01 april 2017

De opslag van duurzame energie

Na een bezoek aan de markt zijn we nog even de bibliotheek ingedoken. Ik wilde de "Trouw" van afgelopen dinsdag inzien vanwege het tweewekelijks artiekl van de bionische vrouw, Ylva Poelman. Deze keer ging het over het vermogen van cactussen om in droge omgevingen adequaat water op te slaan en er zuinig mee om te gaan.
Verderop in deze krant zag ik een ingezonden stuk van Marten Fluks, een oud-ingenieur, waarschijnlijk ook gepensioneerd net als ik. Hij was van mening - en volstrekt terecht vind ik - dat de toch vrij moeilijk voorspelbare aanvoer van duurzame energie gecombineerd moet worden met adequate opslagtechniek. En hij spreekt met enige drang naar de beleidsbeslissers dat hiertoe technieken ontwikkeld dienen te worden wil duurzame energie daadwerkelijk zeer grootschalig toepasbaar kunnen worden. Nu is het nog zo dat noodvoorzieningen moeten inspringen indien er onvoldoende aanvoer is van wind - of zonne-energie. Je zou in tijden van overvloedige duurzame energie deze zodanig moeten kunnen omzetten dat je er bij tekorten uit kunt putten. Denk maar aan een accu, perslucht, vliegwiel, omhoog pompen van water. Ik zou hier de elektrolyse van water en productie van waterstofgas aan willen toevoegen

De hele discussie over klimaatverandering en de noodzakelijkheid om hernieuwbare energiebronnen aan te gaan boren speelt al zeker vanaf de jaren 70 van de vorige eeuw. Ik heb dat destijds opgepikt uit de wetenschapsbijlage van de Volkskrant, in die jaren nog, samen met de NRC, een kwaliteitskrant. De Volkskrant had een bijzondere wekelijkse serie over het gebruik van waterstofgas als energiedrager. Naar ik mij herinner was er in de dertiger jaren een stad in Zwitserland, Zürich als ik goed heb onthouden die waterstofgas gebruikte als energiedrager. Waarschijnlijk werd de waterstof gegenereerd door elektrolyse van water d.m.v. energie die beschikbaar was door de waterkracht die in Zwitserland ruim beschikbaar is.
Decennia lang heb ik met toenemende verbazing moeten constateren dat er op dat gebied weinig gepubliceerd werd; wel werd er over groene energie gesproken en dan kwam waterstofgas weer om de hoek, maar dat werd dan wel gemaakt m.b.v. methaangas, waardoor er gewoon een enorme hoeveelheid CO2 wordt gegenereerd; het paard achter de wagen spannen dus.

Misschien verwacht ik wat monomaan dat waterstofgas als energiedrager een panacée zou kunnen worden; je kunt het eenvoudig transporteren net als aardgas; het heeft een hoog-energetische verbrandingswaarde. De bereiding van waterstofgas in tijden van overvloed aan groene energie zou m.i. moeten gebeuren door elektrolyse van water; dat wordt dan gesplitst in zuurstof en waterstofgas. Helaas is dat proces nogal inefficiënt. Wat ik de afgelopen decennia heb gemist zijn publicaties over de verhoging van deze efficiency daar waar de efficiency van fotoëlectrische cellen, de zonnecellen door onderzoek en technische verbetering enorm zijn toegenomen.

Ingenieur Fluks doet een beroep op de beleidsmakers om te investeren in onderzoek op het gebied van de opslag van energie. Ik zou daarbij willen denken aan onderzoek naaar de verbetering van het elektrolyse proces van water.

PS Naar ik meen is er in Duitsland al een proefproject gaande op dit gebied.

Geen opmerkingen: