Van Mirbach naar huis

In het snoeihete Euskirchen

In het onderkomen waar we overnachtten in Mirbach was nog een dame ondergebracht die in haar eentje de hele Eifelsteig aan het wandelen was net als de Goningers die we de dag eerder hadden ontmoet en die geen onderkomen konden vinden in Mirbach. We hadden haar al gesproken bij het enige eettentje in Mirbach en nu zaten we genoeglijk met z'n drietjes in het keukentje (nou zeg maar keuken) van het onderkomen te ontbijten. Rond half tien vertrokken we allen.
Die Eifelsteig voldoet merkwaardig genoeg kennelijk in een behoefte en dat terwijl de wandelingen van de Eifelverein al sinds jaar en dag bestaan en uitstekend zijn aangegeven en op iedere wandelkaart van Duitsland zijn ingetekend. Het gevolg is dat het gewoon "druk" is naar wandelbegrippen, d.w.z. je komt regelmatig een collega wandelaar tegen. Gebeurt je eigenlijk maar zelden, zelfs in Duitsland. Dat was me ook al opgevallen toen ik een paar weken geleden in m'n eentje aan het wandelen was door de Eifel; daar waar ik met de Eifelsteig van doen had daar was het druk op de paden en waren de hotels soms vol.

Prachtige natuur in de Eifel

Maar vandaag hadden we vrijwel niets met de Eifelsteig van doen; Roos maakte zelf haar wandelplan en zo liepen we eenzaam over ongemarkeerde wegen, slechts geleid door het kaartleesvermogen van Roos en (gelukkig!) mijn GPS. We verzuchtten: "wat is het hier toch mooi", en ja inderdaad het Eifelgebied is gewoon prachtig om te wandelen; de afwisseling van kleinschalig cultuurlandschap en natuur, de karakteristieke dorpjes maakt het tot een groot plezier om hier te vertoeven.
Wel liepen we vast op een bospad dat niet zo ver ging als dat op de kaart was aangegeven, maar daarom niet getreurd; het gaf mij in ieder geval de gelegenheid om de mestkevers ter wille te zijn en dat is toch wel een schone taak voor een NEV lid!
Uiteindelijk kwamen we, geleid door kaart en GPS uit bij een bruggetje over de Lammertsbach die hier (een Karstverschijnsel) de grond in duikt. Verder stroomopwaarts stroomde hij nog bovengronds en kon ik m'n zonnepetje nat maken in het heldere water; daar kwamen we ook weer even op de Eifelsteig, de "verkeerde kant" op.

Petje nat maken in de Lammertsbach

Bij Alendorf aangekomen verlieten we de Eifelsteig definitief en gingen we bij de kerk achter langs het pad naar het al zichtbare Esch, waar je naar bleek een goed onderkomen kunt vinden als je de Eifelsteig loopt en in Mirbach niet terecht kunt.
Met behulp van de kaart vond Roos een meer dan schitterend pad naar Jünkerath, waar we de trein wilden nemen; vanaf daar geldt het Euregioticket, de ongeëvenaard voordelige manier van reizen in het Euregiogebied tussen België, NL en Duitsland. Onderweg volop frambozen en ook wilde aardbeitjes; zo klein als ze zijn, de smaak van wilde aardbeitjes is zo ongelooflijk goed; zelfs de aardbeien uit de tuin van Theo kunnen daar qua smaak niet tegenop!
In Jünkerath probeerden we vergeefs of we een Euregiokaart konden trekken uit de automaat. Ook de reserve-euregiokaart die ik al sinds jaar en dag in m'n portemonnee bewaar kon ik niet "entwerten" omdat het apparaat niet werkte?! Dus dan maar zo in de trein en een euregiokaart proberen te kopen in de bus van Euskirchen naar Düren. Onderweg gelukkig geen controle. Naar bleek moesten we in Euskirchen bijna een uur wachten op de bus. Daarom niet getreurd maar de snoeihete stad in; het was volgens de borden 37 graden; ach, wij kunnen daar wel tegen. Lekker ijsje gescoord en de stad door geslenterd; best een mooie stad; geen straf om even een uurtje kapot te slaan.
Uiteindelijk met de bus; bleek dat het kaartjes apparaat van de bus defect was en dat we maar moesten gaan zitten. Dus opnieuw zonder vervoerbewijs verder, maar geen controle. In Düren aangekomen, ook daar geen mogelijkheid om een Euregiokaart te trekken uit de automaat, maar daar kon ik wel mijn oude Euregiokaart "entwerten". Tussen Düren en Aachen opnieuw geen controle. In Aachen hadden we drie kwartier overstaptijd dus ruim voldoende voor een Erdinger op het ons inmiddels bekende terrasje bij het Hauptbahnhof. En daar hebben we veel pret gehad met "der Wirt" en een "beklopte Schot" met de naam, niet Jim Morrison, maar Tom Morrison. Zijn dochter Hannah Morrison is een bekende zangeres (sopraan) van oude muziek. Wat ontmoet je toch een leuke mensen als je op reis bent!
Met de Euregio expres naar Heerlen, toen de Intercity naar Den Bosch en de bus (vanwege geplande werkzaamheden) naar Utrecht, stoptrein naar Bilthoven en te voet naar huis. De stilte viel op ons na al dat gereis. Het liep inmiddels tegen elven en we waren om twee uur uit Jünkerath vertrokken. Was een heerlijke wandelvakantie en weer een fijne dag. We bedankten elkaar en gingen ieder naar ons eigen honk.