Altijd een andere conclusie

Koffie en appeltaart volgens de Corona rules

 Vanmorgen om 4.45 werd ik wakker; kwam goed uit want de wekker stond op 5.00 uur; ik was uit mezelf wakker geworden en dus redelijk uitgeslapen. Misschien ook wel vanwege de noodzakelijke sanitaire stop, dat weet ik niet meer maar voor mij begon deze "werkdag" met een spontane opwekking uit de slaap. 4.45 dat betekent natuurlijk een werkdag in de Eilandspolder; deze keer voor het eerst volgens het Corona regime dat - terecht - door SBB wordt gehanteerd; anders vindt zo'n groepsactiviteit geen genade en kan niet doorgaan. Welgemoed ging ik op stap; eerst met de bus van 5.56 naar Utrecht CS waar i k al om 6.15 kon inchecken; met de Intercity naar Amsterdam CS en vervolgens door naar Edam busstation waarik keurig om 6.30 uur binnenreed. Ab stond mij al, gewapend met het fototoestel op te wachten bij de pisbak van het busstation. Als gebruikelijk naar de Rijp, naar de bakker waar dankzij onze sponsor Corinne iedere keer weer een taart voor ons wordt besteld; heerlijke appeltaart en rijkelijk veel. Bij het clubhuis arriveerden we als eersten; alle tijd om de stoelen buiten klaar te zetten en koffie te zetten.

Willem en Johan in de jol.

Langzaam druppelde de rest van de club het terrein op; we mochten met maximaal 3 mensen tegelijk in het gebouw zijn en daar hield men zich keurig aan; man voor man een stuk taart pakken met een kop koffie en weer naar buiten. Gelukkig was het mooi, althans droog weer. Daarna met de boten op weg naar de reeds gemaaide percelen. In de grote boot mochten slechts 8 mensen, Cor had zijn boot ter beschikking gesteld en Willem Rol kwam met zijn Oostzaanse jol waar twee mensen in konden. Het was zo fijn om weer in dit schitterende landschap te zijn; was met 8 mensen ook een stuk rustiger in de boot; zelfs Kees kwam aan het woord!
Drie perceeltjes deden we en ook tijdens het werk ging het voortdurend over Corona; het is toch wel een "dingetje" geworden; ik heb er zo langzamerhand zorgen over wat de effecten van al dit gedoe gaan opspelen bij de bevolking. Op Internet ontwaar ik al zorgwekkende kletskoek onder de mensen.
Gelukkig kon ik weer met Tjeerd mee terug rijden; hij dropte me bij station Maarssen. Behoorlijk moe nam ik de roltrap naar boven; de trein was er snel en om een uur of vier was ik weer thuis op de flat. Na wat boodschappen te hebben gedaan - James Grieve appels! - lekker verder aan de thee en de Trouw doorgenomen. Daarin las ik - over Corona, hoe kan het anders - dat Italië, het eerste land waar Corona hard toesloeg, zodanig dat het leger moest helpen bij de logistiek van het transporteren van de overledenen vanwege het enorme aantal doden, maar dat nu ten voorbeeld wordt gesteld aan de rest van Europa; het aantal Corona gevallen is daar opmerkelijk laag, lager dan elders. De reden die daarvoor wordt opgevoerd is de discipline die de Italianen opbrengen door zich keurig aan de regels te houden.
Net als "vroegig"  in mijn wetenschappelijke tijd kwam er direct een andere mogelijke verklaring voor deze bevinding boven drijven. Dat heb ik altijd gehad; eigenwijs?, dwars?, dat herken ik niet, maar lastig is het soms wel omdat het zo tegendraads lijkt. Ik concludeer uit deze bevindingen dat het ook wel eens zou kunnen zijn dat het gros van de voor het virus gevoelige mensen in die eerste maanden zijn geveld en dat de rest wel eens minder gevoelig of resistent is geworden; de ware reden ligt ongetwijfeld in het midden, maar de intensiteit van de eerste golf zou dit verschijnsel best kunnen verklaren. Ook zie je in Italië het verschil tussen noord Italië en zuid Italië; lijkt een beetje op het verschil tussen de VS en de Indiase armoewijken; het rijk/arm verschil betreft daar inderdaad de noord/zuid bevolking.