Echt "venenweer"

Echt venenweer op het Vragenderveen

In vroeger jaren, ik spreek over eind tachtiger jaren gingen Dick en ik regelmatig vanuit Utrecht naar de Hoge Venen, het natuurgebied op de grens van Duitsland en België. We liepen dan over het veengebied; grote vlakten, eenzaam, uitgestrekt, vlak en vooral ook heel nat.
Als er dan zo'n miezerige dag was voorspeld, geen harde regen, maar een beetje "dikke lucht" zoals Dick dat noemde dan vond ik het echt Venenweer; heerlijk om met zo'n natte smoel, wandelcape aan en door de zomp stoempen; ik denk daar nog met genoegen aan terug.
Vanmorgen vroeg - het was iets van kwart over zeven - ging mijn telefoon: Roos, of ik dacht dat ik de trein van half negen zou kunnen halen, "dan gaan we naar het Vragender veen bij Winterswijk". Ik moest de slaap nog een beetje uit m'n kop schudden; ik lag nog zo lekker met een koppie thee, maar ja, ik zegde toe om op tijd bij het station te zijn; dat Vragender veen was mijn eigen idee. Appeltaart ingepakt, koffie gezet en in de thermosfles want aan de horeca doe ik niet meer! Brood gesmeerd en in m'n vinger gesneden bij het kaas ontkorsten; het zat me niet mee.
Maar op tijd bij het station, de nieuwe fietsenstalling en daar kwam Roos ook aangefietst. Op het station aangekomen ingecheckt en toen merkte Roos dat haar OV-chipkaart nog in haar andere jas zat?! Dus weer terug naar haar huis; nog wel een kop thee bij haar gedronken en toen in de herkansing.
Bij station Winterswijk West uitgestapt en door het achterhoekse gewandeld; een verrassend mooie, kleinschalige omgeving; moeten we vaker heen op de zondag. Onthouden!

In de verte een kraanvogel 

Aangekomen bij het Veen bleek dat je daar niet (meer) in mocht zonder begeleiding. Dat was 25 jaar geleden wel anders; in die tijd fietste ik er gewoon heen en ben ik er wandelend ingelopen; mag nu niet meer helaas.
Wel was er een natuurpad aangelegd om het grote veengebied heen; dat hebben we maar genomen. Roos zag tot haar eigen verbazing een kraanvogel; ze wist niet eens dat die in NL voorkomen, een hele verrassing dus. Had ik ook nog nooit in het wild gezien.

We wilden aan de rondwandeling beginnen en toen begon het toch te plenzen; "Echt venenweer", zei ik nog tegen Roos. Tja, toen het iets minder leek te worden hebben we de stoute schoenen maar aangetrokken en zijn we op weg gegaan. Door het natte gras werden het al snel natte schoenen, maar dat mocht de pret toch niet drukken. Heerlijk gewandeld, het werd weer droog en uiteindelijk via Vragender en Lichtenvoorde naar station Lievelde gelopen. De trein op het nippertje gehaald en lekker terug naar huis getuft.