Verwering van graniet

25 miljoen jaar gaat zelfs graniet niet in de "kouwe kleren"
zitten. Je ziet het helemaal verweren.
Met dank aan Peter Westbroek 

We wilden vandaag maar eens het pad naar het Limonos klooster proberen. Eerst maar weer wat leeftocht voor onderweg ingeslagen in Skala; tomaat, feta en bij het bakkertje een apple pie. En vort met de geit, daar gingen we weer door de hitte terwijl de meeste toeristen zich strekten voor het dagelijkse zonnebad aan het zwembad; ik noem dat “gestructureerde verveling”, net als het slenteren door een toeristenstadje, maar wie ben ik om over andermans gedrag te oordelen; doe ik ook niet, ik verbaas me slechts.

Roos, altijd geneigd tot “iets nieuws” had het voorstel om via een alternatieve weg naar het wandelpad te lopen. En zo kwamen we verzeild op een heuvel; schitterend uitzicht op de vallei van Kalloni met z’n zoutpannen, kleinschalige landbouw en in de verte de heuvel zeezout; genieten dus. Natuurlijk was het een hete aangelegenheid en helaas konden we de opgang naar het bedoelde pad niet vinden. Maar daarom niet getreurd. Wel zagen we een bont vogeltje (bonte vliegenvanger?) en zo’n insect met doorzichtige vleugels, familie van de mierenleeuw. En allerlei gesteenten zoals beschreven door Peter Westbroek. Zo’n tocht door onbekende terreintypes is toch wel een geologische belevenis, althans zo ervaar ik dat. Heb dan ook meerdere foto’s gemaakt van de gesteenten, waaronder van graniet met z’n kristallen en van uit elkaar vallend graniet, veroorzaakt door de duizenden jaren lange werking van het weer.

Op de top hebben we de bij het bakkertje gekochte apple pie gegeten; onder een struik vanwege de brandende zon. Het was snoeiheet; we hadden de vier liter water die we hadden meegenomen al grotendeels weg gedronken. Het klopte niet met wat Roos had verwacht en we keerden weerom; en vrijwel op de “begane grond” vonden we een zijpad dat inderdaad leidde naar het begin van het “Limonos paadje”. Daar had ik een waypoint gezet met de GPS; Roos herkende het landschap na enige tijd en we bereikten het toegangshek tot dit paadje. We hebben het een stuk gelopen tot we bij het Metochi klooster kwamen; een plek met een serene rust; zitjes voor de voorbijganger en een fraai uitzicht. Lekker uitgerust aldaar. Roos had het wel gezien en we liepen terug naar het hotel; al met al weer 20 kilometer Lesbos onder de zolen gehad; ik heb er van genoten.

‘sAvonds zou de wedstrijd van NL worden gespeeld, naar wij dachten om 19.00 uur plaatselijke tijd, maar het bleek pas in de avond plaats te vinden, te laat om op te blijven. Twee jongens met oranje shirtjes beweerden op onze vraag dat NL Costa Rica “wel aan kon”. We waren benieuwd en gingen ergens eten; bleek een restaurant te zijn met/van een NLse mevrouw. Hongerige katten belaagden met name Roos die een heerlijke vis verorberde. Na afloop nog even door het dorpje geslenterd en toen naar bed. Middenin de nacht werd ik wakker van het zachte gefluister op het balkon naast ons; de buren hadden zeker de wedstrijd af gezien en dat bleek ook de volgende morgen.