 |
| Drie weken oude varkentjes |
Deze etappe liep voor 80% door echt mooi gebied; rustig, afwisselend, bossen en heide maar ook landbouw. Het viel mij opnieuw oop dat je in de weilanden helemaal geen weidevogels meer ziet. Ergens bij een pareltje van een waterpartijtje met wat zompig terrein eromheen hoorde ik gelukkig een kievit. toevallig kwam daar ook net een tegenligger, een dame waar ik mee in gesprek kwam. Zij sprak mij aan over dat het hier zo mooi was en dat beaamde ik van harte. We spraken over het dilemma van landbouw en natuur; zij was er van overtuigd dat de vos en de buizerd vooral de bedreigende factor was voor de weidevogels; ik geef toch vooral de landbouw de zwarte Piet vanwege de lage grondwaterstand; er is gewwon niks te eten voor weidevogels met hun op moerasachtig terrein gespecialiseerde manier van voedselverzamelen. Er is geen slikachtig terrein meer. Dan kun je buizerd en vos bestrijden maar daarmee heeft de grutto nog niks te eten. Het gesprek ging ook nog over Afrika en over de hongerwinter. Haar familie had nog steeds contact met mensen uit het Westen via de geëvacueerde kinderen van "toen". Dat is toch wel een item hoor!
En toen door naar Veldvarkens waar ik een rondleiding kreeg; leuk die biggen met hun moeder en al die opdringerige vreetzakken achter het schrikdraad.
Beladen met vijf kilo heerlijk varkensvlees, een verrassingspakket dit keer, door naar Zelhem. Het Witte Paard bleek op dinsdag gesloten, maar ik kon toch een biertje en een tosti krijgen van de eigenaren die op het terras van het zonnetje zaten te genieten.
Met de bus terug en ik kon keutrig om 18.30 uur inchecken voor de trein van 1839 van Doetinchem terug naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten