Poentjak met Jim

Vandaag hadden Roos en ik een lunch afspraak met een gezamenlijke bekende, Jim. Zowel Jim als ik zijn we deelnemers aan het initiatief "Priamos", het gezelschap van KI donoren. Enkele maanden geleden ontmoetten Jim en ik elkaar voor het eerst tijdens een bespreking bij VWS. Na afloop bleek dat hij bij de stenografie van de tweede kamer werkzaam was geweest. Nu wil het toeval dat Roos daar jaren geleden eveneens werkzaam was geweest, dus nam ik aan dat Jim haar naam nog wel zou herinneren, dat bleek echter niet het geval want in die tijd gebruikte Roos nog haar ongebruikelijke geboortenaam, Rosasharn, een naam afkomstig uit het bekende boek van Steinbeck, "The grapes of wrath",  de druiven der gramschap. Een naam waarvan een oom van Roos al zei dat je zo'n naam niet aan een kind kon geven en inderdaad heeft ze die naam later verwisseld voor het gangbaarder "Roos", klinkt ook meer naar haar lieve aard! Nou daar kwamen we snel achter en inmiddels heeft Roos zelfs al kennis gemaakt met een heel gezelschap van voormalig collegae van de stenografische dienst van de tweede kamer. Maar voor vandaag had ik hen beiden uitgenodigd om gezamenlijk te gaan eten in den Haag bij een Indonesisch restaurantje waar ik al vaak geweest bent, Poentjak. Ik had gereserveerd, was achteraf misschien niet nodig geweest, maar voor de zekerheid is dat wel aan te bevelen.
En het was toch gezellig, leuk om die twee over hun werkervaringen van zo lang geleden te horen spreken. Later hadden we het met z'n drietjes natuurlijk ook over een aantal aspecten van het KI "gebeuren" waarin we allen zijn betrokken en met Priamos als platform voor de KI donoren. We hebben er zo lang gezeten dat de ober uiteindelijk uit zichzelf maar met de rekening kwam maar toen was het ook echt wel tijd om afscheid te nemen. Moeten we gewoon af en toe doen vind ik, was ook weer fijn om bij Poentjak te eten.
Voor mij was de dag hier niet helemaal mee afgelopen, want 's-avonds heb ik voor de eerste keer meegezongen met het Biltse koor "Zang veredelt" in het kader van hun afscheidsconcert zal ik tot het eind van het jaar de bassen versterken; aan mannen is altijd gebrek in een koor en ik vond het weer heerlijk om mijn stem te gebruiken. Was wel weer even wennen hoor, ik had geen partituur en bleek ook m'n leesbril nodig te hebben maar niet meegenomen helaas. Volgende week beter.