21 augustus 2020

Eric Smit en Richard Dawkins

De hier genoemde heren hebben niets met elkaar te maken; toevallig heb ik hen beiden de afgelopen week ervaren als behept met een eigenschap die tegen henzelf lijkt te werken en die ik ten enenmale ontbeer en dat is "gelijk willen krijgen". 

Eric Smit heeft een buitengewoon kritisch boek geschreven over Nina Vleeschdraager, beter bekend als Nina Brink, Nina Aka of Nina Storm. Uiterst gedetailleerd wordt beschreven hoe deze zakenvrouw in de loop der jaren opklom van "de vrouw van", tot een icoon van de internethype/bubble rond de eeuwwisseling. World Online was haar grote moment, het moment waarop zij in ieder geval breed haar bekendheid verwierf. Wat Eric heeft bezield om dit boek te schrijven is mij een raadsel. Hij beschrijft in het boek hoe zij tegenstanders voor de rechter sleept en kon op zijn vingers natellen dat hij juridische repercussies tegemoet kon zien. Dan zou ik - in bridge termen - gepast hebben en de kennis voor me gehouden hebben.

Richard Dawkins heb ik in de loop der jaren leren kennen als een buitengewoon geleerde op het gebied van evolutie. Hij heeft aan de theorie van Darwin een en ander toegevoegd. Integer en "every inch a gentleman". Wat mij verbaast is dat hij zich de laatste decennia zo heeft vastgebeten in de krachtmeting met de onwetenschappelijke religie. Net als hij ben ik agnost; heb het geluk gehad om in een vrijzinnig gezin te zijn opgegroeid. De religie is mij nooit opgedrongen, maar ik was er wel mee bekend; als intelligent en kritisch kind heb ik nooit in een hogere macht geloofd. 
Gisteravond zag ik tot mijn grote schrik dat Dawkins enkele jaren geleden een stroke heeft gehad; komt vaak van opwinding. Ook zag ik een filmpje waarin hij ten overstaan van een voor zijn tegenstander applaudiserend publiek een hoog oplopende discussie over religieuze standpunten voerde. Hij zag er ook geslagen en kwetsbaar uit en bleef keurig in tegenstelling tot zijn tegenstander; dat is niet gezond als je al wat ouder bent, waarvan acte kennelijk. In een ander interview dat ik zag bleek dat hij nu ook wat terugschakelt op dit dossier tot opluchting van zijn familie en op dringend advies van zijn behandelaar.

Ook dit zou ik nooit gedaan hebben. Wat kan het mij schelen hoe een ander over iets denkt; ik denk er wel het mijne van. Deze houding heb ik ook in mijn wetenschappelijke tijd gehad. Daar zal ik binnenkort nog wel eens op terug komen. Ambitie is iets dat mij behoorlijk vreemd is. Kennelijk compenseer ik dat met een dosis zelfvertrouwen - misschien zelfs eigendunk har har - zodat ik ongevoelig ben voor de mening van anderen als ik voor mijn gevoel ergens mee klaar ben. 

Geen opmerkingen: