Op het besloten facebook forum voor donoren en donorkinderen zag ik een jonge vrouw die nieuw was op het forum en via dit medium op zoek was naar haar donorvader. Toen ik haar posting las was ik gefrappeerd door de overeenkomsten in haar karakter en mijzelf; het gevoel bekroop mij sterk dat ik wel eens degene kon zijn waarnaar ze op zoek was. Roos had via mijn facebook account ook op het forum gekeken en dezelfde conclusie getrokken en speurneus die ze is, had ze nog een aantal kenmerkende overeenkomsten vastgesteld. Fysiek op elkaar lijken door de foto's te bekijken zegt heel weinig kan ik inmiddels wel concluderen, dus dat gaf nauwelijks houvast.
De volgende dag hadden Roos en ik de afspraak met Nathalie in het Stedelijk Museum en ongevraagd deed Nathalie eveneens de suggestie dat deze jonge vrouw er weleens "eentje van ons" zou kunnen zijn.
Nu bleek Jantine, degene om wie het ging in de VS te wonen en slechts voor de kerstdagen in NL zou zijn en dat gaf voor mij de doorslag; ik heb via Facebook voorgesteld om elkaar te ontmoeten, zou ik zonder dit feit nooit van z'n leven gedaan hebben, maar gewoon rustig afgewacht hebben tot de ftDNA uitslag er zou zijn. Jantine reageerde direct enthousiast; bleek ook een jongere zus, Marieke te hebben, eveneens donorkind en zo zaten Roos en ik vanmorgen even voor elven volgens afspraak te wachten in een lunchroom in Leiden. En daar kwamen de twee dames aan; hoogrode kleur, maar de spanning was er direct af. Vriendelijke, afwachtende begroeting en we kwamen in gesprek.
Inmiddels heb ik enige ervaring in welke kenmerken ik aan mijn dochters doorgeef; heel specifiek zijn de moedervlekken, met name op de armen en de kleine handen. En inderdaad, dat was bij beiden het geval! Voor mij is de kous af, maar we wachten de uitslag van ftDNA rustig af. En we hebben zo fantastisch met elkaar gesproken over belangwekkende zaken; het was een heel warme ontmoeting waar Roos en ik het hele weekend verder van onder de indruk zijn gebleven.
Ik vond het best heel spannend omdat ik het een wel erg brutale actie van mezelf vond om een ontmoeting voor te stellen, maar ben achteraf verdraaid blij dat ik dat gedaan heb. Want Jantine blijkt meestal slechts 1 keer per jaar richting Europa te komen. Met Marieke zullen we zonder twijfel meer contact hebben. Maar met de moderne communicatiemiddelen is het heel goed mogelijk om elkaar virtueel te ontmoeten. Beter dan af en toe een luchtpostbrief met van die dunne velletjes vol te moeten schrijven zoals "vroeger".
De volgende dag hadden Roos en ik de afspraak met Nathalie in het Stedelijk Museum en ongevraagd deed Nathalie eveneens de suggestie dat deze jonge vrouw er weleens "eentje van ons" zou kunnen zijn.
Nu bleek Jantine, degene om wie het ging in de VS te wonen en slechts voor de kerstdagen in NL zou zijn en dat gaf voor mij de doorslag; ik heb via Facebook voorgesteld om elkaar te ontmoeten, zou ik zonder dit feit nooit van z'n leven gedaan hebben, maar gewoon rustig afgewacht hebben tot de ftDNA uitslag er zou zijn. Jantine reageerde direct enthousiast; bleek ook een jongere zus, Marieke te hebben, eveneens donorkind en zo zaten Roos en ik vanmorgen even voor elven volgens afspraak te wachten in een lunchroom in Leiden. En daar kwamen de twee dames aan; hoogrode kleur, maar de spanning was er direct af. Vriendelijke, afwachtende begroeting en we kwamen in gesprek.
Inmiddels heb ik enige ervaring in welke kenmerken ik aan mijn dochters doorgeef; heel specifiek zijn de moedervlekken, met name op de armen en de kleine handen. En inderdaad, dat was bij beiden het geval! Voor mij is de kous af, maar we wachten de uitslag van ftDNA rustig af. En we hebben zo fantastisch met elkaar gesproken over belangwekkende zaken; het was een heel warme ontmoeting waar Roos en ik het hele weekend verder van onder de indruk zijn gebleven.
Ik vond het best heel spannend omdat ik het een wel erg brutale actie van mezelf vond om een ontmoeting voor te stellen, maar ben achteraf verdraaid blij dat ik dat gedaan heb. Want Jantine blijkt meestal slechts 1 keer per jaar richting Europa te komen. Met Marieke zullen we zonder twijfel meer contact hebben. Maar met de moderne communicatiemiddelen is het heel goed mogelijk om elkaar virtueel te ontmoeten. Beter dan af en toe een luchtpostbrief met van die dunne velletjes vol te moeten schrijven zoals "vroeger".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten