Het klimduin op

Jonge duinen van de Hondsbossche zeewering

Een poos geleden had ik met broer Jan het klimduin in Schoorl beklommen. Jan was toen veel zwaarder en hijgde halverwege zijn longen uit zijn lijf, maar hij kwam ondanks zijn gewicht een heel eind. We spraken toen af dat we later opnieuw een poging zouden doen en dat was vandaag.
Keurig op tijd was ik op station Enkhuizen en daar kwam Jan al aangereden in een chique witte auto.

Aan de voet van het klimduin

Gezellig koutend reden we door de kop van Noord-Holland om te eindigen bij de Hondsbossche zeewering. Jan was niet op de hoogte van de versterking van deze zeewering met zandsuppletie en was bij een eerder bezoek aan deze plek in verwarring en dacht dat hij verkeerd zat. Was ook wel een enorme verandering. Ik was wel op de hoogte maar had ook niet verwacht dat het effect zo groot was; een compleet nieuw strand met een duinenrij met helmgras om het zand vast te houden; zag er zo mooi uit; leek wel op de natuurlijke duinen van Schiermonnikoog en het strand was geheel verlaten. Als natuurliefhebber genoot ik er echt van.

Bovenop het klimduin, behoorlijk vermoeiend

En vervolgens door naar Schoorl. Deze keer geen bezoek aan "de Rustende Jager", de plek waar onze ouders altijd neerstreken en die zij uit hun begintijd kenden. Schoorl blijft altijd een soort bedevaartplaats voor mij en m'n broers; onze ouders hebben elkaar daar tijdens de oorlog leren kennen, vandaar. Zonder die ontmoeting waren wij er niet geweest.

Het is ook een hele hoogte!!

Maar nu gingen we niet voor de herinnering maar voor de krachttoer; de beklimming van het klimduin. Twee jonge kerels stonden beneden te wachten en een van hen maakte de foto voordat we startten. Daarna liepen we met stevige pas naar boven; halverwege voelde ik toch wel de wandeling van gisteren in m'n kuiten en boven gekomen stonden we beiden flink te hijgen, maar .........  we hadden het in één keer gered! Toevallig liep ons een mevrouw met hond tegemoet en die maakte ook een foto van ons beiden; trots en tevreden. Met onze mutsen op zagen we er natuurlijk niet uit, maar daar hebben "wij Elverens" volstrekt maling aan.

Jan aan het werk voor de fraaie auto

Toen we later in die chique auto van m'n broer terug reden merkte ik nog op dat we misschien wel aangehouden zouden worden; twee van die shabby kerels in zo'n dure auto; Jan moest lachen.
Maar boven gekomen hebben we een mooie wandeling gemaakt door de duinen; doordat we nu wel de GPS bij ons hadden konden we niet verkeerd lopen en dan probeer je gewoon wat en zo kwamen we door mooie stukken stuifduin en een duinmeertje, het vogelmeer; had ik nog niet eerder gezien en ik kom zo vaak in dit duingebied?!

Even tussendoor op een bankje wat zitten eten

Daarna terug; nicht Janneke kwam ook eten en nu ook Ingeborg met alle kleindochters; Tess en Fleur van Janneke had ik een paar weken al gezien maar van de kinderen van Ingeborg had ik alleen Nicky jaren geleden een keer gezien; was nu een hele meid van 7, vergezeld van haar twee zusjes Lizzy en Mily. Ook Frank kwam nog en Till, de moeder van Thea; een hele tafel vol. Lekker Chinees gegeten; was reuze gezellig.

Met de jongste telg, Fleur op schoot

Als kindervriend kreeg ik de kleine Fleur op schoot en heb ik aan tafel het vlees voor Nicky gesneden en met haar gesproken over school en zo. Had het reuze naar m'n zin. Jan bracht me naar de trein; thuis gekomen was ik zo moe als een hond; de jaartjes beginnen toch wel te tellen merkte ik, maar het was een fijne dag geweest.

Een gezellige tafel vol. Ik heb zelfs een keer "Aboe" gedaan met Jan tot grote
hilariteit van Janneke en Ingeborg