De eerste oogst van Theo

Niet te geloven; het stond er allemaal weer zo mooi bij; Theo had al voorjaarsspinazie voor me van zaad, onder glas opgetrokken van de koude grond. Gistermorgen was ik na bezoek aan de markt even bij de tuin langs gegaan en daar was Theo bezig met het planten van de voorgetrokken bietenplantjes. Het zou vannacht wat gaan regenen; mooi moment om te planten. Maar hij had zelf al spinazie gegeten en inderdaad, verderop in de tuin bij de platte kassen stond de spinazie op oogsthoogte. "Dit jaar wil ik er niet naast zitten hoor Theo"; vorig jaar was ik te laat om van de oogst mee te genieten; alles was zelf opgegeten of verkocht aan anderen. Theo moest lachen en zou wat voor me oogsten. Theo oogst altijd 'smorgens vroeg; dat schijnt het beste te zijn voor de smaak en de structuur van het voedsel. Hij zou een zak voor me klaar zetten mochten ze niet thuis zijn vandaag.
En inderdaad zo rond half drie vanmiddag ging ik even langs; niemand thuis, maar de zak met lekkers stond voor me klaar. Zo tegen vijven kreeg ik trek en bedacht ik mij dat ik wel eens aan de spinazie kon beginnen; eerst goed wassen; er zat overigens nauwelijks zand in; de twee slakken heb ik maar vliegles gegeven van het balkon naar beneden. De eerste helft van de spinazie te koken gezet en de tweede helft vast in het water om te wassen. De geslonken en gekookte spinazie heb ik gesneden op een bord en met een klontje boter in een pannetje aangemaakt. Ik kon het niet laten om het even te proeven en het was zo heerlijk dat ik het direct helemaal heb opgegeten. Pas de tweede helft van de spinazie heb ik uiteindelijk gekookt en gesneden en met twee doree aardappels, nieuwe oogst en een heerlijk braadworstje van Veldvarkens fatsoenlijk met mes en vork verorberd. Dat was smullen!