 |
| Daaris hij dan: Marijn Evert, mijn jongste kleinzoon |
Spannende dag vandaag; schoondochter Jessica zou vandaag een geplande bevalling ondergaan. Het werd ook wel tijd; gisteravond stuurde ze me een foto van haar buik en dat loog er niet om; ik heb dat inmiddels toch al wat keertjes mogen meemaken vanaf de zijlijn maar iedere keer verbaast het me toch weer hoe een vrouw zo'n nieuwe boreling op het laatst nog kan herbergen.
Het was vandaag echt een regenachtige herfstdag zoals we lang niet meer hebben meegemaakt; er was flink wat regen voorspeld, dus lang niet zo mooi als gisteren. Ik had half en half gepland om vandaag weer in Limburg te gaan lopen, maar ik werd pas om 6 uur wakker en dan is het te laat om de trein te halen. Verder had ik gezien dat het vandaag wel erg regenachtig was en dat het woensdag deze week de enige fraaie wandeldag zou worden. Maar mijn nieuwe kleinzoon bepaalde toch wel steeds mijn gedachten vandaag; begon al met een uitgebreide WhatsApp uitwisseling met Roos.
In de loop van de ochtend besloot ik om ondanks het weer er lekker op uit te gaan; gewoon in de buurt zodat je niet door en door koud nog lang onderweg bent voordat je weer thuis bent. Het werd een rondje, eerst naar Sandwijck en dan door de wijk Vrouwenklooster van de Bilt en door naar Oostbroek, terug over de brug van de snelweg en direct rechtsaf de Visserssteeg. Daarna gewoon langs de Utrechtseweg naar het tunneltje en naar de Hessenweg om nog een paar boodschappen te doen bij de groenteman en de slager.
En nog geen bericht van Peter over de geboorte. Het duurde maar voordat ik wat hoorde, maar uiteindelijk een foto via WhatsApp van een schreeuwende pas geborene met het berichtje dat Peter zou bellen en een half uurtje later was dat ook zo en hoorden we eindelijk zijn naam: Marijn Evert; ik ben daadwerkelijk vernoemd, nu voluit Evert. Vind ik wel erg leuk moet ik bekennen. Het ging goed met moeder en kind aldus een relaxte nieuwe vader Peter; leuk hoor als je zoon weer vader wordt; doet me altijd plezier om de kinderen zo blij te zien met de uitbreiding van hun gezin.
Nadat ik dit heb geschreven zit ik nog eens naar het fotootje te kijken en moet lachen: "kleine schreeuwerd, zo aan het begin van een leven", schiet door me heen en dat realiseer ik me tegen de achtergrond van mijn 74 jaar; als iedereen ben ik toch feitelijk ook zo begonnen, als een kleine schreeuwerd. De klassieken zeiden het al: "de generaties zijn als de bladeren aan de bomen, de ouwe vallen en de nieuwe komen; en dat telkens weer". Welkom kleine Marijn; we zullen je binnenkort komen bewonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten