandeld en gedood te worden; gruwelijk. Er was een agenda van Himmler tentoongesteld, uniformen van de SS, foto's van de gruwelen. En inderdaad die kamer waarvan je kon voelen dat de cultus daar een hoogtepunt had moeten bereiken; het zonnerad in de vloer. Om dit te verhullen waren er allerlei loodzware zitmeubelen omheen en doorheen geplaatst.
Ik was er behoorlijk van onder de indruk. We waren het beu en gingen wat eten in het restaurant van het museum; was geen goed plan achteraf; smaakte nergens naar.

Hoog en ongenaakbaar verrijst het kasteel boven de bossen

Vervolgens geprobeerd een wandeling uit een folder van Roos te lopen; helaas verliepen we ons behoorlijk, maar een vriendelijke boer steeg van zijn enorme landbouwmachine en hielp ons bij de oriëntatie. Uiteindelijk vonden we een mooi pad en liepen we terug naar Wewelsburg. Tien minuten later ging de bus terug naar Paderborn. En nu dus wèl bij dat goede restaurant, met een glaasje Grauburgunder besteld ik "Schlachtplatte", een puur Westphalische combinatie van bakleverworst, bloedworst, rookworst, zuurkool en gebakken aardappelen met spek. Ik heb me aan de grond vast gegeten! dat was inderdaad een goed restaurant.

Na afloop van het eten in de "Ratskeller" een foto voor het
fraai herbouwde Rathaus van Paderborn