Op de kaft van het boek staat heel prominent: "Falke is een kind van Joseph Roth", aldus Geert Mak. En inderdaad schrijft Jonah Falke - de laatste Falke van geboorte althans van de verarmde tak en dus de "stamhouder" - geestig, samenhangend, onderhoudend en precies. Af en toe zat ik te snikken van het lachen. Overigens ben ik van mening dat Jonah nog meer weg heeft van Willem Frederik Hermans, de wijze waarop hij de metropool Ulft, zijn geboorteplaats en waar hij is opgegroeid, beschrijft is dermate vilein dat het doet denken aan "Mandarijnen op zwavelzuur". Dat hij nog in deze plaats durft terug te keren en denkt zonder kleerscheuren te ontsnappen is je reinste overmoed.
Vaak heb ik moeite om de verschillende generaties uit elkaar te houden en daarnaast is het boek zo doorspekt met stijlfouten dat ik moeite heb om me niet te ergeren, maar dan keert het Roth gevoel weer terug en moet ik constateren dat we na Annejet opnieuw een prettig leesbare literator mogen verwelkomen.
Overigens lijkt Jonah fysiek ook op Hermans, de zelfde wat chagrijnige, achterdochtige blik die Willem Frederik zo kenmerkte zie je ook op de jeugdige foto die de achterkant van het boek siert. Ik zou wel eens willen weten of Geert Mak dat met mij eens is. Dat vileine ken ik niet zo van Joseph Roth.
Roos had het boek aangeschaft wellicht vanwege de naam Falke, bekend van de voortreffelijke wandel-sokken. Het is natuurlijk ook wel een intrigerende titel voor een boek. Ze had het uit, vroeg zich af of het wat voor mij was en ik heb het vanmorgen in de rugzak gestopt om in de trein en al wandelend van bankje naar bankje te lezen. In de trein begon ik en was zodanig geboeid dat ik tot m'n schrik vlak voordat ik uit moest stappen hoorde dat ik op de plaats van bestemming was aangeland, Harderwijk! Daar de bus genomen die 4 minuten later vertrok naar Leuvenum waar ik aan een oudje begon, de wandeling van Zwarte Boer naar Nunspeet en natuurlijk met Falke wandel sokken als steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten