Glycanen en DNA

Tijdens een practicum Biochemie dat ik ergens tijdens mijn doctoraal opleiding was er een experiment waarbij DNA werd geïsoleerd uit een bacteriecultuur, Escherichia Coli weet ik nog. Dus eerst een kweek maken gedurende een overnacht incubatie, centrifugeren, wassen van de cellen en daarna werd de celwand van de bacteriën gelyseerd, opgelost. Tot mijn verbazing ontstond bij dat laatste onderdeel een gel in het reactievaatje, voor leken dus gewoon een buisje met een soort slijm, snot. Dat had ik niet verwacht; wat ik wel had verwacht weet ik niet meer hoor. Met een pincet kon je het DNA "oppakken" en vervolgens oprollen op een glasstaafje. Als je het liet drogen bleef er iets flinterduns over. DNA is dus goed in staat om water te binden. Dat kun je ook wel zien aan de chemische structuur met al die fosfaatgroepen; hydrofiel. En nu zat ik in de hitte van vandaag een bakje tuti fruti leeg te lepelen; daarbij bleef de wat visceuze kookvloeistof achter toen ik alle fruit had weg gelepeld. Ik dronk het bakje leeg en zag daarbij ook van die wervelingen die duiden op lange moleculen: "glycanen" bedacht ik mij, ook van die uiterst belangrijke biopolymeren waarvan ik alleen weet dat zij vaak onderdeel waren van wat antigene determinanten werd genoemd. Eigenlijk zou ik wel eens willen weten hoe de stand van kennis omtrent deze bijzondere moleculen in het kader van de immunologie staat. Maar daarkan ik toch niet de energie voor opbrengen om dat uit te gaan zoeken.