Dat halen we nooit!

Het ondergronds aangevoerde water stroomt
met kracht het meer van Ohrid in

Roos had voor vandaag weer een forse strafexcercitie in gedachte: eerst met de bus van 8.40 uur naar St Naum en dan door de heuvels, c.q. laaggebergte omhoog en via een pas weer naar een vallei en door naar Peshtani. Ik had het allemaal eens zo op de kaart bekeken en had er een hard hoofd in; stijl omhoog, grote afstand, grote hoogteverschillen. "Dat halen we nooit", dacht ik. Ik zag er behoorlijk tegenop, maar ja, ik wilde ook geen spelbreker zijn. Alles zat nog in mijn rugzak, dus alleen wat overbodig zwaars in het hotel gelaten.

De bus was weer precies om 8.40 uur op de halte en om 9.30 uur zaten we aan de koffie in St Naum. Het was weer schitterend om daar het karst verschijnsel van de grote bronnen te zien. Het water dat het meer van Ohrid voedt komt van hoog boven uit de bergen uit een nog hoger gelegen meer en stroomt ondergronds. Het water komt bij St Naum in bronnen tevoorschijn en vormt een rivier die krachtig uitstroomt in het meer van Ohrid; een imposant gezicht. We liepen om het brongebied heen; Roos had precies de route uitgestippeld maar ze rekende wel op de GPS voor de beslissende momenten. Op dat moment schaamde ik me helemaal dood; het enige dat ze van mij terecht verwachtte was toch wel dat ik ervoor zorgde dat de GPS op orde was. En dat was niet het geval; de batterij was nagenoeg leeg en ik had geen reserve in de rugzak gestopt?! Roos werd niet eens boos op me. Bleek ook niet nodig want we vonden het met de kaart en op de beslissende momenten deden we even kort de GPS aan. 

De wandelpaden zijn goed gemarkeerd

En, niet in de laatste plaats, de wandelpaden hier in het Galicicapark zijn (meer dan) uitstekend gemarkeerd met het bekende internationale wit/rood teken. Het werd daarom toch een heerlijke wandeldag ondanks mijn falen. Het eerste stuk was zwaar; een smal pad dat alleen maar steeg; wisselend stenig, overgroeid, maar bijzonder goed gemarkeerd zoals eigenlijk de hele route. Na de forse klim een stuk over een asfaltweg met verkeer, ook weer klimmen en vervolgens een lange afdaling door een wonderschoon gebied net als gisteren.

Uiteindelijk kwamen we in Peshtani en hebben daar lekker koffie gedronken en gegeten. Het eten was verschrikkelijk lekker en ook veel te veel; het overtollige hebben we in een plastic doos meegenomen voor morgen; zonde om weg te gooien, toch? Ook gezellig met Macedoniërs gesproken; er was een grootkweker van frambozen waarmee Roos enthousiast heeft zitten praten. Hij had het over de pracht van het gebied rond Tetovo aan de Albaanse grens.

De internationale wit-rood markering
zie je overal op bomen, stenen etc.

Aangekomen in het hotel ons enthousiasme gedeeld met Valerian de plezierige receptionist die we inmiddels een beetje kennen. Op de gang nog met andere NLers staan praten en hen verteld hoe je hier van het OV gebruik kon maken. Komen we misschien morgen vroeg wel weer tegen bij de bus van 8.40 uur.

PS We zagen hen de volgende morgen naar de bushalte lopen en ze haalden de bus precies want die was zelfs wat aan de vroege kant. Later heeft Roos nog met de mevrouw gesproken; ze kwamen uit Maurik en hadden een heerlijke dag gehad dankzij ons advies.