Niemand kent je van vroeger

In de holle boom

Vandaag onze laatste vakantiedag; morgen vliegen we terug. We hadden een excursie geboekt voor vandaag; deze keer naar het zuiden van Lesbos. Keurig op tijd werden we opgehaald door een kleinere bus. Een NLse gids; aardige NLse mevrouw die op Lesbos woont en gidst in de zomer. We gingen nog één hotel verder in Skala Kalloni om mensen op te halen; het was de oudere meneer die ook aan de vorige excursie deelnam en zijn vrouw; moeilijk ter been, met een rollator. Van de vorige keer wist ik nog dat hij naar mijn gevoel niets aan de excursie had gehad; hij kon nergens in; niet naar het versteende woud, niet naar het museum, alleen naar het restaurant. Ik had met hem te doen en nam mij voor om hem deze keer zo mogelijk te helpen als hij iets nader wilde bekijken. In ieder geval kon ik hem al direct helpen door een andere plek in de bus te nemen zodat hij vooraan kon zitten met zijn vrouw.
Eerst gingen we naar Pareshkevi, het plaatsje waar ik met de SNP trips al twee keer was geweest en dat ik erg graag aan Roos wilde laten zien. We liepen het plaatsje in; de dag tevoren was het stierenfeest hier geweest; overal lag vertrapt glas tussen de stenen; het meeste was al opgeruimd. We zagen dat hier er een wandelpad begon en liepen in die richting; al snel ontbrak de markering zodanig dat het volstrekt onduidelijk was waar we heen moesten; jammer!!
We liepen de hoofdstraat in; daar was het restaurant dat ik inmiddels goed ken en even verderop het groentewinkeltje met de uitstekende knoflook waar we flink van insloegen. We waren keurig op tijd weer terug voor de bus terwijl de anderen naar het olijfoliemuseum waren geweest; misschien ook leuk, maar je moet keuzes maken nietwaar.
Voort naar een plek Karini genaamd, met een reusachtige holle boom waar vroeger een kunstenaar Theofilos in gewoond heeft; een bekend schilder van Lesbos waar de gids leuk over vertelde. We konden met een aantal mensen tegelijk in de holle boom, een plataan, staan.
Merkwaardig genoeg was in deze omgeving volop water; een grote bron welde op uit het verder zo droge gebied tussen de olijfbomen.
We gingen verder naar een ander plaatsje, Agia Assos in het Olympos gebergte. Ook hier een wandelpad richting Olympos; natuurlijk liepen we dit een stuk op en neer alvorens we het plaatsje verder bezochten; ontzettend leuk, met veel fraai aardewerk en houtsnijwerk. We kochten een pollepel van olijfhout en een snijplankje van het zelfde materiaal om vlees te snijden. We bezochten de Maria kerk met haar fraaie interieur.
Tot slot naar een rustiek plekje tussen niks en nergens hier in het Olympos gebergte. Hier nog meer water; er was zelfs een watermolen die een kleine maalmachine voor graan aandreef. Hier een restaurant/taverne onder de bomen waar we heerlijk hebben gegeten.
Daar kwam de oudere meneer moeizaam met zijn rollator naar onze tafel; hij schoof gezellig aan en we spraken met elkaar. Zijn leeftijd kwam ter sprake; ik rolde bijna van m'n stoel; hij was 95 jaar! Nu begreep ik ook waarom hij het prima vond om bij de excursie niet alles te kunnen meemaken; als je zo oud bent vind je het voldoende om lekker bij "het gerammel" te zijn; gezellig met mensen in een fijne omgeving. "Alleen jammer dat niemand je meer van vroeger kent", de vaak gehoorde "klacht" van zeer oude mensen. Die uitspraak kende ik nog van mijn overgrootvader die de gezegende leeftijd van 96 heeft bereikt.