Ergens begin tachtiger jaren woonde ik een lezing bij over AIDS, toen een nieuwe aandoening waarbij het immuunapparaat onder invloed van een virus volledig werd plat gelegd. Het onderzoek waarop ik toen nog maar net was gepromoveerd betrof een model voor virus-interactie waarbij het immuunapparaat werd ontregeld, hetzij geremd zoals bij AIDS, hetzij werd gestimuleerd zoals bij Auto-immuunziekten als SLE. Vandaar ook mijn interesse in deze lezing.
Een Amerikaanse onderzoeker, ik meen dat hij Gallo heette hield de lezing. Vooral zijn doordringende, alles overheersende stem kan ik mij nog goed herinneren. Zonder geluidsversterking kon hij de hele zaal bereiken. Dat dit iets kenmerkends is voor noord-Amerikanen merkte ik pas later.
Overal hoor je hen bovenuit; hoe ze dat voor elkaar krijgen is me een raadsel. Ze spreken met resonantie denk ik, maar buitengewoon hinderlijk blijft het wel. Onlangs in de trein was het vrij stil met uitzondering van een Amerikaanse man die overal bovenuit snerpte hoewel hij vast niet hard sprak voor zijn gevoel. En ook in het vliegtuig op weg naar Bilbao hoorde je van rijen achter ons het gesnerp van een Amerikaanse dame.
En in Bilbao troffen we het ook dat een stel Amerikanen het tafeltje naast ons innam; een bescheiden echtpaar dat zacht sprak en uitsluitend met hun vork at. Met mes en vork eten is een probleem voor Amerikanen, overigens in toenemende mate ook voor veel NLers helaas; ik vind hen altijd een beetje wonderlijk, zo schijnbaar onbescheiden door hun overheersend stemgeluid maar ook zo onhandig ongemanierd omdat ze niet met mes en vork kunnen eten, terwijl het in de praktijk meestal ontzettend aardige mensen zijn en uit het “meest ontwikkelde” land komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten